ေမာင္လူမွိန္ေနာက္ဆက္တြဲ

ကိုလူမွိန္အေၾကာင္းအစပ်ိဳးၿပီး စာေတာ္ေတာ္နဲ႔ဆက္မေရးျဖစ္ပါ။
အခု ျပန္ဆက္ပါ့မယ္။ မဆက္ခင္ ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ အေၾကာင္းကို ဘာလို႔ေရးရ သလဲ ဆိုတာကို္ ရွင္းပါဦးမယ္။ သူ႔ရဲ႕ စရိုက္ သဘာ၀ တခ်ိဳ ႔နဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာ အျဖစ္အပ်က္ တခ်ိဳ ႔ကို စာဖတ္သူေတြဆီမွ် ေ၀ေပးခ်င္တာက တေၾကာင္း။ ျမန္မာ့ ကဗ်ာေလာကမွာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္၊ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ အေပၚ ၾသဇာေညာင္းေလာက္ေအာင္ ကိုလူမွိန္ရဲ႕ ဖန္တီး မႈေတြက အႀကီးအက်ယ္ မရွိခဲ့ေပမဲ့လည္း သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ဘယ္လို အေနအထိုင္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ အႏုပညာသမား တေယာက္၊ ကဗ်ာသမားတေယာက္ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းခဲ့သလဲဆိုတာ ပံုၾကမ္း ေလာက္ျပန္ျမင္ရရင္ပဲမဆိုးဘူးလို႔ ထင္မိတာကတေၾကာင္း။ ကိုလူမွိန္ကိုသတိရေနမိလို႔က တေၾကာင္းေပါ့။

ကဗ်ာဆရာေမာင္လူမွိန္ဟာ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ကပါ။ ျမင္းၿခံသား ဟုတ္မ ဟုတ္ေတာ့မသိ။ သူက ြယ္လြန္ေတာ့လည္း ျမင္းၿခံမွာပါပဲ။ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲကာလ။ အေမရိကန္ရဲ ႔ က်ဴး ေက်ာ္မႈကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ေရး ၾကတဲ့အထဲ ေမာင္လူမွိန္တို႔လည္း ထင္ထင္ရွားရွားပါပါတယ္။ ေမာင္လူမွိန္တို႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႔ဟာ ေခတ္ၿပိဳင္ ကဗ်ာဆရာေတြ။ “ေတာ္လွန္ကဗ်ာ”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေပါင္းၿပီးေရးခဲ့၊ ထုတ္ခဲ့ၾကသူေတြ ေပါ့။ ျမန္မာ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာလမ္းမွာ သတိျပဳမိေအာင္မွတ္တိုင္ထူႏိုင္ခဲ့ တဲ့စာအုပ္တအုပ္ပါ။

ေမာင္လူမွိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုတဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၉၀ပါတ္၀န္းက်င္။ မႏၱေလးမွာ။ စာေရးဆရာ ေဇာ္မ်ိဳးသက္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးကို ေမာင္လူမွိန္ တက္လာပါတယ္။ ေဇာ္မ်ိဳးသက္က အခ်စ္၀တၳဳေရးတဲ့သူဆို ေပတဲ့ ကဗ်ာသမားေတြ အေပၚသံေယာစဥ္ သိပ္ႀကီးတယ္။ သူ႔၀တၳဳ တပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ေမာင္သက္ခိုင္ကမႏၱေလးတက္ၿပီး ဗီဒီယို ရိုက္တယ္။ ေဇာ္မ်ိဳးသက္ပဲ ဇတ္ညႊန္းခြဲတယ္။ အဲဒီဗီဒီယိုအဖြဲ႔နဲ႔ လူမွိန္ ကိိုေခၚခဲ့တာ။ နန္းေရွ ႔၊ေအာင္ေတာ္မူအရပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တခုမွာ တည္းၾကတယ္။ တမနက္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေငးေနတဲ့ ကိုလူ မွိန္ကို ကိုေဇာ္မ်ိဳးသက္ကပဲမိတ္ဆက္ေပးတယ္။

အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ အျဖဴတ၀က္အမဲတ၀က္ဆံပင္ေတြက ေခြေခြေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့။ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ ေကာင္းေကာင္းဆိုေပမယ့္သူ႔ မ်က္လံုးေတြကရီေ၀ေ၀။ မ်က္ႏွာမွာ အၿမဲလိုလိုၿပံဳးေရာင္သန္းေန တတ္တယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ ႀကိဳက္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ႀကိဳက္တယ္။ အရက္ႀကိဳက္တယ္။ စကားေျပာရင္ ခပ္ေအးေအး။ ေလသံကလည္း ခပ္ေျဖးေျဖး။ ႏူးညံ့တဲ့သူ။ သေဘာေကာင္းတဲ့သူ။ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ တဦးပါ။ လြယ္အိတ္။ ေဘာပင္။ ေဆးေပါ့လိပ္စတဲ့ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရဲ ႔အေဆာင္အေယာင္ေတြအားလံုးလိုလိုသူ႔မွာရွိပါတယ္။

စကား၀ိုင္းေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေဆြးေႏြးတတ္သူ မဟုတ္။ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီထင္မွ ၀င္ေထာက္ ေပးတတ္တဲ့သူ။ ေကာင္းတဲ့အ ခ်က္ကို အသိမွတ္ျပဳေထာက္ခံတတ္တဲ့သူ။ လူယဥ္ေက်းေတြရဲ ႔စရိုက္ အျပည့္ရွိတဲ့သူပါ။

ကဗ်ာဆရာဆိုေပမယ့္ ကဗ်ာပဲေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ပန္းခ်ီဆြဲစားသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ ႔ပံုတူခဲျခစ္ေကာက္ ေၾကာင္းတခ်ိဳ ႔ေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ အဆင့္ရွိသူတဦးပါ။ သူ႔နယ္။ ျမင္းၿခံ ဘက္မွာ ျပဇတ္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြလည္းေရးပါသတဲ့။ ႏိုင္ငံေရးလည္း စိတ္၀င္စားသူပါ။ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးသမား။ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူ တဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္အခါကသူ ေရွာင္တိမ္းေနတဲ့ကာလပါ။

သိရသေလာက္ အိမ္ေထာင္မရွိပါ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာသိပ္ေျပာသူ မဟုတ္။ ေမာင္လူမွိန္ခ်ီးမႊန္းခန္းလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဆင္မေျပတာတခ်ိဳ ႔ ဆက္ပါမယ္။ တေနကုန္တေနကမ္းအရက္မူးေနတဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္အရက္ သမားမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုလူမွိန္က ေန႔စဥ္လိုလိုအရက္ေသာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္က ေန႔တိုင္းခ်ပါတယ္။အရက္စြဲေနသူလို႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။ အရက္မူးရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္လာတာကလြဲၿပီး ေအာ္လား ဟစ္လားလုပ္သူမဟုတ္။ ေပါက္ကြဲတတ္သူမဟုတ္။ၿငိမ္းခ်မ္းသူပါ။

အတည္တက်ေနထိုင္တတ္သူမဟုတ္။လြင့္ပါးေနတတ္သူ။ အေဖၚရွိရင္နယ္စံုလိုက္တဲ့သူ။ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈနည္းပါးတဲ့သူ။ လူေအး။ဒီလိုလူတေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခင္ပါတယ္။ အရက္ေန႔ တိုင္းေသာက္၊ ႀကံဳတဲ့အရက္ေသာက္၊ႀကံဳတဲ့ေနရာေသာက္။ ႏွစ္ရွည္လ မ်ားႀကံဳသလိုေလလြင့္ ေနတတ္တဲ့သဘာ၀နဲ႔ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈ နည္းပါးတာကိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။ ကဗ်ာသမား၊စာသမားမွာ ေဘာပင္နဲ႔စာရြက္ရွိရင္အႏုပညာခင္းက်င္းလို႔ရေနပါၿပီ။ ၀င္ေငြရတဲ့ တျခား အလုပ္အကိုင္ မရွိတဲ့အခါမွာ စာေတြကဗ်ာေတြကိုအာရံုစိုက္ဖန္ တီးေနေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ ဘ၀ကႏြမ္းပါးလွပါတယ္။ အမွီအခိုအၿမဲလိုအပ္ေနသူလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူျပင္းတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဘ၀ကိုေရစုန္ေမွ်ာေနသူလို ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ ပါ။ ကိုလူမွိန္က ကၽြန္ေတာ့ထက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးပါတယ္။ သူ႔ကို ဆံုးမ သလို ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္လည္း သူက ေစာတကမတက္ပါဘူး။ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပါပဲ။ သူ႔အၾကည့္ကေတာ့ ဘ၀ကမင္းထင္ သလိုမဟုတ္ဘူး လို႔ေျပာေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာတဲ့သူပဲ ျပန္ၿပီးအားနာရေလာက္ေအာင္ သေဘာေကာင္းတဲ့သူပါ။

တရက္။ မႏၱေလးက လူထုစာအုပ္တိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုလူမွိန္သြား ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိရတဲ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ပလက္ေဖါင္းေပၚကေန ဟဲ့ေကာင္မႀကီးလို႔လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ ကိုလူမွိန္လည္း၀မ္း သာသြားပါတယ္။ မဆံုျဖစ္ၾကတာၾကာၿပီဆိုပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အရက္ဆိုင္သြားဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ကိုေခ်ာႏြယ္က လည္း အေသာက္သမားပဲ။ အရက္ေကာင္းေကာင္းတိုက္မယ္ဆိုၿပီး အနီဆိုင္ကိုေခၚသြားပါတယ္။အနီဆိုတာအရက္ျဖဴမဟုတ္၊အစိုးရ ထုတ္ ဘီအီးဒီစီမဟုတ္၊ ေတာအရက္မဟုတ္။ (ဒီကေန႔ကေလးမ်ား မသိမွာဆိုးလို႔ရွင္းျပတာပါ)

ေမာင္လူမွိန္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ ကၽြန္ေတာ္။ ပူေလာင္လွတဲ့မႏၱေလး ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ အရက္ေသာက္ၾကပါၿပီဗ်ား။ အဲဒီအခါက ကိုေခ်ာ ႏြယ္က ေရလွ်ံေနတဲ့ကာလ။ မွတ္တမ္းတင္ ဗီြဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးတခုမွာ အႏုပညာညႊန္ၾကားသူ။ ပံုမွန္၀င္ေငြရွိသူ။ ကိုလူမွိန္က ေလလြင့္သူ။ ကၽြန္ေတာ္ကရက္အကန္႔အသတ္မဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ခံထားရသူ။ အခိုက္ အတန္႔ေလလြင့္ေနသူ။ အဲ့ဒီေန႔က အရမ္းမူးေအာင္မေသာက္ၾကပါ။ ေတြ႔ဆံုၾကလို႔အေပ်ာ္သေဘာ။ မူးရံု၊ အျမည္းစားေကာင္းရံုေသာက္ ၾကတာပါ။ စကားေျပာေကာင္းရံုဆိုပါေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ကဗ်ာေတြကို ခံတြင္းေတြ ႔တဲ့သူပါ။ ကိုလူမွိန္ကိုေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္အရ ကိုေခ်ာႏြယ္ထက္ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့လထုတ္ စာေပဂ်ာနယ္မွာပါလာတဲ့ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ ဆတ္သြားဆိုတဲ့ကဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဗ်ာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိသမွ် ဒီတပုဒ္ကေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲမွာ၊ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြထဲမွာ ဂႏၱ၀င္ပဲလို႔ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ ကိုေခ်ာႏြယ္က ထံုးစံအတိုင္း သူ႔အေပၚႏႈတ္ခမ္းကို တြန္႔ၿပီး ၿပံဳးပါတယ္။ ငါလုပ္တာပဲ၊ ေကာင္းမွာေပါ့ဆိုတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးပါ။ အရက္ဆိုင္ကအထြက္။ ေမာင္ရင္က စာေပဂ်ာနယ္က ကဗ်ာေတြ ကို အကုန္မဖတ္ဘူး ထင္တယ္လို႔ ကိုလူမွိန္က ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္း ေျပာပါတယ္။ ဖတ္တာေပါ့လို႔ဆိုေတာ့။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကဗ်ာက ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ထက္ေကာင္းတာကို အဖြင့္ကဗ်ာ တင္ ထားတယ္ေလတဲ့။ ဟာ ။ဟုတ္သားပဲ။ကိုလူမွိန္ရဲ ႔သဘာ၀သင္းကြဲ ဆိုတဲ့ကဗ်ာက ထိပ္ဆံုးကပါ။ ကိုေခ်ာႏြယ္ကိုအစြဲလြန္သြားလို႔သူ႔ကဗ်ာကို ခ်ီးမြန္းရမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ သူ႔ကဗ်ာေလးကလည္းရွားရွားပါးပါး သိပ္ေကာင္း ပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာၿပီးမွ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ဆတ္သြားလာတာပါ။ စာေပဂ်ာနယ္ ဟာ အဲဒီအခါက တကယ္ပဲအဆင့္ရွိတဲ့စာေပအႏုပညာေတြကိုေရြးၿပီးတင္ ဆက္ခဲ့တာပါ။ ကိုလူမွိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားနာ သြားပါတယ္။ ကိုလူမွိန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ေအာင္ စလိုက္တာပါ။ ကိုေခ်ာႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အားလံုး၀ိုင္းရယ္ျဖစ္လိုက္တဲ့စကားပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္တယ္ဆိုတာက ကိုလူမွိန္ေျပာတာမွန္တယ္လို႔၀င္ခံ လိုက္တာပါ။ မႏၱေလးေန႔လည္ခင္းကို ပူတယ္မထင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

အခုေတာ့ ကိုေခ်ာႏြယ္ေရာ၊ ကိုလူမွိန္ေရာ ေလာကမွာ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က ကဗ်ာသမားေတြရဲ ႔ ဘ၀ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရတာ ရင္ေတာ့အေမာသား။ ထပ္ၿပီးဖတ္ၾကည့္ပါဦး ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ကဗ်ာ။

“သဘာ၀သင္းကြဲ”

စာ၊ခို၊က်ီးကန္း ပ်ံက်သမား။

ေရအိုင္ဘဲျဖဴ ေလွထိုးသား။

တီေကာင္ လယ္ထြန္စား။

(ေမာင္လူမွိန္)

ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခင္တဲ့ ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ဓါတ္ပံု မေဖၚျပေပးႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းပါ။သူ႔ဓါတ္ပံုကလည္းစာနယ္ ဇင္းေတြမွာခပ္ရွားရွား။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တြဲရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံု အရင္ကရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက သိမ္းတဲ့အထဲပါသြား လို႔ပါ။ ျခေသၤ့တေကာင္ရဲ ႔ေျခေထာက္ေဘးမွာ လြယ္အိတ္တလံုး နဲ႔ ေဆးလိပ္ခဲေနတဲ့ ကိုလူမွိန္။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ေနကာ မ်က္မွန္ကို တတ္ၿပီးဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ သူက လူေခ်ာဗ်။

(ကိုလူမွိန္ေနေကာင္းပါေစ)