တန္းလန္းႀကီး ျဖစ္ရေပါ့

 
အခုုေတာ့လည္း တန္းလန္းႀကီးျဖစ္ရေပါ့ ။ ေတာ္ေသးတယ္ ကိုေရႊသမၼဒ ကယ္
ေပလိုု႔။ သူ႕ကိုု ႏိုုဘလ္ဆုု ေပးၾကပါ ။ ကုုလားထိုုင္လႈပ္မယ့္အေရးမိုု႔ သူ႕ခင္မ်ာ
အကင္းပါးရွာတယ္။ အမ်ားတကာက ရပ္ဆိုုေတာ့လည္း ရပ္လိုုက္ရသေပါ့တဲ့။
ဒီေလာက္နဲ႔ပဲ သမၼဒကိုု ရွဲရွဲနီေနၾကပါၿပီ။

တရုုတ္ကိုု အေလွ်ာ္ေပးဖိုု႔ မလိုုပါဘူး။ ျမန္မာမေလးေတြ ရထားၿပီးၿပီပဲ။ သစ္
ေတာႀကီးေတြ ယူထားၿပီးၿပီပဲ။ ေက်ာက္စိမ္းတံုုးေတြ သယ္ထားၿပီးၿပီပဲ။ ေပါ
ေခ်ာင္ေကာင္းနဲ႔။ ဒီ ဖုုတ္လိႈက္ဖုုတ္လႈိက္ ျမစ္ကေလး အသက္ဆက္ရဖိုု႕
အေရး။ ဒီလိုု တန္းလန္းျဖစ္ဖိုု႔အေရး။ သိုုင္းလိုုက္ရ ၀ိုုင္းလိုုက္ရ။

အနဂၢေရာ၊ ရသေရာ၊ ေဆာင္းဦးလႈိင္ေရာ၊ ပုုတီးကုုန္းေရာ၊ ေအာ္ပီက်ယ္ေရာ၊
ေဒၚစုုေရာ။ အမတ္မင္းေရာ။ မင္းသားေက်ာ္သူ ဇနီးေမာင္ႏွံေရာ။ ေဖ့စ္ဘုုခ္ေရာ၊
ဂ်ီေမးလ္းေရာ။ ဘေလာ္ဂါေရာ။ တြစ္တာေရာ။ ကိုုယ္ေရာ သူေရာ။ အားလံုုးကိုု
ရွဲရွဲနီလိုုက္ၾက။

ရိုုးတြင္းခ်ဥ္ဆီကိုု စုုတ္ဖိုု႔ တရုုတ္က ပိုုက္ေတြတတ္ထားတာ အမ်ားႀကီးက်န္ေသး
တယ္။ Save The (..............) အဲဒီလိုု ပိုုစတာေတြ၊ တီရွပ္ေတြ၊ စတစ္ကာေတြ
မ်ားမ်ားသာ ႀကိဳလုုပ္ထား။ တရုုတ္လိုုလည္း ဘာသာျပန္ထား။ 保存(.........)  
အဲဒီလိုုမ်ိဳးပ။

လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ ေငြေပၚတဲ့နည္းကေတာ့ ရွိတာထုုတ္ေရာင္းတဲ့နည္းပဲ။ အစိုုးရ
မင္းမ်ား ညဏ္ေျပးရွာတယ္။ အယံုုအၾကည္နည္းလိုု႔ ထင္ပါ့။ ေခၚေပမဲ့လည္း ျပန္
လာတဲ့သူက မရဲတရဲ ခပ္နည္းနည္း။ ကိုုေအာင္ၾကည္တိုု႔လည္း ဧည့္ေဂဟာမွာ
ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး။ ေခါင္းေပါင္းေတြေတာ့ ေရာင္းအား မက်ဘူးဆိုုပဲ။ ေနျပည္ေတာ္နား
ေရႀကီးေနတာလည္း မက်ဘူးဆိုုပဲ။

လြယ္တာကိုု ခက္ေအာင္ လုုပ္တတ္တာကလည္း ႏိုုင္ငံေရးအႏုုပညာ တခုုသာပ။
ဖမ္းထားရတာနဲ႔ ။ ခ်ီထားရတာနဲ႔ ။ ခ်ဳပ္ထားရတာနဲ႔ ။ ခ်ိန္းလားေခ်ာက္လား လုုပ္
ထားရတာနဲ႔။ မီးစတဘက္ ေရမႈတ္တဘက္ ကိုုင္ထားရတာနဲ႔။ ကိုုယ့္လိပ္ျပာလည္း
ကိုုယ္ မလံုု။ ေနာက္ေက်ာကလည္း မလံုု။ မလံုုအစိုုးရက လံုုေအာင္ဖံုုးတဲ့ ျပဇတ္က
ေနေတာ့ လူရယ္ရတာေပါ့။  

ေခတ္မီေအာင္ အခ်ိန္မီ မွတ္ပံုုတင္ထားၾက။ မုုန္႔ဟင္းခါးဆိုုင္။ အေၾကာ္ဆိုုင္။ အႏွိပ္
ခန္း။ ဆယ္ရက္စခန္း။ ဒုုကၡသည္စခန္း။ ႏိုုင္ငံေရးပါတီ။ ကေလးထိန္းေက်ာင္း။ တပ္
မေတာ္။ ျမင္းလွည္းဂိတ္။ မွတ္ပံုုတင္ရံုုးလည္း အျမန္မွတ္ပံုုတင္လိုုက္ဦး။

ဆန္႔က်င္သူေတြကေတာ့ ဆန္႔က်င္တာပဲတတ္တာမိုု႔ ဆက္ၿပီးေတာ့သာ ဆန္႔က်င္ၾက။          ေထာက္ခံသူေတြကလည္း ေထာက္ခံတာပဲတတ္လိုု႔ ဆက္ၿပီးေတာ့သာ ေထာက္ခံၾက။
ျငင္းဆန္သူေတြကလည္း ျငင္းဖိုု႔ပဲတတ္လိုု႔ ဆက္ၿပီးေတာ့သာျငင္းဆန္ၾက။ ေခါင္းခါၾက။
ေဘးထိုုင္ဘုုေျပာေတြကလည္း ေဘးမွာပဲဆက္ထိုုင္။ ဘုုေတြပဲဆက္ေျပာၾက။ ေရေႏြး
ၾကမ္းေလးနဲ႔။ ေဆးေပါ့လိပ္ေလးနဲ႔။

ႏိုုင္ငံေတာ္ႀကီး အလားအလာ ေကာင္းပါတယ္။ ျမစ္ဆံုုတန္းလန္းကိုု ျပခန္းလုုပ္ရင္  
ေလာေလာဆယ္ ၀င္ေငြေကာင္းႏိုုင္တယ္။ ဆံုုဆိုု႔နာ ကုုသနည္းလည္း ေလ့လာထား
ဦးမွ။


(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ငါး (ႏွစ္)

ငါး(ႏွစ္)ဆိုုတာ ငါးႏွစ္ မဟုုတ္ဘူး။ ငါးဟင္းရဲ႕ အႏွစ္လည္း မဟုုတ္ဘူး။
ငါးကိုု ေရႏွစ္တာလည္း မဟုုတ္ဘူး။ ငါးအေၾကာင္း အပိုုင္းႏွစ္ကိုု ဆိုုလိုု
တယ္ဆိုုတာ သေဘာေပါက္ၿပီးသား မဟုုတ္လား။ သြားေလသူ ဦးႏုုက
ငါးႏွစ္ရာသီ ဗမာျပည္ စာအုုပ္ေရးခဲ့တယ္။ အဲဒီစာအုုပ္မွာ ငါးအေၾကာင္း
ေတာ့ မပါ။

ငါးအေၾကာင္းကိုု ေရွ႕မွာလည္း ေရးၿပီးသား ဘာထပ္လုုပ္တာတုုန္းလိုု႔
ေမးၾကရင္ (အေျဖ) တစ္ပိုုင္းနဲ႔ မ၀လိုု႔ပါ။ ငါးစိမ္းကိုုျမင္ရင္ ငါးကင္ကိုုေတာ့
မပစ္ၾကပါနဲ႔ ငါး (တစ္) ကိုုလည္း ဖတ္ၾကပါ။ ငါးအေၾကာင္းမိုု႔ မႀကိဳက္ဘူး
ဆိုုရင္ေတာ့ မဖတ္ၾကနဲ႔ေပါ့။ ငါးေၾကာ္မႀကိဳက္ရင္ ေၾကာင္မိုုက္လိုု႔ ေျပာၾက
လိမ့္မယ္။ ငါးခံုုးမ တေကာင္ေၾကာင့္ေတာ့ တေလွလံုုး အပုုပ္ မခံႏိုုင္ဘူး။

ငါးပြက္ရာ ငါးစာခ်တဲ့နည္းနဲ႔ ဒီစာကိုု ေရးပါတယ္။ မေကာင္းဘူး ဆိုုရင္လည္း
ငါးတကာယိုုတဲ့ေခ်း ပုုဇြန္ဆိတ္ေခါင္းမွာပဲ စုုေစေတာ့။ အမ်ားစုုကေတာ့
ေရလိုုက္ ငါးလိုုက္နည္းနဲ႔ စာေတြေရးၾကတယ္။ ေရလိုုက္လြဲတဲ့အခါ ငါးသိုုင္း
ေတြမ်ားၿပီး ဟင္းေတြ ဟံုုကုုန္တယ္။ ေရးသမွ် အကုုန္ေတာ့ မေကာင္းႏိုုင္
ဘူးေပါ့။ ငါးပိနဲ႔ ေလာက္ ၊ ေရႊနဲ႔ ေက်ာက္ဆိုုတာ ရွိသမိုု႔လား။

ငါးရံ႕ရ အတူတူ ၊ ငါးခူရ ခြဲျခမ္းခြဲျခမ္းဆိုုတာ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးျပဇတ္မွာ အခုု
ခ်ိန္ကစၿပီး ရႈစားေနရၿပီ။ မရင့္က်က္တဲ့သူေတြ။ အေရမထူတဲ့သူေတြက
အေ၀ဖန္ခံရရင္ ငါးရံ႕ျပာလူး ျဖစ္ကုုန္ေရာ။ ငါးရံ႕ကိုုယ္လံုုးေလးကိုုေတာ့
ငါးရံ႕ေျခာက္ဖုုတ္ထက္ ပိုုၿပီးႀကိဳက္တဲ့အေၾကာင္း ၀န္ခံပါရေစ။

အေရးႀကီးတာက ငါးရိုုးမ်က္ လက္တိုု မျဖစ္ေစဖိုု႔ပဲ။ ၾကာၾကာ၀ါးမယ့္ သြား
အရိုုးၾကည့္ေရွာင္မွ ျဖစ္မယ္။ မဆင္မျခင္နဲ႔ စားမိ၀ါးမိလိုု႔ ငါးအရိုုး စူးသြားရင္
ကိုုယ့္လက္က ရွည္ေနရင္ ေတာ္ေသး။ တိုုေနလိုု႔ကေတာ့ အရိုုးကိုု ျပန္မႏႈတ္
ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ လႊတ္ေတာ္ကိုုယ္စားလွယ္ေတြကိုု ေစာင္းေျပာတာ မဟုုတ္။
မစိုးရိမ္ပါနဲ႔ လြတ္တဲ့ငါးမ်ား မႀကီးၾကပါ။

ဆလ္မြန္ငါးတိုု႔အျပန္သီခ်င္းက အခုုတခါ တေၾကာ့ျပန္ ေခတ္စားေနပါလား။
အျပန္ကိစၥေတြေပၚေနသေရႊ႕ ဒီသီခ်င္းက လူႀကိဳက္မ်ားေနမယ့္သီခ်င္းေပါ့။
ဆလ္မြန္ငါးက ကင္စားရင္ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ဆူရွီနဲ႔စားလည္း ေကာင္း
တာပဲ။ အေမရိကန္ေရာက္ ျမန္မာဆူရွီသမားေတြက ဆလ္မြန္ငါးေတြကို
လွီးၾကတဲ့အခါ သြားေလသူ ကိုုခင္၀မ္းရဲ႕ ဆလ္မြန္ငါးသီခ်င္းကိုု ဆိုုမိတတ္
ၾကပါသတဲ့။ ဆိုုတဲ့အခါတိုုင္းလည္း အိမ္ကိုု လြမ္းတတ္ၾကပါသတဲ့။ လူစင္စစ္
က ငါးျဖစ္ျခင္းေပါ့။

ငေထြရူးနဲ႔ ငလံုုးလဖယ္ဆိုုတာကေတာ့ ငါးေတြ မဟုုတ္ပါ။ က်န္စစ္သားရဲ႕
ေဘာ္ဒါေတြ။ ဆူပါဟီးရိုုးေတြေပါ့။ ေနာက္ပိုုင္းမွာ ရုုပ္ရွင္အျဖစ္ ျမင္ရပါ
လိမ့္ဦးမယ္။ ခုုန္မယ္ ၊ ပ်ံမယ္ ၊ တိုုက္မယ္ ၊ ခိုုက္မယ္ ပုုဂံေခတ္ေနာက္ခံ
ျမန္မာ့အက္ရွင္ ဇတ္ၾကမ္းေတြ။ ငရမန္ကန္းဆိုုတာလည္း ငါးမဟုုတ္ဘူး။
က်န္စစ္သားနဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ပဲ။

ျမန္မာစကားမွာ ငါးကိုုလည္း င အသံထြက္ေတာ့ ရႈပ္ကုုန္ေရာ။ ငါးရဲႀကီး
တယ္လိုု႔ လုုပ္လိုု႔မရ။ ငရဲႀကီးသြားမယ္ ငနဲေလးရဲ႕။ ငရဲမီးစာ မိသြားခ်င္လား
ငစႏူေလး။ ဘယ္သူေသေသ ငါးေတမာရင္ ၿပီးေရာ မဟုုတ္။ ဘုုရားေလာင္း
ငါးမင္းဆိုုတာလည္း မၾကားဖူး။

ငါးမင္းေဆြဆိုုတာကေတာ့ ငေၾကာင္ပါ။ ငေၾကာင္ဆိုုတာက ငါးနဲ႔ ေၾကာင္နဲ႔
ေပါင္းထားတဲ့ အေကာင္။ အေမရိကန္ေတြက ငါးခူကိုု ေၾကာင္ငါးတဲ့။ ႏႈတ္
ခမ္းေမႊးပါလိုု႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးနဲ႔ငါးက ၀င္းဦးနဲ႔ တူႏိုုင္တယ္။ ႏႈတ္
ခမ္းေမႊးတိုုရင္ ငါးဟစ္တလာ။ ဒါမွမဟုုတ္ ငါးခ်ာလီ။

ငါးလိုုလိုုဖါးလိုုလိုု အေကာင္ေတြကိုုေတာ့ ဖါးတပိုုင္းငါးတပိုုင္းတဲ့။ ရွင္းတယ္။
မရွင္းတာက လူနဲ႔ငါးနဲ႔ ေပါင္းထားတဲ့အရာ။ ေရသူမတဲ့။ ဤတြင္ ငါးဇတ္သိမ္း၏ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ငါး

ငါးေတြဟာ ေရထဲမွာ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္ေတြေပါ့။ ငွက္ေတြကေတာ့ ေလထဲမွာ
ကူးေနတဲ့ ငါးေတြ။  တစ္ ၊ ႏွစ္ ၊ သံုုး ၊ ေလး ၊ ငါးနဲ႔ ေရထဲက ငါး ဘယ္ငါးက
အရင္ ငါးလိုု႔ အေခၚခံခဲ့ရသလဲ။ ငါးမရတဲ့အခါ ေရခ်ိဳးၿပီး ျပန္ရံုုပ။ က်ားဆိုုမွ
က်ားေတာင္ ရွိေသးတာပဲ။ ငါးဆိုုမွ ငါးလည္း ရွိရမွာေပါ့။ က်ားထက္သန္တဲ့
ငါးေတြ ေရထဲမွာ အမ်ားႀကီး။

ငါးဂဏန္းက သင့္ကိုု အက်ိဳးေပးမယ္။ မမင္းျဖဴ မွန္မွွန္ေျပာလိမ့္မယ္။ ငါးရာ့
ငါးဆယ္ဇတ္ေတာ္ေတြက ပ်င္းဖိုု႔ သိပ္ေကာင္းတယ္။ ယစ္မူးေပ်ာ္ေမြ႕ေစတဲ့
ေခ်ာင္းဆိုုးေပ်ာက္ေဆးရည္တမ်ိဳးကိုုလည္း သံုုးစြဲသူေတြက ငါးလိုု႔ေခၚတယ္။

ငါးပါးသီလကိုု လံုုေအာင္ထိမ္းၾကပါလိုု႔ ဘူဘူခ်င္း တစ္လုုပ္သူေတြက ေျပာ
ေနတယ္။ ဒီလူေတြလုုပ္တာနဲ႔ ငါးပါးေမွာက္ေပါင္း မ်ားလွၿပီ။ ငါးၾကင္းဆီနဲ႔
ငါးၾကင္းကိုု အေၾကာ္ခံရတာေလာက္ ငါးရာဇ၀င္မွာရိုုင္းတာ မရွိဘူး။ ငါးကိုု
အေျခာက္လွမ္းေတာ့ ငါးေျခာက္ျဖစ္ကေရာ။ ငါးၿပီးတဲ့အခါမွာလည္း ေျခာက္
ဆိုုတာ ေရာက္လာေရာ။ ငါးဆယ့္ေျခာက္ဆိုုတာ ငါးနဲ႔ေျခာက္နဲ႔ေပါင္းထားတဲ့
အရာ။ ေျခာက္ေနတဲ့ ငါး မဟုုတ္ျပန္ဘူး။

ငါးတစ္ တတစ္ကိုု ဦးေန၀င္းေခတ္မွာ ငါးတစ္ တစ္တစ္လိုု႔ ေရးမွ မွန္တယ္။
ၾကာသပေတးေန႔မွာ ငါးမူးေစ့ကိုု လက္ငါးေခ်ာင္းနဲ႔ ဆုုပ္ကိုုင္ထား။ ငါးဟင္း
ကိုု စားၿပီး ငါးသီခ်င္းကိုု ဆိုုပါ။ ေ၀လငါးကိုု ျမင္ဘူးလား။ ေ၀လနယ္ကိုု ေရာက္
ဖူးလား။ ေ၀လုုေက်ာ္ ငါးေမြးသလား။ ၀ီလွ်ံဆိုုတာ လွည္းတန္းေစ်းမွာ ငါး
ေရာင္းတဲ့သူ။ ေ၀းလုုခါ ေ၀းေနခ်ိန္သီခ်င္းကိုု ၀ီလွ်ံက ဆိုုတယ္။ အဲဒီ၀ီလွ်ံက
ငါးမေရာင္းဘူး။

ခ်ဥ္ေနတဲ့ငါး မရွိေပမဲ့ ငါးခ်ဥ္ဆိုတာေတာ့ ရွိတယ္။ သိုုင္းတတ္တဲ့ ငါးကိုု ငါးသိုုင္း
လိုု႔ေခၚတယ္။ အိႏိၵယမွာ ပုုဏၰားေတြက ဇတ္ျမင့္တယ္။ ငါးပုုဏၰားကေတာ့ ေစ်း
မျမင့္ဘူး။ ပုုတ္သင္ညိဳနဲ႔ငါးနဲ႔ အိမ္ေထာင္က်တဲ့ဇတ္လမ္း ရွိခဲ့ပံုုပဲ။ ငါးပုုတ္သင္
ဆိုုတာ ျမစ္ငါးတမ်ိဳးပါ။ ေရႊေရာင္အဆင္းရွိေသာငါးကိုု ေရႊငါးလိုု႔ေခၚၾကတယ္။
ေရႊေရာင္တစက္မွ မပါတဲ့ ေရႊငါးေတြလည္း အမ်ားႀကီး။ ငါးေရႊဆိုုတာနဲ႔ ေရႊငါး
ဆိုုတာနဲ႔လည္း မတူျပန္ဘူး။ ငါးေရႊဆိုုတာက ေရြေရာင္အဆင္းရွိတဲ့ ပင္လယ္ငါး။
လူရႊင္ေတာ္ ဦးေရႊငါးကေတာ့ အလွေမြးကန္ထဲမွာ ေနတဲ့သူ မဟုုတ္ပါ။

ေသတၱာထဲမွာ ငါးေတြရွိတယ္။ လူးေနတဲ့ ငါးေတြလည္း ရွိတယ္။ ရစ္ေနတဲ့ ငါး
ေတြ။ ဖိန္းေနတဲ့ ငါးေတြ။ ဖယ္ေနတဲ့ ငါးေတြ။ ပ်ံေနတဲ့ ငါးေတြ။ ပိေနတဲ့ ငါးေတြ။
ပတ္ေနတဲ့ ငါးေတြ။ လဲေနတဲ့ ငါးေတြ။ ေထြေနတဲ့ ငါးေတြ။ ဆူေနတဲ့ ငါးေတြ။
ေရထဲမွာ ငါးေတြ။ ေရကမၻာဟာ ငါးတိုု႔ရဲ႕ ကမၻာ။ အဖန္ငါးရာ ငါးကမၻာနဲ႔ မဆိုုင္ဘူး။

အမွ်ားခံရတဲ့ ငါးေတြလိုု ငါတိုု႔ဟာ တီေကာင္ေတြကိုု ႀကိဳက္ၾကတယ္။ လႈပ္တုုပ္
လႈပ္တုုပ္ ပိုုးေကာင္ေလးေတြကိုု ႀကိဳက္ၾကတယ္။ တီေကာင္ကိုု အမိအရလွမ္း
အဟပ္။ စြိကနဲ ေလထဲကိုု ေျမာက္သြားေတာ့တာပဲ။ လူနဲ႔ငါး အမွ်ားခံရတာျခင္း
တူတယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္ကိုု မျမင္တာ မ်ားတယ္။ လူသားစားတဲ့ ငါးေတြလည္း ရွိ
တာပဲ။ ငါးေတြကိုု လူေတြက စားၾကသလိုုေပါ့။

အပ်င္းေျပေအာင္၊ အပမ္းေျပေအာင္ လူေတြ ငါးမွ်ားထြက္ၾကတယ္။ ငါးမိတဲ့
အခါ ေပ်ာ္ၾကတယ္။ ပြဲခင္းတခုုထဲမွာ၊ ရုုပ္ရွင္ရံုုထဲမွာ၊ အားကစားကြင္းထဲမွာ၊
ျပဇတ္ရံုုထဲမွာ ပိုုက္ကြန္ထဲမိေနတဲ့ ငါးေတြလိုု လူေတြ ။ အလံုုးလိုုက္ အေထြး
လိုုက္။ ဒိုု႔တာ၀န္က အေရးငါးပါး။ ရန္သူမ်ိဳးကလည္း ငါးပါး။ ငါးညီမွ်ျခင္း ငါး။

အခုုေရးတဲ့စာကိုု ငါးပိုုဒ္မွာတင္ ရပ္လိုုက္ရင္ ပိုုၿပီး ငါးသြားလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါး
ဟာမရပ္ႏိုုင္ဘူး။ အာရံုုငါးပါး ရွင္သန္ေနသေရႊ႕ ငါးဟာ ဆက္ၿပီး ငါးေနလိမ့္ဦး
မယ္။ ေရႊငါးေတြကိုု ေၾကာ္စားဖူးသလား။ ပင္လယ္ငါးကိုုစားမွ ေခတ္မွီတယ္ဆိုုပဲ။
ေတာ္ၿပီ။ ဒီမွာပဲ ငါးလိုုက္ေတာ့မယ္။ င ေရးခ် ငါ ။ ၀စၥႏွစ္လံုုး ေပါက္ေတာ့...ငါးးးးးးး ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ဦးေန၀င္းကိုု ငါမသတ္ဘူး

ဘုုမသိ ဘမသိနဲ႔ ဦးေန၀င္းေခတ္မွာ လူျဖစ္လာသူပါ။ ရဲေဘာ္သံုုးက်ိပ္၀င္
ပုုဂၢိဳလ္ႀကီးမိုု႔ သူရဲေကာင္းတဦးလိုု႔ မွတ္ခဲ့ရပါတယ္။ လမ္းစဥ္ပါတီ၀င္ မျဖစ္
ခဲ့ေပမဲ့လည္း အညမည သေဘာတရားေတြ၊ ဆိုုရွယ္လစ္စာေပေတြ ဟိုုတစ
ဒီတစ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္ဖူးခဲ့သေပါ့။

ကံေကာင္းခ်င္တာလား၊ ကံဆိုုးခ်င္တာလား။ ကြန္ျမဴနစ္အႏြယ္၀င္ေတြနဲ႔
မိတ္ေဆြျဖစ္ခဲ့ရ။ ေတာ္လွန္ရေကာင္းမွန္း သိခဲ့ရ။ ဦးေန၀င္းဟာ အာဏာရွင္
ႀကီးမွန္း သိခဲ့ရ ။ သူ႕ကိုုဆန္႔က်င္။ တိုုက္ပြဲ၀င္။ “ေန၀င္း၊ စန္းယုု အလုုိမရွိ”
အဲဒီက စခဲ့ပါတယ္။

၈၈မွာ လူေတြေသေတာ့ ေန၀င္းကိုုလည္း ေသေစခ်င္ခဲ့တယ္။ လူထုုအားနဲ႔
အႏိုုင္ယူ။ ေန၀င္းကိုု ဖမ္း။ ခံုုရံုုးတင္။ ေသဒဏ္ေပး။ စိတ္မွာ သိပ္နာခဲ့တယ္။
ေနာက္ဆံုုးေတာ့လည္း ဦးေန၀င္းက သူ႕ဟာသူ လူႀကီးေရာဂါေလးနဲ႔ပဲ ေအး
ေအးေဆးေဆး ေသသြားခဲ့တာပါ။

စန္းယုုကိုုလည္း မုုန္း၊ စိန္လြင္ကိုုလည္း မုုန္း။ ေမာင္ေမာင္ကိုုလည္း မုုန္း။
ေစာေမာင္ကိုုလည္း မုုန္း။ သူတိုု႔ေတြလည္း ကိုုယ့္နည္းကိုုယ္ဟန္နဲ႔ပဲ ေအး
ေအးေဆးေဆး ေသဆံုုးသြားခဲ့ၾက။ တရားဥေပဒေရွ႕ကိုု ဘယ္သူကမွ မေခၚ
ေဆာင္ႏိုုင္ခဲ့ပါဘူး။ ေလာကႀကီးက မတရားဘူးလိုု႔ ခပ္ေစာေစာကတည္းက
သေဘာေပါက္ထားၿပီးသားပါ။ သူတိုု႔ေတြကိုု မုုန္းရင္း ငါကိုုယ္တိုုင္လည္း တိုုင္း
ျပည္နဲ႔ ေ၀းသည္ထက္ ေ၀း။

သူတိုု႔ေတြလြန္ေတာ့ လာျပန္ၿပီ ေနာက္တဦး။ ေက်ာက္ဆည္သား သန္းေရႊ။
ငါ့လိုုပဲ တရုုတ္သိုုင္းကားႀကိဳက္ ဆိုုပဲ။ သူ႕ကိုုလည္း ဆက္ၿပီးမုုန္းပါတယ္။ ခံုု
ရံုုးတင္ၿပီး သတ္ခ်င္ေနတုုန္းပါပဲ။ အေျခအေနေတြၾကည့္ရတာ သူလည္း သူ႕
စရိတ္နဲ႔သူ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း သြားမယ့္ပံုုပါပဲ။

ခင္ညြန္႔ကိုုလည္း မုုန္းတာပဲ။ ေထာင္က်ေနလည္း တစက္မွ မသနားဘူး။ အခုု
ေတာ့ ျဖစ္ေနၾကပံုုမ်ား။ ေခတ္သစ္ျမန္မာ့သမိုုင္းမွာ အရက္စက္ဆံုုး စစ္ေထာက္
လွန္းေရးေတြကိုုပဲ မိတ္ေဆြေကာင္းလိုု႔ မွတ္ရမလိုုလိုု အသံေတြညံလိုု႔။ ခံုုရံုုးကိုု
တက္ေစခ်င္တဲ့သူေတြက တျခား။ တက္ေနရတဲ့သူေတြက တျခား။ “ျဖစ္မွ ျဖစ္
ရေလ” ဆိုုတာ ဒါကိုုေျပာတာေပါ့။

အခုုလည္း ေခြးပါးစပ္က နတ္စကားထြက္။ ေရႊမန္းက လႊတ္ေတာ္ထဲမွာ
“ ဒီမိုုကေရစီ ဘက္ေတာ္သားမ်ား ခင္ဗ်ား...” တဲ့။ ျဖစ္ရပံုုက။ အင္တာနက္
ေတြျပန္ဖြင့္ေပးလိုု႔ ကိုုေရႊေက်ာ္ဆန္းကပဲ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေက်ာင္းတကာ
ႀကီးလိုုလိုု။ ေဒၚစုုနဲ႔တနာရီေလာက္ ထိုုင္စကားေျပာလိုု႔ ကိုုေရႊသိန္းစိန္ကိုုပဲ
ေက်းဇူးရွင္စာရင္း သြင္းရေတာ့မလိုုလိုု။ ႏိုုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ျပန္လႊတ္
ေပးတဲ့အခါက်ရင္လည္း ေကာင္းမႈကုုသိုုလ္ လုုပ္ေပးရွာတယ္ဆိုုၿပီး သာဓုု
အႀကိမ္ႀကိမ္ ေခၚရေတာ့ မလိုုလိုု။ ခ်ည္ထားတဲ့ႀကိဳးေတြ တရစ္ခ်င္း ျပန္ျဖည္
ေပးေနတာကိုုပဲ ႏိုုင္ငံတကာအလိုုက္ ၀မ္းသာေပးေနရ။ ဒိုု႔အျဖစ္က ဒီလိုု။

အခုုေတာ့လည္း ဒီမိုုကေရစီဆိုုတာ ေတာင္းယူလိုု႔ မရ။ တိုုက္ယူလိုု႔လည္း မရ။
သူတိုု႔ေပးမွ ရမယ့္အရာ ျဖစ္ေနပါေပါ့လား။ အိုု...ဘယ္လိုုပဲ ရရ ။ ရရင္ ၿပီးေရာ
မဟုုတ္ဘူးလား။ ရရင္ ရ ၊ မရရင္ ခ်လိုု႕ ေအာ္ခဲ့တာ။ ရမွ မရပဲကိုုး။

တိုုက္ပြဲေတြအတြင္း ေသဆံုုးခဲ့သူေတြ၊ ေထာင္ေတြထဲ ေနေပးခဲ့သူေတြ။ ဘ၀
ပ်က္ခဲ့ရသူေတြ။ သူတိုု႔ေတြ ရင္းေပးရတာ တန္္၏ မတန္၏။ မစဥ္းစားရဲေတာ့ပါ။
သြားေလသူ ဦးေန၀င္းကေတာ့ အထက္ပံုုမွာ ျမင္ရတဲ့အတိုုင္း ၿပံဳး၍သာ ေနေပ
ဦးေတာ့မည္။

ဦးေန၀င္းေသတာ ငါ့ေၾကာင့္ မဟုုတ္ပါ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ေမၿမိဳ႕

လမ္းအတက္မွာ
စိမ္းကနဲ...စိမ္းကနဲ
ေလအတိုုးမွာ
ေအးကနဲ...ေအးကနဲ
အေ၀းကေနပဲ
စိတ္ကူးနဲ႔ ျပန္ေရာက္တယ္ ။

ဇာတိေျမဟာ
စိမ္းစိုု ေမႊးျမၿပီး
ေအးစက္ ေျခာက္ကပ္လိုု႔
အားလံုုးဟာ အရင္အတိုုင္း
စိတ္ထဲမွာ အရင္အတိုုင္းပဲ ရွိတယ္ ။

ေျမနီနီေတြ
အရာရာမွာ စြန္းေပ
စိုုက္တဲ့ပန္းေရာ ၊ မစိုုက္တဲ့ပန္းေရာ
စိုုက္တဲ့အသီးေရာ ၊ မစိုုက္တဲ့အသီးေရာ
ေပါက္လြန္း၊ ပြင့္လြန္း၊ သီးလြန္းတဲ့ၿမိဳ႕ ။

မက္မန္းသီး
ေဂၚရခါးအရက္
ေဆးေျခာက္ပင္
မုုန္႔ညွင္းခ်ဥ္
ရထားလံုုးသံ တခြပ္ခြပ္နဲ႔
ဆြယ္တာအက်ႌ၀တ္ထားတဲ့ၿမိဳ႕ ။

သမိုုင္း၀င္ဒဏ္ရာေတြလည္း
သူလိုုကိုုယ္လိုု  ရွိတဲ့ၿမိဳ႕ေပါ့ ။

သူပစ္ ကိုုယ္ပစ္
ပစ္ထားခဲ့တာ ၾကာၿပီ
ဘယ္သူ႕ကိုုမွ
အျပစ္ မတင္လိုုေတာ့့ပါ ။

ငါျပန္လာတဲ့အခါ
အရင္လိုုပဲ
မႈန္ကုုပ္ကုုပ္နဲ႔
စိမ္းၿပီး ေအးေနရင္ ၿပီးေရာ ။

မတိုုးတက္တာေလးကပဲ
အခုုေတာ့
အရသာ ျဖစ္ရျပန္ေပါ့
ငါ့မွာ ။

(ဓါတ္ပံုု ၊ National Geographic)

ကုုလားထိုုင္

ကုုလားအေၾကာင္း ေခါင္းစဥ္တတ္လိုုက္ေတာ့ မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေတြ
ေရးလိမ့္မယ္လိုု႔ မထင္ပါနဲ႕။ ကုုလားေကာင္းေၾကာင္း ေရးမယ္လိုု႔လည္း မထင္
ပါနဲ႔။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ကပ္ေနၾကတဲ့ တရုုတ္နဲ႔ အိႏိၵယ ႏိုုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုုအၾကားမွာ
ျမန္မာေတြက အိႏိၵယဘက္ကိုု ပိုုယိမ္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာခ်င္လိုု႔ပါ။ ဒါမ်ား ငါ
သိၿပီးသားဆိုုလည္း ဆက္ဖတ္မေနပါနဲ႔ေတာ့။

သမိုုင္းသမားလိုု အေထာက္အထားအခိုုင္အလံုုနဲ႔ သမိုုင္းစဥ္နဲ႔ခ်ီၿပီး အခ်က္က်က်
တင္ျပႏိုုင္မွာ မဟုုတ္ပါ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဗုုဒၶဆိုုတာ ကုုလားႀကီးပါပဲ။ ဒီကုုလား
ႀကီးကိုုပဲ ဘုုရားအျဖစ္ တရုုတ္ကလည္း ကိုုးကြယ္။ ျမန္မာကလည္း ကိုုးကြယ္။
ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေတြရဲ႕ကိုုးကြယ္မႈပံုုစံက တရုုတ္ထက္စာရင္ အိႏိၵယဘက္ကိုု သိသိ
သာသာ ပိုုၿပီးယိမ္းပါတယ္။

ေရွးျမန္မာမင္းေတြ လက္ထက္ကတည္းက တရုုတ္နဲ႔ေရာ အိႏိၵယနဲ႔ပါ ျမန္မာက
အဆက္အစပ္ရွိခဲ့တာပါ။ ဘယ္ဘက္ကိုု ဆက္ဆံေရး ပိုုမ်ားသလဲေတာ့ မသိပါ။
အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္ကိုု သိမ္းတဲ့အခါ ျမန္မာဟာ အိႏိၵယႏိုုင္ငံထဲ အလုုိလိုုေရာက္
သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ ျမန္မာနဲ႔အိႏိၵယက ပီပီျပင္ျပင္ႀကီး လံုုးလားေထြးလား
ျဖစ္သြားေတာ့ တာပါပဲ။ ေနာက္ဆံုုးမေတာ့ ျမန္မာေတြရဲ႕နန္းက်ဘုုရင္ သီေပါလည္း
အိႏိၵယမွာ ဇတ္သိမ္းရတဲ့အျဖစ္။ သူ႕ရဲ႕မ်ိဳးဆက္လည္း အိႏိၵအႏြယ္၀င္ေတြဘ၀ ေရာက္
ရတဲ့အျဖစ္။

အိႏိၵယနဲ႔ အဲဒီေလာက္ အဆက္အစပ္ရွိခဲ့လိုု႔လည္း အိႏိၵယရဲ႕အရိပ္အေရာင္ေတြက
ျမန္မာေတြဆီမွာ ပိုုမ်ားေနတာေပါ့။ ျမန္မာေ၀ါဟာရေတြမွာကိုုပဲ “ကုုလား” ဆိုုတဲ့
စကားက “တရုုတ္”ဆိုုတာထက္ ပိုုမ်ားပါတယ္။ စာရင္းလုုပ္ၾကည့္ရေအာင္။

ကုလားကာ။ ကုုလားေက်ာင္း။ ကုုလားတက္။ ကုုလားတည္။ ကုုလားထိုုင္။ ကုု
လားပဲ။ ကုုလားဖန္ထိုုး။ ကုုလားျဖဴ။ ကုုလားမေျခေထာက္။ ကုုလားမ်က္စိ။ ကုု
လားေရႊ။ ကုုလားေသ ကုုလားေမာ။ ကုုလားဟင္း။ ကုုလားေအာ္။ ကုုလားအုုတ္။
ကုုလားအံုုးေဆာင္းထပ္။ ခ်စ္တီးကုုလား။ ကုုလားတန္ျမစ္။ ကုုလားက်မင္း။
ကုုလားသိုုက္ က်ားကိုုက္။ ကုုလားဒိန္။ ကုုလားမျခင္းဆြဲႏိုု႔ဆီ။ တေပကုုလားရြာ။
ကုုလားေလး မဆလာ။ ကုုလားေက်ာ္ဟိန္း။ ကုုလားပလီ။ ကုုလားကင္ပြန္းသီး။
ဦးကုုလားရာဇ၀င္။ က်န္တာရွိရင္ ဆက္ၾကပါဦး။

တရုုတ္နဲ႔ပတ္သက္လိုု႔ကေတာ့... ။
တရုုတ္ကတ္။ တရုုတ္စံကားပန္း။ တရုုတ္ေျမာင္း။ တရုုတ္အိမ္။ တရုုတ္ေျပးမင္း။
တရုုတ္ဘံုုေက်ာင္း။ တရုုတ္တန္း။ တရုုတ္မန္က်ီးသီး။ ဒီေလာက္ပဲ ေတြ႕ရတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာတရုုတ္နဲ႔ကုုလား လူအေရအတြက္ကဘယ္ဟာက ပိုုမ်ားသလဲ မသိ
ပါ။ လူ၀င္မႈႀကီးၾကပ္ေရးက စာရင္းထုုတ္ေသာ္ မေကာင္းေလာ။

ကုုလားဆိုုတဲ့ ေ၀ါဟာရကိုု ျမန္မာအဘိဓာန္မွာ ဒီလိုုရွင္းပါတယ္။
(၁) အိႏိၵယတိုုက္ငယ္မွလာေသာ လူမ်ိဳးမ်ား။ (၂) သာမန္အားျဖင့္ ျမန္မာႏိုုင္ငံ
၏ အေနာက္ဘက္ရွိ တိုုင္းႏိုုင္ငံမ်ားမွ လာသူမ်ား။ (၃) စကၠဴဖဲတြင္ ဂ်က္၊ ကြင္း၊
ကင္း ဖဲခ်ပ္ကိုု ေခၚေသာစကား။ ႏိုုင္ငံျခားမွ လာေသာ။ ႏိုုင္ငံျခားမွ ျဖစ္ေသာ။
အဲဒီလိုု ဆိုုပါတယ္။ ဒါဆိုုရင္ တရုုတ္ကိုု ဘာလိုု႔ ကုုလားလိုု႔ မေခၚလဲ။ သူလည္း
ႏိုုင္ငံျခားက လာတာပဲ။

အဘိဓာန္ရဲ႕ရွင္းလင္းခ်က္အတိုုင္းဆိုုရင္ ကုုလားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး  နာေစ၊ သာေစ
တခုုမွ မပါပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တခ်က္တခ်က္ ျမန္မာေတြက ကုုလား..ကုုလားနဲ႔ေခၚ
ေနၾကတာ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိမ္ၿပီးေျပာသလိုု ခံစားေနရတာ ၾကာပါၿပီ။ အဲလိုုေတာ့
မျဖစ္သင့္ပါဘူး။ ႏွိမ္ခ်င္တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ေျပာမိေနတာ အက်င့္ပါေနၿပီဆိုုရင္
ျပင္ဖိုု႔ ေကာင္းပါတယ္။ အိႏိၵယန္းလိုု႔ေခၚရင္ ေကာင္းမလား။ အိႏိၵယႏိုုင္ငံသားေတြ
က သူတိုု႔ကိုု ဘယ္လိုုေခၚေစခ်င္တာလဲ။ ကုုလားကိုု ႏွိမ္ရေအာင္ ကိုုယ္က ဘာမိုု႕
လဲ။

တရုုတ္ကိုုေရာ ျမန္မာေတြက ဘာေၾကာင့္ တရုုတ္လိုု႔ေခၚၾကသလဲ။ နာေစ၊ သာေစ
သေဘာပါေနသလား။ ဒီလိုုဆိုုရင္ မေကာင္းဘူး။ ျမန္မာေတြကိုု ႏွိမ္တဲ့သေဘာနဲ႔
နာမည္တမ်ိဳးေပးၿပီး ေခၚေနရင္ ႀကိဳက္မလား။ ကိုုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ေနထိုုင္ဆက္ဆံ
ၾကတာ ေကာင္းတယ္။ ယဥ္ေက်းတယ္လိုု႔ ေခၚတယ္။ ျမန္မာေတြ ယဥ္ေက်းသလား။ ဘယ္ေလာက္ယဥ္ေက်းတာလဲ။ ဒီေမးခြန္းေတြက မၾကာခဏေမးေနရမယ့္ ေမးခြန္း
ေတြပါ။ အဲဒါမွလည္း ေကာင္းတဲ့ဘက္ကိုု ပိုုေရာက္လာမွာ။ ေရးတာ သိပ္ရွည္သြားၿပီ။
ကုုလားဇတ္ဆိုုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ရွည္မေပါ့ေလ။ မႈတ္ဘူးလား။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ဆင္းရဲမႈက အကုုန္ဖန္တီးတယ္

ဆင္းရဲမႈဟာ ဘုုရားသခင္ကိုုေတာင္ အယံုုအၾကည္မဲ့ ေစတယ္။ ဒုုကၡေရာက္တဲ့
အခါ ဘုုရားသခင္ ဘယ္မွာေရာက္ေနသလဲ။ ဆင္းရဲတဲ့အခါ ဘုုရားလူႀကီးလည္း
အလွဴခံပံုုးထဲက ပိုုက္ဆံေတြ ခိုုးတယ္။ ႏိုုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္လည္း သူခိုုးေခါင္းေဆာင္
ျဖစ္တယ္။ ရွာေဖြ စုုေဆာင္းထားသမွ် ဆင္းရဲမႈက အကုုန္သံုုးလိုုက္တယ္။ ခ်စ္လိုု႔
ယူထားတဲ့ လင္မယားလည္း ကြဲ။ သားတကြဲ ။ မယားတကြဲ။ ေသကြဲ မကြဲ ၊ ရွင္ကြဲ
ကြဲ ။ ဆင္းရဲၿပီဆိုုမွေတာ့ အကုုန္ျဖစ္ေတာ့တာပဲ။ 

ဆင္းရဲတဲ့အခါ ေက်ာင္းအုုပ္ဆရာႀကီးလည္း သူခိုုးႀကီးျဖစ္ကေရာ။ ေက်ာင္းဆရာမ
ေလးလည္း သူခိုုးေလးျဖစ္ေရာ။ မေလာက္ငတဲ့အခါ ကေလးေတြဆီက ေအးဓါးျပ
တိုုက္ၾကရတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုုရားကလည္း မ်ားမ်ားလွဴမွ ႀကိဳက္ေတာ္မူတယ္။
ဆင္းရဲမႈက ေျဖာင့္ေနတဲ့အရာေတြကိုု ေကြးေစတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့အခါ အတၱစိတ္က
ပိုုထင္ရွားတယ္။ အသက္ရွဴ မ၀ေတာ့  ကိုုယ္အသက္ရွဴႏိုုင္ေရး ၊ အသက္ဆက္ႏိုုင္
ေရး သူမ်ားရဲ႕ေခါင္းကိုု နင္းၾကတယ္။ မိတ္ေဆြေတြကိုု ရန္သူျဖစ္ေအာင္ ဆင္းရဲမႈ
က ဖန္တီးတယ္။

ဆင္းရဲတဲ့အခါ ေသြးကလည္း ေစ်းႀကီးသြားတယ္။ အသက္ကိုု လြယ္လြယ္နဲ႕
မ၀ယ္ႏိုုင္ေတာ့ဘူး။ ခရီးေတြကလည္း ပိုုၿပီးေ၀းသြားတယ္။ အခ်ိန္ေတြကလည္း
ပိုုၿပီးၾကာသြားတယ္။ ဆင္းရဲျခင္း ႀကီးတဲ့အခါ ေဒါသေတြလည္း ပိုုႀကီး။ ေမွ်ာ္လင့္
ခ်က္ေတြ ေပ်ာက္။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်။ က်တဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ နာက်င္။ နာက်င္တဲ့
စိတ္ဓါတ္ေတြ ပ်က္စီး။ ပ်က္စီးတဲ့စိတ္ဓါတ္ေတြ ေပါက္ကြဲ။ ေပါက္ကြဲတဲ့ စိတ္ဓါတ္
အပ်က္ေတြက ပတ္၀န္းက်င္ကိုု ထိမွန္။ ပတ္၀န္းက်င္တခုုလံုုး ပ်က္သုုန္း။ ဆင္းရဲ
ျခင္းဟာ သူရဲေကာင္းေတြ၊ သစၥာေဖါက္ေတြ၊ အာဇာနည္ေတြကိုု ဖန္တီးတယ္။

ဆင္းရဲမႈဟာ အက်ဥ္းေထာင္ေတြမွာ လူစည္ကားေအာင္လည္း ဖန္တီးတယ္။
လမ္းမေတြေပၚမွာ သူေတာင္းစားေတြ တိုုးမေပါက္ေအာင္လည္း ဖန္တီးတယ္။
လူသတ္မႈစာရင္း တိုုးလာေအာင္လည္း ဖန္တီးတယ္။ လင္ငယ္၊ မယားငယ္ဇတ္
လမ္းေတြလည္း ဖန္တီးတယ္။ ကေလးျပည့္တန္ဆာေတြကိုုလည္း ဖန္တီးတယ္။
ကိုုယ္ေမြးထားတဲ့ ကေလး ကိုုယ္ျပန္ေရာင္းစားရတဲ့အျဖစ္ကိုုလည္း ဖန္တီးတယ္။
ကိုုယ္တိုုင္ ေသေၾကာင္းႀကံစည္မႈေတြကိုုလည္း ဖန္တီးတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့အခါ
အသက္ကိုု အရွက္နဲ႔ လဲၾကတယ္။ အရွက္ကိုုလည္း အသက္နဲ႔ လဲၾကတယ္။

သဘာ၀ နိယာမတရားအရ အဆိုုးထဲမွာလည္း အေကာင္းက ရွိေနတတ္ျပန္တယ္။
ဆင္းရဲမႈေၾကာင့္ ေကာင္းတာေတြ ဘာျဖစ္သလဲ။ ဆင္းရဲျခင္းဟာ အေျပာင္းအလဲကိုု
လည္း ဖန္တီးတယ္။ ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကိုု မခံႏိုုင္ေတာ့တဲ့အခါ ဆင္းရဲရတဲ့ အေၾကာင္း
အရင္းကိုု ရွာေဖြလာသူေတြ ရွိတယ္။ ဆင္းရဲျခင္းေဘးက လြတ္ေျမာက္ေအာင္
အေျဖထုုတ္လာသူေတြ ရွိတယ္။ ဆင္းရဲသူေတြကိုု ကယ္တင္မယ့္သူေတြ ရွိလာ
တတ္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းျပႆနာကိုု ေျဖရွင္းၾကဖိုု႔အေရးမွာ အခ်င္းခ်င္း ယံုုၾကည္မႈ
ေတြ တိုုးေစတတ္ျပန္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းကိုု အားတခုုအျဖစ္ အသံုုးခ်ႏိုုင္တဲ့အခါ
လြတ္ေျမာက္မႈကိုု ရတတ္ျပန္တယ္။

ျမန္မာျပည္ဟာ ရုုပ္ေရာ၊ နာမ္ေရာ ဆင္းရဲေနရွာတ့ဲ တိုုင္းျပည္။ လြတ္ေျမာက္မႈကိုု
ရွာေဖြေနတဲ့ တိုုင္းျပည္။ ဆင္းရဲျခင္းနဲ႔ နပမ္းလံုုးေနရတဲ့ တိုုင္းျပည္။ “ဆင္းရဲျခင္း
လြတ္ကင္းေအာင္” စာသားနဲ႔ အစခ်ီတဲ့သီခ်င္း အခုုခ်ိန္ထိ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့ တိုုင္း
ျပည္။ ဆင္းရဲျခင္းကိုု “အား” အျဖစ္ အသံုုးခ်ႏိုုင္မယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လုုနီးၿပီလား
ဆိုုတဲ့ ေမးခြန္းအတြက္ အေျဖေတာ့ ရွိႏိုုင္ေကာင္းပါရဲ႕။

ဆင္းရဲျခင္းဟာ ေအာင္ျမင္မႈကိုုလည္း ဖန္တီးတတ္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းဟာ နိဂံုုး
လည္းျဖစ္တယ္။ နိဒါန္းလည္းျဖစ္တယ္။ ဆင္းရဲျခင္းက အရာရာကိုု ဖန္တီးတယ္။
ဘုုရားသခင္ေတြကိုု ဖန္တီးတဲ့သူဟာလည္း ဆင္းရဲျခင္းပဲျဖစ္ေတာ့တယ္။

(ရုုပ္ပံုု၊ ဂူဂလ္)

မီးေတာက္မယ့္ ျမစ္

“လက္ရံုုးမီးေတာက္” ဆိုုတဲ့စကား ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့။ လက္ရံုုးဆိုုတာက
လက္ေမာင္း။ လက္ေမာင္းကိုု ဘယ္သူက မီးလာရႈိ႕လိုု႔ မီးေတာက္ရသလဲ။
တင္စားခ်က္သေဘာ ေျပာၾကပံုုရပါတယ္။ အလကားေနရင္းေတာ့ လက္
ေမာင္းႀကီး မီးထ မေတာက္ပါဘူး။

ဘုုန္းတန္ခိုုးႀကီးမားတဲ့သူမိုု႔ လက္ရံုုးက မီးေတာက္တယ္လိုု႔ ဟိုုးအရင္
အခါက ယံုုၾကတယ္။ လက္ေမာင္းႂကြက္သား အားေကာင္းေတာ့ မီးထ
ေတာက္မတတ္ သန္စြမ္းတယ္လိုု႔ တင္စားတာျဖစ္မယ္။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္
အား မေပၚခင္ေခတ္တုုန္းကေပါ့။ မီးတခ်က္ ေတာက္ဖိုု႔အေရး ခက္ခဲ
ေနေသးပံုုရပါတယ္။

ေဟာ..။ အခုုအခါမေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး မီးထေတာက္မတတ္ အသံ
ေတြ ထြက္ေနျပန္ပါပေကာ။ ဘယ္နဲ႔ေၾကာင့္ပါတုံး။ အစိုုးရမင္းမ်ားက
ဧရာ၀တီကိုု လည္မ်ိဳကေန ညွစ္ၿပီး လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ေတြ ထုုတ္မလိုု႔ ဆိုုကိုုး။
ဧရာ၀တီက မီးမေတာက္ခင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ ေဒါသမီးကအရင္ ေတာက္
ေနၾကၿပီ။ အင္း....ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ျပႆနာတခုုေတာ့  စလာျပန္ေပါ့လား။

စကားစပ္လိုု႔ လူအမ်ားသိတဲ့ ပ်က္လံုုးတခုုကိုု ၾကားညွပ္ၿပီး ေျပာလိုုက္ပါဦး
မယ္။ “သတင္းစာကိုု သြားမကိုုင္နဲ႔ ဓါတ္လိုုက္လိမ့္မယ္” ဆိုုတာလိုုေပါ့။
အခုုလည္း ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီး ဓါတ္ေတြလိုုက္ေနၿပီ။ လွ်ပ္စစ္၀န္ႀကီး ဦးေဇာ္
မင္း ဆိုုသူကလည္း မေလွ်ာ့ဘူးတဲ့။ ဧရာ၀တီျမစ္တရိုုး လွ်ပ္စစ္ေတြ ၿဖိဳးေစ
မတဲ့။ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ျမန္ျပည္တခြင္ လာမယွဥ္ေလနဲ႔ သူသာ
လွ်င္ အသိဆံုုးပါတဲ့။ သူ႕ခင္မ်ာလည္း ဓါတ္အေတာ္ လိုုက္ေနရွာတယ္။

“ဧရာ၀တီကိုု ကယ္တင္ၾက” ဆိုုတဲ့ ႀကံဳး၀ါးသံနဲ႔ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္
ထိမ္းသိမ္းလိုုသူေတြကလည္း တဘက္မွာ လက္ေမာင္းႂကြက္သား ညွစ္
ျပေနၾကၿပီ။ အခုုဆိုု နံပတ္ဆယ့္တစ္ သတင္းဂ်ာနယ္ကလည္း သတိၱ
ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဧရာ၀တီကိုု မထိေလနဲ႔ ကေလာင္နဲ႔တြယ္မဟဲ့ ဆိုုၿပီး
ေရွ႕ကိုု တလွမ္းတိုုးလာေနၿပီ။ စာေပအႏုုပညာသမားေတြလည္း ဧရာ
၀တီအေရး ေရွ႕ကိုတိုုးၾကၿပီ။

လႊတ္ေတာ္ထဲမွာလည္း မပြင့္တပြင့္နဲ႔ ေျပာဆိုုသံေတြ ၾကားေနရၿပီ။ အြန္
လိုုင္း လႈမႈကြန္ယက္ေတြမွာလည္း ဧရာ၀တီခ်င္း မိုုးမႊန္ေနၿပီ။ ေဒၚစုုက
လည္း တခ်က္၀င္“ကစ္”ထားတယ္။ ျပည္ပမွာ တရုုတ္သံရံုုးကိုု ဆႏၵျပတာ
ေတြ ရွိလာၿပီ။ ျပည္တြင္းမွာလည္း “ရိုုးရိုုးေျပာမရရင္ လမ္းေပၚတက္ေျပာရ
လိမ့္မယ္” ဆိုုတဲ့ ေလသံေတြ ပစ္ေနၾကၿပီ။ လက္ေမာင္းလွဲတဲ့ အားစမ္းပြဲ
တခုုေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ေပၚမွာ က်င္းပေနေလၿပီ။

ဘယ္သူ႕ လက္ရံုုးက မီးထေတာက္မလဲဆိုုတာ ၾကည့္ရေသးတာေပါ့။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဧရာ၀တီျမစ္ခင္မ်ာ လည္မ်ိဳကိုု အညစ္ခံေနရရွာ
တယ္။ ျမစ္ဆံုုက ေရကာတာ ဖြင့္ပြဲကိုုပဲ ျမင္ရမလား။ ဘာလင္တံတိုုင္းကိုု
ၿဖိဳသလိုု ေရကာတာ ၿဖိဳပြဲကိုုပဲ ႀကံဳရမလား။ ဟိုုမေရာက္ ဒီမေရာက္နဲ႔
တိုု႔လိုု႔တန္းလန္းႀကီးပဲ ျဖစ္ေနမလား။

ကဗ်ာဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုုတီးကုုန္း) ေျပာတာတခုုနဲ႔ နိဂံုုးခ်ဳပ္လိုုက္ပါ
ေတာ့မယ္။ “တတိုုင္းျပည္လံုုးမွာ လွ်ပ္စစ္မီးေတြလင္းၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္
ႀကီး ေပ်ာက္သြားမယ့္အေရးေတာ့ လံုုး၀ အျဖစ္မခံႏိုုင္ဘူး။ အေမွာင္ထဲ
မွာပဲ ဆက္ေနသြားမယ္။ ဧရာ၀တီေတာ့ အေပ်ာက္မခံႏိုုင္ဘူး” တဲ့။ ေအာ္...
လွ်ပ္စစ္....လွ်ပ္စစ္ ။ ဧရာ၀တီျမစ္ မီးထေတာက္မယ့္ အျဖစ္ပါကလား။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ေအာ္သံမ်ား

အခုုတေလာ ျပန္သံေတြ ၾကားေနရပါၿပီ။ ျပန္သူေတြကိုု အသံထြက္ၿပီး အား
ေပးၾကတဲ့ အသံေရာ၊ အသံတိတ္နည္းနဲ႕ အားေပးၾကတဲ့ အသံေရာ၊  အဆင္း
ဘီးတတ္တဲ့ အသံေရာ၊ သူမ်ား အျပန္ကိုု ေျခထိုုးခံလိုုက္တဲ့ အသံေရာ စံုုလိုု႔..
စံုုလိုု႔ ။ ေရွ႕မွာ ဒီအသံေတြ ဆက္ၿပီး ၾကားေနရဦးမယ္။

အခုုလည္း ျမန္မာမိတ္ေဆြတဦးက အတင္းဖိတ္လိုု႔ သူတိုု႔အိမ္ အလည္သြားရ
ေတာ့ ဒီအသံေတြကိုုပဲ တခ်ိန္လံုုး ၾကားခဲ့ရတယ္။ သူ႕အိမ္မွာ တျခားျမန္မာေတြ
လည္း ေရာက္ေနတာကိုုး။ ထံုုးစံအတိုုင္းပါပဲဗ်ား။ ဟိုုလူကေတာ့ ျပန္ေတာ့မယ္။
ဟိုုလူကေတာ့ ေရာက္ေတာင္ ေရာက္သြားၿပီ။ သူကေတာ့ အာဏာရွင္ ရွိေန
သေရႊ႕ ဘယ္ေတာ့မွ အညံ့ခံမွာ မဟုုတ္ ဆိုုတာမ်ိဳးေတြ နားပူေအာင္ ၾကားခဲ့ရ
ပါတယ္။

တျခားအေၾကာင္း စကားေျပာင္းၾကည့္လည္း မရပါဘူး။ ျမန္မာေတြ စံုုေတာ့
လည္း ျမန္မာအေၾကာင္းေျပာၾကတာ တကယ္ေတာ့ မဆန္းဘူးေပါ့ေလ။
ေခတ္စားေနတဲ့အေၾကာင္း အဓိကထားၿပီး ေျပာၾကေတာ့မွာေပါ့။ ဘယ္လိုု
ျဖစ္သြားတယ္ မသိ။ အဲဒီအိမ္မွာ အမ်ိဳးသားေတြက တစုု ၊ အမ်ိဳးသမီးေတြက
တစုု ျဖစ္သြားၾကတယ္။

အမ်ိဳးသမီး၊ အမ်ိဳးသား တေနရာစီမွာ အုုပ္စုုကြဲၿပီး ေျပာဆိုုေနၾကေပမဲ့ ေျပာတဲ့
အေၾကာင္းကေတာ့ ဒါပါပဲ။ အျပန္လမ္း အေၾကာင္းပါပဲ။ အမ်ိဳးသမီး၀ိုုင္းမွာ စိတ္
၀င္စားမိတာ တခုုက သူတိုု႔ေတြျမန္မာျပည္ကိုု လြမ္းတဲ့အေၾကာင္း ခံစားခ်က္ပါ
တဲ့ အသံေတြ ပိုုထြက္ေနတာပါ။

မနက္မိုုးလင္းတာနဲ႔ ပဲျပဳတ္သည္အသံ မၾကားရပဲ အိပ္ရာထခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္ကိုု
ငိုုမိတဲ့သူလည္း ပါရဲ႕။ မနက္တိုုင္း အလွျပင္ၿပီး မုုန္႔ဟင္းခါးထြက္စားရတဲ့ အရ
သာ စသျဖင့္ ခံစားခ်က္ေတြ အလုုအယက္ကိုု ထုုတ္ေျပာေနၾကတာပါ။ အခ်ဳပ္
ကိုု ဆိုုရေသာ္။ သူတိုု႔ေတြ ျပန္ခ်င္ေနတယ္။ ဒီမွာ မရႏိုုင္တဲ့ အရသာေတြကိုု
ျပန္ၿပီး ခံစားခ်င္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ မဆန္းပါဘူး။ ဇာတိေျမလြမ္းသူတိုုင္း
ဒီလိုုပဲ ျဖစ္ရမွာေပါ့။

ေျပာခ်င္တာက အသံေတြအေၾကာင္းပါ။ အမ်ိဳးသမီးေတြက ေစ်းသည္ေတြရဲ႕
ေအာ္သံ၊ ေရာင္းသံေတြကိုုပါ အႀကီးအက်ယ္ လြမ္းေနၾကပါတယ္။ ပါးစပ္က
လည္း သူတိုု႔လြမ္းတဲ့ ေစ်းသည္ေအာ္သံေတြအတိုုင္း ေအာ္ျပၾကပါတယ္။
သူတိုု႔ေတြက ေစ်းေရာင္းသလိုု ေအာ္ၾကေတာ့ အမ်ိဳးသား၀ိုုင္းကလည္း စိတ္
၀င္စားသြားတယ္။ သူတိုု႔ကလည္း သတိရတဲ့ ေစ်းသည္ေအာ္သံေတြ ေအာ္ျပ
ၾကျပန္တယ္။

မိတ္ေဆြရဲ႕အိမ္ဟာ ေစ်းသည္ေအာ္သံ မ်ိဳးစံုုနဲ႔ ညံေနပါေလေရာ။ ကားသမားက
ေအာ္တဲ့အသံ။ အိုုးတိုုက္ဖြဲျပာသည္ ေအာ္သံ။ မုုန္႔လက္ေဆာင္းသည္ရဲ႕အသံ။
အညာသား မိသားတစုုလည္း ပါသမိုု႔ သူတိုု႔ေဒသက ေစ်းသည္ေတြရဲ႕ အသံ။
ေမာ္လၿမိဳင္သားကလည္း ေမာ္လၿမိဳင္ေစ်းသည္သံ။ ေရႊတိဂံုုဘုုရားက ပန္းသည္
မေလးေတြရဲ႕ အသံ။ အပ္ခ်ည္လံုုးေရာင္းသူရဲ႕ အသံ။ သေဘၤာေပၚမွာ ေဆးလိုုက္
ေရာင္းတဲ့ အသံ။ ရထားဘူတာေတြက ေစ်းသည္ေတြရဲ႕အသံ။ ဓါးေသြးသမားရဲ႕
အသံ။ ၾကက္ေတြ အၿပိဳင္တြန္ၿပီး ေခြးေတြ အၿပိဳင္အူၾကသလိုု ေစ်းသည္သံေတြနဲ႔
မႊန္ထူသြားပါတယ္။ သူတိုု႔လည္း ဒီလိုုေအာ္ၾကၿပီး ေက်နပ္သြားပံုုရတယ္။ ၿပံဳးလိုု႔။

အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ အဲဒီေအာ္သံေတြ နားထဲမွာ ၾကားမိေနတယ္။ သူတိုု႔ေတြ
လြမ္းလည္း လြမ္းေလာက္ပါေပရဲ႕။ ေစ်းသည္ေတြခင္မ်ာမွာ သူ႕ကုုန္ပစၥည္းေလး
ေရာင္းရဖိုု႔အေရး လူအမ်ား စိတ္၀င္စားေလာက္မယ့္ အသံကိုု ဖန္တီးၿပီး ေအာ္
ဟစ္ရတာေလ။ ေအာ္ေနရံုုနဲ႔တင္ မၿပီးဘူး။ ရပ္ကြက္တကာ၊ လမ္းတကာ လွည့္ၿပီး
ေရာင္းၾကရရွာတာ။ ေနပူ၊ မိုုးရြာ၊ လမ္းဆိုုး လမ္းက်ိဳးေတြၾကားမွာ ေအာ္ဟစ္ၿပီး
ေစ်းေရာင္းေနၾကရတာ။ ဒီေအာ္သံေလးကိုု အားျပဳၿပီး လူေတြ၀ယ္ခ်င္ေအာင္
လုုပ္ၾကရတာကိုုး။

ႀကံဳဖူးတာေတြရွိတယ္။ ငယ္ငယ္က လမ္းထဲကိုု၀င္လာတဲ့ ေစ်းသည္ႀကီးတဦး
အ၀တ္အစားေဟာင္းေတြနဲ႔ ပလပ္စတစ္ပစၥည္းေတြလဲတာ။ သူ႕ေခါင္းမွာရြက္
ထားတဲ့ ေတာင္းကလည္း အႀကီးႀကီး။ အျမင့္ႀကီး။ တေျဖးေျဖးခ်င္း လမ္းထဲ
ကိုု ေအာ္ရင္း ၀င္လာတုုန္း။ ျဗဳန္းဆိုု ေခြးတေကာင္က ၀င္ဆြဲပါေလေရာ။ ထိမ္း
မရ သိမ္းမရနဲ႔။ ေခြးကိုုက္ခံရတဲ့အျပင္ သူ႕ေတာင္းႀကီးလည္း ေမွာက္သြားလိုု႔
ပစၥည္းတခ်ိဳ႕ ပ်က္သြားခဲ့တယ္။ သနားလိုုက္တာ။ အိမ္က သူ႕ကိုုေခၚၿပီး ေဆး
ထည့္၊ ေရတိုုက္ လုုပ္ေပးလုုိက္ပါတယ္။

ဒီအေၾကာင္းေတြ သိပ္မေရးခ်င္ဘူး။ ဒိုု႔ျပည္မွာက ဇတ္နာတာေတြ သိပ္မ်ား
တယ္။ ေျပာမယ္ဆိုုရင္ ရင္နင့္စရာဇတ္လမ္းေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ လမ္း
တကာလွည့္ၿပီး ေစ်းသည္ေတြ ေအာ္ေရာင္းေနတဲ့အျဖစ္က ဆင္းရဲတဲ့ တိုုင္း
ျပည္ေတြမွာပဲ ရွိတာ။ အခုုေနာက္ပိုုင္း တိုုက္ေတြမ်ားလာေတာ့ လမ္းထဲမွာ
ေလွ်ာက္ၿပီး ေရာင္းရံုုတင္မက ေလွကားက်ဥ္းက်ဥ္းေတြကိုုပါ တက္ၿပီးေရာင္း
ၾကရရွာသတဲ့။

ေစ်းသည္ေတြရဲ႕အသံကိုု လြမ္းတာကိုုေတာ့ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတိုု႔ရဲ႕
အျဖစ္ေတြကိုု ကိုုယ္ခ်င္းစာမိေစခ်င္တယ္။ ဘယ္သူက ဒီလိုု ေရာင္းခ်င္ပါ့မလဲ။
ျပည္ေတာ္ျပန္မ်ား ဒီအခ်က္ေလာက္ကိုုပဲ ေကာင္းေကာင္းစဥ္းစားမိရင္ ျပည္သူ
ေတြအတြက္ အက်ိဳးရွိလိမ့္မယ္ ထင္ပါရဲ႕ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ေအပီ)

ေမာ္စီတုုန္းအား သတိရျခင္း

ေမာ္စီတုုန္းဟာ ေဘာ္လံုုး၀ါသနာပါတယ္။ အသားညိဳညိဳ။ စကားနည္း
နည္း။ သူမ်ားေတြလိုု အရက္လည္း မႀကိဳက္။ ေဆးလိပ္လည္း မႀကိဳက္။
လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ ထိုုင္တာလည္း မႀကိဳက္။ ရယ္စရာလည္းသိပ္ မေျပာ
ဘူး။ သူ႕အေဖနာမည္က ဦးေက်ာ္ရင္။ အမ်ားကေခၚေတာ့ “မီးပံုုးပ်ံ”တဲ့။
သူ႕အေမက ခ်င္းနဲ႔ရွမ္းနဲ႔ စပ္တယ္။ (နာမည္ေတာ့ ေမ့ေနၿပီ)

ငါတိုု႔ကေတာ့ ကိုုယ့္ထက္အသက္ႀကီးလိုု႔ ေမာ္စီတုုန္းကိုု “ကိုုစီတုုန္း”လိုု႔
ေခၚတယ္။ သူ႕အေဖကိုုေတာ့ “ဦးမီးပံုုး”လိုု႔ေခၚတယ္။ ေမာ္စီတုုန္း အိမ္က
ေန ေပ်ာက္သြားရင္ သူ႕အေမက “စီတုုန္းေရ...စီတုုန္းေရ”လိုု႔ တလမ္းလံုုး
ၾကားေအာင္ ေအာ္ေခၚတတ္တယ္။ ဦးမီးပံုုးက ခ်င္းစပ္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးကိုု
ႀကိဳက္ရံုုမက ျခင္းခပ္တာကိုုလည္း ႀကိဳက္တယ္။ ညေနဆိုု မီးပံုုပ်ံႀကီး ျခင္း
၀ိုုင္း ေရာက္ေနၿပီ။

ေမာ္စီတုုန္းမွာ အကိုုတေယာက္ရွိတယ္။ “သံေခ်ာင္း“ တဲ့။ အေျပးသမားပါ။
တိုုင္းနဲ႕ျပည္နယ္အဆင့္ေရာက္ေအာင္ အေျပးသန္တဲ့ ကိုုသံေခ်ာင္း။ သီခ်င္း
ဆိုုလည္း ေကာင္းတယ္။ ေမ့ေနလိုု႔။ ကိုုသံေခ်ာင္းတိုု႔အေဖ ဦးမီးပံုုးက မယ္ဒ
လင္လည္း တီးသဗ်။

ေမာ္စီတုုန္း။ သံေခ်ာင္း။ မီးပံုုးပ်ံဆိုုၿပီး နာမည္ေတြကသာ ဆန္းေနၾကတာပါ။
လူေတြက ခပ္ေအးေအး သမားေတြ။ ကိုုယ္စိတ္ပါရာ လုုပ္ၿပီး သူ႕အရွိန္နဲ႔သူ
ဟုုတ္ေနၾကတဲ့သူေတြပါ။ ရပ္ကြက္ထဲ ဘယ္သူ႕ကိုုမွ အညိဳအညင္ေပးေနၾက
တာ မဟုုတ္။

ေမာ္စီတုုန္းတိုု႔အိမ္မွာ ၀က္ႏွစ္ေကာင္ ေမြးထားတယ္။ တိုုက္ၾကက္ေတြလည္း
ငါးေကာင္ ေျခာက္ေကာင္ေလာက္ ရွိတယ္။ ေမာ္စီတုုန္းရဲ႕ထူးျခားခ်က္တခုုက
အားရင္ ၀က္ေတြၾကက္ေတြဆီ သြားၿပီး ပြတ္လား သပ္လားနဲ႔ စကားေတြေျပာ
ေနတတ္တာပဲ။ သူ႕အေကာင္ေတြကလည္း ေမာ္စီတုုန္းစကား နားလည္ၾကပံုု
ရတယ္။ ေခါင္းတညိမ့္ညိမ့္နဲ႔ ၿငိမ္လိုု႔။

ေမာ္စီတုုန္းဟာ အေပ်ာ္တန္းအဆင့္ ၾကက္တိုုက္သမားလည္းျဖစ္တယ္။ သူ
အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀က တျခားရပ္ကြက္မွာ ပိုုက္ဆံေၾကး ၾကက္
သြားတိုုက္တုုန္း အဲဒီၾကက္၀ုုိင္း အဖမ္းခံရပါေလေရာ။ မိဘေတြက ရဲစခန္းမွာ
လိုုက္ေရြးရၿပီးကတည္းက ေမာ္စီတုုန္း ေၾကးစားၾကက္သမား မလုုပ္ေတာ့ဘူး။
သူ႕အေမကလည္း သူ႕ၾကက္ေတြကိုု “ဟင္းခ်က္ပစ္မယ္”လိုု႔ ရာဇသံ ေပးထား
တာကိုုး။

တရုုတ္ျပည္မွာ ကြန္ျမဴနစ္ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုုန္း ေခတ္စားေနခ်ိန္ ေမြးလိုု႔
လား မသိ။ မိဘမ်ားကလည္း အလြယ္တကူ၊ အေပ်ာ္သေဘာ၊ ခ်စ္စႏိုုးနဲ႔ ေမာ္
စီတုုန္းလိုု႔ေခၚၾကရာက နာမည္ရင္း “ေက်ာ္ဇင္”ဆိုုတာေတာင္ သိတဲ့သူ မရွိသ
ေလာက္ျဖစ္ရတယ္။ ေမာ္စီတုုန္းကေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုုတာလည္း စိတ္မ၀င္စား။
တကယ့္ ေမာ္စီတုုန္းအေၾကာင္းကိုုလည္း မသိ။ တရုုတ္နဲ႔လည္း တစက္မွ မတူ။
ငယ္ငယ္က မတူဘူးလိုု႔ မွတ္ထားတာ အခုုျပန္ၾကည့္လိုုက္ေတာ့မွ ရဲေဘာ္ႀကီး
ေမာ္နဲ႔ ကိုုစီတုုန္းနဲ႔က နဖူးေျပာင္တာခ်င္းလည္း တူ။ ပါးေဖါင္းတာခ်င္းလည္း
တူလိုု႔ပါလား။ အေပၚကပံုုမွာ ကိုုစီတုုန္းနဲ႔ အေတာ္တူေနတာ ေတြ႕ရတယ္။

အခုုေတာ့ ကိုုစီတုုန္းတေယာက္ ဘာျဖစ္ေနတယ္ မသိဘူး။ ဆယ္တန္းကိုု
သံုုးခါေလာက္က်လိုု႔ ဆက္မေျဖေတာ့ပဲ ၀ပ္ေရွာ့မွာပဲ ၀င္လုုပ္သလိုုလိုု။ အေ၀း
ေျပးကားပဲ ေမာင္းေနသလိုုလိုု။ သေဘၤာပဲ လိုုက္သြားသလိုုလိုု။ စစ္ထဲပဲ ၀င္
သြားသလိုုလိုု။ အေျပးသမား ကိုုသံေခ်ာင္းေရာ၊ ျခင္းသမားႀကီး မီးပံုုးပ်ံေရာ
ေမာ္စီတုုန္းအေမ ေဒၚခ်င္းစပ္ေရာ ဘယ္လိုုအေျခအေန ရွိေနၾကတယ္ မသိ။
ခင္ဖိုု႔ေကာင္းတဲ့ မိသားစုုမိုု႔ သတိရေနတတ္ပါတယ္။ မေန႕တုုန္းက တရုုတ္
ေခါင္းေဆာင္ ေမာ္စီတုုန္းအေၾကာင္း ရုုပ္ရွင္ၾကည့္မိရာက သတိေတြရၿပီး
ဒီစာကိုု ထေရးလိုုက္မိတာ။

ေမာ္စီတုုန္း မဟုုတ္တဲ့သူေတြက တရုုတ္ျပည္အေၾကာင္း၊ ဥကၠဌႀကီး ေမာ္
အေၾကာင္းနဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္၀ါဒကိုု စိတ္၀င္တစား ေျပာဆိုုေနၾကတာ ေတြ႕ရတိုုင္း
ကိုုစီတုုန္းကိုု သတိရေနတတ္ပါတယ္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

မိုုးတအံုု႕အံုု႕

ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ စာကေလးေတြ အနိမ့္ပ်ံ ။ ဒိုု႔ၿမိဳ႕ျပင္တခိုုမွာ
မိုုးေတြက တအံုု႕အံုု႕ ။ တညလံုုး ရြာခဲ့တဲ့ မိုုး။ ေျမတခြင္လံုုး ရႊဲရႊဲစိုု။
သစ္ရြက္စိမ္းစိမ္းေတြမွာ မိုုးေရစက္ေတြ တလက္လက္။ စိမ္းစိမ္း
ရယ္တဲ့မွ စိုုေနတဲ့ မနက္ခင္း ။ ခဲပုုပ္ေရာင္တိမ္ထုုႀကီး ေကာင္းကင္္
မွာ ညိမ္လိုု႔။ ဒီမနက္ခင္း ခပ္မွိန္မွိန္မွာ။

ေအာ္ေနက် ငွက္ေတြ ဒီမနက္ေတာ့ အသံတိတ္။ ငါ့လိုုပဲ အိပ္ရာ
ထဲမွာ ေကြးေနၾကသလား။ ငါ့ရဲ႕ျပဳတင္းေပါက္ႀကီး။ ဒီျပဳတင္းေပါက္
ႀကီးကပဲ ငါေငးေန။ ငါျမင္တာ ငါခ်ေရး။ ေလေအးေတြ ေႏွးေႏွးတိုုက္။
သစ္ရြက္ေတြ ေျဖးေျဖးလႈပ္။ မိုုးစက္ေတြ ျပဳတ္က်သြား။
သစ္ပင္ေအာက္က ရွဥ့္ႏွစ္ေကာင္ ကေယာင္ေခ်ာက္ျခား ထလိုု႔ ခုုန္။
မိုုးတအံုု႕အံုု႕ မနက္ခင္း။ ေကာ္ဖီကလည္း ေသာက္လိုု႔ေကာင္း။ မနက္
စာကိုု ပလာတာစားတယ္။ သၾကားနဲ႕ပါဘုုရား။

ေျပာရင္းဆိုုရင္း မိုုးေတြရြာ။ မိုုးသံက တရွဲရွဲ ။ ငွက္ သံုုးေလးေကာင္
ထလိုု႔ ေအာ္။ မိန္းမႀကီးတေယာက္ ထီးေဆာင္းရင္း ေခြးေက်ာင္းထြက္။
ေခြးႏွစ္ေကာင္။ ေျမစိုုစိုုမွာ ေပ်ာ္ပါး။ ကားတစီး ေမာင္းထြက္သြား။ ေရသံ
ေတြ ရွဲကနဲ ၾကား။ မိုုးတဖြဲဖြဲ မနက္ခင္း။ ငါ့ေလာကႀကီး ရႊဲရႊဲစိုု။ သီခ်င္း
တပုုဒ္ေတာ့ ဖြင့္ထားဦးမွ။ ဒီစာကိုု ဒီမွာရပ္မယ္။ ဖုုန္းေခၚသံ ၾကား။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က တေယာမယ္

သူ႕နာမည္ကား ယေန႔တိုုင္ မသိႏိုုင္ေသး။ ကိုုယ္ေနဟန္ထား ရွည္
သြယ္လွ်ား၍ ဆံေကသာ နက္ေမွာင္၊ ႏွာတံက ခၽြန္ခၽြန္၊ လမ္းေလွ်ာက္
လွွ်င္ သြက္သြက္၊ လူခ်င္းဆံုုေသာ္ အၿမဲၿပံဳးျပ ႏႈတ္ဆက္ၾကလွ်င္ သူ၏
အသံကား ခပ္ၾသၾသတည့္။

ညေန ညေန။ အားကစားရံုု၌ စက္ေပၚတက္၍ ပံုုမွန္ေျပးေသာ ထိုုမိန္း
ကေလးအား ခင္မင္မတတ္ သတိထားမိတာ ၾကာေနပါေပါ့။  အေတာ္
ၾကည့္ေကာင္း၍ ေတြ႕သည့္အခါတိုုင္း ေပ်ာ္မိေၾကာင္း။

လြန္ေလေသာ တႏွစ္ေက်ာ္။ ေဆာင္းဦးေပါက္ တရက္၌ လမ္းေဒါင့္
တြင္တႀကိမ္ ဆံုုၾကစဥ္က ေသတၱာနက္တလံုုး လက္မွာဆြဲလွ်က္ ခပ္
သြက္သြက္ပင္ ၿပံဳးကာႏႈတ္ဆက္ ကားေပၚကိုုတက္ ၀ူးကနဲ ေမာင္း
ထြက္သြားသည္မွာ ရုုပ္ရွင္ေလလား... တကယ္လား။

မၾကာပါေခ်။ သူ၏အိမ္ေရွ႕ ျဖတ္မိသည္၌ ေသတၱာနက္အေၾကာင္း
ေကာင္းေကာင္းသိျမင္ “တအင္အင္” ျမည္ေသာ တေယာထိုုးသံ
သူ႕အိမ္အတြင္းမွ လွ်ံထြက္လာသည္ ေၾကာင္ေအာ္သည္ထက္ ဆိုုး
ေလသတတ္။

ပံုုမွန္ဆိုုသလိုု သူ႕အိမ္ေရွ႕အျဖတ္ ေန႔စဥ္နီးပါး ၾကားရတတ္သည္
တေယာကိုု ထိုုး၍ တေယာက ေအာ္သံ နားမခံသာေသာ္ျငား အႏုု
ပညာအမႈကိုု ႀကိဳးစားျပဳေနသည္ပဲဟုု သူမျမင္ေအာင္ ၿပံဳး၍ အားေပး
ခဲ့ပါသည္။

တေဆာင္းေက်ာ္လိုု႔ ႏွစ္ေဆာင္းအ၀င္။ မေန႔က မနက္ခင္းတြင္ကား ။
အားပါးပါး..။ သူ႕အိမ္နားအေရာက္ ေလွ်ာက္ေနသည့္ေျခလွမ္း ရပ္၍
သြား၏ ။ သီခ်င္းတပုုိဒ္အသံ လွ်ံက်လာသည္ ဂႏၱ၀င္ေတးသြား အပီ
တည္း။

ဤမိန္းကေလးကား ေလွ်ာ့တြက္၍ မရ။ ဘယ္ေန႔ ဘယ္အခ်ိန္၌ သူ႕တ
ေယာသံအား ေငြအေတာ္ေပးကာ စင္ေပၚတြင္ သြား၍ေငးရမည္ မသိ။
ေနာင္၀ယ္တေန႔ လမ္း၌ေတြ႕ေသာ္ ၿပံဳးရံုုတင္မက မိတ္ပါဆက္၍ ခင္မင္
ေအာင္ပင္ ေပါင္းေတာ့မည္ဟုု စိတ္မွာသံုုးသတ္ ဆံုုးျဖတ္ထားသည္
ေကာင္း၏ မဟုုတ္လား အေဆြေတာ္ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

မိုုးဘြဲ႕

အမွတ္မထင္မိုုးေတြေၾကာင့္
စြယ္ေတာ္ပန္းေလး ေႂကြရ
ဆရာေတာ္ဘုုရား ခရီးေ၀းကိုုႂကြ
မိသားစုုတခ်ိဳ႕ ကြဲကြာရ
ေ၀းေနသူတခ်ိဳ႕ ျပန္ဆံုုရ
မေရွာင္ႏိုုင္သူတိုု႔ ရႊဲရၿပီ ။

မိုုးေတြက ျဗဳန္းဆိုု ရြာခ်ေတာ့
လမ္းေဘးဆိုုင္ေတြ အျမန္သိမ္း
ကားေတြ ဟြန္းတီး မီးဖြင့္ေမာင္းၾက
အခန္အနားအစီအစဥ္လည္း ေနာက္က်
လူတခ်ိဳ႕က မိုုးကိုု ျမည္တြန္ေတာက္တီး
မိုုးရြာတာကိုုပဲ တအံ့တၾသျဖစ္
မေစာင့္ႏိုုင္သူတိုု႔ စိုုၾကၿပီ ။

အမွတ္မထင္မိုုးေတြေၾကာင့္
အရက္ေသာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္
ေဆးလိပ္ဖြါခ်င္စိတ္ေပါက္
မိုုးေရေအာက္မွာ
လမ္းေလွ်ာက္ခ်င္စိတ္ေပါက္
မိုုးေတြကိုုေငးရင္း
အိပ္ရာမွာ တက္ေခြ
ဟိုုဟာကိုုပဲ လြမ္းသလိုု
ဒီဟာကိုုပဲ လြမ္းသလိုု
ငါ့ရႈခင္းေတြ ေရစိုုကုုန္ေပါ့ ။
 
အမွတ္မထင္မိုုးေတြဟာ
ၾကည့္ေနရင္း
အမွတ္မထင္ တိတ္သြားတယ္ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ပင္လယ္စာ

ပင္လယ္ေအာက္မွာ
ကံၾကမၼာက ႏွစ္ျမွဳပ္လိုုက္တဲ့ သေဘၤာေတြ

သေဘၤာေတြထဲမွာ
ကံၾကမၼာေခၚရာ လိုုက္ခဲ့တဲ့ ခရီးသည္ေတြ

ခရီးသည္ေတြမွာ
ကံၾကမၼာအတြက္ ေပးေခ်ခဲ့တဲ့
သေဘၤာလက္မွတ္ေတြ ကိုုယ္စီနဲ႔
ပင္လယ္ေအာက္မွာ ၿငိမ္သက္လိုု႔ ။


ပင္လယ္ေပၚမွာ
ပ်ားရည္ဆမ္းၾကမယ့္သူေတြ
အေပ်ာ္ခရီး သေဘၤာစီးလာၾကသူေတြ

ဟိုုပစၥည္း ဒီကိုုပိုု႔
ဒီပစၥည္း ဟိုုကိုုပိုု႔တဲ့ ကုုန္တင္သေဘၤာေတြ

ငါးပဲရရ ဖါးပဲရရ ဖမ္းဟ ဖမ္းဟဆိုုတဲ့
ပင္လယ္မုုဆိုုး သေဘၤာေတြ

အဆီတ၀င္း၀င္းနဲ႔ သေဘၤာအလာ
လုုယက္ဖိုု႔ ေခ်ာင္းေနတဲ့
ပင္လယ္ဓါးျပေတြ

ေဘးမသန္းပဲ ေအးခ်မ္းလွသည္သီခ်င္းနဲ႔
ေရသူမကိုု ရွာဖိုု႔
ရြက္လႊင့္လိုု႔ လာသူေတြ

ငါးမန္းေတာင္ဟင္းခ်ိဳ ေသာက္မွ
အားရွိတယ္လိုု႔ ထင္သူေတြ

လင္းပိုုင္ကိုု ကယ္မွ
လူရာ၀င္မယ္ ထင္သူေတြ

ကံၾကမၼာကိုု ဖဲတခ်ပ္လိုု သေဘာထား
ျဖန္းကနဲ ရိုုက္ခ်မယ့္သူေတြ

ပင္လယ္ေပၚမွာ
ခရီးႏွင္ေနၾက ။


ပင္လယ္ေဘးမွာ
ေဟးလား၀ါးလားနဲ႔
ထြားႀကိဳင္းေနတဲ့ ကမ္းေျခၿမိဳ႕ေတြ

ေအးရာေအးေၾကာင္း
ရွိတာနဲ႔ပဲ လွေအာင္၀တ္ထားတဲ့
ကမ္းေျခရြာေတြ

ဒီၿမိဳ႕ ဒီရြာေတြ
ကံၾကမၼာကိုု ပံုုမွန္အခြန္ေဆာင္ဖိုု႔
တခါတေလ ေမ့ ။

ပင္လယ္ျပင္ႀကီး အစာမေၾက
ရင္ျပည့္ရင္ကယ္ ျဖစ္တဲ့အခါ
မုုန္တိုုင္းေတြကိုု အန္ထုုတ္
ပတ္၀န္းက်င္ကိုု ရန္လုုပ္
ကံၾကမၼာဓါး အခႊ်န္အထက္ေတြနဲ႔
ျမင္ျမင္ရာ ထိုုးခုုတ္ပစ္ေတာ့တယ္ ။


မိုုးေလ၀သ သတင္းက
“သာယာတဲ့ေန႔ပါရွင္”လိုု႔ ေၾကညာတဲ့အခါ
ဒီပင္လယ္ကိုုပဲ
လူေတြက
ငယ္ရည္းစားလိုု
အားမနာ ပါးမနာ ေပါင္းသင္းလိုု႔ ။

ပင္လယ္ႀကီးကလည္း
ခရီးထြက္သြားတဲ့ သူ႔လင္သား
အိမ္ျပန္အလာကိုု ႀကိဳသလိုု
အလွဆံုုး ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္လိုု႔
လူေတြကိုု ဧည့္ခံေနျပန္ေရာ ။

ဇတ္လိုုက္ေက်ာ္ ကံၾကမၼာကေတာ့
အရက္မူးလြန္တယ္ဆိုုၿပီး
လစာမဲ့ခြင့္ ယူထားသတဲ့ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)