လူမႈေရးကိစၥ

မိတ္ေဆြတဦးက ေျပာဖူးတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ခပ္ခြါခြါဆက္ဆံတာ
အေကာင္းဆံုုးပဲတဲ့။ တစိမ္းဆန္တဲ့စကားပဲလိုု႔ မွတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ဖူးပါတယ္။
သူက သေဘၤာသားလူထြက္ တဦးပါ။ သေဘၤာေပၚမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ
ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ ပင္လယ္ထဲ အၾကာႀကီးက်က္စားခဲ့ဖူးတဲ့ လူေပါ့။ “သေဘၤာ
သားဘ၀က ေထာင္သားဘ၀နဲ႔ သိပ္မကြာဘူးဟ”လိုု႔လည္း ဆိုုဖူးပါတယ္။

သူဆိုုလိုုတာက ေထာင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သေဘၤာေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူမႈ
ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္က သိပ္က်ဥ္းလြန္းတယ္။ ျငင္းရခက္တဲ့ဆက္ဆံ
ေရးမ်ိဳး။ ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ဆံုုခ်င္ခ်င္၊ မဆံုုခ်င္ခ်င္ ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ ဆံုုေနရတယ္။
ဆက္ဆံေနရတယ္။ အေနအထိုုင္ မတတ္ရင္ “ေဂါက္သြားမယ္” ဆိုုပဲ။

ဒီေနရာမွာ “အေနအထိုုင္ မတတ္ရင္” ဆိုုတဲ့စကားက ပညာပိုုင္းဆိုုင္ရာ
စကား ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေနနည္း ထိုုင္နည္း တတ္ကၽြမ္းဖိုု႔လိုုတယ္။ တတ္ရံုု
တင္မက ကၽြမ္းက်င္ဖိုု႔ပါလိုုတယ္ဆိုုတဲ့ သေဘာပါ။ လူတိုုင္းနဲ႔အဆင္ေျပ
ေအာင္ အကုုန္လံုုးကုုိ လိုုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနရမွာလား။ ဒါမွမဟုုတ္
ဖါသိဖါသာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနရမွာလား။ အခုုတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတမ်ိဳး
လုုပ္ေနရမွာလား။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းဖိုု႔ အဓိကလား။

မိတ္ေဆြ ေျပာတာကေတာ့ ခပ္ခြါခြါဆက္ဆံေရးက ေရရွည္တည္တန္႔ပါ
သတဲ့။ အေတြ႕အႀကံဳသမားက ပညာစကားေျပာခဲ့တာကိုု အေတြ႕အႀကံဳ
နည္းစဥ္အခါက လက္ခံဖိုု႔ မလြယ္ကူခဲ့ပါ။ “ကိုုယ့္ေစတနာအတိုုင္း ေရာင္
့ျပန္ဟပ္လိမ့္မယ္” ဆိုုတဲ့အယူအဆကိုု သေဘာက်လိုု႔ ေစတနာရွိတဲ့အတိုုင္း။
စိတ္အရင္းအတိုုင္းပဲ ဘ၀မွာ ေနထိုုင္ခဲ့ပါတယ္။ “အထာ” မထားဘူးေပါ့ေလ။
“အစိမ္းလိုုက္” ပဲ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ေပါ့။

ခင္မင္သူမ်ားနဲ႔ ရင္းရင္းနီးနီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အဆင့္ကေန ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္
့့ျဖစ္လာရေအာင္ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ ကိုုယ့္ဟာ သူ႔ဟာ မခြဲ
အတူတူ တသားထဲ ေနထိုုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုုယ့္အိတ္ထဲက ပါပါသြားတာကိုု
ပါတယ္လိုု႔ လံုုး၀ မျမင္ခဲ့ပါဘူး။ နာတယ္လိုု႔လည္း လံုုး၀ မခံစားရခဲ့ပါဘူး။
သူတိုု႔နဲ႔အတူ ရင္းနီးေပ်ာ္ရႊင္ေရးသာ ပဓါန။ က်န္တာ အကုုန္လံုုး သာမည။
အဆံုုးမွာေတာ့။ မွတ္မွတ္ရရ တဦးစ ႏွစ္ဦးစက လြဲလိုု႔။ က်န္လူေတြအကုုန္
လံုုးနဲ႔ ေရရွည္မွာအဆင္ မေျပခဲ့ပါ။ ၀မ္းနည္းစရာ။

ခ်စ္ဇနီးကလည္း လြန္စြာမွပင္ သေဘာေကာင္း၊ မေနာေကာင္း။ လင္ေယာက်္ား
စိတ္ခ်မ္းသာေရးသာ အဓိကထားသူမိုု႔။ ကိုုယ့္မိတ္ေဆြ မွန္သမွ်၊ သူ႔မိတ္ေဆြလိုု႔
ခံယူပါတယ္။ ကိုုယ့္ထက္လည္း သည္းခံ၊ စိတ္ရွည္ၿပီး ကူညီတတ္သူပါ။ ေနာက္
ဆံုုးမွာေတာ့ “စိတ္ရင္းအတိုုင္း အစိမ္းလိုုက္ဆက္ဆံေရးမူ၀ါဒ” ကိုု ကိုုယ္တင္
မက ခ်စ္ဇနီးကပါ လက္ေျမွာက္ အေလွ်ာ့ေပးလာရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။
ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားနဲ႔“နီးခ်င္ကာမွ ေ၀း” ဆိုုသလိုု ျဖစ္လာရပါတယ္။ အိမ္ကိုု
ဘယ္မိတ္ေဆြမွ ေခၚမလာေရးမူ၀ါဒကိုု ခ်မွတ္က်င့္သံုုး ရတဲ့ အဆင့္အထိ
ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

အခုုခ်ိန္မွာေတာ့ မိတ္ေဆြ သေဘၤာသား လူထြက္ႀကီးရဲ႕ ဆံုုးမစကားကိုုပဲ
အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကားေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ “ခပ္ခြါခြါ”
ဆိုုတဲ့ စကားႀကီးက တစိမ္းမဆန္ဘူးလားဗ်ာ။ ေနာက္မိတ္ေဆြတဦးက
လည္း ခပ္မာမာ၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ဆံုုးမဖူးတာရွိပါေသးတယ္။ “ဆယ္ျပား
ေလာက္ပဲ တန္တဲ့သူကိုု ဆယ္ျပားဖိုုးေလာက္ပဲ ဆက္ဆံရတယ္ဟဲ့” ဆိုုပဲ။
တစိမ္းမဆန္ လြန္းေပဘူးလား။ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းတာဟာ ျပႆနာတခုုလား
ဆိုုတာလည္း ျပန္လည္စမ္းစစ္လာရပါၿပီ။ ျပႆနာက ကိုုယ့္ဆီမွာပဲ အေျခ
ခံေနသလား ဆိုုတာလည္း အေမးသာရွိ အေျဖမရွိ ျဖစ္လာေနပါၿပီ။

အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရွိလာေပမဲ့လည္း စိတ္ရင္းအတိုုင္း ဆက္ဆံေရးမူကိုုေတာ့
မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ေသးတာ အမွန္ပါ။ “ခပ္ခြါခြါနည္း” “ဆယ္ျပားဖိုုးနည္း”ေတြထက္
ေကာင္းတာေလးမ်ား ရွိေသးတယ္ဆိုုရင္လည္း လမ္းညႊန္ေပးၾကပါဦးလား
အရပ္ကတိုု႔ရယ္။

(ရုုပ္ပံုု၊ ဂူဂလ္)