မႏၱေလး လမ္းခြဲ

မေန႔ညက မႏၱေလးသားနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ထိုုးၾက၊ သတ္ၾက၊ နပန္းလံုုးၾကတဲ့
အဆင့္အထိ ေရာက္တယ္။ အြန္လိုုင္းမွာ ရန္ျဖစ္ၾကတာ။ စကားမ်ားၾကရင္း
“ခြပ္” ဆိုုၿပီး သူက ေရးပါတယ္။ “ဘာခြပ္လဲဟ”လိုု႔ ေျပာေတာ့။ မင္းကိုုငါ ထိုုး
လိုုက္တာတဲ့။ မ်က္ခြက္ တည့္တည့္ပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ တိုုက္ပြဲက တရား၀င္
စတင္ပါတယ္။ ကိုုယ့္ဘက္က “၀ွီး....ေဒါက္” လိုု႔ျပန္ေရးလိုုက္တယ္။ “ဘာ
ျဖစ္တာလဲ”လိုု႔ ဆိုုတယ္။ ငါ့ကြန္ျပဴတာေဘးက ဘီယာပုုလင္းခြံနဲ႔ နင့္ကိုု
လွမ္းေပါက္တာ နဖူးကြဲသြားၿပီမဟုုတ္လားလိုု႔ ေျပာပါတယ္။

တဘက္နဲ႔တဘက္ သည္းႀကီးမဲႀကီး တိုုက္ခိုုက္ၾကရင္း အြန္လိုုင္းရန္ပြဲဟာ
တေျဖးေျဖး ျပင္းထန္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုး သူက “ရွီး...၀ုုန္း၀ုုန္း၀ုုန္း”
“ေဟးေဟးေဟး” လိုု႔ လုုပ္ပါတယ္။ မွတ္ပလား မွတ္ပလားလိုု႔လည္း ဆိုုပါ
တယ္။ ဘာမွတ္ရမွာတံုုးဆိုုေတာ့ နင့္အိမ္ကိုု ငါမီးရႈိ႕လိုုက္ၿပီေလလိုု႔ ေျပာပါ
တယ္။ ကိုုယ့္ဘက္က တဘက္သတ္ အပစ္အခပ္ရပ္စဲၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ရပါ
တယ္။ မဟုုတ္ရင္ တိုုက္ပြဲက မိုုးလင္းမယ္။

ေျပာခ်င္တာက တိုုက္ပြဲကိစၥ မဟုုတ္ပါ။ မႏၱေလးကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလး
သူ မႏၱေလးသား အားလံုုးကိုု မဆိုုလိုုပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုုယ္နဲ႔သိတဲ့ မႏၱေလးသား
အားလံုုးလိုုလိုုကိုု ဆိုုလိုုပါတယ္။ ဘာကိုု ဆိုုလိုုတာလဲ။ ရွင္းျပပါ့မယ္။ မႏၱေလး
သားေတြ ေဒသစြဲသိပ္ႀကီးၾကတယ္။ ၿမိဳ႕စြဲသိပ္ႀကီးၾကတယ္။ အဲဒါဘာျဖစ္
သတုုံး။ သူသူ ငါငါ ကိုုယ့္ေဒသ ကိုုယ္စြဲၾကတာ မဟုုတ္လားလိုု႔ ေမးၾကလိမ့္
မယ္။ ဟုုတ္ေတာ့ ဟုုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးသားမ်ားက တမူးဖိုုး ပိုုရွဴခ်င္
ၾကတယ္။ “ဘူ” အခ်င္းခ်င္း “တစ္” လုုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ (ကိုုယ္နဲ႔ သိတဲ့သူေတြ
ကိုုပဲ ေျပာေနတာပါ) ေဒသစြဲ မရွိသူ မႏၱေလးသားမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိႏိုုင္ပါရဲ႕။

မေန႔ညက ရန္ျဖစ္တဲ့အေကာင္က တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေမြးတဲ့ေကာင္
မဟုုတ္ဘူး။ ရန္ကုုန္မွာေမြးၿပီး မိဘေတြ အလုုပ္ေျပာင္းလိုု႔ မႏၱေလးေရာက္သြား
တာ။ သူ႔ကိုုယ္သူေတာ့ မႏၱေလးသားတဲ့။ မႏၱေလးတကၠသိုုလ္က ဆင္းလိုု႔တဲ့။
မႏၱေလးမွာ ႀကီးျပင္းလိုု႔တဲ့။ နယူးေယာ့ခ္မွာ ေနသူကိုု နယူးေယာ့ကာလိုု႔ ေခၚ
သလိုုပဲတဲ့။ ေျပာပံုုက။ အာရံုုခံစားမႈ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဖန္တီးမႈအရာမွာ
မႏၱေလးသားေတြကိုု ဘယ္သူမွ မမီဘူးလိုု႔လည္း ဆိုုေသးတယ္။

ထားပါ။ ကိုုယ္လည္း မႏၱေလးမွာ ေနဖူးပါတယ္။ မႏၱေလးရဲ႕တန္ဘိုုးကိုု သိပါ
တယ္။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးသားမိုု႔ ပိုုေတာ္တယ္လိုု႔ေတာ့ လာမလုုပ္ပါနဲ႔။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း
တိုု႔၊ ဦးရာဇတ္တိုု႔၊ အရီးေတာင္းဦးေက်ာ္သိန္းတိုု႔၊ ပါပါေလးတိုု႔၊ ကိုုဘဟိန္းတိုု႔၊
က်ားဘညိမ္းတိုု႔။ လူထုုေဒၚအမာ၊နဂါးေဒၚဦး။ ေလဘာတီ မျမရင္တိုု႔ သူ႔ဟာနဲ႔
သူ အေရးပါၾကတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ တန္ဘိုုးလည္း ထားပါတယ္။
မႏၱေလးသားေတြ ေတာ္တာ၊ ထက္တာ ရာဇ၀င္အစဥ္အလာအရ ေရခံေျမခံ
ေကာင္းလိုု႔၊ နန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ နီးလိုု႔ဆိုုၿပီး အစြဲတႀကီးနဲ႔ေျပာတာေတာ့ လက္မခံ
ပါဘူး။

မင္းတိုု႔ေတြ သိပ္ေတာ္လြန္းလိုု႔ပဲ တရုုတ္ေတြ သြားၾကားထိုုးရင္း မႏၱေလးကိုု
၀င္သိမ္းခဲ့တာ မဟုုတ္လားလိုု႔ ဟိုုအေကာင့္ကိုု “ခနဲ႔” ပါတယ္။ သူ႕ညီမက
မႏၱေလးမွာ တရုုတ္စာသင္ေနတယ္ဆိုုလိုု႔ “မင္းညီမေရာ မွန္နန္းရာဇ၀င္ကိုု
တရုုတ္လိုု ဘာသာမျပန္ေသးဘူးလားလိုု႔” ေနာက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
သူညီမက မၾကာခင္မွာပဲ တရုုတ္တဦးနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာပါ။ အဲဒီမွာ
ဒီအေကာင္ “ယမ္းပံုု မီးက်” ျဖစ္ၿပီး အြန္လိုုင္းကေန လွမ္းထိုုးေတာ့တာပါပဲ။

မႏၱေလးသားေတြက မညံ့ရံုုမက။ တျခားေဒသကလူေတြထက္ ပိုုေတာ္
တယ္ဆိုုတာေရာ။ အခုုလည္း သူက ကိုုယ့္ထက္ ၀င္ေငြေကာင္းၿပီး။ သူ႕
မိန္းမက ကိုုယ့္မိန္းမထက္ ပိုုေခ်ာတယ္ဆိုုတာေရာ။ ႏိုုင္ငံျခားကိုု သူက
အရင္ေရာက္တယ္ဆိုုတာေရာ။ သူ႕ဦးေလးက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာရွိတယ္
ဆိုုတာေရာ။ မႏၱေလးသူမႏၱေလးသားေတြကိုု မထိနဲ႔ဆိုုတာေရာ။ မႏၱေလး
သားက ပိုုျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုုတာေရာ ဒီေကာင္ မူးမူးနဲ႔ေလွ်ာက္ေျပာေနပံုုရ
ပါတယ္။ သူက ၾသစေတးလွ်မွာ။ သူ႕ဆီက ေန႔။ ကိုုယ့္မွာ ည။

ရႈပ္တယ္ကြာ။ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုုကေရစီရရင္ မင္းတိုု႔မႏၱေလးကိုု သီးျခားခြဲ
ထြက္ခြင့္ေပးမယ္လိုု႔ ေျပာေတာ့။ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ မင္းတိုု႔မေပးလဲ
ငါတိုု႔က တႏိုုင္ငံထူေထာင္ဖိုု႔ အစီအစဥ္ရွိသတဲ့။ ကဲ...အဲဒါ မႏၱေလးသား
ပါပဲ။ ျပည္ေထာင္စုုကေနေတာင္ ခြဲထြက္ခ်င္ပါသတဲ့။ ဒီလိုုေကာင္ေတြ
ခပ္မ်ားမ်ား မႏၱေလးမွာရွိေနရင္ ခြဲထြက္ခြင့္ေပးလိုုက္တာ မေကာင္းဘူး
လားဗ်ာ။

ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အမ်ိဳးသမီးဆီ ဒီေကာင္ဖုုန္းဆက္ၿပီး ေနာက္ထားေသး
တယ္။ နင့္ေယာက်္ား မထႏိုုင္ေသးဘူး မဟုုတ္လားတဲ့။ ညက နင့္ေယာက်္ား
ကိုု မွတ္ေလာက္ေအာင္ ဆံုုးမထားလိုု႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထႏိုုင္ဦးမွာ မဟုုတ္ဘူးတဲ့။
အင္း....မႏၱေလးကိုု ခြဲထြက္ခြင့္ေပးေရး လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုုတင္သြင္းဦးမွပါပဲ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)