စားရင္ စားတယ္ မွတ္

တညသား ။ မိတ္ေဆြတခ်ိဳ ႔နဲ႔ဆံုၿပီး ညစာစားၾကပါေလေရာ။ ဘနွ္ေကာက္ဆိုတဲ့
ခပ္ေညွာ္ေညွာ္ၿမိဳ ႔မွာေပါ႔။ လူစံုေတာ့ စကားလည္းစံုၾကသေပါ႔။ ေတာအေၾကာင္း၊
ေတာင္အေၾကာင္း၊ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း၊ NGOေတြရဲ ႔အေၾကာင္း၊ ျမန္မာႏိုင္ငံ
ေတာ္ႀကီးရဲ ့အေၾကာင္း။ စားလိုက္၊ ေသာက္လိုက္နဲ႔ေျပာၾကရာက ဘယ္သူက
စလိုက္တယ္ မသိ။ မိန္းမလွ်ာေတြအေၾကာင္း ကို ေရာက္သြားပါေလေရာ။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မိန္းမလွ်ာေတြ ဘာေၾကာင့္မ်ားရတယ္ထင္သတံုးလို႔ ကၽြန္ေတာ္

ကပဲ စေမးမိတယ္ထင္ပါတယ္။ ဒီအေၾကာင္း စကားစလိုက္တယ္ဆိုရံုနဲ႔ မိတ္ေဆြ

တေယာက္က ခိုင္မာလွတဲ့သူ႔ရဲ ႔အဆိုကို ရဲရဲတင္းတင္း ေျပာလာပါေတာ့တယ္။ 

မိန္းမလွ်ာေတြ ကမၻာေပၚမွာတေန႔တျခားမ်ားလာရတာဟာ အစားအေသာက္

ေၾကာင့္ ဆိုပဲ။

အားလံုးကနားမလည္ႏိုင္တာကိုသိေတာ့ သူကပဲဆက္ရွင္းပါတယ္။ သဘာ၀ တရားကိုလူေတြကအတင္းေျပာင္းေနလို႔ အခုလိုျဖစ္ရတာတဲ့။ ဘန္ေကာက္

လမ္းမေတြကို ၾကည့္ပါတဲ့။ လမ္းေဘး စားေသာက္ဆိုင္ေတြက အျပည့္။ စားစရာ
ေတြကလည္း မ်ိဳးစံု။ အသီးအႏွံ၊ အသားငါး။ တႏွစ္ပတ္လံုးရွိေနတယ္တဲ့။ သရက္

သီး၊ ၾသဇာသီး၊ ၾကက္ကင္၊ ငွက္ကင္ အစံုပဲ။ တႏွစ္လံုး ရေနတယ္တဲ့။ ဒါဟာ 

သဘာ၀ မဟုတ္ဘူးတဲ့။

အသီးအႏွံေတြမွာ သီးခ်ိန္ပြင့္ခ်ိန္ သူ႔ရာသီနဲ႔သူ ရွိေနတဲ့သဘာ၀ အခုေပ်ာက္သြား

ၿပီတဲ့။ သတၱ၀ါေတြ လည္း သူ႔ရာသီနဲ႔သူေပါတာ အခု မဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ နည္း 

ပညာေတြနဲ႔ လူေတြက ေျပာင္းလိုက္ၾကလို႔ ရာသီမေရြး စားလို႔ရေနၿပီတဲ့။ ဟုတ္ေပ
သားကလား။ ဓါတုေဆးေတြ အသံုးျပဳ၊ မ်ိဳးရိုးဗီဇေတြကို ေျပာင္းပစ္။ ေရာေႏွာပစ္။

ျပဳျပင္ပစ္လုိက္ေတာ့ ႀကိဳက္တဲ့အသီး၊ ႀကိဳက္တဲ့အသား။ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ စားေပ

ေရာ့။

ဒီလိုသဘာ၀ကို ဆန္႔က်င္ျပဳျပင္ထားတဲ့ အစားအစာေတြကို ၾကာၾကာစားလာၾကတဲ့

လူေတြရဲ ႔ သဘာ၀ဟာလည္း ဖုန္းကညွာတပါး လံုးရာက ျပားလာရတာပါတ့ဲ့။ ျပားရာ

ကေနလည္း လံုးလာၾကေတာ့တာပါပဲတဲ့။ လူ႔သဘာ၀ေတြ ေျပာင္းကုန္ၾကပါေရာတဲ့။ 

သူေျပာတာ ရွင္းေတာ့အရွင္းသား။ ဒါေပတဲ့။ သိပ္ေတာ့ ဘ၀င္မက် ခ်င္ေသးဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းမွာက အဂၤလန္မွာ လူမႈေဗဒကို ေလ့လာေနတဲ့ ေခတ္လူငယ္ အမ်ိဳးသမီးေလးလည္းပါရဲ ႔။ ထိုင္းစကားကို ထိုင္းေတြအံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ေျပာႏိုင္

သူ သတင္းေထာက္ႀကီး တဦးလည္း ပါရဲ ႔။ ထုိင္းအေၾကာင္းလည္းသိ၊ ကမၻာအေၾကာင္း

လည္းသိတဲ့ ႏိုင္ငံေရးပါတီက ပညာတတ္အရာရွိႀကီး တဦးလည္းပါရဲ ႔။ မိန္းမလွ်ာေတြ

အေၾကာင္း သိေကာင္းစရာကို မိန္႔ၾကားတဲ့ပုဂၢိဳလ္ကေတာ့ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား

မ်ားေရးရာ ကၽြမ္းက်င္သူ ပုဂၢဳလ္ႀကီးပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မ်က္လံုး ေပကလပ္ ေပက

လပ္နဲ႔ ေမးခြန္းထုတ္သူ သက္သက္ေပါ႔။ သိခ်င္ရွာတာကိုး။

အႏွီပုဂၢိဳလ္က ဆက္ေျပာပါတယ္။ အခုထိုင္းႏိုင္ငံက ၾကက္ေတြကို ၾကည့္လိုက္တဲ့။ 

(တကယ့္ၾကက္ကို ေျပာတာပါ) ၄၅ရက္နဲ႔ စားေသာက္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္လာၿပီတဲ့။ အေကာင္ကသာႀကီးေနတာ ေအာ္တဲ့အသံက ပိညွက္ ပိညွက္တဲ့။ စားပြဲေပၚက 

ၾကက္ေတာင္ပံေၾကာ္ကို စားမလို႔ လွမ္းေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့လက္က လမ္းတ၀က္မွာတင္ ေနာက္ျပန္ဆုတ္သြားပါတယ္။

ငါးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲတဲ့။ ဒါဟာ ေစ်းကြက္ျပႆနာတဲ့။ ဘန္ေကာက္က လူသိပ္မ်ား

လြန္းတဲ့ၿမိဳ ႔။ ကမၻာလွည့္ေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ၿမိဳ ႔။ စားသံုးသူေတြ ေပါေပါနဲ႔ မ်ားမ်ားစားလို႔

ေသာက္လို႔ရတဲ့ၿမိဳ ႔။ စားမယ့္သူမ်ားသေလာက္ အစားခံရမယ့္ပစၥည္းေတြက ရွိမွျဖစ္မယ္။ 

ဒါမွ စီးပြါးျဖစ္မယ္။ ေစ်းကြက္ေနာက္ကို လိုက္ၾကရင္း ပိညွက္ပိညွက္နဲ႔ ၾကက္ေပါက္စ 

ေဂၚဇီလာေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထမင္းပန္းကန္ထဲ ေရာက္လာၾကေတာ့တာပါပဲတဲ့။ သူ႔ရဲ ႕ 

အဆိုကို ပိုၿပီးခိုင္မာေအာင္၊ အမ်ားက တညီတညြတ္တည္း လက္ခံေအာင္ ေနာက္ထပ္

ဥပမာတခု ထပ္ေပးျပန္ပါတယ္။

မၾကာခင္က ပေလာင္လူမ်ိဳးတို႔ရဲ ႔ေဒသကို သူေရာက္သြားပါသတဲ့။ အဖြါးအိုတေယာက္နဲ႔

ရင္းႏွီးခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီအဖြါးအိုမွာ အိမ္ေဘးမွာလႊတ္ၿပီးေမြးထားတဲ့ ၾကက္တအုပ္ရွိပါသတဲ့။ 

ၾကက္မႀကီးက တလံုးဥရင္ ရြာလည္က ကုန္စံုဆိုင္ကို သြားသြင္းပါသတဲ့။အျပန္မွာ ၾကက္ဥ 

ေလးလံုး ပါလာပါသတဲ့။ အဖြါးအိုက အိမ္မွာစားရင္ ဆိုင္ကဥကိုပဲ ေျမးေလးေတြနဲ႔ စားၾက

သတဲ့။ ဆိုင္ဥက ဥစားၾကက္ဥ။ ႀကီးတယ္။ ေစ်းေပါတယ္။ အလြတ္ေမြးအိမ္ၾကက္ဥက 

ေသးတယ္။ ေစ်းႀကီးတယ္တဲ့။

အႏွီပုဂၢိဳလ္ရဲ ႔အဆိုကို ေထာက္ခံသူတေယာက္ တိုးလာပါတယ္။ ပါတီလူႀကီးပါ။ သူ႔အမ်ိဳး

သမီးက အေနာက္တိုင္းသူ။ တရက္။ သူတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံကို ထိုင္းမွာေနတဲ့ ျမန္မာအမ်ိဳး

သမီးပါေမကၡႀကီးတဦးက အိမ္မွာေခၚၿပီး ညစာေႂကြးပါသတဲ့။ ျမန္မာထမင္းဟင္းနဲ႔ေပါ႔။ 

အခ်ိန္ေစာၿပီး ေရာက္သြားၾကေတာ့ ဇနီးလုပ္သူက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ၀င္ကူပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ 

ပါေမာကၡႀကီးက ညီးညဴတာလိုလို၊ သင္ခန္းစာပို႔ခ်တာလိုလို လုပ္ပါေရာတဲ့။

ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ နံနံပင္ေတြက ႀကီးသာႀကီးေနတာ အန႔ံကသိပ္မရွိဘူးတို႔။ ခရမ္းသီးနဲ႔ 

၀က္သားနဲ႔ခ်က္ရင္ ဘာအနံ႔မွမရဘူးတို႔။ ပုဇြန္ထုပ္ေတြကလည္း အရသာေပါ့လြန္း

တယ္တို႔။ ဒို႔ျမန္မာျပည္မွာဆို နံနံပင္ေတြက ေသးသာေသးတယ္ ေမႊးသရွင့္။ ခရမ္းသီးနဲ႔ 

၀က္သား ေရာခ်က္လို႔ကေတာ့ ေမႊးႀကိဳင္ေန ဆိုပဲ။ ခရမ္းသီးခ်င္းယွဥ္ရင္ ျမန္မာျပည္က 

ေတာ့ ေသးသေပါ့ေလတဲ့။ တကယ္ေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ၀င္ကူညီတဲ့ အေနာက္တိုင္းသူ

အမ်ိဳးသမီးက ဒီလိုအေျပာမ်ိဳး ခံရေပါင္းမ်ားလွပါၿပီ။ သူ႔အမ်ိဳးသားကလည္းဒီလိုေ၀ဖန္ခ်က္ 

ေတြ မၾကာခဏ ေပးေနတတ္တာကိုး။ နားၾကားျပင္းကပ္လွၿပီ။

ျဖစ္မွျဖစ္ရေလေတာ္။ သူတုိ႔ေတြရဲ ႔တိုင္းျပည္ခ်စ္စိတ္ကလည္း လြန္း လြန္လြန္း..လို႔ 

ႏႈတ္ခမ္းေထာ္မိပါသတဲ့။ အသီးအရြက္ခ်င္း အတူတူ ဒို႔ဟာကမွ ပိုေကာင္းတယ္။ ငံျပာ

ရည္ခ်င္းအတူတူ ဒို႔ဆီကမွ ပိုခ်ိဳတယ္ဆိုတာမ်ိဳး လုပ္လြန္းအားႀကီးေတာ့ သူ႔ခမ်ာမခံႏိုင္ 

ေတာ့ပါဘူးတဲ့။ ဒါနဲ႔ ညစာစားၿပီး အိမ္အျပန္လမ္းမွာ လင္ေတာ္ေမာင္ကို ခ်ဲပါေလေရာတဲ့။ ေပါက္ကြဲတယ္ေပါ႔ဗ်ာ။ ျမန္မာေတြမ်ား ကဲလွခ်ည့္လားေပါ့။ ပထမေတာ့ လင္ေတာ္ေမာင္

ကလည္း နားလည္စြာေပါက္ကြဲခြင့္ ေပးထားပါသတဲ့။

အရွိန္ေလးနဲနဲေသေတာ့မွ ေျဖးေျဖးခ်င္း ရွင္းျပပါတယ္။ ဒို႔ဆီမွာက ေခတ္မမွီဘူးကြ။ 

ေခတ္က ေတာ္ေတာ္ကို ေနာက္က်ေနတာ။ ကမၻာႀကီးအေၾကာင္း သိပ္သိၾကတာ

မဟုတ္ဘူး။ တိုးလည္း မတိုးတက္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ အစားအေသာက္ေတြကလည္း 

ေခတ္ေပၚနည္းေတြနဲ႔ ဘာမွ မျပဳျပင္ထားဘူး။ သဘာ၀အတိုင္းပဲ။ ေျမၾသဇာလည္း 

အားလံုးမွာသံုးၾကတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာသီအလိုက္ သီးမွ၊ ပြင့္မွ စားရ၊ သံုးရတာ။ ၾကက္

ေတြ ငါးေတြလည္း ဒီအတိုင္းပဲ သဘာ၀အတိုင္း ႀကီးျပင္းၾကတာမ်ားတယ္။ အေပါႀကီး

လည္း မဟုတ္၊ အရွားႀကီးလည္း မဟုတ္။ ရွိတဲ့ဟာေလးေတြက ရိုးရိုးေလးနဲ႔ေကာင္းေန

ရရွာတာလို႔ ရွင္းျပေတာ့။ ဇနီးသည္လည္း သက္ျပင္းခ်ၿပီး သေဘာတူလာရပါသတဲ့။ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာေစ်းပိုေပးၿပီး စားေသာက္ရတဲ့ ေအာ္ ဂဲန္းနစ္ အစားအေသာက္ဆို

တာ ျမန္မာျပည္ကလိုပါလားဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းႀကီးသေဘာေပါက္သြားပံုရပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ မိန္းမလွ်ာေတြက ျမန္မာျပည္မွာ အရင္ကထက္ပိုမ်ားလာတာကေရာ ဘယ့္နဲ႔

ေၾကာင့္တုံးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့။ တရုတ္ပစၥည္းေတြ သိပ္သံုးလာလို႔ဆိုပဲ။ တရုတ္ျပည္

မွာ မိန္းမလွ်ာေပါ မေပါေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။ အဲဒီေန႔ ဘန္ေကာက္ည စာစားပြဲမွာ 

အဂၤလန္က လူမႈေဗဒေက်ာင္းသူေလးလည္း အေျဖေကာင္းေကာင္း မေပးႏိုင္ခဲ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ 

တို႔ ျပန္ၾကေတာ့ စားပြဲေပၚမွာ အရက္သာ ကုန္သြားတယ္ အျမည္းက အမ်ားႀကီးက်န္ေနရစ္ခဲ့

ပါတယ္။ ခ်က္ျပဳတ္ေႂကြးေမြးၿပီး သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ့ အိမ္ရွင္ ပါတီလူႀကီးကို အားနာေပမဲ့လည္း က်န္ခဲ့တဲ့အျမည္းေတြအတြက္ေတာ့ သူခြင့္လႊတ္ႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါ

တယ္။

မိတ္ေဆြမ်ားလည္း သင့္ေတာ္မယ့္ အစားအေသာက္ေတြရွိရင္ ေျပာၾကပါဦး။ တခ်က္တခ်က္ 

ၿမိဳမက်ပဲ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ က်န္းမာၾကပါေစ။