ဒီလူႀကီးက ေသသြားၿပီ။ အသတ္ခံရတာ။ မေသခင္ ႏိုုဘလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုုလည္း
ရသြားေသးတယ္။ ဆုုက သူ႔အတြက္ သိပ္အေရးမႀကီးဘူး။ လူျဖဴနဲ႔လူမည္း တန္းတူ
အခြင့္အေရး ရဖိုု႔က အေရးႀကီးတယ္။ ဒီအခြင့္အေရးရဖိုု႔ အသက္စြန္႔သြားခဲ့ရတယ္။
အခြင့္အေရးဆိုုတာ သူမ်ားေတြအတြက္ အလြယ္တကူ ရေနတတ္တဲ့ အရာဆိုုေပမဲ့
တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား အခြင့္အေရးေလးတခုုကိုု ရဖိုု႔ ခံလိုုက္ရတာ မနည္းမေနာ။ ျမန္မာျပည္
ကိုုသာ ၾကည့္ေပေရာ့။ ကိုုယ့္အျဖစ္ကိုုသာ ၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာ ယူၾကေပေရာ့။
“ေဒါက္တာ မာတင္ လူသာ ကင္း” အေၾကာင္း လူအမ်ား သိၿပီးသားမိုု႔ ဘာမွ အက်ယ္
မခ်ဲ႕လိုု။ ေျပာဖိုု႔ရာ အေၾကာင္းေပၚလာတာက ဒီပုုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ရုုပ္ထုုႀကီး အိမ္နားကိုု ေရာက္
လာတာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္တခ်က္က ဒီလူမည္းဆရာႀကီးရဲ႕ ရုုပ္ထုုကိုု ဖန္တီးတာက
တရုုတ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနတာလည္းပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အေမရိကန္မွာ
ပထမဆံုုး လူမည္းသမၼတျဖစ္လာတဲ့ ပုုဂၢိဳလ္က ဒီရုုပ္ထုုႀကီးကိုု ဖြင့္ပြဲက်င္းပေပးမွာဆိုု
တာရယ္ေပါ့။
ဒီေက်ာက္ရုုပ္ႀကီးကိုု “ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ေက်ာက္တံုုး” လိုု႔ အမည္ေပးထားတယ္။ မေန႔
တေန႔ကပဲ လူေတြကိုု ၾကည့္ခြင့္ေပးတယ္။ လာမယ့္ တနဂၤေႏြ။ ၾသဂုုတ္လ ၂၈ရက္ေန႔မွ
သမၼတ အိုုဘားမားက တရား၀င္ဖြင့္ပဲြ လုုပ္မွာ။ ေလာေလာဆယ္ကိုုပဲ လာလိုုက္ၾကတဲ့
လူမည္းေတြ။ ေက်ာက္ရုုပ္ႀကီးကိုု ေငးၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲသူ ၀ဲ။ ဦးညြတ္အေလးျပဳသူ
က ျပဳ။ အားတက္သူက တက္။ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုုကိုု လာၾကည့္သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ
ျမင္ေနရတယ္။
ဆရာကင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုုင္းပဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ပံုု မဟုုတ္ဘူး။ တခုုခုု
ကိုု စိုုးရိမ္ေနတဲ့ပံုု။ ေသခ်ာ စိုုက္ၾကည့္ၿပီး အားခဲေနတဲ့ပံုု။ ကိစၥတခုု မၿပီးျပတ္ေသးဘူး
ဆိုုတဲ့ပံုု ေပၚေနတယ္။ ေျပာစရာ စကားေတြ၊ မွာစရာ စကားေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ား
ႀကီး ၿမိဳသိပ္ထားတယ္။ အခ်ိန္မေရြး ေျပာဖိုု႔ အသင့္ပဲဆိုုတဲ့ပံုု ေပၚေနတယ္။ ဒီေက်ာက္
ရုုပ္ႀကီးကိုု ေရကန္က်ယ္ ကမ္းစပ္နံေဘးက ပန္းၿခံေလးတခုုထဲမွာ ေထာင္ထားတယ္။
တရုုတ္ဆရာအေၾကာင္း ဆက္ရေအာင္။ ဟူနန္နယ္သား “လိုုင္ ယီစင္း” တဲ့။ တရုုတ္
ျပည္မွာ ေမာ္စီတုုန္းလက္ထက္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး ဆိုုၿပီး ပညာတတ္ေတြ
သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး နယ္ႏွင္ခဲ့ပါေရာလား။ အဲဒီလိုုပံုုစံေပး ခံခဲ့ရတဲ့အထဲ လိုုင္ ယီစင္းလည္း
ပါတာေပါ့။ အခုုေတာ့လည္း တရုုတ္ျပည္တင္မကပဲ ကမၻာကေတာင္ သူ႔လက္ရာ
ေတြကိုု တေငးတေမာ ၾကည့္ေနရပါၿပီ။ “ပတၱျမားမွန္ေတာ့လည္း ႏြံမနစ္” ဆိုုတာလိုု
ေပါ့။ (ဒီဥပမာက ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းလွၿပီဆိုုေပမဲ့ တျခားဟာစဥ္းစားဖိုု႔ ပ်င္းတာနဲ႔
ဒါႀကီးကိုုပဲ ထပ္သံုုးလိုုက္တယ္။ မိုုးကုုတ္သားတိုု႔ ေပ်ာ္ၾကေစ။)
ေဒါက္တာကင္းရဲ႕ ေက်ာက္ရုုပ္ထုုဖိုု႔ လိုုင္ ယီစင္းကိုု ေရြးခ်ယ္လိုုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ
ျပႆနာထတက္ပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုုႀကီးမွာ ဒီေလာက္ အႏုုပညာရွင္
ေတြေပါေနတာ။ ဘယ့္နဲ႔ေၾကာင့္ ဒီတရုုတ္ႀကီးကိုု ေရြးရသလဲဆိုုၿပီး လူမည္းေတြက
ထကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ေဒါက္တာကင္းဟာ ငါတိုု႔ရဲ႕အရာ။ ငါတိုု႔လူမည္းေတြမွာ အႏုု
ပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး။ ဘယ္လိုုျဖစ္တာလဲ။ လက္မခံဘူး။ လူမည္းမဟုုတ္ရင္
ေတာင္မွ အေမရိကန္အႏုုပညာရွင္တဦးဦးကိုု အပ္သင့္တယ္။ အခုုဟာက တရုုတ္ႀကီး။
လက္မခံႏိုုင္ဘူး စသျဖင့္ေပါ့။
အေမရိကန္မွာ အခုလိုု အထိမ္းအမွတ္ရုုပ္ထုုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပႆနာတက္တာ ဒါနဲ႔ပါ
ဆိုု ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ အရင္တုုန္းကလည္း ဗီယက္နမ္စစ္ျပန္မ်ားအထိမ္းအမွတ္ နံရံႀကီးလုုပ္
တုုန္းက “မာယာ လင္း” ဆိုုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အႏုုပညာရွင္ကိုု အပ္ခဲ့တယ္။ သူက တရုုတ္မ။
ေတာ္ေသးတယ္။ အေမရိကန္ေပါက္ တရုုတ္ျဖစ္လိုု႔။ ဒါေတာင္မွ သူဖန္တီးတဲ့ နံရံႀကီးက
အမည္းေရာင္ႀကီးျဖစ္ေနလိုု႔။ အမာရြတ္ပံုုႀကီး ေပါက္ေနတယ္။ တိုုက္ပြဲက် စစ္သည္တခ်ိဳ႕
ရဲ႕နာမည္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္တရုုတ္ကိုု ေရြးရတာလဲ စသျဖင့္ ကန္႔ကြက္
ေ၀ဖန္သံေတြ ညံခဲ့ေသးသတဲ့။
ထားပါေတာ့။ အိမ္နားမွာ အရုုပ္တခုု ထပ္တိုုးလာတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္သား
စက္ဘီးစီးၿပီး လည္စရာ တေနရာ တိုုးလာတယ္။ အိမ္ကိုုလာတဲ့ ေရႊဧည့္သည္မ်ားကိုု
လိုုက္ျပစရာ တေနရာ တိုုးလာတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆိုု အရုုပ္ေတြ သိပ္ႀကိဳက္တာ။
ေထာင္ပစ္လိုု႔ရတယ္။ စစ္တိုုက္တမ္း ကစားလိုု႔ရတယ္။ ကိုုယ္ႏိုုင္ထားတဲ့ အရုုပ္ေတြ
အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေရာင္းစားလိုု႔ရတယ္။ အခုုေရာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕မွာလည္း အရုုပ္ေတြက
အမ်ားႀကီး။ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားေရာ။ လမ္းမေတြမွာေရာ။ ပန္းၿခံေတြထဲ။ ကြင္းျပင္
ေတြထဲ။ ေရကန္ေတြထဲ။ ေက်ာင္းေတြ။ ရံုုးေတြထဲမွာေရာ။ အရုုပ္ေတြ သိပ္မ်ားတယ္။
အေမရိကန္ဆိုုတာ သမိုုင္းက သိပ္ၿပီးရွည္လွ်ားလွတာ မဟုုတ္ဘူး။ ရွိတဲ့သမိုုင္းထဲက
ထင္ရွားတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုု အရုုပ္ေတြလုုပ္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ၾကတယ္။ စိတ္ကူး
လည္း ေကာင္းၾကတယ္။ ဒိုု႔ျမန္မာျပည္လည္း အရုုပ္ေတြလုုပ္မယ္ဆိုု နည္းမွာ မဟုုတ္
ဘူး။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ေနာက္ပိုုင္းမွာကိုုပဲ အရုုပ္ေတြ မနည္းမေနာ ထြက္လာႏိုုင္တယ္။
တိုုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာဆိုုရင္လည္း အရုုပ္ေတြ ထုုစရာ၊ ေထာင္စရာ အမ်ားႀကီး။
ခက္တာက ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုုင္ငံတကာက လာေငးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ ထုုႏိုုင္တဲ့
အရုုပ္ဆရာေတြ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ။ ဒီလူေတြမွာ အျပစ္မရွိဘူး။ ေခတ္မွာ
အျပစ္။ စံနစ္မွာ အျပစ္။ အာဏာရွင္မွာ အျပစ္။ (ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ ဇတ္သိမ္းရ
ျပန္ၿပီ။ ဒီဘူတာကိုုပဲ ဆိုုက္ရျပန္ၿပီ။ မတတ္ႏိုုင္ဘူး။)
(ဓါတ္ပံုု ၊ ငါရိုုက္။ ခိုုးခ်င္တဲ့သူ ခိုုးၾက)
No comments:
Post a Comment