ညႀကီးမင္းႀကီး

အိမ္မွာ ဧည္သည္ဇနီးေမာင္ႏွံ ေရာက္ေနတယ္။ ညပိုုင္းမွာ စကားေျပာေနၾကတုုန္း
ခ်စ္ဇနီးက “ဘင္လာဒင္ေသၿပီတဲ့” လိုု႔ အိမ္ခန္းထဲက လွန္းေအာ္တယ္။ တီဗီဖြင့္လိုုက္
လိုု႔လည္း ေျပာတယ္။ လာေနပါၿပီဗ်ား တီဗီမွာ။ သိပ္ေတာ့ မယံုုခ်င္ေသးဘူး။ ဒီ
သတင္းက ဘယ္ေလာက္ေသခ်ာလိုု႔လဲေပါ့။ အင္တာနက္မွာ ထပ္ရွာတယ္။ ဘယ္
သတင္းဌာနေတြက အခုုိင္အမာေျပာေနၿပီလဲ သိခ်င္လိုု႔။ အေမရိကန္သတင္းေတြမွာ
ပဲ ပါေနတယ္လိုု႔ သတင္းေတြကဆိုုတယ္။ ယံုုရခက္ခက္။

ရုုပ္ျမင္သံၾကားမွာ သတင္းေၾကညာရင္း အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕မွာ လူေတြစုုကုုန္ၾကၿပီလိုု႔
ျပတယ္။ သမၼတအိုုဘားမားလည္း မၾကာခင္ ဒီသတင္းေသခ်ာေၾကာင္း ေျပာလိမ့္မတဲ့။
တျခားရုုပ္ျမင္သံၾကားလိုုင္းေတြမွာလည္း အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕လူစုုေနၾကပံုုကိုု ျပေနတယ္။

ဧည့္သည္ေမာင္ႏွံနဲ႔ ခ်စ္ဇနီးက မရိုုးမရြျဖစ္ေနၾကၿပီ။ “သြားၾကရေအာင္လား” လိုု႔လည္း
ညွိသလိုုလိုု တြန္းအားေပးသလိုုလိုု လုုပ္ေနၾကၿပီ။ အခ်ိန္က ညဆယ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ႏွစ္ခါ၊
သံုုးခါမက ေျပာေနၾကေတာ့။ အားလံုုးရဲ႕သေဘာပဲ။ အားလံုုးသြားခ်င္မွ သြားၾကစိုု႔လိုု႔ ေျပာ
ေတာ့။ အားလံုုးက သြားခ်င္ၾကပါသတဲ့။ အိမ္ျဖဴေတာ္က သိပ္ေ၀းတာမွ မဟုုတ္ပဲကိုုး။

ဒါနဲ႔ပဲ သြားၾကပါေရာ ဆိုုပါေတာ့။ အိမ္ျဖဴေတာ္နားေရာက္ေတာ့ လမ္းမေတြေပၚမွာ ကား
ေတြက ဟြန္းသံေတြ ညံေနၿပီ။ ေပ်ာ္လိုု႔ တီးေနၾကတာ။ လူေတြလည္း ေျပးလႊားေနၾကၿပီ။
မထူးပါဘူး။ ငါတိုု႔လည္းေျပးၾကစိုု႔ ဆိုုၿပီး လူအုုပ္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အိမ္ျဖဴ
ေတာ္ေရွ႕ လူအုုပ္ထဲမွာအမ်ားစုုက လူငယ္ေတြပါ။ အိမ္ျဖဴေတာ္နားမွာက ေဂ်ာ့ခ်္၀ါရွင္
တန္တကၠသိုလ္ ရွိေလေတာ့အဲဒီက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားစုု။

တေျဖးေျဖးနဲ႔ သတင္းသမားေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ လူတိုုင္းက ကင္မရာနဲ႔ဆိုုေတာ့
ဘယ္သူက သတင္းသမားလဲဆိုုတာ သိရခက္တယ္။ လက္ကိုုင္ဖုုန္းေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုုေတြ
ရိုုက္၊ ဗီဒီယိုုေတြရိုုက္ အဲဒီဖုုန္းကေနပဲ တခါထဲ အင္တာနက္ထဲကိုုထည့္ၾက၊ တင္ၾက။
ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက။ ေႂကြးေၾကာ္ၾက။ ႏိုုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိုုဆိုုၾက။










လူေတြကလည္း အစံုု။ ဥေရာပ အုုပ္စုုကလည္း ေဘာလံုုးပြဲေတြမွာ ေအာ္သလိုု
“အိုုေလး..အိုုေလးအိုု..ေလးအိုု..အိုု” ဆိုုလား အဲဒီသံစဥ္နဲ႔ ေအာ္လိုုေအာ္။ ယူ..အက္စ္..
ေအ..။ ယူ..အက္စ္...ေအ..ဆိုုၿပီး ေအာ္လိုုေအာ္။ အိုုဘားမား...အိုုဘားမားဆိုုၿပီး
ေအာ္လိုုေအာ္။ အနီးနားက ဓါတ္တိုုင္ေပၚ လူတေယာက္က တက္ၿပီး အလံတက္ခ်ိတ္
ေတာ့ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိုု ၀ိုုင္းဆိုုၾက။ မ်ိဳးစံုုပဲ။ လူေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။

အိမ္ျပန္မယ္လိုု႔ လူျပန္စုုေတာ့ ညတနာရီခြဲၿပီ။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြက လာေနၾကတုုန္း။
မီးသတ္ကားေတြလည္း ေပ်ာ္လိုု႔ဟြန္းေတြတီး။ ရဲေတြလည္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း။
မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ကတဲ့သူက က။ ခုုန္တဲ့သူက ခုုန္။ တခ်ိဳ႕ေယာက္က်ားေလးေတြက
ဘာသေဘာမွန္းမသိ အက်ႌေတြခၽြတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အလံေတြၿခံဳၾကတယ္။ တေယာက္
နဲ႔တေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္။ ဖက္သူ ဖက္။ လက္ဖ၀ါးျခင္း ရိုုက္သူ ရိုုက္။ ခ်စ္ဇနီးက
ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကိုု ဧည့္ခံပြဲတခုုကိုုေခၚသြားခြင့္ရသလိုုမ်ိဳး ေက်နပ္ေနပံုုရတယ္။ ဧည့္
သည္ေတြကလည္း ေပ်ာ္လိုု႔။ အိမ္အျပန္ ကားထဲမွာ သီခ်င္းေတြအက်ယ္ႀကီးဖြင့္၊ ဟြန္းေတြ
တပြမ္ပြမ္တီးၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ တျခားကားေတြလည္း ဒီလိုုပဲ။ လူအခ်င္းခ်င္း၊ ကားအခ်င္း
ခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ၾကလိုု႔။ ညႀကီးမင္းႀကီး။

လူတေယာက္ ေသတဲ့ကိစၥက ေပ်ာ္စရာလား။ ဘင္လာဒင္ေသေတာ့ လူေတြေပ်ာ္ၾကတာ
ေတာ့ အမွန္။ မေပ်ာ္တဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာေသခ်ာတာေပါ့။ မေပ်ာ္တဲ့လူေတြက ဘာေတြ
ဆက္လုုပ္ၾကမလဲဆိုုတာ စဥ္းစားမိရင္ အိပ္လိုု႔ရမွာ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီလိုုနဲ႔ ဆက္မစဥ္းစားပဲ
အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ရတဲ့ညပါ။ ဒီၾကားထဲ ဧည့္သည္ေတြေျပာတဲ့စကားကိုု မအိပ္ခင္မွာ ျပန္ၾကား
ျဖစ္ေအာင္ ၾကားမိေသးတယ္။ ငါတိုု႔တိုုင္းျပည္က လူႀကီးေတာ့ မေသႏိုုင္ဘူးကြာ..တဲ့။
ေအာ္...ပါလာျပန္ၿပီ ဒီလူေတြ။ လူဆိုုးေတြ ေသတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတတ္သကိုုး။


(ဓါတ္ပံုု ၊ ငါ့ဟာ)