Saturday, November 15, 2008

စားရင္ စားတယ္ မွတ္













တညသား ။ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ ႔နဲ႔ဆံုၿပီး ညစာစားၾကပါေလေရာ။ ဘနွ္ေကာက္ဆိုတဲ့
ခပ္ေညွာ္ေညွာ္ၿမိဳ ႔မွာေပါ႔။ လူစံုေတာ့ စကားလည္းစံုၾကသေပါ႔။ ေတာအေၾကာင္း၊
ေတာင္အေၾကာင္း၊ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း၊ NGOေတြရဲ ႔အေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ေတာ္ႀကီးရဲ ့အေၾကာင္း။ စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္နဲ႔ေျပာၾကရာက ဘယ္သူက
စလိုက္တယ္ မသိ။ မိန္းမလွ်ာေတြအေၾကာင္း ကို ေရာက္သြားပါေလေရာ။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မိန္းမလွ်ာေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ားရတယ္ထင္သတံုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္
ကပဲ စေမးမိတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း စကားစလိုက္တယ္ဆိုရံုနဲ႔ မိတ္ေဆြ
တေယာက္က ခိုင္မာလွတဲ့သူ႔ရဲ ႔အဆိုကို ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာလာပါေတာ့တယ္။ 
မိန္းမလွ်ာေတြ ကမၻာေပၚမွာတေန႔တျခားမ်ားလာရတာဟာ အစားအေသာက္
ေၾကာင့္ ဆိုပဲ။

အားလံုးကနားမလည္ႏိုင္တာကိုသိေတာ့ သူကပဲဆက္ရွင္းပါတယ္။ သဘာ၀ တရားကိုလူေတြကအတင္းေျပာင္းေနလို႔ အခုလိုျဖစ္ရတာတဲ့။ ဘန္ေကာက္
လမ္းမေတြကို ၾကည့္ပါတဲ့။ လမ္းေဘး စားေသာက္ဆိုင္ေတြက အျပည့္။ စားစရာ
ေတြကလည္း မ်ိဳးစံု။ အသီးအႏွံ၊ အသားငါး။ တႏွစ္ပတ္လံုးရွိေနတယ္တဲ့။ သရက္
သီး၊ ၾသဇာသီး၊ ၾကက္ကင္၊ ငွက္ကင္ အစံုပဲ။ တႏွစ္လံုး ရေနတယ္တဲ့။ ဒါဟာ 
သဘာ၀ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

အသီးအႏွံေတြမွာ သီးခ်ိန္ပြင့္ခ်ိန္ သူ႔ရာသီနဲ႔သူ ရွိေနတဲ့သဘာ၀ အခုေပ်ာက္သြား
ၿပီတဲ့။ သတၱ၀ါေတြ လည္း သူ႔ရာသီနဲ႔သူေပါတာ အခု မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ နည္း 
ပညာေတြနဲ႔ လူေတြက ေျပာင္းလိုက္ၾကလို႔ ရာသီမေရြး စားလို႔ရေနၿပီတဲ့။ ဟုတ္ေပ
သားကလား။ ဓါတုေဆးေတြ အသံုးျပဳ၊ မ်ိဳးရိုးဗီဇေတြကို ေျပာင္းပစ္။ ေရာေႏွာပစ္။
ျပဳျပင္ပစ္လုိက္ေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့အသီး၊ ႀကိဳက္တဲ့အသား။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စားေပ
ေရာ့။

ဒီလိုသဘာ၀ကို ဆန္႔က်င္ျပဳျပင္ထားတဲ့ အစားအစာေတြကို ၾကာၾကာစားလာၾကတဲ့
လူေတြရဲ ႔ သဘာ၀ဟာလည္း ဖုန္းကညွာတပါး လံုးရာက ျပားလာရတာပါတ့ဲ့။ ျပားရာ
ကေနလည္း လံုးလာၾကေတာ့တာပါပဲတဲ့။ လူ႔သဘာ၀ေတြ ေျပာင္းကုန္ၾကပါေရာတဲ့။ 
သူေျပာတာ ရွင္းေတာ့အရွင္းသား။ ဒါေပတဲ့။ သိပ္ေတာ့ ဘ၀င္မက် ခ်င္ေသးဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းမွာက အဂၤလန္မွာ လူမႈေဗဒကို ေလ့လာေနတဲ့ ေခတ္လူငယ္ အမ်ိဳးသမီးေလးလည္းပါရဲ ႔။ ထိုင္းစကားကို ထိုင္းေတြအံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ေျပာႏိုင္
သူ သတင္းေထာက္ႀကီး တဦးလည္း ပါရဲ ႔။ ထုိင္းအေၾကာင္းလည္းသိ၊ ကမၻာအေၾကာင္း
လည္းသိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီက ပညာတတ္အရာရွိႀကီး တဦးလည္းပါရဲ ႔။ မိန္းမလွ်ာေတြ
အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာကို မိန္႔ၾကားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား
မ်ားေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူ ပုဂၢဳလ္ႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္လံုး ေပကလပ္ ေပက
လပ္နဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္သူ သက္သက္ေပါ႔။ သိခ်င္ရွာတာကိုး။

အႏွီပုဂၢိဳလ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။ အခုထိုင္းႏိုင္ငံက ၾကက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္တဲ့။ 
(တကယ့္ၾကက္ကို ေျပာတာပါ) ၄၅ရက္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္လာၿပီတဲ့။ အေကာင္ကသာႀကီးေနတာ ေအာ္တဲ့အသံက ပိညွက္ ပိညွက္တဲ့။ စားပြဲေပၚက 
ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္ကို စားမလို႔ လွမ္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့လက္က လမ္းတ၀က္မွာတင္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားပါတယ္။

ငါးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲတဲ့။ ဒါဟာ ေစ်းကြက္ျပႆနာတဲ့။ ဘန္ေကာက္က လူသိပ္မ်ား
လြန္းတဲ့ၿမိဳ ႔။ ကမၻာလွည့္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ၿမိဳ ႔။ စားသံုးသူေတြ ေပါေပါနဲ႔ မ်ားမ်ားစားလို႔
ေသာက္လို႔ရတဲ့ၿမိဳ ႔။ စားမယ့္သူမ်ားသေလာက္ အစားခံရမယ့္ပစၥည္းေတြက ရွိမွျဖစ္မယ္။ 
ဒါမွ စီးပြါးျဖစ္မယ္။ ေစ်းကြက္ေနာက္ကို လိုက္ၾကရင္း ပိညွက္ပိညွက္နဲ႔ ၾကက္ေပါက္စ 
ေဂၚဇီလာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထမင္းပန္းကန္ထဲ ေရာက္လာၾကေတာ့တာပါပဲတဲ့။ သူ႔ရဲ ႕ 
အဆိုကို ပိုၿပီးခိုင္မာေအာင္၊ အမ်ားက တညီတညြတ္တည္း လက္ခံေအာင္ ေနာက္ထပ္
ဥပမာတခု ထပ္ေပးျပန္ပါတယ္။

မၾကာခင္က ပေလာင္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ ႔ေဒသကို သူေရာက္သြားပါသတဲ့။ အဖြါးအိုတေယာက္နဲ႔
ရင္းႏွီးခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီအဖြါးအိုမွာ အိမ္ေဘးမွာလႊတ္ၿပီးေမြးထားတဲ့ ၾကက္တအုပ္ရွိပါသတဲ့။ 
ၾကက္မႀကီးက တလံုးဥရင္ ရြာလည္က ကုန္စံုဆိုင္ကို သြားသြင္းပါသတဲ့။အျပန္မွာ ၾကက္ဥ 
ေလးလံုး ပါလာပါသတဲ့။ အဖြါးအိုက အိမ္မွာစားရင္ ဆိုင္ကဥကိုပဲ ေျမးေလးေတြနဲ႔ စားၾက
သတဲ့။ ဆိုင္ဥက ဥစားၾကက္ဥ။ ႀကီးတယ္။ ေစ်းေပါတယ္။ အလြတ္ေမြးအိမ္ၾကက္ဥက 
ေသးတယ္။ ေစ်းႀကီးတယ္တဲ့။

အႏွီပုဂၢိဳလ္ရဲ ႔အဆိုကို ေထာက္ခံသူတေယာက္ တိုးလာပါတယ္။ ပါတီလူႀကီးပါ။ သူ႔အမ်ိဳး
သမီးက အေနာက္တိုင္းသူ။ တရက္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ထိုင္းမွာေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳး
သမီးပါေမကၡႀကီးတဦးက အိမ္မွာေခၚၿပီး ညစာေႂကြးပါသတဲ့။ ျမန္မာထမင္းဟင္းနဲ႔ေပါ႔။ 
အခ်ိန္ေစာၿပီး ေရာက္သြားၾကေတာ့ ဇနီးလုပ္သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ကူပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ 
ပါေမာကၡႀကီးက ညီးညဴတာလိုလို၊ သင္ခန္းစာပို႔ခ်တာလိုလို လုပ္ပါေရာတဲ့။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ နံနံပင္ေတြက ႀကီးသာႀကီးေနတာ အန႔ံကသိပ္မရွိဘူးတို႔။ ခရမ္းသီးနဲ႔ 
၀က္သားနဲ႔ခ်က္ရင္ ဘာအနံ႔မွမရဘူးတို႔။ ပုဇြန္ထုပ္ေတြကလည္း အရသာေပါ့လြန္း
တယ္တို႔။ ဒို႔ျမန္မာျပည္မွာဆို နံနံပင္ေတြက ေသးသာေသးတယ္ ေမႊးသရွင့္။ ခရမ္းသီးနဲ႔ 
၀က္သား ေရာခ်က္လို႔ကေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္ေန ဆိုပဲ။ ခရမ္းသီးခ်င္းယွဥ္ရင္ ျမန္မာျပည္က 
ေတာ့ ေသးသေပါ့ေလတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ၀င္ကူညီတဲ့ အေနာက္တိုင္းသူ
အမ်ိဳးသမီးက ဒီလိုအေျပာမ်ိဳး ခံရေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။ သူ႔အမ်ိဳးသားကလည္းဒီလိုေ၀ဖန္ခ်က္ 
ေတြ မၾကာခဏ ေပးေနတတ္တာကိုး။ နားၾကားျပင္းကပ္လွၿပီ။

ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ ႔တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကလည္း လြန္း လြန္လြန္း..လို႔ 
ႏႈတ္ခမ္းေထာ္မိပါသတဲ့။ အသီးအရြက္ခ်င္း အတူတူ ဒို႔ဟာကမွ ပိုေကာင္းတယ္။ ငံျပာ
ရည္ခ်င္းအတူတူ ဒို႔ဆီကမွ ပိုခ်ိဳတယ္ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လြန္းအားႀကီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာမခံႏိုင္ 
ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ညစာစားၿပီး အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ခ်ဲပါေလေရာတဲ့။ ေပါက္ကြဲတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ျမန္မာေတြမ်ား ကဲလွခ်ည့္လားေပါ့။ ပထမေတာ့ လင္ေတာ္ေမာင္
ကလည္း နားလည္စြာေပါက္ကြဲခြင့္ ေပးထားပါသတဲ့။

အရွိန္ေလးနဲနဲေသေတာ့မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ရွင္းျပပါတယ္။ ဒို႔ဆီမွာက ေခတ္မမွီဘူးကြ။ 
ေခတ္က ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်ေနတာ။ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း သိပ္သိၾကတာ
မဟုတ္ဘူး။ တိုးလည္း မတိုးတက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အစားအေသာက္ေတြကလည္း 
ေခတ္ေပၚနည္းေတြနဲ႔ ဘာမွ မျပဳျပင္ထားဘူး။ သဘာ၀အတိုင္းပဲ။ ေျမၾသဇာလည္း 
အားလံုးမွာသံုးၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာသီအလိုက္ သီးမွ၊ ပြင့္မွ စားရ၊ သံုးရတာ။ ၾကက္
ေတြ ငါးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သဘာ၀အတိုင္း ႀကီးျပင္းၾကတာမ်ားတယ္။ အေပါႀကီး
လည္း မဟုတ္၊ အရွားႀကီးလည္း မဟုတ္။ ရွိတဲ့ဟာေလးေတြက ရိုးရိုးေလးနဲ႔ေကာင္းေန
ရရွာတာလို႔ ရွင္းျပေတာ့။ ဇနီးသည္လည္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး သေဘာတူလာရပါသတဲ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေစ်းပိုေပးၿပီး စားေသာက္ရတဲ့ ေအာ္ ဂဲန္းနစ္ အစားအေသာက္ဆို
တာ ျမန္မာျပည္ကလိုပါလားဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္သြားပံုရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မိန္းမလွ်ာေတြက ျမန္မာျပည္မွာ အရင္ကထက္ပိုမ်ားလာတာကေရာ ဘယ့္နဲ႔
ေၾကာင့္တုံးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့။ တရုတ္ပစၥည္းေတြ သိပ္သံုးလာလို႔ဆိုပဲ။ တရုတ္ျပည္
မွာ မိန္းမလွ်ာေပါ မေပါေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ အဲဒီေန႔ ဘန္ေကာက္ည စာစားပြဲမွာ 
အဂၤလန္က လူမႈေဗဒေက်ာင္းသူေလးလည္း အေျဖေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ 
တို႔ ျပန္ၾကေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ အရက္သာ ကုန္သြားတယ္ အျမည္းက အမ်ားႀကီးက်န္ေနရစ္ခဲ့
ပါတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ေႂကြးေမြးၿပီး သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ့ အိမ္ရွင္ ပါတီလူႀကီးကို အားနာေပမဲ့လည္း က်န္ခဲ့တဲ့အျမည္းေတြအတြက္ေတာ့ သူခြင့္လႊတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါ
တယ္။

မိတ္ေဆြမ်ားလည္း သင့္ေတာ္မယ့္ အစားအေသာက္ေတြရွိရင္ ေျပာၾကပါဦး။ တခ်က္တခ်က္ 
ၿမိဳမက်ပဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်န္းမာၾကပါေစ။

Sunday, November 9, 2008

ဘန္ေကာက္ (၀၀:၀၁)














ေညွာ္နံ႔ေတြ တေထာင္းေထာင္း
ေစ်းသည္ေအာ္သံ တညံညံ
ကားမီးခိုးေငြ ႔တအူအူ
ဆိုင္ကယ္သံေတြ တျဗဴးျဗဴး
ကားသံေတြက တ၀ူး၀ူး
သံုးဘီးတုတ္တုတ္ တဖုတ္ဖုတ္
တႏွစ္ပါတ္လံုး အိုက္စပ္စပ္
လမ္းေတြမွာ ကားေတြက်ပ္
ကားေတြထဲမွာ လူေတြက်ပ္
အသက္ရႈရတာလည္းမြန္းက်ပ္
အလကားေနရင္းေခၽြးျပန္
ဒါ ဘန္ေကာက္ပဲ မိတ္ေဆြတို႕ ။

လူခ်င္းေတြ ႔ရင္ လက္အုပ္ခ်ီ
စကားေျပာရင္ ခပ္ခၽြဲခၽြဲ
ၿပံဳးၿပံဳး ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔
ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သူေတြ
အလုပ္ေတြရႈပ္ေနၾကရတဲ့ၿမိဳ႕

ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြကို
မလံုမၿခံဳနဲ႔ ၀ွက္ထားတဲ့ၿမိဳ ႔

ေဖၚေရြမႈကို ေရာင္းစားတဲ့ၿမိဳ ႔

ကမၻာသူကမၻာသားတို႔
လာေရာက္ေပ်ာ္ပါးၾကတဲ့ၿမိဳ ႔

ဘုရားလို အကိုးကြယ္ခံရတဲ့
ဘုရင္အိုႀကီးတပါး စံပါယ္ရာၿမိဳ ႔

တရားမ၀င္ျမန္မာအလုပ္သမားေတြ
သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိတဲ့ၿမိဳ ႔

ျမန္မာအိမ္ေဖၚမေလးေတြ
ေသာင္းနဲ႔ခ်ီၿပီးရွိတဲ့ၿမိဳ ႔

အစည္းအေ၀းမ်ိဳးစံု
တခ်ိမ္းခ်ိမ္းနဲ႔က်င္းပၾကတဲ့ၿမိဳ ႔

လူခ်မ္းသာေတြ ေပ်ာ္ပါးဖို႔
လူဆင္းရဲေတြ လာေဖ်ာ္ေျဖတဲ့ၿမိဳ ႔

စည္ကားမႈနဲ႔ပ်က္စီးမႈ အၿပိဳင္က်ဲရာၿမိဳ ႔

ဘန္ေကာက္ဟာ
အေမာလြန္ေနေပမဲ့လည္း
ဟန္ေဆာင္ေကာင္းလြန္းလွတဲ့ၿမိဳ ႔

အေညာင္းမိကမၻာသားေတြ
အႏွိပ္လာခံၾကတဲ့
အႏွိပ္သည္ၿမိဳ ႔ေတာ္ႀကီးေပါ့ ။

Friday, November 7, 2008

မိုးေကာင္းကင္ခရီးတေထာက္










ကိုရီးယားက ပူခၽြန္းဆိုတဲ့ ကမ္းေျခၿမိဳ ႔ကို ေလယာဥ္ဆိုက္ေတာ့ ေဒသစံေတာ္ခ်ိန္ ၾကာသာပေတးေန႔ ညေနေလးနာရီ။ ဗာဂ်ီးနီးယားကထြက္လာတာက အဂၤါေန႔မနက္ပိုင္း။ ဗုဒၶဟူးေန႔က လမ္းမွာက်ေပ်ာက္ သြားခဲ့ၿပီ။ ပူခၽြန္းေလဆိပ္မွာ ေလးနာရီေလာက္နားၿပီး ထိုင္းႏိုင္ငံဘန္ေကာက္ကိုခရီးဆက္ရမယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း အဓိကအက်ဆံုးက ေျပာင္းစီးမယ့္ေလယာဥ္ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ဖို႔၊ ေမးဖို႔ပဲ။ ဒါၿပီးမွ သမၼတဘယ္သူျဖစ္လဲဆိုတာအေရးႀကီးတာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့သိခ်င္လွၿပီ။

ႏိုင္ၿပီ

ေလယာဥ္အေျခအေနပံုမွန္ပဲ။ အနီးတ၀ိုက္မွာ ရုပ္ျမင္သံၾကားမေတြ႔ရ။ လမ္းမွာေတြ ႔ခဲ့တဲ့ အင္တာနက္ ေကာ္နာကိုသြားဦးမွ။ အင္တာနက္အလကားတဲ့ဗ်။ ဆိုဖါခံုအေကာင္းစားေတြနဲ႔ ကြန္ျပဴတာမ်ားက လည္းေကာင္းပါေပ့။ အေမရိကန္က ဒါေတြကိုအတုယူသင့္ၿပီ။ စကားႀကံဳလို႔။ ေလဆိပ္မွာခရီးသည္ ေတြအတြက္အသံုးျပဳတဲ့လက္တြန္းလွည္း။ အေမရီကားမွာ အလကားမရဘူးဗ်။ တျခားႏိုင္ငံက ေလ ဆိပ္ေတြမွာ အလကားသံုးခြင့္ရွိသပ။ အင္တာနက္လည္းဖြင့္ေရာေတြ ႔ပါၿပီဗ်ား။ အိုဘားမားႏိုင္တဲ့ အေၾကာင္း။ သတင္းသာဖတ္ေနရတာ ယံုတ၀က္မယံုတ၀က္။ ႏိုင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ႀကိဳၿပီးတြက္လို႔ ရေနေပမယ့္လည္း ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ခပ္ရႈပ္ရႈပ္။ ပံုမွန္သိပ္ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ အိုဘားမားကိုေထာက္ခံသူတိုင္း ဒီလိုပဲ မယံုတ၀က္၊ ယံုတ၀က္ျဖစ္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ့ အိမ္ျဖဴေတာ္မွာ လူျဖဴသမၼတပဲေတာက္ေလွ်ာက္ႀကီးစိုးလာတဲ့ အစဥ္အလာ။ အရင္ေရြးေကာက္ပြဲတခ်ိဳ ႔မွာ မဲျပႆနာတက္လို႔လြဲခဲ့ရတယ္ဆိုတဲ့အစဥ္အလာ။ ဥပမာ ဘုရွ္၊ အလ္ဂိုး ျပႆနာ။ အစဥ္အလာေတြကို တကယ္ပဲေျပာင္းလဲေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ကိစၥ။ လူမည္းသမၼတ ကိုတ ကယ္ပဲလက္ခံေတာ့မွာလားဆိုတဲ့ကိစၥ။ အေဖမူဆလင္၊ အုိဘားမားရဲ ႔ နာမည္မွာ ဟူစိန္ပါေနတဲ့ ကိစၥ။ သမၼတကေတာ္လုပ္မယ့္သူကလည္း အမည္းအမ်ိဳးသမီး။ ဒုသမၼတလုပ္မယ့္သူက ကက္သလစ္ခရစ္ ယန္။ ဒါေတြကိုအလြယ္တကူေက်ာ္လႊားႏိုင္ၾကမလား။ အခုေတာ့ေသခ်ာသြားၿပီ။ အေျပာင္းအလဲ ေတာ့စျဖစ္ၿပီ။ အေမရီကန္ရဲ ႔သမိုင္း၀င္ေျခလွမ္း သစ္စၿပီ။ တကမၻာလံုးအံ့ၾသရၿပီ။ အိုဘားမားရဲ ႔ ေအာင္ပြဲ၀င္မိန္႔ခြန္းတပိုင္းတစထဲမွာ မတူကြဲျပားတာေတြၾကားမွာ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ေနၾကမယ့္အေမ ရီကန္ဆိုတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေႏွာင္းပိုင္းအသံကျပန္ထြက္လာခဲ့ၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ပိုက္ဆံမေပးရတဲ့အတူ တူ အေကာင္းကိုသာေမွ်ာ္လင့္ၾကပါစို႔။ ေဂါ့ဒ္ဘလက္စ္ အေမရီကားေပါ့။

ေလဆိပ္ေၾကာ္ညာ

ကိုရီးယားအေၾကာင္းဆက္ပါဦးမယ္။ အင္ခၽြန္းေလဆိပ္က ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါတယ္။ သန္႔ရွင္းတယ္။ ခရီးသည္ေတြအတြက္ ရႈပ္ေထြးမႈ၊နားလည္ရခက္မႈေတြမရွိဘူး။ ၀န္ေဆာင္မႈေကာင္းတယ္။ ထူးျခား တာက ကမၻာေက်ာ္ဖက္ရွင္ပစၥည္းဆိုင္ေတြသိသိသာသာမ်ားတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္အမ်ိဳးသမီးအသံုး အေဆာင္အလွအပပစၥည္းဆိုင္ေတြပါ။ ေလဆိပ္မွာအနားယူခန္း၊ အႏွိပ္ခန္း၊ေရခ်ိဳးခန္းေတြအျပင္ ကိုရီး ယားရိုးရာယဥ္ေက်းမႈကိုပါ ျမည္းစမ္းလိုသူမ်ားအတြက္ေနရာေတြလည္းရွိပါတယ္။ သူတို႔ရဲ ႔စာကိုဘယ္ လိုေရးသလဲ။ ဘယ္လိုကခုန္သလဲ။ ရိုးရာပန္းခ်ီဘယ္လိုဆြဲသလဲေပါ့။ သူတို႔ရဲ ႔တိုင္းရင္းေဆးကလည္း အစြမ္းထက္ပံုရပါတယ္။ ရိုးရာေဆးဆိုင္ေတြကိုလည္းသီးသန္႔ဖြင့္ထားၾကၿပီး အားလံုးလိုလိုမွာ၀ယ္သူ ေတြနဲ႔စည္ကားေနပါတယ္။ လွ်ပ္စစ္ပစၥည္းဆိုင္ေတြေတာ့ ထင္ထားသေလာက္မမ်ားတာကိုသတိထား မိပါတယ္။ ရွိတဲ့ဆိုင္ကလည္း ဂ်ပန္ပစၥည္းအမ်ားစုပါ။ ဂ်ပန္ဆိုလို႔ ေလဆိပ္ထဲမွာ ဂ်ပန္လူငယ္ေတြအ ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႔ရပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဂ်ပန္နဲ႔ကိုရီးယားက ကပ္ေနတာမို႔ခရီးစရိတ္ သက္သာတာက တေၾကာင္း၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံယဥ္ေက်းမႈ ခ်င္းကလည္း အခုကာလမွာအရင္ကထက္ပိုၿပီးကူး လူးဆက္ဆံမႈေတြပိုရွိလာတာကတေၾကာင္း အ၀င္အထြက္မ်ားၾကတာပါ။ ကိုရီးယားရုပ္ရွင္နဲ႔ရုပ္သံ ဇတ္လမ္းတြဲေတြဟာ ရုပ္ရွင္ပညာအရွိန္အ၀ါႀကီးတဲ့ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကိုပါေကာင္းေကာင္းထိုးေဖါက္ထားႏိုင္ ပါတယ္။ ဂ်ပန္ပ်ိဳေမတို႔အသည္းေက်ာ္ ကိုရီးယားမင္းသားေလးမ်ားရိွၾကသလိုပဲ ဂ်ပန္သီခ်င္းနဲ႔ဂ်ပန္လူ ငယ္ေတြရဲ ႔အေနအထိုင္နဲ႔အာရံုခံစားမႈေတြအတိုင္း လိုက္လံက်င့္ႀကံအားထုတ္ၾကတဲ့ ကိုရီးယားလူငယ္ ေတြကလည္းအခိုင္အမာရွိၾကပါတယ္။ အခမဲ့အင္တာနက္ေကာ္နာမ်ားအေၾကာင္းေတာ့ေရွ ႔မွာေျပာခဲ့ ၿပီးပါၿပီ။
စကားမစပ္ ပထမပိုင္းေရးတုန္းက ကိုလိုနီေခတ္ေႏွာင္းပိုင္းစကားေျပအေရးအသားဆန္ဆန္ေရးခဲ့ၿပီး အခုတပိုင္းမွာ ဘာေၾကာင့္စကား ေျပာပံုစံနဲ႔ေရးရသတုန္းလို႔ေမးလာရင္ေတာ့ အေၾကာင္းထူးမရွိပါ ေၾကာင္း၊ ဖတ္ရသူေရာေရးသူပါအေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္လုပ္တာျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ မၾကာခင္ ၿပီးပါေတာ့မယ္။ ဆက္လက္သီးခံအားေပးေတာ္မူၾကပါကုန္။

ညေကာင္းကင္ကိုရီးယား

ဒီလိုနဲ႔။ ေလယာဥ္ထြက္ခ်ိန္နီးလာခဲ့ပါတယ္။ ကိုရီးယားမွထိုင္းႏိုင္ငံဘန္ေကာက္သို႔ေပါ့။ ဒီတခါေလ ယာဥ္ခရီးကတိုပါတယ္။ ငါးနာရီသာသာစီးရမွာပါ။ ေလယာဥ္လည္းေသးပါတယ္။ ဒီမွာလည္းကံ ေကာင္းတာက နံေဘးခံုမွာလူမပါတာပါပဲ။ ေျခဆန္႔လက္ဆန္႔ရွိသေပါ့။ ကံဆိုးတာကေတာ့ ေလ ယာဥ္ထဲမွာ ကိုရီးယားမုန္ညွင္းခ်ဥ္န႔ံထြက္ေနတာပါပဲ။ ကိုရီးယားမ်ားကေတာ့ ဒီအန႔ံရွိတယ္လို႔ေတာင္ ထင္ၾကပံုမရ။ အနံ႔ရရင္လည္း ေမႊးတယ္လို႔ထင္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငါးပိေၾကာ္န႔ံကိုေမႊးတယ္ လို႔ထင္သလိုေနမွာေပါ့။ ေလယာဥ္စထြက္ေတာ့ ညရွစ္နာရီထိုးပါၿပီ။ ျပဳတင္းေပါက္ကေငးၾကည့္ေတာ့ ခ်မ္းသာတဲ့တိုင္းျပည္မွန္းသိရျမင္ရပါၿပီဗ်ား။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြမ်ား တၿမိဳ ႔လံုးတနယ္လံုး လင္းလို႔ထိန္လို႔၊ ၿပိဳးလို႔ျပက္လို႔။ အေ၀းေျပးလမ္းမႀကီးေတြကလည္း ျဖဴးလို႔လင္းလို႔။ ေဘ့စ္ေဘာကစားကြင္းစိမ္းစိမ္း ေတြမွာလည္း လင္းလို႔လက္လို႔။ မုဒိတာမ်ားပြါးမိပါရဲ ႔။ သူတို႔လည္း စစ္အာဏာရွင္ႏိုင္ငံဘ၀ကေျပာင္း လဲလာသူေတြ။ ဂ်ပန္ေတြရဲ ႔ကိုလိုနီအလုပ္ခံခဲ့ရသူေတြ။ လူမ်ိဳးတူ ခ်င္းေတာင္နဲ႔ေျမာက္ခြဲခြါေနၾကရသူ ေတြ။ ကိုယ္ခ်င္းလည္းစာမိပါရဲ ႔။ ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ၿငိမ္းခ်မ္းပါေစ ကိုရီးယားခင္ဗ်ား။

ေတာ္ၿပီ

ဒီလိုနဲ႔ထိုင္းကိုေရာက္လာတယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေတာ္ေလာက္ၿပီထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔အျမင့္စာ သို႔မဟုတ္ ေ၀ဟင္ေပၚတြင္တင္ေသာကဗ်ည္း သို႔မဟုတ္ ေတာင္ေတာင္အီအီခရီးသြားစာစုအေပၚ ခင္မင္မႈမ်ားနဲ႔ ထင္ျမင္ခ်က္ေလးမ်ားေပးသနားေတာ္မူၾကပါဦး ဘေလာ့ဂါေရာင္းရင္းအေပါင္း မဟာ သူေတာ္ေကာင္းတို႔။ က်န္းမာၾကပါေစ။



(ရုပ္ပံုကို ဂူဂလ္က ရွာယူပါတယ္)

Wednesday, November 5, 2008

ေ၀ဟင္ယံေပၚ၀ယ္








မယံုမရွိၾကေလႏွင့္ မိတ္ေဆြတို႔။
မိတ္ေဆြတို႔ အခုဖတ္ေနရေသာစာသည္ကား ေ၀ဟင္ယံ၌ေရးေသာစာျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။ ရွင္းအံ့။ အေမရိကန္ျပည္မွအာရွသို႔အသြား ေလယာဥ္ေပၚမွာပ်င္းေလသမို႔ ကြန္ျပဴတာကိုထုတ္၊ စာေရးျခင္းအ လုပ္ကို တကုတ္ကုတ္လုပ္ေလေတာ့သတည္း။ ျမင့္မားေသာစာကိုေရးေလအံ့။ ေျမျပင္ႏွင့္အေတာ္ ကြာေလၿပီ။ အျမင့္စာဟုေခၚလွ်င္မွားအံ့မထင္။
ဘာေရးရမည္နည္း။ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေရးမည္။ ဘာေၾကာင့္ပါနည္း။ ကၽြႏု္ပ္တို႔ျမန္မာ့စာေပေလာက ၌ ခရီးသြားစာေပနည္းလြန္းေသာေၾကာင့္တည္း။ ဘာေၾကာင့္နည္းပါးရပါသနည္း။ ခရီးထြက္နည္းျခင္း ေၾကာင့္ေလာ။ ခရီးထြက္သူမ်ားက စာျပန္မေရးျခင္းေၾကာင့္ေလာ။ စာျပန္ေရးေသာ္ျငား ဖတ္ေကာင္း ေအာင္မေရးၾက၍ေလာ။ သမိုင္းေၾကာင္းျပန္လွန္၍ မသံုးသတ္လိုေတာ့။ ခရီးသြားစာေပနည္းပါးသည္။ ေရးအံ့။
ေလယာဥ္ေပၚတြင္ထိုင္ရေသာေနရာက ျပဳတင္းေပါက္ႏွင့္မနီး။ လွမ္း၏။ အျပင္သို႔လွမ္းေငးေသာ္ တိမ္ တခ်ိဳ ႔မွလြဲ၍ ဘာေသာ္မွ်မျမင္။ လမ္းခရီးရႈခင္းေရးမျပႏိုင္။ ကိစၥမရွိ။ ေလယာဥ္အတြင္းျဖစ္ပ်က္သမွ်ကို ေရးလတၱံ ႔။ ခံုေရွ ႔ဖန္သားျပင္အငယ္ကိုဖြင့္လွ်င္ကား ယခုဘယ္ကိုေရာက္ေနသည္ကိုျပေသာဗီြဒီယိုရွိ သတတ္။ထိုမွၾကည့္ေသာ္ ကေနဒါႏိုင္ငံေပၚသို႔ေရာက္ေနၿပီတည္း။ ထိုဖန္သားျပင္၌ပင္ တျခားအပ်င္း ေျဖစရာမ်ားလည္းရွိသတတ္။ ကေလးမ်ားအတြက္ပင္ကစားစရာ၊ ၾကည့္စရာမ်ားရွိေလသည္။ သတင္း လည္းျပ၏။ သို႔ေသာ္သတင္းေဟာင္းမ်ားသာ။ မွတ္တမ္းတင္ရုပ္ရွင္လည္းပါ၏။ ၄င္းတို႔အထဲမွ မာမာမီ ယာေခၚ သီခ်င္းရုပ္ရွင္ထုတ္လုပ္ပံု။ ABBA ေတးဂီတအဖြဲ ႔ေနာက္ေၾကာင္း။ ၄င္းတို႔၏သီခ်င္း မ်ားကို စင္တင္ကဇတ္ကေလေသာ္ ေအာင္ျမင္ပံု။ အစံုပင္။ ေကာင္းေလစြ။ မရိုးႏိုင္ေသာ ABBA အဖြဲ ႔၏ဖန္ တီးမႈသမိုင္းပင္။ မ်က္လံုးေညာင္းေသာ္ ခဏေမွး၏။ အိပ္၍မေပ်ာ္။ ဖန္သားျပင္ငယ္၌ ဂိမ္း၀င္ေဆာ့ ေလသည္။ ေဂါက္သီးရိုက္ေသာဂိမ္းတည္း။ ေလယာဥ္ကိစၥဆက္ေရးအံ့။

ေလယာဥ္မယ္ေလးမ်ား


ေလေၾကာင္းလိုင္းမွာ ကိုရီးယားေလေၾကာင္းတည္း။ ခရီးသည္အမ်ားစုမွာလည္း ကိုရီးယားတို႔ပင္။ ေလယာဥ္မယ္တို႔ကား အစိမ္းႏုလည္းမက်၊ အျပာႏုလည္းမက်သည့္ၾကည့္ေကာင္းေသာ အေရာင္ႏု တမ်ိဳးကို၀တ္ဆင္ၾကကုန္၏။ ဦးေခါင္း၌ကား အမွားလကၡဏာဆန္ဆန္သေကၤတ ဖဲႀကိဳးအမာကိုဆံ ထံုးႏွင့္ကပ္လ်က္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ဆင္ျမန္းထားၾကသည္မွာ တမ်ိဳးၾကည့္၍ေကာင္းေလသည္။ စကတ္ကား ကာကီေရာင္၊ ဒူးဖံုးေအာင္၀တ္ၾကသတည္း။ လည္ပင္း၌ ပု၀ါအျဖဴကိုပါတ္ၾက၏။ ၄င္းတို႔ သည္ ၿပံဳးၾက၏။ သြက္ၾက၏။ အလုပ္ရႈပ္ၾက၏။ ၾကည့္၍ေကာင္းၾကေလသည္။ အရပ္ပုသူရွား၏။ လွရွာ ပါေပသည္။
ေလယာဥ္အတြင္း အလွ်ားလိုက္ ထိုင္ခံုအုပ္စုသံုးခုရွိ၏။ အနံလည္း ထိုနည္း၄င္း။ ကၽြႏ္ုပ္မွာကား အလည္ေၾကာ အုပ္စု၏ နံေဘးခံုကိုရေလသည္။ ေလယာဥ္အေတာင္ပံႏွင့္လည္းနီး၏။ ကံေကာင္း သည္မွာ ကၽြႏု္ပ္တို႔အတန္း၌အလယ္ခံုလြတ္ျခင္းပင္။ ကံဆိုးသည္မွာ ကၽြႏ္ုပ္၏အေရွ ႔တန္း၌ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ ပါေသာမိသားစုျဖစ္ျခင္းပင္။ တေယာက္ကား သံုးေလးႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ကေလးတည္း။ အလြန္ေဆာ့ေလသည္။ ၄င္းသည္ကၽြႏု္ပ္၏ ေရွ ႔တည့္တည့္၌ရွိၿပီး ထိုင္ခံုကိုမၾကာခဏလႈပ္ေလသည္။ ကၽြႏု္ပ္၏ကြန္ျပဴ တာသည္လည္း ထိုပုဂၢိဳလ္ေလးလႈပ္သေရႊ ႔လိုက္ခါလႈပ္ရေပေတာ့သည္။ ေနာက္တ ေယာက္ကား လသားအရြယ္ခ်ာတိတ္တည္း။ တအီအီႏွင့္ျဖစ္၍ေနရွာသည္။ ေလယာဥ္ကိုမႀကိဳက္၍ ေလာ၊ဆူသံပူသံ ကိုမႀကိဳက္၍ေလာ။ မိခင္သည္ကား စိတ္တိုတတ္ပံုရေလသည္။ မၾကာမၾကာေငါက္ ငမ္း၍ေနေလသည္။ ၄င္းတို႔ရုပ္ရည္မွာ ကိုရီးယားပံုထြက္ေသာ္လည္း အဂၤလိပ္လိုသာေျပာၾကေလ သည္။ အေမရီကန္ေပါက္ ကိုရီးယားမ်ားျဖစ္လိမ့္မည္။ ဖခင္ကား ခပ္ေအးေအးပုဂၢိဳလ္တည္း။ မိသားစု လိုက္ခရီးထြက္ျခင္းပင္။ ေဆာ့ေသာခ်ာတိတ္ကား အေငါက္အခံရဆံုးပင္။ ေတာ္ေသး၏ ၄င္းက ျပန္မ ေျပာနားမေထာင္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္၍ သူ႔အသံသိပ္မထြက္။ နားညည္းသက္သာ၏။
ကၽြႏု္ပ္၏နံေဘးက ပုဂၢိဳလ္သည္လည္း ကိုရီးယားလူငယ္တဦးပင္။ ဆံပင္ခပ္ရွည္ရွည္။ သိုးေမႊးေခါင္းစြပ္ ခပ္ရွည္ရွည္။ ပါ၀ါမ်က္မွန္တတ္။ နားတြင္လည္းေရႊေရာင္နားကြင္း၀ိုင္းႏွင့္ နားက်ပ္အၿမဲတတ္ထားသူ တည္း။ အႏွီလူငယ္ကား ေလယာဥ္မယ္မ်ားႏွင့္ေျပာဆိုေသာအခါ ကိုရီးယားလိုေျပာေသာ္လည္း စာဖတ္ေသာအခါ၌ အဂၤလိပ္စာအုပ္တည္း။ ေခတ္လူငယ္ပံုစံႏွင့္ ခပ္ေအးေအးသမားဟု မွတ္ရေလ သည္။

ေႂကြးၿပီ


စားေသာက္ဖြယ္ရာမ်ားလာေလၿပီ။ ေန႔လည္စာတည္း။ ႏွစ္မ်ိဳးေရြးႏိုင္၏။ အီတလီပံုစံ မဲသားႏွပ္ႏွင့္ ေခါက္ဆြဲျပား သို႔မဟုတ္ပါက ကိုရီးယားထမင္းသုတ္။ ႀကိဳက္ရာအုပ္ေပေရာ့။ ကၽြႏု္ပ္ကား ကိုရီးယား ထမင္းသုတ္ကိုေရြးေလ၏။ လင္ပန္းေပၚပါသမွ်ရွင္းျပရလွ်င္။ ထမင္းပူပူတပြဲ။ ေရေမွာ္ဟင္းခ်ိဳ တခြက္။ သခြါးသီးအခ်ဥ္စိမ္တပြဲ။ မႈိ၊မုန္လာဥျပဳတ္ပါးပါးလွီး၊ စပင္းနစ္ခ်္ အရြက္စိမ္းျပဳတ္၊သခြါးသီျပဳတ္ ပါးပါး လွီး၊ အမဲသားေထာင္း၊ ပဲပင္ေပါက္ျပဳတ္တို႔စုေပါင္း၍တပြဲ။ ႏွမ္းဆီတထုပ္။ ကိုရီးယားျငဳပ္ဆီတဗူး။ သြားတိုက္ေဆးဗူးလို ညွစ္ထုတ္ရသည္။ ၄င္းတို႔ကိုအားလံုးေပါင္း၍နယ္ေလေသာ္ ဘီဘင္ပါ့ပ္ ေခၚ စားေကာင္းေသာ ကိုရီးယားထမင္းသုတ္တပြဲရေလ၏။ ေရေႏြခ်မ္းႏွင့္ျမည္းေလ၏။ ေကာင္းစြ။

အိမ္သာကား လူ၀င္လူထြက္မ်ားသတည္း။ မလွမ္းမကမ္းမို႔ ျမင္ေနရသည္။ တခ်ိဳ ႔ကား ေညာင္း၍လမ္း သလားၾကေလသည္။ ေရွ ႔က ေဆာ့ေသာကိုယ္ေတာ္ ေမာ၍ထင္သည္ စက္ေတာ္ေခၚေနၿပီတည္း။ နံေဘးက ေခတ္လူငယ္ကား နားက်ပ္တတ္လွ်က္ ဂိမ္းကစား၍ေနေလသည္။ ကေလးအီသံ ေလယာဥ္ သံမွလြဲ၍တျခားအသံမ်ားသိပ္မထြက္ေတာ့။ ထမင္းစားၿပီ၍အိပ္ၾကေလၿပီ။ ကၽြႏ္ုပ္မွာက စာတေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ရိုက္မပ်က္၊ ေရွ ႔ကိုခရီးဆက္ေန၏။ ေလယာဥ္လႈပ္သျဖင့္ စာကိုနားနားၿပီးရိုက္ေနရသည္။ ကေလးငယ္ကား အီရုံမက ေအာ္၍ပင္ငိုေပၿပီ။ ေလယာဥ္ကလည္း အေတာ္ၾကာၾကာတုန္လႈပ္ေနသ ကိုး။ ခါးပါတ္မ်ားပါတ္ၾကဖို႔ သတိေပးသံမ်ားထြက္လာ၏။ ခရီးသြားစာေပဟူသည္ကား အေျခအေန ၾကည့္၍ ေရးရေသာစာေပပါတကား။ ကြန္ျပဴတာဓါတ္ခဲကိုလည္းၾကည့္ေနရ၏။ ဒီၾကားထဲအကၡရာဤ ကိုရွာမရ၍ အလုပ္ရႈပ္ရေသးသည္။

ျမန္မာ့ခရီးသြားစာေပအေျခအေန


စာေရးဆရာညီပုေလး၏ ခရီးသြားေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္မၾကာခင္က အသစ္ထြက္ေၾကာင္းသိရ သည္။ စာအုပ္ဖြင့္ပြဲ အေနျဖင့္မႏၱေလးၿမိဳ ႔၌ေဟာေျပာပြဲတခုလုပ္သည္တဲ့။ စာေရးခြင့္အပိတ္ခံထားရ ေသာ အင္း၀ၿမိဳ ႔ေနကဗ်ာဆရာၾကည္ေအာင္က ခရီးသြားစာေပအေၾကာင္းေျပာတာ သိပ္ေကာင္းဟုဆို ၏။ ညီပုေလးကား ခရီးအလြန္သြားသူတည္း။ သြားေသာခရီးကိုစာတင္သူလည္းျဖစ္၏။ ယခုလည္း အုပ္စုလိုက္စက္ဘီးစီး၍ မႏၱေလးမွ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ ႔သို႔ ရွစ္ရက္ခရီးႏွင္ၿပီဆိုပဲ။ ၄င္းသည္ကား စာေရးဆ ရာမျဖစ္ခင္ကတည္းက ေဘာလံုးသမား၊ စက္ဘီးသမားတည္း။ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲ၊ ဓါတ္ပံုလည္းရိုက္ေလ ၏။ စံုေပစြ။ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလည္း ျဖစ္ခဲ့ရသူေပ။
ျမန္မမာျပည္၌ခရီးသြားစာေပေတြအခုအခါသိပ္ေရးဖို႔မလြယ္လွေၾကာင္း။ ခရီးထြက္ဖို႔ ေငြကုန္ေၾကးက် မ်ားေၾကာင္း။ ယခင္ကေရးၾကေသာခရီးသြားစာေေပအမ်ားစုမွာ စာေရးဆရာမ်ား စာေပေဟာေျပာပြဲ ရာသီ နယ္သို႔ ခရီးထြက္ၾကရာကေရးၾကျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း။ ယခုအခါ နယ္ခံမ်ားကလည္း အကုန္အက် မ်ား၍ေသာ္၄င္း၊ ေဟာေျပာခြင့္က်ဖို႔ခက္၍ေသာ္၄င္း အဖိတ္အေခၚ နည္းၾကရွာ၍ စာေရးဆရာမ်ား လည္း ခရီးနည္းသြားၾကေၾကာင္း ဆရာညီပုေလးကရွင္းျပ၏။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ ျမန္မာဘေလာ့ဂါေလာက၌ြ လည္း ခရီးသြားစာေပထြန္းကားေသာ္ေကာင္းေလစြ။ ေဆာင္းပါးေကာင္းမ်ားေတြ ႔လွ်င္ အခ်င္းခ်င္း လက္တို႔ၾကပါကုန္။

ေစ်းေကာင္းကင္


ေလယာဥ္မယ္မ်ား တစခန္းထၾကျပန္ေလၿပီ။ ေကာင္းကင္ေစ်းခင္းဖြင့္ၾကတာပါတဲ့။ အခြန္လြတ္ေစ်း လည္းျဖစ္ပါသတဲ့။ ေရာင္းေသာပစၥည္းမ်ားကားစံုလွ၏။ မိတ္ကပ္၊ ေရေမႊး၊ ၀ီစကီ၊လက္ပတ္နာရီမွ သည္ ဆြဲႀကိဳး၊ မ်က္မွန္၊ ကြန္ျပဴတာအဆံုး ေရာင္းၾက၀ယ္ၾကေလသည္။ ေရွ ႔တတန္းေက်ာ္ကပုဂၢိဳလ္ ကား သူအိပ္ေပ်ာ္ေနေၾကာင္း တခူးခူးမႈတ္၍အခ်က္ေပးေန၏။ ကြန္ျပဴတာ ဓါတ္ခဲကုန္ေတာ့မည္။ နားအံုးမွ။ ခရီးကေ၀းသည္။ ကိုရီယားတြင္တေထာက္နား ထိုင္းႏိုင္ငံအထိသြားရမည္။ လမ္းခရီးတြင္ အခ်ိန္တ ရက္ေပ်ာက္ဆံုးေလမည္။

ယားႏွစ္ယားႏွင့္ေရြးေကာက္ပြဲ


အေမရီကန္သမၼတေရြးေကာက္ပြဲလုပ္သည့္နံနက္၌ခရီးထြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗာဂ်ီးနီးယားျပည္နယ္မွ ကိုရီးယားသို႔။ သမၼတၿပိဳင္ပြဲ ဘယ္သူႏိုင္မည္လဲဆိုသည္ကို ကိုရီးယားတြင္တေထာက္နားမွသိရမည္။ အိုဘား မားကိုႏိုင္ေစခ်င္သည္။ သူကလူငယ္၊ လူျဖဴမဟုတ္။ အေမရီကန္သမိုင္းတြင္ လူျဖဴေခါင္း ေဆာင္လႊမ္း မိုးမႈသမိုင္းတဆစ္ခ်ိဳးသင့္ၿပီ။ အေျပာႏွင့္အလုပ္ညီေအာင္ အေမရီ ကန္တို႔ရဲ ႔ဒီမိုကေရစီ ႏွင့္လြတ္လပ္မႈသဘာ၀ ကမၻာကိုျပသင့္ၿပီ။ လတ္တေလာ တိုင္းျပည္စီးပြါးေရး ကလည္း သိသိသာသာ က်ဆင္းေန၏။ တိုက္လိုက္ေသာစစ္ပြဲမ်ားလည္းမေအာင္ျမင္။ ေနာက္တက္ မည့္သမၼတအဖို႔ေခါင္းခဲ စရာမ်ားက အဆင္သင့္။
ပညာေကာင္းသူ၊ ၿငိမ္းခ်မ္းလိုသူ၊ စစ္ေရးကိုအားမျပဳသူ၊ ညွိႏႈိင္းေျဖရွင္းေရးကိုအားျပဳသူ သမၼတျဖစ္ေစ ခ်င္သည္။ အိုဘားမားႏိုင္၍လူမည္းမ်ားေခါင္းေထာင္လာၿပီး ယခုထက္ပိုရမ္းရမ္းကားကားလုပ္လာမွာ ကိုေတာ့ အစိုးရိမ္သား။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မဟုတ္ေသာ္လည္း အေမရီကန္ေရြးေကာက္ပြဲကေတာ့ရင္ခုန္ စရာ။ တကမၻာလံုးကေစာင့္ၾကည့္ေနရေသာပြဲပင္မဟုတ္လား။ ကိုရီးယားေရာက္လွ်င္ဆက္ေရးလတၱံ ႔။

(ရုပ္ပံုကို ဂူဂလ္က ရွာယူပါတယ္)