အသံမစဲ ပဌာန္းပြဲ

တေန႔က။ မိတ္ေဆြတဦး အိမ္ကိုုအလည္ေရာက္လာတယ္။ လမ္းႀကံဳလိုု႔ ၀င္လာတာဆိုုပဲ။ ေျပာၾကဆိုုၾကရင္း ခဏေနေတာ့ အလွဴခံပါေရာ။ သူက ဘုုန္းႀကီးေတြ လိုုက္စုုေနသတဲ့။ သပိတ္ေမွာက္ဖိုု႔လားဆိုုေတာ့ မဟုုတ္ဘူးတဲ့။ အသံမစဲ ပဌာန္းပြဲလုုပ္မလိုု႔တဲ့။ အဲဒီေန႔က
သူ႔အလွဴခံ မေအာင္ျမင္ခဲ့ရွာဘူး။

လြတ္လပ္စြာကိုုးကြယ္ခြင့္ကိုု လံုုး၀ေထာက္ခံတယ္လိုု႔ အရင္ေျပာထားပါ့မယ္။ ကိုုယ္တိုုင္
လည္း လြတ္လပ္ခ်င္လိုု႔ ဘာကိုုမွ မကိုုးကြယ္ပါဘူး။

သဒၵါၾကည္လင္ ပါရမီရွင္ေတြအတြက္ေတာ့ ပဌာန္းပြဲေဟ့ဆိုုရင္ လွဴခ်င္တန္းခ်င္စိတ္ေတြ
ဖြါးကနဲ၊ ေဖြးကနဲ ေပါက္သြားႏိုုင္ေလာက္တယ္ဆိုုေပမဲ့ အီစကိုု႔အတြက္ေတာ့ ပဌာန္းပြဲဆိုု
တဲ့ အသံၾကားတာနဲ႔ တြန္႔ကနဲ ျဖစ္မိပါတယ္။ ျဖစ္ေၾကာင္းရယ္ကုုန္စင္ ရွင္းျပပါ့မယ္ဗ်ား။

စာေရးသူ အီစကိုု ျမန္မာျပည္မွာ ေနစဥ္ကေပါ့။ ဘာသာတရားမ်ားရဲ႕ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ကိုု
အေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။ မူလအစ ပထမကေျပာရရင္ စကားေျပာတတ္စအရြယ္မွာပဲ မိဘ
ေဆြမ်ိဳးမ်ားက သံဗုုေဒၶဂါဌာကိုု အတင္း သင္ေပးၾကပါတယ္။ ဘာႀကီးမွန္း လံုုး၀မသိေပမဲ့
လူႀကီးမ်ားႀကိဳက္ေအာင္ အလြတ္ဆိုုတတ္ခဲ့ရရွာပါတယ္။

အိမ္ကိုုဧည့္သည္လာရင္ မုုန္႔ေတြ၊ေကာ္ဖီေတြနဲ႔အတူ အီစကိုု႔ရဲ႕သံဗုုေဒၶကိုုပါ တြဲၿပီး ဧည့္ခံ
ပါတယ္။ မိဘဘိုုးဘြားမ်ားနဲ႔အတူ ေန႔ေရာညေရာ ဘုုရားရွိခိုုးရပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ပ်င္းဖိုု႔
ေကာင္းတဲ့ကိစၥပါ။ တခါတခါ ပ်င္းတဲ့အဆင့္ကိုုလြန္ၿပီး စိတ္ညစ္တဲ့အဆင့္ကိုု ေရာက္သြား
တတ္ပါတယ္။

ႀကံဳလိုု႔ေျပာရဦးမယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ႕နဲ႔ဆံုုတုုန္း အေဒၚတေယာက္က သူ႔
သမီးေလး ဘြဲ႕ရၿပီဆိုုတဲ့အေၾကာင္း။ ျမန္မာစကားလည္း ေျပာတတ္ေနတုုန္းပဲ ဆိုုတဲ့
အေၾကာင္း။ ေျပာတတ္ယံုုတင္မက ငယ္ငယ္က သင္ေပးထားတဲ့ သံဗုုေဒၶကိုု မေမ့ေသး
ဘူး ဆိုုတဲ့အေၾကာင္း တဂုုဏ္တယူေျပာပါတယ္။ ေျပာရင္းဆိုုရင္း သူ႔သမီးကိုုေခၚၿပီး
သံဗုုေဒၶ ရြတ္ခိုုင္းပါေလေရာ။ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ။ သနားလိုုက္တာ။ ေကာင္မေလးကေတာ့
မပီကလာ ပီကလာနဲ႔ ၿပံဳးၿပံဳးေလး ရြတ္ျပရွာပါတယ္။ အခုုရြတ္သြားတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ
သိလားလိုု႔ေမးေတာ့ ေခါင္းခါျပတယ္။ သူ႔မိဘေတြကေတာ့ ၿပံဳးလိုု႔။ အီစကိုုေတာ့ စတြန္႔
သြားတယ္။ လာျပန္ၿပီ တေယာက္ေပါ့။

ငယ္စဥ္က အျဖစ္အပ်က္ေတြထဲမွာ ဟိုုပရိတ္၊ ဒီပရိတ္၊ ဘာဂုုဏ္ေတာ္၊ ညာဂုုဏ္ေတာ္
ေတြ အတင္းက်က္ခိုုင္းတာ၊ ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုု အတင္းသြားခိုုင္းတာ၊ ကိုုရင္ အတင္း
၀တ္ခိုုင္းတာေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အသက္ႀကီးမွ သက္သာရာရေအာင္ ျပန္ေတြး
ၾကည့္ေတာ့။ ေအာ္...ဘာသာတရားကိုု ကေလးေတြဆီေရာက္ေအာင္ ဒိုု႔ျမန္မာေတြ ဒီလိုုပဲ
သြတ္သြင္းတတ္ၾကတာပါကလားလိုု႔။ မွတ္သားရတယ္ေပါ့။ ေနာ့။

ကိုုင္း။ ပဌာန္းဘက္ကိုု ျပန္လွည့္ၾကဦးစိုု႔ တရားနာ ပိတ္သတ္ႀကီးေရ႕။ ငယ္ငယ္က
အိမ္ေရွ႕အိမ္မွာ ဟိႏၵဴမိသားစုုႀကီးတခုု ေနၾကပါတယ္။ သူတိုု႔ကလည္း ရြတ္တယ္ခင္ဗ်။
ဘာေတြမွန္း မသိဘူး။ အေမႊးတိုုင္ေတြေရာ၊ ပန္းေတြေရာ မႊန္ထူေနတာပဲ။ မနက္မိုုးလင္း
ရင္ အိမ္က အဖိုုးအဖြါး ဘုုရားက်ယ္က်ယ္ရွိခိုုးၾကတာက တမ်ိဳး။ အိမ္ေရွ႕အိမ္က
ရြတ္ဖတ္ သရစယ္ၾကတာက တမ်ိဳး။ မိုုးမွ မလင္းေသးဘူး အေတာ္နားညီးခဲ့ရတာပါ။

အခုုမွ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အဖိုုးအဖြါးေတြရြတ္တာလည္း ပါဠိလိုု။ အိမ္ေရွ႕အိမ္က
လည္း ဟိႏၵဴလိုုဆိုုေတာ့ အိႏိၵယေရာက္ေနသလိုုပါလားလိုု႔။ ျမန္မာေတြခင္မ်ာလည္း
ကိုုယ့္စကားနဲ႔ကိုုယ္ ဘုုရားမရွိခိုုးႏွိင္ရွာေသးဘူး။

ေဆြမ်ိဳးတခ်ိဳ႕က ေက်ာက္ေျမာင္း၊ တာေမြဘက္မွာ ရွိၾကပါတယ္။ မၾကာခဏ သြား
လည္တတ္ပါတယ္။ သိၾကတဲ့အတိုုင္းပဲ။ အဲဒီအရပ္မွာက မူဆလင္ေတြ မ်ားတယ္။
ပလီဆရာေတြကလည္း ေအာ္ၾကတယ္ခင္ဗ်။ စင္ေပၚတက္ၿပီး ေလာ္နဲ႔ကိုုေအာ္ၾက
တာေနာ့္။ တရက္ကိုု ႏွစ္ႀကိမ္ မကေလာက္ဘူး။

ေျပာခ်င္တာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔မေရာက္ပဲ ရွည္ေတာ္မူေနလိုု႔ ခ်ဳပ္ပါေတာ့မယ္ ပိတ္သတ္
ႀကီးေရ႕။ အဆိုုးဆံုုးအေျခအေနကိုု ေရာက္သြားတာကေတာ့ အသံမစဲပဌာန္းပြဲပါတဲ့။
စာေမးပြဲေတြက နီး။ ရပ္ကြက္ေတြမွာက ပဌာန္းပြဲေတြက အၿပိဳင္။မီးပ်က္ရင္ အသံစဲ
သြားမွာစိုုးလိုု႔ မီးစက္ေတြပါ အသင့္ေဆာင္ထားၾက။ ေလာ္စပီကာႀကီးေတြ အသင့္
ေထာင္ထားၾက။ တရပ္ကြက္လံုးတင္မက တၿမိဳ႕လံုးၾကားေအာင္ ဟဲၾကဖို႔ ေမာင္းတင္
ထားၾက။ ဘယ္လို ဓေလ့မ်ိဳးပါလိမ့္။

အီစကိုုတိုု႔ခင္မ်ာမွာ စာေတြက မရေသး။ ပဌာန္းပြဲေတြ မစခင္ကတည္းက သူတိုု႔
ပဌာန္းပြဲ လုုပ္ၾကေတာ့မယ့္အေၾကာင္း။ ရပ္ကြက္ထဲက ပုုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြ အလွဴခံမ႑ပ္
ဖြင့္ၿပီး တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ဟဲၾကပါေရာလား။ နားေတြကိုု အူလိုု႔။ေခါင္းေတြကိုု
ႀကိမ္းလိုု႔။

ခုုႏွစ္ရက္ ခုုႏွစ္လီမက ပဌာန္းပြဲႀကီးမ်ားလည္း စေရာ။ စာေမးပြဲေတြလည္း စပါေလ
ေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ က်ပါေလေရာေပါ့။

ဘာသာတရားဟာ ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ လုုပ္ရမယ့္ကိစၥ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာလူေတြ
ဘယ္အခ်ိန္က်မွ သေဘာေပါက္ၾကေလမလဲ မသိ။ အီစကိုုေတာ့ ႏိုုင္ငံျခားေရာက္တဲ့
အထိ အသံမစဲပဌာန္းပြဲဆိုုတာႀကီး လိုုက္လာေနလိုု႔ တခ်က္တခ်က္ လန္္႔လန္႔ေနရတဲ့
အေၾကာင္း ၿငီးတြားေတာ္မူလိုုက္ရပါတယ္ဗ်ား။

သတၱ၀ါအေပါင္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ...။ မဆူၾကပါနဲ႔ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)