ကဗ်ာကင္ဆိုုင္

(ပထမ အခန္း)

ႂကြေရာက္အားေပးလာၾကတဲ့ ဧည့္ပရိတ္သတ္ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား..။
က်ေနာ့္နာမည္ ခ်ိုဳႀကီးပါ။ က်ေနာ္ ေရႊတူးပါတယ္။ ေရႊထြက္တယ္လိုု႔ ၾကား
တဲ့ ေနရာမွန္သမွ်မွာ က်ေနာ့္နာမည္ကိုု ေမးၾကည့္ပါ။ လူတိုုင္းသိပါတယ္။

က်ေနာ္ခ်ိဳႀကီး၊ ခ်ိဳႀကီးက်ေနာ္ ေရႊကိုု က်င္တယ္။ ေရႊကိုု တူးတယ္။ ေရႊကိုု
ဖမ္းတယ္။ ျမွဴတယ္၊ မွ်ားတယ္။ ေရႊရမယ့္အေရး ဘာမဆိုု လုုပ္တတ္ပါတယ္။
ေရႊေတာနဲ႔ ခ်ိဳႀကီး၊ ခ်ိဳႀကီးနဲ႔ ေရႊေတာ ခြဲလိုု႔ကိုု မရပါဘူး။ လူေလာကမွာ ခ်ိဳႀကီး
ေရႊလာတူးတာပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ ခ်ိဳႀကီးဟာ ကဗ်ာဆရာ စစ္စစ္ျဖစ္ေၾကာင္း
ရွင္းျပဖိုု႔ မလိုုေတာ့ဘူးလိုု႔ ထင္ပါတယ္။

က်ေနာ့္ကိုု ၾကည့္ပါ။ အေမေမြးတုုန္းက ျဖဴခဲ့တဲ့အသား အခုုလိုု မည္းေမွာင္
ေနရတာ ေရႊေၾကာင့္ပါ။ မည္းနက္လွတဲ့ ဒီအေရျပားေအာက္က ခႏၱာကိုုယ္ထဲ
မွာ ငွက္ဖ်ားပိုုးေတြ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် ေျပးလႊားေနၾကပါတယ္။ ပရိတ္သတ္မ်ား
ခင္ဗ်ား ကဗ်ာဆရာဆိုုတာ ေ၀ဒနာသည္တဦးပါပဲ။

ျပင္းထန္တဲ့ ဘ၀။ ျပင္းထန္တဲ့ ေ၀ဒနာေတြနဲ႔ ကဗ်ာဆရာခ်ိဳႀကီး၊ ခ်ိဳႀကီး
ကဗ်ာဆရာ ပူေဇာ္ထိုုက္သူေတြကိုု ပူေဇာ္ပါတယ္။ သြားေလသူ ကဗ်ာဆရာ
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ ေျပာခဲ့သလိုုေပါ့။ က်ေနာ္ေတာ့ လံုုး၀ ေနာက္မဆုုတ္ေပးႏိုုင္
ေတာ့ပါဘူး ေလာကႀကီးခင္ဗ်ား။

အခုုခ်ိန္ထိ ကဗ်ာ တပုုဒ္မွ မေရးခဲ့ဖူးေပမဲ့ ေရႊတူးရတဲ့အျဖစ္၊ ေရႊရဖိုု႔အေရး
ႀကိဳးပမ္းရတဲ့ လုုပ္ငန္းစဥ္အဆင့္ဆင့္၊ ေရႊရေအာင္ ရင္းရတဲ့ ဘ၀၊ ေရႊရရင္
ေပ်ာ္ရတဲ့ အျဖစ္။ ေရႊသမားရဲ႕ ရင္ခုုန္သံ။ ေရႊျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးရတာေတြ
က ေတာ္ရံုုတန္ရံုု ကဗ်ာဆရာဆိုုသူေတြထက္ ပိုုၿပီး ကဗ်ာဂုုဏ္ေျမာက္တဲ့
အေၾကာင္း ေျပာရင္းနဲ႔ပဲ နိဂံုုးခ်ဳပ္လိုုက္ပါရေစ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။


(ဒုုတိယ အခန္း)

သပူရိသ အႏြယ္၀င္ သူေတာ္စင္ အေပါင္းတိုု႔။ ဘုုန္းဘုုန္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြကိုု
ဖတ္ဖူးၾကမွာေပါ့။ ဘုုန္းဘုုန္းကေတာ့ ကဗ်ာဆရာ “ၾကယ္စင္ကိုုကိုု” ပါ။
အရင္ကေတာ့ ဘုုန္းဘုုန္းလည္း ေလးလံုုးစပ္နဲ႔ စခဲ့တာပါပဲ။ ေနာက္ပိုုင္းမွာ
ေတာ့ ေခတ္နဲ႔အညီ ေမာ္ဒန္၊ ပိုု႔စ္ေမာ္ဒန္ ျဖစ္လာတာေပါ့ေလ။ အဟင္း..ဟင္း

ဘုုန္းဘုုန္းက ႏိုုင္ငံျခားကိုု မၾကာခဏ ထြက္ပါတယ္။ ႏိုုင္ငံျခားမွာ ဘုုန္းဘုုန္း
ရဲ႕ တရားနာပရိတ္သတ္ေတြေရာ၊ ကဗ်ာပရိတ္သတ္ေတြေရာ အေတာ္မ်ား
ပါတယ္။ ဘုုန္းဘုုန္းရဲ႕ကဗ်ာပရိတ္သတ္ေတြထဲမွာ အမ်ားစုုက ေကာင္မေလး
ေတြပါ။ ဒကာမေလးေတြ ဘာေၾကာင့္ ဘုုန္းဘုုန္းရဲ႕ကဗ်ာကိုု အႀကိဳက္မ်ားရ
သလဲဆိုုတာ အစပိုုင္းမွာ သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ ဘုုန္းဘုုန္းရဲ႕ ကဗ်ာ့မိတ္ေဆြ
ႀကီး အရွင္ေကာ၀ိဒ ေထာက္ျပမွပဲ သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ ဟုုတ္ပ။
ဘုုန္းဘုုန္းရဲ႕ ကဗ်ာေတြက ေမတၱာဓါတ္ အေတာ္မ်ားတာကိုုး။ ေမတၱာဓါတ္
မ်ား အစြမ္းႀကီးေပတယ္။

လူ၀တ္ေၾကာင္ကဗ်ာသမားေတြကိုု ႀကံဳတုုန္း ဒီေနရာကေန ဘုုန္းဘုုန္းတိုုက္
တြန္းခ်င္တာ တခုုရွိပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာဆိုုတာ ေမတၱာဓါတ္ႀကီးရတယ္။
ႏွလံုုးသား ႀကီးရတယ္။ အရက္ သိပ္မေသာက္ၾကပါနဲ႔။ ဆဲေရးတိုုင္းထြာတာ
ေတြ မလုုပ္ၾကပါနဲ႔။ ကဗ်ာကိုုေမတၱာထားမွ လူသားေတြကိုု ေမတၱာထားမွ
ကဗ်ာနဲ႔လူေတြက ကိုုယ့္ကိုု ေမတၱာျပန္ထားမယ္ဆိုုတာ က်ပ္က်ပ္သတိရပါ
ေလ။ ကိုုင္း..ကိုုင္း..ဦးခ်..ဦးခ်..ဘုုန္းဘုုန္းႂကြမယ္ေနာ္။ ဘုုန္းဘုုန္းရဲ႕ဘေလာ့ဂ္
လိပ္စာက......။ ေဖ့စ္ဘုုခ္ကေတာ့...ဂ်ီေမးလ္းဆိုုရင္....။ သိုုင္းခရူးေနာ္။


(တတိယ အခန္း)

သိုုင္းခရူးပါ...။ သိုုင္းခရူးပါ..။ အခုုလိုု မီးရဲ႕ပြဲကိုု လာၿပီး အားေပးၾကတာ
သိုုင္းခရူး ဆိုုးမာ့ခ်္ ပါေနာ္။မီးက..ဟိုုး..ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ကဗ်ာ
ေတြကိုု ခ်စ္ခဲ့တာပါ။ စာမေရးတတ္ခင္ကတည္းက ကဗ်ာကိုုခ်စ္ခဲ့တဲ့သူပါ။
စာမတတ္ခင္မွာပဲ ကဗ်ာတတ္ေနၿပီလိုု႔ ေျပာရမွာေပါ့... ဟင္း...ဟင္း..။

အရင္ဆံုုးအလြတ္ရတဲ့ ကဗ်ာကေတာ့ “ေရာင္စံုုေဘာလံုုး” ေပါ့ေနာ္။ ဒီကဗ်ာ
ကိုု ဘယ္သူေရးသလဲဆိုုတာ မီးလည္းမသိပါဘူး။ ကဗ်ာေ၀ဖန္ေရးလုုပ္ေနတဲ့
လူေတြက သူမ်ားကဗ်ာေတြကိုု လက္ညိဳးထိုုးေနမယ့္အစား လူအမ်ားစုုႀကိဳက္
တဲ့ ေရာင္စံုုေဘာလံုုးလိုု ကဗ်ာေတြကိုု ဘယ္သူေရးသလဲဆိုုတာ ေလ့လာသင့္
တာေပါ့ေနာ္။ မီးကေတာ့ ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြကိုု မုုန္းတယ္လိုု႔ ဒီေနရာကေန
ေျပာလိုုက္္ျပေစ။

ထားပါေတာ့ေလ။ မီးက နည္းနည္း အသက္ႀကီးလာေတာ့ ၀ါဆိုု၀ါေခါင္ကိုု
အလြတ္ရတယ္။ အိမ္မက္ေတြထဲအထိ ၀ါဆိုု၀ါေခါင္ကဗ်ာကိုု စြဲေနတတ္တာ။
အခုုေတာ့ မီးက ဖက္ရွင္မယ္ေပါ့ေလ။ ကာဗာဂဲလ္ေပါ့။ ရုုပ္ရွင္ရိုုက္ဖိုု႔ ကမ္းလွမ္း
လာတာေတြ ရွိေပမဲ့ မီးက ကဗ်ာကိုုပဲ ခ်စ္တယ္ေလ။ ကဗ်ာဆိုုတာ ဖက္ရွင္
ပါပဲ။ ဖက္ရွင္ေလာကမွာ ရွင္သန္ႏိုုင္ဖိုု႔ဆိုုတာက ေလးနက္ခမ္းနားတဲ့ကဗ်ာ
တပုုဒ္ပါပဲလိုု႔။

ဟိုုတေလာက သူ႔ကိုုယ္သူ ကဗ်ာဆရာပါလိုု႔ ေျပာတဲ့လူတေယာက္နဲ႔ ဆံုုရ
တယ္။ ညွင္းသိုုးသိုုးနဲ႔ပါ။ သနားစရာေပါ့။ သူ႔ကိုု မီးရဲ႕ဖက္ရွင္ လိုုက္ဖ္ အေၾကာင္း
ရွင္းျပလိုုက္တယ္။ သနားပါတယ္။ ပါးစပ္အေဟာင္းသားနဲ႔ အံ့ေတြၾသလိုု႔။
ဟုုတ္လား..ဟုုတ္လား...နဲ႔လုုပ္ေနတာ။ မီးရဲ႕အေၾကာင္းကိုု ကဗ်ာဖြဲ႕ႏိုုင္ပါ့
မလားလိုု႔ ေမးေတာ့။ က်ေနာ္ မရဘူးဗ်ာတဲ့။ ဟီး...ဟီး..။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီပြဲကိုု
လာၿပီး မီးက ကဗ်ာဆရာမ ဆိုုတာ လာေျပာတာပါ။ ေအာ္.. မီးနာမည္လား
“လွကေလးစိန္စိန္” ေလ။


(စတၳဳထ အခန္း)

မဂၤလာပါ ေသာတရွင္မ်ားခင္ဗ်ား။ အဲ...ေဆာရီး..ေရဒီယိုုအင္တာဗ်ဴးနဲ႔
ေရာသြားလိုု႔ပါ။ လူႀကီးမင္းမ်ားခင္ဗ်ား။ က်ေနာ္္ကေတာ့ မဟာအႏြယ္စစ္
တဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ပါ။ အားတဲ့အခါ ကဗ်ာေရးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကဗ်ာက က်
ေနာ့ရဲ႕ ငယ္ခ်စ္ပါ။ ဂ်ာနယ္လစ္ကေတာ့ ဘ၀ကေပးစားလိုု႔ အလိုုမတူပဲ
ေပါင္းသင္းေနရတဲ့ သူေပါ့ေလ။ ဟဲ..ဟဲ..သိပ္ၿပီး ကဗ်ာဆန္သြားလား။

က်ေနာ့သတင္းေတြ “ေပါက္” တာက ကဗ်ာဆန္လိုု႔ပါပဲ။ က်ေနာ္က သတင္း
ကိုု ကာရံနဲ႔ နေဘနဲ႔ ေရးတာပါ။ တခ်ိဳ႕ေတြဆိုု က်ေနာ့္သတင္းေတြ အလြတ္ရ
ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ က်ေနာ့္သတင္းေတြကိုု သီခ်င္းလုုပ္ဆိုုၾကပါတယ္။
အခုုေနာက္ပိုုင္း ပိုု႔စ္ေမာ္ဒန္စတိုုင္နဲ႔ က်ေနာ္ေရးတဲ့ သတင္းေတြကိုု ဟစ္ေပာာ့ပ္
ခ်ာတိတ္ေတြက သူတိုု႔သီခ်င္းေတြထဲမွ ရက္ပ္လုုပ္ၿပီး ဆိုုၾကတယ္ဗ်ာ။

စာနယ္ဇင္းေတြမွာ ကဗ်ာေရးနၾကတ့ဲသူေတြကိုု ဒီေနရာကေန ႀကံဳလိုု႔ ေျပာခ်င္
တာက ခင္ဗ်ားတိုု႔ ကဗ်ာေတြ ေျပာင္းၾကပါေတာ့လိုု႔။ ကဗ်ာဆိုုတာ သတင္း၊
သတင္းဆိုုတာ ကဗ်ာ။ ကဗ်ာဆိုုတာ ေရးၿပီး ဒီအတိုုင္းထားရတာ မဟုုတ္ဘူး။
မဂၢဇင္းဂ်ာနယ္မွာ ပါရင္ၿပီးေရာ မဟုုတ္ေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာေရးၿပီးရင္ သီခ်င္းလိုု
ဆိုုရတယ္။ ကဗ်ာကိုု ရြတ္တဲ့ေခတ္ ကုုန္ၿပီ။ ကဗ်ာကိုုတခါထဲ အင္တာနက္ထဲမွာ
ထည့္ရတယ္။ ကဗ်ာကိုု အရုုပ္ေရာ အသံေရာ ေပါင္းရတယ္။ ကဗ်ာကိုု ေဖ့စ္ဘုုခ္
မွာ လႈပ္ေအာင္လုုပ္ၿပီးမွ လူေတြဆီပိုု႔ရတယ္။

ကဗ်ာတပုုဒ္ကိုု သတင္းလိုုက္သလိုု လိုုက္ရတယ္။ ကဗ်ာထဲမွာ ေမးခြန္းေတြပါ
ရမယ္။ ဘေျခာက္လံုုးမပါတဲ့ ကဗ်ာဟာ သတင္းမဟုုတ္ဘူး။ အာဏာပိုုင္ေတြရဲ႕
တုုံ႔ျပန္ခ်က္ေတြလည္း ကဗ်ာထဲမွာ ပါေအာင္ထည့္ႏိုုင္ရမယ္။ အဂၤလိပ္စာသား
ေတြလည္း ထည့္ရမယ္။ လိုုအပ္ရင္ ကိုုရီးယားလိုု၊ ဂ်ပန္လိုုေတြပါ ထည့္ပါ။

ဆိုုင္ဘာေခတ္ကိုု ေရာက္ေနၿပီ။ အင္တာနက္ ကေဖးမွာ ေကာ္ဖီ မရဘူး။ အိုုင္
ဖုုန္း မကိုုင္ႏိုုင္ရင္ ကဗ်ာဆရာ မလုုပ္နဲ႔။ ယူက်ဴ႕တကၠသိုုလ္ကိုု တက္ပါ။ အြန္
လိုုင္းကဗ်ာေခတ္မွာ သတင္းေရးတာဟာ ကဗ်ာပဲကိုုယ့္လူတိုု႔။ ဆီးယူ..။


(ဇတ္သိမ္း အခန္း)

အသားကင္ဆိုုင္ေတြ ေခတ္စားလာလိုု႔ ကိုုမင္းေက်ာ္တေယာက္ ေကတုုမတီ
ေတာင္ငူၿမိဳ႕ကေန ရန္ကုုန္ကိုု ဆင္းလာၿပီး ဘားလမ္းထဲမွာ “ကဗ်ာကင္ဆိုုင္”
ဆိုုၿပီး ဖြင့္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း သတင္းသမားတခ်ိဳ႕က စြန္႔ဦးတည္ထြင္ စီးပြါး
ရွင္ဆိုုၿပီး သူ႔ကိုု အင္တာေတြ ဗ်ဴး၊ သတင္းေတြ လုုပ္ပါတယ္။ လပိုုင္းအတြင္းမွာ
ပဲ ကိုုမင္းေက်ာ္ရဲ႕ ကဗ်ာကင္ဆိုုင္ “ေပါက္” သြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေနာက္ပိုုင္း
ျမန္မာျပည္မွာ ကဗ်ာသမားေတြ လက္ညွိဳးထိုုးမလြဲ ေပါမ်ားလာတာေပါ့။

အခုုဆိုု လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြကလည္း သူတိုု႔ကိုုယ္သူတိုု႔ ကဗ်ာဆရာေတြပါ
တ့ဲ။ စစ္ဗိုုလ္၊ စစ္သားမ်ားကလည္း ကဗ်ာဆရာေတြပါပဲတဲ့။ အတိုုက္အခံ ႏိုုင္ငံ
ေရးသမားေတြကလည္း ကဗ်ာဆရာေတြပါတဲ့။ ကဗ်ာကင္ဆိုုင္ေတြလည္း
ထပ္ေပၚလာၿပီး ေတာ္ေတာ္ စီးပြါးျဖစ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး အရင္က
ကဗ်ာေရးေနၾကတ့ဲသူေတြ ဘယ္ေပ်ာက္သြားၾကမွန္း မသိေတာ့ဘူး။

(အဆစ္)

ကဗ်ာကင္ဆိုုင္ဖြင့္ဖိုု႔ လိုုအပ္တဲ့ ပစၥည္းေတြကေတာ့။ အခန္းလြတ္ တခုု။
စင္ျမင့္ တခုု။ မိုုက္ခရိုုဖုုန္း တလံုုး။ စပီကာ ႏွစ္လံုုး။ ေရေႏြးၾကမ္းအိုုး အလံုုး
ငါးဆယ္။ အၾကမ္းပန္းကန္ အလံုုးတရာ။ စားပြဲခံုု အလံုုးသံုုးဆယ္။ ေခြေျခ
အလံုုးတရာ။ ေဆးလိပ္ျပာခြက္ ေျခာက္ဆယ္။ ေထြးခံ ေျခာက္ဆယ္နဲ႔
လံုုၿခံဳေရးရဲ ငါးေယာက္တိုု႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သိုုင္းခရူးပါ။


(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)