အမည္မေဖၚလိုသူတဦး

ကၽြန္ေတာ္ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္စလုပ္ၿပီးမၾကာခင္မွာ မိတ္ေဆြတေယာက္က ဒါကခင္ဗ်ားရဲ ႔
ဘေလာ့ဂ္လားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္ဘူးလို႔ ညာေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက
သိပ္ေက်နပ္ပံု မရပါဘူး။ အခုေတာ့ သူ႔ကိုအမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္ပါၿပီ။ သူကလည္း
ဘေလာ့ဂါတဦးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္ဘယ္သူဆိုတာ ရွင္းမျပထားပါဘူး။
အခုသူ႔ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလင့္ခ္ လုပ္ထားပါတယ္။ တေယာက္ကို တေယာက္ လင့္ခ္လုပ္ေပးတတ္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ ႔ ယဥ္ေက်းမႈက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အမည္မေဖၚလိုၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ လူေတြဟာ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ တတ္ၾကပါတယ္။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္တတ္တာဟာ လူ႔သဘာ၀တခုပါ။ ျမန္မာေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဖၚ မသူေတာ္ ဆိုတဲ့စကားကလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လည္း မသိပါ။ ေကာင္းတာလုပ္ေပမဲ့လည္း ကိုယ္လုပ္တာကို လူေတြသိပ္ မသိေစခ်င္တဲ့သေဘာ၊ မထင္ေပၚ ခ်င္ဘူး ဆိုသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ အေကာင္း လုပ္တာနည္းနည္း ထင္ေပၚခ်င္တာမ်ားမ်ား ဆိုသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အေတြ ႔အႀကံဳ အရ ထင္ေပၚခ်င္သူက ပိုမ်ားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ေတြဟာ ထင္ေပၚေရးကို သိသိသာသာ ဦးစားေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ ငါလုပ္တာ။ ဒါ ငါသိတယ္ ဆိုတာေတြကို မၾကာခဏေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ၾကြားတယ္လို႔ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တာေျပာတဲ့ကိစၥ ၾကြားတာမဟုတ္ဘူးလို႔ တခ်ိဳ ႔ကဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ရွိတာထက္ ပိုေျပာရင္လည္း ၾကြားတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ လုပ္တာနဲနဲေျပာတာမ်ားမ်ားဆို လည္းၾကြား တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ သိသာထင္ေပၚခ်င္တတ္ၾကတာလည္း လူ႔သဘာ၀ တခုပါ။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ တတ္ျခင္းနဲ႔ ထင္ေပၚသိသာေအာင္ေနျခင္း ဘယ္ဟာက ပိုၿပီး ေကာင္းပါသလဲ။

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလ မထင္မရွားဘ၀တုုန္းက သူ႔ကိုဘုရင္က သတိထားမိ ေအာင္ ညီလာခံတခုမွာ သူ႔ေဘးကပုဂၢိဳလ္ကို ဘာမေျပာညာမေျပာ တံေတာင္နဲ႔ ထၿပီး ေထာင္း ပါသတဲ့။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေတာ့ ဘုရင္က အေၾကာင္းစံုစမ္းရင္း ဗႏၶဳလကိုသိၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနရာ ေပးပါသတဲ့။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က အမွန္ဟုတ္ မဟုတ္ မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာ ျငင္းခုန္ စရာေတြ ရွိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔က ဗႏၶဳလရဲ ႔လုပ္ရပ္ကို ေထာက္ခံၾကပါတယ္။ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ တံေတာင္နဲ႔ ထေထာင္းတာ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ဘုရင္ကသူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္သိႏိုင္မလဲ ေပါ့။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ကိုယ္ထင္ေပၚဖို႔အေရး မဆိုင္တဲ့ေဘးကလူကို နာက်င္ေအာင္ အသားလြတ္ ထတြယ္တာ မတရားဘူး။ မေကာင္းဘူး။ မလုပ္သင့္တဲ့ကိစၥလို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။

စာေရး ဆရာသိပၸံေမာင္၀မွာ ကေလာင္ခြဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ဦးစိန္တင္ပါ။ စာေရးတဲ့အခါမွာ ကေလာင္ခြဲေတြသံုးလြန္းေတာ့ သူကြယ္လြန္တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူ႔စာေတြ ျပန္စုေဆာင္းတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါသတဲ့။ ကေလာင္ခြဲကို အရင္က ကေလာင္ပံုး၊ ကေလာင္၀ွက္လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္တယ္ေပါ့။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ကိုယ့္အမည္ ရင္းနဲ႔ ေရးတဲ့သူထက္ ကေလာင္အမည္ေပးၿပီးေရးတဲ့သူက ပိုမ်ားတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ ကို မသံုးရတာ အေၾကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ အေျခခံသေဘာကေတာ့ ကိုယ့္ကို လူမသိေစခ်င္တာပဲ လို႔ထင္ပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ေလာကမွာေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ပါ။ ထြန္းအိႏၵရာဗိုလ္ ဆိုပါစို႔(စာလံုးေပါင္း မွားတယ္ ထင္ပါတယ္) သူ႔နာမည္ရင္း မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ရုပ္ကို ျမင္ေနရေတာ့လွ်ိဳ ႔၀ွက္ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ စာေရးဆရာ အီၾကာေကြးကေတာ့ လူၾကားထဲမသိမသာေနလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုလူသိပ္မသိေတာ့ တခ်ိဳ ႔ကိစၥေတြ လုပ္ရတာပိုၿပီး လြတ္လပ္သလိုပါပဲ။ ခိုးလုပ္လို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါလည္း အရသာတမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္မင္းသားလို ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ေတာ့ မထင္လို္က္ၾက ပါေလနဲ႔။ သူလိုကိုယ္လို ထဲကပါ။

ထင္ေပၚေအာင္ေနထိုင္ျခင္းနဲ႔ မသိမသာေနထိုင္ျခင္း ဘယ္ဒင္းက ပိုေကာင္းသလဲ အခုုခ်ိန္ထိ ေကာင္းေကာင္း မသိေသးပါခင္ဗ်ား။ ေဆြးေႏြးၾကပါဦး။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)