Saturday, October 27, 2007

တိုင္းျပည္ပ်က္တုန္း ကၽြန္ေတာ္ မအားပါခင္ဗ်ား















တိုင္းျပည္ပ်က္တာ ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္း

ေရးခ်င္ေနတာေတြက အမ်ားႀကီးပါ

ေရးစရာေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပါ။

ေလာေလာဆယ္

သူမ်ားေရးတာေတြသာ ရွာဖတ္ၾကပါေတာ့။


တိုင္းျပည္ပ်က္တဲ့အေၾကာင္း

ဖတ္စရာေတြလည္း အေတာ္မ်ားပါတယ္။


အေရးဟဲ့၊ အေၾကာင္းဟဲ့ဆို

ကၽြန္ေတာ္က မအားဘူးဗ်ာ။

စိတ္ကူးနဲ႔ေတာ့

ေနျပည္ေတာ္ဆိုတဲ့ အရပ္ကို

မစ္ဇိုင္းဒုးံက်ည္နဲ႔ ခဏခဏ သြားသြားပစ္ေနပါတယ္။

အခ်ိန္ရမွပဲ

ျမန္မာစစ္တပ္ မေကာင္းေၾကာင္း

တစ္တစ္ခြခြ ေရးပါဦးမယ္။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းမွာ

သံဃာေတာ္ေတြ ေမာ္ကြန္း၀င္သြားပါၿပီ။

(ရုပ္ပံု၊ ဂူဂလ္)

Monday, September 17, 2007

လမ္းေလွ်ာက္၀ါဒ















ႏိုင္ငံေတာ္အသစ္ဆီ မေရာက္ရင္ေန
ႏိုင္ငံတကာကဆုေတြ မရရင္ေန
ေရဒီယိုသတင္းမွာ မပါရင္ေန
အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြ မျဖစ္ရင္လည္းေန

မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ေျပေလွ်ာ့ဖို႔အတြက္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္
တျခားသူေတြပါ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကဖို႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ။


ဘာကိုမွ မေတာင္းဆိုဘူး
ဘာကိုမွ မေႂကြးေၾကာ္ဘူး
ဘယ္သူ႔ကိုမွလည္း ဂရုမစိုက္ဘူး
မေက်နပ္လို႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္တာ
မေက်နပ္ရင္ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ေပါ့ ။


အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက
လမ္းေလွ်ာက္တာကို မႀကိဳက္ဘူးတဲ့
ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္။


ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက
ထိမ္းခ်ဳပ္လို႔ မရႏိုင္ေတာ့တဲ့
မေက်နပ္ခ်က္ေတြ ရိွေနတယ္
ေျဖရွင္းလို႔ မရႏုိင္ေတာ့တဲ့
မေျပလည္မႈေတြ ရွိေနတယ္
သည္းခံလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့
မြန္းက်ပ္မႈေတြ ရိွေနတယ္
ေနာက္တႀကိမ္ဆိုတာကို လက္မခံႏိုင္ေတာ့တဲ့
ခါးသီးမႈေတြ ရွိေနတယ္
နာက်င္မႈေတြ ရွိတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္မွျဖစ္ေတာ့မယ္
ကဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ၾကမယ္ ။

(ရုပ္ပံု၊ ဂူဂလ္)

Saturday, August 25, 2007

လက္စြဲေတာ္ဆရာပု ခ်ီးမြန္းခဏ္း

ႊြူူူူ
အေပၚကဓါတ္ပံုကိုၾကည့္ပါ။ သူဘယ္သူလဲဆိုတာသိၾကပါသလား။ မသိရင္လည္း ကိစၥမရွိပါဘူး။ ခဏေနရင္ သိရမွာပါ။ အသားကျဖဴျဖဴ၊ မ်က္ႏွာ ေပၚေပၚ၊ ေထာင္ ေထာင္ ေမာင္းေမာင္း၊ တိုက္ပံုအနက္နဲ႔ဆိုေတာ့ ေရွ႔ေနတေယာက္မ်ားျဖစ္ေလ မလား။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးလား။ ဘိုးမင္းေခါင္ေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ဘူး။

တကယ္ေတာ့ ဒီပုဂိၢဳလ္က ႏိုင္ငံေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္ တေယာက္ခင္ဗ်။ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာ ေရးဆရာႀကီး တေယာက္ပါ။ အရသာအရွိဆံုး စာအုပ္ကိုတအုပ္တည္းေရးၿပီး အႏိုင္နဲ႔ပိုင္းသြားခဲ့တဲ့စာေရးဆရာႀကီးေပါ့။ သူ႔နာမည္ကေတာ့ ဦးပုခင္ဗ်။ ငယ္နာမည္ေမာင္ပုျဖစ္မွာေပါ့။ ကေလာင္နာမည္က ဦးႀကီးပုတဲ့။ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ေအာင္ေက်ာ္တို႔ နယ္ကပါ။ ဟသၤာတခရိုင္ မဲဇလီကုန္းၿမိဳ ႔၊ စပါးပြဲစားႀကီးဦးထြန္းညိမ္းနဲ႔ ေဒၚ ျမသီးတို႔ရဲ ႔ အငယ္ဆံုးသားပါတဲ့။ သူ႔မိဘမ်ား နာမည္က်ေတာ့ အဟုတ္ခင္ဗ်။ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေက်ာ္မယ့္ သားေထြး ေလးကိုမွ ေမာင္ပုလို႔မွည့္ခဲ့ရတယ္မသိ။

အရင္ကာလက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာမ်ား သားသမီးေတြကို နာမည္ေပးတဲ့အခါ အလြယ္တကူပဲ စဥ္းစားၿပီးေပး လိုက္ၾကပံုရပါတယ္။ အလြယ္တကူဆိုေပမယ့္ ျဖစ္သလုိ ႀကံဳရာေပးတာမ်ိဳးေတာ့ ဟုတ္မယ္မထင္ပါဘူး။ ျမန္မာ ေတြက ေဗဒင္ကိန္းဂဏန္းက ေတာ္ေတာ္ယံုၾကတယ္မဟုတ္လား။ အနည္းဆံုး ေန႔နဲ႔ နာမ္ေတာ့ ကိုက္ေအာင္ လုပ္ၾကပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမယ့္တခ်ိဳ ႔ နာမည္ေတြက ေန႔ နာမ္နဲ႔ ကိုက္ရင္ၿပီးေရာဆိုၿပီး အေပ်ာ္သေဘာ၊ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ နာမည္ေပးတတ္ၾက တဲ့ကိစၥက ႀကီးလာတဲ့အခါ သားသမီးက ကိုယ့္နာမည္ကို စိတ္ပ်က္ရတာမ်ိဳးေတြ ရိွပါတယ္။ ဥပမာေမာင္လွတို႔၊ မျမတို႔ဆိုတာက မဆိုးေသးဘူး။ အသားမဲတဲ့ကေလးကို ေမာင္မဲ၊ ျဖဴတဲ့သူကိုေမာင္ျဖဴ၊ မညိဳ။ ဒီထက္ဆိုးတာက တုတ္ႀကီး၊ ေအာင္ဘု၊ စိန္ကုလား၊ မွတ္ႀကီးတို႔လို။ ကုလားမ၊ ညိဳတုတ္၊ မယ္ပိန္တို႔ ဆိုတာေတြက ငယ္စဥ္အခါကသိပ္ၿပီး ျပႆနာမရွိေပမယ့္ ႀကီးလာတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ျပႆနာတက္ၾကပါတယ္။ ရာထူးႀကီးတဲ့သူ၊ ရပ္ေက်ာ္နယ္ေက်ာ္နာမည္ႀကီး တဲ့သူျဖစ္လာရင္ ငယ္နာမည္ကဒုကၡေပးပါေရာ။ အခုေခတ္ မ်ားက်ေတာ့လည္း နာမည္ေပးတတ္လိုက္ၾကတာ လိုတာထက္ပိုၿပီး ဂရုစိုက္လြန္းေနၾက ျပန္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဦးႀကီးပုအေၾကာင္းဆက္ရေအာင္။

ဦးႀကီးပုေရးတဲ့ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း၅၀၀ဆိုတာ ျမန္မာျပည္မွာ အေရာင္းရဆံုး စာရင္း၀င္ ႏုိင္ငံေက်ာ္စာအုပ္ တအုပ္ပါ။ ျမန္မာမိသားစုအမ်ားစုရဲ ႔ လက္စြဲစာအုပ္ေပါ့။ မဂၤလာေဆာင္ေတြမွာ လက္ဖြဲ႔ရင္လည္း သူ႔စာအုပ္ကုိ ဖြဲ႔ၾကတာမ်ားပါတယ္။

ဦးႀကီးပု ဘယ္ႏွစ္ခုႏွစ္မွာေမြးသလဲ။ ဘယ္တံုးကကြယ္လြန္သလဲ။ သက္ရွိထင္ရွားပုဂိၢဳလ္လား။ ဘာမွမသိရပါ။ ၁၉၃၄-၃၅ခုႏွစ္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာဆယ္တန္းစာေမးပြဲကို ဟသၤာတၿမိဳ ႔ အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းကေန (က) အဆင့္နဲ႔ ေအာင္ခဲ့တဲ့သူ။ (အခ်ဥ္ေတာ့မဟုတ္ပါ) ေနာက္ၿပီး မဲဇလီကုန္းၿမိဳ ႔၊ ေနရွင္နယ္ အမ်ိဳးသားေက်ာင္း မွာလည္း ေစတနာ့၀န္ထမ္းေက်ာင္းဆရာ လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့သူ။ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္နဲ႔ စာဖတ္အသင္း၊ ေဘာလံုး အသင္း၊ မီးသတ္အသင္း၊ သံဃာ့ဒါနဆြမ္းေလာင္းအသင္းေတြမွာလည္း လူအား၊ ေငြအား နဲ႔ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့ သူျဖစ္လို႔ ဦးႀကီးပုဟာ လူခ်စ္လူခင္ေပါမ်ားတဲ့သူ တေယာက္ပါတဲ့။ ဒါတင္ဘယ္ကလိမ့္မတံုး၊ မီးရထားဌာနမွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေက်ာ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ၿပီး မီးရထားရံုးအုပ္၊ စာေရးႀကီးဘ၀နဲ႔ အၿငိမ္းစားယူခဲ့သူဆိုပဲ။

ျမန္မာျပည္ကထင္ရွားတဲ့ စာဖိုမွဴးတေယာက္ရဲ ႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီေလာက္ပဲသိႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၁၉၉၄ခုႏွစ္က ျပနၿ္ပီးပံုႏွိပ္တဲ့ ဦးႀကီးပုရဲ ႔ စာအုပ္က ဒႆမအႀကိမ္လို႔ေရးထားတယ္။ အဲဒီစာအုပ္မွာပဲ သူ႔ဘ၀အေၾကာင္း အတို အထြာပါလာတာ။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ထုတ္ေ၀တာ ဘယ္တံုးကလည္းဆုိတာ မသိရပါ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္ တေယာက္ရဲ ႔အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီထက္ပိုၿပီးသိသင့္တယ္။

အေနာက္တုိင္းမွာေတာ့ ခ်က္တာ၊ ျပဳတ္တာကို အႏုပညာလို႔ သတ္မွတ္ပါတယ္။ စားဖိုမွဴးဆိုတာ အႏုပညာရွင္ တပါးပါပဲ။ (ဆက္ပါဦးမယ္)

Tuesday, July 31, 2007

အလြမ္းေတး













ႏိုင္ငံျခားေရာက္္ၿပီးမွ ႀကိဳက္လာရတဲ့အရာေတြထဲမွာ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္း ၊
အၿငိမ့္နဲ႔ တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္း ေတြလည္းပါတယ္လို႔ မိတ္ေဆြတဦးက
ေျပာဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႔ အၿငိမ့္ကိ္ု ျမန္မာျပည္
မွာကတည္းက ႀကိဳက္ၿပီးသား။ တြံေတးသိန္းတန္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ခင္
မ်ာ မႀကိဳက္တတ္ခဲ့ရွာဘူး။ သူ႔သီခ်င္းေတြက ေအာ္လည္း ေအာ္ ၊ ေတာ
ေစာ္လည္းနံတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။

ဟုတ္တယ္ဗ်ိဳ ႔။ အခု ႏိုင္ငံျခားေစာ္ေလး နည္းနည္းနံလာေတာ့ တြံေတး
သိန္းတန္မွ ဗမာသံစစ္တယ္လို႔ထင္လာသဗ်။ သူ႔လို အသံၿပဲၿပဲနဲ႔ ဟဲ
လိုက္ရမွ ေရႊျပည္ေတာ္အလြမ္းစိတ္က ေျပေတာ္မူတယ္ခင္ဗ်။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ
ဘ၀မွာတခါမွမရွိဘူးခဲ့တဲ့ တြံေတးသိန္းတန္ရဲ ႔အေခြကို တခုတ္တရမွာၿပီး
တခ်က္တခ်က္ ထထဖြင့္ေနရပါတယ္။

ဘ၀မွာက ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြေတာ္ေတာ္မ်ားကိုပဲ နားေထာင္ခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က ေကာ္ပီေခတ္ကိုး။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းေတြ
ရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ ေပါ့ပ္လို႔ေခၚၾကတဲ့ ကာလေပၚသီခ်င္းေတြထဲမွာ လူငယ္
ႀကိဳက္ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္သီခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္မွာခပ္ရွားရွား။
ကၽြန္ေတာ္ဆိုရင္ တြံေတးသိန္းတန္သီခ်င္းကို တပုဒ္မွ အလြတ္မရဘူး၊
ဒါေပမယ့္ ပေလးဘိြဳင္သန္းႏိုင္သီခ်င္းတို႔ ဘိုဘိုဟန္သီခ်င္းတို႔ဆိုရင္ေတာ့
အလြတ္ရသဗ်ိဳ ႔။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ ဂီတာနဲ႔ေတာင္လိုက္တီးရ၊ လမ္းထိပ္မွာ
ထြက္ ၿပီးေအာ္ခဲ့ရသဗ်။

စိုင္းထီးဆိုင္တို႔ ခင္ေမာင္တိုးတို႔ရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ သူတို႔သီခ်င္းေတြက လူ
ငယ္ေတြအတြက္ အင္နဲ႔အားန႔ဲဟစ္လို႔မရဘူး။ ကိုေန၀င္းတို႔ စိုင္းခမ္းလိတ္
တို႔သီခ်င္းေတြက တန္ဘိုးရွိတဲ့ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္ ဖန္တီးမွဴေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္
တို႔ေခတ္ရဲ ႔ထူးျခားတဲ့အႏုပညာရွင္ေတြပဲဆိုတာကိုေတာ့ ဒီေနရာကေန
ေလးေလးနက္နက္မွတ္တမ္းတင္လိုက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာက စီးပြါးေရးကိုဘယ္သူ
ကမွ မပိတ္ဆို႔ရပဲ ကိုယ့္ဘာသာပိတ္ဆို႔ထားတာဆိုေတာ့ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္
ပစၥည္းဆိုတာက မက္ေမာစရာေပါ႔။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းကိုလည္း
အဲဒီေခတ္က ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း လုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ လုပ္
ႏိုင္တဲ့သူေတြရွိဦးေတာ့ လုပ္ခြင့္ဆိုတာကရဦးမွကိုး။

သီခ်င္းေလာကလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ေခတ္လူငယ္အမ်ားစုက ႏိုင္ငံျခားျဖစ္
သီခ်င္းေတြကိုပဲ ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ ေကာ္ပီေခတ္ထြန္းကားလာတယ္ေပါ့။
ေကာ္ပီ၀ါဒ တြင္က်ယ္လာတယ္ေပါ့။ ကိုယ္ပိုင္သံစဥ္၀ါဒ ေမွးမွိန္လာတယ္ေပါ့။
ဆိုလိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာေတြ အေခ်ာင္ႀကိဳက္လာၾကတယ္။ ဖန္
တီးမွဴ က်လာတယ္။ အရည္အေသြး နိမ့္လာတယ္။ အလြယ္လမ္းလိုက္လာ
တယ္။ ျဖစ္သလုိ၊ ႀကံဳသလိုလုပ္လာၾကတယ္။ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြကို
ႏွစ္ကာလအေတာ္ၾကာေအာင္ ေလ့က်င့္လာခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာပါပဲ။

ေ၀းေ၀းမၾကည့္ပါနဲ႔။ သႀကၤန္က်ရင္ အခုထိ ၿမိဳ ႔မၿငိမ္းကို လက္လႊတ္လို႔မျဖစ္
ေသးတာပဲၾကည့္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာက ၿမိဳ ႔မၿငိမ္းေလာက္နဲ႔တင္ ကိစၥျပတ္ေန
ရတဲ့တိုင္းျပည္ပါ။ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္၊ ဘယ္၀ါ့ေၾကာင့္၊ ေခတ္ေၾကာင့္၊ စံနစ္
ေၾကာင့္ဆိုၿပီး လက္ညိဳးထိုး အျပစ္ဖို႔လည္း အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ အပိုပါပဲ။
အရင္က အားနည္းခ်က္ေတြကို ေလ့လာသံုးသတ္ၿပီး ေနာင္ကာလမွာ ထပ္
မျဖစ္ေအာင္လုပ္ၾကဖို႔က ပိုအေရးႀကီးပါတယ္။

ၿမိဳ ႔မၿငိမ္းဆိုလို႔ နားလည္ရခက္တဲ့ကိစၥတခုလည္းရွိေသးတယ္။ သူတို႔ကာ
လက တကမၻာလံုးမွာကို အႏုပညာေတြက ထူးထူးဆန္းဆန္း ထြန္းကား
ပြင့္လန္းခဲ့ၾကဆိုသကိုး။ ပန္းခ်ီ၊ ပန္းပုေတြလည္းဒီလိုပဲတဲ့။ အဲဒီ ဒုတိယ
ကမၻာစစ္ကာလဟာ ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္ရယ္မသိ၊ စစ္ျဖစ္လုိ႔ ေသလိုက္ၾက
တာကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲ။ ရက္စက္မွဴေတြကလည္း ကမ္းကို
ကုုန္လိုု႕။ ေဟာ တဘက္မွာလည္း အႏုပညာေတြက အားေကာင္းလို႔။

ၾကားဖူးတဲ့ ဥပမာအတိုင္းေျပာရရင္ အႏုပညာသမားေတြဟာ မိေထြးဆိုး
ႀကီးကႏွိပ္စက္ေလ အဖိုးတန္တဲ့ ပုလဲမ်က္ရည္ေတြ ထြက္က်လာေလဆိုတဲ့
ပံုျပင္ထဲကအတိုင္း ျဖစ္ခဲ့ေလသလားပဲ။ ေခတ္ဆိုးစံနစ္ဆိုးက ႏွိပ္စက္ေလ
ေတာ့ အႏုပညာသည္ေတြ ပိုၿပီးခံစား အားထုတ္ခဲ့ၾကပံုရပါတယ္။

မစဥ္းစားတတ္တာ တခုလည္းရွိေသးတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္္မွာ ဟိုပိတ္
ဒီဆို႔နဲ႔ တားျမစ္ဟန္႔တား တာေတြလည္း ႀကံဳခဲ့ရ။ အက်ိဳးျပဳေတးဆိုတဲ့ မဆို
မေနရသီခ်င္းေတြနဲ႔လည္း ဆံုုခဲ့ရ။ ဒီေန႔ေခတ္အထိလည္း ကိုယ္ဆိုမယ့္ သီ
ခ်င္းကို စာေပစိစစ္ေရးကခြင့္ျပဳမွ ဆိုေနရတဲ့အျဖစ္။ (သီခ်င္းထဲမွာ ေသနပ္
သံပါရင္လည္း ျဖတ္သတဲ့။ ျဖဳတ္သတဲ႔ ) ဒီလိုအက်ပ္အတည္းေတြရွိေနေပမဲ့
ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔အႏုပညာရွင္မ်ားက ေရွ ႔မွာေျပာခဲ့သလို ေျပာင္ေျမာက္ေအာင္
မလုပ္ၾကတဲ့ကိစၥကေတာ့ နားလည္ရခက္ပါတယ္။

ဒီေနရာမွာလည္း ၾကားဖူးတဲ့ဥပမာတခု ထပ္ေပးရရင္ ႏွင္းေတြထူထူထပ္ထပ္
က်ေနေတာ့၊ ပဲပင္ေလးေတြခင္မ်ာ အေညာင့္မထြက္ႏိုင္ရွာဘူးဆိုတဲ့ ကဗ်ာထဲ
ကလို အပိတ္အဆို႔ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ ႔ အႏုပညာေတြ မပြင့္လင္း
ႏုိင္တာပဲျဖစ္လိမ့္မယ္ေလလို႔ ေျဖေတြးေလး ေတြးေပးထားရပါတယ္။

သီခ်င္းေတြကိစၥ ျပန္ဆက္ရရင္၊ ေခတ္ေဟာင္းေတးျပန္ဆိုတာက ႏိုင္ငံတကာ
အလိုက္ လုပ္ေနၾကတာပါ။ ျမန္မာေတြအေဟာင္းျပန္ဆိုတာလည္း မဆန္းပါဘူး။
ဒါေပမယ့္အေဟာင္းထက္ ပိုေကာင္းေအာင္၊ ပိုစိတ္၀င္စားေအာင္ ဆန္းသစ္ျပႏိုင္
တာက နည္းနည္းရယ္။ မူလသီခ်င္းကိုဖ်က္သလို လုပ္ဆိုတာကမ်ားမ်ား။ အရင္
ကာလကသီခ်င္းကိုတီးခပ္ၾကရင္ တကယ့္တူရိယာေတြနဲ႔တီးခပ္ခဲ့ၾကေပမဲ့ အခု
ေခတ္ကာလက အလြယ္တကူနဲ႔ အသံစံုထြက္တဲ့ ကီးဘုတ္နဲ႔တီးၿပီးဆိုၾကပါတယ္။

ကီးဘုတ္ဆိုတာကလည္း အေကာင္းစား ကီးဘုတ္သံုးတာမ်ိဳးက နည္းပါတယ္။
အရင္ကာလက တေယာသံဆို တကယ့္တေယာနဲ႔တီးတာပါ။ စႏၵယားဆိုလည္း
တကယ့္စႏၵယားနဲ႔ပါ။ တူရိယာသံခ်င္းယွဥ္ၿပီးနားေထာင္ၾကည့္ပါ။ အရသာကြာ
ပါတယ္။ အားထုတ္မႈကြာပါတယ္။ ေရွးကပဲ ေကာင္းတယ္လို႔ေျပာရတာနည္းနည္း
ေတာ့ ရွက္ဖို႔ေကာင္းတာအမွန္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အရင္ေခတ္ကထက္ ပိုေကာင္း
ေအာင္ လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ေျပာခ်င္တာ။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ကိုယ့္ေခတ္မွာက
ညံ့ၾကၿပီကိုး။

ကၽြန္ေတာ္တို႔က သီခ်င္းေလာကမွာတင္ အလြယ္လိုက္ၿပီး ကိုယ္ေရကိုယ္ေသြး
ေတြကို ေရစုန္ေမၽွာလိုက္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်ိဳးဆက္ဟာ
အတိတ္ရဲ ႔ေကာင္းေမြေတြကို ဆက္ၿပီးမသယ္ေဆာင္ႏိုင္ၾကဘူးလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။
ဒါကို မ်ိဳးဆက္အရည္အေသြးညံ့တယ္လို႔ ေခၚရမွာပါ။ ဒီကေန႔ျမန္မာ့တပ္မေတာ္
ကိုပဲ ၾကည့္မလား။ ႏိုင္ငံေရးေလာကကိုပဲ ၾကည့္မလား။ လူမွဴေရးေလာကကိုပဲ
ယွဥ္မလား။ ကိုယ္က်င့္တရားကိစၥကိုပဲ ေျပာမလား။ အရင္ကာလေတြထက္
ပိုေကာင္းလာေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေပါ့။

အခုကာလက ျပည္တြင္းမွာ သီခ်င္းဆိုစားရတာ အရင္ကေလာက္ တြက္ေျခ
မကိုက္ၾကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားကိုထြက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖၾကရတယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္
ျမန္မာမိသားစုေတြဆီမွာ လာေဖ်ာ္ေျဖေတာ့လည္း အရင္ကာလက ေက်ာ္ၾကား
ခဲ့တဲ့ ေကာ္ပီသီခ်င္းေတြ၊ ျပန္ဆိုေတးေတြပဲ ဆိုၾကတာမ်ားပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ အႏု
ပညာရွင္ေတြကေတာ့ ေကာ္ပီေတြဆိုရတာကို ရွက္ရေကာင္းမွန္းသိလာေနၾက
ပါၿပီ။ အမ်ားစုကေတာ့ မရွက္တတ္ၾကေသးပါဘူး။

နယူးေယာက္ၿမိဳ ႔ႀကီးမွာ ျမန္မာျပည္ကလာတဲ့ ေရာခ့္အဆိုေတာ္ေတြက အေမ
ရိကန္ေရာ့ခ္သီခ်င္းေတြကို ျမန္မာလိုဆိုျပၾကပါသတဲ့။ မူရင္းသီခ်င္းကို ဘာသာ
ျပန္ၿပီးဆိုတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း မူရင္းသီခ်င္းကို မမွီသလို၊
တီးတဲ့ေနရာမွာလည္း မမွီရွာပါဘူး။ ျမန္မာေရာ့ခ္သီခ်င္းဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ားပါလိမ့္
ဆိုၿပီး နားေထာင္ၾကည့္ခ်င္လို႔လာတဲ့ အေမရိကန္မ်ား ပြဲေတာ္အတြင္း မ်က္ခုံးပင့္
ျပၾကပါသတဲ့။ ပုခုန္းတြန္႔ျပၾကပါသတဲ့။ ၿပဳံးျပၾကပါသတဲ့။ ျမန္မာေရာ့ခ္သမားေတြ
ကေတာ့ စင္ေပၚမွာ အႀကီးအက်ယ္ တြန္႔ေကြးၿပီး ဟဲျပရွာပါတယ္။ သူတို႔ဟဲတဲ့
ေကာ္ပီသီခ်င္းကို အေၾကာင္းသိျမန္မာပရိတ္သတ္ကလည္း သေဘာအလြန္က်ၿပီး
ေကာင္းေကာင္းႀကီး အားေပးခ်ီးေျမာက္ၾကပါသတဲ့။ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူဇာတ္ကေတာ့
အဟုတ္ခင္ဗ်။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ အားေပးတဲ့ပရိတ္သတ္ကေရာ ေဖ်ာ္ေျဖတဲ့အႏုပညာရွင္ေတြ
ကေရာ ကိုယ္ပိုင္အားထုတ္မႈေတြကို မက္ေမာတတ္ၾကဖို႔လိုၿပီဆိုတာပါပဲ။ ႏိုင္ငံျခား
ေရာက္ၿပီး ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကိုလြမ္းလို႔ သီခ်င္းေလး ညည္းမိရင္ အမွတ္မထင္ ေကာ္
ပီသီခ်င္းေတြ ဆိုမိတတ္ပါတယ္။ အက်င့္က ပါေနၿပီကိုး။ အဲဒီလိုဆိုမိရင္ ကိုယ့္ေဘး
မွာ ဘယ္သူမ်ားရွိေနမလဲလို႔ အထိတ္တလန္႔ ၾကည့္မိေနတဲ့အျဖစ္ကို မလံုမလဲျဖစ္လို႔
အခုလိုေရးမိတာပါ။ က်န္းမာၾကပါေစ။

(ၾသဂုတ္လ ၊၂၁ရက္၊ ၂၀၀၇ခုႏွစ္)

Saturday, July 21, 2007

ကၽြန္ေတာ္ ဘေလာ့ဂ္ဂါ ျဖစ္လာရျခင္းအေၾကာင္း












ျဖစ္ခ်င္ေတာ့
အားတဲ့အခ်ိန္ကလည္း နည္း
ကိုယ္တိုင္ကလည္း ခပ္ပ်င္းပ်င္း။
ဘေလာ့ဂ္လုပ္ဖို ့ေနေနသာသာ
အီးေမးေတာင္မွ ပံုမွန္မၾကည့္တဲ့ေကာင္။

ျပႆနာက
အတိုအထြာေလးေတြ
တခ်က္တခ်က္ ထထေရးခ်င္ေနတဲ့ကိစၥ။

ဒီထက္ဆိုးတာက
ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ ပစၥည္းကို
၇ရက္သားသမီးေတြကိုလည္း
ၾကည့္ေစ၊ ၾကားေစခ်င္လိုက္ေသး။

တကယ္ေတာ့
ေျပာမယ္ဆိုရင္လည္း
ေျပာစရာေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။
ျပမယ္ဆိုရင္လည္း
ျပစရာေတြက ခပ္မ်ားမ်ား။

ေနာက္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္က မီဒီယာသမား။

ဗီြဒီယိုကင္မရာ အေကာင္းစားရွိတယ္။
ကြန္ျပဴတာ အေကာင္းစားရွိတယ္။
အသံဖမ္းစက္ အေကာင္းစားရွိတယ္။
သီခ်င္းေတြ၊ ဂီတေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္။
ဓါတ္ပံုကင္မရာ အေကာင္းစားရွိတယ္။
စာအုပ္စာတမ္း ခပ္မ်ားမ်ားရွိတယ္။
ေနာက္ၿပီး
သိပ္ခ်စ္ဖို ့ေကာင္းတဲ့
မိန္းမေလးလည္း တေယာက္ရွိတယ္။
(အခုဘေလာ့ဂ္ကို သူပဲလုပ္ေပးတာေပါ့)

မရွိတာကေတာ့
မိတ္ေကာင္းေဆြေကာင္းပဲ။
ရင္ခုန္သံတူတဲ့ ငနဲေတြကလည္း
ဟိုး အေ၀းႀကီးမွာ။

ဘာလိုလိုနဲ ့
အသက္ကလည္း ႀကီးလာၿပီ။
ဒီလိုနဲ ့ပဲ
ဘေလာ့ဂ္ဂါဂိုဏ္း၀င္ ျဖစ္လာရတယ္ဆိုပါေတာ့။

အမွန္က
ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ ့
ဘေလာ့ဂ္မွာ၀င္ၿပီး လက္ေဆာ့တာပါ။
၀င္ၾကည့္သူ မိတ္ေဆြမ်ား
ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ၿမဲပါေစ။

( ၂၀၀၇ခုႏွစ္။ ဇူလိုင္လ ၁၀ရက္။ အဂၤါေန ့)

နီးေဟာင္မား














တရုတ္ႏိုင္ငံမွာ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ေနထိုင္လာတဲ့ ျမန္မာတေယာက္နဲ ့ ဟိုတေလာက တယ္လီဖုန္းေျပာျဖစ္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္ႀကီး တဟုန္ထိုးတိုးတက္လာေနတဲ့အေၾကာင္း၊ တရုတ္ျပည္သူေတြတဦးခ်င္းစီကို ခ်မ္းသာလာေနတဲ့အေၾကာင္းေျပာၾကရင္းနဲ ့ ဒီအတိုင္းသာဆက္သြားရင္ ေနာင္လာမယ့္ ဆယ့္ငါးႏွစ္၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ဆို တရုတ္ေတြက ကမာၻကို ဒုကၡေကာင္းေကာင္းေပးၾကလိမ့္မယ္လို ့သူကေျပာပါတယ္။ တရုတ္ေတြကဒုကၡေပးရင္ အေမရိကန္ေတြထက္ေတာင္ဆိုးလိမ့္မယ္လို ့ လည္းဆိုပါတယ္။

ဘယ့္ႏွယ္ေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္လို ့သူ ့ကိုေမးၾကည့္ေတာ့၊ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကြန္ျမဴနစ္အစိုးရ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတဲ့တရုတ္ျပည္မွာ ဘာသာေရးယံုၾကည္ကိုးကြယ္မွဴမထြန္းကားဘူးဆိုတဲ့ အခ်က္။ ဒီအခ်က္မွာလည္း ေျပာစရာရွိတာက ရိုးရာနတ္ကိုးကြယ္မွဴ၊ ဘံုေက်ာင္းသြားၿပီး ဆုေတာင္း၀တ္ျပဳမွဴ၊ ကြန္ျဖဴးရွပ္ယဥ္ေက်းမွဴ၊ ဖါလံုေဂါင္းလို ့ေခၚတဲ့ တရားမ၀င္ဘာသာေရး အင္အားစုျဖစ္ထြန္းေနမွဴေတြ တရုတ္ျပည္မွာရွိေနတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း၊ မူဆလင္ႏိုင္ငံေတြ၊ အေမရိကန္၊ လက္တင္အေမရိကား။ ဥေရာပနဲ ့ တျခားခရစ္ယန္ဘာသာႀကီးစိုးတဲ့ ႏိုင္ငံေတြလိုမ်ိဳး ဘာသာေရးကို တခုတ္တရ က်င့္ႀကံေစာင့္ထိမ္းတာမ်ိဳးေတာ့ တရုတ္ျပည္မွာ ရွိမေနဘူး။ ဆိုလိုတာက ဘာသာေရးအဆံုးအမအရ ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းေအာင္ က်င့္ႀကံအားထုတ္တာမ်ိဳး တရုတ္ျပည္မွာ မထြန္းကားဘူးဆိုတဲ့ကိစၥပါ။

ဒီလိုကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ ဘာသာေရး အထိမ္းအကြပ္ေတြရွိမေနတဲ့အျပင္ စည္းကမ္းႀကီးပါတယ္လို ့ နာမည္ေက်ာ္ခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကလည္း အခုအခါမွာ ႏြားႏို ့ကိုးလီ။ ေရကုိးလီ ျဖစ္လာေနတာေၾကာင့္ ကိုယ္က်င့္တရားဆိုင္ရာ ကြန္ျမဴနစ္အဆံုးအမ ဆိုတာကလည္း ဖုန္တက္ခ်ကိုက္ျဖစ္လာေနပါၿပီ။ တရုတ္တို ့ရဲ ့ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒဟာ ညညဆို ႏိုက္ကလပ္ကို သြားရတာနဲ ့၊ အငယ္အေႏွာင္း ေလးထားရတာနဲ ့၊ လာဘ္လာဘကေလးခံုမင္ရတာနဲ ့၊ အစိုးရ၀င္ထမ္းတပိုင္း၊ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းရွင္တပိုင္း ျဖစ္ခ်င္ရတာနဲ ့ တရုတ္ျပည္သူ ့သမၼတႏိုင္ငံေတာ္ၾကီးမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ေျပာင္းလဲ လာေနတာပါ။ တရားတဲ့နည္းနဲ ့ပဲျဖစ္ျဖစ္။ မတရားတဲ့နည္းနဲ ့ပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ အတြက္ကိုက္ရင္ၿပီးတာပဲဆိုတဲ့ စီးပြါးေရးေသာင္းက်န္းတဲ့ တရုတ္ျပည္သားေတြ သိသိသာသာမ်ားလာေနၿပီဆိုပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ အတုအပကုန္ပစၥည္းေတြ၊ ခိုးကူး၊ ခိုးထုတ္တဲ့နည္းပညာဆိုင္ရာ ပစၥည္းေစ်းကြက္က တရုတ္ျပည္မွာ သိပ္တြင္က်ယ္ဆိုပဲ။ တရုတ္ျပည္မွာေခတ္စားေနတဲ့ အယူအဆတခုကလည္း ေၾကာင္အျဖဴ၊ အမဲဆိုတာထက္ ႂကြက္မိဖို ့သာအဓိကလို ့ဆိုသကိုး။

ဘာပဲေျပာေျပာ တရုတ္ျပည္သားေတြခ်မ္းသာလာေနၾကပါၿပီ။ အခုဆိုကမၻာလွည့္ခရီးသြားေတြထဲ တရုတ္ႏိုင္ငံသားေတြ မၾကာမၾကာျမင္ေနရပါၿပီ။ တရုတ္ျမန္မာနယ္စပ္က မူဆယ္ၿမိဳ ့ ဆိုတာ တရုတ္ ႏိုင္ငံသားခရီးသြားေတြမၾကာခဏ လာလာလည္ေနတဲ့ၿမိဳ ့ျဖစ္ေနပါၿပီတဲ့။ မူဆယ္ၿမိဳ ့ လမ္းမေတြမွာ၊ ကားဂိတ္ေတြမွာ သနပ္ခါးပါး ကြက္ၾကားနဲ ့ ျမန္မာကေလးငယ္ေလးေတြ၊ေခါင္းရြက္ဗ်က္ထိုးေစ်းသည္ ေလးေတြကို သူတို ့ေတြက တအံ့တၾသနဲ ့ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾကဆိုပဲ။ ကေလးေတြဆိုလို ့ တရုတ္ႏိုင္ငံမွာ ကေလးနဲ ့ ပါတ္သက္တဲ့ျပႆနာတခုရွိေသးတယ္။ အဲဒီ ျပႆနာကလည္း တရုတ္ေတြဒုကၡေပးရင္ အေမရိကန္ထက္ဆိုးလိမ့္မယ္ဆိုတာနဲ ့ပါတ္ သက္ေနတယ္လို ့ဆိုပါတယ္။

တရုတ္ျပည္မွာက လူဦးေရသိပ္မ်ားေတာ့ အိမ္ေထာင္တခုမွာ ကေလးတေယာက္ပဲယူရမယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေတာ္ကျပဌာန္းထားတဲ့ဥပေဒပါ။ ဒီဥပေဒကို ၁၉၇၉ခုႏွစ္ကစၿပီးျပဌာန္းခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီကာလကေမြးလာသူေတြဟာ အခုဆိုအသက္ သံုးဆယ္နားကပ္ေနပါၿပီ၊ အရြယ္ေရာက္ကုန္ၾကၿပီဆိုပါေတာ့။ ျဖစ္ပံုက တရုတ္လူမ်ိဳးဆို တာ သိၾကတဲ့အတိုင္း သားနဲ ့သမီးဆို သားကိုပိုလိုခ်င္သူေတြ။ ကိုယ္၀န္ရွိလို ့ သားေယာက်ာ္းေလး မဟုတ္ရင္အမ်ားစုက ကိုယ္၀န္ဖ်က္ခ်ၾကပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ ့ပဲ တရုတ္မိသားစုေတြမွာ သားေယာက်္ားေလးေတြထြန္းကားၿပီး ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း အဲဒီတဦးတည္းေသာသားေလးေတြကိုပဲ တုန္ေနေအာင္ခ်စ္။ ဖူးဖူးမွဴတ္အလိုလိုက္ခဲ့ၾကပါသတဲ့။ အလိုလိုက္ခံရတဲ့သားမ်ားရဲ ့ထံုးစံအတိုင္း ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာေလးမ်ားက ေခသူမ်ားမဟုတ္ၾကဘူးေပါ့။ မိဘေဆြမ်ိဳးမ်ားအေပၚဆိုးၾက၊ ႏြဲ ့ၾကသေပါ့။ မိသားစုတခုမွာ ရွင္ဘုရင္ေလးတပါးစီရွိေနၾကတယ္လုိ ့ေတာင္ အမြန္းတင္ေျပာတတ္ၾကပါသတဲ့။ အခုေတာ့ အဲဒီသားေတာ္ေမာင္ကေလးမ်ားက အရြယ္ေရာက္လာၾကၿပီေကာ။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္လို ့ရတဲ့အရြယ္၀င္လာၾကၿပီေကာ။

အခုေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ေလာက္ၿပီ ထင္ပါတယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ လူဆိုးေလးေတြ အရြယ္ေရာက္လာ ၾကပါၿပီ။ တေန ့ ဒီပုဂိၢဳလ္ေလးေတြသာ တိုင္းျပည္ကိုအုပ္စိုးတဲ့ကာလေရာက္လာရင္ဆိုတာ စိုးရိမ္တတ္သူေတြ အတြက္ ရင္ေလးစရာကိစၥေတြျဖစ္ေနပါသတဲ့။ ဒါဟာ တရုတ္ျပည္က ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြ ႀကိဳတင္ၿပီးအစိုးရိမ္ လြန္ေနတာ လည္းျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္၊ အဆိုးတရားကိုႀကိဳတြက္ၿပီး ျပင္ဆင္ထားႏိုင္ရင္ေတာ့ ေရွ ့ေရးအတြက္စိတ္ ေအးရတာေပါ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြအေပၚ သိပ္ၿပီးအစိုးရိမ္ မႀကီးမိေသးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ က တရုတ္သိုင္းကားဆိုလည္းႀကိဳက္၊ တရုတ္ပန္းခ်ီဆိုလည္း ႀကိဳက္၊ တရုတ္သမိုင္းဆိုလည္း စိတ္၀င္စား၊ တရုတ္အစားအအစာကလည္းႀကိဳက္၊ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ့ဇနီး ကလည္း တရုတ္ကျပားမေလးပါ။ ေလာေလာဆယ္စိုး ရိမ္မိတာတခုကေတာ့ တရုတ္ျပည္မွာ မိန္းမထက္ေယာက်္ားမ်ား ေနတယ္ဆိုတဲ့ကိစၥပါပဲ။ အခုကိုပဲသတင္းေတြၾကားေနရပါၿပီ။ ျမန္မာမေလးေတြကို ေစ်း ေကာင္းေကာင္းေပးၿပီး တရုတ္အစ္ကိုႀကီးမ်ားက ဇနီးမယား အျဖစ္ျမန္မာျပည္ေနာက္ ေဖးေပါက္ကေန၀ယ္ယူ ေနၾကပါသတဲ့။ ကခ်င္မေလးေတြ၊ ရွမ္းမေလးေတြ ေရႊညာသူျမန္မာ မေလးေတြတခ်ိဳ ့ ကလည္း မထူးပါဘူးဆိုၿပီး တရားအားထုတ္၊ တရုတ္အားထားေနၾကရပါ သတဲ့။ စိုးရိမ္စရာမေကာင္းလားဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္လည္း တရုတ္နဲ ့ ျမန္မာေသြးေႏွာၾကတယ္ ဆိုတာက အခုမွျဖစ္ လာတာမဟုတ္ဘူးေလ။ တရုတ္နဲ ့ျမန္မာႏွစ္ႏိုင္ငံံက ဆက္ဆံေရးေကာင္းဖို ့လိုပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြမဟုတ္ လား။ မႏၲေလးၿမိဳ ့ၾကီးမွာ တရုတ္ေတြသိပ္မ်ားလာေနတဲ့ကိစၥကေတာ့ကၽြန္ေတာ္လည္းမတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။ ျမန္မာေတြလည္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မ်ားေနၾကတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ သူမ်ားတိုင္းျပည္မွာေနေနရတာ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ရွိေနေပါ့။ တကယ္ေတာ့ တရုတ္လူမ်ိဳးေတြ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာကိုစြန္ ့ၿပီး ကမၻာတခြင္က်င္လည္ ေနၾကတာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမေမြးခင္ ကတည္းကပါ။ စကားႀကံဳလို ့ေျပာရရင္ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္ရဲ ့ အမိြဳင္ၿမိဳ ့ ကိုသြားတဲ့ခရီးမွာ သေဘၤာနာမည္က ဟိုင္လီတဲ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ ့ တရုတ္နာမည္က တန္လူေရွာင္လို ့ ေခၚပါသတဲ့။ အမြိဳင္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို ့အဆက္အသြယ္ျပတ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ ့ သူတို ့တည္းတဲ့ ဟိုတယ္နားက တရုတ္မေလးေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လက္ေမာင္းႂကြက္သားညွစ္ျပခဲ့ပါသတဲ့။

မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ကၽြန္ေတာ္တို ့တန္ဘိုးထားၿပီး၀တ္ဆင္ေနၾကတဲ့ အမ်ိဳးသား ၀တ္စံု တိုက္ပံုအကၤ်ီဆိုတာ တရုတ္အ၀တ္အစား စစ္စစ္ျဖစ္ပါေၾကာင္း။ နီးေဟာင္မားလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ား။
( ၂၀၀၇ခုႏွစ္။ ဇူလိုင္လ ၁၇ရက္။ အဂၤါေန ့)