ေျခာက္ကပ္ကပ္ၿမိဳ႔ေတာ္

တကယ္ပဲ ေျခာက္ကပ္တဲ့ၿမိဳ႔ပါ။

ဘုရားေက်ာင္းေတြလည္း ေျခာက္ကပ္

လမ္းမေတြလည္း ေျခာက္ကပ္

ျပတိုက္ေတြမွာလည္း ေျခာက္ကပ္

အရက္ဆိုင္ေတြလည္း ေျခာက္ကပ္

ဘူတာရံုေတြလည္း ေျခာက္ကပ္။

ဒီေျခာက္ကပ္ကပ္ ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ

အသံုးမက်တဲ့ သမၼတတေယာက္ရွိတယ္။

(သူ႔မိန္းမနဲ႔ မိသားစုကလည္း အသံုးမက်ဘူး။)

အဲဒီၿမိဳ႔ေတာ္အတြင္း

ေငြလိုေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ

ရန္လိုေနတဲ့ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ

အပ်င္းထူးလြန္းတဲ့ အစိုးရ၀န္ထမ္းေတြ

အမဲလိုက္သမားလို ေရွ႔ေနေတြ

ဆက္ဆံရခက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးပဓါန၀ါဒီေတြ

အထိုင္အထေႏွးတဲ့ လံုၿခံဳေရးရဲေတြ

လိင္တူခ်င္းပဲ ဆက္ဆံခ်င္သူေတြ

အထည္ႀကီးပ်က္ ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ

ဥာဏ္ထိုင္းတဲ့ စစ္သားေတြ

အိမ္ေထာင္ေရးရႈပ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔

လူလိုေနထိုင္တဲ့ ေခြးမ်ိဳးစံုတို႔ရွိၾကတယ္။

ဒါေၾကာင့္မို႔ထင္ရဲ႔

ဒီၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးကို

လံုၿခံဳေရး အထူးတင္းက်ပ္ထားရတယ္။

ၿမိဳ႔ေတာ္မွာ

လႈပ္လႈပ္ရွားရွားဆိုလို႔

အေရးေပၚလူနာတင္ကားေတြ

ဆူဆူညံညံေျပးလႊားေနတတ္တာပဲ။

ၿမိဳ႔ေတာ္အဂၤါရပ္နဲ႔အညီေျပာရရင္ေတာ့

သူတို႔ေတြခ်ည္းပဲ မဟုတ္ပါဘူး။

ၿမိဳ႔ပါတ္ပါတ္လည္မွာ

ဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ေတြရွိတယ္။

ေဖၚေရြမႈမရွိတဲ့ တရုတ္တန္းတခု

မူးယစ္ေဆးအေရာင္းအ၀ယ္နဲ႔

လူမိုက္ဂိုဏ္းတခ်ိဳ႔လည္းရွိတယ္။

တကၠသိုလ္၊ေကာလိပ္တခ်ိဳ႔နဲ႔

အေဖၚအခၽြတ္ အရက္ဘားေတြလည္းရွိတယ္။

(သူတို႔ကေတာ့ လူႀကီးမင္းမ်ားေဂဟာလို႔ေခၚသေပါ့။)

ရန္ပြဲမ်ားတဲ့ ဂ်က္ဇ္ကေဖး

ေရလွ်ံတဲ့ ကားသူခိုးအုပ္စု

လူတြင္က်ယ္လုပ္တဲ့ လူ႔အခြင့္အေရးအုပ္စု

အေခ်ာင္ဘာရမလဲေခ်ာင္းေနတဲ့ သံတမန္အသိုင္းအ၀ိုင္း

အရက္အၿမဲတန္းမူးေနတဲ့ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့မ်ား

စစ္ျပန္သူေတာင္းစားမ်ား

အေၾကြးထူထူ ကားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားမ်ား

ပံုမွန္လုပ္ေနက် ပ်င္းစရာ(တခါေလ ေပ်ာ္စရာ) ဆႏၵျပပြဲမ်ား

ဘယ္သူ႔ကိုမွ လူလို႔မထင္တဲ့ ဆရာ၀န္မ်ား

ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းၿပီး အလုပ္မျဖစ္တဲ့ပညာတတ္မ်ား

ေစတနာေကာင္းေပမယ့္ ၀င္ေငြမေကာင္းတဲ့ေက်ာင္းဆရာမ်ား

မတိုးတက္ႏိုင္ေသးတဲ့ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးသမားမ်ား

ႏိုင္ငံျခားကလာတဲ့ တရားမ၀င္အလုပ္သမားမ်ား

ဘုရားသခင္ကို လံုး၀ယံုၾကည္သူမ်ားနဲ႔

လံုး၀ မယံုသူမ်ားလည္းရွိတဲ့ၿမိဳ႔ေပါ့။

လက္၀ဲသမားေတြက ဘူဇြာၿမိဳ႔လို႔ေခၚၾကၿပီး

ထိပ္ေျပာင္ေျပာင္လူတေယာက္ရဲ႔နာမည္ကို တတ္ထားတဲ့ၿမိဳ႔ေပါ့။