ဦးရီးေဒၚမ်ားေန႔

ယဥ္ေက်းမႈဆိုုတာက ကူးဆက္တတ္တဲ့အရာ ။ ျမင့္ရာက နိမ့္ရာကိုု စီး
ဆင္းတတ္တဲ့အရာ ။ အားမ်ားရာက အားနည္းရာဆီ ျပန္႔ႏွံ႕တတ္တဲ့အရာ ။
ျမန္မာျပည္မွာ အခုုဆယ္စုုႏွစ္ေတြအတြင္း ဟိုုေန႔ဒီေန႔ေတြ တိုုးသထက္
တိုုးၿပီး ျဖစ္ထြန္းလာေနတယ္။ ကိုုယ္ပိုုင္ဖန္တီးတဲ့ေန႔ေတြထက္ သူမ်ားဆီက
ယူသံုုးတဲ့ေန႔ေတြက ပိုုမ်ားတယ္။ ေကာင္းသလား ၊ မေကာင္းသလားေတာ့
မသိပါ။ တိုုးရင္ တိုုးတယ္လိုု႔ပဲ မွတ္ၾကပါစိုု႔ရဲ႕။

အေမေန႔ဆိုုတာ ျမန္မာျပည္မွာ အရင္က မရွိ။ အခုုေတာ့ ဦးသုုခ ေကာင္းမႈ
ေၾကာင့္ ရွိလာၿပီ။ အေမနဲ႔တင္ ရပ္လိုု႔မျဖစ္ႏိုုင္။ အေဖေန႔ဆိုုတာလည္း ရွိလာ
ေနၿပီ။ ဧရာ၀တီဘေလာ့သတင္းအရ မႏၱေလးမွာအေဖေန႔က်င္းပလာတာ
ေလးႀကိမ္ေတာင္ရွိၿပီဆိုုပဲ။ သီတဂူဆရာေတာ္ရဲ႕ ေကာင္းမႈပါတဲ့။ အေဖ၊
အေမနဲ႔တင္ ရပ္ေနၾကေတာ့မွာလား။ ဘ၀မွာ ဦးေလးနဲ႔ အေဒၚမ်ားရဲ႕အခန္း
က႑ကလည္း အင္မတန္မွ အေရးပါလွတယ္။ သူတိုု႔ကိုုလည္း ေမ့မထားၾက
ပါနဲ႔။

အေဖနဲ႕အေမတိုု႔ မရွိခိုုက္ ဦးေလးနဲ႔အေဒၚမ်ားက မိဘေနရာမွာ တာ၀န္ယူ
ၾကတာကလား။ သူတိုု႔ကိုုလည္း အသိအမွတ္ျပဳေလမွ ေတာ္ခါက်ေပမေပါ့။
လႊတ္ေတာ္ကိုုယ္စားလွယ္ႀကီးမ်ား အလုုပ္မျဖစ္တာေတြ ေဆြးေႏြးေနမယ့္
အစား ဦးရီးေဒၚမ်ားေန႔ကိုု လက္ခံက်င္းပသင့္ မသင့္ ေဆြးေႏြးၾကေသာ္
မေကာင္းေလာ။

မိခင္ေန႔၊ ဖခင္ေန႔ဆိုုတာေတြကလည္း ႏိုုင္ငံတခုုနဲ႔တခုု သတ္မွတ္တဲ့ရက္ေတြ
မတူၾက။ အစိုုးရေတြကေတာ့ မိဖင္ဖခင္ေန႔ေတြကိုု တရား၀င္ အားလပ္ရက္
အျဖစ္ မသတ္မွတ္ၾကပါ။ ကိုုယ့္နည္းကိုုယ့္ဟန္နဲ႔ ဆင္ႏႊဲၾကတဲ့ေန႔ေတြပါပဲ။
ျမန္မာျပည္အပါအ၀င္ အခ်ိဳ႕ႏိုုင္ငံမ်ားက မိေန႔ဖေန႔ေတြကိုု ဘာသာေရးနဲ႔ ေရာ
ခ်င္ၾကပါတယ္။ ( မေရာလည္း ရသားနဲ႔ ) ဘာပဲေျပာေျပာ မိဘေဆြမ်ိဳးေတြကိုု
တန္ဘိုုးထား အသိအမွတ္ျပဳၾကတာ ေကာင္းတဲ့ကိစၥပါ။

ဟိုုေန႔၊ ဒီေန႔ေတြမ်ားလာေတာ့ ဟိုုေန႔အတြက္ ဟိုုလက္ေဆာင္၊ ဒီေန႔အတြက္
ဒီလက္ေဆာင္ဆိုုတာေတြလည္း ရွိလာရသေပါ့။ ေစ်းကြက္အသစ္ေတြ ျဖစ္လာ
ရသေပါ့။ ဟိုုအခန္းအနား၊ ဒီအခန္းအနားေတြလည္း တိုုးလာလိုု႔ ေပ်ာ္ရာေပ်ာ္
ေၾကာင္းေတြ မ်ားလာရသေပါ့။ ဒါလည္း ေကာင္းတာပါပဲ။ လူေတြ ဆံုုျဖစ္၊ေတြ႕
ျဖစ္ၾကတာေပါ့။ အနည္းဆံုုး အြန္လိုုင္းအခန္းအနားေလးေတြ လုုပ္ျဖစ္လာၾက
တာေပါ့။ ေကာင္းပါတယ္။

၀မ္းနည္းဖြယ္အထိမ္းအမွတ္ေန႔ေတြ တိုုးလာတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
လည္း အဲ့ဒီေန႔တေတြက တိုုးခ်င္လိုု႔ တိုုးလာတဲ့ေန႔ေတြ မဟုုတ္ၾကဘူးဆိုုေတာ့
လက္ခံရလိမ့္မယ္။ ထူးျခားတဲ့အျဖစ္အပ်က္ေတြရွိခဲ့တာကိုု ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္
ျဖစ္ေအာင္ ပစ္ထားမယ့္အစား၊ အမွတ္ရေနေအာင္၊ သတိျပဳမိေနေအာင္ အထိမ္း
အမွတ္ေန႔ေတြထားၿပီး က်င္းပတာ ေကာင္းတယ္လိုု႔ဆိုုရမယ္။

ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ဦးဦးေဒၚေဒၚကိုုကိုုမမမ်ားကိုုလည္း ပစ္မထားၾကပါနဲ႔ဆိုုတာ
ပါပဲ။ သူတိုု႔အတြက္ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြသတ္မွတ္ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ က်င္းပၾကပါ
ဦး။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားေန႔။ ေမာင္ႏွမ၀မ္းကြဲမ်ားေန႔။ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားေန႔။ လုုပ္ေဖၚ
ကိုုင္ဖက္မ်ားေန႔။ မ်က္မွန္းတန္းမိသူမ်ားေန႔။ ေမးထူးေခၚေျပာပုုဂၢိဳလ္မ်ားေန႔။ မုုန္းသူ
မ်ားေန႔။ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနသူမ်ားေန႔။ မခ်စ္ပဲနဲ႔ေအာင့္ခါနမ္းရသူမ်ားေန႔။
စသျဖင့္ ေန႔သစ္ရက္သစ္ေတြလည္း ထပ္ၿပီး တိုုးမလာဘူးလိုု႔ ဘယ္သူေျပာႏိုုင္မလဲ။
လူေတြမ်ား ေျပာပါတယ္။ ႀကံႀကံ ဖန္ဖန္ ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)