ဆင္းရဲမႈက အကုုန္ဖန္တီးတယ္

ဆင္းရဲမႈဟာ ဘုုရားသခင္ကိုုေတာင္ အယံုုအၾကည္မဲ့ ေစတယ္။ ဒုုကၡေရာက္တဲ့
အခါ ဘုုရားသခင္ ဘယ္မွာေရာက္ေနသလဲ။ ဆင္းရဲတဲ့အခါ ဘုုရားလူႀကီးလည္း
အလွဴခံပံုုးထဲက ပိုုက္ဆံေတြ ခိုုးတယ္။ ႏိုုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္လည္း သူခိုုးေခါင္းေဆာင္
ျဖစ္တယ္။ ရွာေဖြ စုုေဆာင္းထားသမွ် ဆင္းရဲမႈက အကုုန္သံုုးလိုုက္တယ္။ ခ်စ္လိုု႔
ယူထားတဲ့ လင္မယားလည္း ကြဲ။ သားတကြဲ ။ မယားတကြဲ။ ေသကြဲ မကြဲ ၊ ရွင္ကြဲ
ကြဲ ။ ဆင္းရဲၿပီဆိုုမွေတာ့ အကုုန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ 

ဆင္းရဲတဲ့အခါ ေက်ာင္းအုုပ္ဆရာႀကီးလည္း သူခိုုးႀကီးျဖစ္ကေရာ။ ေက်ာင္းဆရာမ
ေလးလည္း သူခိုုးေလးျဖစ္ေရာ။ မေလာက္ငတဲ့အခါ ကေလးေတြဆီက ေအးဓါးျပ
တိုုက္ၾကရတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုုရားကလည္း မ်ားမ်ားလွဴမွ ႀကိဳက္ေတာ္မူတယ္။
ဆင္းရဲမႈက ေျဖာင့္ေနတဲ့အရာေတြကိုု ေကြးေစတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့အခါ အတၱစိတ္က
ပိုုထင္ရွားတယ္။ အသက္ရွဴ မ၀ေတာ့  ကိုုယ္အသက္ရွဴႏိုုင္ေရး ၊ အသက္ဆက္ႏိုုင္
ေရး သူမ်ားရဲ႕ေခါင္းကိုု နင္းၾကတယ္။ မိတ္ေဆြေတြကိုု ရန္သူျဖစ္ေအာင္ ဆင္းရဲမႈ
က ဖန္တီးတယ္။

ဆင္းရဲတဲ့အခါ ေသြးကလည္း ေစ်းႀကီးသြားတယ္။ အသက္ကိုု လြယ္လြယ္နဲ႕
မ၀ယ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ခရီးေတြကလည္း ပိုုၿပီးေ၀းသြားတယ္။ အခ်ိန္ေတြကလည္း
ပိုုၿပီးၾကာသြားတယ္။ ဆင္းရဲျခင္း ႀကီးတဲ့အခါ ေဒါသေတြလည္း ပိုုႀကီး။ ေမွ်ာ္လင့္
ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်။ က်တဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ နာက်င္။ နာက်င္တဲ့
စိတ္ဓါတ္ေတြ ပ်က္စီး။ ပ်က္စီးတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ ေပါက္ကြဲ။ ေပါက္ကြဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္
အပ်က္ေတြက ပတ္၀န္းက်င္ကိုု ထိမွန္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုုလံုုး ပ်က္သုုန္း။ ဆင္းရဲ
ျခင္းဟာ သူရဲေကာင္းေတြ၊ သစၥာေဖါက္ေတြ၊ အာဇာနည္ေတြကိုု ဖန္တီးတယ္။

ဆင္းရဲမႈဟာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ လူစည္ကားေအာင္လည္း ဖန္တီးတယ္။
လမ္းမေတြေပၚမွာ သူေတာင္းစားေတြ တိုုးမေပါက္ေအာင္လည္း ဖန္တီးတယ္။
လူသတ္မႈစာရင္း တိုုးလာေအာင္လည္း ဖန္တီးတယ္။ လင္ငယ္၊ မယားငယ္ဇတ္
လမ္းေတြလည္း ဖန္တီးတယ္။ ကေလးျပည့္တန္ဆာေတြကိုုလည္း ဖန္တီးတယ္။
ကိုုယ္ေမြးထားတဲ့ ကေလး ကိုုယ္ျပန္ေရာင္းစားရတဲ့အျဖစ္ကိုုလည္း ဖန္တီးတယ္။
ကိုုယ္တိုုင္ ေသေၾကာင္းႀကံစည္မႈေတြကိုုလည္း ဖန္တီးတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့အခါ
အသက္ကိုု အရွက္နဲ႔ လဲၾကတယ္။ အရွက္ကိုုလည္း အသက္နဲ႔ လဲၾကတယ္။

သဘာ၀ နိယာမတရားအရ အဆိုုးထဲမွာလည္း အေကာင္းက ရွိေနတတ္ျပန္တယ္။
ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ ေကာင္းတာေတြ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဆင္းရဲျခင္းဟာ အေျပာင္းအလဲကိုု
လည္း ဖန္တီးတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကိုု မခံႏိုုင္ေတာ့တဲ့အခါ ဆင္းရဲရတဲ့ အေၾကာင္း
အရင္းကိုု ရွာေဖြလာသူေတြ ရွိတယ္။ ဆင္းရဲျခင္းေဘးက လြတ္ေျမာက္ေအာင္
အေျဖထုုတ္လာသူေတြ ရွိတယ္။ ဆင္းရဲသူေတြကိုု ကယ္တင္မယ့္သူေတြ ရွိလာ
တတ္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းျပႆနာကိုု ေျဖရွင္းၾကဖိုု႔အေရးမွာ အခ်င္းခ်င္း ယံုုၾကည္မႈ
ေတြ တိုုးေစတတ္ျပန္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းကိုု အားတခုုအျဖစ္ အသံုုးခ်ႏိုုင္တဲ့အခါ
လြတ္ေျမာက္မႈကိုု ရတတ္ျပန္တယ္။

ျမန္မာျပည္ဟာ ရုုပ္ေရာ၊ နာမ္ေရာ ဆင္းရဲေနရွာတ့ဲ တိုုင္းျပည္။ လြတ္ေျမာက္မႈကိုု
ရွာေဖြေနတဲ့ တိုုင္းျပည္။ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ နပမ္းလံုုးေနရတဲ့ တိုုင္းျပည္။ “ဆင္းရဲျခင္း
လြတ္ကင္းေအာင္” စာသားနဲ႔ အစခ်ီတဲ့သီခ်င္း အခုုခ်ိန္ထိ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ တိုုင္း
ျပည္။ ဆင္းရဲျခင္းကိုု “အား” အျဖစ္ အသံုုးခ်ႏိုုင္မယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လုုနီးၿပီလား
ဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖေတာ့ ရွိႏိုုင္ေကာင္းပါရဲ႕။

ဆင္းရဲျခင္းဟာ ေအာင္ျမင္မႈကိုုလည္း ဖန္တီးတတ္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းဟာ နိဂံုုး
လည္းျဖစ္တယ္။ နိဒါန္းလည္းျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းက အရာရာကိုု ဖန္တီးတယ္။
ဘုုရားသခင္ေတြကိုု ဖန္တီးတဲ့သူဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းပဲျဖစ္ေတာ့တယ္။

(ရုုပ္ပံုု၊ ဂူဂလ္)