Thursday, December 4, 2008

ဆာ၀ါဒီခပ္















အင္ထရို

ထိုင္းေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြအေၾကာင္း ထင္တာျမင္တာေလးေတြေတာ့ ေျပာပါရေစ။ ေလာေလာဆယ္ ထိုင္းမွာေရာက္
ေနတုန္း ထိေတြ႕မိရသမွ်ေလးေတြေပါ့။ တိုင္းျပည္တခု၊ လူမ်ိဳးတမ်ိဳးအေၾကာင္းကို
ရက္ပိုင္း လပိုင္း ေနထိုင္ယံုနဲ႔ အကဲျဖတ္တာက မွန္ဖို႔ နည္းပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္
ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ အေနၾကာၿပီး ထိုင္း၀ါး၀ေနသူအခ်ိဳ႕ရဲ ႔ အျမင္ေတြကိုလည္း ကိုးကား
ပါ့မယ္။ တခ်ိဳ႕ဆို ထိုင္းအမ်ိဳးသမီးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်ေနသူေတြပါ။

ပံုၾကမ္း

ထိုင္းေတြက အစြန္းႏွစ္ဘက္မွာ ေနၾကသူေတြ ျဖစ္မယ္ထင္တယ္။ ႏုညံ့တယ္။
သိမ္ေမြ႔တယ္။ ေဒါသထြက္လြယ္သူေတြ မဟုတ္။ တဘက္သားကို ကူညီလိုတယ္။
ေဖၚေရြတယ္။ ေအးေဆးတယ္။ အပူအပင္ နည္းတယ္။ စိတ္ရွည္တယ္။ ဒီအခ်က္
ေတြေၾကာင့္လည္း ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြကို လူႀကိဳက္မ်ားတာပါ။ တဘက္မွာကလည္း
ဆန္႔က်င္ဘက္လို႔ ေျပာရမယ့္အရာေတြ သူတို႔ဆီမွာ ရွိေနတယ္။ ေဒါသထြက္ရင္
အျပတ္ ရွင္းတတ္တယ္။ ေငြ အနဲအက်ဥ္းနဲ႔လည္း လူသတ္ဖို႔ ၀င္မေလးဘူး။ အမ်ိဳး
သမီးေပမယ့္ ေဒါသထြက္ရင္ မလြယ္ဘူး။ အျပတ္ရွင္းတတ္ၾကသတဲ့။ ေသြးေအးၾက
သတဲ့။ ရုပ္ရွင္ေတြဆိုရင္လည္း သူတို႔က အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ေျခာက္ခ်ားစရာေတြကို
ႀကိဳက္ၾကတယ္။ ပန္းခ်ီသမားေတြမွာ သူတို႔ စိတ္ရဲ႕ အတြင္းပိုင္းကို ေတြ႔ရတတ္တယ္။
ေျခာက္ခ်ားမႈကို ႀကိဳက္တဲ့သေဘာ။

တိုက္ပြဲ

ကၽြန္ေတာ္ထိုင္းမွာ ေရာက္ေနတုန္း သူ၀ဏဘူမိေလဆိပ္ႀကီးကို အစိုးရဆန္႔က်င္ေရး
ဆႏၵျပသမားေတြက ၀င္သိမ္းၾကပါေလေရာ။ အရင္က အစိုးရရံုးကို စသိမ္းတယ္။
အစိုးရက ဒြန္ေမာင္းေလဆိပ္ကို ေျပာင္းၿပီး ယာယီရံုး ထိုင္တယ္။ ဒီေတာ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
မရွိတုန္း အဲဒီယာယီရံုးကို ၀င္သိမ္းျပန္တယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္က ပီရူးႏိုင္ငံကို အစည္းအေ၀း
သြားတက္ေနတာ။ သူျပန္လာမယ့္ေန႔။ သူ၀ဏဘူမိေလဆိပ္က ျပန္လာမွာကို ဆႏၵျပတဲ့
အေနနဲ႔ ေလဆိပ္ထဲကို အစိုးရ ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြ ၀င္ၿပီး ဆႏၵျပၾကပါေလေရာ။ ၀န္
ႀကီးခ်ဳပ္ကလည္း ထိပ္တိုက္မေတြ႔ပါဘူး။ ေရွာင္ပါတယ္။ အဲဒီေလဆိပ္က ိုမလာေတာ့ဘူး။
ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ႔ကို ေျပးပါေလေရာ။

ခ်င္းမိုင္ကို ျမန္မာေတြက ဇင္းမယ္လို႔လည္း ေခၚၾကတယ္။ အစိုးရရံုးက ဟိုေျပာင္းဒီေရႊ ႔နဲ႔
ၿမိဳ ႔ေတာ္ ဘန္ေကာက္နဲ႔ ေ၀းသည္ထက္ ေ၀းသြားတယ္။ အစိုးရဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြက မေလွ်ာ့ေတာ့ဘူး။ “ေနာက္ဆံုးတိုက္ပြဲ”လို႔ ေၾကညာတယ္။ ေလဆိပ္ႀကီးကို သိမ္းလိုက္ၾက
ပါေလေရာ။ ခရီးသည္ေတြလည္း ပိတ္မိကုန္တာေပါ့။ ကမၻာ့ထိပ္တန္းသတင္းႀကီး ျဖစ္သြား
ပါေလေရာ။ ရွစ္ရက္ၾကာ သိမ္းပိုက္ခဲ့တာပါ။ အစိုးရလည္း က်ပ္သည္ထက္ က်ပ္လာတယ္။
ကိုင္ရတြယ္ရ ခက္လာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ႏိုင္ငံေတာ္ တရားရံုးရဲ ႔ အစိုးရနဲ႔ဆိုင္တဲ့ စီရင္
ခ်က္ကလည္း ႏိုင္ငံေရး အက်ပ္အတည္း ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်လိုက္တယ္။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္
လည္း ျပဳတ္။ သူ႔ပါတီလည္း ပ်က္။ အစိုးရဆန္႔က်င္သူေတြ အႏိုင္ရ။ ေအာင္ပြဲခံ။ အိမ္ျပန္ၾက။

အေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလ

အစိုးရကိုဆန္႔က်င္သူေတြက ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔မွာ ေျခာက္လေက်ာ္ ဆႏၵျပေနခဲ့ၾကတာ။
သူတို႔ရဲ႕ အထိမ္းအမွတ္အေရာင္က အ၀ါေရာင္။ ဘုရင္ကိုေထာက္ခံတဲ့ သေဘာေဆာင္
သတဲ့။ ၿမိဳ႕ေနလူတန္းစား၊ ပညာတတ္လူတန္းစားနဲ႔ စီးပြါးေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းက ေထာက္ခံ
ပံ့့ပိုးၾကသတဲ့။ အင္အားမနည္းဘူး။ ဆႏၵျပပြဲေတြမွာ လူေတြေသာင္းနဲ႔ခ်ီရွိတယ္။ လနဲ႔ခ်ီ ခ်
ေနၾကတာ။ အလုပ္ျပဳတ္ခံၿပီး ေဆာ္ေနၾကတာ။

အစိုးရကိုေထာက္ခံသူေတြလည္း ရွိပါ့ဗ်ား။ သူတို႔ကလည္း မနည္းမေနာပါပဲ။ အနီေရာင္ကို
ဆင္ျမန္းၾကပါတယ္။ အေရာင္တိုက္ပြဲ ျပင္းထန္ေနတဲ့ ကာလႀကီးေပါ့။ အ၀တ္အစား ၀တ္တာ
က အစ သတိထားေနရတဲ့ ကာလ။ အနီနဲ႔အ၀ါ တိုက္ပြဲကာလအတြင္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔မွာ
ေနတိုင္းဆိုသလို ဗံုးကြဲမႈျဖစ္တယ္။ ေသနတ္ပစ္ခပ္မႈေတြ ျဖစ္တယ္။ အ၀ါေရာင္ဘက္ကပဲ ခံ
ရတယ္။ ေျခာက္လေက်ာ္အတြင္း အ၀ါေလးေယာက္ ေသတယ္။ ဒဏ္ရာရတာလည္း မနည္း
ဘူး။ လႊတ္ေတာ္ကို ၀ိုင္းတဲ့ေန႔ကရယ္။ ၿမိဳ ႔တြင္းဆႏၵျပပြဲ တခုမွာရယ္။ အနီနဲ႔အ၀ါနဲ႔ ထိပ္တိုက္
ရင္ဆိုင္ပြဲေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းခဲ့ၾကတယ္။

ၾကမ္းလည္းၾကမ္းတယ္။ ဆန္းလည္းဆန္းတယ္

တိုက္ပြဲေတြကသာ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔မွာ ေန႔လားညလားနဲ႔ အထြဋ္ထိပ္ကို ေရာက္ေနတာ၊ ၿမိဳ ႔
ေနလူထုကေတာ့ ဘာမွျဖစ္မေနသလိုပါဗ်ား။ သြားစရာရွိတာ သြား။ စားစရာရွိတာ စား။ ေပ်ာ္
လို႕ ရႊင္လို႕။ အၿပံဳးတခ်က္ မပ်က္ၾကပါဘူး။ ၿမိဳ ႔လည္ေခါင္လမ္းေတြဆို ပံုမွန္အတိုင္း စည္လို႕
ကားလို႔။ အံ့ၾသစရာ။

တညသား ကပြဲတခုကို ေရာက္သြားပါေသးတယ္။ ထိုင္းလူငယ္ေတြပဲ သြားတတ္တဲ့ပြဲပါ။
ေအာင္မယ္ေလး။ ေလာကႀကီး သာယာေနလိုက္ၾကတာ။ အေသာက္ မပ်က္။ အစား မပ်က္။
အက မပ်က္။ အမူး မပ်က္။ သူတို႔တိုင္းျပည္ကိုတကမၻာလံုးက မ်က္ေတာင္မခပ္ပဲ ၾကည့္ေန
တယ္ဆိုတာ တစက္မွ သိပံုမရၾကဘူး။ သူတို႔နဲ႔ ဘာမွမဆိုင္သလို ေနေနလိုက္ၾကတာမ်ား
ကၽြန္ေတာ့မွာ အံ့ကိုၾသလို႔။

ေမးၾကည့္တာေပါ့။ မင္းတို႔ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ ဒီလို ေနေနၾကသလဲဆိုတာ။ ဒါက ႏိုင္ငံေရးအုပ္စု
ခ်င္း ခ်ေနၾကတာတဲ့။ ငါတို႔ ၀င္ပါလည္း အလကားပဲတဲ့။ သိပ္ဆိုးလာရင္ ဘုရင္ႀကီးက ၾကည့္
ေနမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ဘာမွမပူနဲ႔တဲ့။ ကၽြန္ေတာ့ကိုေတာင္ ေဖ်ာင္းဖ်ေနၾကေသးတယ္။ ေလ
ဆိပ္ကို သိမ္းတာကိုေတာ့ သိပ္မႀကိဳက္ၾကဘူး။ စီးပြါးေရးထိခိုက္လို႔။ စီးပြါးေရးသာ မထိလို႔က
ေတာ့ ဂရုကိုစိုက္ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။ အစိုးရက ေန႔ျပဳတ္မလား၊ ညျပဳတ္မလား။ ေလဆိပ္ထဲက အ၀ါေရာင္ေတြကို ရဲေတြက ေန႔၀င္ရွင္းမလား၊ ည၀င္ရွင္းမလား။ စစ္တပ္ကလည္း အာဏာကို ေန႔သိမ္းမလား၊ ညသိမ္းမလားျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ႀကီးပါ။ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ ႔ သူၿမိဳ ႔သားေတြက အၿပံဳး
ေတာင္ မပ်က္ၾကဘူးဆိုေတာ့ တျခားၿမိဳ ႔ေတြ၊နယ္ေတြမ်ား ထည့္ကိုမစဥ္း စားၾကပါနဲ႔။ သူတို႔နဲ႔က
ေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရး ေ၀လာေ၀းပါပဲ။ ထိုင္းေတြ ေသြးေအးပံုမ်ား ေျပာပါတယ္။

ဘာလဲ ထုိင္း

သမိုင္းဆရာႀကီး ေဒါက္တာသန္းထြန္းကေတာ့ ထိုင္းဆိုတာ ရွမ္းပါပဲလို႔ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ထိုင္းမွာ
ရွိတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြကလည္း ထိုင္းေတြကို ရွမ္းလို႔ေခၚသဗ်။ ျမန္မာျပည္က ရွမ္းေတြလည္း
ထိုင္းမွာမနည္းဘူး။ မြန္ေတြလည္း မနည္းဘူး။ ကရင္ေတြလည္း မနည္းဘူး။ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ေရာ
ေႏွာေနတာ။ အခု ထိုင္းဘုရင္ႀကီးေတာင္မွ မြန္စပ္တယ္ဆိုပဲ။ သိၾကတဲ့အတိုင္း ျမန္မာႏိုင္ငံသား
ေတြက ထိုင္းမွာ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိေနတာ။ ဒုကၡသည္စခန္း ရွိသမွ်အကုန္လံုး ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြ
ခ်ည္းပဲ။ ၾကာေလေရာေလ ျဖစ္မွာပဲ။ တရုတ္ေတြလည္း မနည္းဘူး။ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေဟာင္းသတ္ဆင္
ဆိုရင္ တရုတ္ပဲ။ မူဆလင္ေတြလည္း မနည္းဘူး။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ကပ္လွ်က္ မဲေဆာက္ၿမိဳ ႔ဆို မူဆ
လင္ၿမိဳ ႔ပဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံေတာင္ပိုင္းဟာ မူဆလင္ေဒသ။ ကမၻာလွည့္ေတြလည္း တေသာေသာ၀င္
ေနတဲ့ တိုင္းျပည္။ အေနာက္တိုင္းသားေတြ၊ အေရွ႕အလည္ပိုုင္းေဒသကလူေတြ၊ အာဖရီကန္ေတြ
လည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ အားလံုးကေတာ့ ထိုင္းမွာေနေပ်ာ္တယ္လို႔ ေျပာၾကတာပဲ။ ဟုတ္မွာပါ။
ေပ်ာ္ေအာင္ ေနတတ္ၾကတာကိုး။

နားဦးမယ္

ေခါင္းစဥ္ေပးထားတဲ့ ဆာ၀ါဒီခပ္ဆိုတာက ထိုင္းလို မဂၤလာပါလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ရိုက္ထားတဲ့
ဓါတ္ပံုက ကၽြန္ေတာ္တည္းတဲ့ ဟိုတယ္က ေဆးလိပ္ျပာခြက္။ ေနာက္မွ ဆက္ေျပာပါဦးမယ္။
ကိုေရႊထိုင္းတိုု႔ရဲ ႔ အေၾကာင္း။

Saturday, November 15, 2008

စားရင္ စားတယ္ မွတ္













တညသား ။ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ ႔နဲ႔ဆံုၿပီး ညစာစားၾကပါေလေရာ။ ဘနွ္ေကာက္ဆိုတဲ့
ခပ္ေညွာ္ေညွာ္ၿမိဳ ႔မွာေပါ႔။ လူစံုေတာ့ စကားလည္းစံုၾကသေပါ႔။ ေတာအေၾကာင္း၊
ေတာင္အေၾကာင္း၊ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း၊ NGOေတြရဲ ႔အေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ေတာ္ႀကီးရဲ ့အေၾကာင္း။ စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္နဲ႔ေျပာၾကရာက ဘယ္သူက
စလိုက္တယ္ မသိ။ မိန္းမလွ်ာေတြအေၾကာင္း ကို ေရာက္သြားပါေလေရာ။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မိန္းမလွ်ာေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ားရတယ္ထင္သတံုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ကပဲ စေမးမိတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း စကားစလိုက္တယ္ဆိုရံုနဲ႔ မိတ္ေဆြ
တေယာက္က ခိုင္မာလွတဲ့သူ႔ရဲ ႔အဆိုကို ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာလာပါေတာ့တယ္။ 
မိန္းမလွ်ာေတြ ကမၻာေပၚမွာတေန႔တျခားမ်ားလာရတာဟာ အစားအေသာက္
ေၾကာင့္ ဆိုပဲ။

အားလံုးကနားမလည္ႏိုင္တာကိုသိေတာ့ သူကပဲဆက္ရွင္းပါတယ္။ သဘာ၀ တရားကိုလူေတြကအတင္းေျပာင္းေနလို႔ အခုလိုျဖစ္ရတာတဲ့။ ဘန္ေကာက္
လမ္းမေတြကို ၾကည့္ပါတဲ့။ လမ္းေဘး စားေသာက္ဆိုင္ေတြက အျပည့္။ စားစရာ
ေတြကလည္း မ်ိဳးစံု။ အသီးအႏွံ၊ အသားငါး။ တႏွစ္ပတ္လံုးရွိေနတယ္တဲ့။ သရက္
သီး၊ ၾသဇာသီး၊ ၾကက္ကင္၊ ငွက္ကင္ အစံုပဲ။ တႏွစ္လံုး ရေနတယ္တဲ့။ ဒါဟာ 
သဘာ၀ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

အသီးအႏွံေတြမွာ သီးခ်ိန္ပြင့္ခ်ိန္ သူ႔ရာသီနဲ႔သူ ရွိေနတဲ့သဘာ၀ အခုေပ်ာက္သြား
ၿပီတဲ့။ သတၱ၀ါေတြ လည္း သူ႔ရာသီနဲ႔သူေပါတာ အခု မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ နည္း 
ပညာေတြနဲ႔ လူေတြက ေျပာင္းလိုက္ၾကလို႔ ရာသီမေရြး စားလို႔ရေနၿပီတဲ့။ ဟုတ္ေပ
သားကလား။ ဓါတုေဆးေတြ အသံုးျပဳ၊ မ်ိဳးရိုးဗီဇေတြကို ေျပာင္းပစ္။ ေရာေႏွာပစ္။
ျပဳျပင္ပစ္လုိက္ေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့အသီး၊ ႀကိဳက္တဲ့အသား။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စားေပ
ေရာ့။

ဒီလိုသဘာ၀ကို ဆန္႔က်င္ျပဳျပင္ထားတဲ့ အစားအစာေတြကို ၾကာၾကာစားလာၾကတဲ့
လူေတြရဲ ႔ သဘာ၀ဟာလည္း ဖုန္းကညွာတပါး လံုးရာက ျပားလာရတာပါတ့ဲ့။ ျပားရာ
ကေနလည္း လံုးလာၾကေတာ့တာပါပဲတဲ့။ လူ႔သဘာ၀ေတြ ေျပာင္းကုန္ၾကပါေရာတဲ့။ 
သူေျပာတာ ရွင္းေတာ့အရွင္းသား။ ဒါေပတဲ့။ သိပ္ေတာ့ ဘ၀င္မက် ခ်င္ေသးဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းမွာက အဂၤလန္မွာ လူမႈေဗဒကို ေလ့လာေနတဲ့ ေခတ္လူငယ္ အမ်ိဳးသမီးေလးလည္းပါရဲ ႔။ ထိုင္းစကားကို ထိုင္းေတြအံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ေျပာႏိုင္
သူ သတင္းေထာက္ႀကီး တဦးလည္း ပါရဲ ႔။ ထုိင္းအေၾကာင္းလည္းသိ၊ ကမၻာအေၾကာင္း
လည္းသိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီက ပညာတတ္အရာရွိႀကီး တဦးလည္းပါရဲ ႔။ မိန္းမလွ်ာေတြ
အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာကို မိန္႔ၾကားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား
မ်ားေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူ ပုဂၢဳလ္ႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္လံုး ေပကလပ္ ေပက
လပ္နဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္သူ သက္သက္ေပါ႔။ သိခ်င္ရွာတာကိုး။

အႏွီပုဂၢိဳလ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။ အခုထိုင္းႏိုင္ငံက ၾကက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္တဲ့။ 
(တကယ့္ၾကက္ကို ေျပာတာပါ) ၄၅ရက္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္လာၿပီတဲ့။ အေကာင္ကသာႀကီးေနတာ ေအာ္တဲ့အသံက ပိညွက္ ပိညွက္တဲ့။ စားပြဲေပၚက 
ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္ကို စားမလို႔ လွမ္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့လက္က လမ္းတ၀က္မွာတင္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားပါတယ္။

ငါးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲတဲ့။ ဒါဟာ ေစ်းကြက္ျပႆနာတဲ့။ ဘန္ေကာက္က လူသိပ္မ်ား
လြန္းတဲ့ၿမိဳ ႔။ ကမၻာလွည့္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ၿမိဳ ႔။ စားသံုးသူေတြ ေပါေပါနဲ႔ မ်ားမ်ားစားလို႔
ေသာက္လို႔ရတဲ့ၿမိဳ ႔။ စားမယ့္သူမ်ားသေလာက္ အစားခံရမယ့္ပစၥည္းေတြက ရွိမွျဖစ္မယ္။ 
ဒါမွ စီးပြါးျဖစ္မယ္။ ေစ်းကြက္ေနာက္ကို လိုက္ၾကရင္း ပိညွက္ပိညွက္နဲ႔ ၾကက္ေပါက္စ 
ေဂၚဇီလာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထမင္းပန္းကန္ထဲ ေရာက္လာၾကေတာ့တာပါပဲတဲ့။ သူ႔ရဲ ႕ 
အဆိုကို ပိုၿပီးခိုင္မာေအာင္၊ အမ်ားက တညီတညြတ္တည္း လက္ခံေအာင္ ေနာက္ထပ္
ဥပမာတခု ထပ္ေပးျပန္ပါတယ္။

မၾကာခင္က ပေလာင္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ ႔ေဒသကို သူေရာက္သြားပါသတဲ့။ အဖြါးအိုတေယာက္နဲ႔
ရင္းႏွီးခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီအဖြါးအိုမွာ အိမ္ေဘးမွာလႊတ္ၿပီးေမြးထားတဲ့ ၾကက္တအုပ္ရွိပါသတဲ့။ 
ၾကက္မႀကီးက တလံုးဥရင္ ရြာလည္က ကုန္စံုဆိုင္ကို သြားသြင္းပါသတဲ့။အျပန္မွာ ၾကက္ဥ 
ေလးလံုး ပါလာပါသတဲ့။ အဖြါးအိုက အိမ္မွာစားရင္ ဆိုင္ကဥကိုပဲ ေျမးေလးေတြနဲ႔ စားၾက
သတဲ့။ ဆိုင္ဥက ဥစားၾကက္ဥ။ ႀကီးတယ္။ ေစ်းေပါတယ္။ အလြတ္ေမြးအိမ္ၾကက္ဥက 
ေသးတယ္။ ေစ်းႀကီးတယ္တဲ့။

အႏွီပုဂၢိဳလ္ရဲ ႔အဆိုကို ေထာက္ခံသူတေယာက္ တိုးလာပါတယ္။ ပါတီလူႀကီးပါ။ သူ႔အမ်ိဳး
သမီးက အေနာက္တိုင္းသူ။ တရက္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ထိုင္းမွာေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳး
သမီးပါေမကၡႀကီးတဦးက အိမ္မွာေခၚၿပီး ညစာေႂကြးပါသတဲ့။ ျမန္မာထမင္းဟင္းနဲ႔ေပါ႔။ 
အခ်ိန္ေစာၿပီး ေရာက္သြားၾကေတာ့ ဇနီးလုပ္သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ကူပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ 
ပါေမာကၡႀကီးက ညီးညဴတာလိုလို၊ သင္ခန္းစာပို႔ခ်တာလိုလို လုပ္ပါေရာတဲ့။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ နံနံပင္ေတြက ႀကီးသာႀကီးေနတာ အန႔ံကသိပ္မရွိဘူးတို႔။ ခရမ္းသီးနဲ႔ 
၀က္သားနဲ႔ခ်က္ရင္ ဘာအနံ႔မွမရဘူးတို႔။ ပုဇြန္ထုပ္ေတြကလည္း အရသာေပါ့လြန္း
တယ္တို႔။ ဒို႔ျမန္မာျပည္မွာဆို နံနံပင္ေတြက ေသးသာေသးတယ္ ေမႊးသရွင့္။ ခရမ္းသီးနဲ႔ 
၀က္သား ေရာခ်က္လို႔ကေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္ေန ဆိုပဲ။ ခရမ္းသီးခ်င္းယွဥ္ရင္ ျမန္မာျပည္က 
ေတာ့ ေသးသေပါ့ေလတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ၀င္ကူညီတဲ့ အေနာက္တိုင္းသူ
အမ်ိဳးသမီးက ဒီလိုအေျပာမ်ိဳး ခံရေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။ သူ႔အမ်ိဳးသားကလည္းဒီလိုေ၀ဖန္ခ်က္ 
ေတြ မၾကာခဏ ေပးေနတတ္တာကိုး။ နားၾကားျပင္းကပ္လွၿပီ။

ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ ႔တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကလည္း လြန္း လြန္လြန္း..လို႔ 
ႏႈတ္ခမ္းေထာ္မိပါသတဲ့။ အသီးအရြက္ခ်င္း အတူတူ ဒို႔ဟာကမွ ပိုေကာင္းတယ္။ ငံျပာ
ရည္ခ်င္းအတူတူ ဒို႔ဆီကမွ ပိုခ်ိဳတယ္ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လြန္းအားႀကီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာမခံႏိုင္ 
ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ညစာစားၿပီး အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ခ်ဲပါေလေရာတဲ့။ ေပါက္ကြဲတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ျမန္မာေတြမ်ား ကဲလွခ်ည့္လားေပါ့။ ပထမေတာ့ လင္ေတာ္ေမာင္
ကလည္း နားလည္စြာေပါက္ကြဲခြင့္ ေပးထားပါသတဲ့။

အရွိန္ေလးနဲနဲေသေတာ့မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ရွင္းျပပါတယ္။ ဒို႔ဆီမွာက ေခတ္မမွီဘူးကြ။ 
ေခတ္က ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်ေနတာ။ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း သိပ္သိၾကတာ
မဟုတ္ဘူး။ တိုးလည္း မတိုးတက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အစားအေသာက္ေတြကလည္း 
ေခတ္ေပၚနည္းေတြနဲ႔ ဘာမွ မျပဳျပင္ထားဘူး။ သဘာ၀အတိုင္းပဲ။ ေျမၾသဇာလည္း 
အားလံုးမွာသံုးၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာသီအလိုက္ သီးမွ၊ ပြင့္မွ စားရ၊ သံုးရတာ။ ၾကက္
ေတြ ငါးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သဘာ၀အတိုင္း ႀကီးျပင္းၾကတာမ်ားတယ္။ အေပါႀကီး
လည္း မဟုတ္၊ အရွားႀကီးလည္း မဟုတ္။ ရွိတဲ့ဟာေလးေတြက ရိုးရိုးေလးနဲ႔ေကာင္းေန
ရရွာတာလို႔ ရွင္းျပေတာ့။ ဇနီးသည္လည္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး သေဘာတူလာရပါသတဲ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေစ်းပိုေပးၿပီး စားေသာက္ရတဲ့ ေအာ္ ဂဲန္းနစ္ အစားအေသာက္ဆို
တာ ျမန္မာျပည္ကလိုပါလားဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္သြားပံုရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မိန္းမလွ်ာေတြက ျမန္မာျပည္မွာ အရင္ကထက္ပိုမ်ားလာတာကေရာ ဘယ့္နဲ႔
ေၾကာင့္တုံးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့။ တရုတ္ပစၥည္းေတြ သိပ္သံုးလာလို႔ဆိုပဲ။ တရုတ္ျပည္
မွာ မိန္းမလွ်ာေပါ မေပါေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ အဲဒီေန႔ ဘန္ေကာက္ည စာစားပြဲမွာ 
အဂၤလန္က လူမႈေဗဒေက်ာင္းသူေလးလည္း အေျဖေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ 
တို႔ ျပန္ၾကေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ အရက္သာ ကုန္သြားတယ္ အျမည္းက အမ်ားႀကီးက်န္ေနရစ္ခဲ့
ပါတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ေႂကြးေမြးၿပီး သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ့ အိမ္ရွင္ ပါတီလူႀကီးကို အားနာေပမဲ့လည္း က်န္ခဲ့တဲ့အျမည္းေတြအတြက္ေတာ့ သူခြင့္လႊတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါ
တယ္။

မိတ္ေဆြမ်ားလည္း သင့္ေတာ္မယ့္ အစားအေသာက္ေတြရွိရင္ ေျပာၾကပါဦး။ တခ်က္တခ်က္ 
ၿမိဳမက်ပဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်န္းမာၾကပါေစ။

Sunday, November 9, 2008

ဘန္ေကာက္ (၀၀:၀၁)














ေညွာ္နံ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း
ေစ်းသည္ေအာ္သံ တညံညံ
ကားမီးခိုးေငြ ႔တအူအူ
ဆိုင္ကယ္သံေတြ တျဗဴးျဗဴး
ကားသံေတြက တ၀ူး၀ူး
သံုးဘီးတုတ္တုတ္ တဖုတ္ဖုတ္
တႏွစ္ပါတ္လံုး အိုက္စပ္စပ္
လမ္းေတြမွာ ကားေတြက်ပ္
ကားေတြထဲမွာ လူေတြက်ပ္
အသက္ရႈရတာလည္းမြန္းက်ပ္
အလကားေနရင္းေခၽြးျပန္
ဒါ ဘန္ေကာက္ပဲ မိတ္ေဆြတို႕ ။

လူခ်င္းေတြ ႔ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ
စကားေျပာရင္ ခပ္ခၽြဲခၽြဲ
ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔
ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူေတြ
အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကရတဲ့ၿမိဳ႕

ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြကို
မလံုမၿခံဳနဲ႔ ၀ွက္ထားတဲ့ၿမိဳ ႔

ေဖၚေရြမႈကို ေရာင္းစားတဲ့ၿမိဳ ႔

ကမၻာသူကမၻာသားတို႔
လာေရာက္ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ့ၿမိဳ ႔

ဘုရားလို အကိုးကြယ္ခံရတဲ့
ဘုရင္အိုႀကီးတပါး စံပါယ္ရာၿမိဳ ႔

တရားမ၀င္ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ
သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိတဲ့ၿမိဳ ႔

ျမန္မာအိမ္ေဖၚမေလးေတြ
ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိတဲ့ၿမိဳ ႔

အစည္းအေ၀းမ်ိဳးစံု
တခ်ိမ္းခ်ိမ္းနဲ႔က်င္းပၾကတဲ့ၿမိဳ ႔

လူခ်မ္းသာေတြ ေပ်ာ္ပါးဖို႔
လူဆင္းရဲေတြ လာေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ၿမိဳ ႔

စည္ကားမႈနဲ႔ပ်က္စီးမႈ အၿပိဳင္က်ဲရာၿမိဳ ႔

ဘန္ေကာက္ဟာ
အေမာလြန္ေနေပမဲ့လည္း
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းလွတဲ့ၿမိဳ ႔

အေညာင္းမိကမၻာသားေတြ
အႏွိပ္လာခံၾကတဲ့
အႏွိပ္သည္ၿမိဳ ႔ေတာ္ႀကီးေပါ့ ။

Friday, November 7, 2008

မိုးေကာင္းကင္ခရီးတေထာက္










ကိုရီးယားက ပူခၽြန္းဆိုတဲ့ ကမ္းေျခၿမိဳ ႔ကို ေလယာဥ္ဆိုက္ေတာ့ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ၾကာသာပေတးေန႔ ညေနေလးနာရီ။ ဗာဂ်ီးနီးယားကထြက္လာတာက အဂၤါေန႔မနက္ပိုင္း။ ဗုဒၶဟူးေန႔က လမ္းမွာက်ေပ်ာက္ သြားခဲ့ၿပီ။ ပူခၽြန္းေလဆိပ္မွာ ေလးနာရီေလာက္နားၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံဘန္ေကာက္ကိုခရီးဆက္ရမယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဓိကအက်ဆံုးက ေျပာင္းစီးမယ့္ေလယာဥ္ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ဖို႔၊ ေမးဖို႔ပဲ။ ဒါၿပီးမွ သမၼတဘယ္သူျဖစ္လဲဆိုတာအေရးႀကီးတာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့သိခ်င္လွၿပီ။

ႏိုင္ၿပီ

ေလယာဥ္အေျခအေနပံုမွန္ပဲ။ အနီးတ၀ိုက္မွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားမေတြ႔ရ။ လမ္းမွာေတြ ႔ခဲ့တဲ့ အင္တာနက္ ေကာ္နာကိုသြားဦးမွ။ အင္တာနက္အလကားတဲ့ဗ်။ ဆိုဖါခံုအေကာင္းစားေတြနဲ႔ ကြန္ျပဴတာမ်ားက လည္းေကာင္းပါေပ့။ အေမရိကန္က ဒါေတြကိုအတုယူသင့္ၿပီ။ စကားႀကံဳလို႔။ ေလဆိပ္မွာခရီးသည္ ေတြအတြက္အသံုးျပဳတဲ့လက္တြန္းလွည္း။ အေမရီကားမွာ အလကားမရဘူးဗ်။ တျခားႏိုင္ငံက ေလ ဆိပ္ေတြမွာ အလကားသံုးခြင့္ရွိသပ။ အင္တာနက္လည္းဖြင့္ေရာေတြ ႔ပါၿပီဗ်ား။ အိုဘားမားႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း။ သတင္းသာဖတ္ေနရတာ ယံုတ၀က္မယံုတ၀က္။ ႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳၿပီးတြက္လို႔ ရေနေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္။ ပံုမွန္သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အိုဘားမားကိုေထာက္ခံသူတိုင္း ဒီလိုပဲ မယံုတ၀က္၊ ယံုတ၀က္ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ လူျဖဴသမၼတပဲေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးစိုးလာတဲ့ အစဥ္အလာ။ အရင္ေရြးေကာက္ပြဲတခ်ိဳ ႔မွာ မဲျပႆနာတက္လို႔လြဲခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အစဥ္အလာ။ ဥပမာ ဘုရွ္၊ အလ္ဂိုး ျပႆနာ။ အစဥ္အလာေတြကို တကယ္ပဲေျပာင္းလဲေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ကိစၥ။ လူမည္းသမၼတ ကိုတ ကယ္ပဲလက္ခံေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ကိစၥ။ အေဖမူဆလင္၊ အုိဘားမားရဲ ႔ နာမည္မွာ ဟူစိန္ပါေနတဲ့ ကိစၥ။ သမၼတကေတာ္လုပ္မယ့္သူကလည္း အမည္းအမ်ိဳးသမီး။ ဒုသမၼတလုပ္မယ့္သူက ကက္သလစ္ခရစ္ ယန္။ ဒါေတြကိုအလြယ္တကူေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကမလား။ အခုေတာ့ေသခ်ာသြားၿပီ။ အေျပာင္းအလဲ ေတာ့စျဖစ္ၿပီ။ အေမရီကန္ရဲ ႔သမိုင္း၀င္ေျခလွမ္း သစ္စၿပီ။ တကမၻာလံုးအံ့ၾသရၿပီ။ အိုဘားမားရဲ ႔ ေအာင္ပြဲ၀င္မိန္႔ခြန္းတပိုင္းတစထဲမွာ မတူကြဲျပားတာေတြၾကားမွာ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ေနၾကမယ့္အေမ ရီကန္ဆိုတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေႏွာင္းပိုင္းအသံကျပန္ထြက္လာခဲ့ၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ပိုက္ဆံမေပးရတဲ့အတူ တူ အေကာင္းကိုသာေမွ်ာ္လင့္ၾကပါစို႔။ ေဂါ့ဒ္ဘလက္စ္ အေမရီကားေပါ့။

ေလဆိပ္ေၾကာ္ညာ

ကိုရီးယားအေၾကာင္းဆက္ပါဦးမယ္။ အင္ခၽြန္းေလဆိပ္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သန္႔ရွင္းတယ္။ ခရီးသည္ေတြအတြက္ ရႈပ္ေထြးမႈ၊နားလည္ရခက္မႈေတြမရွိဘူး။ ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းတယ္။ ထူးျခား တာက ကမၻာေက်ာ္ဖက္ရွင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြသိသိသာသာမ်ားတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္အမ်ိဳးသမီးအသံုး အေဆာင္အလွအပပစၥည္းဆိုင္ေတြပါ။ ေလဆိပ္မွာအနားယူခန္း၊ အႏွိပ္ခန္း၊ေရခ်ိဳးခန္းေတြအျပင္ ကိုရီး ယားရိုးရာယဥ္ေက်းမႈကိုပါ ျမည္းစမ္းလိုသူမ်ားအတြက္ေနရာေတြလည္းရွိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ ႔စာကိုဘယ္ လိုေရးသလဲ။ ဘယ္လိုကခုန္သလဲ။ ရိုးရာပန္းခ်ီဘယ္လိုဆြဲသလဲေပါ့။ သူတို႔ရဲ ႔တိုင္းရင္းေဆးကလည္း အစြမ္းထက္ပံုရပါတယ္။ ရိုးရာေဆးဆိုင္ေတြကိုလည္းသီးသန္႔ဖြင့္ထားၾကၿပီး အားလံုးလိုလိုမွာ၀ယ္သူ ေတြနဲ႔စည္ကားေနပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆိုင္ေတြေတာ့ ထင္ထားသေလာက္မမ်ားတာကိုသတိထား မိပါတယ္။ ရွိတဲ့ဆိုင္ကလည္း ဂ်ပန္ပစၥည္းအမ်ားစုပါ။ ဂ်ပန္ဆိုလို႔ ေလဆိပ္ထဲမွာ ဂ်ပန္လူငယ္ေတြအ ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ကိုရီးယားက ကပ္ေနတာမို႔ခရီးစရိတ္ သက္သာတာက တေၾကာင္း၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံယဥ္ေက်းမႈ ခ်င္းကလည္း အခုကာလမွာအရင္ကထက္ပိုၿပီးကူး လူးဆက္ဆံမႈေတြပိုရွိလာတာကတေၾကာင္း အ၀င္အထြက္မ်ားၾကတာပါ။ ကိုရီးယားရုပ္ရွင္နဲ႔ရုပ္သံ ဇတ္လမ္းတြဲေတြဟာ ရုပ္ရွင္ပညာအရွိန္အ၀ါႀကီးတဲ့ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကိုပါေကာင္းေကာင္းထိုးေဖါက္ထားႏိုင္ ပါတယ္။ ဂ်ပန္ပ်ိဳေမတို႔အသည္းေက်ာ္ ကိုရီးယားမင္းသားေလးမ်ားရိွၾကသလိုပဲ ဂ်ပန္သီခ်င္းနဲ႔ဂ်ပန္လူ ငယ္ေတြရဲ ႔အေနအထိုင္နဲ႔အာရံုခံစားမႈေတြအတိုင္း လိုက္လံက်င့္ႀကံအားထုတ္ၾကတဲ့ ကိုရီးယားလူငယ္ ေတြကလည္းအခိုင္အမာရွိၾကပါတယ္။ အခမဲ့အင္တာနက္ေကာ္နာမ်ားအေၾကာင္းေတာ့ေရွ ႔မွာေျပာခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။
စကားမစပ္ ပထမပိုင္းေရးတုန္းက ကိုလိုနီေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းစကားေျပအေရးအသားဆန္ဆန္ေရးခဲ့ၿပီး အခုတပိုင္းမွာ ဘာေၾကာင့္စကား ေျပာပံုစံနဲ႔ေရးရသတုန္းလို႔ေမးလာရင္ေတာ့ အေၾကာင္းထူးမရွိပါ ေၾကာင္း၊ ဖတ္ရသူေရာေရးသူပါအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္လုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ မၾကာခင္ ၿပီးပါေတာ့မယ္။ ဆက္လက္သီးခံအားေပးေတာ္မူၾကပါကုန္။

ညေကာင္းကင္ကိုရီးယား

ဒီလိုနဲ႔။ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္နီးလာခဲ့ပါတယ္။ ကိုရီးယားမွထိုင္းႏိုင္ငံဘန္ေကာက္သို႔ေပါ့။ ဒီတခါေလ ယာဥ္ခရီးကတိုပါတယ္။ ငါးနာရီသာသာစီးရမွာပါ။ ေလယာဥ္လည္းေသးပါတယ္။ ဒီမွာလည္းကံ ေကာင္းတာက နံေဘးခံုမွာလူမပါတာပါပဲ။ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ရွိသေပါ့။ ကံဆိုးတာကေတာ့ ေလ ယာဥ္ထဲမွာ ကိုရီးယားမုန္ညွင္းခ်ဥ္န႔ံထြက္ေနတာပါပဲ။ ကိုရီးယားမ်ားကေတာ့ ဒီအန႔ံရွိတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကပံုမရ။ အနံ႔ရရင္လည္း ေမႊးတယ္လို႔ထင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးပိေၾကာ္န႔ံကိုေမႊးတယ္ လို႔ထင္သလိုေနမွာေပါ့။ ေလယာဥ္စထြက္ေတာ့ ညရွစ္နာရီထိုးပါၿပီ။ ျပဳတင္းေပါက္ကေငးၾကည့္ေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့တိုင္းျပည္မွန္းသိရျမင္ရပါၿပီဗ်ား။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြမ်ား တၿမိဳ ႔လံုးတနယ္လံုး လင္းလို႔ထိန္လို႔၊ ၿပိဳးလို႔ျပက္လို႔။ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေတြကလည္း ျဖဴးလို႔လင္းလို႔။ ေဘ့စ္ေဘာကစားကြင္းစိမ္းစိမ္း ေတြမွာလည္း လင္းလို႔လက္လို႔။ မုဒိတာမ်ားပြါးမိပါရဲ ႔။ သူတို႔လည္း စစ္အာဏာရွင္ႏိုင္ငံဘ၀ကေျပာင္း လဲလာသူေတြ။ ဂ်ပန္ေတြရဲ ႔ကိုလိုနီအလုပ္ခံခဲ့ရသူေတြ။ လူမ်ိဳးတူ ခ်င္းေတာင္နဲ႔ေျမာက္ခြဲခြါေနၾကရသူ ေတြ။ ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာမိပါရဲ ႔။ ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကိုရီးယားခင္ဗ်ား။

ေတာ္ၿပီ

ဒီလိုနဲ႔ထိုင္းကိုေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔အျမင့္စာ သို႔မဟုတ္ ေ၀ဟင္ေပၚတြင္တင္ေသာကဗ်ည္း သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေတာင္အီအီခရီးသြားစာစုအေပၚ ခင္မင္မႈမ်ားနဲ႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးမ်ားေပးသနားေတာ္မူၾကပါဦး ဘေလာ့ဂါေရာင္းရင္းအေပါင္း မဟာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔။ က်န္းမာၾကပါေစ။



(ရုပ္ပံုကို ဂူဂလ္က ရွာယူပါတယ္)

Wednesday, November 5, 2008

ေ၀ဟင္ယံေပၚ၀ယ္








မယံုမရွိၾကေလႏွင့္ မိတ္ေဆြတို႔။
မိတ္ေဆြတို႔ အခုဖတ္ေနရေသာစာသည္ကား ေ၀ဟင္ယံ၌ေရးေသာစာျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ရွင္းအံ့။ အေမရိကန္ျပည္မွအာရွသို႔အသြား ေလယာဥ္ေပၚမွာပ်င္းေလသမို႔ ကြန္ျပဴတာကိုထုတ္၊ စာေရးျခင္းအ လုပ္ကို တကုတ္ကုတ္လုပ္ေလေတာ့သတည္း။ ျမင့္မားေသာစာကိုေရးေလအံ့။ ေျမျပင္ႏွင့္အေတာ္ ကြာေလၿပီ။ အျမင့္စာဟုေခၚလွ်င္မွားအံ့မထင္။
ဘာေရးရမည္နည္း။ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေရးမည္။ ဘာေၾကာင့္ပါနည္း။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ျမန္မာ့စာေပေလာက ၌ ခရီးသြားစာေပနည္းလြန္းေသာေၾကာင့္တည္း။ ဘာေၾကာင့္နည္းပါးရပါသနည္း။ ခရီးထြက္နည္းျခင္း ေၾကာင့္ေလာ။ ခရီးထြက္သူမ်ားက စာျပန္မေရးျခင္းေၾကာင့္ေလာ။ စာျပန္ေရးေသာ္ျငား ဖတ္ေကာင္း ေအာင္မေရးၾက၍ေလာ။ သမိုင္းေၾကာင္းျပန္လွန္၍ မသံုးသတ္လိုေတာ့။ ခရီးသြားစာေပနည္းပါးသည္။ ေရးအံ့။
ေလယာဥ္ေပၚတြင္ထိုင္ရေသာေနရာက ျပဳတင္းေပါက္ႏွင့္မနီး။ လွမ္း၏။ အျပင္သို႔လွမ္းေငးေသာ္ တိမ္ တခ်ိဳ ႔မွလြဲ၍ ဘာေသာ္မွ်မျမင္။ လမ္းခရီးရႈခင္းေရးမျပႏိုင္။ ကိစၥမရွိ။ ေလယာဥ္အတြင္းျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ေရးလတၱံ ႔။ ခံုေရွ ႔ဖန္သားျပင္အငယ္ကိုဖြင့္လွ်င္ကား ယခုဘယ္ကိုေရာက္ေနသည္ကိုျပေသာဗီြဒီယိုရွိ သတတ္။ထိုမွၾကည့္ေသာ္ ကေနဒါႏိုင္ငံေပၚသို႔ေရာက္ေနၿပီတည္း။ ထိုဖန္သားျပင္၌ပင္ တျခားအပ်င္း ေျဖစရာမ်ားလည္းရွိသတတ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ပင္ကစားစရာ၊ ၾကည့္စရာမ်ားရွိေလသည္။ သတင္း လည္းျပ၏။ သို႔ေသာ္သတင္းေဟာင္းမ်ားသာ။ မွတ္တမ္းတင္ရုပ္ရွင္လည္းပါ၏။ ၄င္းတို႔အထဲမွ မာမာမီ ယာေခၚ သီခ်င္းရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ပံု။ ABBA ေတးဂီတအဖြဲ ႔ေနာက္ေၾကာင္း။ ၄င္းတို႔၏သီခ်င္း မ်ားကို စင္တင္ကဇတ္ကေလေသာ္ ေအာင္ျမင္ပံု။ အစံုပင္။ ေကာင္းေလစြ။ မရိုးႏိုင္ေသာ ABBA အဖြဲ ႔၏ဖန္ တီးမႈသမိုင္းပင္။ မ်က္လံုးေညာင္းေသာ္ ခဏေမွး၏။ အိပ္၍မေပ်ာ္။ ဖန္သားျပင္ငယ္၌ ဂိမ္း၀င္ေဆာ့ ေလသည္။ ေဂါက္သီးရိုက္ေသာဂိမ္းတည္း။ ေလယာဥ္ကိစၥဆက္ေရးအံ့။

ေလယာဥ္မယ္ေလးမ်ား


ေလေၾကာင္းလိုင္းမွာ ကိုရီးယားေလေၾကာင္းတည္း။ ခရီးသည္အမ်ားစုမွာလည္း ကိုရီးယားတို႔ပင္။ ေလယာဥ္မယ္တို႔ကား အစိမ္းႏုလည္းမက်၊ အျပာႏုလည္းမက်သည့္ၾကည့္ေကာင္းေသာ အေရာင္ႏု တမ်ိဳးကို၀တ္ဆင္ၾကကုန္၏။ ဦးေခါင္း၌ကား အမွားလကၡဏာဆန္ဆန္သေကၤတ ဖဲႀကိဳးအမာကိုဆံ ထံုးႏွင့္ကပ္လ်က္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ဆင္ျမန္းထားၾကသည္မွာ တမ်ိဳးၾကည့္၍ေကာင္းေလသည္။ စကတ္ကား ကာကီေရာင္၊ ဒူးဖံုးေအာင္၀တ္ၾကသတည္း။ လည္ပင္း၌ ပု၀ါအျဖဴကိုပါတ္ၾက၏။ ၄င္းတို႔ သည္ ၿပံဳးၾက၏။ သြက္ၾက၏။ အလုပ္ရႈပ္ၾက၏။ ၾကည့္၍ေကာင္းၾကေလသည္။ အရပ္ပုသူရွား၏။ လွရွာ ပါေပသည္။
ေလယာဥ္အတြင္း အလွ်ားလိုက္ ထိုင္ခံုအုပ္စုသံုးခုရွိ၏။ အနံလည္း ထိုနည္း၄င္း။ ကၽြႏ္ုပ္မွာကား အလည္ေၾကာ အုပ္စု၏ နံေဘးခံုကိုရေလသည္။ ေလယာဥ္အေတာင္ပံႏွင့္လည္းနီး၏။ ကံေကာင္း သည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အတန္း၌အလယ္ခံုလြတ္ျခင္းပင္။ ကံဆိုးသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္၏အေရွ ႔တန္း၌ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ပါေသာမိသားစုျဖစ္ျခင္းပင္။ တေယာက္ကား သံုးေလးႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ကေလးတည္း။ အလြန္ေဆာ့ေလသည္။ ၄င္းသည္ကၽြႏု္ပ္၏ ေရွ ႔တည့္တည့္၌ရွိၿပီး ထိုင္ခံုကိုမၾကာခဏလႈပ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ကြန္ျပဴ တာသည္လည္း ထိုပုဂၢိဳလ္ေလးလႈပ္သေရႊ ႔လိုက္ခါလႈပ္ရေပေတာ့သည္။ ေနာက္တ ေယာက္ကား လသားအရြယ္ခ်ာတိတ္တည္း။ တအီအီႏွင့္ျဖစ္၍ေနရွာသည္။ ေလယာဥ္ကိုမႀကိဳက္၍ ေလာ၊ဆူသံပူသံ ကိုမႀကိဳက္၍ေလာ။ မိခင္သည္ကား စိတ္တိုတတ္ပံုရေလသည္။ မၾကာမၾကာေငါက္ ငမ္း၍ေနေလသည္။ ၄င္းတို႔ရုပ္ရည္မွာ ကိုရီးယားပံုထြက္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္လိုသာေျပာၾကေလ သည္။ အေမရီကန္ေပါက္ ကိုရီးယားမ်ားျဖစ္လိမ့္မည္။ ဖခင္ကား ခပ္ေအးေအးပုဂၢိဳလ္တည္း။ မိသားစု လိုက္ခရီးထြက္ျခင္းပင္။ ေဆာ့ေသာခ်ာတိတ္ကား အေငါက္အခံရဆံုးပင္။ ေတာ္ေသး၏ ၄င္းက ျပန္မ ေျပာနားမေထာင္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၍ သူ႔အသံသိပ္မထြက္။ နားညည္းသက္သာ၏။
ကၽြႏု္ပ္၏နံေဘးက ပုဂၢိဳလ္သည္လည္း ကိုရီးယားလူငယ္တဦးပင္။ ဆံပင္ခပ္ရွည္ရွည္။ သိုးေမႊးေခါင္းစြပ္ ခပ္ရွည္ရွည္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္တတ္။ နားတြင္လည္းေရႊေရာင္နားကြင္း၀ိုင္းႏွင့္ နားက်ပ္အၿမဲတတ္ထားသူ တည္း။ အႏွီလူငယ္ကား ေလယာဥ္မယ္မ်ားႏွင့္ေျပာဆိုေသာအခါ ကိုရီးယားလိုေျပာေသာ္လည္း စာဖတ္ေသာအခါ၌ အဂၤလိပ္စာအုပ္တည္း။ ေခတ္လူငယ္ပံုစံႏွင့္ ခပ္ေအးေအးသမားဟု မွတ္ရေလ သည္။

ေႂကြးၿပီ


စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားလာေလၿပီ။ ေန႔လည္စာတည္း။ ႏွစ္မ်ိဳးေရြးႏိုင္၏။ အီတလီပံုစံ မဲသားႏွပ္ႏွင့္ ေခါက္ဆြဲျပား သို႔မဟုတ္ပါက ကိုရီးယားထမင္းသုတ္။ ႀကိဳက္ရာအုပ္ေပေရာ့။ ကၽြႏု္ပ္ကား ကိုရီးယား ထမင္းသုတ္ကိုေရြးေလ၏။ လင္ပန္းေပၚပါသမွ်ရွင္းျပရလွ်င္။ ထမင္းပူပူတပြဲ။ ေရေမွာ္ဟင္းခ်ိဳ တခြက္။ သခြါးသီးအခ်ဥ္စိမ္တပြဲ။ မႈိ၊မုန္လာဥျပဳတ္ပါးပါးလွီး၊ စပင္းနစ္ခ်္ အရြက္စိမ္းျပဳတ္၊သခြါးသီျပဳတ္ ပါးပါး လွီး၊ အမဲသားေထာင္း၊ ပဲပင္ေပါက္ျပဳတ္တို႔စုေပါင္း၍တပြဲ။ ႏွမ္းဆီတထုပ္။ ကိုရီးယားျငဳပ္ဆီတဗူး။ သြားတိုက္ေဆးဗူးလို ညွစ္ထုတ္ရသည္။ ၄င္းတို႔ကိုအားလံုးေပါင္း၍နယ္ေလေသာ္ ဘီဘင္ပါ့ပ္ ေခၚ စားေကာင္းေသာ ကိုရီးယားထမင္းသုတ္တပြဲရေလ၏။ ေရေႏြခ်မ္းႏွင့္ျမည္းေလ၏။ ေကာင္းစြ။

အိမ္သာကား လူ၀င္လူထြက္မ်ားသတည္း။ မလွမ္းမကမ္းမို႔ ျမင္ေနရသည္။ တခ်ိဳ ႔ကား ေညာင္း၍လမ္း သလားၾကေလသည္။ ေရွ ႔က ေဆာ့ေသာကိုယ္ေတာ္ ေမာ၍ထင္သည္ စက္ေတာ္ေခၚေနၿပီတည္း။ နံေဘးက ေခတ္လူငယ္ကား နားက်ပ္တတ္လွ်က္ ဂိမ္းကစား၍ေနေလသည္။ ကေလးအီသံ ေလယာဥ္ သံမွလြဲ၍တျခားအသံမ်ားသိပ္မထြက္ေတာ့။ ထမင္းစားၿပီ၍အိပ္ၾကေလၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာက စာတေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ရိုက္မပ်က္၊ ေရွ ႔ကိုခရီးဆက္ေန၏။ ေလယာဥ္လႈပ္သျဖင့္ စာကိုနားနားၿပီးရိုက္ေနရသည္။ ကေလးငယ္ကား အီရုံမက ေအာ္၍ပင္ငိုေပၿပီ။ ေလယာဥ္ကလည္း အေတာ္ၾကာၾကာတုန္လႈပ္ေနသ ကိုး။ ခါးပါတ္မ်ားပါတ္ၾကဖို႔ သတိေပးသံမ်ားထြက္လာ၏။ ခရီးသြားစာေပဟူသည္ကား အေျခအေန ၾကည့္၍ ေရးရေသာစာေပပါတကား။ ကြန္ျပဴတာဓါတ္ခဲကိုလည္းၾကည့္ေနရ၏။ ဒီၾကားထဲအကၡရာဤ ကိုရွာမရ၍ အလုပ္ရႈပ္ရေသးသည္။

ျမန္မာ့ခရီးသြားစာေပအေျခအေန


စာေရးဆရာညီပုေလး၏ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မၾကာခင္က အသစ္ထြက္ေၾကာင္းသိရ သည္။ စာအုပ္ဖြင့္ပြဲ အေနျဖင့္မႏၱေလးၿမိဳ ႔၌ေဟာေျပာပြဲတခုလုပ္သည္တဲ့။ စာေရးခြင့္အပိတ္ခံထားရ ေသာ အင္း၀ၿမိဳ ႔ေနကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္က ခရီးသြားစာေပအေၾကာင္းေျပာတာ သိပ္ေကာင္းဟုဆို ၏။ ညီပုေလးကား ခရီးအလြန္သြားသူတည္း။ သြားေသာခရီးကိုစာတင္သူလည္းျဖစ္၏။ ယခုလည္း အုပ္စုလိုက္စက္ဘီးစီး၍ မႏၱေလးမွ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ ႔သို႔ ရွစ္ရက္ခရီးႏွင္ၿပီဆိုပဲ။ ၄င္းသည္ကား စာေရးဆ ရာမျဖစ္ခင္ကတည္းက ေဘာလံုးသမား၊ စက္ဘီးသမားတည္း။ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲ၊ ဓါတ္ပံုလည္းရိုက္ေလ ၏။ စံုေပစြ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလည္း ျဖစ္ခဲ့ရသူေပ။
ျမန္မမာျပည္၌ခရီးသြားစာေပေတြအခုအခါသိပ္ေရးဖို႔မလြယ္လွေၾကာင္း။ ခရီးထြက္ဖို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားေၾကာင္း။ ယခင္ကေရးၾကေသာခရီးသြားစာေေပအမ်ားစုမွာ စာေရးဆရာမ်ား စာေပေဟာေျပာပြဲ ရာသီ နယ္သို႔ ခရီးထြက္ၾကရာကေရးၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုအခါ နယ္ခံမ်ားကလည္း အကုန္အက် မ်ား၍ေသာ္၄င္း၊ ေဟာေျပာခြင့္က်ဖို႔ခက္၍ေသာ္၄င္း အဖိတ္အေခၚ နည္းၾကရွာ၍ စာေရးဆရာမ်ား လည္း ခရီးနည္းသြားၾကေၾကာင္း ဆရာညီပုေလးကရွင္းျပ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေလာက၌ြ လည္း ခရီးသြားစာေပထြန္းကားေသာ္ေကာင္းေလစြ။ ေဆာင္းပါးေကာင္းမ်ားေတြ ႔လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၾကပါကုန္။

ေစ်းေကာင္းကင္


ေလယာဥ္မယ္မ်ား တစခန္းထၾကျပန္ေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ေစ်းခင္းဖြင့္ၾကတာပါတဲ့။ အခြန္လြတ္ေစ်း လည္းျဖစ္ပါသတဲ့။ ေရာင္းေသာပစၥည္းမ်ားကားစံုလွ၏။ မိတ္ကပ္၊ ေရေမႊး၊ ၀ီစကီ၊လက္ပတ္နာရီမွ သည္ ဆြဲႀကိဳး၊ မ်က္မွန္၊ ကြန္ျပဴတာအဆံုး ေရာင္းၾက၀ယ္ၾကေလသည္။ ေရွ ႔တတန္းေက်ာ္ကပုဂၢိဳလ္ ကား သူအိပ္ေပ်ာ္ေနေၾကာင္း တခူးခူးမႈတ္၍အခ်က္ေပးေန၏။ ကြန္ျပဴတာ ဓါတ္ခဲကုန္ေတာ့မည္။ နားအံုးမွ။ ခရီးကေ၀းသည္။ ကိုရီယားတြင္တေထာက္နား ထိုင္းႏိုင္ငံအထိသြားရမည္။ လမ္းခရီးတြင္ အခ်ိန္တ ရက္ေပ်ာက္ဆံုးေလမည္။

ယားႏွစ္ယားႏွင့္ေရြးေကာက္ပြဲ


အေမရီကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲလုပ္သည့္နံနက္၌ခရီးထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္မွ ကိုရီးယားသို႔။ သမၼတၿပိဳင္ပြဲ ဘယ္သူႏိုင္မည္လဲဆိုသည္ကို ကိုရီးယားတြင္တေထာက္နားမွသိရမည္။ အိုဘား မားကိုႏိုင္ေစခ်င္သည္။ သူကလူငယ္၊ လူျဖဴမဟုတ္။ အေမရီကန္သမိုင္းတြင္ လူျဖဴေခါင္း ေဆာင္လႊမ္း မိုးမႈသမိုင္းတဆစ္ခ်ိဳးသင့္ၿပီ။ အေျပာႏွင့္အလုပ္ညီေအာင္ အေမရီ ကန္တို႔ရဲ ႔ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္လြတ္လပ္မႈသဘာ၀ ကမၻာကိုျပသင့္ၿပီ။ လတ္တေလာ တိုင္းျပည္စီးပြါးေရး ကလည္း သိသိသာသာ က်ဆင္းေန၏။ တိုက္လိုက္ေသာစစ္ပြဲမ်ားလည္းမေအာင္ျမင္။ ေနာက္တက္ မည့္သမၼတအဖို႔ေခါင္းခဲ စရာမ်ားက အဆင္သင့္။
ပညာေကာင္းသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းလိုသူ၊ စစ္ေရးကိုအားမျပဳသူ၊ ညွိႏႈိင္းေျဖရွင္းေရးကိုအားျပဳသူ သမၼတျဖစ္ေစ ခ်င္သည္။ အိုဘားမားႏိုင္၍လူမည္းမ်ားေခါင္းေထာင္လာၿပီး ယခုထက္ပိုရမ္းရမ္းကားကားလုပ္လာမွာ ကိုေတာ့ အစိုးရိမ္သား။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မဟုတ္ေသာ္လည္း အေမရီကန္ေရြးေကာက္ပြဲကေတာ့ရင္ခုန္ စရာ။ တကမၻာလံုးကေစာင့္ၾကည့္ေနရေသာပြဲပင္မဟုတ္လား။ ကိုရီးယားေရာက္လွ်င္ဆက္ေရးလတၱံ ႔။

(ရုပ္ပံုကို ဂူဂလ္က ရွာယူပါတယ္)

Monday, October 27, 2008

ဟာသ








ဒို႔ဆီမွာက လူေတြကို ရယ္ေအာင္လုပ္တာလည္း ျပစ္မႈႀကီးႀကီးတခုပဲ ။

ဇာဂနာ။ သူဟာ လူရႊင္ေတာ္ ျပည္သူေတြကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္မိလို႔ အခု

ေထာင္နန္းစံရေပါ့ ။

ဒို႔ဆီမွာက လူေတြကို ေၾကာက္ေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္

အစိုးရတက္လုပ္ေပါ့ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးတဲ့ သူက အာဏာရွင္ ျပည္သူေတြကို ဒုကၡေပးလြန္းေတာ့
ေနျပည္ေတာ္မွာ စံရတယ္ ။

ဟာသပဲ ဒို႔ဆီမွာ ။

ေပ်ာ္ခ်င္သူမ်ား ေထာင္ထဲသြား ဆိုုတဲ့သေဘာ။ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ရယ္ရတယ္ ။


(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)

ဦးႀကီးပု ေနာက္ဆက္တြဲ










ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၾသဂုတ္လတုန္းက ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ၅၀၀ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာအုပ္ကိုေရးသားခဲ့သူ ဦးႀကီးပုအေၾကာင္း အစပ်ိဳးခဲ့ၿပီး တို႔လို႔တန္းလန္းနဲ႔ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။ အခုျပန္စပါ့မယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ား ပို႔စ္အေဟာင္းကိုသာ ျပန္ၾကည့္ၾကေပေရာ့။

ဦးႀကီးပုအေၾကာင္းကိုဘာေၾကာင့္ေရးရသလဲဆိုတာကိုရွင္းပါ့မယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္လာေတာ့ ျမန္မာ အစားအေသာက္ကို ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းမွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ခ်က္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ အဆင္တေျပျဖစ္ ေစတဲ့စာအုပ္ရွားပါးလြန္းတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက တခ်က္။ ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာရွိတဲ့၁၉၉၄ ခုႏွစ္က ျပနၿ္ပီး ပံုႏွိပ္တဲ့ ဦးႀကီးပုရဲ ႔စာအုပ္မွာက ဒႆမအႀကိမ္လို႔ေရးထားပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀တာဘယ္တုန္းကလည္းဆုိတာ မသိရပါ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္ တေယာက္ရဲ ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီထက္ပိုၿပီးသိသင့္တယ္လို႔ယူဆတာကတခ်က္။ ေနာက္တခ်က္က ျမန္မာ့ဟင္းလွ်ာ ခ်က္ျပဳတ္နည္းေတြကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မွီမွတ္တမ္းတင္ ထုတ္ေ၀တာမ်ိဳးရွိသင့္ၿပီလို႔ယူဆၿပီးေရးရ တာပါပဲ။ ဒီစာအုပ္ေရးၿပီးႏိုင္ငံတကာကိုတင္ပို႔ေရာင္းခ်ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာက ခ်က္နည္းျပဳတ္ နည္းစာအုပ္ေတြ ကိုေလ့လာၿပီး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေခတ္မီွမွီဖန္တီး ဖို႔ေျပာတာပါ။

ဟိုတေလာကပဲ ဘေလာ့ဂါေလာရွည္က ငါးထမင္းနယ္လုပ္နည္းကိုဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ စံနစ္တက်ေဖၚျပ ေပးထားတာကို ေတြ႔ရလို႔၀မ္းသာရပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာလည္း ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းေလး ေတြေတြ ႔ရတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့အစားအစာခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ဘေလာ့ဂ္တခုသီးသန္႔ရွိရင္ေကာင္း မွာပဲလို႔လည္း ထင္မိပါတယ္။ ႀကံဳတုန္း ေၾကာ္ညာကပ္ရရင္ လုလုရဲ ႔ေမတၱာရပ္၀န္း မီးဖိုေဆာင္ ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ႔မိသမွ်အေကာင္းဆံုး ျမန္မာအခ်က္အျပဳတ္ဘေလာ့ဂ္တခုပါပဲ။ လိပ္စာက lulucooking.blogspot.com ပါ။ အရသာအရွိဆံုး ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ ဆိုပါေတာ့။

ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ ဦးႀကီးပုစာအုပ္အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္ထုတ္ခ်က္နည္း ျပဳတ္နည္းစာအုပ္သံုးအုပ္ရွိပါ တယ္။ ဦးႀကီးပုစာအုပ္က အေကာင္းဆံုးပါ။ တျခားစာအုပ္ေတြထက္ လက္ေတြ ႔ပိုက်ပါတယ္။ အေသး ပိုစိတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ပိုၿပီးခ်က္ျပဳတ္သူအတြက္ အလြယ္တကူျဖစ္ေအာင္ ရွင္းလင္းျပလို႔ရပါ ေသးတယ္။ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း စာအုပ္ ဆိုတာ အၿမဲတမ္း ထပ္မံျဖည့္စြက္ခ်က္ေတြနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ေ၀ ေနရမယ့္စာအုပ္မ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးႀကီးပုစာအုပ္က ေတာ့ တႀကိမ္ထဲနဲ႔တင္ ကိစၥျပတ္ေနပါတယ္။ ဦးႀကီး ပုကိုအျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ပါ။ သူ႔ရဲ ႔မိသားစု၀င္မ်ားကျဖစ္ေစ၊ ဦးႀကီးပု စာအုပ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ မ်ားကျဖစ္ေစ အားနဲခ်က္ေတြကိုထပ္ျဖည့္ၿပီးထုတ္ေ၀မယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္ မယ္။

တခ်ိဳ ႔က ေစာတက တက္ၾကတာရွိပါတယ္။ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းမွာ သင့္ရံုထည့္ပါတို႔၊ အနည္းငယ္ ထည့္ပါတို႔ဆိုတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးကိုမႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ အတိုင္းအဆကိုအနီးစပ္ဆံုးသိခ်င္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္က သင့္မွန္းမသိလို႔ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း၀ယ္ဖတ္ပါတယ္။သင့္ရံုတို႔၊အနည္းငယ္တို႔ဆို ေတာ့ဘယ္လိုဆက္စခန္းသြားရမွန္းမသိျဖစ္တတ္ၾက လို႔ပါ။ ဟုတ္သင့္သေလာက္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ဒါေတြကိုျပဳျပင္ၿပီးပိုေကာင္းေအာင္လုပ္ရင္လူေတြပိုႀကိဳက္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာ့စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးေလာကမွာ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းစာအုပ္ေတြက ဘာလို႔ရွားပါးရတာပါလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသေလာက္ အုပ္၂၀ေလာက္ေတာင္မရွိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ေစ်းကြက္မရွိလို႔ လား။ ျမန္မာေတြက အားလံုးခ်က္တတ္ျပဳတ္တတ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ ဒီစာအုပ္ေတြမလိုတာလား။ ျမန္မာ ေတြကဟင္းခ်က္နည္းေကာင္းေကာင္းကို ေလ့လာၿပီးမခ်က္ခ်င္ၾကတာလား။ ေသေသခ်ာခ်ာေရးသား ထုတ္ေ၀မယ့္သူေတြရွားပါးလြန္းတာလား။ ျမန္မာျပည္မွာ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းစာအုပ္တင္ ရွားပါးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္နည္းသင္တန္းေတြပါ ရွားလြန္းတယ္လို႔ထင္ပါ တယ္။ တခ်ိဳ ႔တိုင္းျပည္ေတြဆို ခ်က္ျပဳတ္နည္းရုပ္သံလိုင္းက သီးသန္႔ေတာင္ထုတ္လႊင့္ရတာပါ။ အာရွထဲကပဲ ဂ်ပန္ဆိုရင္ အခ်က္အျပဳတ္ရုပ္သံ လိုင္းကလူၾကည့္အမ်ားဆံုးပါ။ ခ်က္တာျပဳတ္တာဟာစည္းစိမ္ တမ်ိဳး၊ အနားယူအပမ္းေျဖမႈတမ်ိဳး လို႔သေဘာထားၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာကေတာ့ ခ်က္တာ ျပဳတ္တာက အလုပ္ႀကီးတခုပါ။ေစ်းကိုလည္း ေန႔စဥ္သြားရတာ အလုပ္တခုပါ။ အိမ္ရွင္မမ်ားနဲ႔ ခ်က္ ျပဳတ္သူ အိမ္ရွင္ထီးမ်ားညီးညဴၾက တဲ့ကိစၥပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဟင္းတခြက္ေကာင္းလို႔ကေတာ့ လူတိုင္း သေဘာက်မွာမလြဲ။ ဟင္းေကာင္းေႂကြးေကာင္းစားႏိုင္ဖို႔ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း လုပ္ၾကစို႔ဆိုတဲ့ အမ်ိဳး သားေရးဦး တည္ခ်က္နဲ႔အညီ ေရွ ႔ဆက္ခ်ီတက္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ သာယာ၀ေျပာတဲ့ေလာကသစ္ ႀကီးဆီ ေရာက္ရမည္မွာဧကန္ပင္ဆိုၿပီး အဆံုးသတ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ဦးႀကီးပု က်န္းမာပါေစ။

(ရုပ္ပံုကို ဂူဂလ္က ရွာယူပါတယ္)

Friday, October 24, 2008

ေမာင္လူမွိန္ေနာက္ဆက္တြဲ










ကိုလူမွိန္အေၾကာင္းအစပ်ိဳးၿပီး စာေတာ္ေတာ္နဲ႔ဆက္မေရးျဖစ္ပါ။
အခု ျပန္ဆက္ပါ့မယ္။ မဆက္ခင္ ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ အေၾကာင္းကို ဘာလို႔ေရးရ သလဲ ဆိုတာကို္ ရွင္းပါဦးမယ္။ သူ႔ရဲ႕ စရိုက္ သဘာ၀ တခ်ိဳ ႔နဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာ အျဖစ္အပ်က္ တခ်ိဳ ႔ကို စာဖတ္သူေတြဆီမွ် ေ၀ေပးခ်င္တာက တေၾကာင္း။ ျမန္မာ့ ကဗ်ာေလာကမွာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္၊ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ အေပၚ ၾသဇာေညာင္းေလာက္ေအာင္ ကိုလူမွိန္ရဲ႕ ဖန္တီး မႈေတြက အႀကီးအက်ယ္ မရွိခဲ့ေပမဲ့လည္း သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ဘယ္လို အေနအထိုင္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ အႏုပညာသမား တေယာက္၊ ကဗ်ာသမားတေယာက္ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းခဲ့သလဲဆိုတာ ပံုၾကမ္း ေလာက္ျပန္ျမင္ရရင္ပဲမဆိုးဘူးလို႔ ထင္မိတာကတေၾကာင္း။ ကိုလူမွိန္ကိုသတိရေနမိလို႔က တေၾကာင္းေပါ့။

ကဗ်ာဆရာေမာင္လူမွိန္ဟာ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ကပါ။ ျမင္းၿခံသား ဟုတ္မ ဟုတ္ေတာ့မသိ။ သူက ြယ္လြန္ေတာ့လည္း ျမင္းၿခံမွာပါပဲ။ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲကာလ။ အေမရိကန္ရဲ ႔ က်ဴး ေက်ာ္မႈကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ေရး ၾကတဲ့အထဲ ေမာင္လူမွိန္တို႔လည္း ထင္ထင္ရွားရွားပါပါတယ္။ ေမာင္လူမွိန္တို႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႔ဟာ ေခတ္ၿပိဳင္ ကဗ်ာဆရာေတြ။ “ေတာ္လွန္ကဗ်ာ”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေပါင္းၿပီးေရးခဲ့၊ ထုတ္ခဲ့ၾကသူေတြ ေပါ့။ ျမန္မာ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာလမ္းမွာ သတိျပဳမိေအာင္မွတ္တိုင္ထူႏိုင္ခဲ့ တဲ့စာအုပ္တအုပ္ပါ။
ေမာင္လူမွိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုတဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၉၀ပါတ္၀န္းက်င္။ မႏၱေလးမွာ။ စာေရးဆရာ ေဇာ္မ်ိဳးသက္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးကို ေမာင္လူမွိန္ တက္လာပါတယ္။ ေဇာ္မ်ိဳးသက္က အခ်စ္၀တၳဳေရးတဲ့သူဆို ေပတဲ့ ကဗ်ာသမားေတြ အေပၚသံေယာစဥ္ သိပ္ႀကီးတယ္။ သူ႔၀တၳဳ တပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ေမာင္သက္ခိုင္ကမႏၱေလးတက္ၿပီး ဗီဒီယို ရိုက္တယ္။ ေဇာ္မ်ိဳးသက္ပဲ ဇတ္ညႊန္းခြဲတယ္။ အဲဒီဗီဒီယိုအဖြဲ႔နဲ႔ လူမွိန္ ကိိုေခၚခဲ့တာ။ နန္းေရွ ႔၊ေအာင္ေတာ္မူအရပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တခုမွာ တည္းၾကတယ္။ တမနက္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေငးေနတဲ့ ကိုလူ မွိန္ကို ကိုေဇာ္မ်ိဳးသက္ကပဲမိတ္ဆက္ေပးတယ္။
အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ အျဖဴတ၀က္အမဲတ၀က္ဆံပင္ေတြက ေခြေခြေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့။ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ ေကာင္းေကာင္းဆိုေပမယ့္သူ႔ မ်က္လံုးေတြကရီေ၀ေ၀။ မ်က္ႏွာမွာ အၿမဲလိုလိုၿပံဳးေရာင္သန္းေန တတ္တယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ ႀကိဳက္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ႀကိဳက္တယ္။ အရက္ႀကိဳက္တယ္။ စကားေျပာရင္ ခပ္ေအးေအး။ ေလသံကလည္း ခပ္ေျဖးေျဖး။ ႏူးညံ့တဲ့သူ။ သေဘာေကာင္းတဲ့သူ။ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ တဦးပါ။ လြယ္အိတ္။ ေဘာပင္။ ေဆးေပါ့လိပ္စတဲ့ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရဲ ႔အေဆာင္အေယာင္ေတြအားလံုးလိုလိုသူ႔မွာရွိပါတယ္။
စကား၀ိုင္းေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေဆြးေႏြးတတ္သူ မဟုတ္။ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီထင္မွ ၀င္ေထာက္ ေပးတတ္တဲ့သူ။ ေကာင္းတဲ့အ ခ်က္ကို အသိမွတ္ျပဳေထာက္ခံတတ္တဲ့သူ။ လူယဥ္ေက်းေတြရဲ ႔စရိုက္ အျပည့္ရွိတဲ့သူပါ။
ကဗ်ာဆရာဆိုေပမယ့္ ကဗ်ာပဲေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ပန္းခ်ီဆြဲစားသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ ႔ပံုတူခဲျခစ္ေကာက္ ေၾကာင္းတခ်ိဳ ႔ေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ အဆင့္ရွိသူတဦးပါ။ သူ႔နယ္။ ျမင္းၿခံ ဘက္မွာ ျပဇတ္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြလည္းေရးပါသတဲ့။ ႏိုင္ငံေရးလည္း စိတ္၀င္စားသူပါ။ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးသမား။ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူ တဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္အခါကသူ ေရွာင္တိမ္းေနတဲ့ကာလပါ။
သိရသေလာက္ အိမ္ေထာင္မရွိပါ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာသိပ္ေျပာသူ မဟုတ္။ ေမာင္လူမွိန္ခ်ီးမႊန္းခန္းလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဆင္မေျပတာတခ်ိဳ ႔ ဆက္ပါမယ္။ တေနကုန္တေနကမ္းအရက္မူးေနတဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္အရက္ သမားမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုလူမွိန္က ေန႔စဥ္လိုလိုအရက္ေသာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္က ေန႔တိုင္းခ်ပါတယ္။အရက္စြဲေနသူလို႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။ အရက္မူးရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္လာတာကလြဲၿပီး ေအာ္လား ဟစ္လားလုပ္သူမဟုတ္။ ေပါက္ကြဲတတ္သူမဟုတ္။ၿငိမ္းခ်မ္းသူပါ။
အတည္တက်ေနထိုင္တတ္သူမဟုတ္။လြင့္ပါးေနတတ္သူ။ အေဖၚရွိရင္နယ္စံုလိုက္တဲ့သူ။ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈနည္းပါးတဲ့သူ။ လူေအး။ဒီလိုလူတေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခင္ပါတယ္။ အရက္ေန႔ တိုင္းေသာက္၊ ႀကံဳတဲ့အရက္ေသာက္၊ႀကံဳတဲ့ေနရာေသာက္။ ႏွစ္ရွည္လ မ်ားႀကံဳသလိုေလလြင့္ ေနတတ္တဲ့သဘာ၀နဲ႔ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈ နည္းပါးတာကိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။ ကဗ်ာသမား၊စာသမားမွာ ေဘာပင္နဲ႔စာရြက္ရွိရင္အႏုပညာခင္းက်င္းလို႔ရေနပါၿပီ။ ၀င္ေငြရတဲ့ တျခား အလုပ္အကိုင္ မရွိတဲ့အခါမွာ စာေတြကဗ်ာေတြကိုအာရံုစိုက္ဖန္ တီးေနေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ ဘ၀ကႏြမ္းပါးလွပါတယ္။ အမွီအခိုအၿမဲလိုအပ္ေနသူလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူျပင္းတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဘ၀ကိုေရစုန္ေမွ်ာေနသူလို ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ ပါ။ ကိုလူမွိန္က ကၽြန္ေတာ့ထက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးပါတယ္။ သူ႔ကို ဆံုးမ သလို ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္လည္း သူက ေစာတကမတက္ပါဘူး။ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပါပဲ။ သူ႔အၾကည့္ကေတာ့ ဘ၀ကမင္းထင္ သလိုမဟုတ္ဘူး လို႔ေျပာေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာတဲ့သူပဲ ျပန္ၿပီးအားနာရေလာက္ေအာင္ သေဘာေကာင္းတဲ့သူပါ။
တရက္။ မႏၱေလးက လူထုစာအုပ္တိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုလူမွိန္သြား ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိရတဲ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ပလက္ေဖါင္းေပၚကေန ဟဲ့ေကာင္မႀကီးလို႔လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ ကိုလူမွိန္လည္း၀မ္း သာသြားပါတယ္။ မဆံုျဖစ္ၾကတာၾကာၿပီဆိုပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အရက္ဆိုင္သြားဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ကိုေခ်ာႏြယ္က လည္း အေသာက္သမားပဲ။ အရက္ေကာင္းေကာင္းတိုက္မယ္ဆိုၿပီး အနီဆိုင္ကိုေခၚသြားပါတယ္။အနီဆိုတာအရက္ျဖဴမဟုတ္၊အစိုးရ ထုတ္ ဘီအီးဒီစီမဟုတ္၊ ေတာအရက္မဟုတ္။ (ဒီကေန႔ကေလးမ်ား မသိမွာဆိုးလို႔ရွင္းျပတာပါ)
ေမာင္လူမွိန္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ ကၽြန္ေတာ္။ ပူေလာင္လွတဲ့မႏၱေလး ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ အရက္ေသာက္ၾကပါၿပီဗ်ား။ အဲဒီအခါက ကိုေခ်ာ ႏြယ္က ေရလွ်ံေနတဲ့ကာလ။ မွတ္တမ္းတင္ ဗီြဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးတခုမွာ အႏုပညာညႊန္ၾကားသူ။ ပံုမွန္၀င္ေငြရွိသူ။ ကိုလူမွိန္က ေလလြင့္သူ။ ကၽြန္ေတာ္ကရက္အကန္႔အသတ္မဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ခံထားရသူ။ အခိုက္ အတန္႔ေလလြင့္ေနသူ။ အဲ့ဒီေန႔က အရမ္းမူးေအာင္မေသာက္ၾကပါ။ ေတြ႔ဆံုၾကလို႔အေပ်ာ္သေဘာ။ မူးရံု၊ အျမည္းစားေကာင္းရံုေသာက္ ၾကတာပါ။ စကားေျပာေကာင္းရံုဆိုပါေတာ့။
ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ကဗ်ာေတြကို ခံတြင္းေတြ ႔တဲ့သူပါ။ ကိုလူမွိန္ကိုေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္အရ ကိုေခ်ာႏြယ္ထက္ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့လထုတ္ စာေပဂ်ာနယ္မွာပါလာတဲ့ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ ဆတ္သြားဆိုတဲ့ကဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဗ်ာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိသမွ် ဒီတပုဒ္ကေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲမွာ၊ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြထဲမွာ ဂႏၱ၀င္ပဲလို႔ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ ကိုေခ်ာႏြယ္က ထံုးစံအတိုင္း သူ႔အေပၚႏႈတ္ခမ္းကို တြန္႔ၿပီး ၿပံဳးပါတယ္။ ငါလုပ္တာပဲ၊ ေကာင္းမွာေပါ့ဆိုတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးပါ။ အရက္ဆိုင္ကအထြက္။ ေမာင္ရင္က စာေပဂ်ာနယ္က ကဗ်ာေတြ ကို အကုန္မဖတ္ဘူး ထင္တယ္လို႔ ကိုလူမွိန္က ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္း ေျပာပါတယ္။ ဖတ္တာေပါ့လို႔ဆိုေတာ့။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကဗ်ာက ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ထက္ေကာင္းတာကို အဖြင့္ကဗ်ာ တင္ ထားတယ္ေလတဲ့။ ဟာ ။ဟုတ္သားပဲ။ကိုလူမွိန္ရဲ ႔သဘာ၀သင္းကြဲ ဆိုတဲ့ကဗ်ာက ထိပ္ဆံုးကပါ။ ကိုေခ်ာႏြယ္ကိုအစြဲလြန္သြားလို႔သူ႔ကဗ်ာကို ခ်ီးမြန္းရမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ သူ႔ကဗ်ာေလးကလည္းရွားရွားပါးပါး သိပ္ေကာင္း ပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာၿပီးမွ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ဆတ္သြားလာတာပါ။ စာေပဂ်ာနယ္ ဟာ အဲဒီအခါက တကယ္ပဲအဆင့္ရွိတဲ့စာေပအႏုပညာေတြကိုေရြးၿပီးတင္ ဆက္ခဲ့တာပါ။ ကိုလူမွိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားနာ သြားပါတယ္။ ကိုလူမွိန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ေအာင္ စလိုက္တာပါ။ ကိုေခ်ာႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အားလံုး၀ိုင္းရယ္ျဖစ္လိုက္တဲ့စကားပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္တယ္ဆိုတာက ကိုလူမွိန္ေျပာတာမွန္တယ္လို႔၀င္ခံ လိုက္တာပါ။ မႏၱေလးေန႔လည္ခင္းကို ပူတယ္မထင္ၾကေတာ့ပါဘူး။
အခုေတာ့ ကိုေခ်ာႏြယ္ေရာ၊ ကိုလူမွိန္ေရာ ေလာကမွာ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က ကဗ်ာသမားေတြရဲ ႔ ဘ၀ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရတာ ရင္ေတာ့အေမာသား။ ထပ္ၿပီးဖတ္ၾကည့္ပါဦး ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ကဗ်ာ။

“သဘာ၀သင္းကြဲ”
စာ၊ခို၊က်ီးကန္း ပ်ံက်သမား။
ေရအိုင္ဘဲျဖဴ ေလွထိုးသား။
တီေကာင္ လယ္ထြန္စား။
(ေမာင္လူမွိန္)

ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခင္တဲ့ ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ဓါတ္ပံု မေဖၚျပေပးႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းပါ။သူ႔ဓါတ္ပံုကလည္းစာနယ္ ဇင္းေတြမွာခပ္ရွားရွား။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တြဲရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံု အရင္ကရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက သိမ္းတဲ့အထဲပါသြား လို႔ပါ။ ျခေသၤ့တေကာင္ရဲ ႔ေျခေထာက္ေဘးမွာ လြယ္အိတ္တလံုး နဲ႔ ေဆးလိပ္ခဲေနတဲ့ ကိုလူမွိန္။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ေနကာ မ်က္မွန္ကို တတ္ၿပီးဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ သူက လူေခ်ာဗ်။

(ကိုလူမွိန္ေနေကာင္းပါေစ)

Tuesday, October 21, 2008

ေမာ္စကိုနဲ႔နယူးေယာက္










ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းကပဲ စကားစပ္ရင္းေျပာမိၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာျပည္က ပညာရွင္တဦး အေမရိကန္ျပည္ကိုခဏတျဖဳတ္ ေရာက္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေဟာဖို႔ ေျပာဖို႔ပါ။ သူကစီးပြါးေရးပညာရွင္ဆိုေတာ့ ျမန္မာ့စီးပြါးေရးအေၾကာင္း ေဟာတာေပါ့။ အေမရီကန္ အလည္ပိုင္းတကၠသိုလ္တခုမွာ ေဟာခဲ့ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္မွာ ႏိုင္ငံတကာကလာ တဲ့ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းအထူးေလ့လာေနၾကတဲ့
ႏိုုင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိသေပါ့။
ျမန္မာျပည္ကေရာက္လာတာ ပူပူေႏြးေႏြးႀကီး
ရွိေနတဲ့ေဘာဂဆရာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက စိတ္၀င္တစားရွိလွပါသတဲ့။

တရက္။ အဲဒီဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြစားၾကေသာက္ၾကရင္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း
ေရာက္တတ္ရာရာေျပာၾကပါ သတဲ့။ အဲဒီမွာ ရုရွားျပည္ကလာတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္က
အမွတ္မထင္ ဆရာ့ကိုလွမ္းေမးလိုက္သတဲ့။ ဘယ့္နဲ႔ေၾကာင့္ဒီေလာက္အျဖစ္ဆိုးတဲ့ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္ကို ေမာ္စကိုလို႔ေခၚၾကတာလဲဆရာတဲ့။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း စကားတေဖာင္
ေဖာင္နဲ႔ေျပာတတ္တဲ့ အညာသားေဘာဂဆရာ ရုရွားေက်ာင္း သားရဲ ႔အေမးကို မေျဖႏိုင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။

အဲဒီဆရာကေဟာေျပာပြဲၿပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ၿမိဳ ႔ကို လွည့္၀င္လာတုန္း ဒီေမးခြန္းကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုျပန္ေမးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ စကား၀ိုင္းမွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ ႔ ႔ ေတာ္မွာႏွစ္အေတာ္ၾကာ အလုပ္သြားလုပ္ဖူးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးလည္းရွိေနတယ္။ တိုက္ဆိုင္ ခ်င္ျပန္ေတာ့ စကား၀ိုင္းမွာ အမ်ားစုက အင္းစိန္ေထာင္ထြက္ေတြ။ ရုရွားေက်ာင္းသားရဲ ႔ ေမးခြန္းကို မေျဖႏိုင္ၾကျပန္ဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ကလည္း တကယ္ပဲေမးသင့္တဲ့ေမးခြန္းပါ။ တိုင္းျပည္မွာအထြဋ္အျမတ္ ထားတဲ့ၿမိဳ ႔ေတာ္ရဲ ႔အမည္က နာမည္ဆိုးလွတဲ့ကမၻာေက်ာ္အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ ေနရသလဲေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က ေထာင္မက်ဖူးေပမယ့္ ၾကားဖူးတာကို၀င္ေျပာပါတယ္။ တကယ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးဆရာ။ ၾကားဖူးတာေျပာရရင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္ လစ္ေခတ္မတိုင္ခင္ကအင္းစိန္ေထာင္ကိုု ေမာ္စကိုလို႔မေခၚေသးဘူး။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္အလည္ပိုင္းေလာက္မွေမာ္စကိုျဖစ္လာတာ။ ဘာေၾကာင့္တုံး ဆိုေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဗကပေတြကိုအႀကီးအက်ယ္ဖမ္းတယ္ မဟုတ္လား။ ဗကပေလာကမွာက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူဆို ရုရွားကိုပညာေတာ္ သင္လႊတ္သတဲ့။ေမာ္စကိုၿမိဳ ႔ကိုလႊတ္သတဲ့။ ရုရွားကဂႏၱ၀င္ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံႀကီး မဟုတ္လား။ ရုရွားျပန္၊ ေမာ္စကိုျပန္ကြန္ျမဴနစ္ဆို ဗကပေတြထဲမွာေခါင္းတလံုး ပိုျမင့္ပါသတဲ့။ ေမာ္စကိုဆိုတာ ျမန္မာ့ကြန္ျမဴနစ္မ်ားရဲ ႔ မဟာအိပ္မက္ႀကီး တခုပါတဲ့။ အဲဒီအခါကေပါ့။ ဒီေန႔မွာေတာ့ေမာ္စကိုဆိုတာက ျမန္မာစစ္ဗိုလ္မ်ားအတြက္အိမ္မက္ ျဖစ္သြားၿပီထင္ပါရဲ ႔။

အဲဒီဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကပဲေပၚလာတဲ့စကားတခုရွိပါေသးတယ္။ ေထာင္ဆိုတာ ဘ၀တကၠသိုလ္တဲ့။ ဗကပေတြေထာင္က်ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ကအဓိကေပါ့။ ဒီေတာ့အင္းစိန္ေထာင္ကိုလည္း ဘ၀တကၠသိုလ္လို႔ေခၚၾကပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ရုရွားကို မေရာက္ပဲ အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္လာၾကတာကို သေရာ္တဲ့သေဘာနဲ႔ အင္းစိန္ ေထာင္ကိုေမာ္စကိုလို႔ေခၚၾကပါသတဲ့။ ဒါကကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာပဲလို႔ေျပာေတာ့။ ဟုတ္လိမ့္မယ္ဗ်လို႔သံုးသတ္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။

ရန္ကုန္၃၃လမ္းထဲက ဓမၼာရံုေဘးမွာကပ္ဖြင့္ထားတဲ့တဘက္ရပ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ကေလးရွိပါေရာလား။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ အၿမဲလိုလိုရွိၾကလို႔ အဲဒီေနရာကိုေလထန္ကုန္းလို႔ေခၚၾကတယ္ေလ။ ေလထန္ကုန္းက အေနာက္တိုင္း ဂႏၱ၀င္စာ ေပတခုျဖစ္တဲ့ Wuthering Heights ကိုျမန္မာျပည္က အထက္တန္းအဂၤလိပ္စာမွာ စၿပီးျပဌာန္းလိုက္တဲ့ကာလ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ျမန္မာလိုေလထန္ကုန္းလို႔ေခၚၾကတဲ့ကာလ။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္က စလိုက္တယ္မသိ။၃၃လမ္းၾကားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္း ေလထန္ကုန္းျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ေတာ္ေတာ္လည္းအပ္စပ္တဲ့အမည္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ စာေပသမားမ်ား တယ္လည္းေလပမ္းၾကသကိုး။ အဲဒီဆိုင္က ေလထန္ကုန္း မျဖစ္ခင္နာမည္လံုး၀ တတ္မထားတဲ့ဆိုင္ေလးပါ။ အခုေတာ့သမိုင္း၀င္ဆိုင္ေလးတခုျဖစ္ေနပါေပါ့။ ထားပါေတာ့ ေမာ္စကိုကိစၥ ဆက္ၾကပါဦးစို႔။

ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကုန္လို႔ စစ္အာဏာသိမ္းေခတ္လည္းေရာက္လာေရာ အင္းစိန္ ေထာင္က နာမည္သစ္တမ်ိဳးေျပာင္းလာပါသတဲ့။ ဒီတခါလည္း ကမၻာေက်ာ္ၿမိဳ ႔ ႀကီးတခုရဲ ႔နာမည္ပါပဲ။ နယူးေယာက္တဲ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လူသစ္ေတြထပ္ၿပီး ေရာက္လာလို႔ ၊နယူးေတြေရာက္လာၾကလို႔၊ ဗကပကြန္ျမဴနစ္ေတြေနာက္ပိုင္း ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ထဲေရာက္လာၾကလို႔ဆိုပဲ။ အခုသံဃာေတာ္ ေတြေထာင္ထဲေရာက္လာေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ ႔ နာမည္ဘယ္လိုတြင္ေန သလဲဆိုတာ ေတာ့လက္လွမ္းမမွီလို႔မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ ႔ အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတမ်ားရွိရင္လည္း သိလိုပါေသးတယ္။ ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦး။ ရုရွားေက်ာင္းသားေလး ေက်နပ္သြားရေအာင္ေပါ့။

(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)

Sunday, October 19, 2008

ဘေလာ့ဂ္ေသြးႂကြျခင္း







ၿပီးခဲ့တဲ့လပိုင္းေတြတုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေရးဘေလာ့ဂ္ရာေတြ သိပ္မလုပ္ျဖစ္ပါ။ အာရံုမရလို႔ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ ျပန္ေရးေနျပန္ပါၿပီ။ မိတ္ေဆြဘေလာဂါတခ်ိဳ ႔က တြန္းလားထိုးလား လုပ္လာလို႔ ဘေလာ့ဂ္ေသြးႂကြလာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အာရံုလာတယ္ ဆိုပါေတာ့။

တခါတေလ အခ်ိန္ရလို႔ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြကို လွ်ပ္တပ်က္သြားၾကည့္မိတဲ့အခါ။ သူမ်ား သားသမီးေတြ အေတာ္ေရးအားေကာင္းၾကသကိုးလို႔ အံ့ၾသမိ။ ကဗ်ာသန္သူကလည္း ကဗ်ာ ေတြေရးလိုက္တာမွ ေဟာတပုဒ္၊ ေဟာတပုဒ္။ စက္နဲ႔ထုတ္ေနသလား မွတ္ရ။ ၀တၳဳသမားက လည္း လွစ္ကနဲ၊လွစ္ကနဲ ေရးလိုက္တာ တရုတ္ဓါးသမားလိုပ။ သီခ်င္းသန္သူကလည္းသီခ်င္း၊ ဓါတ္ပံု သန္သူကလည္းဓါတ္ပံု ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ ေထြေထြျဖာျဖာ။ ဟုတ္ပ။ ဘေလာ့ဂ္တခုလုပ္ ထားမွေတာ့ ေရးမွေပါ့။ သားမွေပါ့။

တရက္က။ နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါ တဦးနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကိုေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့မွာလည္း ဘေလာ့ဂ္ရွိတယ္သိလားဆိုေတာ့ မသိတဲ့။ လိပ္စာေပးလိုက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးသလိုပဲတဲ့။ ခင္ဗ်ားက ပံုမွန္မွ မေရးတာတဲ့။ လူဘယ္သိလိမ့္မတုံးတဲ့။ ဟုတ္ပ။ ဘေလာဂါဆိုတာ ပံုမွန္ေရးမွ လူသိမွာေပါ့။ လူသိေအာင္လို႔ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ထားတာ မဟုတ္ လား။ အခ်င္းခ်င္း သိသမွ်၊ ႀကံဳသမွ် ေ၀ငွခ်င္လို႔ မဟုတ္လား။ အၿမဲလိုလို ပိတ္ထားတဲ့ေနရာကို ဘယ္သူက စိတ္၀င္စားပါ့မလဲ။ ဘေလာ့ဂ္တခုလုပ္ထားမွေတာ့ စိတ္၀င္စားေအာင္လုပ္ရ ေတာ့မွာေပါ့။ လုပ္သင့္တာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ မိတ္ေဆြတို႔။ လူအမ်ားစိတ္၀င္တစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ကိစၥက လြယ္မွတ္လို႔။ ေန႔စဥ္လိုလို ပံုမွန္ေရးေနေပမဲ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ မေကာင္းရင္ ဘာထူးမွာလဲ။ အေလ့အက်င့္ရွိရင္ လက္တက္လာလိမ့္မယ္။ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေတြ မ်ားမ်ားထြက္လာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါ။ ထားပါေတာ့။ ဘေလာ့ဂ္ေသြးႂကြတဲ့အေၾကာင္း ဆက္ပါမယ္ခင္ဗ်ား။

လူဆိုတာ လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ရွင္သန္ေနတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လႈန္႔ေဆာ္မႈက အမ်ားသား။ စား၀တ္ေနေရးအျပင္ တျခားလႈံ႕ေဆာ္မႈေတြကလည္း မနဲမေနာ။ မက္လံုးရွိမွ ထထႂကြႂကြရွိမယ္လို႔လည္း ဆိုၾကပါေသးတယ္။ မက္လံုးဆိုတာ လႈံ႕ေဆာ္မႈတမ်ိဳးေပါ့။ လႈံ႕ ေဆာ္မႈမွာလည္း အတြင္းလႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ အျပင္လႈံ႕ေဆာ္မႈဆိုၿပီး ရွိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ျပႆနာက အတြင္းေရာ အျပင္ေရာလႈံ႕ေဆာ္မႈ က်ဆင္းတဲ့ေရာဂါ ဆိုပါစို႔။ အလားအလာမေကာင္းတဲ့ ေရာဂါေပါ့။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အသိမိတ္ေဆြေတြထဲက စာမေရးတာနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး မခံခ်င္ေအာင္ေျပာလာတာတို႔၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ တခုခုလာၿပီး ကလိသြားတာတို႔၊ ရိသြားတာတို႔၊ တခုခုနဲ႔ ျမဴဆြယ္သြားတာတို႔ လုပ္လာၿပီဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုလႈံ႕ေဆာ္မႈေတြရွိလာတဲ့အခါ ဘေလာ့ဂ္ေသြးမ်ား ႂကြလာရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္သားမ်ား လႈပ္လာရပါတယ္။

တကယ္လို႔မ်ား ျမန္မာဘေလာ့ဂါအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး ထူေထာင္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္၊ ဆုေတြလာဘ္ေတြ ေပး။ ဒီလအတြက္ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုး ျမန္မာဘေလာ့ဂါ ကေတာ့ ဘယ္သူဆိုတာမ်ိဳး။ သတ္ပံုအမွားဆံုးဘေလာ့ဂါက ဘယ္၀ါ ဆိုတာမ်ိဳး။ အေကာင္းဆံုး ကဗ်ာဆုတို႔၊ အေကာင္းဆံုး အက္ေဆးဆုတို႔ ခ်ီးျမွင့္မယ္ဆိုရင္။ ေငြသားေလးပါ မက္လံုးထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လို ဘေလာ့ဂါငပ်င္းေတြပါ ေခါင္းေထာင္လာလိမ့္မယ္၊ ႏိုးၾကားလာလိမ့္မယ္၊ ဘေလာ့ေသြးမ်ား ႂကြရြလာ ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိေၾကာင္းပါ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ေဆြးေႏြးၾကပါဦး။

(ရုပ္ပံု၊ ဂူဂလ္)

Thursday, October 16, 2008

အမည္မေဖၚလိုသူတဦး







ကၽြန္ေတာ္ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္စလုပ္ၿပီးမၾကာခင္မွာ မိတ္ေဆြတေယာက္က ဒါကခင္ဗ်ားရဲ ႔
ဘေလာ့ဂ္လားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္ဘူးလို႔ ညာေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက
သိပ္ေက်နပ္ပံု မရပါဘူး။ အခုေတာ့ သူ႔ကိုအမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္ပါၿပီ။ သူကလည္း
ဘေလာ့ဂါတဦးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္ဘယ္သူဆိုတာ ရွင္းမျပထားပါဘူး။
အခုသူ႔ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလင့္ခ္ လုပ္ထားပါတယ္။ တေယာက္ကို တေယာက္ လင့္ခ္လုပ္ေပးတတ္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ ႔ ယဥ္ေက်းမႈက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အမည္မေဖၚလိုၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ လူေတြဟာ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ တတ္ၾကပါတယ္။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္တတ္တာဟာ လူ႔သဘာ၀တခုပါ။ ျမန္မာေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဖၚ မသူေတာ္ ဆိုတဲ့စကားကလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လည္း မသိပါ။ ေကာင္းတာလုပ္ေပမဲ့လည္း ကိုယ္လုပ္တာကို လူေတြသိပ္ မသိေစခ်င္တဲ့သေဘာ၊ မထင္ေပၚ ခ်င္ဘူး ဆိုသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ အေကာင္း လုပ္တာနည္းနည္း ထင္ေပၚခ်င္တာမ်ားမ်ား ဆိုသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အေတြ ႔အႀကံဳ အရ ထင္ေပၚခ်င္သူက ပိုမ်ားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ေတြဟာ ထင္ေပၚေရးကို သိသိသာသာ ဦးစားေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ ငါလုပ္တာ။ ဒါ ငါသိတယ္ ဆိုတာေတြကို မၾကာခဏေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ၾကြားတယ္လို႔ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တာေျပာတဲ့ကိစၥ ၾကြားတာမဟုတ္ဘူးလို႔ တခ်ိဳ ႔ကဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ရွိတာထက္ ပိုေျပာရင္လည္း ၾကြားတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ လုပ္တာနဲနဲေျပာတာမ်ားမ်ားဆို လည္းၾကြား တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ သိသာထင္ေပၚခ်င္တတ္ၾကတာလည္း လူ႔သဘာ၀ တခုပါ။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ တတ္ျခင္းနဲ႔ ထင္ေပၚသိသာေအာင္ေနျခင္း ဘယ္ဟာက ပိုၿပီး ေကာင္းပါသလဲ။

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလ မထင္မရွားဘ၀တုုန္းက သူ႔ကိုဘုရင္က သတိထားမိ ေအာင္ ညီလာခံတခုမွာ သူ႔ေဘးကပုဂၢိဳလ္ကို ဘာမေျပာညာမေျပာ တံေတာင္နဲ႔ ထၿပီး ေထာင္း ပါသတဲ့။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေတာ့ ဘုရင္က အေၾကာင္းစံုစမ္းရင္း ဗႏၶဳလကိုသိၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနရာ ေပးပါသတဲ့။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က အမွန္ဟုတ္ မဟုတ္ မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာ ျငင္းခုန္ စရာေတြ ရွိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔က ဗႏၶဳလရဲ ႔လုပ္ရပ္ကို ေထာက္ခံၾကပါတယ္။ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ တံေတာင္နဲ႔ ထေထာင္းတာ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ဘုရင္ကသူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္သိႏိုင္မလဲ ေပါ့။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ကိုယ္ထင္ေပၚဖို႔အေရး မဆိုင္တဲ့ေဘးကလူကို နာက်င္ေအာင္ အသားလြတ္ ထတြယ္တာ မတရားဘူး။ မေကာင္းဘူး။ မလုပ္သင့္တဲ့ကိစၥလို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။

စာေရး ဆရာသိပၸံေမာင္၀မွာ ကေလာင္ခြဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ဦးစိန္တင္ပါ။ စာေရးတဲ့အခါမွာ ကေလာင္ခြဲေတြသံုးလြန္းေတာ့ သူကြယ္လြန္တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူ႔စာေတြ ျပန္စုေဆာင္းတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါသတဲ့။ ကေလာင္ခြဲကို အရင္က ကေလာင္ပံုး၊ ကေလာင္၀ွက္လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္တယ္ေပါ့။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ကိုယ့္အမည္ ရင္းနဲ႔ ေရးတဲ့သူထက္ ကေလာင္အမည္ေပးၿပီးေရးတဲ့သူက ပိုမ်ားတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ ကို မသံုးရတာ အေၾကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ အေျခခံသေဘာကေတာ့ ကိုယ့္ကို လူမသိေစခ်င္တာပဲ လို႔ထင္ပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ေလာကမွာေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ပါ။ ထြန္းအိႏၵရာဗိုလ္ ဆိုပါစို႔(စာလံုးေပါင္း မွားတယ္ ထင္ပါတယ္) သူ႔နာမည္ရင္း မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ရုပ္ကို ျမင္ေနရေတာ့လွ်ိဳ ႔၀ွက္ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ စာေရးဆရာ အီၾကာေကြးကေတာ့ လူၾကားထဲမသိမသာေနလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုလူသိပ္မသိေတာ့ တခ်ိဳ ႔ကိစၥေတြ လုပ္ရတာပိုၿပီး လြတ္လပ္သလိုပါပဲ။ ခိုးလုပ္လို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါလည္း အရသာတမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္မင္းသားလို ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ေတာ့ မထင္လို္က္ၾက ပါေလနဲ႔။ သူလိုကိုယ္လို ထဲကပါ။

ထင္ေပၚေအာင္ေနထိုင္ျခင္းနဲ႔ မသိမသာေနထိုင္ျခင္း ဘယ္ဒင္းက ပိုေကာင္းသလဲ အခုုခ်ိန္ထိ ေကာင္းေကာင္း မသိေသးပါခင္ဗ်ား။ ေဆြးေႏြးၾကပါဦး။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

Wednesday, June 18, 2008

တိုင္းျပည္ပ်က္ညည္းခ်င္း








ကၽြန္ေတာ့ဘေလာ့ဂ္မွာ စာမေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။

အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ပါ။

အခုေရးမယ္လုပ္ေတာ့ ပါ႔စ္၀ပ္ဒ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။

ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းက ကၽြန္ေတာ့ဆီပါလာတိုက္သြားပါတယ္။

စိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္ ယိုင္နဲ႔သြားပါတယ္။

တိုင္းျပည္ရဲ ႔အနာဂတ္ကိုလည္း စဥ္းစားရအေတာ္က်ပ္သြားပါတယ္။

မုန္တိုင္းကသိပ္ဆိုးတဲ့အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ေရးျပရင္

ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကလူေတြ ၀ိုင္းရယ္ၾကလိမ့္မယ္။

ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာေတြ တတ္ႏိုင္သမွ်၀ိုင္းကူၾကတာေတြ ႔ရၾကားရေတာ့

၀မ္းလည္းသာ၊ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္။

ကၽြန္ေတာ္သာ မုန္တိုင္းဒုကၡသည္တေယာက္ဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲ။

ကားလမ္းမကိုထြက္ ကားေတြေပၚကပစ္ခ်မယ့္ စားစရာေတြကိုလုေကာက္ဖို႔ျပင္။

မရွိေတာ့တဲ့ မိသားစု ဒါမွမဟုတ္ မရွိေတာ့တဲ့ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ပူေဆြးေသာကပြါး။

ညေနပိုင္းေမွာင္လာၿပီဆို စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔အရက္ေသာက္ဖို႔ႀကိဳးစား

အရက္ရဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ပိုစိတ္ညစ္။ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း။

မုန္တိုင္းကိုလား။ ဘ၀ကိုလား။ ေလာကကိုလား။ တိုင္းျပည္ကိုလား။

အကုန္လံုးကို ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ေနမိမွာပဲ။

မိုးရြာလာရင္ ခိုနားစရာရွာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္လား။ တဲစုတ္လား။ သစ္ပင္ေအာက္လား။

အေလာင္းေတြကထြက္လာတဲ့အနံ႔ေတြ ေရွာင္လို႔မလြတ္။ ေျပးလို႔မလြတ္။

ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာက္လာတယ္ဆိုေပမယ့္။ ခဏပဲ ဟုတ္သလိုရွိတာပါ။

အရင္ကေတာ့ လယ္သမား။ အခုေတာ့ ဒုကၡသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္အံုးမွာလဲ။ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ။ ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ဘူး။

ကိုယ္လိုသူလိုလူေတြအားလံုးကလည္း သနားစရာ။ လာကူညီတဲ့သူေတြကလည္း သနားစရာမ်က္လံုးေတြနဲ႔။

ဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ စိတ္ညစ္စရာ။ ဘယ္ကိုသြားသြား စိတ္ညစ္စရာ။ ဘာေတြၾကားၾကား စိတ္ပ်က္စရာ။

ဒီေနရာ။ ဒီေဒသ။ ဒီအရပ္မွာကို မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ကိုသြားရမလဲ။

ဒီအရပ္ဟာ လူေတြအတြက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အရပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။

ဒါဆိုရင္ ဘယ္အရပ္ဟာေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အရပ္လဲ။

ကမၻာပ်က္ခဲ့တဲ့ ဒီအရပ္။ ကမၻာပ်က္ေနတဲ့ ဒီအရပ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ေနရာေတြက အသက္ရႈေခ်ာင္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ဒီအရပ္မွာေနရတာ အသက္ရႈက်ပ္လြန္းတယ္။ ၾကာၾကာဆက္ေနရင္ အသက္ရႈက်ပ္ၿပီးေသလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုသြားရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုသြားသင့္သလဲ။

(ေရးရတာလည္း စိတ္ညစ္လာလို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲရပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အသက္ရႈက်ပ္လာၿပီ။)


(ရုပ္ပံု၊ ဂူဂလ္)

Tuesday, April 1, 2008

ေမာင္လူမွိန္ ေအာက္ေမ့ဘြယ္









“သဘာ၀သင္းကြဲ”

စာ ၊ ခို ၊ က်ီးကန္း
ပ်ံက်သမား
ေရအိုင္ဘဲျဖဴ
ေလွထိုးသား
တီေကာင္ လယ္ထြန္စား ။

(ေမာင္လူမွိန္)

ကဗ်ာခ်စ္သူမ်ားခင္ဗ်ား..။
ကြယ္လြန္သူ ကဗ်ာဆရာေမာင္လူမွိန္နဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး အမွတ္တရ ေျပာစရာေတြ။
ေအာက္ေမ့ဘြယ္ရာေလးေတြ ကၽြန္ေတာ့မွာရွိပါတယ္။ ေလာေလာဆယ္ သူေရးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးကိုပဲ
ဖတ္ၿပီး ခံစားျဖန္႔က်က္ထားၾကပါဦးခင္ဗ်ား။ သဘာ၀သင္းကြဲဟာ သူ႔ရဲ ႔နာမည္ေက်ာ္ကဗ်ာတပုဒ္ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့ဆီကို အလည္လာသူ “ညေလး”က ကၽြန္ေတာ့စာေတြရွည္လြန္းတယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာတိုမေရးႏိုင္ခင္ ကိုယ္သိတဲ့ ေမာင္လူမွိန္ရဲ ႔ကဗ်ာနဲ႔ေခ်ာ့ ထားရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိပ္
ႀကိဳက္တဲ့ ကဗ်ာတိုေလးပါပဲ။ ဒီေန႔ဘေလာ့ဂါေတြ ေမာင္လူမွိန္ကိုမသိၾကရင္ေတာင္ သူ႔ကဗ်ာေလးကို ပြတ္သပ္မိေအာင္ ဖုန္သုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ဧည့္ခန္းမွာထုတ္ႂကြားလိုက္တာပါခင္ဗ်ား။

ကဗ်ာ ဆရာေမာင္လူမွိန္အေၾကာင္းေနာက္မွဆက္ပါ့မယ္။
ကဗ်ာခ်စ္သူအေပါင္း က်န္းမာညီညြတ္ၾကပါေစ။

Sunday, March 2, 2008

ႏွင္းပိေနတဲ့ၿမိဳ႔ေတာ္







ႏွင္းေတြက်တဲ့ ေဆာင္းဥတု

ႏွင္းေတြက ေဖြးကနဲ၊ ဖြါးကနဲ

အဆုပ္လိုက္၊အဆုပ္လိုက္ ဖြါ က်ဲ က်။


ေကာင္းကင္လည္း ေဖြး...လို႔

ေလျပင္လည္း ေဖြး...လို႔

ေျမျပင္လည္း ေဖြး...လို႔

ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးလည္း ေဖြးေဖြးလႈပ္လို႔

အိမ္ထဲမွာ ငါတေယာက္ထဲ

ပ်င္းဖို႔ေကာင္းတဲ့ ႏွင္းက်ေန႔ေတြ

ေအးလည္းေအး၊ ပ်င္းလည္းပ်င္းေပါ့။


ျပဳတင္းေပါက္မွာ ထြက္ေငး

ႏွင္းေတြေဖြးေဖြး အေႏွးက်

ႏွင္းေႂကြသံေတြ တရွဲရွဲ

သစ္ပင္စိမ္းစိမ္း အျဖဴဖုံး

လူေတြ လမ္းအေႏွးေလွ်ာက္

ပါးစပ္ေတြက အေငြ႔ထြက္

ငွက္ေတြ ေပ်ာက္ခ်က္သားေကာင္း

ၿမိဳ႔ေတာ္လမ္းေပၚ လူေျခတိတ္

ဘုရားေက်ာင္းေတြ ပိုတိတ္ဆိတ္။



ငါ

ပ်င္းပ်င္းနဲ႔ အိပ္ဖို႔ျပင္

ႏွင္းေတြကိုလည္း မခြဲရက္

ကေလးတသိုက္ ဟစ္ေအာ္

ႏွင္းေတာထဲ ေျပးေဆာ့

ႏွင္းလံုးနဲ႔ စစ္တိုက္

ႏွင္းလူရုပ္ အၿပိဳင္လုပ္

ေပ်ာ္စရာႏွင္းပြဲ

ငါ၀င္ႏႊဲမယ္

ႏွင္းေတာထဲကို ဆင္းခဲ့ၿပီ။


ၿမိဳ႔ကိုဖုံးတဲ့ႏွင္း

ေပ်ာ္စရာလည္း ဒီႏွင္း

ပ်င္းစရာလည္း ဒီႏွင္း

လက္၀ဲသုႏၵရရဲ႔ႏွင္း

ခင္၀မ္းရဲ႔ႏွင္း

အိႏိၵမွာရကၠန္းသြားခတ္တဲ့

ခ်င္းမေလးရဲ႔ႏွင္း

အေစာႀကီးထၿပီးဆိုင္ဖြင့္ရတဲ့ ေတာင္ႀကီးက

ပအို၀္ေမာင္ႏွမရဲ႔ႏွင္း။


မေနာပြဲႏွင္း

အာနႏၵာပြဲေစ်းႏွင္း

ဂင္ဇာလမ္းကႏွင္း

မာမာေအးရဲ႔ႏွင္း

ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားတေယာက္ရဲ႔ႏွင္း

ကေလးစစ္သားတေယာက္ရဲ႔ႏွင္း

မယားငယ္တေယာက္ရဲ႔ႏွင္း

ကရင္သူပုန္အိုႀကီးရဲ႔ႏွင္း

တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္က

မသန္မစြမ္းမေလးရဲ႔ႏွင္း

ရွမ္းေတာင္ရိုးက မီးကင္းသမားရဲ႔ႏွင္း

အဓိပၸါယ္ကြဲလြန္းလွတဲ့ႏွင္း

ဒီႏွင္း....ဒီႏွင္း...ဒီႏွင္း ။


ႏွင္းဖုံးထားတဲ့ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ

ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ေနတတ္ဖို႔

သီခ်င္းတပုဒ္ကို ေအာ္ဆို

ႏွင္းေတာထဲကို ငါလာၿပီ

ႏွင္းေရ...ငါလာၿပီ။

Friday, February 15, 2008

ၿမိဳ႔ရဲ႕သတင္းစာ










ၿမိဳ႔ကသာ ေျခာက္ကပ္တာ
သတင္းေတြကေတာ့ ေ၀ဆာသဗ်ာ။

ေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ
သတင္းက လြတ္လပ္တယ္
သတင္းသမားေတြကမ်ား
သတင္းစာေတြလည္းမ်ား။

မိုးမလင္းခင္မွာ
သတင္းစာထူထူေတြ
အိမ္ေတြထဲကို ေရာက္ေနမယ္
လမ္းေဒါင့္တိုင္းမွာရွိေနမယ္
ဘူတာရံုထိပ္မွာေစာင့္ေနမယ္
ေကာ္ဖီဆိုင္မွာရွိေနမယ္။

ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း
ၿမိဳ႔ေတာ္အေၾကာင္း
ေကာင္းေၾကာင္း၊မေကာင္းေၾကာင္းေပါ့။

စိတၱဇလူသတ္သမားအေၾကာင္း (ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္)
ျပည့္တန္ဆာတို႔ရဲ႔၀င္ေငြအေၾကာင္း (အံၾသဘြယ္)
ေကာ္ဖီဆိုင္အသစ္နဲ႔ဓါးျပတိုက္မႈေတြအေၾကာင္း (ေၾကာ္ျငာဆန္ဆန္)
ထင္ေပၚေၾကာ္ၾကားေတြရဲ႔အတင္းအဖ်င္း (ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း)
ေစ်းအတက္အက်သတင္း (အလန္႔တၾကား)
ဆႏၵျပပြဲသတင္း (ပံုမွန္)
နာေရးေၾကာ္ျငာ (တဂုဏ္တယူ)

ရုပ္ရွင္အညြန္း (ပိုပိုသာသာ)
လူထုေအာ္သံ (ေနရာက်ဥ္းက်ဥ္း၊အသံက်ယ္က်ယ္)
ႏိုင္ငံေရးသံုးသတ္ခ်က္ (ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း)
ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း (လက္ေတြ႔မက်)
ပစၥည္းအသစ္အဆန္း (အထိပ္တလန္႔)
သူမ်ားတိုင္းျပည္ေ၀ဖန္ေရး (ဆရာႀကီးေလသံ)
ပြဲႀကီးပြဲေကာင္း အားကစား (ေနရာက်ယ္က်ယ္၊ဓါတ္ပံုႀကီးႀကီး)

ပစၥည္းေဟာင္းေရာင္းမယ့္ေၾကာ္ျငာ (ေလးငါးရြက္)
ရဲေတြညံ႔တဲ့သတင္း (ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း)
သူခိုးေတြဖမ္းတဲ့သတင္း (ခပ္က်ယ္က်ယ္)
ဘုရားလူႀကီးလိင္ကိစၥ (ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ)
လႊတ္ေတာ္ထဲက ရန္ပြဲ (ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ)
သမၼတရဲ႔ေခြးသတင္း (အေသးစိတ္)
သမၼတသမီးအရက္မူးလြန္တဲ့အေၾကာင္း (ဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ)
၀ိုင္အရက္နဲ႔ေဆးေၾကာ္ျငာ (လွလွပပ)
မိုးေလ၀သခန္႔မွန္းခ်က္ (တလြဲတေခ်ာ္)

ရပ္ကြက္ထဲက လုယက္မႈ (ရုပ္ရွင္ဆန္ဆန္)
စစ္ပြဲအရံႈးအႏိုင္ (တေန႔ေရႊ၊ တေန႔ေငြ)
ေဘာလံုးပြဲအရႈံးအႏိုင္ (ဇတ္လမ္းပမာ)
က်န္းမာေရး (ဟုတ္တုတ္တုတ္)
လူႀကိဳက္မ်ားတဲ့ ကာတြန္းနဲ႔ပေဟဠိ
အစံုပဲ။

သတင္းစာဆိုေတာ့လည္း
ေန႔လည္ခင္းမွာ အမႈိက္ျဖစ္သြားတာေပါ့
ၿမိဳ႔လူထုက အားေပးၾကပါတယ္။

Wednesday, February 13, 2008

ၿမိဳ႔ေဘးကျမစ္ သို႔မဟုတ္ ျမစ္ေဘးကၿမိဳ႔















ၿမိဳ႔ေတာ္ရဲ႔ ေဘးမွာ
သေဘာေကာင္းတဲ့ ျမစ္တခုရွိတယ္
ဒီျမစ္က ၿမိဳ႔ကိုအႏၱရာယ္မေပးဘူး။

ၿမိဳ႔ေနလူထု ပ်င္းတဲ့အခါ
ျမစ္ဆီကို ထြက္လာၾက
ျမစ္ေဘးမွာ ေပ်ာ္ပါး
ျမစ္ထဲမွာ ေဆာ့ကစား
ျမစ္ကမ္းတေလွ်ာက္ ေျပးလႊား
ျမစ္ျပင္ကို ထိုင္ေငး
ျမစ္ေတးကို နားဆင္
ျမစ္ငါးကို ဖမ္းစား
ျမစ္ထဲမွာပဲ အမိႈက္ျပစ္
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ဒီျမစ္ကိုထားခဲ့ၿပီး ျပန္ၾက။

ျမစ္ကေတာ့ သေဘာေကာင္းတယ္
ၿမိဳ႔ေတာ္ကို အႏၱရာယ္မေပးဘူး။
ေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ ႔နေဘးမွာ
စီးဆင္းေနရတာ ပ်င္းလြန္းလို႔
ဖါသိဖါသာ ေနတာလား
ေရႊၿမိဳ႔ေတာ္ေဘးမွာ ရွိခြင့္ရလို႔
ဂုဏ္တင္ၿပီး သေဘာေကာင္းျပေနတာလား
ဒီျမစ္ရဲ႔ အတြင္းသေဘာ
ဘယ္သူမွ မသိႏိုင္ၾကဘူး။
(သိလည္းမသိခ်င္ၾကပါဘူး)

ဒီမွာက
ျမစ္ကိုေစာင့္ေလွ်ာက္တာ နတ္ေတြမဟုတ္ဘူး
သဘာ၀ကိုခ်စ္တဲ့ လူအုပ္စု
ဒီလူေတြက သူမ်ားေတြ ေခြးေမြးသလို
သူတို႔က ျမစ္ကိုေမြးၾကတယ္။
ျမစ္ကို ယုယတယ္
ျမစ္ကို ကုသတယ္။
ဒီလူနဲ႔ဒီျမစ္ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္းေတြရွိလို႔လည္း
ဒီေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ႔ အသက္ရွင္ေနတာေပါ့။

ရာသီဥတုေကာင္းၿပီဆို
ျမစ္ထဲမွာ
လႊတ္ေတာ္အမတ္လည္းရွိမယ္
စံုေထာက္မိသားစုလည္းရွိမယ္
ဟိုတယ္ပိုင္ရွင္လင္မယားလည္းရွိမယ္
သူတို႔က
ျမစ္ေပၚက သေဘၤာ
သေဘၤာေပၚက ေရာင္စံုထီး
ေရာင္စံုထီးရဲ႔အရိပ္ေအာက္မွာေပ့ါ။

ျမစ္တေၾကာ ေမ်ာေနၾကတဲ့သူေတြထဲမွာေတာ့
ေရေပၚဂၽြန္းပစ္ျပသူေတြ
ေရလႊာေလွ်ာစီးျပသူေတြ
ကႏူးေလွသမားေတြ
ကယ္ဆယ္ေရးသမားေတြနဲ႔
တေဟးေဟး တဟားဟားေပါ့။

ျမစ္ကမ္းေဘးတေလွ်ာက္မွာေတာ့
ခ်စ္စခန္းေလးေတြေဆာက္သူေတြ
ေခြးနဲ႔အၿပိဳင္ေျပးသူေတြ
ေဆးလိပ္ ခိုးေသာက္တဲ့ ကေလးမ်ား
ခႏၱာကိုယ္အလွ ေဖၚျပၾကတဲ့ အမ်ိဳးသမီးမ်ား
ဒီအမ်ိဳးသမီးေတြကို လာၾကည့္တဲ့အမ်ိဳးသားေတြ
(ဒီေမာင္ေတြလည္း ခႏၱာကိုယ္အလွျပၾကတယ္)

အေပ်ာ္တန္း အားကစားသမား
အေပ်ာ္တန္း ငါးဖမ္းသမား
အေပ်ာ္တန္း ရည္းစားသမား
ဟန္ေရးျပ ရဲသားမ်ား
ေပ်ာ္ပြဲစားအုပ္စု
ေရခဲမုန္႔သည္
ကမၻာလွည့္ခရီးသည္
အာလူေၾကာ္နဲ႔၀က္အူေခ်ာင္းသည္
အားလံုးေပ်ာ္ၾကပါးၾကတယ္။

ၿမိဳ႔ေတာ္ကလူေတြ
အခုလိုျမစ္ဘက္ကိုထြက္ၾကေတာ့
ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီး ပိုေျခာက္ကပ္ရွာေပါ့။

Monday, February 11, 2008

ေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ႔ေတာ္















တကယ္ပဲ ေျခာက္ကပ္တဲ့ၿမိဳ႔ပါ။
ဘုရားေက်ာင္းေတြလည္း ေျခာက္ကပ္
လမ္းမေတြလည္း ေျခာက္ကပ္
ျပတိုက္ေတြမွာလည္း ေျခာက္ကပ္
အရက္ဆိုင္ေတြလည္း ေျခာက္ကပ္
ဘူတာရံုေတြလည္း ေျခာက္ကပ္။
ဒီေျခာက္ကပ္ကပ္ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ
အသံုးမက်တဲ့ သမၼတတေယာက္ရွိတယ္။
(သူ႔မိန္းမနဲ႔ မိသားစုကလည္း အသံုးမက်ဘူး။)


အဲဒီၿမိဳ႔ေတာ္အတြင္း
ေငြလိုေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ
ရန္လိုေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ
အပ်င္းထူးလြန္းတဲ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ
အမဲလိုက္သမားလို ေရွ႔ေနေတြ
ဆက္ဆံရခက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဓါန၀ါဒီေတြ
အထိုင္အထေႏွးတဲ့ လံုၿခံဳေရးရဲေတြ
လိင္တူခ်င္းပဲ ဆက္ဆံခ်င္သူေတြ
အထည္ႀကီးပ်က္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ
ဥာဏ္ထိုင္းတဲ့ စစ္သားေတြ
အိမ္ေထာင္ေရးရႈပ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔
လူလိုေနထိုင္တဲ့ ေခြးမ်ိဳးစံုတို႔ရွိၾကတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ထင္ရဲ႔
ဒီၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို
လံုၿခံဳေရး အထူးတင္းက်ပ္ထားရတယ္။


ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ
လႈပ္လႈပ္ရွားရွားဆိုလို႔
အေရးေပၚလူနာတင္ကားေတြ
ဆူဆူညံညံေျပးလႊားေနတတ္တာပဲ။

ၿမိဳ႔ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔အညီေျပာရရင္ေတာ့
သူတို႔ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။

ၿမိဳ႔ပါတ္ပါတ္လည္မွာ
ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြရွိတယ္။
ေဖၚေရြမႈမရွိတဲ့ တရုတ္တန္းတခု
မူးယစ္ေဆးအေရာင္းအ၀ယ္နဲ႔
လူမိုက္ဂိုဏ္းတခ်ိဳ႔လည္းရွိတယ္။
တကၠသိုလ္၊ေကာလိပ္တခ်ိဳ႔နဲ႔
အေဖၚအခၽြတ္ အရက္ဘားေတြလည္းရွိတယ္။
(သူတို႔ကေတာ့ လူႀကီးမင္းမ်ားေဂဟာလို႔ေခၚသေပါ့။)

ရန္ပြဲမ်ားတဲ့ ဂ်က္ဇ္ကေဖး
ေရလွ်ံတဲ့ ကားသူခိုးအုပ္စု
လူတြင္က်ယ္လုပ္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးအုပ္စု
အေခ်ာင္ဘာရမလဲေခ်ာင္းေနတဲ့ သံတမန္အသိုင္းအ၀ိုင္း
အရက္အၿမဲတန္းမူးေနတဲ့ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့မ်ား
စစ္ျပန္သူေတာင္းစားမ်ား
အေၾကြးထူထူ ကားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား
ပံုမွန္လုပ္ေနက် ပ်င္းစရာ(တခါေလ ေပ်ာ္စရာ) ဆႏၵျပပြဲမ်ား
ဘယ္သူ႔ကိုမွ လူလို႔မထင္တဲ့ ဆရာ၀န္မ်ား
ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းၿပီး အလုပ္မျဖစ္တဲ့ပညာတတ္မ်ား
ေစတနာေကာင္းေပမယ့္ ၀င္ေငြမေကာင္းတဲ့ေက်ာင္းဆရာမ်ား
မတိုးတက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားမ်ား
ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ တရားမ၀င္အလုပ္သမားမ်ား
ဘုရားသခင္ကို လံုး၀ယံုၾကည္သူမ်ားနဲ႔
လံုး၀ မယံုသူမ်ားလည္းရွိတဲ့ၿမိဳ႔ေပါ့။
လက္၀ဲသမားေတြက ဘူဇြာၿမိဳ႔လို႔ေခၚၾကၿပီး
ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္လူတေယာက္ရဲ႔နာမည္ကို တတ္ထားတဲ့ၿမိဳ႔ေပါ့။