မကဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးလိုု႔ထင္တာပဲ။ ဘုုန္းႀကီးေတြေတာင္ လူဘ၀က
ကဖူးၾကလိမ့္မယ္။ ခ်ိဳမိုုင္မိုုင္ဆိုုတာ လူ႔အကရဲ ႔ အစေပါ့။ တျဖည္း
ျဖည္းနဲ႔ ခ်ိဳမိုုင္မိုုင္အဆင့္ကေန ခ်ဥ္မိုုင္မိုုင္၊ ငန္မိုုင္မိုုင္၊စပ္မိုုင္မိုုင္ေတြ
ျဖစ္လာၿပီး ဒိုုးဒိုုးဒြန္႔ဒြန္႔နဲ႔ ေကြးေကြးေကာက္ေကာက္ေတြ ကလာ
ၾကတာ။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္း ကတတ္တဲ့သူက်ေတာ့ နည္းေန
ျပန္ေရာ။
ေတးသြားနဲ႔လိုုက္ၿပီး ဟိုုလႈပ္၊ဒီလႈပ္ လုုပ္ေနတာကိုု ကတယ္လိုု႔
ေခၚသလား။ ဒါဆိုုရင္ ကတတ္ၿပီလား။ အကပညာကိုု ေလ့လာ
သင္ယူ တတ္ကၽြမ္းထားတဲ့သူ ကမွပဲ တကယ့္အကလိုု႔ ေခၚတာ
လား။ ၀ါသနာရွင္အဆင့္နဲ႔ ကၽြမ္းက်င္သူအဆင့္ ကတာျခင္း
မတူႏိုုင္ေပမဲ့ ကတာဟာ ကတာပါပဲ။
ေျပာခ်င္တာက လူဟာ မၾကာမၾကာ ကေနဖိုု႔လိုုအပ္တယ္
ဆိုုတာပါ။ လူအမ်ားစုုက အဆိုုမ်ားၿပီး အကနည္းၾကတယ္။
ကတာက အလုုပ္ပိုုရႈပ္လိုု႔ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ သီခ်င္းဆိုုတာကေတာ့
အိမ္သာတက္ရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ စက္ဘီးနင္းရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဟင္း
ခ်က္ရင္းပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုုပ္လိုု႔ရေပမဲ့။ ကတာကေတာ့ အဲသလိုု
လုုပ္ရင္ သိပ္အဆင္မေျပလွဘူး။
ေျပာခ်င္တာက ဆိုုလည္းဆိုု ကလည္းက လုုပ္ၾကရင္ လူ႔
ဘ၀ႀကီး ပိုုၿပီးသာယာလာႏိုုင္တယ္ ဆိုုတာပဲ။ အခုုေခတ္
က အလုုပ္ပိုုရႈပ္တဲ့ေခတ္ဆိုုေတာ့ စိတ္လည္းပိုုရႈပ္တယ္။
အရႈပ္ေတြကိုု ရွင္းၾကတဲ့နည္းေတြထဲမွာ တရားထိုုင္၊ ဖဲရိုုက္၊
ဘုုရားသြား၊ အရက္ေသာက္၊ ပုုတီးစိပ္၊ရုုပ္ရွင္ၾကည့္ဆိုုတာ
ေတြလိုု ေတးဂီတနဲ႔ ကတာဟာလည္း ထိေရာက္တဲ့နည္း
တခုုပဲလိုု႔ မိတ္ေဆြတိုု႔ကိုု ထပ္ၿပီး သတိေပးလိုုက္ပါတယ္။
ေခတ္က ပိုုရႈပ္လာေတာ့ သီခ်င္းဆိုုတာေလာက္နဲ႔တင္ မရ
ေတာ့ဘူး။ အဆိုုေရာ အကေရာ တြဲၿပီးရွင္းမွ ေတာ္ကာက်မယ့္
အေနအထားေရာက္လာၿပီလိုု႔ ဆိုုလိုုခ်င္တာပါ။ အခုုကိုုပဲ ကြန္
ျပဴတာေရွ ႔မွာ တရက္တရက္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေပးၿပီး ထိုုင္
ေနရတာ အေညာင္းမိတတ္လာၿပီကိုုး။ ကမွျဖစ္ေတာ့မယ္
ကိုုယ့္လူ။
ကိုုင္း..ဒါဆိုုရင္ ဘယ္မွာ ကၾကမလဲ။ ဘယ္လိုု ကၾကမလဲ။
ႀကံဳတဲ့ေနရာမွာ ႀကံဳသလိုုပဲ ကၾကမလား။ ဟုုတ္ကဲ့။ ဒီနည္း
က အေကာင္းဆံုုးလိုု႔ ထင္ပါတယ္။ ဒစၥကိုုသြားၿပီး ကတာ
လည္း တမ်ိဳးေကာင္းတာပါပဲ။ ေအရိုုးဘစ္ကစားရင္း ကတာ
လည္း ေကာင္းတာပါပဲ။
ခက္တာက ျမန္မာျပည္က လူအမ်ားစုုက ကရမွာ ၀န္ေလး
တတ္ၾကတဲ့ အခ်က္ပဲ။ ကတဲ့အေလ့အက်င့္ သိပ္မရွိၾကလိုု႔
၀န္ေလးတယ္လိုု႔ ထင္ပါတယ္။ သႀကၤန္လိုုအခါေရာက္မွ မူး
သလိုုလိုု၊ ရူးသလိုုလိုုနဲ႔ ေရာေရာေယာင္ေယာင္ ကတတ္ၾက
တာကိုုး။ အေလ့အက်င့္ဆိုုတာ ေလ့က်င့္ၿပီးယူရတာမ်ိဳးပါ။
ကတဲ့ အေလ့အထမရွိသူေတြက ကိုုယ့္ကိုုကိုုယ္ မကတတ္
ဘူးလိုု႔ သတ္မွတ္ထားၾကေတာ့ ကရမွာကိုု ရွက္ၾကတယ္။
ေၾကာက္ၾကတယ္။ ကၾကရေအာင္လိုု႔ေခၚရင္ ငါ မကတတ္
ဘူးလိုု႔ ေျပာတတ္တယ္။ ကိုုယ့္ထက္ပိုုၿပီး အကေကာင္းသူ
ေတြေရွ ႔မွာဆိုု လႈပ္ဖိုု႔ေတာင္ မတတ္ေတာ့သလိုု ျဖစ္ကုုန္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ငါကလည္း ကတတ္လိုု႔ ေရးေနတာ မဟုုတ္ဘူး။
ကမွျဖစ္မယ့္ေခတ္ကိုု ေရာက္လာလိုု႔ ႏႈိးေဆာ္လိုုက္တာပါ။
ေနာက္မွပဲ ကက်ိဳးကကြက္ေတြအေၾကာင္း ဆက္ေရးမယ္။
သီခ်င္းသံၾကားရင္ ခဏထၿပီး ဟိုုလႈပ္ဒီလႈပ္ လုုပ္ၾကည့္စမ္းပါဦး။
ေပ်ာ္ဖိုု႔ေကာင္းတယ္။ ဟဲ..ဟဲ..။
(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)
4 comments:
ကရမွာကိုုမ်ား မရွက္ပါဘူး။ ကတာေလာက္မ်ား ဟိုုလႈပ္ဒီလႈပ္ လုုပ္ၾကည့္စရာလဲ မလုိပါဘူး။
"ပ်င္းေတာင္ပ်င္းေသးတယ္။"
သေဘာေပါက္!! ဟတ္ ဟတ္ ဟတ္
:P
ကမယ္ကမယ္၊ကိုေအာင္မ်ိဳးမင္း
အမတ္ေတြကိုသင္ထားတဲ႕
ရုပ္ေသးယိမ္းကမယ္.. :)
ယုိးဒယား အကေတာ့ မကနဲ ့။ ျမင္သူ အိပ္ေပ်ာ္သြားမယ္။
ကုလားလုိလည္း မကနဲ ့။ ပတ္ေျပးဖုိ ့ ပန္းျခံတခု လုိမယ္။
ဦးေရႊရုိးလည္း မကနဲ ့။ လုိအပ္တ့ဲ ေဒၚမုိးကုိ လုိက္ရွာေနရမယ္။ ေတြ႔ရင္လည္း ေဒၚမုိးက ကခုန္ခ်င္အုံးပါမွ။ သူ စိတ္ပါျပီလား၊ အင္း - ပုသိမ္ထီးတလက္ လုိျပန္ေရာ။ နွဳတ္ခမ္းေမႊးအတုကေတာ့ လြယ္ပါတယ္ေလ၊ ေဆာ့ပင္ ခပ္ျကီးျကီးတခုရိွရင္ ရျပီေပါ့။
ဘရိတ္ဒန္ ့လည္း မကနဲ႔ေတာ့။ ေရွးေဟာင္းအက ျဖစ္သြားျပီ။
လႊတ္ေတာ္ထဲ သြားျပီး ဒီမုိကေရစီယိမ္း ကဖုိ ့ စိတ္ကူးေနသလား။ ခက္တာပဲ၊ ခင္ဗ်ားတုိ ့က ေရြးေကာက္ပဲြ ၀င္ထားတာမွ မဟုတ္ထာ။ ေနာက္ျပီး - စစ္ဗုိလ္လည္း မဟုတ္လုိ႔ လႊတ္ေတာ္ထဲ ေအာ္တုိမစ္တစ္ ေရာက္မယ္ မဟုတ္။
ျမနႏၵာ ေရညိဳညိဳ ရစ္ကာသန္းေတာ့ ဘာညာေတြ လုပ္မေနနဲ႔။ ကုိယ္က မႏၱေလးသားလည္း မဟုတ္ဘူး၊ သႀကၤန္လည္း အေ၀းႀကီး လုိေသးတယ္။ ျပီးေတာ့ သႀကၤန္အက ဆုိတာ အမ်ဳိးသမီးေတြအတြက္ပဲ မဟုတ္လား။ က်ေနာ္တုိ႔က ခံစားရင္ခုန္ရုံသာ။
ဒီေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕ ဆက္ထုိင္ဗ်ာ။ ေရမ်ားမ်ားေသာက္။ အေပါ့ခဏခဏ သြားရလိမ့္မယ္။ မေျကာက္နဲ ့။ က်န္းမာေရးနဲ ့ ညီညြတ္မွာပါ။ အိမ္သာသြားတ့ဲလမ္းမွာ ခုန္ေပါက္သြားေပေတာ့။
ကတယ္....ကတယ္...၊ရိုးရိုးကတာထက္ ႏိုက္ကလပ္သြား
ကတာက ပိုေကာင္းတယ္...:)
Post a Comment