ေမွာင္ေနတဲ့အိမ္ေပၚ
ကယ္တင္ရွင္ေမွ်ာ္အေတြးနဲ႔
ကိုုယ့္သမိုုင္းကိုု မေရးလိုုဘူး ။
မရဏဆီသြားတဲ့ခရီးမွာ
ပိုုးစုုန္းၾကဴးတေကာင္လိုု
ကိုုယ့္အလင္း ကိုုယ္စီးၿပီး
ေသျခင္းကိုု ျမည္းမယ္ ။
(ခိုုင္မ်ိဳး)
( ပန္းအလကၤာ စာေပမဂၢဇင္း ၂၀၁၁ မတ္လ )
ဒီလိုုပံုုစံ ဒီလိုအဖြဲ႕အႏြဲ႕ေတြက ျမန္မာ့ကဗ်ာေလာကမွာ ဖန္တရာေတလြန္း
လွၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အခုုျပန္ဖတ္မိေတာ့လည္း ဟုုတ္ေနတာပဲ။ ဒီကဗ်ာဟာ
ပံုုသ႑န္ေရာ အေၾကာင္းအရာေရာ အသစ္မဟုုတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့
ကဗ်ာမွာ ( အႏုုပညာမွာ) အသစ္ျဖစ္ေရးက အဓိက မက်လွဘူး။ လွတ
ပတ ျဖစ္ဖိုု႔က အဓိက ပိုုက်တယ္။
“ခရီး” ကဗ်ာကိုု ဆရာခိုုင္မ်ိဳးက ဘယ္လိုုရည္ရြယ္ခ်က္၊ ဘယ္လိုုခံစားခ်က္
နဲ႔ ေရးခဲ့တယ္ မသိ။ (ဒါက သူ႔ကိစၥ)။ ငါကေတာ့ ဒီလိုုခံစားမိတယ္။ (ဒါက ငါ့ကိစၥ)
ျမန္မာျပည္ ဒုုကၡမ်ိဳးစံုု ႀကံဳေနရတာ ၾကာၿပီ။ (ေမွာင္ေနတာ ၾကာေပါ့) အေမွာင္ထုု
ႀကီးကိုု လင္းလာေအာင္ လုုပ္ၾကမယ့္အေရးမွာ အေမရိကန္လိုု အေနာက္ဒီမိုုကေရ
စီ ႏိုုင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အလင္းရလာႏိုုး ေမွ်ာ္ကိုုးၿပီး မေနခ်င္ဘူး။
ျပည္ပကိုု သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ ထြက္ခြါသြားၾကတဲ့ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ေတြရဲ႕
အကူအညီေတြနဲ႔လည္း အလင္းဓါတ္ရႏိုုးႏိုုး ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး မေနခ်င္ဘူးကြာ။
ကုုလသမဂၢလိုု၊ အာစီယံလိုု “ကေရကရာ” ေလာက္မွ မေရရာလွတဲ့ အဖြဲ႕အစည္း
ေတြရဲ႕ ဖိအားလိုုလိုု ၫွိအားလိုုလိုု အရာေတြနဲ႔လည္း ဒိုု႔ျပည္သူေတြအတြက္
အလင္းဓါတ္ရလာဖိုု႔ အားမကိုုးခ်င္ပါဘူး။
အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးတိုုက္ပြဲမွာ အရႈံးခ်င္းထပ္လိုု႔ တစက္မွ မျမတ္ရင္ ေန။
ျပည္တြင္းမွာ ရွိတဲ့အားနဲ႔ ငါတိုု႔ေတြ ခံတိုုက္ရင္း ေတာ္လွန္ေရးဆိုုတဲ့ အရသာကိုု
ေရဆံုုးေရဖ်ား ျမည္းသြားစမ္းမေဟ့။
ကဗ်ာဆရာ ခိုုင္မ်ိဳး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။
(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)
No comments:
Post a Comment