Tuesday, March 29, 2011

ေလဒီဂါဂါ ထမီကၽြတ္ျခင္း












အိုု..ထာ၀ရဘုုရား ။ အကၽြႏ္ုုပ္၏ ပဌာနာကိုု နားေထာင္ေတာ္မူပါ။ အကၽြႏ္ုုပ္ေအာ္ဟစ္ျခင္း
အသံသည္ ေရွ႕ေတာ္သိုု႔ ေရာက္ပါေစေသာ။ ေဘးေရာက္သည့္ကာလ၌ မ်က္ႏွာေတာ္ကိုု
အကၽြႏုု္ပ္မွ လႊဲေတာ္မမူပါႏွင့္။ အကၽြႏုု္ပ္ေခၚေသာအခါ နားေထာင္ေတာ္မူပါ။ အလ်င္အျမန္
ထူးေတာ္မူပါ။ အေၾကာင္းမူကား...။ ဆာလံက်မ္းမွာ ဒီလိုုလာတယ္။ အျပင္မွာ ေမွာင္ေနၿပီ
ငါ့ေကာင္။ အရည္မရ အဖတ္မရ နင့္ပါးစပ္ကိုု ပိတ္ထားစမ္း ေ၀ပံုုက်အနမ္းဆိုုတာ အန္
ခ်င္စရာ ကဗ်ာ ကယ္ေတာ္မူၾကပါ။ ေတြ႕လား...ေတြ႕လား..ေတြ႕လိုုက္လား... ညိဳတိုုတိုု
ေလးကိုု ေတြ႕လိုုက္လား ခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ေတးမ်ား မသိရင္ မသိဘူးေျပာ ေဟာ... ခ်စ္ၾကပါၿပီ
ဗ်ား ဟုုတ္ကဲ့ အမိန္႔ရွိပါ ။ ငါ..ေဆာင့္ကန္လိုုက္ရ ေခြး၀မ္းသာေအာင္ ေလလည္ျပ ပုုရိမာ
ပုုရိမာ ေရွးကျဖစ္တဲ့ ကုုသလာ ဓမၼာ ကုုသိုုလ္တရားဟာ ပစိၦမာနံ ပစိၦမာနံ ေနာက္မွျဖစ္တဲ့
ကုုလသာနံ ဓမၼာနံ ကုုသိုုလ္တရားကိုု အနႏၱရပစၥေယန သံသရာအဆက္သေဘာနဲ႔ ပစၥေယာ
ေက်းဇူးျပဳတယ္လိုု႔ ပ႒ာန္းက ဆိုုေလရဲ႕။ ဒီည ဒီမွာသာအိပ္လိုုက္ပါေတာ့ မိခ်ိဳ။ စဥ္းစားၿပီး
မရႊင္ႏိုုင္ပါခင္မ်ာ...ယွဥ္ၿပိဳင္ ကစရာ ႏွမကညာ လိုုသဗ်။ ဟုုိဘက္ခန္းက မသာေတြ မေသ
ႏိုုင္ေသးဘူးလား။ အခုု တဖန္.. အန္..အန္... အလွည့္က်တဲ့..အဲ့..အဲ့..ေတးသံရွင္အင္..အင္..
ကေတာ့...ေအာ့..ေအာ့..။ တမ်ိဳး၀ဋ္ၾကမၼာ ဆန္းက်ယ္တဲ့ ငနဲမွာျဖင့္၊ ပုုဆိုုးခၽြတ္ကာ လမ္း
လယ္၌ လွဲလိုုက္ခ်င္ေတာ့၊ မင့္ကိုုယ္က ကဲတာေၾကာင့္ အေျခရုုိင္းဘဟယ္ (အမယ္ေလး)
တင့္အပ်ိဳႏွင့္ လြဲရခ်ည္ေပါ့ ေရႊမႈိင္းရယ္ ။ အခုုလိုု နားဆင္အားေပးၾကတဲ့အတြက္ အထူးပဲ
ေက်းဇူး တင္ရွိပါတယ္ ေပါ့ေနာ္ ။ ။

။ ဂ်ပန္ဒုုကၡသည္ေတြကိုု ေလဒီဂါဂါက ( သနားလိုု႔ ) ေဒၚလာ တသန္းခြဲ လွဴထားပါသတဲ့ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Monday, March 28, 2011

ေတာ္လွန္ေရးခရီး အဆက္












ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္၏ အတြင္းက်က် တေနရာအေရာက္တြင္ သင့္ကိုု ဧည့္လမ္း
ညြန္က“အသင့္ျပင္ထား ၊ လူမကြဲေစနဲ႔” ဟုု သတိေပးလိမ့္မည္။ အခ်ိန္မွီ မျပင္ဆင္ႏိုုင္
ပါက ေအာ္ဟစ္ခ်ီတက္လာေသာ လူအုုပ္ႀကီးအတြင္း သင္ေမ်ာပါသြားလိမ့္မည္။

လူအုုပ္ႀကီးသည္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း၍ ေအာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္ေနၾက၏။ နဖူးစည္း
မ်ား၊ လက္ေမာင္းစည္းမ်ား၊ အလံမ်ားႏွင့္ ပိုုစတာမ်ားကိုုလည္း ကိုုင္ေဆာင္ထားၾက၏။ ထိုု
အခ်ိန္၌ သင္လုုပ္ရမည့္ အလုုပ္မွာ ၎တိုု႔ႏွင့္အတူ တက္ၾကြစြာ လိုုက္ေအာ္ေရးပင္တည္း။
သင္၏ မေက်နပ္ခ်က္မ်ားကိုု အားကုုန္ ေအာ္ဟစ္၍ ေတာင္းဆိုုေရးပင္။ ထိုုအရာသည္
လူအမ်ားႀကိဳက္လွသည့္ ဆႏၵျပပြဲပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္သိုု႔ ဧည့္သည္
မ်ား လာေရာက္ၾကသည့္ အဓိကအခ်က္မွာ ဆႏၵျပပြဲကိုု ဆင္ႏႊဲလိုု၍ ျဖစ္၏။

ဆႏၵျပပြဲ၏ အရွိန္အဟုုန္ ျမင့္မားလာေသာအခါ လံုုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕မ်ား ေရာက္လာေလသည္။
ဆႏၵျပမႈကိုု ရုုတ္သိမ္းဖိုု႔ သတိေပးဟန္႔တား၏။ ဆႏၵျပသူတိုု႔ႏွင့္ပဋိပကၡျဖစ္၏။ လံုုၿခံဳေရးမ်ား
က နံပါတ္တုုတ္၊ ရာဘာက်ည္ဆံႏွင့္ မ်က္ရည္ယိုုဗံုုးမ်ားကိုုသံုုးကာ ဆႏၵျပပြဲကိုု ၿဖိဳခြင္း၏။
ဆႏၵျပသူမ်ား ဘက္ကလည္း အုုတ္ခဲ၊ေက်ာက္ခဲမ်ား၊ ေရပုုလင္းမ်ားျဖင့္ ပစ္ေပါက္ကာ
ခုုခံတိုုက္ခိုုက္ၾက၏။ ေအာ္ဟစ္ ဆဲဆိုုၾက၏။

တင္းမားမႈအရွိန္ ျမင့္မားလာေသာအခါ အာဏာပိုုင္မ်ားဘက္က အင္အားသံုုး၍ ေျဖရွင္း
လာေတာ့သည္။ ပဋိပကၡအသြင္မွ တိုုက္ပြဲအသြင္သိုု႔ တမဟုုတ္ခ်င္း ကူးေျပာင္းလာေတာ့၏။
ဆႏၵျပသူအခ်ိဳ႕ကား အနာခံ၍ ေနာက္ဆုုတ္မေပးပဲ တင္းခံေန၏။ အခ်ိဳ႕ကား ေရွ႕သိုု႔ပင္
တိုုး၀့ံၾကေလသည္။ အခ်ိဳ႕ကား ဒဏ္ရာမ်ားျဖင့္ အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳ။ အခ်ိဳ႕ကား ေဘးလြတ္ရာ
သိုု႔ ထြက္ေျပးၾကကုုန္၏။ အခ်ိဳ႕ကား အာဏာပိုုင္တိုု႔၏ ဖမ္းဆီးျခင္းကိုု ခံၾကရေလသည္။

ထြက္ေျပးသူအခ်ိဳ႕သည္ ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္အတြင္း ႀကံဳသလိုု ပုုန္းခိုုၾကရသည္။ အခ်ိဳ႕
သည္ကား ရပ္ကြက္အျပင္ထိ ေရာက္ေအာင္ ထြက္ေျပးၾကေလသည္။ ထိုုသိုု႔ အျခားရပ္ကြက္
မ်ားအထိ ေျပးၾကသည္ကိုု “ေတာခိုုျခင္း” ဟုုေခၚေလ၏။ ေတာခိုုသူမ်ားက လြတ္ေျမာက္
နယ္ေျမကိုု ေရာက္သည္ဟုု ဆိုုၾကေလသည္။ ကံအဆိုုးဆံုုး ႀကံဳရသူမ်ားမွာကား အဖမ္းခံၾကရ
သူမ်ားပင္တည္း။ ၎တိုု႔ကိုု “ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား”ဟုုေခၚေလသည္။

စင္စစ္ ေတာ္လွန္ေရးခရီးစဥ္တြင္ ကံအဆိုုးဆံုုးႀကံဳရေသာ ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားသည္
ကံအေကာင္းဆံုုး ပုုဂၢိဳလ္မ်ားပင္ ျဖစ္ေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုုေသာ္ ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္း
သားအျဖစ္ အဖမ္းအဆီးခံရသူမ်ားကိုု ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္က သူရဲေကာင္းအျဖစ္သတ္
မွတ္ၿပီး ၀င္ေၾကးအျဖစ္ေပးခဲ့ရေသာ ၎တိုု႔၏ေဒၚလာငါးဆယ္ကိုု ဂုုဏ္ျပဳဆုုအျဖစ္ ျပန္
လည္ ခ်ီးျမင့္ေသာေၾကာင့္ပင္တည္း။

ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္သိုု႔ ဧည့္သည္ အမ်ားအျပားေရာက္လာရန္ ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား
ေဟာင္းမ်ားက ၎တိုု႔၏ စြန္႔စားခန္းမ်ားကိုု ဂုုဏ္ယူ၀င့္ၾကြားစြာ ေျပာ၍ ေၾကာ္ညာေပးၾက
ေလသည္။ ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္ကလည္း ၿမိဳင္ဆိုုင္ေသာ ခ်ီတက္ပြဲမ်ားႏွင့္ စိတ္လႈပ္ရွား
ဖြယ္ဆႏၵျပပြဲမ်ား မျပတ္ရွိေနေၾကာင္း ။ ၎တိုု႔၏ ေတာ္လွန္ေရးသည္ အၿမဲရွင္သန္ေနေသာ
ေတာ္လွန္ေရးပင္ ျဖစ္ေၾကာင္း။ ကုုလသမဂၢႏွင့္ ႏိုုင္ငံတကာ အသိုုင္းအ၀ိုုင္းက ေစာင့္ၾကည့္
ေနရေသာ ေတာ္လွန္ေရးပင္ျဖစ္ေၾကာင္း။ သမိုုင္း၀င္လႈပ္ရွားမႈမ်ားက သင့္အား ေစာင့္ဆိုုင္း
ေနၾကေၾကာင္း စသျဖင့္ ေၾကာ္ညာထိုုး၍ ဧည့္သည္မ်ား လာရန္အလုုိ႔ငွာ ႏႈိးေဆာ္ေမွ်ာ္ေစာင့္
ေနၾကေလေတာ့သတည္း။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ေတာ္လွန္ေရးခရီး












ဤရပ္ကြက္ကိုု ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္ဟုု ေခၚသည္။ ထိုုရပ္ကြက္တြင္ ေတာ္လွန္လိုု
သူတိုု႔သာ ေနၾက၏။ သူတိုု႔က ဘာေတြကိုု ေတာ္လွန္ၾကသနည္း။ ျမင္ ျမင္သမွ် ။
ၾကား ၾကားသမွ် ။ သိ သိသမွ်။ ေတြ႕ ေတြ႕သမွ်တိုု႔ကိုု ေတာ္လွန္ၾကကုုန္၏။ ရပ္ကြက္၏
အ၀င္၀၌ ၎တိုု႔၏ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားကိုု အမ်ားျမင္သာေအာင္ ထင္ထင္ရွားရွား ထြင္းထုု ေရးသားထားေလသည္။

“ အကုုန္ရရင္ ရ ၊ မရရင္ ဘာမွမလိုုခ်င္ဘူး ” ဟုု တမ်ိဳး။ “ အခြင့္အေရးဟာ ေတာင္းယူလိုု႔
မရ တိုုက္ယူမွ ရ” ဟုု တဖံုု။ “ ရန္၊ငါ မျပတ္ပဲ ရပ္ကြက္ထဲ မ၀င္နဲ႔ ” ဟုု တသြယ္ ။“ ေတာ္
လွန္ေရးသည္ အဖ၊ ေတာ္လွန္ေရး သည္အမိ” ဟုု တနည္း။ ၎ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ား၏ ဗဟိုု၌
အဂၤလိပ္လိုု စာလံုုးႀကီးျဖင့္ “ NO ” ဟူ၍လည္းေကာင္း “CHANGE ” ဟူ၍လည္းေကာင္း ေရးသားထားေလသည္။

ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္သိုု႔ အလည္အပါတ္သေဘာ သင္သြားမည္ ဆိုုျငားအံ့။ ရပ္ကြက္၏
အ၀င္၀၌ ထမင္းအိုုး တလံုုးခ်က္ခန္႔အၾကာ စစ္ေဆးေမးျမန္းျခင္းအမႈ သင့္ကိုုျပဳၾကေပလိမ့္
မည္။သံသယ ကင္းရွင္းေၾကာင္း ေအာင္ျမင္စြာ စစ္ေဆးေတြ႕ရွိၿပီးေသာ္ သင့္ကိုုလက္ဆြဲ
ႏႈတ္ဆက္ေပလိမ့္မည္။ ၿပီးလွ်င္ စစ္ေဆးသူက သင္၏အနားသိုု႔ တိုုးကပ္လွ်က္မက်ယ္လြန္း၊ မတိုုးလြန္းေသာအသံျဖင့္ “ ေတာ္လွန္ေရးမွာ လံုုၿခံဳေရးက အေျခခံအက်ဆံုုးအခ်က္ပဲ ရဲေဘာ္”
ဟုု ေျပာေပလိမ့္မည္။

ထိုုစကားကိုု ၾကားရၿပီးေသာ္ ဧည့္လမ္းညႊန္က ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္အတြင္းသိုု႔ အပူအပင္
ကင္းစြာ သင္သြားႏိုုင္ ၿပီျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ၀င္ေၾကးအျဖစ္ ေတာ္လွန္ေရးရံပံုုေငြ အေမရိကန္
ေဒၚလာ ငါးဆယ္ထည့္၀င္ရန္ တိုုက္တြန္းေပလိမ့္မည္။ မၾကာမီ ေသနပ္မ်ားကိုု ေနာက္ေက်ာ
တြင္ စလြယ္သိုုင္းလြယ္ထားၿပီး လက္ပစ္ဗံုုးအခ်ိဳ႕ ခါးတြင္ခ်ိတ္စြဲထားေသာ ေတာ္လွန္ေရးလံုု
ေမေခ်ာမ်ားက သင့္ကိုု အမွတ္တရရင္ထိုုးမ်ား ၿပံဳရႊင္စြာလာေရာက္ ထိုုးတတ္ ေပးၾကလိမ့္ဦး
မည္။

ေတာ္လွန္ေရးရပ္ကြက္၏ ပံုုပန္းသ႑န္ကား အသိုု႔နည္း။ အိမ္တိုုင္း အိမ္တိုုင္း၏ ေရွ႕ေနာက္
၀ဲယာတြင္ သစ္ငုုတ္ခၽြန္မ်ား ေထာင္၍ ထားေလ၏။ အိမ္နံရံမ်ား၌လည္း ဒါး၊လွံ၊ေလး၊ ျမား၊
ပုုဆိန္၊ ငါးမန္းစြယ္၊ ေသနပ္၊ လက္ပစ္ဗံုုး၊ ေျမျမဳတ္မိုုင္းမ်ားႏွင့္အတူ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထား
သည့္ လူတခ်ိဳ႕၏ ဓါတ္ပံုုမ်ား။ ေခါင္းေမာ့ေနေသာ လူတခ်ိဳ႕၏ ဓါတ္ပံုုမ်ားႏွင့္ ငွက္တခ်ိဳ႕၏
ပံုုမ်ား၊ နီေမာင္းေသာ အလံမ်ား၊ လက္သီးဆုပ္ထားသည့္ပံုုမ်ားကို ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကေလသည္။

လမ္းမေပၚ၌ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားေနၾကသည့္ ကေလးငယ္တိုု႔ကလည္း ၀ါးလံုးေလးမ်ား၊
စကၠဴမ်ားျဖင့္ စစ္တိုုက္တမ္း၊ ခ်ီတက္တမ္း၊ ဆႏၵျပတမ္း၊ မိန္႔ခြန္းေျပာတမ္း၊ ေရြးေကာက္ပြဲ
ႏွင့္ အစည္းအေ၀းက်င္းပတမ္း၊ အပစ္ေပး အေရးယူတမ္းတိုု႔ကိုု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ကစားေန
ၾကေလသည္။

အိမ္မ်ား၊ ရံုုးမ်ားအတြင္းမွလည္း ေတာ္လွန္ေရးကိုု ဖြဲ႕ဆိုုေသာ ၊ အာခံေရး ၊ တက္ၾကြ ရဲရင့္
ေရးကိုု ဖြဲ႕ဆိုုေသာ ေတးသီခ်င္းသံမ်ား လမ္းမေတြေပၚသိုု႔ ဖိတ္လွ်ံက်ေနေလသည္။

(အလုုပ္သြားခါနီးမိုု႔ ေနာက္မွ ဆက္ေရးမယ္)

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Thursday, March 17, 2011

ဂ်ပန္ ရုုပ္ရွင္ (၇)
















သေဘၤာေတြ ကားေတြ ဆိုုင္ကယ္ေတြ
အိမ္ေခါင္မိုုးေပၚ ေရာက္လာတဲ့ေန႔က

ရထားေတြ အတဲြလိုုက္ အတြဲလိုုက္
ရြံ႕ေတြေအာက္ ေပ်ာက္သြားတဲ့ေန႔က

ေလယာဥ္ပ်ံေတြ ကုုန္သတၱာႀကီးေတြ
ငါတိုု႔လမ္းထဲ ၀င္လာတဲ့ေန႔က

တံတားေတြ ေစ်းေတြ လမ္းမေတြ
ေက်ာင္းေတြ ရံုုးေတြ ေအာ္သံေတြ
ေရလႈိင္းနဲ႔အတူ လိုုက္သြားၾကတဲ့ေန႔က

ငါတိုု႔အားလံုုး
အမွတ္မထင္ ေသဆံုုးခဲ့တဲ့ေန႔က

ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ
အရင္ေန႔ေတြလိုု
ၾကည္ လိုု႔
သာ လိုု႔
ျပာ လိုု႔ ။ ။

ဂ်ပန္ ရုုပ္ရွင္ (၆)












ဆာခူရာေတြ မပြင့္ခင္
ငွက္သံေတြ မညံခင္
ဖူဂ်ီေတာင္မွာ ႏွင္းမကြဲခင္
ငါတိုု႔ေတြ
ဒုုကၡသည္ျဖစ္ရေပါ့

ဘုုရားသၡင္ကိုု
အရင္ကတည္းက မယံုုသူပါ

ဆာေကးေသာက္မယ္
ငိုုမယ္
သီခ်င္းဆိုုမယ္
အလုုပ္ပိုုႀကိဳးစားမယ္

ေနမင္းဟာ
အေရွ႕ဘက္မွာ ရွိတယ္ ။ ။

ဂ်ပန္ ရုုပ္ရွင္ (၅)












ၿမိဳ႕ေတြ ရြာေတြက
အမႈိက္ပံုုျဖစ္သြား

စာသင္ေက်ာင္းေတြက
ဒုုကၡသည္စခန္းျဖစ္သြား

ငါတိုု႔ရဲ႕ဧည့္သည္ေတြက
သတင္းသမား
စစ္သား
ၾကက္ေျခနီနဲ႔
စိတ္ကုုဆရာေတြလား ။ ။

ဂ်ပန္ ရုုပ္ရွင္ (၄)












ကမၻာေျမႀကီး
တုုန္ဟည္းၿပီးတဲ့ေနာက္
ေရလႈိင္းေတြ
ဖုံးအုုပ္ၿပီးတဲ့ေနာက္

ႏွင္းေတြေအာက္မွာ
ေခြးေလးေတြ သခင္ေပ်ာက္
လူေတြ ဘ၀ေပ်ာက္
ဘ၀ေတြ ဘယ္ကိုုေရာက္ ။ ။

ဂ်ပန္ ရုုပ္ရွင္ (၃)












ျပင္းလြန္းတဲ့ ငလ်င္
ျမင့္လြန္းတဲ့ လႈိင္း
ၿပီးေတာ့
ေလာင္ကၽြမ္းေနတဲ့ ႏ်ဴကလီးယား

ေအးစက္တဲ့ရာသီမွာ
အရာရာဟာ
မာေက်ာ၊ တုုန္ရီလိုု႔ ။ ။

ဂ်ပန္ ရုုပ္ရွင္ (၂)













တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ကိုု
ရုုပ္ရွင္လိုု႔ ဆိုုၾက
ငါတိုု႔ေတြ
သရုုပ္ေဆာင္သာ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ။ ။

ဂ်ပန္ ရုုပ္ရွင္ (၁)











ျမင္ေနက် ေရေတြ
ၿမိဳ႕ေတြကိုု တြန္းထုုတ္သြား
ငါဟာ
ေသသူလား ရွင္သူလား ။ ။

Tuesday, March 15, 2011

အိုုေက ေအးေဆး











( ျမန္မာစာ စတိုုင္သစ္ )

ဒီအတိုုင္း ဆက္သြားရင္ ေနာက္အႏွစ္၂၀ေလာက္ၾကာတဲ့အခါ ျမန္မာစာ
အေရးသား၊ အေျပာအဆိုုေတြ ထူးထူးျခားျခား ေျပာင္းလဲေနတာကိုု ေတြ႕
ရလိမ့္မယ္။ ဒီအတိုုင္း ဆက္သြားရင္။

(စာကိုုး )

မဂၢဇင္းတအုုပ္မွာပါတဲ့ ေဆာင္းပါးတပုုဒ္ကိုု ဖတ္မိလိုု႔ ဒီစာကိုုေရးပါတယ္။
ေရးသူ ။ ေက်ာ္ဦး။ ေဆာင္းပါးအမည္။ ျမန္မာစာကိုု ေခ်ာင္ထဲပိုု႔ေနၾကပါ
တယ္ဆရာ။ ရုုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာ ရသစံုုမဂၢဇင္း။ ၂၀၁၁။ ဇန္န၀ါရီလ။
ေဆာင္းပါး အက်ဥ္းကိုု ေဖၚျပလိုုက္ပါတယ္။

အခုုျမန္မာ့စာနယ္ဇင္းေလာကမွာ မဂၢဇင္း၊ဂ်ာနယ္..(အင္း...အဲဒါေတြ
ေတာင္ ျမန္မာလိုု ေခၚစရာမရွိ) စာအုုပ္ထုုတ္ေ၀ေရးလုုပ္ငန္းေတြက အစ
ဘိုုနာမည္ေတြ ျဖစ္လာပါၿပီ။ ဘိုုနာမည္ေတြဆိုုေပမဲ့ သူတိုု႔ေရးသားထုုတ္
ေ၀ေနတာက ဘိုုလိုုမဟုုတ္။ ျမန္မာလိုု။ ျမန္မာလုုိေရးထားတာကိုု ဘိုုလိုု
ဘာသာျပန္ၿပီး ႏိုုင္ငံတကာအထိ ျဖန္႔ခ်ိဖိုု႔လည္း အစီအစဥ္မရွိ။ စာအုုပ္နာ
မည္ကိုုလည္း ျမန္မာလိုုတင္မက ဘိုုလိုုပါေရးသတဲ့။ စာအုုပ္ထဲမွာေတာ့
ျမန္မာလိုုပဲ ပါသတဲ့။

ျမန္မာ့ဂီတနယ္ပယ္မွာ တီး၀ုုိင္းနာမည္ေတြ ဘိုုလိုုျဖစ္ေနတာၾကာၿပီ။ အခုု
ေနာက္ပိုုင္း ျမန္မာရုုပ္ရွင္ေတြမွာ ဇတ္ကားနာမည္ကိုု ဘိုုလိုုပါ ေရးသတဲ့။
ဘိုုစာတမ္းထိုုး ဇတ္ကားလည္း မဟုုတ္ဘူးတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္၃၀ေလာက္
က ျပင္သစ္မွာ Drug store ဆိုုတာကိုု ေဆးဆိုုင္ေတြမွာေရးထားလိုု႔ တႏိုုင္
ငံလံုုးက ကိုုယ့္စကားရွိရဲ႕နဲ႔ ဘိုုလိုုသံုုးရမလားဆိုုၿပီး ကန္႔ကြက္ၾကပါသတဲ့။
အိမ္နီးခ်င္း ထိုုင္းမွာေတာင္ ကိုုယ္ပိုုင္ဘာသာစကားက အားေကာင္းေန
တာမိုု႔ မလိုုအပ္ပဲ ဘိုုလိုုမေရးၾကဖိုု႔ ေဆာင္းပါးမွာ တိုုက္တြန္းထားတယ္။

( ၾကာၿပီ )

ျမန္မာေတြ ဘိုုေစာ္နံေနတာ ၾကာပါၿပီ။ အဂၤလိပ္ ကၽြန္ေတြကိုုး။ အိႏိၵယ
လည္း မထူးဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိႏိၵယ စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈက အားေကာင္းလြန္း
တယ္။ ဒိုု႔ျမန္မာလိုု လြယ္လြယ္နဲ႔ ယိုုင္ထြက္မသြားဘူး။ ခါထြက္မသြားဘူး။
အိႏိၵယန္းေတြက ကိုုယ့္စာေပနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈကိုု တကယ္ျမတ္ႏိုုးတယ္။
ထိမ္းသိမ္းရေကာင္းမွန္း သိတယ္။ ဒိုု႔ျမန္မာေတြက အဲသလိုုမဟုုတ္ဘူး။
အဲဒါေၾကာင့္ ဒီကေန႔ျမန္မာေတြ ဘိုုယိမ္းကတာ မဆန္းဘူးလိုု႔ဆိုုရမယ္။
ဒီလိုုသာဆက္သြားရင္ ျမန္မာဘာသာစကားက ေနာက္မၾကာခင္ႏွစ္ေတြ
မွာ အခုုထက္ပိုုၿပီး အူေၾကာင္က်ားျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရယ္စရာ ပိုုေကာင္းမယ္။

(ရည္ရြယ္ခ်က္က အေရးႀကီးတယ္)

ျမန္မာစစ္တပ္က နယ္ခ်ဲ႕ေစာ္နံလိုု႔ဆိုုၿပီး ဘားမားကေန ျမန္မာ။ ရန္ဂြန္း
ကေန ရန္ကုုန္။ ေမာ္လမိန္းကေန ေမာ္လၿမိဳင္။ ေျပာင္းပစ္တယ္။ သူ႕
ရည္ရြယ္ခ်က္က နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရး။ ဒီရည္ရြယ္ခ်က္က အေဟာင္းႀကီး
သခင္ဘေသာင္းတိုု႔ေခတ္ မတိုုင္ခင္ကတည္းက လုုပ္လာခဲ့တဲ့ကိစၥ။ နာ
က်ည္းခ်က္နဲ႔၊ မခံလိုုစိတ္နဲ႔ တုုန္႔ျပန္တာ။ အေနာက္ ဆန္႔က်င္ေရးလုုပ္တာ။

တိုုင္းျပည္မွာ လုုပ္ဖိုု႔လိုုေနတာက လမ္းနာမည္၊ၿမိဳ႕နာမည္ေတြလိုုက္ၿပီး ေျပာင္း
ေနတာမ်ိဳးထက္ ကိုုယ့္စကားကိုု ပိုုၿပီးအားေကာင္း၊ ခိုုင္မာလာေအာင္ လုုပ္ဖိုု႔။
မလုုိအပ္တာေတြကိုု သန္႔စင္ဖိုု႔။ ေခတ္နဲ႔အညီ ဘာသာစကားျပဳျပင္ေျပာင္းလဲ
ေရးလုုပ္ဖိုု႔။ ႏိုုင္ငံသားေတြက ကိုုယ့္ဘာသာစကားကိုု အားကိုုးလာႏိုုင္ဖိုု႔။ မလုုိ
အပ္ပဲ ဘိုုလိုုေတြမလုုပ္ၾကဖိုု႔။ ဒီလိုုရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးက ႏိုုင္ငံရဲ႕အနာဂါတ္
အတြက္ ပိုုၿပီး အေရးႀကီးတယ္။ ပညာေရးမွာ ေျပာင္းရမွာ။

( ၀ဋ္လည္ၿပီ )

တိုုင္းရင္းသားမ်ားတဲ့ႏိုုင္ငံမွာ ဘာသာစကားက သူမ်ားတိုုင္းျပည္ေတြထက္
ပိုုၿပီးအေရးႀကီးတယ္။ ျမန္မာစာကိုု ႏိုုင္ငံေတာ္ဘာသာ လုုပ္ယံုုတင္မက တိုုင္း
ရင္းသား စာေပနဲ႔ဘာသာစကားကိုုပါ ႏွိမ္လာတယ္။ ရိုုက္ခ်ိဳးလာတယ္။ ပိတ္
ပင္လာတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာေတာ့ တိုုင္းရင္းသားေတြဘက္ကလည္း ခံစစ္
သိပ္မေကာင္းႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ေလွ်ာ့လာတယ္။ သူတိုု႔ရဲ႕အသံုုးအႏႈန္းေတြထဲမွာ
ျမန္မာလိုုေတြ မ်ားလာတယ္။

အလြယ္တကူ ဥပမာေပးရရင္ ျမန္မာေတြ ၀ဋ္လည္ၾကတာပဲ။ အခုု သူတိုု႔
ျမန္မာစကားက ဗံုုမဟုုတ္၊ ပတ္မဟုုတ္နဲ႔ အုုတ္ေရာေရာ၊ ေက်ာက္ေရာေရာ
ျဖစ္ေနၿပီ။ ျမန္မာသတင္းစာကိုုပဲ ၾကည့္လိုုက္။ ဘိုုလိုုေတြ အတံုုးလိုုက္ အတစ္
လိုုက္။ ျမန္မာမဂၢဇင္းဂ်ာနယ္ေတြကိုုပဲ ၾကည့္လိုုက္။ ျမန္မာစာ ဘိုုရူးျပန္ေနၿပီ။

ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဆိုုတာ ရွိရဲ႕နဲ႔ “ေဆာရီး” တဲ့။
ဟုုတ္ပါၿပီဆိုုတာရွိရဲ႕နဲ႔ “အိုုေက”တဲ့။ “ရယ္ဒီပဲ”တဲ့။ “စီးယူ”တဲ့။ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဒီစကားေတြက ျမန္မာစကားနဲ႔ျမန္မာစာမွာ ေရာေႏွာေနၾကေတာ့ တိုုင္းရင္း
သား စကားေတြမွာပါ လိုုက္ေရာကုုန္ၾကၿပီ။ အစိုုးရပိုုင္ သတင္းမီဒီယာေတြက
အစ ဘာသာစကား ေရစီးကမ္းၿပိဳလိုုက္ေနတာ ၾကာၿပီ။ ျမန္မာအဆိုုေတာ္
ေတြကလည္း သူတိုု႔သီခ်င္းဆိုုၿပီးရင္ “သိုုင္းခယူး” တဲ့။ ဘာျဖစ္လိုု႔ “ရွဲ႕ ရွဲ ႔”
လိုု႔ မေျပာၾကသလဲမသိ။

(အခ်ိန္မီ လုုပ္ရင္လုုပ္ )

ဘာသာစကား ေပ်ာက္သြားတာက ရွင္းတယ္။ ကိုုယ့္စကားမရွိရင္ သူ႔စကား
ကိုု ကိုုယ့္စကားလုုပ္ယံုုပဲ။ ကိုုယ့္စကားရွိရဲ႕နဲ႔ သူ႔စကားကိုု ေရာသံုုးေနရတာက
ကိုုယ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္။ ဒါက ျပႆနာ။ ဒိုု႔ျမန္မာေတြ ဘာသာစကား ဓါတ္ခံ
အားနည္းရတဲ့အထဲ ႏိုုင္ငံျခားတိုုင္းျပည္ေတြမွာ အေနမ်ားလာေတာ့ ကိုုယ္ပိုုင္
ဘာသာစကား ပိုုၿပီးထိခိုုက္လာတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ဘာသာစကားေတြ
ေပ်ာက္တာ ပိုုျမန္လာေနၿပီ။ မခိုုင္တဲ့ေကာင္ ခံပဲ။ ဘာသာစကား မရွိတဲ့လူမ်ိဳး
က အာပလာပဲ။

ကိုုယ္ခံအားနည္းရင္ က်န္းမာေရး ထိခိုုက္တာပဲ။ ဒိုု႔ျမန္မာေတြကေတာ့ အခုု
ခ်ိန္ထိ သူ႔ကိုုယ္သူ အဟုုတ္ႀကီးထင္ေနၾကတုုန္း။ စကားေျပာရင္ေတာ့ အိုုေက
လိုုက္၊ ေဆာရီးလိုုက္နဲ႔။ ဒိုု႔ျမန္မာေတြ ရုုပ္ေရာ၊စိတ္ေရာ၊ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈေရာ
ကိုုယ္ခံအားနည္းေနတာ ၾကာၿပီ။ ဒီအတိုုင္းဆက္သြားရင္ ေရွ ႔ေလွ်ာက္ ခံရဖိုု႔ပဲ
ရွိိတယ္။

ဒိုု႔ျမန္မာေတြကေတာ့ ခံရလည္း အိုုေကပါတယ္။ မႈတ္ဖူးလား။ ေအးေဆးေပါ့။
ဘာသာစကားေတြ ေရာၿပီးေျပာတာကိုုက ဒိုု႔ျမန္မာစကားပံုုစံအသစ္ပဲ ။ ဒီစာကိုု
ဖတ္ၾကတဲ့အတြက္ သိုုင္းခယူးပါဗ်ား။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Thursday, March 10, 2011

အသံမစဲ ပဌာန္းပြဲ













တေန႔က။ မိတ္ေဆြတဦး အိမ္ကိုုအလည္ေရာက္လာတယ္။ လမ္းႀကံဳလိုု႔ ၀င္လာတာဆိုုပဲ။ ေျပာၾကဆိုုၾကရင္း ခဏေနေတာ့ အလွဴခံပါေရာ။ သူက ဘုုန္းႀကီးေတြ လိုုက္စုုေနသတဲ့။ သပိတ္ေမွာက္ဖိုု႔လားဆိုုေတာ့ မဟုုတ္ဘူးတဲ့။ အသံမစဲ ပဌာန္းပြဲလုုပ္မလိုု႔တဲ့။ အဲဒီေန႔က
သူ႔အလွဴခံ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရွာဘူး။

လြတ္လပ္စြာကိုုးကြယ္ခြင့္ကိုု လံုုး၀ေထာက္ခံတယ္လိုု႔ အရင္ေျပာထားပါ့မယ္။ ကိုုယ္တိုုင္
လည္း လြတ္လပ္ခ်င္လိုု႔ ဘာကိုုမွ မကိုုးကြယ္ပါဘူး။

သဒၵါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ေတြအတြက္ေတာ့ ပဌာန္းပြဲေဟ့ဆိုုရင္ လွဴခ်င္တန္းခ်င္စိတ္ေတြ
ဖြါးကနဲ၊ ေဖြးကနဲ ေပါက္သြားႏိုုင္ေလာက္တယ္ဆိုုေပမဲ့ အီစကိုု႔အတြက္ေတာ့ ပဌာန္းပြဲဆိုု
တဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္မိပါတယ္။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုုန္စင္ ရွင္းျပပါ့မယ္ဗ်ား။

စာေရးသူ အီစကိုု ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္ကေပါ့။ ဘာသာတရားမ်ားရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကိုု
အေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ မူလအစ ပထမကေျပာရရင္ စကားေျပာတတ္စအရြယ္မွာပဲ မိဘ
ေဆြမ်ိဳးမ်ားက သံဗုုေဒၶဂါဌာကိုု အတင္း သင္ေပးၾကပါတယ္။ ဘာႀကီးမွန္း လံုုး၀မသိေပမဲ့
လူႀကီးမ်ားႀကိဳက္ေအာင္ အလြတ္ဆိုုတတ္ခဲ့ရရွာပါတယ္။

အိမ္ကိုုဧည့္သည္လာရင္ မုုန္႔ေတြ၊ေကာ္ဖီေတြနဲ႔အတူ အီစကိုု႔ရဲ႕သံဗုုေဒၶကိုုပါ တြဲၿပီး ဧည့္ခံ
ပါတယ္။ မိဘဘိုုးဘြားမ်ားနဲ႔အတူ ေန႔ေရာညေရာ ဘုုရားရွိခိုုးရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းဖိုု႔
ေကာင္းတဲ့ကိစၥပါ။ တခါတခါ ပ်င္းတဲ့အဆင့္ကိုုလြန္ၿပီး စိတ္ညစ္တဲ့အဆင့္ကိုု ေရာက္သြား
တတ္ပါတယ္။

ႀကံဳလိုု႔ေျပာရဦးမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ႕နဲ႔ဆံုုတုုန္း အေဒၚတေယာက္က သူ႔
သမီးေလး ဘြဲ႕ရၿပီဆိုုတဲ့အေၾကာင္း။ ျမန္မာစကားလည္း ေျပာတတ္ေနတုုန္းပဲ ဆိုုတဲ့
အေၾကာင္း။ ေျပာတတ္ယံုုတင္မက ငယ္ငယ္က သင္ေပးထားတဲ့ သံဗုုေဒၶကိုု မေမ့ေသး
ဘူး ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း တဂုုဏ္တယူေျပာပါတယ္။ ေျပာရင္းဆိုုရင္း သူ႔သမီးကိုုေခၚၿပီး
သံဗုုေဒၶ ရြတ္ခိုုင္းပါေလေရာ။ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ သနားလိုုက္တာ။ ေကာင္မေလးကေတာ့
မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ရြတ္ျပရွာပါတယ္။ အခုုရြတ္သြားတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ
သိလားလိုု႔ေမးေတာ့ ေခါင္းခါျပတယ္။ သူ႔မိဘေတြကေတာ့ ၿပံဳးလိုု႔။ အီစကိုုေတာ့ စတြန္႔
သြားတယ္။ လာျပန္ၿပီ တေယာက္ေပါ့။

ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ ဟိုုပရိတ္၊ ဒီပရိတ္၊ ဘာဂုုဏ္ေတာ္၊ ညာဂုုဏ္ေတာ္
ေတြ အတင္းက်က္ခိုုင္းတာ၊ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုု အတင္းသြားခိုုင္းတာ၊ ကိုုရင္ အတင္း
၀တ္ခိုုင္းတာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အသက္ႀကီးမွ သက္သာရာရေအာင္ ျပန္ေတြး
ၾကည့္ေတာ့။ ေအာ္...ဘာသာတရားကိုု ကေလးေတြဆီေရာက္ေအာင္ ဒိုု႔ျမန္မာေတြ ဒီလိုုပဲ
သြတ္သြင္းတတ္ၾကတာပါကလားလိုု႔။ မွတ္သားရတယ္ေပါ့။ ေနာ့။

ကိုုင္း။ ပဌာန္းဘက္ကိုု ျပန္လွည့္ၾကဦးစိုု႔ တရားနာ ပိတ္သတ္ႀကီးေရ႕။ ငယ္ငယ္က
အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ ဟိႏၵဴမိသားစုုႀကီးတခုု ေနၾကပါတယ္။ သူတိုု႔ကလည္း ရြတ္တယ္ခင္ဗ်။
ဘာေတြမွန္း မသိဘူး။ အေမႊးတိုုင္ေတြေရာ၊ ပန္းေတြေရာ မႊန္ထူေနတာပဲ။ မနက္မိုုးလင္း
ရင္ အိမ္က အဖိုုးအဖြါး ဘုုရားက်ယ္က်ယ္ရွိခိုုးၾကတာက တမ်ိဳး။ အိမ္ေရွ႕အိမ္က
ရြတ္ဖတ္ သရစယ္ၾကတာက တမ်ိဳး။ မိုုးမွ မလင္းေသးဘူး အေတာ္နားညီးခဲ့ရတာပါ။

အခုုမွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဖိုုးအဖြါးေတြရြတ္တာလည္း ပါဠိလိုု။ အိမ္ေရွ႕အိမ္က
လည္း ဟိႏၵဴလိုုဆိုုေတာ့ အိႏိၵယေရာက္ေနသလိုုပါလားလိုု႔။ ျမန္မာေတြခင္မ်ာလည္း
ကိုုယ့္စကားနဲ႔ကိုုယ္ ဘုုရားမရွိခိုုးႏွိင္ရွာေသးဘူး။

ေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ႕က ေက်ာက္ေျမာင္း၊ တာေမြဘက္မွာ ရွိၾကပါတယ္။ မၾကာခဏ သြား
လည္တတ္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုုင္းပဲ။ အဲဒီအရပ္မွာက မူဆလင္ေတြ မ်ားတယ္။
ပလီဆရာေတြကလည္း ေအာ္ၾကတယ္ခင္ဗ်။ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေလာ္နဲ႔ကိုုေအာ္ၾက
တာေနာ့္။ တရက္ကိုု ႏွစ္ႀကိမ္ မကေလာက္ဘူး။

ေျပာခ်င္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေရာက္ပဲ ရွည္ေတာ္မူေနလိုု႔ ခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္ ပိတ္သတ္
ႀကီးေရ႕။ အဆိုုးဆံုုးအေျခအေနကိုု ေရာက္သြားတာကေတာ့ အသံမစဲပဌာန္းပြဲပါတဲ့။
စာေမးပြဲေတြက နီး။ ရပ္ကြက္ေတြမွာက ပဌာန္းပြဲေတြက အၿပိဳင္။မီးပ်က္ရင္ အသံစဲ
သြားမွာစိုုးလိုု႔ မီးစက္ေတြပါ အသင့္ေဆာင္ထားၾက။ ေလာ္စပီကာႀကီးေတြ အသင့္
ေထာင္ထားၾက။ တရပ္ကြက္လံုးတင္မက တၿမိဳ႕လံုးၾကားေအာင္ ဟဲၾကဖို႔ ေမာင္းတင္
ထားၾက။ ဘယ္လို ဓေလ့မ်ိဳးပါလိမ့္။

အီစကိုုတိုု႔ခင္မ်ာမွာ စာေတြက မရေသး။ ပဌာန္းပြဲေတြ မစခင္ကတည္းက သူတိုု႔
ပဌာန္းပြဲ လုုပ္ၾကေတာ့မယ့္အေၾကာင္း။ ရပ္ကြက္ထဲက ပုုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ အလွဴခံမ႑ပ္
ဖြင့္ၿပီး တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဟဲၾကပါေရာလား။ နားေတြကိုု အူလိုု႔။ေခါင္းေတြကိုု
ႀကိမ္းလိုု႔။

ခုုႏွစ္ရက္ ခုုႏွစ္လီမက ပဌာန္းပြဲႀကီးမ်ားလည္း စေရာ။ စာေမးပြဲေတြလည္း စပါေလ
ေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ က်ပါေလေရာေပါ့။

ဘာသာတရားဟာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လုုပ္ရမယ့္ကိစၥ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာလူေတြ
ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သေဘာေပါက္ၾကေလမလဲ မသိ။ အီစကိုုေတာ့ ႏိုုင္ငံျခားေရာက္တဲ့
အထိ အသံမစဲပဌာန္းပြဲဆိုုတာႀကီး လိုုက္လာေနလိုု႔ တခ်က္တခ်က္ လန္္႔လန္႔ေနရတဲ့
အေၾကာင္း ၿငီးတြားေတာ္မူလိုုက္ရပါတယ္ဗ်ား။

သတၱ၀ါအေပါင္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ...။ မဆူၾကပါနဲ႔ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Wednesday, March 9, 2011

ပူေႏြးေသာ ေလထုု














ၿမိဳ႕ေတာ္၀န္၏အမည္ကား ဦးခင္ေမာင္ေႏြ။ သူ၏တဦးတည္းေသာ
သမီးေလးကား ေႏြမ။ ေႏြမတြင္ အေမ မရွိေတာ့။ သူ႔အေမ ေဒၚေႏြ
ေႏြျမင့္ကား တနယ္တေက်းတြင္ ေနာက္အိမ္ေထာင္ႏွင့္ေန၏။
ေနရပ္ေျပာင္းရံုုသာမက နာမည္ကိုုပါ ေဆာင္းဦးခင္ဟုု ေျပာင္း
ထားသည္။

ယေန႔သည္ အဂၤ ါေန႔ျဖစ္သည္။ အဂၤ ါေန႔သည္ ေႏြရာသီျဖစ္သည္။
ဤအရပ္၌ ဤတၿမိဳ႕တည္းသာ ေႏြရာသီရွိ၏။ ျဖစ္၏။ ေႏြရာသီကိုု
ႀကံဳရန္အလိုု႔ငွာ ေႏြၿမိဳ႕သိုု႔ ဟိုုမွသည္မွ လူေတြလာၾက၏။

မိုုးလင္းသည္ႏွင့္ ေခၽြးစိုု႔ေလၿပီ။ ေႏြၿမိဳ႕တြင္ အရာရာပူ၏။ ေရလည္း
ပူ။ ေလလည္း ပူ။ ေျမလည္း ပူ၏။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ေနရာတကာ အရိပ္
ရေအာင္ (၀ါ) ခံသာေအာင္ လုုပ္ထားရ၏။ အရိပ္ေအာက္တြင္
လူတိုု႔ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ အိုုက္ၾကေလသည္။

ေနျမင့္သည္ႏွင့္အတူ ေခၽြးတိုု႔လည္း တၿပိဳက္ၿပိဳက္က်သည္။ ေခၽြး
ထြက္လိုုၾက၍ ဤၿမိဳ႕သိုု႔လာခဲ့ၾကျခင္း မဟုုတ္ေလာ။ က်န္းမာေရး
အဆံုုးအမမ်ားတြင္ လူသည္ ေခၽြးထြက္ရန္လိုု၏ဟုု အေဟာရွိသည္
မဟုုတ္ေလာ။ က်န္းမာေရးအလိုု႔ငွာ ေႏြၿမိဳ႕တြင္ ခိုု၍ ေခၽြးထုုတ္ပြဲ
ေတာ္ ႏႊဲေပ်ာ္ၾကေလသည္။

ေႏြၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္လည္း အရိပ္ျဖင့္ စီးပြါးရွာၾကသည္။
အရိပ္ပံုုစံမ်ိဳးစံုု။ အရိပ္လုုပ္နည္းမ်ိဳးစံုု။ ေခၽြးသိပ္နည္းမ်ိဳးစံုု။ အပူ
ဓါတ္ႏွင့္လိုုက္ဖက္မည့္၊ က်န္းမာေရးႏွင့္လည္း ညီညြတ္မည့္
အစားအစာမ်ိဳးစံုု ျပဳလုုပ္ကာ စီးပြါးသညာ ရွာၾကေလကုုန္သည္။

ညေနေစာင္းသည္ႏွင့္ ေႏြၿမိဳ႕တြင္ အပူဓါတ္ေလွ်ာ့ေလၿပီ။ ေခၽြး
ဒဏ္ေၾကာင့္ လူမ်ားႏြမ္းေနၾကေသာ္လည္း စိတ္ေပါ့ပါး၍ေနၾက
၏။ ေန၀င္လုုလုုအခ်ိန္၌ ေႏြၿမိဳ႕၏နာမည္ေက်ာ္ ေရသဘင္ပြဲ
ေတာ္ စတင္ေလေတာ့သည္။

အရိပ္မ်ားေအာက္မွ အလွ်ိဳအလွ်ိဳထြက္လာၾကကုုန္ေသာ လူထီး
လူမ၊ လူႀကီးလူငယ္ အသြယ္သြယ္တိုု႔ ေရကစားၾကရန္အလိုု႔ငွာ
ေရစည္ႀကီးမ်ား လမ္းေဘးတြင္ အသင့္။ ေရကစားရာတြင္ ပိုုမိုု
ေပ်ာ္ရႊင္ေစရန္အလိုု႔ငွာ သႀကၤန္ေတးသီခ်င္း ဂီတသံမ်ား တညံ
ညံ။ ေပ်ာ္သံ ေအာ္သံမ်ား တလွ်ံလွ်ံႏွင့္ ေႏြတၿမိဳ႕လံုုး စိုုရႊဲသြား
သည္အထိ ေရကစားၿပီးၾကေသာ္ မိုုးမွာ စုုတ္စုုတ္ ခ်ဳပ္ေလၿပီ။

ေႏြၿမိဳ႕မွ အေရွ႕စူးစူးသိုု႔ လားေသာ္ ေဆာင္းဦးေပါက္ရာသီႏွင့္
ႀကံဳေလမည္။ ဗုုဒၶဟူးေန႔သည္ ေဆာင္းဦးေန႔ျဖစ္သျဖင့္ ေႏြၿမိဳ႕
မွ ဧည့္ပရိတ္သတ္မ်ား ခရီးဆက္ရန္ ျပင္ၾကၿပီ။ အဂၤ ါေန႔အကုုန္
ေႏြၿမိဳ႕၏ ညေစ်း၌ အေႏြးထည္မ်ား အၿပိဳင္အဆိုုင္ေရာင္းၾက
ေလရာ ခရီးသည္မ်ားလည္း အလုုအယက္ ၀ယ္ယူသမႈ ျပဳၾက
ေလေတာ့သည္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Monday, March 7, 2011

စိမ္းစိုုေသာ ေျမသား
















ေက်းငွက္တိုု႔၏ က်ီက်ီ က်ာက်ာ၊ တီတီ တာတာ၊ စီစီ စာစာ၊
ပီပီ အာအာ အသံမ်ား စတင္ၾကားရေသာ အခ်ိန္သည္ ထိုုၿမိဳ႕
ကိုု တနလၤာေန႔ စတင္၀င္ေရာက္လာေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ထိုုအခ်ိန္၌ ေနသည္ ေကာင္းကင္ျပင္၏ တဘက္အဆံုုးတြင္
ပ်ိဳ႕ကာစ။ မိုု႔ခါစ။ စိုု႔ကာစ။ တိုု႔ခါစ။

တနလၤာေန႔ ေရာက္လာတိုုင္း ထိုုၿမိဳ႕တြင္ ေႏြဦးေပါက္သည္။
ထိုု႔ေၾကာင့္ ဤၿမိဳ႕ကိုု ေႏြဦးၿမိဳ႕ဟုု ေခၚၾက၏။ တနလၤာေန႔ အမွီ
တခြင္တျပင္မွ ေရာက္လာၾကကုုန္ေသာ လူအမ်ိဳးမ်ိဳး အစံုုစံုု
တိုု႔မွာ မိုုးမလင္းခင္က ႏိုုးႏွင့္ၾကေလၿပီ။

သာရကာ ငွက္ေက်းတိုု႔ စတင္ေအာ္ျမည္ေသာအသံကိုု နား
ဆင္ၾကသည္။ ေနေရာင္ခ်ည္ႏွင့္အတူ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း
စြတ္စိုု စိမ္းလန္းလာေသာ ေျမျပင္ကိုု တအံ့တၾသ ၾကည့္ေငး
ၾကသည္။ ေျခာက္ေသြ႕ေသာ သစ္ပင္တိုု႔သည္ ေနေရာင္ႏွင့္
အတူ စိမ္းစိုုလာၾက၏။ စိမ္းစိုုလာေသာ သစ္ပင္တိုု႔တြင္ အဖူး
အငံုုမ်ား ေနေရာင္ႏွင့္အတူ စိုု႔ မိုု႔လာၾက၏။ ထိုုမွတဖန္ ပန္း
ေရာင္စံုုမ်ား ပြင့္အာလာၾက၏။

ခမ္းေနေသာ ေခ်ာင္းငယ္ ေျမာင္းငယ္မ်ားလည္း စိုုစြတ္လာၾက
၏။ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စီးဆင္းလာၾက၏။ စီးလာေသာ ေရသည္
ေခ်ာင္းနံရံ၊ ေက်ာက္တံုုး ေက်ာက္ခဲမ်ားကိုု ပြတ္တိုုက္ၿပီး ေရစီး
သံကိုု ျပဳေလ၏။ လူတိုု႔သည္လည္း ေရစီးသံကိုု တိတ္ဆိတ္စြာ
နားဆင္ၾကကုုန္၏။

ေက်းငွက္တိုု႔၏ ခ်စ္စဖြယ္ ေအာ္ျမည္သံႏွင့္ စမ္းေခ်ာင္းတိုု႔၏
တည္ၿငိမ္ေသာစီးဆင္းသံကိုု တၿပိဳက္ထဲနားဆင္ကာ သဘာ၀
တရားက တီးခတ္ဖန္ဆင္းသည့္ မဟာဂီတသံကိုု ရင္ဖိုုစြာနား
ဆင္ရင္း စိမ္းစိုု လန္းဆန္းလာသည့္ သစ္ပင္ပန္းမန္တိုု႔ကိုု ေငး
ေမာၾကည့္ရႈရန္ (၀ါ)ေႏြဦးအလွကိုု ခံစားယစ္မူးရန္ ဤအရပ္သိုု႔
လူတိုု႔ လာၾကကုုန္၏။

ေႏြဦးၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားသည္လည္း အခ်ိန္အခါကိုု လက္မလြတ္
စတမ္း စီးပြါးသညာ ရွာၾကေလကုုန္သည္။ ၄င္းတိုု႔၏ အမည္နာမ
မ်ားတြင္လည္း ေႏြဦးဟူေသာ စကားလံုုးကိုု ထည့္သြင္းထားၾက
ေလသည္။

တနလၤာေန႔ ညရွစ္နာရီ၌ ထိုုၿမိဳ႕အတြက္ ေနေရာင္ခ်ည္ ကုုန္ၿပီ။
ေႏြဦးႏႈတ္ဆက္ပြဲကိုု က်င္းပအၿပီး ဧည့္သည္တခ်ိဳ႕ ျပန္ရန္ ျပင္
ေလၿပီ။ တခ်ိဳ႕ ျပန္ႏွင့္ၾကေလၿပီ။

အဂၤ ါေန႔သိုု႔ ခရီးဆက္ရေလဦးမည္။ အဂၤ ါေန႔၌ ေႏြရာသီရွိသည္။
ေႏြရာသီႏွင့္ႀကံဳရန္ တနလၤာေန႔မွ အေရွ႕ေတာင္ဘက္သိုု႔ ခရီးႏွင္
ရမည္။ ေႏြရာသီမွာ ပူသည္ဟုု လူတိုုင္းသိေသာ္လည္း လူတိုုင္း
အတြက္ အပူဓါတ္လိုုသည္။ ထိုုအပူဓါတ္ ရႏိုုင္ရန္အလိုု႔ငွာ
ေႏြၿမိဳ႕သိုု႔ သြားၾကရဦးမည္ မဟုုတ္ပါလား။


(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Saturday, March 5, 2011

စိုုစြတ္ေသာ ေကာင္းကင္
















ဤၿမိဳ႕တြင္ စေနေန႔တိုုင္း မိုုးရြာ၏။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ဤၿမိဳ႕ကိုု မိုုးၿမိဳ႕
ဟုု ေခၚၾကသည္။ ေသာၾကာေန႔ ညေနပိုုင္းဆိုု မိုုးၿမိဳ႕မွာ လူ
စည္ၿပီ။

အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာၾကကုုန္ေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား
လူထီးလူမမ်ား။ ကေလးသူငယ္ႏွင့္ မိန္းမလွ်ာမ်ား။ ေယာက္်
လွ်ာမ်ားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား။ အာဏာပိုုင္ အရာရွိမ်ားႏွင့္
၄င္းတိုု႔၏ ကေတာ္မ်ား။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူတိုု႔ႏွင့္ ၄င္းတိုု႔၏
အေစအပါးမ်ား။

ေစ်းေကာင္းရ ပညာတတ္မ်ား။ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား။
လူလိမ္မ်ား။ ၿပံဳးစစ ခရစ္ယန္သင္းအုုပ္ဆရာမ်ား။ မုုတ္
ဆိတ္ေမႊး ထူထူထားေသာ မူဆလင္ဘာသာ၀င္ အမ်ိဳးသား
မ်ား။ ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားေသာ မူဆလင္အမ်ိဳးသမီးမ်ား။ နဖူး
တြင္ ေဆးအနီ တိုု႔ထားေသာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္မ်ား။ အနက္
ေရာင္၀တ္စံုုႏွင့္ ဂ်ဴးအႏြယ္၀င္မ်ား။ စသည္အားျဖင့္..။
မိုုးေန႔ကိုု ႀကံဳရန္ မိုုးၿမိဳ႕ကိုု ေရာက္ေနၾကေလၿပီ။

မိုုးၿမိဳ႕ေနလူထုုက စေနေန႔ကိုု အမွီျပဳ၍သာ စီးပြါးရွာရေလ၏။
ထိုု၀င္ေငြႏွင့္သာ ရပ္တည္ရေလ၏။ မိုုးသည္သာလွ်င္ အမိ။
မိုုးသည္သာလွ်င္ အဖ ျဖစ္ေတာ့၏။ ၿမိဳ႕လူထုု၏ အမည္မ်ားတြင္
လည္း မိုုးဟူေသာ စကားလံုုး ထည့္သြင္းထားၾကေလသည္။

စေနေန႔မနက္ ငါးနာရီခြဲလွ်င္ မိုုးစရြာေလၿပီ။ ဧည့္ပရိတ္မ်ားကား
ပထမဆံုုးက်လာေသာ မိုုးေရစက္မ်ားကိုု ထိေတြ႕ရန္သူ႔ထက္ငါ
အလုုအယက္ ႀကိဳးပမ္းၾက၏။ မိုုးရြာတုုန္း ေရခံၾက၏။ တပါတ္
တြင္ တရက္သာ။ ထိုုတရက္တြင္ ဤတၿမိဳ႕သာ မိုုးရြာျခင္းအမႈ
ရွိေလသည္။

မိုုးသည္ တေနကုုန္ရြာ၏။ တဖြဲဖြဲ။ တသည္းသည္း။ တမည္းမည္း။
တ၀ုုန္း၀ုုန္း။ တေ၀ါေ၀ါ။ တေသာေသာ။ တၿဖိဳက္ၿဖိဳက္။ တစက္
စက္။ တညက္ညက္။ တစိမ့္စိမ့္။ တညိမ့္ညိမ့္။ တလိမ့္လိမ့္။
တခ်ိမ့္ခ်ိမ့္။ တညံညံ။ တထန္ထန္။ ည ကိုုးနာရီခြဲလွ်င္ မိုုးရြာျခင္း
ၿပီးဆံုုး၏။

ထိုုေန႔၌ ထိုုၿမိဳ႕တြင္ မိုုးရြာသံေတြအၾကား မိုုးအေၾကာင္းကိုုသာ
လွ်င္ေျပာၾက၏။ မိုုးအေၾကာင္း သီခ်င္းကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုုၾက၏။
မိုုးပန္းခ်ီ။ မိုုးရုုပ္ရွင္။ မိုုးတရားပြဲ။ မိုုးျပဇတ္။ မိုုးဂီတ။ မိုုးမ်က္လွည့္။
မိုုးယိမ္းအက။ မိုုးဟာသ။ အရာရာ မိုုးႏွင့္စပ္လွ်င္း၍သာ ဖြဲ႕ၾက
ႏြဲ႕ၾကေလေတာ့သည္။ ညေန ေလးနာရီထိုုးလွ်င္ မိုုးၿမိဳ႕၏
အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္၌ သက္တန္႔ႀကီး ေပၚလာ၏။
လူေတြလည္း ေအာ္ၾက၏။ ေပ်ာ္ၾက၏။

မိုုးၿမိဳ႕၏ တနဂၤေႏြ မနက္ခင္းသည္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေန၏။ လူတိုု႔
သည္ မိုုးၿမိဳ႕မွ ေတာင္ဘက္စူးစူးသိုု႔ ခရီးႏွင္ၾကေလကုုန္၏။
ေလေၾကာင္း။ ကုုန္းေၾကာင္း။ ေရေၾကာင္းတိုု႔မွ ခရီးဆက္ၾက၏။
ထိုုအရပ္၌ ေႏြဦးၿမိဳ႕ရွိေလသည္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Friday, March 4, 2011

တိတ္ၿပီးဆူတဲ့ၿမိဳ႕











တိုုက်ိဳၿမိဳ႕မွာ အဲဘိဆုု ဆိုုတဲ့ရပ္ကြက္ႀကီးတခုု ရွိတယ္။ အဲဒီရပ္
ကြက္ထဲမွာ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒီရပ္ကြက္
က အၿမဲလိုုလိုု တိတ္ဆိတ္ေနတတ္ေပမဲ့ ၿမိဳ႕ပါတ္ရထားေတြက
ငါးမိနစ္ကိုု တႀကိမ္ေလာက္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုုပ္ေနတယ္။
ရပ္ကြက္ထိပ္နားမွာလည္း အေ၀းေျပး မိုုးပ်ံလမ္းမႀကီးတခုု။

ၿမိဳ႕နဲ႔နီးတဲ့ရပ္ကြက္ဆိုုေတာ့ ဆူတယ္ေပါ့။ လူေတြ မဆူေပမဲ့
ရထားသံ၊ ကားသံ တညံညံနဲ႔ပါ။ အဲဒီရပ္ကြက္ထဲက လမ္းတိုု
တခုုရဲ႕ေဒါင့္အိမ္မွာ မိသားစုု ေလးေယာက္ေနၾကတယ္။

အေမက အိမ္ရွင္မသက္သက္။ ခ်က္မယ္ျပဳတ္မယ္။ ေလ်ွာ္မယ္
ရွင္းမယ္။ အငယ္ဆံုုးေကာင္ေလးက အလယ္တန္း။ ေက်ာင္းမွာ
မေပ်ာ္ဘူး။ ဆရာကိုု မႀကိဳက္လိုု႔။ ဆရာကလည္း သူ႔ကိုု မႀကိဳက္
ဘူး။ အႀကီးေကာင္က အထက္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုုလ္ဆက္
မတက္ပဲ လတ္လွ်ားလတ္လွ်ား။ အခ်ိန္ပိုုင္းအလုုပ္ ရွိတယ္ဆိုုေပ
မဲ့ ဒီအလုုပ္က ပံုုမွန္မရွိျပန္ဘူး။

အေဖလုုပ္သူက ဟိုုတပါတ္ကပဲ အလုုပ္ျပဳတ္ထားတာ။ ဒါေပ
မဲ့အိမ္ကိုု အသိမေပးဘူး။ ပံုုမွန္အလုုပ္ဆင္းေနသလိုုနဲ႔ အိမ္မွာ
မေနပဲ တျခားအလုုပ္လိုုက္ရွာေနတယ္။ သူတိုု႔မိသားစုု ဆက္
ဆံေရးက ေအးစက္စက္။ ျပႆနာကလည္း ေအးစက္စက္။
ဒီအေျခအေနကပဲ ရုုပ္ရွင္ဇတ္္လမ္းေကာင္းတခုုကိုု ျဖစ္ေစ
ခဲ့တယ္။

ဒါရိုုက္တာက ကိယိုုးရွိ ခူရိုုဆာ၀ါ။ ေသသြားတဲ့ ဒါရိုုက္တာႀကီး
ခူရိုုဆာ၀ါနဲ႔ ဘာမွ မဆိုုင္ဘူး။ ဒီခူရိုုဆာ၀ါက မ်ားေသာအားျဖင့္
ေျခာက္ေျခာက္ျခားျခား ရုုပ္ရွင္ေတြ ရိုုက္ေနက်။ အခုုက်မွ မိ
သားစုုဇတ္လမ္းကိုု ရိုုက္တာ။ ဂ်ပန္လူမႈဘ၀ကိုု တကယ္ပဲထင္
ဟပ္ေစတဲ့ ရုုပ္ရွင္ပါ။ "တိုုက်ိဳ ဆိုုနာတာ" တဲ့။

၂၀၀၈ခုုႏွစ္က ရုုပ္ရွင္ေပါ့။ အေမရိကန္နဲ႔ ဥေရာပက ဆုုတခ်ိဳ႕
ရခဲ့တဲ့ရုပ္ရွင္ပါ။ အခုုခ်ိန္မွာၾကည့္ရင္ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနေတြ
နဲ႔ ပိုုၿပီးလိုုက္ဖက္ႏိုုင္တယ္။ အလုုပ္ျပဳတ္တဲ့ဇတ္လမ္းေတြ မ်ားေန
လိုု႔ေလ။ ဒီေန႔ေခတ္ မိသားစုုရဲ႕အဓိပၸါယ္က ဘယ္လိုုလဲ ဆိုုတာကိုု
လည္း စဥ္းစားမိႏိုုင္တယ္။

ေျပာဖို႔ က်န္သြားတယ္။ အငယ္ေကာင္ေလးက စႏၵယားသိပ္တီး
တတ္ခ်င္ေနတာ။ သူ႔ရဲ႕လက္သံနဲ႔ပဲ ဇတ္လမ္းကို အဆံုးသတ္
ထားတယ္။


(ရုုပ္ပံုု၊ ဂူဂလ္)