ရမ္းေရး မွန္းေရး ႏိုုင္ငံေရး

တကယ္ေတာ့ အကုုန္လံုုး မွန္းတုုတ္ေနၾကတာ။ ဘယ္ဟာက ဘာမွန္း သိ
လွတာ မဟုုတ္ဘူး။ ဟုုတ္ႏိုုးႏိုုးနဲ႔ ေသြးတိုုးစမ္းၿပီး ႀကိဳးတန္းလမ္းေလွ်ာက္
ခရီးဆက္ေနရတာပါ။ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးက အဲသလိုု။ ေဒၚစုုလည္း ဦးသိန္းစိန္
အေၾကာင္း သိလွတာ မဟုုတ္ဘူး။ ဒကာစိန္ကလည္း ေဒၚစုုအထာသိပ္နား
လည္တာ မဟုုတ္ဘူး။

ကာယကံရွင္ေတြေတာင္မွ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ သတိေလးကပ္ၿပီး ခရီးဆက္ႏိုုင္
ေအာင္ မနည္းအားထုုတ္ေနၾကရတာပါ။ ဒီအျဖစ္ကိုုၾကည့္ၿပီး အေ၀းကေန
ကမ္းမျမင္လမ္းမျမင္ ရမ္းသမ္းၿပီး ေ၀ဖန္ၾကသူေတြကလည္း တေမွာက္။
သူတိုု႔ကလည္း မျမင္သာ မျမင္တာ အတည္ေပါက္နဲ႔ လွမ္းေဟာက္လိုု
ေဟာက္။ ေငါက္လိုု ေငါက္။ ႀကိဳးတမ္းေပၚလမ္းေလွ်ာက္ရသူကိုု ကူညီရာ
မေရာက္ပဲ ျပဳတ္က်ေအာင္ လုုပ္သလိုုျဖစ္ေနၿပီ။ ေစတနာနဲ႔အႀကံေပးတာ
မ်ိဳးလုုပ္ၾကပါ။ ပြဲပ်က္ေအာင္ မဆူၾကပါနဲ႔။ အလိုုလိုုကမွ စစ္တပ္က အာဏာ
သိမ္းခ်င္ေနရတဲ့အထဲ။

ဒကာစိန္မွာ လမ္းျပေျမပံုုပါတယ္ဆိုုေပမဲ့ ေျမပံုုပဲပါတာ။ သံလိုုက္အိမ္ေျမွာင္
မပါဘူး။ ေဒၚစုက သံလိုုက္အိမ္ေျမွာင္ေတာ့ ရွိပါရဲ႕ ေျမပံုုမရွိျပန္ဘူး။ ဘယ္
အခ်ိန္ ဘာျဖစ္မယ္ သိတာ မဟုုတ္ဘူး။ ႏိုုင္ငံေရးဆိုုတာ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔
ပူးေပါင္းၿပီး ေကာင္းေအာင္ တည္ေဆာက္ယူရတဲ့ အရာမ်ိဳးပ။ ဒီလိုုနဲ႔ ေစ့စပ္
ေရး၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ လုုပ္ယူရတာပ။ ယံုုၾကည္မႈကိုု ရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရ
တာပ။

ရန္သူအဆင့္ကေန မိတ္ေဆြျဖစ္ေရး ႀကိဳးပမ္းေနၾကတဲ့ကာလ။ တေယာက္
နဲ႔ တေယာက္ ရာႏႈန္းျပည့္ယံုုၾကတာ မဟုုတ္ဘူး။ ယံုုရတာလည္း မဟုုတ္ဘူး။
၀ွက္ဖဲေတြက ဘာေတြမွန္း သိၾကတာမဟုုတ္ဘူး။ သီခ်င္းတပုုဒ္ စပ္သလိုု။
ဟင္းတခြက္ ခ်က္သလိုု။ အရသာေကာင္းထြက္ေအာင္ သတိေလးထားၿပီး
အစပ္အဟပ္ကိုု ထည့္ေနရတာ။ အႏုုပညာတခုုကိုု ဖန္တီးေနရတာ။ ႏိုုင္ငံ
ေတာ္သစ္တခုုကိုု ထူေထာင္ဖိုု႔ ျပင္ဆင္ေနရတာ။ ဒီအတြက္ေပးထားရတဲ့
အသက္ေတြလည္း သိတဲ့အတိုုင္းပဲ။ ပ်က္ထားရတဲ့ ဘ၀ေတြလည္း သိတဲ့
အတိုုင္းပဲ။ မနည္း မေနာ။

သူတိုု႔ေတြက ေခါင္းေဆာင္ေတြပဲ သူ႕အလုုပ္သူလုုပ္ဆိုုၿပီး လႊတ္ထားလိုု႔
လည္း မျဖစ္ျပန္ဘူး။ ကိုုယ့္အလုုပ္က အခုုခ်ိန္မွာ ဘာလဲဆိုုတာလည္း သိ
ဦးမွ။ အရင္ကေတာ့ အရင္အေျခအေနေတြအရ “ဆႏၵ ဆႏၵ ျပ ျပ” ဆိုုေပမဲ့
အခုု အေျခအေနအရ အဲဒီသီခ်င္းပဲ ထဆိုုေနလိုု႔ ျဖစ္ မျဖစ္ စဥ္းစားၾကဦး ။
ဟန္ခ်က္ရဖိုု႕ ႀကိဳးစားေနခ်ိန္မွာ အာရံုုပ်က္ေအာင္ မလုုပ္မိေစနဲ႔။ ကိုုယ့္
အလုုပ္ ကိုုယ္သိ။ ပိုုေကာင္းေအာင္လုုပ္။ အေႏွာက္အယွက္ မျဖစ္ေစနဲ႔။

မင္းသမီးနဲ႔ မင္းသား ႏွစ္ပါးသြားကတုုန္းမွာ ဆိုုင္းသမားကလည္း ကလိုု႕
ေကာင္းေအာင္ တီးေပးႏိုုင္ပါမွ။ မီးသမားကလည္း ထိုုးေပးႏိုုင္ပါမွ။ အဆိုု
သမားကလည္း ဟဲေပးႏိုုင္ပါမွ။ ပရိတ္သတ္ကလည္း လက္ခုုတ္တီးေပး
ႏိုုင္ပါမွ။ ဒီလုိလုုပ္တဲ့ၾကားက စြန္ေအာင္ မကႏိုုင္ဘူးဆိုုရင္ေတာ့ ေျပာင္း
ဖူးရိုုးနဲ႔ ေကာက္ထုုတာမ်ိဳးေတာ့ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္လာႏိုုင္သေပါ့ေလ။

တရုုတ္ကလည္း သူ႕အႀကံနဲ႔သူ။ အေမရိကန္ကလည္း သူ႕အကြက္နဲ႔သူ။
အာစီယံကလည္း သူအဆင္နဲ႔ သူ။ အိႏိၵယကလည္း သူ႕အျမင္နဲ႔ သူ။
ျမန္မာ့တပ္မေတာ္ကလည္း သူ႕အထာနဲ႔သူ။ ျဖစ္လာတဲ့ ေတးသြားေပၚမွာ
ညီညြတ္မွ်တ လွပေအာင္ စမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႕ကေနၾကတယ္။ ဇတ္သိမ္းကိုု
ဘယ္သူမွ သိတာမဟုုတ္ဘူး။ ကိုုယ္တြက္သလိုု ျဖစ္ မျဖစ္ ဘယ္သူမွ
အပိုုင္မသိဘူး။ ျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရး ဇတ္ခံုုမွာ ရင္ကြဲနာက်ခန္းေတြ မ်ားလွၿပီ။
မိသားစုုေတြ ျပန္ဆံုုခန္း။ ခ်စ္ခန္းႀကိဳက္ခန္း။ သားေရႊအိုုးထမ္းခန္းေတြ
ျမင္ခ်င္လွၿပီ။

ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ရမ္းတုုတ္၊ မွန္းတုုတ္ခ်င္း အတူတူ။ ငါပိုုသိသဟဲ့
ဆိုုၿပီး စြာက်ယ္ စြာက်ယ္ မလုုပ္ၾကနဲ႔။ ေစတနာနဲ႔ သတိေပးတယ္ဆိုုလည္း
ေဖးေဖးမမေလး လုုပ္ၾကပါ။ ေဖးေဖးမမေလး စဥ္းစားၾက။ ေဖးေဖးမမေလး
ဆက္ဆံၾက။ နင္ေရာ ငါေရာ တတိုုင္းျပည္လံုုးက အတြင္းလူနာ ျဖစ္ေနတာ
ၾကာၿပီ။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)