عيد مبارك

ရမ္မဒန္ ဥပုုတ္လၿပီးသြားလိုု႔ အာေရဗ်လိုု “အစ္ မူဘာရက္” عيد مبارك လိုု႔
ႏႈတ္ဆက္လိုုက္တာပါ။ မူဆလင္ကမၻာမွာ ဒီႏွစ္ဥပုုတ္လက တျခားႏွစ္ေတြ
ထက္ ပိုုၿပီးထူးျခားတယ္လိုု႔ ဆိုုရမယ္။ တူနီးရွားက စတဲ့ အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္
ေရး လႈိင္းလံုုးႀကီး မူဆလင္ကမၻာကိုု ဖုံးလႊမ္းခဲ့တယ္။ အီဂ်စ္ေတာ္လွန္ေရး
ေအာင္ပြဲခံခဲ့တယ္။ ဘင္လာဒင္ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ကဒါဖီ ထြက္ေျပးေနရၿပီ။

ထရီပိုုလီၿမိဳ႕ေတာ္ကိုု သူပုုန္ေတြ သိမ္းထားၿပီ။ ဆီးရီးယားမွာ လူထုုတိုုက္ပြဲ
အျပင္းအထန္ ႏႊဲေနတယ္။ အခုုအခ်ိန္ဟာ မူဆလင္ကမၻာက အာဏာရွင္ေတြ
ဘုုရားကိုု အထူး “တ” ေနရတဲ့ အခ်ိန္အခါျဖစ္တယ္။ မူဆလင္ကမၻာတင္မက
ႏိုုင္ငံတကာက အာဏာရွင္ေတြပါ ယံုုၾကည္ရာ ဘုုရားေတြကိုု “တ”ေနၾကလိမ့္
မယ္။ “တ”လည္း “တ”ေလာက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ကမၻာမွာရွိေနတာကိုုး။

ဒီႏွစ္ဥပုုတ္လ ဘယ္လိုုလဲလိုု႔ မိတ္ေဆြ မူဆလင္တဦးကိုု ေမးၾကည့္တယ္။
သူေရာ သူမိသားစုုေရာ သူ႔မိတ္ေဆြအသိုုင္းအ၀ိုုင္းမွာေရာ ဒီႏွစ္ ရမ္မဒန္ကိုု
အထူးအာရံုုစိုုက္ၿပီး တရားမွာ အာရံုုျပဳၾကသတဲ့။ မူဆလင္ကမၻာက ေသြး
ထြက္သံယိုုမႈေတြ။ အၾကမ္းဘက္မႈေတြ။ မတရားမႈေတြကိုု ၿငိမ္းေအးေစဖိုု႔
အထူးဆုုေတာင္းမႈေတြ လုုပ္ခဲ့ၾကတယ္လိုု႔ ဆိုုတယ္။ သူ႔ကိုု အခုုလုုိေမးလိုု႔
ေက်းဇူးတင္တယ္ဆိုုၿပီး မိတ္ေဆြ မူဆလင္လူငယ္ မ်က္ရည္၀ဲပါတယ္။

သူက တူနီးရွားကပါ။ အႏုုပညာသမား။ အေျပာအဆိုု အေနအထိုုင္ ကိုုယ့္
ထက္ ႏူးညံ့ပါတယ္။ ေမတၱာတရားလည္း ကိုုယ့္ထက္ ပိုုပါတယ္။ မင္းတိုု႔ျမန္
မာျပည္အတြက္လည္း ဆုုေတြေတာင္းေပးခဲ့တယ္။ သူ႔မိတ္ေဆြေတြကိုုလည္း
ျမန္မာျပည္ အဆင္ေျပေရး ဆုုေတာင္းေပးဖိုု႔ လႈံ႕ေဆာ္ခ့ဲပါသတဲ့။ အဲဒါကိုု တုုံ႕
ျပန္တဲ့အေနနဲ႔ ဒီစာကိုု ေရးတာပါ။

ယံုုၾကည္ရာ ဘာသာေတြ ဘယ္လိုုကြဲကြဲ။ အာဏာရွင္ဟာ အာဏာရွင္ပဲ။
ကိုုယ့္ျပည္သူေတြကိုု ရက္စက္တာကေတာ့ အတူတူပဲ။ ဘာသာတရားမွာ
ဘယ္လိုုပဲ ဆံုုးမ ဆံုုးမ။ တရားနဲ႔အညီ မေနရင္ ေလာကႀကီး မၿငိမ္းခ်မ္းဘူး
လိုု႔ ဥပုုတ္ထြက္ခါစ မိတ္ေဆြက သံေ၀ဂသံနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ မင္းတိုု႔ကမၻာမွာ
ပြဲေတြၾကမ္းေနေပမဲ့ အေျဖက ထြက္တယ္ကြ။ ငါတိုု႔ဆီမွာက အခုုခ်ိန္ထိ ေျခ
မကိုုင္မိ လက္မကိုုင္မိ ေယာင္၀ါး၀ါးျဖစ္တုန္းပဲလို႔ ႏွစ္သိမ့္တာလိုုလိုု ညည္း
ျငဴတာလိုုလိုုနဲ႔ သူ႔ကိုု တုုံ႔ျပန္မိပါတယ္။

မူဆလင္ဆိုုလိုု႔ ျမန္မာျပည္မွာလည္း မူဆလင္ကိစၥက ျပႆနာတခုုပါ။ အထူး
သျဖင့္ ရခုုိင္နယ္က ရိုုဟင္ဂ်ာကိစၥ။ လႊတ္ေတာ္ထဲမွာေတာ့ ဒီကိစၥေျပာသံဆိုုသံ
မၾကားေသးဘူး။ မူဆလင္လည္း လူပဲ ဆိုုေပမဲ့ လူအခ်င္းခ်င္းတက္ေနၾကတဲ့
ျပႆနာေတြအထဲမွာ ဘာသာစြဲနဲ႔ ရွင္းေနၾကတာကလည္း တဒုုကၡ။ မၿငိမ္းခ်မ္း
ႏိုုင္ဘူး။ ဘာသာေရးဆိုုင္ရာ ျပႆနာဆိုုတာ အစဥ္အလာကမၻာ့ျပႆနာႀကီး
တခုု။ လူေတြအားလံုုး ဘာသာေရးေတြကိုု စြန္႔လႊတ္ဖိုု႔ ဆိုုတာကလည္း မျဖစ္ႏိုုင္။
တကယ္ေတာ့ လူေတြအရင္က ဘာသာေရးရွိခဲ့ၾကတာ မဟုုတ္ပါဘူး။ ထားပါ
ေတာ့။

မူဆလင္ကမၻာမွာ ဥပုုတ္လေတာင္ မေရွာင္ ပစ္ၾကခပ္ၾက။ သတ္ၾက ျဖတ္ၾက။
ေသၾက ေၾကၾက။ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုုင္ဘူး။ ပလီထဲ ဘုုရား၀ပ္ျပဳေနတုုန္း အေသခံၿပီး
ဗံုုး၀င္ခြဲတဲ့သူကလည္း ရွိေသး။ အဲဒါက အီရတ္မွာ။ ပလီမွာ ၀တ္ျပဳၿပီး ျပန္အထြက္
လမ္းမေပၚအေရာက္ ေသနပ္ေတြနဲ႔အပစ္ခံရတာကလည္း ရွိေသး။ အဲဒါက ဆီး
ရီးယားမွာ။ ဥပုုတ္အထြက္ ရွီအာမူဆလင္ေတြရဲ႕ပလီကိုု ဆြန္နီမူဆလင္က ဗံုုးခြဲ
လိုုခြဲ။ အဲဒါက ပါကစၥတန္မွာ။ ရက္စက္လွေခ်လား။ လူေတြဟာ တေယာက္နဲ႔
တေယာက္ သတ္ခ်င္ ျဖတ္ခ်င္ေနၾကတယ္။ သတ္ေန ျဖတ္ေနၾကတယ္။ ရက္စက္
ျခင္းတရားကိုု ဘယ္ဘုုရားက ဖန္ဆင္းခဲ့တာလဲ။ عيد مبارك “အစ္ မူဘာရက္”

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

မႏၱေလး လမ္းခြဲ

မေန႔ညက မႏၱေလးသားနဲ႔ ရန္ျဖစ္တယ္။ ထိုုးၾက၊ သတ္ၾက၊ နပန္းလံုုးၾကတဲ့
အဆင့္အထိ ေရာက္တယ္။ အြန္လိုုင္းမွာ ရန္ျဖစ္ၾကတာ။ စကားမ်ားၾကရင္း
“ခြပ္” ဆိုုၿပီး သူက ေရးပါတယ္။ “ဘာခြပ္လဲဟ”လိုု႔ ေျပာေတာ့။ မင္းကိုုငါ ထိုုး
လိုုက္တာတဲ့။ မ်က္ခြက္ တည့္တည့္ပဲတဲ့။ အဲဒီေတာ့မွ တိုုက္ပြဲက တရား၀င္
စတင္ပါတယ္။ ကိုုယ့္ဘက္က “၀ွီး....ေဒါက္” လိုု႔ျပန္ေရးလိုုက္တယ္။ “ဘာ
ျဖစ္တာလဲ”လိုု႔ ဆိုုတယ္။ ငါ့ကြန္ျပဴတာေဘးက ဘီယာပုုလင္းခြံနဲ႔ နင့္ကိုု
လွမ္းေပါက္တာ နဖူးကြဲသြားၿပီမဟုုတ္လားလိုု႔ ေျပာပါတယ္။

တဘက္နဲ႔တဘက္ သည္းႀကီးမဲႀကီး တိုုက္ခိုုက္ၾကရင္း အြန္လိုုင္းရန္ပြဲဟာ
တေျဖးေျဖး ျပင္းထန္လာပါတယ္။ ေနာက္ဆံုုး သူက “ရွီး...၀ုုန္း၀ုုန္း၀ုုန္း”
“ေဟးေဟးေဟး” လိုု႔ လုုပ္ပါတယ္။ မွတ္ပလား မွတ္ပလားလိုု႔လည္း ဆိုုပါ
တယ္။ ဘာမွတ္ရမွာတံုုးဆိုုေတာ့ နင့္အိမ္ကိုု ငါမီးရႈိ႕လိုုက္ၿပီေလလိုု႔ ေျပာပါ
တယ္။ ကိုုယ့္ဘက္က တဘက္သတ္ အပစ္အခပ္ရပ္စဲၿပီး အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ရပါ
တယ္။ မဟုုတ္ရင္ တိုုက္ပြဲက မိုုးလင္းမယ္။

ေျပာခ်င္တာက တိုုက္ပြဲကိစၥ မဟုုတ္ပါ။ မႏၱေလးကိစၥ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလး
သူ မႏၱေလးသား အားလံုုးကိုု မဆိုုလိုုပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုုယ္နဲ႔သိတဲ့ မႏၱေလးသား
အားလံုုးလိုုလိုုကိုု ဆိုုလိုုပါတယ္။ ဘာကိုု ဆိုုလိုုတာလဲ။ ရွင္းျပပါ့မယ္။ မႏၱေလး
သားေတြ ေဒသစြဲသိပ္ႀကီးၾကတယ္။ ၿမိဳ႕စြဲသိပ္ႀကီးၾကတယ္။ အဲဒါဘာျဖစ္
သတုုံး။ သူသူ ငါငါ ကိုုယ့္ေဒသ ကိုုယ္စြဲၾကတာ မဟုုတ္လားလိုု႔ ေမးၾကလိမ့္
မယ္။ ဟုုတ္ေတာ့ ဟုုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးသားမ်ားက တမူးဖိုုး ပိုုရွဴခ်င္
ၾကတယ္။ “ဘူ” အခ်င္းခ်င္း “တစ္” လုုပ္ခ်င္ၾကတယ္။ (ကိုုယ္နဲ႔ သိတဲ့သူေတြ
ကိုုပဲ ေျပာေနတာပါ) ေဒသစြဲ မရွိသူ မႏၱေလးသားမ်ားလည္း ရွိေကာင္းရွိႏိုုင္ပါရဲ႕။

မေန႔ညက ရန္ျဖစ္တဲ့အေကာင္က တကယ္ေတာ့ မႏၱေလးမွာ ေမြးတဲ့ေကာင္
မဟုုတ္ဘူး။ ရန္ကုုန္မွာေမြးၿပီး မိဘေတြ အလုုပ္ေျပာင္းလိုု႔ မႏၱေလးေရာက္သြား
တာ။ သူ႔ကိုုယ္သူေတာ့ မႏၱေလးသားတဲ့။ မႏၱေလးတကၠသိုုလ္က ဆင္းလိုု႔တဲ့။
မႏၱေလးမွာ ႀကီးျပင္းလိုု႔တဲ့။ နယူးေယာ့ခ္မွာ ေနသူကိုု နယူးေယာ့ကာလိုု႔ ေခၚ
သလိုုပဲတဲ့။ ေျပာပံုုက။ အာရံုုခံစားမႈ၊ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္၊ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဖန္တီးမႈအရာမွာ
မႏၱေလးသားေတြကိုု ဘယ္သူမွ မမီဘူးလိုု႔လည္း ဆိုုေသးတယ္။

ထားပါ။ ကိုုယ္လည္း မႏၱေလးမွာ ေနဖူးပါတယ္။ မႏၱေလးရဲ႕တန္ဘိုုးကိုု သိပါ
တယ္။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးသားမိုု႔ ပိုုေတာ္တယ္လိုု႔ေတာ့ လာမလုုပ္ပါနဲ႔။ ၿမိဳ႕မၿငိမ္း
တိုု႔၊ ဦးရာဇတ္တိုု႔၊ အရီးေတာင္းဦးေက်ာ္သိန္းတိုု႔၊ ပါပါေလးတိုု႔၊ ကိုုဘဟိန္းတိုု႔၊
က်ားဘညိမ္းတိုု႔။ လူထုုေဒၚအမာ၊နဂါးေဒၚဦး။ ေလဘာတီ မျမရင္တိုု႔ သူ႔ဟာနဲ႔
သူ အေရးပါၾကတာ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ တန္ဘိုုးလည္း ထားပါတယ္။
မႏၱေလးသားေတြ ေတာ္တာ၊ ထက္တာ ရာဇ၀င္အစဥ္အလာအရ ေရခံေျမခံ
ေကာင္းလိုု႔၊ နန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔ နီးလိုု႔ဆိုုၿပီး အစြဲတႀကီးနဲ႔ေျပာတာေတာ့ လက္မခံ
ပါဘူး။

မင္းတိုု႔ေတြ သိပ္ေတာ္လြန္းလိုု႔ပဲ တရုုတ္ေတြ သြားၾကားထိုုးရင္း မႏၱေလးကိုု
၀င္သိမ္းခဲ့တာ မဟုုတ္လားလိုု႔ ဟိုုအေကာင့္ကိုု “ခနဲ႔” ပါတယ္။ သူ႕ညီမက
မႏၱေလးမွာ တရုုတ္စာသင္ေနတယ္ဆိုုလိုု႔ “မင္းညီမေရာ မွန္နန္းရာဇ၀င္ကိုု
တရုုတ္လိုု ဘာသာမျပန္ေသးဘူးလားလိုု႔” ေနာက္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့
သူညီမက မၾကာခင္မွာပဲ တရုုတ္တဦးနဲ႔ မဂၤလာေဆာင္ေတာ့မွာပါ။ အဲဒီမွာ
ဒီအေကာင္ “ယမ္းပံုု မီးက်” ျဖစ္ၿပီး အြန္လိုုင္းကေန လွမ္းထိုုးေတာ့တာပါပဲ။

မႏၱေလးသားေတြက မညံ့ရံုုမက။ တျခားေဒသကလူေတြထက္ ပိုုေတာ္
တယ္ဆိုုတာေရာ။ အခုုလည္း သူက ကိုုယ့္ထက္ ၀င္ေငြေကာင္းၿပီး။ သူ႕
မိန္းမက ကိုုယ့္မိန္းမထက္ ပိုုေခ်ာတယ္ဆိုုတာေရာ။ ႏိုုင္ငံျခားကိုု သူက
အရင္ေရာက္တယ္ဆိုုတာေရာ။ သူ႕ဦးေလးက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာရွိတယ္
ဆိုုတာေရာ။ မႏၱေလးသူမႏၱေလးသားေတြကိုု မထိနဲ႔ဆိုုတာေရာ။ မႏၱေလး
သားက ပိုုျမင့္ျမတ္တယ္ဆိုုတာေရာ ဒီေကာင္ မူးမူးနဲ႔ေလွ်ာက္ေျပာေနပံုုရ
ပါတယ္။ သူက ၾသစေတးလွ်မွာ။ သူ႕ဆီက ေန႔။ ကိုုယ့္မွာ ည။

ရႈပ္တယ္ကြာ။ ျမန္မာျပည္ ဒီမိုုကေရစီရရင္ မင္းတိုု႔မႏၱေလးကိုု သီးျခားခြဲ
ထြက္ခြင့္ေပးမယ္လိုု႔ ေျပာေတာ့။ သိပ္ေကာင္းတာေပါ့။ မင္းတိုု႔မေပးလဲ
ငါတိုု႔က တႏိုုင္ငံထူေထာင္ဖိုု႔ အစီအစဥ္ရွိသတဲ့။ ကဲ...အဲဒါ မႏၱေလးသား
ပါပဲ။ ျပည္ေထာင္စုုကေနေတာင္ ခြဲထြက္ခ်င္ပါသတဲ့။ ဒီလိုုေကာင္ေတြ
ခပ္မ်ားမ်ား မႏၱေလးမွာရွိေနရင္ ခြဲထြက္ခြင့္ေပးလိုုက္တာ မေကာင္းဘူး
လားဗ်ာ။

ဒီေန႔မနက္ေစာေစာ အမ်ိဳးသမီးဆီ ဒီေကာင္ဖုုန္းဆက္ၿပီး ေနာက္ထားေသး
တယ္။ နင့္ေယာက်္ား မထႏိုုင္ေသးဘူး မဟုုတ္လားတဲ့။ ညက နင့္ေယာက်္ား
ကိုု မွတ္ေလာက္ေအာင္ ဆံုုးမထားလိုု႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ထႏိုုင္ဦးမွာ မဟုုတ္ဘူးတဲ့။
အင္း....မႏၱေလးကိုု ခြဲထြက္ခြင့္ေပးေရး လႊတ္ေတာ္မွာ အဆိုုတင္သြင္းဦးမွပါပဲ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

အေသဇတ္လမ္း

အားလံုုး ေျပာင္းလဲေနတယ္။ ေျပာင္းလဲမႈဆိုုတာ ဘာမွ မဆန္းဘူး။ ဒါေပမဲ့
အေရွ႕နဲ႔အေနာက္ ဆန္႔က်င္ဘက္ႀကီး ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ိဳးကေတာ့
“ဆန္းတန္းတန္း”လိုု႔ ဆိုုရမယ္။ စကားေျပာဆိုုတဲ့ အသံုုးအႏႈန္းေတြေျပာင္း
လဲေနတာကိုု ေရးခ်င္တာပါ။ ဆိုုပါေတာ့။ အရင္က “သိပ္ေကာင္းတယ္”ဆိုု
တာကိုု “မိုုက္တယ္”လိုု႔ ေျပာင္းၿပီးသံုုးလာခဲ့တုုန္းက လူႀကီးေတြ ေအာ္ခဲ့ၾက
ဖူးတယ္။ မိုုက္တ့ဲဟာက ေကာင္းရမလားဟဲ့ ေပါ့။

အခုုလည္း “အေသ” ကိစၥကိုု သတိထားမိေနတာ ၾကာၿပီ။ တစံုုတေယာက္ရဲ႕
ဘေလာ့ဂ္မွာ မွတ္ခ်က္ေပးသူတဦးက “အေသႀကိဳက္တယ္” လိုု႔ ေရးထား
တာကိုု အခုုပဲေတြ႕လိုုက္လိုု႔ ဒီစာကိုု ေရးျဖစ္သြားတာ။ ဒီအဆိုုေတာ္ကိုု
က်မက “အေသစြဲေနၿပီ” ။ ဒီမင္းသမီးကိုု က်ေနာ္က“အေသခိုုက္္ေနၿပီ” ။
ဒီကေလးမ “အေသလွတယ္” စသျဖင့္ သံုုးႏႈန္းေနၾကတာၾကာၿပီ။ လူေသ
ေကာင္ႀကီးကိုု ႀကိဳက္ေနၾကတာ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီေကာင္ေျပးတာ “အေသျမန္
တယ္” ။ စာသင္ေနတုုန္း “အေသငိုုက္တယ္” ဆိုုတာေတြကလည္း ေသဆုုံး
ျခင္းကိုုေျပာေနတာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ လူတိုုင္း ဓါတ္ေပါက္တယ္။

ခံစားခ်က္ ျပင္းထန္တာကိုု တင္စားၿပီး ေျပာတဲ့စကားပါ။ ေသေလာက္မတတ္
ခံစားရတာကိုု ေျပာခ်င္တာပါ။ တျခားဘာသာစကားေတြမွာလည္း ေသတဲ့
အသံုုးအႏႈန္းကိုု ဒီလိုုပဲ သံုုးတာေတြ ရွိပါတယ္။ ေသတယ္ဆိုုတာ မေကာင္းဘူး
ဒါေပမဲ့ “အေသလွတယ္” ဆိုုတာက “သိပ္ေကာင္းတယ္” ဆိုုတဲ့သေဘာ။ ဆန္႔
က်င္ဘက္ႏွစ္ခုုကိုု ေရာၿပီးေျပာေတာ့ တခ်က္ထဲ စြဲသြားႏိုုင္တာေပါ့။ ၿပံဳးၿပံဳးေလး
ေသေနတာကိုုလည္း အေသလွတယ္လိုု႔ ဆိုုျပန္တယ္။ အေသေစာလိုု႔ ႏွေမ်ာမိ
ဆိုုတာလည္း ရွိေသးတယ္။

“အေသဆိုုးတယ္”ဆိုုတာကလည္း ကားအႀကိတ္ခံရလိုု႔ ေသတာမ်ိဳးကိုု ေျပာ
သလိုုပဲ။ နင့္သားကေတာ့ “အေသဆိုုးတယ္ဟာ” ဆိုုတာမ်ိဳး သိပ္ဆိုုးလြန္းတဲ့
ကေလးကိုုလည္း အေသနဲ႔ တင္စားၿပီး ေျပာတတ္ျပန္တယ္။ “အေသေျဖာင့္ဖိုု႔
လိုုတယ္” “အေသသတ္တယ္” ဆိုုတဲ့ စကားေတြကေတာ့ အခုုေျပာေနတဲ့
အေသနဲ႔ မဆိုုင္ဘူးဆိုုတာလည္း ေစာေဖတိုု႔တေတြ ေနာေၾကေနေလာက္ပါၿပီ။

“အေသ” သံုုးႏႈန္းတဲ့ကိစၥ လူႀကီးေတြ သတိေပးေျပာဆိုုသံ မၾကားမိဘူး။ တား
မရလိုု႔ လႊတ္ထားတာမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ႏိုုင္တယ္။ ဒါမ်ိဳးက တားလိုု႔ မရႏိုုင္ဘူးေလ။
ေျပာမွ ပိုုဆိုုးလာႏိုုင္တာကိုုး။ လူႀကီးေတြေရွ႕မွာ။ ရံုုးေတြေက်ာင္းေတြမွာ။ ေလး
စားေလာက္တဲ့လူေတြေရွ႕မွာ “အေသ”ဆိုုတာႀကီး မေျပာေကာင္းဘူးကြဲ႕လိုု႔
ကိုုယ့္ကေလးကိုုယ္ မွတ္ေလာက္ေအာင္ သတိေပးထားရံုုပဲ ရွိမယ္။ ဥပေဒထုုတ္
လိုု႔ မျဖစ္တဲ့ကိစၥ။ ဒီေလာက္ပဲ ရႏိုုင္လိမ့္မယ္။

လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား။ လူတကာ သိၿပီးသားကိစၥကိုု မလုုိအပ္ပဲ “အေသရစ္ၿပီး”
ေရးေနတဲ့စာ ဒီမွပဲ ရပ္ပါေတာ့မယ္။ မိတ္ေဆြမ်ားလည္း အေသက်န္းမာၾကေစဖိုု႔နဲ႔
အေသကံေကာင္းၾကေစဖိုု႔ ဒီေနရာကေန အေသဆႏၵျပဳလိုုက္ပါတယ္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

အျပဳသေဘာေလးနဲ႔ ေရးတဲ့စာ

မိတ္ေဆြတေယာက္က ေျပာလာတယ္။ ရန္ကုုန္မွာ အခုုတေလာ ေခတ္စား
ေနတဲ့ စကားတခုုက “အျပဳသေဘာ ေဆာင္ရဲ႕လား”ဆိုုတာပဲတဲ့။ ေသခ်ာ
တာေပါ့။ ဒီစကားက ႏိုုင္ငံေရးဇတ္ခံုုက ဆင္းလာတဲ့စကား။ လူထုုၾကားထဲ
ေရာက္လာၿပီ။ ေနာက္သလိုု ေျပာင္သလိုု၊ ေထ့သလိုု ေငါ့သလိုုေျပာတဲ့စကား
တခုု ျဖစ္လာေနၿပီ။ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးအေျခအေနက အဲသလိုု လူအမ်ားအၾကား
ေနာက္စရာ ေျပာင္စရာ ေကာင္းေနၿပီ္လား။

ဆိုုပါေတာ့။ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ လမ္းထိပ္မွာ ေတြ႕ၾကတယ္။ “ဒီေန႔ မင္းကိုု
ငါ လက္ဘက္ရည္တိုုက္မယ္” ။ “ဟာ အျပဳသေဘာေဆာင္ေနပါလား။ ဒီလုုိဆိုု
ေသာက္ေပးရမွာေပါ့” ။ “ေနစမ္းပါဦး...မင္းေကာင္မေလးေရာ အခုုတေလာ
အျပဳသေဘာေဆာင္ရဲ႕လား” ။ စကားက အဲသလိုု တြင္က်ယ္ေနတာတဲ့။

သိတဲ့အတိုုင္းပဲ။ အျပဳသေဘာေဆာင္တယ္ဆိုုတာ ေကာင္းတဲ့ကိစၥ။ တဘက္နဲ႔
တဘက္ ေျပလည္ေရးကိုု ေရွ႕ရႈၿပီး ကမ္းလွမ္းတဲ့ကိစၥ။ ရန္ေဆာင္မယ့္လမ္းကိုု
မေရြး။ ေျပလည္မယ့္လမ္းကိုု ေရြးတဲ့ ေျခလွမ္း။ အလုုပ္ျဖစ္ေရး ကမ္းလွမ္းတဲ့
လႈပ္ရွားမႈ။ စြန္႔စားမႈေတြပါတဲ့ လုုပ္ရပ္။ အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ေရႊ႕တဲ့ အကြက္။ အမ်ား
အက်ိဳးကိုု ၾကည့္တဲ့သေဘာ။ တင္းမာမႈကိုု ေရွာင္တဲ့သေဘာ။ အခုုေတာ့ ေနာက္
စရာ စကားလံုုး ျဖစ္ေနၿပီ။

ေနာက္ဆရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ေရွ႕ဆရာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ ဒီစကား လူအမ်ားၾကား ေရပန္းစား
ေနတာကလည္း တမ်ိဳးေကာင္းတယ္လိုု႔ ဆိုုရမယ္။ ႏိုုင္ငံေရးေလာကသားေတြ
ဒီစကားကိုု ခပ္ေပါေပါ၊ ခပ္ေပါ့ေပါ့ မသံုုးရဲေတာ့ဘူးေပါ့။ အလြယ္တကူေျပာေနရင္
လူေတြ ရယ္ၾကေတာ့မယ္။ ေနာက္ၾကေတာ့မယ္။ အနည္းဆံုုး ၿပံဳးၾကေတာ့မယ္။

ႏိုုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးက သူ႔ရဲ႕ မိန႔္ခြန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ သတင္းစာထဲထည့္တဲ့
သူ႔ရဲ႕ေၾကညာခ်က္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ “ႏိုုင္ငံေတာ္အစိုုးရဘက္က အျပဳသေဘာ
နဲ႔ အခုုလိုုစီစဥ္ခဲ့ပါတယ္” လိုု႔သာပါၾကည့္။ လူေတြ သေဘာက်ေတာ့မယ္။ ေဒၚစုု
တိုု႔ဘက္ကလည္း “အျပဳသေဘာနဲ႔ တုုံ႕ျပန္လိုုက္ပါတယ္” ဆိုုတာမ်ိဳး သံုုးၾကည့္။
လူေတြ ၿပံဳးၾကေတာ့မယ္။

တကယ္ေတာ့ အျပဳသေဘာဆိုုတဲ့ စကားက လူၾကားေအာင္ ထုုတ္ေျပာရမယ့္
စကား မဟုုတ္ဘူး။ ကိုုယ္လုုပ္တာကိုု လူေတြျမင္ေအာင္ သိေအာင္ ေၾကညာခ်က္
ထဲ ထုုတ္ေရးရမယ့္စကား မဟုုတ္ဘူး။ “က်ေနာ္က်မတိုု႔က ဒီအစည္းအေ၀းကိုု
တက္ဖိုု႔ အျပဳသေဘာနဲ႔ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္” ဆိုုတာက မလိုုအပ္ပဲ အျပဳသေဘာ
ဆိုုတာႀကီးကိုု ထုုတ္ေျပာျပေနသလိုုပဲ။ အကြက္နဲ႔ ဆက္ဆံတယ္ဆိုုတဲ့သေဘာ
လားလိုု႔ တဘက္က ယူဆသြားႏိုုင္တယ္။

အဲဒီအျပဳသေဘာဆိုုတာႀကီးကိုု လူသိရွင္ၾကားထုုတ္ေျပာ။ ထုုတ္ေရးၾကၿပီးကာမွ
တကယ္တမ္းမွာ အျပဳသေဘာ မဟုုတ္ပဲ။ အကြက္သေဘာနဲ႔ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္
ကမ္းလွမ္းတာမ်ိဳးေတြ ျဖစ္ျဖစ္ေနလိုု႔ ဒီစကားကိုု လူေတြစိတ္ပ်က္ေနၾကတာလည္း
ျဖစ္ႏိုုင္တယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တီေကာင္တတ္ထားတာကိုု အျပဳသေဘာနဲ႔ ငါးကိုု
အစာေႂကြးတယ္လိုု႔ လာမေျပာနဲ႔။ ႂကြက္ေထာင္ေခ်ာက္မွာ တတ္ထားတဲ့ ကိတ္
မႈန္႔က အျပဳသေဘာလုုပ္ရပ္ မဟုုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေကာင္ရိုုက္ဖိုု႔အတြက္ တေကာင္
ေႂကြးတာကိုု အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္လိုု႔ လာမေျပာနဲ႔။ လူေတြက
ျပန္ေနာက္ၾကလိမ့္မယ္။ ဟားၾကလိမ့္မယ္။

အမွန္တကယ္အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း ျမန္မာေတြၾကားမွာျဖစ္
ေပၚေရးဆိုုတာ လြယ္တာမဟုုတ္ဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အႀကိတ္အခဲေတြနဲ႔။
အမွတ္အေတးေတြနဲ႔။ နာက်င္မႈေတြနဲ႔။ ခါးသီးမႈေတြနဲ႔ ျမန္မာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္း
ကိုု တည္ေဆာက္ထားမိေနၿပီ။ ဒီလိုုအခ်ိန္မွာ စကားလံုုးလွလွကိုု ေျပာင္လက္
ေနေအာင္ ဆီသုုတ္ၿပီး အရသာ လာမခံၾကနဲ႔ေတာ့။ အျပဳသေဘာေဆာင္တယ္
ဆိုုတဲ့စကားကိုု “အျပဳသေဘာ မေဆာင္ဘူး”လိုု႔ လူေတြက နားလည္ထားၾကၿပီ။
အဲဒီေတာ့ဘယ္လိုု လုုပ္ၾကမတံုုး။

ေစတနာ တကယ္မပါပဲ ဘာမွ မလုုပ္ၾကနဲ႔။ ေတာင္ရႊီး ေျမာက္ရႊီး။ ေလဖမ္း ဒန္းစီး
ႏိုုင္ငံေရးေတြ ရပ္ၾကပါ။ ရင္ထဲမွာ တကယ္ရွိတဲ့ စကားကိုုပဲ ထုုတ္ေျပာၾကပါ။ မီဒီ
ယာမွာ အင္တာဗ်ဴးပါရင္ ငါ့ႏိုုင္ငံေရး အေတာ္ဟုုတ္ေနၿပီလိုု႔ ထင္တာေတြ ရပ္ၾကပါ။
မလိုုအပ္ပဲ အေပၚယံ လူၾကားေကာင္းမယ့္ စကားလံုုးဆီသုုတ္အေတြးအေခၚေတြ
နားၾကပါေတာ့လိုု႔ အျပဳသေဘာေဆာင္ၿပီး တိုုက္တြန္းႏိုုးေဆာ္လိုုက္ပါတယ္။

(ရုုပ္ပံုု၊ ဂူဂလ္)

အိမ္နားက ေက်ာက္ရုုပ္

ဒီလူႀကီးက ေသသြားၿပီ။ အသတ္ခံရတာ။ မေသခင္ ႏိုုဘလ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုုလည္း
ရသြားေသးတယ္။ ဆုုက သူ႔အတြက္ သိပ္အေရးမႀကီးဘူး။ လူျဖဴနဲ႔လူမည္း တန္းတူ
အခြင့္အေရး ရဖိုု႔က အေရးႀကီးတယ္။ ဒီအခြင့္အေရးရဖိုု႔ အသက္စြန္႔သြားခဲ့ရတယ္။
အခြင့္အေရးဆိုုတာ သူမ်ားေတြအတြက္ အလြယ္တကူ ရေနတတ္တဲ့ အရာဆိုုေပမဲ့
တခ်ိဳ႕ေတြမ်ား အခြင့္အေရးေလးတခုုကိုု ရဖိုု႔ ခံလိုုက္ရတာ မနည္းမေနာ။ ျမန္မာျပည္
ကိုုသာ ၾကည့္ေပေရာ့။ ကိုုယ့္အျဖစ္ကိုုသာ ၾကည့္ၿပီး သင္ခန္းစာ ယူၾကေပေရာ့။

“ေဒါက္တာ မာတင္ လူသာ ကင္း” အေၾကာင္း လူအမ်ား သိၿပီးသားမိုု႔ ဘာမွ အက်ယ္
မခ်ဲ႕လိုု။ ေျပာဖိုု႔ရာ အေၾကာင္းေပၚလာတာက ဒီပုုဂၢိဳလ္ရဲ႕ ရုုပ္ထုုႀကီး အိမ္နားကိုု ေရာက္
လာတာေၾကာင့္ပါ။ ေနာက္တခ်က္က ဒီလူမည္းဆရာႀကီးရဲ႕ ရုုပ္ထုုကိုု ဖန္တီးတာက
တရုုတ္ႀကီးတေယာက္ ျဖစ္ေနတာလည္းပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အေမရိကန္မွာ
ပထမဆံုုး လူမည္းသမၼတျဖစ္လာတဲ့ ပုုဂၢိဳလ္က ဒီရုုပ္ထုုႀကီးကိုု ဖြင့္ပြဲက်င္းပေပးမွာဆိုု
တာရယ္ေပါ့။















ဒီေက်ာက္ရုုပ္ႀကီးကိုု “ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ ေက်ာက္တံုုး” လိုု႔ အမည္ေပးထားတယ္။ မေန႔
တေန႔ကပဲ လူေတြကိုု ၾကည့္ခြင့္ေပးတယ္။ လာမယ့္ တနဂၤေႏြ။ ၾသဂုုတ္လ ၂၈ရက္ေန႔မွ
သမၼတ အိုုဘားမားက တရား၀င္ဖြင့္ပဲြ လုုပ္မွာ။ ေလာေလာဆယ္ကိုုပဲ လာလိုုက္ၾကတဲ့
လူမည္းေတြ။ ေက်ာက္ရုုပ္ႀကီးကိုု ေငးၾကည့္ၿပီး မ်က္ရည္၀ဲသူ ၀ဲ။ ဦးညြတ္အေလးျပဳသူ
က ျပဳ။ အားတက္သူက တက္။ ခံစားခ်က္မ်ိဳးစံုုကိုု လာၾကည့္သူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြမွာ
ျမင္ေနရတယ္။

ဆရာကင္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုုင္းပဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္ေနတဲ့ပံုု မဟုုတ္ဘူး။ တခုုခုု
ကိုု စိုုးရိမ္ေနတဲ့ပံုု။ ေသခ်ာ စိုုက္ၾကည့္ၿပီး အားခဲေနတဲ့ပံုု။ ကိစၥတခုု မၿပီးျပတ္ေသးဘူး
ဆိုုတဲ့ပံုု ေပၚေနတယ္။ ေျပာစရာ စကားေတြ၊ မွာစရာ စကားေတြ၊ ခံစားခ်က္ေတြ အမ်ား
ႀကီး ၿမိဳသိပ္ထားတယ္။ အခ်ိန္မေရြး ေျပာဖိုု႔ အသင့္ပဲဆိုုတဲ့ပံုု ေပၚေနတယ္။ ဒီေက်ာက္
ရုုပ္ႀကီးကိုု ေရကန္က်ယ္ ကမ္းစပ္နံေဘးက ပန္းၿခံေလးတခုုထဲမွာ ေထာင္ထားတယ္။

တရုုတ္ဆရာအေၾကာင္း ဆက္ရေအာင္။ ဟူနန္နယ္သား “လိုုင္ ယီစင္း” တဲ့။ တရုုတ္
ျပည္မွာ ေမာ္စီတုုန္းလက္ထက္ ယဥ္ေက်းမႈေတာ္လွန္ေရး ဆိုုၿပီး ပညာတတ္ေတြ
သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး နယ္ႏွင္ခဲ့ပါေရာလား။ အဲဒီလိုုပံုုစံေပး ခံခဲ့ရတဲ့အထဲ လိုုင္ ယီစင္းလည္း
ပါတာေပါ့။ အခုုေတာ့လည္း တရုုတ္ျပည္တင္မကပဲ ကမၻာကေတာင္ သူ႔လက္ရာ
ေတြကိုု တေငးတေမာ ၾကည့္ေနရပါၿပီ။ “ပတၱျမားမွန္ေတာ့လည္း ႏြံမနစ္” ဆိုုတာလိုု
ေပါ့။ (ဒီဥပမာက ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းလွၿပီဆိုုေပမဲ့ တျခားဟာစဥ္းစားဖိုု႔ ပ်င္းတာနဲ႔
ဒါႀကီးကိုုပဲ ထပ္သံုုးလိုုက္တယ္။ မိုုးကုုတ္သားတိုု႔ ေပ်ာ္ၾကေစ။)















ေဒါက္တာကင္းရဲ႕ ေက်ာက္ရုုပ္ထုုဖိုု႔ လိုုင္ ယီစင္းကိုု ေရြးခ်ယ္လိုုက္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ
ျပႆနာထတက္ပါတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုုႀကီးမွာ ဒီေလာက္ အႏုုပညာရွင္
ေတြေပါေနတာ။ ဘယ့္နဲ႔ေၾကာင့္ ဒီတရုုတ္ႀကီးကိုု ေရြးရသလဲဆိုုၿပီး လူမည္းေတြက
ထကန္႔ကြက္ပါတယ္။ ေဒါက္တာကင္းဟာ ငါတိုု႔ရဲ႕အရာ။ ငါတိုု႔လူမည္းေတြမွာ အႏုု
ပညာရွင္ေတြ အမ်ားႀကီး။ ဘယ္လိုုျဖစ္တာလဲ။ လက္မခံဘူး။ လူမည္းမဟုုတ္ရင္
ေတာင္မွ အေမရိကန္အႏုုပညာရွင္တဦးဦးကိုု အပ္သင့္တယ္။ အခုုဟာက တရုုတ္ႀကီး။
လက္မခံႏိုုင္ဘူး စသျဖင့္ေပါ့။

အေမရိကန္မွာ အခုလိုု အထိမ္းအမွတ္ရုုပ္ထုုနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျပႆနာတက္တာ ဒါနဲ႔ပါ
ဆိုု ႏွစ္ႀကိမ္ရွိၿပီ။ အရင္တုုန္းကလည္း ဗီယက္နမ္စစ္ျပန္မ်ားအထိမ္းအမွတ္ နံရံႀကီးလုုပ္
တုုန္းက “မာယာ လင္း” ဆိုုတဲ့ အမ်ိဳးသမီး အႏုုပညာရွင္ကိုု အပ္ခဲ့တယ္။ သူက တရုုတ္မ။
ေတာ္ေသးတယ္။ အေမရိကန္ေပါက္ တရုုတ္ျဖစ္လိုု႔။ ဒါေတာင္မွ သူဖန္တီးတဲ့ နံရံႀကီးက
အမည္းေရာင္ႀကီးျဖစ္ေနလိုု႔။ အမာရြတ္ပံုုႀကီး ေပါက္ေနတယ္။ တိုုက္ပြဲက် စစ္သည္တခ်ိဳ႕
ရဲ႕နာမည္ေတြ က်န္ခဲ့တယ္။ ဘာေၾကာင့္တရုုတ္ကိုု ေရြးရတာလဲ စသျဖင့္ ကန္႔ကြက္
ေ၀ဖန္သံေတြ ညံခဲ့ေသးသတဲ့။

ထားပါေတာ့။ အိမ္နားမွာ အရုုပ္တခုု ထပ္တိုုးလာတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ေယာက္သား
စက္ဘီးစီးၿပီး လည္စရာ တေနရာ တိုုးလာတယ္။ အိမ္ကိုုလာတဲ့ ေရႊဧည့္သည္မ်ားကိုု
လိုုက္ျပစရာ တေနရာ တိုုးလာတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆိုု အရုုပ္ေတြ သိပ္ႀကိဳက္တာ။
ေထာင္ပစ္လိုု႔ရတယ္။ စစ္တိုုက္တမ္း ကစားလိုု႔ရတယ္။ ကိုုယ္ႏိုုင္ထားတဲ့ အရုုပ္ေတြ
အခ်င္းခ်င္း ျပန္ေရာင္းစားလိုု႔ရတယ္။ အခုုေရာက္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕မွာလည္း အရုုပ္ေတြက
အမ်ားႀကီး။ ေခ်ာင္ႀကိဳေခ်ာင္ၾကားေရာ။ လမ္းမေတြမွာေရာ။ ပန္းၿခံေတြထဲ။ ကြင္းျပင္
ေတြထဲ။ ေရကန္ေတြထဲ။ ေက်ာင္းေတြ။ ရံုုးေတြထဲမွာေရာ။ အရုုပ္ေတြ သိပ္မ်ားတယ္။



















အေမရိကန္ဆိုုတာ သမိုုင္းက သိပ္ၿပီးရွည္လွ်ားလွတာ မဟုုတ္ဘူး။ ရွိတဲ့သမိုုင္းထဲက
ထင္ရွားတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ေတြကိုု အရုုပ္ေတြလုုပ္ၿပီး မွတ္တမ္းတင္ၾကတယ္။ စိတ္ကူး
လည္း ေကာင္းၾကတယ္။ ဒိုု႔ျမန္မာျပည္လည္း အရုုပ္ေတြလုုပ္မယ္ဆိုု နည္းမွာ မဟုုတ္
ဘူး။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ ေနာက္ပိုုင္းမွာကိုုပဲ အရုုပ္ေတြ မနည္းမေနာ ထြက္လာႏိုုင္တယ္။
တိုုင္းရင္းသားေဒသေတြမွာဆိုုရင္လည္း အရုုပ္ေတြ ထုုစရာ၊ ေထာင္စရာ အမ်ားႀကီး။
ခက္တာက ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုုင္ငံတကာက လာေငးၾကည့္ရေလာက္ေအာင္ ထုုႏိုုင္တဲ့
အရုုပ္ဆရာေတြ မရွိသေလာက္ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥ။ ဒီလူေတြမွာ အျပစ္မရွိဘူး။ ေခတ္မွာ
အျပစ္။ စံနစ္မွာ အျပစ္။ အာဏာရွင္မွာ အျပစ္။ (ေနာက္ဆံုုးေတာ့ ဒါနဲ႔ပဲ ဇတ္သိမ္းရ
ျပန္ၿပီ။ ဒီဘူတာကိုုပဲ ဆိုုက္ရျပန္ၿပီ။ မတတ္ႏိုုင္ဘူး။)

(ဓါတ္ပံုု ၊ ငါရိုုက္။ ခိုုးခ်င္တဲ့သူ ခိုုးၾက)

ၿမိဳ႕ေစာ္နံ ျပန္လုုိက္ဦး

ၿမိဳ႕က ႀကီးၿပီး ရႈပ္ေနရတဲ့အထဲ တိမ္ေတြနဲ႔တိုုက္ေတြကလည္း လံုုးလားေထြးလားနဲ႔။















တိုုက္နံရံေတြကိုု ၾကည့္တာနဲ႔ မူးခ်င္လာလိမ့္မယ္ ။



















ဒီအရက္ကိုု တခ်ိဳ႕က မႀကိဳက္ဘူး။ ေသာက္ၿပီးရင္ ေနာက္တေန႔ ေခါင္းမူးတတ္
လိုု႔တဲ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ မမူးေပါင္တဲ့။ ဒါမွဒါ ဆိုုပဲ။














ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးဆိုုေတာ့ကာ ရႈပ္ခ်က္ကေတာ့ ျမင္တဲ့အတိုုင္းပဲ။















အငွားကားေတြက အ၀ါေရာင္။ ၿမိဳ႕ထဲမွာ အရမ္းကားဆံုုး ကားေတြပ။














ၿမိဳ႕လည္းႀကီး တိုုက္လည္းႀကီးေတာ့ အမႈိက္ပံုုလည္း ႀကီးရေတာ့တာေပါ့။















ရွင္းတဲ့လမ္းလည္း ရွိပါတယ္ခင္ဗ်။















သန္႔တဲ့ တုုိက္လည္း ရွိပါတယ္ဗ်။















မလြယ္ေပါက္က ဆင္းရတဲ့ ေလွကားဆိုုေတာ့ မလြယ္ေလွကားလိုု႔ ဆိုုရမလား။
တိုုက္ေတြကႀကီး အခန္းေတြကမ်ားေတာ့ ေလွကားေတြလည္း မ်ားရရွာသေပါ့။



















အခ်က္ျပမီးေတြကလည္း လမ္းမေတြမွာ တိုု႔လိုု႔တြဲေလာင္း ညဆိုုရင္ မီးပံုုးေတြ
ေထာင္ထားသလိုု။















ခ်စ္ဇနီးနဲ႕ အျပင္ကိုု ေန႔လည္စာ ထြက္စားရင္း ဒီၿမိဳ႕ ရႈပ္ရႈပ္ႀကီးဆီ ေရာက္သြားေတာ့
တာပဲ။ ကားေပၚမွာ ဟိုုေငး ဒီေငးလုုပ္ရင္း ရိုုက္မိ ရိုုက္ရာ အရုုပ္မ်ားကိုု ျပသလိုုက္တာ
ပါ။ ဒီေခတ္က ဓါတ္ပံုုရိုုက္တဲ့ေခတ္။ ရိုုက္ထားတဲ့ပံုုေတြကိုု သူမ်ားေတြ ႀကိဳက္လား
မႀကိဳက္လား မသိပဲ အတင္းျပတဲ့ေခတ္ ဆိုုေတာ့ကာ သည္းခံၿပီးသာ ရႈစားၾကပါကုုန္။
ခင္ဦးေမ ထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သာလိမ့္မယ္ထင္တာပဲ။ း) သူ႔ခင္မ်ာလည္း ျမင္သမွ်
တင္ျပ ေပးရွာပါတယ္ေလ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ကိုုယ္မေတြ႕ႏိုုင္တာေတြ ျမင္ရ နည္းသလား။
ခင္ဦးေမ က်န္းမာပါေစဗ်ား။

တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကိုု ေရာက္ဖိုု႔ ဘ၀နဲ႔ရင္းခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဒီၿမိဳ႕ကိုု
ေရာက္မလာခင္ ဘ၀ဆံုုးခဲ့ရတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဒီၿမိဳ႕ႀကီးကိုု အိပ္မက္ထဲက လာ
လည္ၾကတယ္။ ဒီၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြကလည္း ဒီၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ေနထိုုင္ရတဲ့ ဘ၀ကိုု သိပ္
မက္ေမာၾကတယ္။ “စိတ္ထဲရွိတာ တခုုခုု ေျပာလိုုက္။ အဲဒါ ဒီၿမိဳ႕မွာ ရွိတယ္” တဲ့။
ေျပာပံုုက။ သိပ္အလုုပ္မျဖစ္တဲ့ ကုုလသမဂၢ ဆိုုတာႀကီးလည္း အဲဒီၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ထိုုးထိုုး
ေထာင္ေထာင္။

ဒိုု႔ကေတာ့ ေတာေပ်ာ္။ သိပ္ရႈပ္တဲ့ၿမိဳ႕ေတြ မႀကိဳက္ဘူး။ တခါတေလေတာ့ ၿမိဳ႕ဓါတ္ရ
ေအာင္ တမင္တကာ သြားေပးရတယ္။ ၿမိဳ႕ေစာ္နံတဲ့အခါ ေတာျပန္လာေပါ့။ ေတာမွာ
ကေတာ့ နားေအး ပါးေအး။ ရိုုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံုုေတြ နည္းနည္း က်န္ေသးတယ္။
မၾကာမီ လာမည္။

လစ္ျပန္ၿပီ တေယာက္

ပါကစၥတန္မွာ ဘင္လာဒင္ ႂကြၿပီးလိုု႔ သံုုးလ အၾကာ။ အီဂ်စ္မွာ မူဘာရက္
တရားရံုုးကိုုေရာက္ၿပီး ရက္ပိုုင္း အၾကာ။ လစ္ဗ်ားမွာ သူပုုန္တပ္ေတြ ထရီ
ပိုုလီကိုု ၀င္စီးႏိုုင္ခဲ့ၿပီ။ မိုုမာ ကဒါဖီ လစ္ၿပီ။ ေပကပ္ကပ္နဲ႔ အာဆာ့ဒ္ ဆိုုတဲ့
ပုုဂၢိဳလ္ ဆီးရီးယားမွာ က်န္ေနေသးတယ္။ မူဆလင္ကမၻာႀကီး လႈပ္လႈပ္ရြရြ။
အာဏာရွင္ေတြလည္း လႈပ္လႈပ္ရြရြ။ ေနျပည္ေတာ္မွာေတာ့ ဒကာစိန္က
ေဒၚစုုနဲ႔ေတြ႕လိုု႔။ အားလံုုးေႂကြေအာင္ မိန္႔ခြန္းေတြ ေခၽြလိုု႔ ။ ဒါလည္း လႈပ္
လႈပ္ရြရြ တမ်ိဳးသာပ။

ျမန္မာႏိုုင္ငံသား တဦးခ်င္းစီက အာဏာရွင္နဲ႔ တိုုက္ရိုုက္ပတ္သက္ၾကတယ္။
ဒီအခ်က္ကိုု တခ်ိဳ႕က မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း
သိကိုု မသိတာ။ အာဏာရွင္ဆိုုတဲ့ စကားလံုုးက လူေတြနဲ႔ယဥ္ပါးလြန္းေနလိုု႔
မေကာင္းတဲ့ အဓိပၺါယ္လိုု႔ေတာင္ မထင္ၾကေတာ့ဘူးလား မသိ။ အာဏာရွင္
ဆိုုတာကိုု တခ်ိဳ႕က စူပါမင္းလိုု႔မ်ား ထင္ေနၾကၿပီလား မသိဘူး။ ဒီစကားလံုုးက
အားေပ်ာ့တယ္ဆိုုရင္ “ရက္စက္သူ”လိုု႔ တည့္တည့္ပဲ ေျပာင္းၿပီးေခၚရင္ ေကာင္း
မယ္ ထင္တယ္။

လူေတြကလည္း အရက္စက္ခံခဲ့ရတာ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလာေတာ့ ေခါက္
ရိုုး က်ိဳးၿပီး “ထံုု” ေနၾကၿပီထင္ပါရဲ႕။ အာဏာရွင္ဟာ ရက္စက္သူ ျဖစ္တယ္။
မတရား လုုပ္သူ ျဖစ္တယ္။ ျပစ္မႈက်ဳးလြန္သူ ျဖစ္တယ္။ ဆန္႔က်င္ ေတာ္လွန္
ရမယ့္သူ ျဖစ္တယ္ဆိုုတဲ့အသိ ရင့္ရင့္က်က္က်က္ ရွိထားႏိုုင္မွ။ မဟုုတ္ရင္
အလားအလာ မေကာင္းဘူး။ ငံုုခံရေပါင္း မ်ားလွၿပီ။ ေခါင္းေတြလည္း ေသြး
ေတြနဲ႔ ခ်င္းခ်င္းနီလွၿပီ။

တဘက္မွာလည္း အာဏာရွင္ဆိုုတဲ့ဟာေတြက သူလိုုကိုုယ္လိုု တေျမထဲေန
တႏိုုင္ငံထဲသားေတြပဲ ဆိုုတဲ့ အသိလည္း ရွိေနဦးမွ။ မဟုုတ္ရင္ ကိုုယ္လည္း
အခြင့္အေရး ရရင္ အာဏာရွင္ျဖစ္လာႏိုုင္တယ္။ သတိထားမွ။ သတိကိုု က်ပ္
က်ပ္ ထားမွ။ အခုုကိုုပဲ အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး အင္အားစုုေတြထဲမွာ အာ
ဏာရွင္စရိုုက္၊ သဘာ၀ရွိသူေတြ။ ျမင္ေနရၿပီ။ ျမင္ခဲ့ရၿပီ။ သတိေတြ က်ပ္က်ပ္
ထားပါမွ။

ဦးေန၀င္းအျဖစ္ကိုု ၾကည့္ၿပီး ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေတာင္မွ လုုပ္ႀကံ မခံရပဲ
တိုုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္ ဆက္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုုရင္ အာဏာရွင္ တဦးျဖစ္လာႏိုုင္
တယ္လိုု႔ ခန္႔မွန္းေျပာဆိုုခ်က္ေတြ ရွိခဲ့ေသးတာပဲ။ ဆူဟာတိုု၊ ကက္စရိုုစတဲ့
လြတ္လပ္ေရးေခါင္းေဆာင္ေတြလည္း အာဏာရွင္ ျဖစ္လာခဲ့ၾကတာကိုုး။

အခုုေတာ့ အႏွစ္ေလးဆယ္ေက်ာ္ အုုပ္စိုုးခဲ့သူ လစ္ဗ်ားအာဏာရွင္ ကဒါဖီ
လစ္ရွာၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္ေပ်ာက္လိုု႔ ဘယ္ေရာက္ေနမွန္း မသိ။
ၿမိဳ႕ေတာ္ ထရီပိုုလီမွာေတာ့ ေသနပ္သံေတြ မိုုးေကာင္းကင္မွာ တညံညံ။
ေပ်ာ္လိုု႔ ပစ္ၾကတဲ့ ေအာင္ပြဲခံ သူပုုန္ေတြရဲ ႔ေသနပ္သံေတြေပါ့။ အီဂ်စ္ပြဲက
၁၈ရက္နဲ႔ ျပတ္ခဲ့တယ္။ လစ္ဗ်ားကေတာ့ ၆လေလာက္ၾကာတယ္။ ဒါေတာင္
ပြဲျပတ္ၿပီလိုု႔ ေျပာလိုု႔ မရေသးဘူး။

ျမန္မာအာဏာရွင္ေတြကေတာ့ ေရွးကုုသိုုလ္ကံမ်ား အင္မတန္ ေကာင္းၾက
ရွာပံုု ရပါတယ္။ ဆုုေတာင္း ေကာင္းခဲ့ၾကပံုုလည္း ရတယ္။ ပံုုစံမ်ိဳးစံုုေျပာင္းၿပီး
တိုုင္းျပည္ကိုု ႏွိပ္စက္လိုု႔ အုုပ္ခ်ဳပ္လာၾကတယ္။ သူတိုု႔ကိုု ဖယ္ရွားဖိုု႔ ေတာင္း
ဆိုု ေတာ္လွန္ရင္း ဘ၀ပ်က္ခဲ့ရသူေတြ မေရမတြက္ႏုုိင္ေအာင္ မ်ားခဲ့ရၿပီ။
ေထာင္ေတြထဲမွာ။ လမ္းမေတြေပၚမွာ။ ေတာေတြထဲမွာ။ တရားရံုုးေတြမွာ။
ေက်ာင္းေတြထဲမွာ။ ေဆးရံုုေတြထဲမွာ။ လူမသိ၊ သူမသိေနရာေတြမွာ အာ
ဏာရွင္ရဲ႕လက္ခ်က္နဲ႔ ဘ၀လြင့္ခဲ့ရသူေတြ။ မေရႏိုုင္ မတြက္ႏိုုင္ တကယ့္
ကိုုပဲ မ်ားခဲ့ၿပီ။

ဆန္႔က်င္သူေတြ ေႂကြးေၾကာ္ၾကသလိုု အာဏာရွင္တိုုင္းေတာ့ မက်ဆံုုးပါဘူး။
အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္သူေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္က်ဆံုုးၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း
ႏိုုင္ငံေရးဇတ္ေတြကိုု ခပ္နာနာနဲ႔ပဲ ဆက္ၿပီး“က” ၾကရတယ္။ အာဏာရွင္ဆိုုတာ
ရွိလာမွေတာ့ ညိမ္ခံရင္ ခံ။ မဟုုတ္ရင္ ေတာ္လွန္။ ဇတ္က ဒီလိုုျဖစ္လာသေပါ့။
ျမန္မာျပည္က အာဏာရွင္မ်ားလည္း ဘယ္နည္းဘယ္ပံုု ဇတ္သိမ္းၾကမယ္ မသိ။

ျမန္မာျပည္တင္မက ကမၻာတ၀ွမ္းက အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရးဇတ္ေတာ္ႀကီး
ေတြမွာ နည္းမ်ိဳးစံုုနဲ႔ က်ဆံုုးခဲ့ၾကရရွာေသာ သူေတာ္ေကာင္းအေပါင္းအား ဦး
ညြတ္ဂုုဏ္ျပဳပါရေစ။ အခြင့္အေရးမ်ား ႀကံႀကံဖန္ဖန္နဲ႔ ရလာရင္ေတာင္မွ အာ
ဏာရွင္အျဖစ္ကိုု လံုုး၀ အေရာက္မခံပါဘူးလိုု႔လည္း အတိအက် ကတိျပဳ
လိုုက္ပါတယ္ဗ်ား။ လစ္ဗ်ားျပည္သူမ်ားအပါအ၀င္ အားလံုုး က်န္းမာၾကပါေစ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ေယာက္ၿမိဳ႕ အသစ္

ဒီၿမိဳ႕မႈန္မႈန္ႀကီးက ဓါတ္ပံုုဆရာ လက္တုုန္လိုု႔ မႈန္သြားရတဲ့ၿမိဳ႕ပါ။ ကားေပၚက
ကမန္းကတန္း ရိုုက္ရတာကလည္း မႈန္ရျခင္း အေၾကာင္း တရပ္ေပါ့။ တုုန္ျခင္း
မႈန္ျခင္း သည္းခံပါ။













ၿမိဳ႕လည္ေခါင္ဆိုုေတာ့လည္း ကားရႈပ္ရႈပ္ ၊ လူရႈပ္ရႈပ္ေပါ့။














တိုုက္ႀကီးကိုု အနီေရာင္ သုုတ္ထားေတာ့ တိုုက္နီႀကီးေပါ့ကြာ။



















တရုုတ္လိုုေရးထားတဲ့ အသားညွပ္ေပါင္မုုန္႔ဆိုုင္။ တရုုတ္တန္းနဲ႔ နီးတာလည္း
တေၾကာင္း။ တရုုတ္ဧည့္သည္ေတြ အလာမ်ားတာေၾကာင့္လည္း တေၾကာင္း။
စကားႀကံဳလိုု႔ သင့္နာမည္ေရာ တရုုတ္လိုုရွိၿပီလား။ ေခတ္အေျခအေနအရ
လုုပ္ထားဖိုု႔ လိုုၿပီထင္တယ္။













အေရာင္စံုုတဲ့ တိုုက္ႀကီးဆိုုေတာ့ တိုုက္ေရာင္စံုုေပါ့ခင္မ်ာ။















ဒီၿမိဳ႕မွာပဲ ထူးထူးျခားျခား သစ္သားေရစည္ႀကီးေတြ အိမ္ေပၚမွာ ထိုုးထိုုး
ေထာင္ေထာင္။












ဒီၿမိဳ႕မွာ ေျမေအာက္လႈပ္ရွားမႈေတြ ရွိပံုုရတယ္။ ေျမေအာက္ထဲက လူေတြ
ေျမေပၚကိုု တက္တက္လာၾကတယ္။














ဒါလည္း အသားညွပ္ေပါင္မႈန္႔ဆိုုင္ တခုုရဲ႕နာမည္ပဲ။ ဒီၿမိဳ႕က သိပ္ဆူ။
သိပ္ရႈပ္။ ညစ္လည္း ညစ္ပတ္။ ရႈပ္ရွက္ခပ္။ မ်က္စိေနာက္တဲ့ ၿမိဳ႕ေဟာင္း
ႀကီးတခုုပါ။

ဘေလာ္ဂါ အေက်ာ္အေမာ္ ခင္ဦးေမကိုု အားက်လိုု႔ ေတြ႕ရာ ရိုုက္ထားတဲ့ ပံုုေတြ
တင္လိုုက္ပါတယ္။ တုုန္ျခင္း မႈန္ျခင္း သည္းခံၾကပါ။

ရန္ ငါ ျပတ္၏ မျပတ္၏

က်ေနာ့္နာမည္ ရဲရဲေတာက္ပါ။ ရွစ္ေလးလံုုး ခြပ္ေဒါင္းတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုုင္ငံေရး
အက်ဥ္းသားေဟာင္းပါ။ ၿမိဳ႕ျပ လမ္းမေတြမွာလည္း သပိတ္ေမွာက္ဖူးတယ္။ ေတာ္
လွန္ေရးနယ္ေျမမွာလည္း လက္နက္ကိုုင္တိုုက္ပြဲ ႏႊဲဖူးတယ္။ နယ္စပ္ အန္ဂ်ီအိုုမွာ
လည္း လုုပ္ဖူးတယ္။ အခုုေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕မွာ ေနပါတယ္။

ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကိုု ႀကိဳက္တယ္။ ေခတ္သစ္ျမန္မာ့သမိုုင္းမွာ သူရဲေကာင္းေတြ၊ မ်ိဳး
ခ်စ္ႀကီးေတြက ကြန္ျမဴနစ္ေတြပါ။ စာေပေလာကရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ က်ဴရွင္
ေလာကရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ေတြဟာလည္း ကြန္ျမဴနစ္ေတြပါပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခ်င္
လိုု႔ ဗကပထဲ ၀င္ဖိုု႔ ႀကိဳးစားပါေသးတယ္။ မိုုးသီးဇြန္ကိုုေတာင္ လက္မခံဘူးဆိုုလိုု႔
မေလွ်ာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ေတာ့ အခုုထိ ျဖစ္ခ်င္ေနတုုန္းပါပဲ။
တရုုတ္ကြန္ျမဴနစ္ႏိုုင္ငံႀကီး ခ်မ္းသာလာေတာ့ ပိုုၿပီး ကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ခ်င္လာပါတယ္။

ႏိုုင္ငံျခားကိုု ေရာက္ေနေပမဲ့ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးကိုုေတာ့ အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ ေလ့လာေန
တာပါ။ လိုုအပ္ရင္ ေၾကညာခ်က္ထုုတ္ၿပီး ကိုုယ့္ရဲ႕ ႏိုုင္ငံေရးအျမင္ကိုု ျပတ္ျပတ္သား
သား ေျပာေနပါတယ္။ မရယ္ပါနဲ႔။ လူတိုုင္း ေၾကညာခ်က္ ထုုတ္ပိုုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဒါ
လူ႔အခြင့္အေရးပါ။ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးပါ။ ခင္ဗ်ားတိုု႔ ဒီေလာက္ေတာ့ သိမယ္
ထင္ပါတယ္။

မီဒီယာသမားဆိုုတာ ေတာ္လွန္ေရး သမားပါ။ ဂ်ီေမးလ္။ ေဖ့စ္ဘုုခ္၊ တြစ္တာ စတဲ့
လူမႈကြန္ယက္ေတြ အကုုန္သုုံးၿပီးေတာ့လည္း ျပည္တြင္း ျပည္ပက ႏိုုင္ငံေရးစိတ္၀င္
စားသူေတြနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ထားပါတယ္။ အခ်ိန္ရတိုုင္း ကိုုယ့္ရဲ႕ ႏိုုင္ငံေရး အယူအဆ
ေတြကိုု မျပတ္ေျပာဆိုုေနတာပါ။ မၾကာခဏဆိုုသလိုု ျပည္တြင္းမွာ ဆူပူမႈေတြျဖစ္လာ
ေအာင္။ သပိတ္တိုုက္ပြဲေတြ ေပၚေအာင္။ အင္တာနက္ကိုု သံုုးၿပီး အခ်ိန္ျပည့္လႈံ႕ေဆာ္
ေနပါတယ္။ လူထုုလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ပဲ အာဏာရွင္ကိုု ျဖဳတ္ခ်ႏိုုင္မွာပါ။ တျခားလမ္း မရွိပါဘူး။

ကိုုယ္ပိုုင္ ဘေလာ့ဂ္ သံုုးခုုလည္း ေထာင္ထားပါတယ္။ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈသမိုုင္း။
အာဏာရွင္ ဆန္႔က်င္ေရး။ ေထာင္တြင္းတိုုက္ပြဲ။ ကြန္ျမဴနစ္လႈပ္ရွားမႈ သမိုုင္း။ ေျမ
ေအာက္ေတာ္လွန္ေရး။ ဂ်င္းရွပ္။ ကေလးစစ္သား။ အမ်ိဳးသမီးအခြင့္အေရး။ လူကုုန္
ကူးမႈ။ ေျမယာေတာ္လွန္ေရး။ ႏိုုင္ငံတကာက လူထုုအံုုႂကြမႈမ်ား စတဲ့ ျပည္တြင္းက
လူေတြ အားတက္ေစမယ့္ သတင္းအခ်က္အလက္နဲ႔ အေၾကာင္းအရာ မ်ိဳးစံုုကိုု
ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ တင္ေပးထားပါတယ္။ အရုုပ္ေရာ၊ အသံေရာ၊ စာေရာ၊ ကဗ်ာေရာ။
ေတာ္လွန္မႈနဲ႔ ပတ္သက္တာမွန္သမွ် အကုုန္ မွ်ေ၀ေပးေနပါတယ္။

ကမၻာကိုု ၾကည့္လိုုက္ပါ။ သမိုုင္းကိုု ေလ့လာပါ။ ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးလိုု႔ ေအာင္ပြဲရတာနဲ႔
လူထုုအံုုႂကြမႈေၾကာင့္ ေအာင္ပြဲရတာ ဘယ္ဟာက ပိုုမ်ားပါသလဲ။ အာဏာရွင္ေတြ
ဟာ ဘယ္တုုန္းကမ်ား လြယ္လြယ္ ဆင္းေပးခဲ့လိုု႔လဲ။ တိုုက္ပြဲရွိမွ ေအာင္ပြဲရွိမယ္။
သမိုုင္းကိုု ေသြးနဲ႔ ေရးတယ္။ အခြင့္အေရးဆိုုတာ ေတာင္းယူလိုု႔ မရ၊ တိုုက္ယူမွ ရ
တယ္။ ရန္ ငါ ျပတ္ရမယ္။ ကဗ်ာဆရာေအာင္ေ၀း ေျပာသလိုုေပါ့။ ရန္ ငါ မျပတ္ရင္
သံဃာ အသတ္ ခံရမယ္။ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္ခဲ့ၿပီ။ ဆရာ ေအာင္ေ၀းလည္း
က်ေနာ့လိုုပဲ။ ကြန္ျမဴနစ္ကိုု ႀကိဳက္တယ္။ အခုု အေမရိကားမွာ ေနတယ္။

ေဒၚစုု ရန္ ငါ မျပတ္ဘူး။ အခုု ရန္သူ႕နယ္ထဲ သူေရာက္ေနၿပီ။ အႏၱရယ္ရွိတယ္။
သူတဦးထဲ အႏၱရယ္ရွိတာ မဟုုတ္ဘူး။ တတိုုင္းျပည္လံုုး အႏၱရယ္ရွိတယ္။ ရန္သူ
ဆင္ထားတဲ့ ကစား၀ိုုင္းကိုု မပိုုင္ႏိုုင္ပဲ ၀င္ကစားရင္ အရႈံးနဲ႔ ရင္ဆိုုင္ရမယ္။ အနိမ့္
ဆံုုးအဆင့္ ဓါတ္ဆင္ ဓါတ္ရိုုက္ လုုပ္ထားတဲ့ အစားအစာေတြ စားမိႏိုုင္တယ္။
ျမႈပ္ထားတဲ့ အင္းေတြ နင္းမိႏိုုင္တယ္။ ယၾတာေခ်ထားတဲ့ အခန္းထဲ ၀င္မိႏိုုင္
တယ္။ ျပည္သူေတြ ဘာလုုပ္ေနလဲ။ ေက်ာင္းသားေတြ ဘာလုုပ္ေနလဲ။ ယူဂ်ီေတြ
ဘာလုုပ္ေနလဲ။ ေဒၚစုု ရန္သူ႕ဘက္ကိုု ပါသြားလိုု႔ မျဖစ္ဘူး။ ေဒၚစုုကိုု ၀ိုုင္းရံၾက။
ေတြေ၀ မေနၾကနဲ႔။ တိုုက္ပြဲကိုု စၾက။

စစ္ဗိုုလ္လူထြက္ သိန္းစိန္ ျပည္ပေရာက္ေတြ ျပန္လာဖိုု႔ေခၚတာ လံုုး၀ မယံုုၾကည္ဘူး။
ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုု ခ်က္ခ်င္း လႊတ္ေပးရမယ္။ အစီအစဥ္မရွိပဲ ေဒၚစုုနဲ႔ေတြ႕
တာ မရိုုးသားဘူး။ ကမန္းကတန္းႀကီး ေျပလည္သလိုု လုုပ္ျပေနတာ မရိုုးသားလိုု႔။
ျပည္သူနဲ႔ ကမၻာကိုု မ်က္လွည့္ျပတာ။ ဒါဟာ အာဏာရွင္တိုုင္းရဲ ႔ လွည့္ကြက္ပဲ။ ျပတ္
ျပတ္သားသား ဆန္႔က်င္ၾက။ ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ေတာ္လွန္ေရးကိုု ပီပီျပင္ျပင္
အေကာင္အထည္ေဖၚၾက။

ဗိုုလ္သိန္းစိန္ လွည့္ကြက္ေၾကာင့္ ျပည္ပေရာက္ေတြ ျမန္မာျပည္ထဲျပန္ဖိုု႔ အသံထြက္
ေနၾကၿပီ။ အာဏာရွင္အေၾကာင္းကိုု နားမလည္ၾကဘူး။ ရန္ ငါ မျပတ္ၾကဘူး။ က်ေနာ္
ကေတာ့ လံုုး၀ မျပန္ဘူး။ အာဏာရွင္ေတြနဲ႔ လံုုး၀ အဆက္အဆံ မလုုပ္ႏိုုင္ဘူး။ မိန္းမနဲ႔
ကေလးေတြကလည္း ဒီမွာေပ်ာ္ေနၿပီ။ ျမန္မာျပည္မွာ ေနႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ဘူး။ အစစ အရာ
ရာ ဒီမွာပိုုေကာင္းတယ္။ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသားအျဖစ္ကိုု မစြန္႔လႊတ္ႏိုုင္ဘူး။ ျမန္မာျပည္
ထဲျပန္လိုု႔ အဖမ္းခံရရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္မလဲ။ ဒီက စီးပြါးေရးလုုပ္ငန္းကိုု ပစ္ထားခဲ့လိုု႔ မျဖစ္
ဘူး။ ေဒၚစုုကိုု ေနျပည္ေတာ္နဲ႔ အဆက္အသြယ္ ခ်က္ခ်င္းျဖတ္ဖိုု႔ ျပင္းထန္စြာ ေတာင္းဆိုု
လိုုက္ပါတယ္။ အာဏာရွင္ကိုု အဆံုုးထိ ဆက္ၿပီး ဆန္႔က်င္ၾက။

ပံုု ။ ။ ရဲရဲေတာက္ ။ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ (နယူးေယာက္)

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ေတြ႕ကုုန္ၿပီဟဲ့...ေတြ႕ကုုန္ၿပီ

ရပ္ကြက္ထဲမွာ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ကမန္းကတန္း ထလိုု႔ ေအာ္။ “ေတြ႕ကုုန္
ၿပီဟဲ့...ေတြ႕ကုုန္ၾကၿပီတဲ့”။ ၾကားရသူတိုုင္း နားမလည္။ “ဘာေတြ႕တာလဲဟ”
“ေရႊေတြ႕တာလား ၊ ေျမြေတြ႕တာလား” ။ မိန္းမႀကီးက အသံခပ္တိုုးတိုုးနဲ႔ ျပန္
ေအာ္။ “သူတိုု႔ေတြ... ေတြ႕ကုုန္ၾကၿပီဟဲ့”။ သူရွင္းျပမွ ပိုုရႈပ္သြား။ “ဘယ္သူေတြ
ေတြ႕ကုုန္ၾကတာတုုံး” “သူခိုုးေတြနဲ႔ ရဲေတြ ပက္ပင္းတိုုးကုုန္ၾကလိုု႔လား” မိန္းမ
ႀကီးအသံ ပိုုတိုုးသြား။ “ဟဲ့...ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ေဒၚစုုတိုု႔ ေတြ႕ေနၾကၿပီတဲ့” “ေဟ”
“အဲဒါ ဘာျဖစ္သတံုုးဟဲ့”

အေရးႀကီးတာက အဲဒါပါပဲ။ “ ေတြ႕ေတာ့ ဘာျဖစ္သတုုံး” ဆိုုတာပါပဲ။ ဆက္ၿပီး
နားဆင္ၾကည့္ၾကရေအာင္ပါ။ “ဟဲ့..မေတြ႕တာထက္ ေတြ႕တာက ထူးေတာ့တာ
ေပါ့ဟဲ့” “ေတြ႕တာထူးတာေတာ့ ဟုုတ္ပါၿပီ။ ဘာထူးလိုု႔လဲ” “ အဲဒါေတာ့ ငါလည္း
ဘယ္သိမလဲဟဲ့ ၊ ရုုပ္ျမင္သံၾကားက ေတြ႕တယ္လိုု႔ပဲ ေျပာတာကိုုး” ဇတ္လမ္းက
ဒီမွာတင္ တခန္းရပ္ပါတယ္။ ေတြ႕ၾကတာကိုုေတာ့ သိတယ္။ ေတြ႕ၿပီး ဘာျဖစ္
ၾကတယ္ မသိရ။ အေျခအေနက စိတ္၀င္စားမယ္ဆိုုရင္ စိတ္၀င္စားစရာပါ။

စိတ္၀င္စားရင္ ဆက္ၿပီးနားဆင္ၾကည့္ရေအာင္။ ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္နီးခ်င္းေတြ

ရုုပ္ျမင္သံၾကားေရွ႕မွာ ေခါင္းခ်င္းဆိုုင္ေနၾက။ “ ဟဲ့..ေဒၚစုုရင္ဘတ္က ဘာႀကိဳး

ႀကီးလဲဟဲ့ ၊ နဲတဲ့ဆြဲႀကိဳးႀကီး မဟုုတ္ပါလား” “ ဦးသိန္းစိန္က ဆုုခ်လိုုက္တာမ်ား

လား” “ဘယ္လိုုျဖစ္လိုု႔ ႏွစ္ေယာက္သား ခပ္တည္တည္ႀကီး လုုပ္ေနၾကတာလဲ”
“အတည္အတန္႔ေတြ ေျပာေနၾကလိုု႔ ေနမွာေပါ့ဟ” “ေနာက္လားေျပာင္လား
လုုပ္ေနရမယ့္ အခ်ိန္မွ မဟုုတ္တာ နင္ကလည္း” “ေဒၚစုုတိုု႔ကေတာ့ ေဗဒါ
ေရာင္က မေလွ်ာ့ဘူးေဟ့။ ပညာပါလိုုက္ပံုုမ်ား”

“ဟဲ့..အေနာက္မွာလည္း ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဓါတ္ပံုုႀကီး မဟုုတ္လား”
“ေဒၚစုုက လက္ကိုု ေရွ႕မွာထား ။ ဦးသိန္းစိန္က လက္ႀကီးေနာက္ပစ္လိုု႔”
“ဘာသေဘာလဲဟ” “ဘယ္သိမွာတုုံး ၊ လက္ပဲ ကိုုယ္ထားခ်င္ရာ ထားမွာေပါ့”

“ႏိုုင္ငံေရးမွာ အထာရွိတယ္ဟ ၊ နင္က ဘာသိလိုု႔တုုံး” “မၿပံဳးၾကဘူး ဆိုုကတည္း
က အဆင္မေျပဘူးဆိုုတဲ့သေဘာပဲ” “ တေခါက္ထဲနဲ႕ ဘယ္လိုုလုုပ္ အဆင္ေျပ
မွာတံုုးဟ” “အခုုဟာက သူတိုု႔ႏွစ္ဦး ပထမဆံုုးအႀကိမ္ ေတြ႕ၾကတာ ဆိုုပဲ”

ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္က အသက္ႏွစ္လပဲ ကြာၾကတဲ့သူေတြပါ။
၁၉၄၅တႏွစ္ထဲမွာ ဖြါးၾကပါတယ္။ ဦးသိန္းစိန္က ၂လႀကီးပါတယ္။ သႀကၤန္အၿပီး

ဧၿပီ ၂၀မွာေမြးတာပါ။ ေဒၚစုုကေတာ့ ဇြန္ ၁၉ ရက္မွာေမြးပါတယ္။ သူတိုု႔နဲ႔ တႏွစ္

ထဲ ေမြးၾကသူေတြကေတာ့ ဂ်ေမကာက အဆိုုေတာ္ ေဘာ့ပ္မာေလး။ ၿဗိတိန္က

အဆိုုေတာ္ အဲရစ္ခ္ ကလက္ပ္တန္နဲ႔ ေရာ့စတီး၀ပ္တိုု႔ပါပဲ။ ဆရာစိန္န႔ဲ ေဒၚစုုတိုု႔
အဆိုု ေကာင္း မေကာင္းေတာ့ မသိရေသးပါ။

၁၉၄၅ခုုႏွစ္မွာ ေမြးဖြါးသူေတြဟာ အေလးအနက္ စဥ္းစားတတ္သူ။ ပါရမီရင့္
သန္သူ။ အလုုပ္တခုုကိုု ကၽြမ္းက်င္ပိုုင္ႏိုုင္စြာ လုုပ္ႏိုုင္စြမ္းသူ။ လုုပ္ငန္းေအာင္
ျမင္မႈ မရွိတဲ့အခါ အႀကီးအက်ယ္စိတ္ပ်က္သူ။ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ နားလည္
ရခက္သူ။ ကိုုယ္ထင္တာပဲ မွန္တယ္လိုု႔ ထင္တတ္သူ။ ေျပာရဲဆိုုရဲ ရွိသူ။ စိတ္
အေျခအေနဟာ အစြန္း တဘက္ဆီမွာ အၿမဲရွိေနတတ္သူ။ အလြန္အမင္း
ရဲရင့္သူ။ အတၱႀကီးသူ။ မိမိကိုုယ္မိမိ ယံုုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိသူ စတဲ့ စရိုုက္
လကၡဏာေတြ ရွိတတ္တဲ့ သူေတြလိုု႔ တရုုတ္ရိုုးရာ ေဗဒင္က ဆိုုပါတယ္။
ဆရာစိန္နဲ႔ေဒၚစုုတိုု႔က တရုုတ္ျပကၡဒိန္အရ “ ၾကက္ႏွစ္ ” ဖြါးေတြပါ။

ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးမွာ အသံအက်ယ္ဆံုုး ၾကားေနရတာက “ေတြ႕ဆံုုေဆြးေႏြး
ေရး” နဲ႔ “ဒိုု႔တာ၀န္ အေရးသံုုးပါး”ပါ။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္က စစ္ေခါင္း
ေဆာင္ေတြနဲ႔ အရင္တုုန္းကလည္း ေတြ႕ဆံုုဖူးပါတယ္။ ေတြ႕မထူးပါ။ ဦးသိန္း
စိန္နဲ႔ေတာ့ အခုုမွ ေတြ႕ဖူးတယ္လိုု႔ ဆိုုတယ္။ လိုုေနတာက “ေတြ႕မထူး” ႏိုုင္ငံ
ေရး အဆင့္ကေန “ အေတြ႕ထူး” ႏိုုင္ငံေရး အဆင့္ကိုု ေရာက္ဖိုု႔ပါပဲ။ အေတြ႕

ထူးရင္ေတာ့ လူေတြ ျမဴးတတ္ၾကပါတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ “ေတြ႕ကုုန္ၿပီဟဲ့..ေတြ႕ကုုန္ၾကၿပီဟဲ့” ဆိုုတဲ့..အသံေတြ
ထြက္ေနတုုန္းပါပဲ။ အေတြ႕ထူးရင္ေတာ့။ “အေတြ႕ထူး၍ ျမဴးၾကသည္” ဆိုုတဲ့
ဇတ္လမ္းတပုုဒ္ကိုု ဆက္၍ ေရးရလိမ့္ဦးမည္ ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း။

(ရုုပ္ပံုု၊ ျမန္မာ့ရုုပ္သံ)

ဒကာစိန္ ခၽြတ္ခဏ္း

ဒကာႀကီးဦးသိန္းစိန္ စိတ္ေရာကိုုယ္ပါ က်န္းမာေစဖိုု႔ ဘုုန္းႀကီးေမတၱာ ပိုု႔သ
ပါတယ္။ ဒကာႀကီးနဲ႔ ဘုုန္းႀကီး မဆံုုဖူးပါ။ သိုု႔ေသာ္လည္း ဘုုန္းႀကီးရဲ႕အာရံုု
ထဲမွာ တကာႀကီးက အခုုေနာက္ပိုုင္း အၿမဲလိုုလိုု ရွိေနတာေၾကာင့္ ႏိုုင္ငံေတာ္
သမၼတႀကီးဆိုုေသာ္လည္း ရင္းရင္းနီးနီး ဒကာႀကီး ဦးသိန္းစိန္လိုု႔သာ ေခၚ
လိုုက္ပါတယ္။

ဒကာႀကီး သမၼတျဖစ္လာကတည္းက ဘုုန္းႀကီးက မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္
ၾကည့္ေနခဲ့တာပါ။ ဒကာႀကီးရဲ႕မိန္႔ခြန္းေတြကိုုလည္း ဘုုန္းႀကီးက ႀကိမ္ဖန္
မ်ားစြာဖတ္ေနလိုု႔မိုု႔ အလြတ္ရမတတ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒကာႀကီးရဲ႕လုုပ္ရပ္ေတြ
ကိုုလည္း ေန႔စဥ္ဘုုန္းႀကီး ေလ့လာေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပိုုရင္းနီးလာတဲ့
သေဘာနဲ႔ ဒကာစိန္လိုု႔ပဲ ေခၚပါေတာ့မယ္။

ဘုုရားေဟာေတြမွာ ပါတဲ့အတိုုင္း မင္းက်င့္တရားနဲ႔အညီ တိုုင္းျပည္ကိုု အုုပ္
ခ်ဳပ္တဲ့ သူဟာ။ လူသာဓုုေခၚ၊ နတ္သာဓုုေခၚ။ တိုုင္းျပည္လည္းေပ်ာ္။ ကိုုယ္
လည္းေပ်ာ္တဲ့ ကိန္းပါပဲ ဒကာစိန္။ လူႀကိဳက္၊ နတ္ႀကိဳက္၊ ဘုုရားႀကိဳက္
ေလာကအလံုုးစံုု ႀကိဳက္တ့ဲ အျဖစ္မ်ိဳး ဒကာစိန္တိုု႔ မိတ္ေဆြေတြ အဆက္
ဆက္ မလုုပ္ခဲ့ၾကလိုု႔ တိုုင္းျပည္လည္း နာလြန္းလွပါၿပီ။ ဒီအခ်က္ကိုု ဒကာစိန္
သမၼတျဖစ္လာခါမွပဲ ေကာင္းေကာင္းႀကီး သိလာပံုုရလိုု႔ ဘုုန္းႀကီး အင္မတန္
မွ ၀မ္းေျမာက္မိပါတယ္။ သာဓုုလည္း ေခၚမိပါတယ္။

ဒကာႀကီးလည္း စစ္ယူနီေဖါင္းကိုု ခၽြတ္၊ ခါးၾကားမွာ အၿမဲတန္းထိုုးထားတဲ့
မည္းေခ်ာက္ေခ်ာက္ ေဗ်ာက္ေသနပ္ကိုုလည္း စြန္႔ခဲ့လိုု႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနိမိတ္
ထြန္းလာတယ္လိုု႔ ဘုုန္းႀကီး မွတ္ပါတယ္။ ခက္ထန္တဲ့ စစ္အေဆာင္အေရာင္
ေတြအစား ေရာင္စံုုေျပး ခ်ိတ္ထမီ ၊ ေရႊစလြယ္ တလင္းလင္း၊ ေရႊကိုုင္းမ်က္မွန္
တ၀င္း၀င္း၊ ပိုုးသားေခါင္းေပါင္း တလူလူနဲ႔ ဒကာစိန္ကိုု ေျပာင္းလဲၿပီး ျမင္လာရ
လိုု႔လည္း ဘုုန္းႀကီးတိုု႔ ၿပံဳးရတဲ့အထိ ၀မ္းသာမိပါတယ္ ဒကာႀကီး။

၀မ္းသာလံုုး ဆိုု႔မတတ္ျဖစ္ရတာကေတာ့ ဒကာစိန္ရဲ႕ ထူးျခားလွတဲ့ မိန္႔ခြန္း
ေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ မိန္႔ခြန္းဆိုုတာ စကားလံုုးေတြပါ။ ဒီစကားလံုုးေတြ ဘယ္က
ျဖစ္လာသလဲ။ စိတ္ကူးထဲကလား။ ႏွလံုုးသားထဲကလား။ ဦးေႏွာက္ထဲကလား။
ဘုုန္းႀကီးက သမုုတိသံဃာအဆင့္မိုု႔ ဒကာစိန္႔ရင္ထဲ ထြင္းေဖါက္လိုု႔ မျမင္ႏိုုင္ပါ။

ေစတနာနဲ႔ေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြလား။ အႀကံအညဏ္နဲ႔ေျပာတဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြလား။
မွန္ကန္တဲ့ ေစတနာ၊ ေကာင္းမြန္တဲ့ အႀကံအညဏ္ေတြနဲ႔လား။ ဒကာစိန္တိုု႔ရဲ႕
အစဥ္အလာအတိုုင္း ညဏ္နီညဏ္နက္ေတြနဲ႔လား။ စစ္နည္းဗ်ဴဟာေတြအရ
တေကာင္ေႂကြးတာဟာ ႏွစ္ေကာင္ရိုုက္ဖိုု႔လား။ အခုုတေလာ ဒီေမးခြန္းေတြနဲ႔
ဘုုန္းႀကီးေတာ့ ေကာင္းေကာင္း က်ိန္းလိုု႔မရႏိုုင္ဘူး ဒကာစိန္ေရ။

ျပည္သူေတြ ႏွစ္ေပါင္းၾကာရွည္ ႀကံဳေနရတဲ့ အျဖစ္ဆိုုးေတြကိုု တကယ္ပဲ
ေျပာင္းလဲေအာင္ လုုပ္ေတာ့မလိုု႔လား ဒကာႀကီး။ ျပည္ပေရာက္ ျမန္မာေတြ
တိုုင္းျပည္ထဲ ျပန္လာဖိုု႔ ေခၚေနတာ ဘာေတြမ်ား လုုပ္မွာမိုု႔တံုုး ဒကာႀကီးရဲ႕။
သူတိုု႔ေတြ ေရာက္လာေတာ့ေရာ ဘာေတြမ်ား ထူးၿပီးျဖစ္လာမွာမိုု႔တံုုး။
အမ်ားက ယံုုၾကည္ေထာက္ခံႏိုုင္ဖိုု႔ တိုုင္းျပည္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့လူေတြကိုုပဲ
ၿငိမ္းေအးသက္သာေအာင္ အရင္လုုပ္ျပပါဦးလား ဒကာစိန္။

ဒကာမႀကီး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္နဲ႔လည္း ဒကာစိန္က ေတြ႕မယ္ တကဲကဲ
လုုပ္ေနတယ္လိုု႔ သတင္းေတြၾကားရတယ္။ ဒါေတြက အမွန္ပဲလား။ ေတြ႕တဲ့
အခါ ဘာေတြမ်ား ေျပာၾကမွာတုုံး ဒကာႀကီးရဲ႕။ ဒကာစိန္တိုု႔ အရင္က ေတြ႕ၾက
တယ္ဆိုုတာက“ေတြ႕မထူး”ေတြပဲမိုု႔ ဘုုန္းႀကီးက ေမးရတာပါ။

ဒကာစိန္လည္း အသက္အရြယ္ ရလာၿပီ။ ဒကာမႀကီးေဒၚစုုလည္း အသက္ရ
လာၿပီ။ အမွားကိုု မဖက္ပဲ တရားကိုု ဖက္ရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာၿပီ ဒကာႀကီး
ေရ။ တရုတ္ကိုု အားထားတာဟာ တရားကိုုအားထုုတ္တာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာ
ေတာ့ ဒကာစိန္လည္း သိေလာက္ၿပီလိုု႔ ဘုုန္းႀကီးထင္တယ္။ မတရားဖမ္းထား
တဲ့ လူေတြကိုု ျပန္လႊတ္ေပးလိုုက္ေတာ့ ဒကာစိန္။ ၀ဋ္ဆိုုတာ အေႏွးနဲ႔အျမန္
လည္တာပဲဆုုိတာ ဒကာစိန္လည္း ရိပ္မိေလာက္ေရာေပါ့။ ဟူစိန္တိုု႔၊ မူဘာရက္
တိုု႔ အျဖစ္ကိုုသာ ၾကည့္ေပေတာ့ ဒကာစိန္။

ဘုုရားရွင္လက္ထက္မွာ ဆိုုးသမွ သိပ္ဆိုုးဆိုုတဲ့ ရာဇ၀င္လူဆိုုးႀကီးေတြ ဘုုရား
ရွင္နဲ႔ေတြ႕တဲ့အခါ၊ ဘုုရားရဲ႕တရားေတြကိုု နာၿပီးတဲ့အခါ။ ခ်က္ခ်င္းဆိုုသလိုု
အကၽြတ္တရားေတြ ရကုုန္ၾကတယ္။ အမွန္ကိုုသိျမင္ျခင္းဆိုုတဲ့ တန္ခိုုးေတာ္
ေၾကာင့္ ဟိုုဘက္ အစြန္းကေန ဒီဘက္အစြန္းကိုု ခ်က္ခ်င္းေရာက္လာၾကတယ္။
လူဆိုုးကေန လူသူေတာ္ေကာင္း ျဖစ္လာၾကတယ္။

အမွန္ကိုု ျမင္ျခင္းဆိုုတာ ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ပါပဲ ဒကာစိန္။ အမွန္ကိုုျမင္လိုု႔
အမွားကိုုျပင္တယ္ဆိုုတာ သူရဲေကာင္းတုုိ႔ရဲ႕အလုုပ္ပါ။ ဒကာႀကီးဟာ သား
သတ္သမားလား။ ေတာ္လွန္ေရးသမား သူေတာ္ေကာင္းလားဆိုုတာ ကြဲျပား
ေအာင္ ျပသရမယ့္အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ဒကာစိန္။ ဆိုုးညစ္တဲ့ သမိုုင္းကိုု ရပ္
တန္႔ခဲ့သူ၊ အေမွာင္က်ေနတဲ့ တိုုင္းျပည္ကိုု အလင္း၀င္ေအာင္ ဖြင့္ေပးခဲ့သူ
အျဖစ္ သမိုုင္းတြင္ေအာင္လုုပ္ဖိုု႔ အခြင့္အခါေကာင္းဟာ ဒကာစိန္ရဲ႕လက္ထဲ
မွာ လံုုးလံုုးေရာက္လိုု႔ ေနၿပီေပါ့။ အမွန္ကိုု ရဲရဲသာ ရႈေလေတာ့ ဒကာစိန္။

ဘုုန္းႀကီးတိုု႔လည္း ေရာက္ရာဘ၀က သာဓုုေခၚေနပါ့မယ္။ ဒကာစိန္ရဲ႕ ႏွလံုုး
စိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းေနပါေစ။ အရွင္ ေကာ၀ိဒ။၂၀၀၇ သံဃာ့အေရးအခင္းမွာ
ေမတၱာပိုု႔ရင္း ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့သူ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ေအပီ)

ရုုရွားႏွင္းဆီ

ေလတခ်က္ အေ၀့မွာ ႏွင္းဆီတခင္းလံုုး ၿငိမ့္ကနဲ လႈပ္ယမ္းသြား။ ေသြးေတြ
ျဖန္းကနဲ ျဖာထြက္သြားသလိုု။ အနီရဲရဲ ႏွင္းဆီပန္းေတြ။ တခင္းလံုုး ေ၀့ကနဲ။
ဒီႏွင္းဆီခင္းဟာ ေခတ္အဆက္ဆက္ စစ္တလင္းျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာ။ ႏွင္းဆီ
ပင္ေတြရဲ႕ေအာက္က ေျမႀကီးထဲမွာ စစ္ေၾကာင့္ ေသဆံုုးခဲ့သူေတြ ရာနဲ႔
ေထာင္နဲ႔ ခ်ီၿပီးရွိတယ္။ သူတိုု႔ရဲ႕ေသြးေတြေၾကာင့္မ်ား ဒီႏွင္းဆီေတြ ရဲရဲ
နီေနရသလား။

ကရင္မလင္နန္းေတာ္နဲ႔ မိုုင္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ အကြာ။ နာမည္ေက်ာ္
ေအာ္သိုုေဒါ့က္စ္ ေရွးေဟာင္း ဘုုရားေက်ာင္းႀကီးရဲ႕ နံေဘး။ ႏွင္းဆီပန္း
ေတြ။ ႏွင္းဆီပန္းေတြ။ ႏွင္းဆီပန္းေတြ။ တခင္းလံုုး နီရဲ လင္းလက္လိုု႔။
ခရီးသြားဧည့္သည္ေတြ အၿမဲလာၾကည့္ၾကတဲ့ ေနရာ။ တခ်ိဳ႕ကလည္း
တကယ္ယံုုၾကတယ္။ ႏွင္းဆီေတြ နီရဲေနတာ တိုုက္ပြဲ၀င္စစ္သည္ေတြရဲ႕
ေသြးေတြေၾကာင့္။ သူတိုု႔ရဲ႕ စြန္႔လႊတ္မႈ၊ နာက်င္မႈ၊ သတၱိနဲ႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္
မဲ့ေနတဲ့ သူတိုု႔ရဲ႕ ေၾကကြဲမႈေတြကိုု ႏွင္းဆီပန္းေတြအျဖစ္ အစြမ္းကုုန္
ပြင့္ၿပီး ျပေနသတဲ့။

ဟုုတ္ ဟုုတ္၊ မဟုုတ္ ဟုုတ္။ ႏွင္းဆီးခင္းႀကီး သိပ္ၾကည့္လိုု႔ေကာင္းတယ္။
တခ်ိဳ႕က ႏွင္းဆီးခင္ကိုု ေဆးလိပ္ဖြါရင္း ၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေဗာ့ဒ္
ကာ ေသာက္ရင္း။ ၀ိုုင္ေသာက္ရင္း။ တခ်ိဳ႕ကလည္း အတင္းေျပာရင္း။
သတင္း ေႏွာရင္း။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ခ်စ္ရင္းႀကိဳက္ရင္း။ တခ်ိဳ႕ကလည္း
လြမ္းရင္း ေဆြးရင္း။ ေငးေမာလိုု႔ ၾကည့္ၾကတယ္။ ေလအေ၀့မွာပါလာတဲ့
ႏွင္းဆီနံ႔ကိုု တအံ့တၾသ ရွဴၾကတယ္။ ႏွင္းဆီနံ႔မွ ဟုုတ္ရဲ႕လား။ ေသြးညွီ
နံ႔မ်ား ျဖစ္ေလမလား။

ရာသီ အေျပာင္း။ ႏွင္းဆီေတြ ေႂကြတဲ့အခါ။ ေျမျပင္မွာ ေသြးေျခာက္ေတြ
ကပ္ေနသလိုု ေခ်ာက္ခ်ားဖြယ္ အလွတခုု ျမင္ရျပန္တယ္။ ႏွင္းဆီပြင့္ဖတ္
ေတြ တလြင့္လြင့္နဲ႔ အေႏွးေႂကြက်။ ၾကည့္ေနသူေတြရဲ႕အာရံုုေတြလည္း
ေျမျပင္ေပၚကိုု လြင့္က် ေၾကမြ။

ပြင့္ဖတ္ေတြ ေႂကြအၿပီး ႏွင္းဆီရြက္ေတြ ေႂကြတဲ့အခါ။ မဲနက္ေနတဲ့ ေျမ
သားေပၚ အရိုုးေငါေငါနဲ႔ ႏွင္းဆီခင္းႀကီး။ စစ္ေျမျပင္ေနရာေဟာင္းမွန္း
သိသာလြန္းလွတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ဘုုရားေက်ာင္းႀကီးကလည္း ေခ်ာက္
ခ်ားဖြယ္။ ႏွင္းဆီခင္းႀကီးဟာ ခန္းနားတယ္။ဆန္းျပားတယ္။ ဖမ္းစားတယ္။
လြမ္းသြားမယ္။

နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕သား ဗိုုလ္ႀကီး ခင္ေမာင္ေထြး။ ရဲရဲလႈပ္ေနတဲ့ ႏွင္းဆီခင္းကိုု
ေငးၾကည့္ေနတာ အေတာ္ၾကာၿပီ။ အံ့ေတြၾသလိုု႔။ ေငးေမာ ရီေ၀။ ဗိုုလ္ႀကီးခင္
ေမာင္ေထြးက ရုုရွားမွာ ႏ်ဴကလီးယားပညာ လာသင္တဲ့သူ။ အမ်ိဳးစပ္ရင္
အေဖဘက္က ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္တယ္။ သူ႕မွာ ရည္းစား
လည္း မရွိဘူး။ တကၠသိုုလ္ ဆက္မတက္ႏိုုင္လိုု႔ စစ္ထဲ၀င္ခဲ့သူ။ နတ္ေမာက္
ၿမိဳ႕ေလးကိုု လြမ္းေနသလား။ အေမ့ကိုု လြမ္းေနသလား။ လြမ္းစရာ မရွိတဲ့
ဘ၀ကိုုပဲ လြမ္းေနသလား။ ႏွင္းဆီခင္းႀကီး နီရဲလိုု႔။ ဗိုုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ေထြး
ႏွင္းဆီေတြကိုု ေငး။ ႏွင္းဆီေတြကိုု ေငး။ ႏွင္းဆီေတြကိုု ေငး။

ဟိုုတေန႔က ၀ယ္ထားတဲ့ ကင္မရာအသစ္ေလးနဲ႔ ႏွင္းဆီခင္းကိုု ဓါတ္ပံုုေတြ
ရိုုက္တယ္။ ရႈေဒါင့္မ်ိဳးစံုု။ ပံုုစံမ်ိဳးစံုု။ ႏွင္းဆီမ်ိဳးစံုု။ အေဆာင္ကိုု ျပန္ေရာက္တဲ့
ညက သူ႔ရဲ႕Face book မွာ ႏွင္းဆီပန္းေတြ တင္လိုုက္တယ္။ ေနာက္တပတ္
အၾကာမွာ သူငယ္ခ်င္းအျဖစ္ လက္ခံဖိုု႔ ေဆြေဆြႏြယ္ ဆိုုသူက ႏႈတ္ဆက္လာ
တယ္။ ဗိုုလ္ႀကီး ခင္ေမာင္ေထြး ခ်က္ခ်င္းပဲ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္လိုုက္တယ္။

ေနာက္ သံုုးေလးရက္ အၾကာ။ ေဆြေဆြႏြယ္က စာေရးလာတယ္။ ႏွင္းဆီပန္း
ေတြ လွလိုုက္တာ...တဲ့။ ဗိုုလ္ႀကီးခင္ေမာင္ေထြး ခ်က္ခ်င္းပဲ စာျပန္ပါတယ္။
ႏွင္းဆီပန္းေတြ ေဆြေဆြႏြယ့္အတြက္..တဲ့။ ေဆြေဆြႏြယ္က ေတာင္ဥကၠလာ
အထက္တန္းေက်ာင္းက အလယ္တန္းျပ ေက်ာင္းဆရာမေလးပါ။ မၾကာခင္
သူတိုု႔ႏွစ္ဦး ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကပါလိမ့္မယ္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

သရဲေတြ ေျပးကုုန္ၿပီ အခ်စ္ေလး

ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလး။ ေအးရတဲ့အထဲ။ ဒီေန႔ညမွာ မိုုးေတြရြာ ။ သရဲေတြ
ေျပးကုုန္ၿပီ အခ်စ္ေလး။ ေလာကမွာ ဘုုရားသၡင္ေတြ သိပ္ေပါတယ္။
အ၀တ္အစားသစ္ေတြနဲ႔ မင္းဆီကိုုလာဖိုု႔ ျပင္ထားတယ္။ ေအးစက္ စိုု
စြတ္တဲ့ မိုုးေရေတြထဲ မင္းဆီကိုု လာခဲ့မယ္။ ဘာမွ မေၾကာက္နဲ႔ အခ်စ္
ေလး။ သရဲေတြ ေျပးကုုန္ၿပီ။

ဒီ နီညိဳေရာင္ဂီတာဟာ ေဟာင္းသေလာက္ ေကာင္းတဲ့ သမိုုင္း၀င္ဂီတာ
တလံုုးကြဲ႕။ ဒီကဗ်ာကိုုေတာ့ ဘိုုဆန္ဆန္ “ဘလူးစ္ကဗ်ာ” လိုု႔ပဲ ေခၚၾကစိုု႔။
ဒီကဗ်ာဟာ ဂီတာနဲ႔တီးၿပီး ေရးထားတဲ့အရာ။ သီခ်င္းျဖစ္သြားတဲ့ ဒီကဗ်ာ
ဟာ အေမရိကန္ေတာင္ပိုုင္းက လူမည္းကၽြန္တေယာက္နဲ႔လည္း အေၾကာင္း
ပါခဲ့တယ္။ ေနာက္တႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲထပ္၀င္မယ္ဆိုုတဲ့သမၼတ အိုုဘား
မားနဲ႔ ဘာမွမဆိုုင္ဘူး။ “ဘလူးစ္ကဗ်ာဟာ” ဒီသီခ်င္းရဲ႕နာမည္ပါ။ ေသခ်ာ
ေပါက္ ေစာင့္ေန။ မိုုးေအးေနလည္း ကိုုယ္ေရာက္ေအာင္လာခဲ့မယ္။

ဒီ ဘလူးစ္သီခ်င္းကိုု ကရင္လူထြားႀကီး စိန္စတင္းဆိုုသူ တီးတယ္။ သူဟာ
ျမန္မာျပည္ ဘီဘီကင္း မဟုုတ္ဘူး။ ဆိုုင္းဆရာ စိန္စတင္းလည္း ေနရာမွား
ၿပီး ေမြးတဲ့အထဲမွာ ပါတယ္။ ဘာမွ မပူနဲ႔ ။ ေဟာဒီမွာ...တုုန္ခါေနတဲ့ ကိုုယ့္ရဲ႕
အခ်စ္ကိုုသာ ကိုုးကြယ္ပါ။ ဂီတဟာ ဒိုု႔ရဲ႕ဘာသာတရား။ ဒိုု႔ရဲ႕ အစိုုးရ။ ဒိုု႔ရဲ႕
ေကာင္းကင္ဘုုံ။ ဂီတဟာ မင္းနဲ႔အတူအိပ္တဲ့ ေမြ႕ယာႀကီးေပါ့ကြယ္။ သရဲ
ေတြ ေျပးကုုန္ပါၿပီ အခ်စ္ေလးရဲ႕ ။ အသက္ကိုု ပုုံမွန္ ျပန္ရွဴလိုုက္ပါေတာ့။

ဘုုရားေက်ာင္းေတြထဲ သြားရမွာ မင္းေၾကာက္တဲ့အခါ။ လံုုး၀ ယံုုၾကည္စိတ္
ခ်လိုု႔ မရႏိုုင္တဲ့ ဘာသာေရးသမားေတြနဲ႔ မင္းမေတြ႕ခ်င္တဲ့အခါ။ ကိုုယ္ညတိုုင္း
ဂီတာတီးေနက် အရက္ဆိုုင္ကိုုသာ လာခဲ့ပါ။ မိုုးေရေတြနဲ႔ ညမွာ ဘလူးစ္ကဗ်ာ
သီခ်င္းကိုု ဆိုုၾကမယ္။ ကြယ္လြန္သူ ဂီတာသမားေတြလည္း ေရာက္လာမယ္။
သရဲေတြ ေျပးကုုန္ပါၿပီကြယ္။

တခ်ိဳ႕လူေတြက လိမ္လည္ဖိုု႔အတြက္ တရားသူႀကီးလုုပ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း
ဘာအျပစ္မွမရွိပဲ ေထာင္ထဲမွာေနဖိုု႔ ေလာကထဲကိုု ေရာက္လာတယ္။ တခ်ိဳ႕က
ဘတ္စ္ကား မွားစီးဖိုု႔၊ အခ်ိန္္ကိုု မွားၾကည့္ဖိုု႔ ေလာကထဲကိုု ေရာက္လာတယ္။
ကိုုယ္ကေတာ့ ဂီတာကိုုတီးဖိုု႔ ၿပီးေတာ့ မင္းနဲ႔ေပြ႕ဖက္ေပါင္းသင္းဖိုု႔ ေရာက္လာ
တယ္။ တခ်ိဳ႕လူေတြက သရဲေတြထက္ေတာင္ ပိုုၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္။

ဘ၀ဟာ မတိုုလည္း မတိုုဘူး။ မရွည္လည္း မရွည္ဘူးကြဲ႕။ ေအးတဲ့ညမွာ သီခ်င္း
ဆိုုၾကမယ္။ ဒီကမၻာထဲ ေလေတြတိုုက္ေနတာ ငါတိုု႔ ဂီတာတီးေနၾကလိုု႔ေပါ့။
သရဲေတြရွိတဲ့ကမၻာထဲ မိုုးရြာတဲ့ဒီည ေတာင္ေပၚၿမိဳ႕ေလးက အရက္ဆိုုင္ထဲမွာ
သီခ်င္းေတြဆိုုဖိုု႔ မင္းဆီကိုု လာေနၿပီ။ ေစာင့္လက္စနဲ႔ ေစာင့္ေနပါအခ်စ္ေလး။
ကိုုယ္လာတဲ့လမ္းမွာ သရဲေတြ ကခုုန္လိုု႔ ။ သူတိုု႔လည္း ဂီတကိုုမက္ေမာ ဒိုု႔လိုုပဲ
ေပ်ာ္ၾကတယ္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

လူမႈေရးကိစၥ

မိတ္ေဆြတဦးက ေျပာဖူးတယ္။ လူမႈဆက္ဆံေရးမွာ ခပ္ခြါခြါဆက္ဆံတာ
အေကာင္းဆံုုးပဲတဲ့။ တစိမ္းဆန္တဲ့စကားပဲလိုု႔ မွတ္ခ်က္ ခ်ခဲ့ဖူးပါတယ္။
သူက သေဘၤာသားလူထြက္ တဦးပါ။ သေဘၤာေပၚမွာ လေပါင္းမ်ားစြာ
ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ ပင္လယ္ထဲ အၾကာႀကီးက်က္စားခဲ့ဖူးတဲ့ လူေပါ့။ “သေဘၤာ
သားဘ၀က ေထာင္သားဘ၀နဲ႔ သိပ္မကြာဘူးဟ”လိုု႔လည္း ဆိုုဖူးပါတယ္။

သူဆိုုလိုုတာက ေထာင္ထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ သေဘၤာေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လူမႈ
ဆက္ဆံေရးနယ္ပယ္က သိပ္က်ဥ္းလြန္းတယ္။ ျငင္းရခက္တဲ့ဆက္ဆံ
ေရးမ်ိဳး။ ေန႔စဥ္ေနတိုင္း ဆံုုခ်င္ခ်င္၊ မဆံုုခ်င္ခ်င္ ဒီလူေတြနဲ႔ပဲ ဆံုုေနရတယ္။
ဆက္ဆံေနရတယ္။ အေနအထိုုင္ မတတ္ရင္ “ေဂါက္သြားမယ္” ဆိုုပဲ။

ဒီေနရာမွာ “အေနအထိုုင္ မတတ္ရင္” ဆိုုတဲ့စကားက ပညာပိုုင္းဆိုုင္ရာ
စကား ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ေနနည္း ထိုုင္နည္း တတ္ကၽြမ္းဖိုု႔လိုုတယ္။ တတ္ရံုု
တင္မက ကၽြမ္းက်င္ဖိုု႔ပါလိုုတယ္ဆိုုတဲ့ သေဘာပါ။ လူတိုုင္းနဲ႔အဆင္ေျပ
ေအာင္ အကုုန္လံုုးကုုိ လိုုက္ၿပီး မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးေနရမွာလား။ ဒါမွမဟုုတ္
ဖါသိဖါသာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေနရမွာလား။ အခုုတမ်ိဳး ေတာ္ၾကာတမ်ိဳး
လုုပ္ေနရမွာလား။ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းဖိုု႔ အဓိကလား။

မိတ္ေဆြ ေျပာတာကေတာ့ ခပ္ခြါခြါဆက္ဆံေရးက ေရရွည္တည္တန္႔ပါ
သတဲ့။ အေတြ႕အႀကံဳသမားက ပညာစကားေျပာခဲ့တာကိုု အေတြ႕အႀကံဳ
နည္းစဥ္အခါက လက္ခံဖိုု႔ မလြယ္ကူခဲ့ပါ။ “ကိုုယ့္ေစတနာအတိုုင္း ေရာင္
့ျပန္ဟပ္လိမ့္မယ္” ဆိုုတဲ့အယူအဆကိုု သေဘာက်လိုု႔ ေစတနာရွိတဲ့အတိုုင္း။
စိတ္အရင္းအတိုုင္းပဲ ဘ၀မွာ ေနထိုုင္ခဲ့ပါတယ္။ “အထာ” မထားဘူးေပါ့ေလ။
“အစိမ္းလိုုက္” ပဲ ဆက္ဆံခဲ့တယ္ေပါ့။

ခင္မင္သူမ်ားနဲ႔ ရင္းရင္းနီးနီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ အဆင့္ကေန ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္
့့ျဖစ္လာရေအာင္ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္ဆံခဲ့ပါတယ္။ ကိုုယ့္ဟာ သူ႔ဟာ မခြဲ
အတူတူ တသားထဲ ေနထိုုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကိုုယ့္အိတ္ထဲက ပါပါသြားတာကိုု
ပါတယ္လိုု႔ လံုုး၀ မျမင္ခဲ့ပါဘူး။ နာတယ္လိုု႔လည္း လံုုး၀ မခံစားရခဲ့ပါဘူး။
သူတိုု႔နဲ႔အတူ ရင္းနီးေပ်ာ္ရႊင္ေရးသာ ပဓါန။ က်န္တာ အကုုန္လံုုး သာမည။
အဆံုုးမွာေတာ့။ မွတ္မွတ္ရရ တဦးစ ႏွစ္ဦးစက လြဲလိုု႔။ က်န္လူေတြအကုုန္
လံုုးနဲ႔ ေရရွည္မွာအဆင္ မေျပခဲ့ပါ။ ၀မ္းနည္းစရာ။

ခ်စ္ဇနီးကလည္း လြန္စြာမွပင္ သေဘာေကာင္း၊ မေနာေကာင္း။ လင္ေယာက်္ား
စိတ္ခ်မ္းသာေရးသာ အဓိကထားသူမိုု႔။ ကိုုယ့္မိတ္ေဆြ မွန္သမွ်၊ သူ႔မိတ္ေဆြလိုု႔
ခံယူပါတယ္။ ကိုုယ့္ထက္လည္း သည္းခံ၊ စိတ္ရွည္ၿပီး ကူညီတတ္သူပါ။ ေနာက္
ဆံုုးမွာေတာ့ “စိတ္ရင္းအတိုုင္း အစိမ္းလိုုက္ဆက္ဆံေရးမူ၀ါဒ” ကိုု ကိုုယ္တင္
မက ခ်စ္ဇနီးကပါ လက္ေျမွာက္ အေလွ်ာ့ေပးလာရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါ။
ခ်စ္သူ ခင္သူမ်ားနဲ႔“နီးခ်င္ကာမွ ေ၀း” ဆိုုသလိုု ျဖစ္လာရပါတယ္။ အိမ္ကိုု
ဘယ္မိတ္ေဆြမွ ေခၚမလာေရးမူ၀ါဒကိုု ခ်မွတ္က်င့္သံုုး ရတဲ့ အဆင့္အထိ
ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

အခုုခ်ိန္မွာေတာ့ မိတ္ေဆြ သေဘၤာသား လူထြက္ႀကီးရဲ႕ ဆံုုးမစကားကိုုပဲ
အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကားေယာင္ေနမိပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ “ခပ္ခြါခြါ”
ဆိုုတဲ့ စကားႀကီးက တစိမ္းမဆန္ဘူးလားဗ်ာ။ ေနာက္မိတ္ေဆြတဦးက
လည္း ခပ္မာမာ၊ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ဆံုုးမဖူးတာရွိပါေသးတယ္။ “ဆယ္ျပား
ေလာက္ပဲ တန္တဲ့သူကိုု ဆယ္ျပားဖိုုးေလာက္ပဲ ဆက္ဆံရတယ္ဟဲ့” ဆိုုပဲ။
တစိမ္းမဆန္ လြန္းေပဘူးလား။ ရင္းႏွီးပြင့္လင္းတာဟာ ျပႆနာတခုုလား
ဆိုုတာလည္း ျပန္လည္စမ္းစစ္လာရပါၿပီ။ ျပႆနာက ကိုုယ့္ဆီမွာပဲ အေျခ
ခံေနသလား ဆိုုတာလည္း အေမးသာရွိ အေျဖမရွိ ျဖစ္လာေနပါၿပီ။

အေတြ႕အႀကံဳေတြ ရွိလာေပမဲ့လည္း စိတ္ရင္းအတိုုင္း ဆက္ဆံေရးမူကိုုေတာ့
မစြန္႔လႊတ္ခ်င္ေသးတာ အမွန္ပါ။ “ခပ္ခြါခြါနည္း” “ဆယ္ျပားဖိုုးနည္း”ေတြထက္
ေကာင္းတာေလးမ်ား ရွိေသးတယ္ဆိုုရင္လည္း လမ္းညႊန္ေပးၾကပါဦးလား
အရပ္ကတိုု႔ရယ္။

(ရုုပ္ပံုု၊ ဂူဂလ္)

အေကာင္းျမင္သမားနဲ႔ ေနာက္တပြဲ

ေဒါက္တာ ေကာင္းျမင္သူဟာ ျမန္မာ့အေရး သိပ္ကိုုကၽြမ္းက်င္သူတဦးအျဖစ္
ႏိုုင္ငံတကာ ပညာရွင္ေလာကမွာ ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားပါတယ္။ ႏိုုဘလ္ဆုုလည္း
အႀကိမ္ႀကိမ္မွန္းထားၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္လြဲေနသူ တဦးပါ။ ျမန္မာျပည္မွာ ၿပီးခဲ့တဲ့
ႏွစ္ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးခါစက ျမ၀တီသံရုုပ္ဖုုန္း အစီအစဥ္နဲ႔ ေတြ႕ဆံုုေမးျမန္းခန္း
ကိုု တင္ဆက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ပရိတ္သတ္ႀကီးရဲ႕ အတင္းအဓၶမ ေတာင္းဆိုုခ်က္
ေတြအရ တႏွစ္နီးပါး ၾကာလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေနာက္တႀကိမ္ေတြ႕ဆံုုႏိုုင္ဖိုု႔
Blueskyforest Co.Ltd က စီစဥ္ေပးခဲ့ရပါတယ္။

အခုုတေခါက္ေတြ႕ဆံုုေမးျမန္းခန္း တိုုက္ရိုုက္ထုုတ္လႊင့္ခ်က္ဟာ အရင္တခါ
လိုု ထိုုင္းျမန္မာနယ္စပ္ ကရင္ျပည္နယ္မွာ မဟုုတ္ေတာ့ပဲ တရုုတ္ျမန္မာနယ္
စပ္ ကခ်င္ျပည္နယ္ လိုုင္ဇာၿမိဳ႕မွာ ျပဳလုုပ္တာပါ။ ေမးျမန္းသူက ကခ်င္မေလး
“အလ္မိုုးတိမ္” ျဖစ္ပါတယ္။

တိမ္ ။ ။ ေဒါက္တာေကာင္း ေတြ႕ရတာ ၀မ္းသာပါတယ္။

ေကာင္း ။ ။ သိပ္၀မ္းသာတာေပါ့ တိမ္ရယ္။

တိမ္ ။ ။ ေဒါက္တာေကာင္းက ႏိုုင္ငံတကာေဟာေျပာပြဲေတြမွာ ျမန္မာ့အေရး
ကိုု လွည့္ၿပီး ေဟာေနရတဲ့သူဆိုုေတာ့ ျမန္မာ့အေရးကိုု ႏိုုင္ငံတကာအျမင္ေတြနဲ႔
ရွင္းျပႏိုုင္လိမ့္မယ္လိုု႔ ယူဆပါတယ္။

ေကာင္း ။ ။ ကိုုယ့္အလုုပ္က ဒါပါပဲ တိမ္ ။ သိခ်င္တာ ေမးပါ ။ သေဘာေပါက္
ထားဖိုု႔က ေဒါက္တာေကာင္းျမင္ေအာင္ဟာ အေကာင္းျမင္သမား စစ္စစ္ျဖစ္
တယ္ ဆိုုတာပါပဲ။ ေလာကႀကီးကိုု ေကာင္းေစခ်င္သူပါ။ ေကာင္းေအာင္ ေန
တယ္။ ေကာင္းတာကိုုပဲ ေျပာတယ္။ ေကာင္းတာပဲ စားၿပီး။ ေကာင္းေကာင္း
ေကာင္းတတ္တယ္ ဆိုုတာပါပဲ။ ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ..။

တိမ္ ။ ။ ဒါနဲ႔မ်ား ႏိုုဘလ္ဆုုနဲ႔ ဘာလိုု႔လြဲလြဲ ေနရပါလိမ့္ေနာ္။

ေကာင္း ။ ။ ကိုုယ္လည္း ဒါကိုုပဲ ေမးေနတာ။ ႏိုဘလ္ဆုုေကာ္မီတီမွာ ျပဳျပင္
ေျပာင္းလဲေရးေတြ လုုပ္ဖိုု႔လိုုေနၿပီလိုု႔ ကိုုယ္စာပိုု႔ထားပါတယ္။ သူတိုု႔အဖြဲ႕က
ေရြးခ်ယ္မႈေတြ ေတာ္ေတာ္လြဲမွားေနပါၿပီ။ ၿပီးခဲ့တဲ့အေခါက္ကဆိုု ဆုုလာယူ
လိုု႔ မရတဲ့ ေထာင္က်ေနတဲ့ တရုုတ္တေယာက္ကိုု ေပးလိုုက္တယ္။ အာဖဂန္နစၥ
တန္္မွာ ဗံုုးမိုုးရြာခ်ေနတဲ့ အေမရိကန္လူမည္းသမၼတကိုု ေပးလိုုက္တယ္။ ဒါဟာ
လံုုး၀ မျဖစ္သင့္တဲ့ကိစၥပါ။ ဟိုုတရုုတ္ကိုု ေပးမယ့္အစား ကိုုယ့္ကိုု ေပးလိုုက္ေပါ့။
အခ်ိန္မေရြး ကိုုယ္က သြားယူႏိုုင္ေနတာပဲ။ ေနာက္တခါ တိုုင္းျပည္ေခါင္းေဆာင္
ကိုုပဲ ေပးဖိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ထားတယ္ဆိုုရင္လည္း အိုုဘားမားကိုု ေပးမယ့္အစား ဗိုုလ္
ခ်ဳပ္မႈးႀကီးသန္းေရႊကိုု ေပးသင့္တာေပါ့။ အခုုေတာ့ အကုုန္လုုံုုး လြဲ။ ဒီလူေတြကိုု
ေပးလုုိက္ေတာ့ေရာ ေလာကႀကီး ဘာေတြမ်ား ထူးလာလိုု႔တုုံး။

တိမ္ ။ ။ ေဒါက္တာေကာင္း ေရေသာက္လိုုက္ပါဦး။

ေကာင္း ။ ။ ကိုုယ္က ကခ်င္ျပည္နယ္ေရာက္တုုန္း ေရထက္ ေခါင္ရည္ကိုု
ပိုုေသာက္ခ်င္တယ္။ ရႏိုုင္မလား။

တိမ္ ။ ။ ေခါင္ရည္လည္း စီစဥ္ထားပါတယ္ ေဒါက္တာေကာင္း။

ေကာင္း ။ ။ ဗဲရီးဂြတ္....ဗဲရီးဂြတ္....။ အဟြတ္...အဟြတ္။ (ေခါင္ရည္
သီးသြားသည္)

တိမ္ ။ ။ ေဒါက္တာေကာင္းလည္း အျပင္မွာ ပစ္သံ၊ ခပ္သံေတြ ၾကားေန
ရမွာေပါ့။ က်မတိုု႔ ျမန္မာျပည္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ျပည္တြင္းစစ္ ၿပီးဆံုုးမယ္
လိုု႔ ထင္ပါသလဲ။

ေကာင္း ။ ။ ျပည္တြင္းစစ္ဆိုုတာက ၿပီးဆံုုးေကာင္းတဲ့ အရာမဟုုတ္ဘူးကြဲ႕။
စစ္ဆိုုတာ ေလာကရဲ႕ အဆင္တန္ဆာ တခုု။ သူ မရွိလိုု႔ မရဘူး။ သတၱ၀ါရွိရင္
စစ္ရွိမယ္။ စစ္ပြဲေတြရွိလိုု႔ ေလာကႀကီး တိုုးတက္ေနတာ။ စစ္ဆိုုတာ ၿပိဳင္ဆိုုင္
မႈပဲ။ ၿပိဳင္ဆိုုင္မႈ မရွိရင္ တိုုးတက္မႈ မရွိဘူး။ ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ရွိေန
လိုု႔ စစ္သားေတြလည္း စစ္သားရဲ႕အလုုပ္ကိုု လုုပ္တတ္ ကိုုင္တတ္ေနတာ။
ေတာ္လွန္ေရးသမားေတြကလည္း သတိၱေသြးေတြ အၿမဲႂကြေနတာ။ အရည္
အခ်င္းေတြ အၿမဲျမင့္ေအာင္ လုုပ္ေနရတာ မဟုုတ္လား။ စစ္ဆိုုတာ လိုုအပ္
တဲ့အရာပါ အလ္မိုုးတိမ္ရယ္။ စစ္ပြဲမရွိတဲ့ တိုုင္းျပည္ဟာ ကမၻာ့အလည္မွာ
ဘယ္ေလာက္ မ်က္ႏွာငယ္ရသလဲ။“ ျပည္တြင္းစစ္ကိုု အားေပးပါ ” အလ္မိုုး
တိမ္ရယ္။ ဟဲ...ဟဲ...။

တိမ္ ။ ။ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး ပ်က္ေတာ့မယ္ရွင့္။

ေကာင္း ။ ။ ဘယ္ကလာ။ ညာကလာ။ ႏိုုင္ငံေရးသမားေတြ ဆင္တဲ့အကြက္ထဲ
အလြယ္တကူ မ၀င္ၾကပါနဲ႔။ ဧရာ၀တီျမစ္ မပ်က္ပါဘူး။ မပ်က္တဲ့အျပင္ တရုုတ္
ျပည္က ထပ္ၿပီး စီးဆင္းလာမယ့္ ျမစ္အသစ္ေတြေတာင္ ျမန္မာျပည္မွာ ေပၚလာ
ဦးမွာပါ။ တရုုတ္ျပည္က ျမစ္ေတြ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းၿပီး ျမန္မာျပည္ဘက္ကိုု
လွည့္ဖိုု႔ ဦးတည္ေနၾကပါၿပီ။ ျမစ္ဆံုုမွာ ေရကာတာ ေဆာက္တယ္ဆိုုတာ တရုုတ္
ျပည္မွာ အိပ္ေနသေလာက္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒီေလာက္နဲ႔ေတာ့ ငါဒိုု႔ဧရာ၀တီ
မပ်က္ႏိုုင္ပါဘူး။ ကိုုယ္ေျပာတာကိုု ယံုုပါ ။

တိမ္ ။ ။ အရပ္သားအစိုုးရကလည္း ဘာမွ မထူးပါလား ေဒါက္တာေကာင္းရဲ႕။

ေကာင္း ။ ။ သာမန္အၾကည့္နဲ႔ ဆိုုရင္ေတာ့ ဘယ္အရာမွ တကယ့္ အျဖစ္မွန္ကိုု
မျမင္ရႏိုုင္ဘူးကြဲ႕။ ငါဒိုု႔ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးဆိုုတာ သိပ္ၿပီးသိမ္ေမြ႕တယ္။ ႏုုညံ့တယ္။
အကိုုင္အတြယ္ မတတ္ရင္ ကြဲေၾကသြားႏိုုင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ဟာ
ထူးထူးျခားျခားကိုု ေကာင္းမြန္ေနတာပါ။ႏိုု္င္ငံတကာကေတာင္ လိုုလိုုလားလားနဲ႔
ႀကိဳဆိုုေနၾကၿပီမဟုုတ္လား။ ဦးေအာင္ၾကည္နဲ႔ ေဒၚစုုတိုု႔လည္း ေၾကညာခ်က္
တေစာင္ကိုု ႏွစ္ေယာက္အတူတြဲၿပီး ထုုတ္ၾကတဲ့အဆင့္ေတြ ေရာက္ေနၿပီေလ။
အမွန္ကိုု ျမင္ေအာင္ၾကည့္ႏိုုင္ဖိုု႔ ႀကိဳးစားၾကပါဦး။

တိမ္ ။ ။ ကဲ..ကဲ.. အခ်ိန္ျပည့္ေတာ့မွာမိုု႔ ေက်းဂ်ဴးကမၻာပါ ေဒါက္တာေကာင္း ။

ေကာင္း ။ ။ ေအာရိုုက္...ေအာရိုုက္...။ အဲနီးတိုုင္းမ္ပါပဲ..အဲ..ဟဲ...ဟဲ..ဟဲ..

လိုုင္ဇာၿမိဳ႕ ကခ်င္ရုုပ္သံလႊင့္ဌာနရဲ႕အျပင္ဘက္မွာ လူအုုပ္ႀကီး လႈပ္လႈပ္
ရြရြ ျဖစ္ေနတာ ေဒါက္တာေကာင္းျမင္သူ မသိရွာ။ ဒီလူအုုပ္ႀကီးဟာ မၾကာ
ခင္တုုန္းက ရန္ကုုန္ၿမိဳ႕ သုု၀ဏၰအားကြင္းမွာ အိုုမန္အသင္းကိုု မွတ္ေလာက္
သားေလာက္ေအာင္ ျမန္မာ့ေသြးျပခဲ့ၾကတဲ့ ႏိုုင္ငံဂုုဏ္ေဆာင္ ေဘာလံုုးပရိတ္
သတ္ႀကီးဆိုုတာကို ေဒါက္တာေကာင္းတေယာက္ သိမယ္ဆိုုရင္...။ သူ႕ရဲ႕
အယူအဆ၊ အေျပာအဆိုုနဲ႔ သူ႕ရဲ႕ကံၾကမၼာပါ အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲသြား
လိမ့္မယ္ဆိုုတာကိုု ေတြးမိၿပီး ကခ်င္မေလး အလ္မိုုးတိမ္က ၿပံဳးျပလိုုက္ပါတယ္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

“မ”တဲ့ကိန္း ဆိုုက္မည္

ေနျပည္ေတာ္ႏိုုင္ငံေရးေလာကမွာ အခုုတေလာ ေရပန္းစားေနတဲ့ ေ၀ါဟာရက
“ဆင္းရဲႏြမ္းပါးမႈ ပေပ်ာက္ေရး” ျဖစ္ပါတယ္။ ခ်ိတ္ထမီ၀တ္ ကိုုသိန္းစိန္တိုု႔ရဲ႕
အရပ္သားစစ္စစ္ အစိုုးရသစ္တက္လာၿပီးေနာက္ပိုုင္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ က်ယ္
ေလာင္က်ယ္ေလာင္ ေျပာေနၾကတဲ့ အသံုုးအႏႈံးပါ။ ေခါင္းစဥ္ကေတာ့ (ထံုုးစံ
အတိုုင္း) ဟုုတ္ေနပါေရာလား။ ျမန္မာျပည္က ဆင္းရဲမႈေတြ ပေပ်ာက္သြား
ေအာင္ လုုပ္ၾကေတာ့မယ္ေပါ့။ သိုုင္းၾက၊ ၀ိုုင္းၾကေတာ့မယ္ေပါ့။

အကိုုသိန္းစိန္ရဲ႕ ညာသံေပးခ်က္ေၾကာင့္ ငဒိုု႔ဆင္းရဲသားေတြလည္း ထိုုင္ရ
မလိုု ထရမလိုုနဲ႔ “ကြတတ” ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ ဆင္းရဲမႈေတြကိုု တိုုက္ဖ်က္
မယ္ဆိုုတာ ငဒိုု႔ေတြကိုုမ်ား သတ္ပစ္ၾကေတာ့မလိုု႔လားေပါ့။ နဂိုုကမွ ဆင္းရဲ
ရတဲ့အထဲ စိုုးရိမ္စိတ္ေတြပါ ထပ္တိုုးလာခဲ့ရသေပါ့ ကိုုသိန္းစိန္ရယ္။ အထိပ္
ရယ္တဲ့မွ တလန္္႔ တလန္႔။

မၾကာခင္တုုန္းကပဲ ငဒိုု႔ရဲ႕မိတ္ေဆြ ဆင္းရဲသား အေဖၚသဟာ ဘေလာ္ဂါႀကီး
ဇာနည္း၀င္းနဲ႔ လိုုင္းေပၚမွာဆံုုၾကေတာ့ သူ႕ဂ်ီေမးရဲ႕ေဆာင္ပုုဒ္ကလည္း မလူး
သာ မလြန္႔သာႀကီး။ ဘာတဲ့..“သူတိုု႔ပဲ ဆင္းရဲေအာင္ လုုပ္ခဲ့ၾကၿပီးေတာ့ အခုု
တခါ ပေပ်ာက္ေအာင္ လုုပ္ဦးမတဲ့” ဆိုုလား။ ဟုုတ္သားပဲ။ ကိုုသိန္းစိန္တိုု႔
ပဲ တိုုင္းျပည္ကိုု ဆင္းရဲေအာင္လုုပ္ေနတာ မဟုုတ္လား။ လုုပ္ခဲ့ၾကတာ
မဟုုတ္ဘူးလား။ ဘယ့္ႏွယ္...“သူခိုုးက လူလူဟစ္” ဆိုုတာမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္
မေနဘူးလား ေပါ့ေနာ္။

ငဒိုု႔ ဆင္းရဲသားေတြဆိုုတာက ဘာစည္းစိမ္မွ မရွိေတာ့ ရွိတဲ့ ဆင္းရဲမႈ
ေလးကိုုပဲ ဟာသေႏွာၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနတတ္ၾကတာကလား။ အဲဒါ
ေၾကာင့္ ဘေလာ္ဂါဇာနည္၀င္းကိုု ၿပံဳးေစဖိုု႔ “ဟိတ္လူ။ တကယ္တမ္းက
ခ်မ္းသာမႈေတြကိုု ပေပ်ာက္ေအာင္လုုပ္ရမွာ မဟုုတ္ဘူးလား” လိုု႔ ျပန္ၿပီး
ေနာက္လိုုက္ပါတယ္။ သူကလည္း ေထာက္ခံသဗ်။ “ဟုုတ္တယ္။ အဲဒါက
ပိုုလြယ္မယ္” တဲ့။ “သိပ္ေတာ့လည္း လြယ္မယ္မထင္နဲ႔ ျမန္မာျပည္မွာ
ခ်မ္းသာတဲ့ သူေတြက ေသနပ္ႀကီးေတြနဲ႔ အကိုုရဲ႕လိုု႔ ” သတိျပန္ေပးခဲ့
ရတယ္။

ဟုုတ္ေတာ့လည္း ဟုုတ္တယ္။ ငဒိုု႔လိုု ဆင္းရဲသားေတြက တိုုင္းျပည္မွာ
အမ်ားစုု မဟုုတ္လား။ ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့ ဆင္းရဲမႈႀကီးကိုု ပေပ်ာက္ေအာင္
လုုပ္ဖိုု႔ဆိုုတာ ခ်ိတ္ထမီအုုပ္စုုရဲ႕ အရည္အေသြးနဲ႔ ျဖစ္ႏိုုင္ပါ့မလား။ သူတိုု႔က
အာဏာသိမ္းတာနဲ႔ ျပည္သူေတြကိုု ႏွိပ္စက္တာေလာက္ပဲ တတ္ၾကတာ
မဟုုတ္လား။ မျဖစ္ႏိုုင္တာႀကီး လူထင္ႀကီးေအာင္ေလွ်ာက္ေျပာေနမယ့္
အစား။ လူနည္းစုုျဖစ္တဲ့ ခ်မ္းသာေနၾကသူေတြကိုု ပေပ်ာက္ေအာင္ လုုပ္
လိုုက္ရင္ ငဒိုု႔ တတိုုင္းျပည္လံုုး “တေျပးညီ” ျဖစ္သြားႏိုုင္တာေပါ့။

အဲဒီလိုုလုုပ္ရင္ ဆိုုရွယ္လစ္ေခတ္၊ ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္ေတြကိုု ျပန္ေရာက္
သြားမွာ စိုုးရိမ္ရတယ္လိုု႔ ေ၀ဖန္ၾကလိမ့္မယ္။ ကိုုသိန္းစိန္တိုု႔က ဒီမိုုကေရ
စီကိုု “အာရံုုျပဳၿပီး” သြားေနၾကတာ။ အေႏွာက္အယွက္ မေပးနဲ႔။ “နာသြား
ခ်င္လား”လိုု႔ ၀ိုုင္းၿပီး ဆံုုးမၾကလိမ့္မယ္။ ငဒိုု႔က အျပဳသေဘာနဲ႔ ေထာက္ျပ
တာပါဗ်ာ။ မနာခ်င္ပါဘူး။ ေဘးအိမ္က တရုုတ္ျပည္ကိုုပဲ ၾကည့္လိုုက္။
ကြန္ျမဴနစ္ႀကီး မဟုုတ္ဘူးလား။ ခ်မ္းသာလိုုက္တာမွ “ေ၀ါမိေသာေဖါ” ပဲ။
အရင္ ျမန္မာ့ဆိုုရွယ္လစ္ေခတ္တုုန္းက အခုုထက္ေတာင္ ေနရထိုုင္ရ
အဆင္ေျပေသး။ အဲဒီေခတ္ကိုု ျပန္ေရာက္လည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္း
မဟုုတ္လား။

ငဒိုု႔ကေတာ့ ဆင္းရဲမႈေလး မပေပ်ာက္ခ်င္ေပါင္။ ခ်မ္းသာသူေတြ ပေပ်ာက္
ရင္ပဲ ၀မ္းသာရမွာပါ ကိုုသိန္းစိန္ရယ္။ ခ်ိတ္ထမီႀကီးလည္း ကၽြတ္က် ေနပါ
ဦးမယ္ကြယ္။ မဟုုတ္တာေတြ ေလွ်ာက္မေျပာနဲ႔ေတာ့ေနာ္။ အသက္လည္း
ႀကီးလာၿပီ မႈတ္လား။ အာဏာကိုု ျမန္ျမန္ ျပန္လႊဲေပးလိုုက္။ ဗိုုလ္သန္းေရႊဆီ
မဟုုတ္ဘူးဟဲ့။ ႏိုုဘလ္ဆုုရွင္ “သည္ေလဒီ” ဆီကိုုေျပာတာ။ သူ႔ခင္မ်ာလည္း
အသက္က ႀကီးရွာေပါ့။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ခ်ိဳးေျပာ မိုုးေျပာ ႏိုုးေဆာ္ခ်က္

ယခုုသည္ ယခင္ႏွင့္ မတူေတာ့ေပ။ (ရွင္းမွ ရွင္းၾကပါ့မလား မသိ) ယပက္
လက္ႏွင့္ ခေကြး ပါတာခ်င္း အတူတူ။ အဓိပၺါယ္က တျခားစီ။ ဆိုုလိုုခ်င္တာ
က ယေန႔ေခတ္သည္ကား “ေ၀းသူမ်ား နီးရေသာေခတ္ႀကီး” ျဖစ္ေပေၾကာင္း
အမ်ားတကာ သိၿပီးသား ျပာလဲ့ကိုု ဇာခ်ဲ႕ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။

တကယ္ေျပာခ်င္သည္က မလာေသး။ (ေဟ) ေ၀့ျခင္း၊ ၀ိုုက္ျခင္း၊ ေခ်ာ္
ေတာေင့ါျခင္းႏွင့္ သေ၀ထိုုးျခင္းတိုု႔မွာ မရင့္က်က္ရွာေသာ စာေရးသူတိုု႔၏
ထံုုးစံျဖစ္သည္ကိုု သင္ခန္းစာယူႏိုုင္ရန္ နမူနာ ျပသေနျခင္းျဖစ္သည္။
ကိုုင္း...။ ငါဟာ ဘာကိုုေျပာခ်င္ေနသနည္း။ ေျပာစရာရွိသည္ကိုု ဒဲ့ (တည့္)
မေျပာပဲ သိုုင္းေန ၀ိုုင္းေနသည္မွာ အေၾကာင္းရွိသလား။ ရွင္းအံ့။

အခုုတေလာ ျမန္မာျပည္က နာမည္ေက်ာ္စာေရးသူတိုု႔၏ ေဟာသံ ေျပာ
သံမ်ားကိုု အင္တာနက္ေကာင္းက်ိဳးျဖင့္ ကမၻာအႏွံ႔ေန ေရႊျမန္မာမ်ား
လြယ္လင့္တကူ နားေသာတ ဆင္ေနၾကရသည္။ ေကာင္းေပစြ။ ျမန္မာ
စာေရးဆရာ အဖိုုအမမ်ားသည္လည္း ျပည္တြင္း၌သာမ ျပည္ပႏိုုင္ငံ
မ်ားသိုု႔တိုုင္ ထိုုမွတဆင့္ ၊ ဟိုုမွတဆင့္ ကူးခ်ီသန္းခ်ီျဖင့္ပင္ ေဟာေျပာ
ေနၾကရသည္ကိုု ျမင္ေန ၾကားေနရသည္မွာ ၀မ္းသာ ၀မ္းေျမာက္ ျဖစ္
၍ မဆံုုးပါ။ ေကာင္းေပစြ....ေကာင္းေပစြ။

သိုု႔ရာတြင္ အခ်ိဳ႕ေသာ စာေရးသူတိုု႔မွာကား ေသခ်ာႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္
ထားပံုု မရ။ က်က်နန၊ ပီပီျပင္ျပင္၊ ထိထိေရာက္ေရာက္၊ မိမိေပါက္
ေပါက္ မေျပာႏိုုင္ မေဟာႏိုုင္ရွာ။ ယခုုဖတ္ေနရေသာ စာကဲ့သိုု႔ ရွည္
လွ်ား၊ ေ၀၀ါး၊ ေပမ်ားေနရွာသည္။ ႏိုုင္ငံျခားတိုုင္းျပည္သိုု႔ တကူးတ
က ထြက္လာၿပီးမွ ေဟာေျပာသည့္ စင္ျမင့္ေပၚတြင္ အတည္ေပါက္
ႏွင့္ ေယာင္လည္လည္ျဖစ္၍ ေနရွာသည္။

ပရိတ္သတ္တိုု႔ကလည္း နာမည္ႀကီးပုုဂၢိဳလ္ေျပာတာ နားေထာင္ရၿပီး
ေရာ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ဆိုုသည့္သေဘာမ်ားလား မသိ။ အေၾကာင္း
အရာတခုု ဆံုုးေလတိုုင္း လက္ခုုတ္လက္၀ါးမ်ား တီးေပးၾကရွာသည္။
အေဟာေကာင္း အေျပာေကာင္း ပုုဂၢိဳလ္မ်ားလည္း ရွိၾကပါသည္။
တခ်ိဳ႕ဆိုုလွ်င္ ေဟာရံုုေျပာရံုုတင္မက ဟန္ႏွင့္မာန္ႏွင့္ ဆိုုပါျပလိုုက္
ပါေသးသည္။

တခ်ိဳ႕စာေဟာဆရာမ်ားမွာ ယဥ္ေက်းမႈ ဓါတ္လိုုက္သည္ထင့္။
အမွတ္မထင္ သူေရာက္လာေသာ တိုုင္းျပည္က ျမင္ကြင္းမ်ားအား
ထိုုတိုုင္းျပည္တြင္ေရာက္ေနသည့္ ျမန္မာမ်ားကိုု စင္ေပၚက တဆင့္
တအံ့တၾသ ျပန္၍ေျပာျပေနသည္မွာ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ခန႔္ၾကာေလသည္။
ေဟာလိုုက္ ေျပာလိုုက္သည္မွာလည္း တနာရီမက ႏွစ္နာရီနီးပါး။
နားေထာင္ရသူအဖို႔ မသက္သာလွ။ အခ်ိဳ႕စာေရးသူမ်ားမွာ ပရိတ္
သတ္ထဲက စာဖတ္သူမ်ားေလာက္ အသိအျမင္ မရွိလွ။ ခပ္တည္
တည္ေတာ့ ရွိၾကရွာသည္။

ကဲ။ ငါေျပာခ်င္တာကိုု ေျပာၿပီးၿပီတဲ့လား။ မၿပီးေသးပါ။ အတြန္႔တက္
စရာ က်န္ေနပါေသးသည္။ အခၽြန္ျဖင့္“မ” သည္ဟုု သေဘာ မထားရန္
လည္း အတည္ေပါက္ႏွင့္ ႀကိဳတင္ အသိေပးအပ္ပါသည္။ တက္စရာ
က်န္သည့္အတြန္႔ကိုု စ၍ ေျပာပါမည္။ ဒီလိုုပါ။

ေရႊျမန္မာမ်ား ရာႏွင့္ေထာင္ႏွင့္ခ်ီ၍ ေရာက္ရွိေနထိုုင္ၾကေသာ တိုုင္း
ျပည္မ်ား၌ အနည္းဆံုုး ဘေလာ္ဂါ သံုုးဦး၊ ေလးဦးမက ရွိေနၾကသည္မွာ
အေတာ္ၾကာေပၿပီ။ ၄င္းတိုု႔၏ ေရးသက္ႏွင့္ လက္ရာမ်ားသည္လည္း
အတန္အသင့္ ရင့္က်က္ေနသည္ကိုု ေတြ႕ရသည္။ တင္ျပပံုု၊ ေစတနာ၊
ႀကိဳးပမ္းအားထုုတ္မႈတိုု႔မွာ အသိအမွတ္ျပဳရမည့္ အေနအထားတြင္ ရွိ
ေနပါၿပီ။ ေဖေတာ့ေမာင္ေတာ့ စာျဖစ္ၿပီးေရာ။ ငါေရး နင္ဖတ္ ဆိုုတာမ်ိဳး
ရွားပါသည္။

ထိုုဘေလာ္ဂါမ်ားအား စာေရးဆရာမ်ားအျဖစ္ အီစကိုုက အသိအမွတ္
ျပဳပါသည္။ ေလးစားဂုုဏ္ယူပါသည္။ ထိုုအရပ္ေဒသ၌ ရွိၾကကုုန္ေသာ
ေရႊမိသားစုုအသိုုင္းအ၀ိုုင္းက ထိုုဘေလာ္ဂါမ်ားကိုု သူတိုု႔ေဒသထြက္
စာေရးဆရာမ်ားအျဖစ္ တန္ဘိုုးထားသင့္သည္ဟုုလည္း ရႈျမင္ပါသည္။
ျမန္မာျပည္က စာေရးသူ၊ ေဟာသူမ်ားကိုု ပင့္ဖိတ္ေဟာေျပာေစသည့္
အခါမ်ားတြင္လည္း ေဒသခံ ဘေလာ္ဂါမ်ားအား ထိုုအေက်ာ္အေမာ္
မ်ားႏွင့္ ပူးတြဲ၍ ပြဲထုုတ္ေပးသင့္သည္ဟုု တိုုက္တြန္းခ်င္ပါသည္။

ဤကဲ့သိုု႔လုုပ္လွ်င္ မည္ကဲ့သိုု႔ျဖစ္လာမည္နည္းဟုု ေမးခြန္းထုုတ္ဖြယ္
ရွိပါသည္။ ထုုတ္သင့္ေသာ ေမးခြန္းလည္း ျဖစ္ပါသည္။ ရွင္းအံ့။
ေဒသခံဘေလာ္ဂါမ်ားကိုု ဤသိုု႔ အားေပးေျမွာက္စားျခင္းအားျဖင့္
ေကာင္းမြန္သည့္ အက်ိဳးရလာဒ္မ်ား တခုုထက္မက မ်ားစြာထြက္ေပၚ
လာႏိုုင္ပါသည္။

ျမန္မာ့ဘေလာ္ဂါေလာက တဆင့္ျမင့္လာမည္။ ဘေလာ္ဂါမ်ား ပိုုမိုု
ေကာင္းမြန္ေအာင္ ဖန္တီးအားထုုတ္လာၾကမည္။ သာမန္ဘေလာ္ဂါ
ဘ၀မွ စာေရးဆရာအဆင့္အထိ ေရာက္လာႏိုုင္သည္။ (ေရာက္ႏွင့္ၿပီး
သူအခ်ိဳ႕လည္း ရွိေနၾကပါၿပီေလ) စာေရးေကာင္းသူအျဖစ္မွ အေဟာ
အေျပာေကာင္းသူအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာႏိုုင္သည္။ ျပည္ပဘေလာ္ဂါ
ေဟာေျပာမႈမ်ားအား ျပည္တြင္းပရိတ္သတ္က အားေပးခြင့္ရလာမည္။
အြန္လိုုင္းေဟာေျပာပြဲေတြ ျဖစ္လာႏိုုင္သည္။ ဆက္၍ စဥ္းစားလွ်င္
အမ်ားအျပား ရွိပါေသးသည္။

ဤတြင္ ေမးစရာတခုုလည္း ထပ္၍ ေပၚလာႏိုုင္ပါေသးသည္။ နင္က
ဒီကိစၥကိုု ႏွပ္ေၾကာင္းေပးၿပီး ေရးေနတာက နင္ကိုုယ္တိုုင္ ေဟာခ်င္
ေျပာခ်င္ေနလိုု႔ မဟုုတ္လား။ ျမန္မာျပည္က အေက်ာ္အေမာ္ေတြနဲ႔
ေျခရာ တိုုင္းခ်င္ေနလိုု႔လား။ ဘေလာ္ဂါ၀ါးမွ မ၀ေသးခင္ ငါးၾကင္း
ေခါင္းကိုု တက္ကိုုင္ခ်င္ေနသလား။ နင့္အႀကံ ဒါ အကုုန္ပဲလား။
စသျဖင့္ေပါ့ေလ။

သူလည္းေလ ေလာကီသားေပမိုု႔ ေဟာခ်င္ရွာမေပါ့ဟုု ဆိုေသာ္
ရ၏။ သိုု႔ေသာ္ အကၽြႏုု္ပ္သည္ကား ျမန္မာစကားကိုု မပီရံုုမွ် မက
ေျပာရင္း ထစ္ေနတတ္သည္ကလည္း ေမြးရာပါမိုု႔ အျခားဘေလာ္
ဂါတိုု႔ ေျပာတာ ေဟာတာမ်ားကိုုသာ ပိုု၍ နားဆင္ ေငးေမာလိုုပါ
ေၾကာင္း။ ထိုု႔ျပင္တ၀ အကၽြႏုု္ပ္ေနထိုုင္ရာ ေဒသတြင္ကား ျမန္မာ
စာေပအေက်ာ္အေမာ္မ်ားအျပင္ အႏုုပညာရွင္ႀကီးမ်ားလည္း
ထီးထီးမားမား ရွိေနသျဖင့္ အကၽြႏ္ုုပ္ဘေလာ္ဂါ ငေမာင္ ေခါင္း
မွ်ျဖင့္ မေထာင္၀ံ့ပါေၾကာင္း။


(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ဆန္႔က်င္ေရးသမားရဲ႕မဂၤလာေဆာင္

ေကာင္ေလးကိုု ၁၉၈၈ခုုႏွစ္မွာ ေမြးခဲ့တယ္ဆိုုကတည္းက သေဘာေပါက္လိုုက္
ေတာ့။ တတိုုင္းျပည္လံုုး တရုုန္းရုုန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕တကာ နယ္တကာမွာ အစိုုးရကိုု ဆန္႔
က်င္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ သူတိုု႔နယ္မွာေတာ့ ဒီအျဖစ္အပ်က္ ကာလႀကီးကိုု
“ဒိုု႔အေရး” ကာလလိုု႔ ေခၚၾကတယ္။ တႏိုုင္ငံလံုုး ဘယ္ကိုုပဲ သြားသြား ဒီအသံ
ကိုုပဲ ၾကားေနရတာကိုုး။

အျဖစ္က ဆိုုးခ်င္ေတာ့ သူ႔ကိုုေမြးဖိုု႔ သူ႔အေမ ဗိုုက္နာေနတဲ့အခ်ိန္ ေဆးရံုုကိုု အခ်ိန္
မီ ေရာက္ဖိုု႔ သူ႔အေဖနဲ႔အေမဟာ သပိတ္တပ္ဖြဲ႕ေတြနဲ႔ အစိုုးရလံုုၿခံဳေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြ
ၾကားက ခက္ခက္ခဲခဲ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။ ေဆးရံုုမွာ ေဆးက မစံုုေတာ့ အျပင္ကိုု
ေဆးအ၀ယ္ထြက္ရင္း သူ႔အေဖေပ်ာက္သြားလိုုက္တာ အခုုခ်ိန္ထိ ေပၚမလာေတာ့
ဘူး။ တြက္ၾကည့္ေလ အခုုပဲ ေကာင္ေလးအသက္က ၂၃ႏွစ္။ သူ႔အေဖက အဖမ္းခံ
ရတာလား။ အသတ္ခံရတာလား။ ဘာမွန္းကိုု မသိဘူး။ တေန႔ကပဲ ေကာင္ေလး
မဂၤလာေဆာင္လိုုက္ပါၿပီ။

ဆန္းဆန္းျပားျပား။ သူ႔မဂၤလာေဆာင္ အခန္းအနားက ခြပ္ေဒါင္းအလံကိုု အေလးျပဳ
တာနဲ႔ စတင္သတဲ့။ ၿပီးေတာ့ ထံုုးစံအတိုုင္း က်ဆံုုးေလၿပီးကုုန္ေသာ အာဇာနည္ခြပ္
ေဒါင္းအေပါင္းအား အေလးျပဳၾကျပန္သတဲ့။ တမိနစ္ ညိမ္ရသတဲ့။ ၿပီးေတာ့တခါ
မတရားသျဖင့္ အက်ဥ္းခ်ခံေနၾကရတဲ့ ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ အတြက္လည္း
တမိနစ္ထပ္ၿပီး ညိမ္ရသတဲ့။ အခန္းအနား အစီအစဥ္ ၂ အရ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုု
ၾကည္ရဲ႕ မိန္႔ခြန္းကိုု နားေထာင္ရေသးသတဲ့။ ႏိုုင္ငံေတာ္ အလံသစ္ကိုုလည္း
ဖေနာင့္နဲ႔ ၀ိုုင္းေပါက္ခဲ့ၾကေသးသတဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူတိုု႔မဂၤလာေဆာင္က
ႏိုုင္ငံေရးအခန္းအနားလိုုလိုု၊ ေမြးေန႔လိုုလိုု၊ ဆြမ္းေႂကြးလိုုလိုုနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္
ဖိုု႔ေကာင္းဆိုုပဲ။

ဆန္႔က်င္ေရးကာလႀကီးမွာ ေမြးလာတဲ့သူ။ စီးပြါးေရးနိမ့္က်လိုု႔ ပတ္၀န္းက်င္ရဲ႕
အႏွိမ္ခံဘ၀နဲ႔ ႀကံဳရသူ။ အဖမဲ့သား ေရနည္းငါး။ ပညာေရးကလည္း မ၀ တ၀။
က်န္းမာေရးကလည္း မ၀ တ၀။ လူမႈေရးကလည္း မ၀ တ၀။ အရာရာအားလံုုးက
သူ႔ကိုု ဆန္႔က်င္ထားၾကတယ္လိုု႔ ခံစားခဲ့ရတယ္။ အရာရာကိုုလည္း သူက ျပန္ဆန္႔
က်င္ရင္းနဲ႔ ဘ၀ကိုုတည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိမ္းညွိခဲ့ရတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတေယာက္
ထဲ ဒီလိုုျဖစ္ေနတာ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာကိုု တေျဖးေျဖးနဲ႔ သိလာခဲ့ေတာ့ ေနသာထိုုင္
သာ ရွိလာသတဲ့။

ဒီလိုုနဲ႔ပဲ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ ေတာ္လွန္ေရးသမားေလး။ ဆန္႔က်င္ေရးသမားေလး
ျဖစ္ခဲ့ရသေပါ့။ သတင္းစာေတြကိုု ဆန္႔က်င္။ ရုုပ္ျမင္သံၾကားထုုတ္လႊင့္ခ်က္ေတြကိုု
ဆန္႔က်င္။ စစ္တပ္ရွိရာ အရပ္ကိုု ဆန္႔က်င္။ အာဏာပိုုင္ေတြကိုု ဆန္႔က်င္။ ႏိုုင္ငံ
ေတာ္အလံကိုု ဆန္႔က်င္။ ႏိုုင္ငံေတာ္ သံဃာ့မဟာနာယကကိုု ဆန္႔က်င္။ ဆန္႔က်င္မႈ
ေတြနဲ႔ အသားက်ေနသူေလး တေန႔ေတာ့ ဆႏၵျပမႈတခုုမွာ အဖမ္းခံရလိုု႔ ေကာင္ေလး
ေထာင္က်ခဲ့ပါေလေရာ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ ၄ႏွစ္ေလာက္နဲ႔ ျပန္လြတ္လာခဲ့တယ္။

ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းဆိုုတဲ့ ဘြဲ႕တခုု ရလာေတာ့ ဆန္႔က်င္ေရးလုုပ္ရတာ ပိုု
ၿပီး တရား၀င္လာသလိုု၊ ဂုုဏ္တက္လာသလိုု ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုုးေတာ့ သူမ်ား
ေတြလိုုပဲ ထိုုင္းျမန္မာနယ္စပ္ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမကိုု ေကာင္ေလး ေရာက္လာခဲ့ပါ
တယ္။ ျပည္ပကိုု ေရာက္လာေပမဲ့လည္း ေကာင္ေလးက ဆက္ၿပီးဆန္႔က်င္ေနဆဲပါ။
သူတေယာက္ထဲ ဆန္႔က်င္ေနတာမွ မဟုုတ္ပဲကိုုး။ ျပည္ပမွာလည္း အေဖၚေတြက
အမ်ားႀကီး။ ပိုုေတာင္ေပ်ာ္ဖိုု႔ ေကာင္းလာေသး။

အခုုေနာက္ဆံုုး ေနာ္ေ၀ႏိုုင္ငံအထိပါ ေကာင္ေလးေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ေနာ္ေ၀မွာ
ေကာင္ေလး အိမ္ေထာင္က်ပါတယ္။ သူ႔ဇနီးက ဒုုကၡသည္စခန္းမွာေမြး၊ အဲဒီမွာပဲ
ႀကီးၿပီး ေနာ္ေ၀ကိုု မၾကာခင္ကမွ ေရာက္လာသူ။ ျမန္မာစကားလံုုး၀ မတတ္တဲ့
ကရင္မေလးပါ။ ေကာင္ေလးက နယ္စပ္မွာေနတုုန္း ကရင္စကားကိုု အလုုပ္ျဖစ္
ေအာင္ေျပာတတ္ခဲ့တယ္။ အခုုေတာ့ သူတိုု႔ ေနာ္ေ၀မွာ ညားၾကၿပီ။

ေကာင္မေလးက ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းကိုုေရာ၊ ႏိုုင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုုေရာ၊
ေလာကႀကီး အေၾကာင္းကိုုေရာ ဘာမွ သိလွတာ မဟုုတ္။ ရိုုးရိုုး၊ ရွင္းရွင္းနဲ႔ ေအး
ေအးေလး။ ဗမာေတြ မေကာင္းဘူးဆိုုတာေတာင္ သူ႔အမိုုးေျပာလိုု႔ ၾကားဖူးတာ။
တကယ္ ေကာင္းလား၊ မေကာင္းလား သူေကာင္းေကာင္းသိတာ မဟုုတ္။ ေအး
ေအးေနမယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနမယ္။ ဒါပဲ။ မဂၤလာေဆာင္မွာ သူမ်ားေတြက အေလး
ျပဳဆိုု သူကလည္း လိုုက္ျပဳ။ တမိနစ္ညိမ္ဆိုု လိုုက္ညိမ္။ ၿပံဳးၿပံဳးေလးပဲတဲ့။

မဂၤလာမေဆာင္ခင္ တရက္က ေကာင္ေလးကိုု သူက ေမးသတဲ့။ နင္ ဆန္႔က်င္
ေနတာေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္မွာလဲတဲ့။ ေကာင္ေလးက ခဏစဥ္းစားလိုုက္ၿပီး
ၿပံဳးၿပံဳးေလး ျပန္ေျဖပါတယ္။ မရပ္ႏိုုင္ဘူးဟ။ ငါက ေမြးကတည္းက ဆန္႔က်င္လာခဲ့
ေတာ့ ေသတဲ့အထိ ဆန္႔က်င္သြားရလိမ့္မယ္တဲ့။ ေကာင္မေလးက အဲဒါဆိုုလည္း
ၿပီးတာပဲလိုု႔ ျပန္ေျပာသတဲ့။ ၿပံဳးၿပံဳးေလးပါပဲ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ Banksy)

ဇတ္သိမ္းေကာင္းေရးမူ၀ါဒဆိုုင္ရာ အႀကံျပဳစာတမ္း (ကန္႔သတ္)

ကဗ်ာ၏ ပိုုင္ရွင္မွာ “စကားေျပ” ျဖစ္ပါသည္။ စကားေျပသည္ အဖို မဟုုတ္
အမ ျဖစ္၏။ စကားေျပမသည္ ကိုုယ္၀န္ ႏွစ္ႀကိမ္ပ်က္က်ဖူးသူၿပီး သားသမီး
သံုုးဦး ေမြးျမဴထားသည့္ အသက္ေလးဆယ္ေက်ာ္ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ခပ္ေတာင့္
ေတာင့္ တခုုလတ္ အမ်ိဳးသမီးျဖစ္၏။ ၄င္းတိုု႔အိမ္၌ ကဗ်ာဟုုအမည္ရေသာ
ကုုန္စံုုဆိုုင္ကေလးဖြင့္ကာ စီးပြါးရွာၾကေလသည္။

သားအႀကီးဆံုုး၏ အမည္မွာ “စာညြန္႔”ျဖစ္ၿပီး အလတ္ေကာင္ကိုု “စာစီကံုုး”
ဟုုေခၚပါသည္။ အငယ္ဆံုုးသမီးမွာ “သဒၵါ” ျဖစ္ေလသည္။ စကားေျပ၏
သားသမီး သံုုးဦးသည္ လြန္စြာမွ ကျမင္းေက်ာထတတ္ၾကၿပီး တဦးကိုုတဦး
အၿမဲရန္ရွာေနေလ့ရွိသည္။ ညအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္၌ စကားေျပသည္ သားသမီး
တိုု႔အား ပံုုျပင္ ေျပာျပရ၏။ ထိုုအခ်ိန္သာလွ်င္ ကေလးမ်ား ၿငိမ္ေနတတ္ေလ
သည္။

စကားေျပ၏ ပံုုေျပာနည္းမွာ အမ်ားႏွင့္မတူ ေမးခြန္းမ်ား ပါ၀င္ေနတတ္
သည္။ “မိုုးလင္းခါနီး ေရေတြထဲမွာ တဗြမ္းဗြမ္းနဲ႔ ၾကားေနရတယ္ ဘာမ်ား
တုုံးဟဲ့” ဟုု ေမးေသာ္။ အလတ္ေကာင္ စာစီကုုံးက “အဲဒါ အမတ္ႀကီးဦးေပၚဦး
စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဧရာ၀တီျမစ္ထဲ ေရဆင္းကူးေနတာေပါ့ဗ်” ဟုု ေျဖေလသည္။
အႀကီးေကာင္ စာညြန္႔ကေတာ့ “ ဘယ္ကလာ...တဗြမ္းဗြမ္းနဲ႔ အသံထြက္ေန
တာက မစၥပီျမစ္ထဲကိုု ျမန္မာဒုုကၡသည္ေတြ ဒိုုင္ဗင္ထိုုးေနၾကတာဗ်” ဟုု
ေျပာေလ၏။ အငယ္မ သဒၵါကေတာ့ “တဗြမ္းဗြမ္းအသံက ဂဂၤ ါျမစ္ထဲမွာ
အာနႏၵာ ငါးႀကီးေတြ ပြက္ေနတဲ့အသံပါ အေမရယ္”လိုု႔ေျပာ၏။ ထိုုအခါ အေမ
လုုပ္သူက ဇတ္ကိုု လွပစြာ ေပါင္းေလ၏။

“အေမရိကားေရာက္ ျမန္မာဒုုကၡသည္ေတြက စပြန္ဆာနဲ႕ လွမ္းေခၚလိုု႔
မင္းကြန္းကေန အမတ္ႀကီး ဦးေပၚဦး တကူးတကနဲ႔ ေရကူးလိုု႔အလာ။
လမ္းမွာ အာနႏၵာဆိုုတဲ့ ငါးႀကီးနဲ႔ ဆံုုၾကတယ္။ အေမရိကားခရီး ျမည္းစမ္း
ၾကည့္ေရး ေဆြးေႏြးတိုုင္ပင္ၾကတယ္။ ေနာက္ဆံုုး သေဘာတူညီခ်က္တခုု
ထြက္လာၿပီး ဦးေပၚဦးက အာနႏၵာႀကီးကိုု ခြစီးလိုုက္တယ္။ ဒီလိုုနဲ႕မစၥစပီျမစ္
ထဲကိုု သူတိုု႔ေတြ ေရာက္လာပါေလေရာ” လိုု႔ အေမ စကားေျပက သူ႔၏ ပံုုျပင္
ကိုု စေလသည္။ ထိုုထိုုေသာ ပံုုျပင္မ်ိဳးမ်ားျဖင့္ ရွည္လွ်ားသည့္ ညမ်ားကိုု
ေက်ာ္ျဖတ္ရင္း ဘ၀ေတြကိုု ဆြဲဆန္႔၍ လာခဲ့ရေလသည္။

၄င္းတိုု႔၏ ေဘးအိမ္တြင္ “ဂီတ” မိသားစုုရွိေလသည္။ ဂီတဆိုုသည့္ အသက္
ငါးဆယ္ခန္႔ အရက္သမားသည္ ေဒါသႀကီးေသာ အလုုပ္လက္မဲ့တဦးျဖစ္
၏။။ သူ႕တြင္ “သီခ်င္း” ဟုုဆိုုေသာ သမီးတဦးႏွင့္ “သံစဥ္”ဆိုုေသာ သား
တဦးရွိ၏။ အေဖက ဆိုုးေသာ္လည္း သားသမီးမ်ားက ေတာ္ၾက၊ ေကာင္းၾက၏။
ရိုုးသား ႀကိဳးစားၾက၏။ သီခ်င္းက ေရႊခ်ည္ထိုုးအလုုပ္ကိုု ေန႔ေရာညပါ လုုပ္ၿပီး
ေငြရွာ၏။ အိမ္အတြက္ ခ်က္ျပဳတ္၏။ သားသံစဥ္က ျမင္းလွည္းေမာင္းၿပီး အား
သည့္အခါ ေရထမ္းေရာင္းေလသည္။

ကဗ်ာ မိသားစုုႏွင့္ ဂီတမိသားစုုတိုု႔ အိမ္ခ်င္းသာ ကပ္ၾကသည္ အေစးက သိပ္
ကပ္လွသည္ေတာ့ မဟုုတ္။ သိုု႔ေသာ္လည္း စာေရးသူ ဘေလာ္ဂါ အိပ္ငိုုက္လာ
၍ ဇတ္ကိုု ေပါင္းေသာ္။ စကားေျပႏွင့္ဂီတ ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ ညားၾကပါေလ
သတည္း။ အႀကီးေကာင္ စာညြန္႔ကား ဘုုန္းႀကီး အၿပီး၀တ္ေလသည္။ သမီး
သီခ်င္းကား သူ႔အလုုပ္ရွင္လူမ်ိဳးျခား၏ မယားငယ္ ျဖစ္ရရွာေလသည္။ စကား
ေျပ၏သမီးျဖစ္သူ သဒၵါသည္ အေဖၚေကာင္း၍ ထိုုင္းတြင္ အလုုပ္သြားလုုပ္ရာက
အမ်ိဳးသမီးခ်င္း အိမ္ေထာင္ျပဳ၍ ထိုုင္းႏိုုင္ငံ၌ အေျခခ်ေနေတာ့သည္။

ဇတ္သိမ္းခန္းကိုု အေပ်ာ္ႏွင့္ဆံုုးမည္ဟုု မူလကတည္းက ရည္ရြယ္ထား၏။
ထိုု႔ေၾကာင့္ ျမင္းလွည္းသမားေလး သံစဥ္ကိုု ထီေပါက္ခိုုင္းလိုုက္မည္။ ဦးဇင္း
စာညြန္႕၏ တရားခ်မႈေၾကာင့္ ဦးဂီတလည္း အရက္ျပတ္သည္။ သီခ်င္း၏
ေယာက်္ားႏွင့္ မယားႀကီးတိုု႔ႏွစ္ဦး သေဘၤာေမွာက္၍ တၿပိဳင္တည္း ဆံုုးေသာ
ေၾကာင့္ သီခ်င္းလည္း လုုပ္ငန္းရွင္ တခုုလတ္ သူေဌးမေလး ျဖစ္လာ၏။

ဟိုုအေကာင္ စာစီကုုံး ဘယ္ေရာက္ေနပါသနည္း။ သူ႔ကိုုေတာ့ အဆင္ေျပ
သလိုု ၾကည့္လုုပ္လိုုက္ၾကပါရန္ ေမတၱာရပ္ခံ အပ္ပါသည္။ စစ္ထဲကိုုေတာ့
မသြင္းလိုုက္ၾကပါႏွင့္။ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)