အခုုေတာ့လည္း အခ်စ္ဦးကိုု ေကာင္းေကာင္းေမ့တတ္ေနပါၿပီ

အိမ္သာတက္ရင္း ဖတ္ျဖစ္တဲ့စာတပုုဒ္မွာ “အခ်စ္ဦး” ဆိုုတဲ့ အသံုုးအႏႈန္းတခုုကိုု
ေပ်ာက္ေနတဲ့ပစၥည္း ျပန္ေတြ႕သလိုု ဖတ္မိခဲ့ပါတယ္။ အခ်စ္ဦးဆုုိတာ ဒိုု႔ေလာက
မွာ အေရးႀကီးပံုုရတယ္။ တခ်ိဳ႕ ေတြမ်ား သီခ်င္းေတြစပ္လိုု စပ္။ ကဗ်ာေတြဖြဲ႕လိုု
ဖြဲ႕ ။ ၀တၳဳေတြေရး၊ ရုုပ္ရွင္ေတြရိုုက္။ တခန္းတနားနဲ႔ တသီးတသန္႔ ေနရာေပးၾက
တယ္။ ငါ့မွာေတာ့ အခ်စ္ဦးကိုု ေမ့လိုု႔ေနတာ ၾကာေပါ့။

ေသခ်ာတာကေတာ့ အခုုအတူေနသူ ခ်စ္ဇနီးက အခ်စ္ဦး မဟုုတ္ပါ။ ခ်စ္ဇနီးရဲ႕
အခ်စ္ဦးကလည္း အီေဖကိုု မဟုုတ္ပါ။ အခ်စ္ဦးနဲ႔လက္ထပ္တဲ့သူ မိတ္ေဆြေတြ
ထဲမွာ ရွိသလား။ ျပန္စဥ္းစား။ ျပန္စဥ္းစား။ ေလာေလာဆယ္ တေယာက္မွ မေတြ႕။
အခ်စ္ဦးနဲ႔လက္ထပ္တာက ေကာင္းတာလား။ ျပန္စဥ္းစား။ ျပန္စဥ္းစား။

အခ်စ္ဦးဆိုုတာ ဘာလဲ။ ကိုုယ္ကခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ပထမဆံုုးလူကိုုေျပာတာလိုု႔ ထင္တယ္။
ကိုုယ္ကပဲခ်စ္ၿပီး သူက ျပန္မခ်စ္ရင္ေကာ။ အဲသဟာကိုု အခ်စ္ဦးလိုု႔ ေျပာလိုု႔ရ မရ။
သူက ျပန္ခ်စ္ မခ်စ္ မသိရတာကိုုေရာ အခ်စ္ဦးလိုု႔ ေျပာလိုု႔ရ မရ။ မသိဘူး။ ေသခ်ာ
တာကေတာ့ ငါပထမဆံုုးခ်စ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္မေလးက ငါ့ကိုု ျပန္ခ်စ္လား မခ်စ္လား
မေသခ်ာဘူး ဆိုုတာပဲ။ ကဲ..ငါ့အခ်စ္ဦး အခုု ဘယ္မွာလဲ။

ျပန္စဥ္းစားမိရသေလာက္ ေလးတန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ အခ်စ္ဦးနဲ႔ ေတြ႕ခဲ့ရတာပါ။
ေျပာရင္းဆိုုရင္း အခုုမွ မ်က္လံုုးထဲ ျပန္ေပၚလာေတာ့တယ္။ နာမည္သံုုးလံုုးနဲ႔။ ကရင္
နာမည္ ဘယ္လိုုေခၚတယ္ေတာ့ မသိ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ေက်ာင္းသားေတြက ေဆာ့လြန္း
လိုု႔ဆိုုၿပီး ဆရာမက ဒဏ္ေပးတဲ့အေနနဲ႔ မိန္းကေလးနဲ႔ ေယာက္က်ားေလး တေယာက္
ျခားစီ ထိုုင္ခိုုင္းတယ္။ အဲဒီမွာပဲ အခ်စ္ဦးနဲ႔အနီးကပ္ဆိုုက္ဆိုုက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ ဆံုုရေလ
ေတာ့တယ္။ ကဲ.. အခုုေတာ့ ငါ့ရဲ႕ အခ်စ္ဦး နင္ ဘယ္မွာလဲ။

Facebook မွာ ရွာေသာ္လည္း မေတြ႕။ Google ကလည္း မကယ္ႏိုုင္။ သူငယ္ခ်င္း
ေတြကိုု ေမးေတာ့လည္း မရ။ ႏိုုင္ငံျခားကိုု ေရာက္တယ္လည္း မၾကား။ အခ်စ္ဦး နင္
ရွိမွ ရွိေသးရဲ႕လား။ မွတ္မိေသးတယ္။ နင္က က်စ္ဆံၿမီးေလးနဲ႔။ စကားေျပာရင္လည္း
ရင္းရင္းႏွီးႏွီး၊ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း။ ငါ့ထက္လည္း စာေတာ္တယ္။ နင္လည္း အေတာ္
ေဆာ့တာပါပဲဟာ။ ဒိုု႔မိဘေတြက ၀င္ထမ္းေတြဆိုုေတာ့ ဟိုုေျပာင္းဒီေျပာင္းနဲ႔
အလယ္တန္းေလာက္မွာပဲ ေ၀းခဲ့ရတယ္။

နင္မွတ္မိေသးရဲ႕လား။ ငါတိုု႔ေတြ လူပ်ိဳ အပ်ိဳျဖစ္ခါမွ ျပန္ေတြ႕ၾကေသးတယ္ေလ။
နင္က က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းဘူးဆိုုေတာ့ ငါ၀မ္းနည္းရတယ္။ ငယ္ငယ္တုုန္းက
ေလာက္ မရင္းနီးၾကေတာ့သလိုုပဲဟာ။ ရႈိးတိုု႕ရွမ္းတန္းျဖစ္ၾကတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ငါ ႏိုုင္
ငံျခားကိုု မသြားခင္ နင္တိုု႔တက္တဲ့ ဗိုုလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းက ဘုုရားေက်ာင္းမွာ ျပန္
ဆံုုခဲ့တာ ေနာက္ဆံုုးပဲ။ အဲဒီတုုန္းကလည္း ငါက အလုုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ နင္နဲ႔ ေကာင္း
ေကာင္း စကားမေျပာခဲ့ရဘူး။

နင့္ကိုု ငါခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း ငယ္ငယ္တုုန္းက ဆရာ့ဆီထပ္တဲ့ နင့္စာအုုပ္ထဲ ငါနဲ႔
ေမာင္ေမာင္စန္း အေပ်ာ္သေဘာနဲ႔ စာေရးခဲ့တာ နင္မွတ္မိတယ္ မဟုုတ္လား။
ငါကေတာ့ မေမ့ဘူး။ နင္က ဆရာ့ကိုု သြားတိုုင္လိုု႔ ငါတိုု႔ႏွစ္ေကာင္ အရိုုက္ခံခဲ့ရ
တာကိုုး။ အဲဒီတုုန္းက အေပ်ာ္သေဘာဆိုုေပမဲ့ နင့္ကိုု ငါက တကယ္မခ်စ္ရင္
ဒီလိုုဘယ္ေရးမွာလဲဟ။

အခုုဆိုု နင္လည္း အိမ္ေထာင္ေတြ ဘာေတြက်ၿပီး ကေလးေတြဘာေတြ ရေနေရာ
ေပါ့ဟာ။ နင့္အေၾကာင္း ငါ့ခ်စ္ဇနီးကိုု ေျပာျပရဦးမယ္။ နင္နဲ႔ျပန္ဆံုုရင္ မိတ္ဆက္
ေပးမယ္ေလ။ နင္တိုု႔ေတြ ခင္ၾကမွာပါ။ အဲဒီအခါ ငါ့ကိုုစိတ္မဆိုုးဖိုု႔ ႀကိဳၿပီးေျပာထား
ရဦးမယ္။ ခ်စ္ဇနီးေရ..သူကေတာ့ ကိုုယ့္ရဲ႕ အခ်စ္ဦးပဲလိုု႔ မိတ္ဆက္ေပးရမွာကိုုး။

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္။ ငါ့အထင္ နင့္ရဲ႕ အခ်စ္ဦးဟာ ငါမ်ားျဖစ္ေနမလားပဲ။ ဟုုတ္တယ္
ဆိုုရင္လည္း ရွက္မေနပါနဲ႔ေတာ့ဟာ။ ငါ့မိန္းမကိုု ျပန္ေျပာျပလိုုက္ေပါ့။ ငါကလည္း
နင့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးပဲဆိုုတာ။ စဥ္းစားရတာနဲ႔ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ေပ်ာ္ဖိုု႔ ေကာင္းေနပါၿပီ။
သူငယ္ခ်င္း အခ်စ္ဦးေလး က်န္းမာပါေစဗ်ား။

(ရုုပ္ပံုု၊ ဂူဂလ္)