စိုုစြတ္ေသာ ေကာင္းကင္

ဤၿမိဳ႕တြင္ စေနေန႔တိုုင္း မိုုးရြာ၏။ ထိုု႔ေၾကာင့္ ဤၿမိဳ႕ကိုု မိုုးၿမိဳ႕
ဟုု ေခၚၾကသည္။ ေသာၾကာေန႔ ညေနပိုုင္းဆိုု မိုုးၿမိဳ႕မွာ လူ
စည္ၿပီ။

အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာၾကကုုန္ေသာ အမ်ိဳးမ်ိဳးအစားစား
လူထီးလူမမ်ား။ ကေလးသူငယ္ႏွင့္ မိန္းမလွ်ာမ်ား။ ေယာက္်
လွ်ာမ်ားႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ား။ အာဏာပိုုင္ အရာရွိမ်ားႏွင့္
၄င္းတိုု႔၏ ကေတာ္မ်ား။ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူတိုု႔ႏွင့္ ၄င္းတိုု႔၏
အေစအပါးမ်ား။

ေစ်းေကာင္းရ ပညာတတ္မ်ား။ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ား။
လူလိမ္မ်ား။ ၿပံဳးစစ ခရစ္ယန္သင္းအုုပ္ဆရာမ်ား။ မုုတ္
ဆိတ္ေမႊး ထူထူထားေသာ မူဆလင္ဘာသာ၀င္ အမ်ိဳးသား
မ်ား။ ေခါင္းၿမီးၿခံဳထားေသာ မူဆလင္အမ်ိဳးသမီးမ်ား။ နဖူး
တြင္ ေဆးအနီ တိုု႔ထားေသာ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္မ်ား။ အနက္
ေရာင္၀တ္စံုုႏွင့္ ဂ်ဴးအႏြယ္၀င္မ်ား။ စသည္အားျဖင့္..။
မိုုးေန႔ကိုု ႀကံဳရန္ မိုုးၿမိဳ႕ကိုု ေရာက္ေနၾကေလၿပီ။

မိုုးၿမိဳ႕ေနလူထုုက စေနေန႔ကိုု အမွီျပဳ၍သာ စီးပြါးရွာရေလ၏။
ထိုု၀င္ေငြႏွင့္သာ ရပ္တည္ရေလ၏။ မိုုးသည္သာလွ်င္ အမိ။
မိုုးသည္သာလွ်င္ အဖ ျဖစ္ေတာ့၏။ ၿမိဳ႕လူထုု၏ အမည္မ်ားတြင္
လည္း မိုုးဟူေသာ စကားလံုုး ထည့္သြင္းထားၾကေလသည္။

စေနေန႔မနက္ ငါးနာရီခြဲလွ်င္ မိုုးစရြာေလၿပီ။ ဧည့္ပရိတ္မ်ားကား
ပထမဆံုုးက်လာေသာ မိုုးေရစက္မ်ားကိုု ထိေတြ႕ရန္သူ႔ထက္ငါ
အလုုအယက္ ႀကိဳးပမ္းၾက၏။ မိုုးရြာတုုန္း ေရခံၾက၏။ တပါတ္
တြင္ တရက္သာ။ ထိုုတရက္တြင္ ဤတၿမိဳ႕သာ မိုုးရြာျခင္းအမႈ
ရွိေလသည္။

မိုုးသည္ တေနကုုန္ရြာ၏။ တဖြဲဖြဲ။ တသည္းသည္း။ တမည္းမည္း။
တ၀ုုန္း၀ုုန္း။ တေ၀ါေ၀ါ။ တေသာေသာ။ တၿဖိဳက္ၿဖိဳက္။ တစက္
စက္။ တညက္ညက္။ တစိမ့္စိမ့္။ တညိမ့္ညိမ့္။ တလိမ့္လိမ့္။
တခ်ိမ့္ခ်ိမ့္။ တညံညံ။ တထန္ထန္။ ည ကိုုးနာရီခြဲလွ်င္ မိုုးရြာျခင္း
ၿပီးဆံုုး၏။

ထိုုေန႔၌ ထိုုၿမိဳ႕တြင္ မိုုးရြာသံေတြအၾကား မိုုးအေၾကာင္းကိုုသာ
လွ်င္ေျပာၾက၏။ မိုုးအေၾကာင္း သီခ်င္းကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုုၾက၏။
မိုုးပန္းခ်ီ။ မိုုးရုုပ္ရွင္။ မိုုးတရားပြဲ။ မိုုးျပဇတ္။ မိုုးဂီတ။ မိုုးမ်က္လွည့္။
မိုုးယိမ္းအက။ မိုုးဟာသ။ အရာရာ မိုုးႏွင့္စပ္လွ်င္း၍သာ ဖြဲ႕ၾက
ႏြဲ႕ၾကေလေတာ့သည္။ ညေန ေလးနာရီထိုုးလွ်င္ မိုုးၿမိဳ႕၏
အေနာက္ဘက္ ေကာင္းကင္၌ သက္တန္႔ႀကီး ေပၚလာ၏။
လူေတြလည္း ေအာ္ၾက၏။ ေပ်ာ္ၾက၏။

မိုုးၿမိဳ႕၏ တနဂၤေႏြ မနက္ခင္းသည္ ရႈပ္ရွက္ခတ္ေန၏။ လူတိုု႔
သည္ မိုုးၿမိဳ႕မွ ေတာင္ဘက္စူးစူးသိုု႔ ခရီးႏွင္ၾကေလကုုန္၏။
ေလေၾကာင္း။ ကုုန္းေၾကာင္း။ ေရေၾကာင္းတိုု႔မွ ခရီးဆက္ၾက၏။
ထိုုအရပ္၌ ေႏြဦးၿမိဳ႕ရွိေလသည္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)