အခန္႔မသင့္လို႔ ခင္ေမာင္ျမင့္ ဘုရင္ မျဖစ္ရတာပါ။ တကယ္ဆို သူက
မင္းနံ႔စိုးနံ႔ မကင္းဘူး။ မင္းေသြး မကင္းဘူး။ သူ႔အေမဘက္က အဘြား
ဆိုလား ျမန္မာမင္းသားတပါးနဲ႔ တိတ္တိတ္ပုန္းညားခဲ့ၿပီး မ်ိဳးဆက္ပြါး
လာခဲ့တာ ခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ အထိေပါ့။
ခင္ေမာင္ျမင့္တို႔ေခတ္က်ေတာ့ သူတို႔အမ်ိဳးက ပ်က္ေနၿပီ။ ပ်က္တယ္
ဆိုတာက အမ်ိဳးစံုသြားတာကို ေျပာတာ။ မင္းသားနဲ႔ညားတယ္ဆိုတဲ့ သူတို႔
အဘြားကိုယ္တိုင္က အမရပူရနယ္က ကသည္း ကျပား။ ျမန္မာတ၀က္၊
မဏိပူရ ကသည္းတ၀က္။
ကျပားဆိုေတာ့ ေခ်ာဆိုကိုး။ မင္းတုန္းမင္းရဲ ႔ေျမာက္မ်ားစြာေသာ မိဖုရား
ေတြကေန ေပါက္ဖြါးလာၾကတဲ့ မင္းသားေတြထဲက တပါးနဲ႔ သူ႔အဘြားနဲ႔
ညိခဲ့ၾကတာတဲ့။ ခင္ေမာင္ျမင့္အလွည့္လည္းေရာက္ေရာ သူ႔အေမက
မႏၱေလးၿမိဳ ႔ေပါက္ ယူနန္တရုတ္အမ်ိဳးသားနဲ႔ညားေတာ့ သူရုပ္က ျမန္မာရုပ္
လံုး၀ မထြက္ေတာ့ဘူး။
နံမည္ကသာ ခင္ေမာင္ျမင့္ ရုပ္ရည္က တရုတ္ပံု။ ခင္ေမာင္ျမင့္က မႏၱေလး
သား။ နန္းေတာ္ေရွ ႔ ေအာင္ေတာ္မူအရပ္မွာ ေမြးတယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္
တုန္းကေပါ့။ သူ႔အေဖက ပဲငံျပာရည္ေရာင္းၿပီး ခ်မ္းသာတယ္။ သူ႔အေဖဘက္
ကလည္း ေခၾကတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အရင္က ယူနန္နယ္မွာ နယ္စားပယ္
စား အမ်ိဳးအႏြယ္ေတြတဲ့။
စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ တရုတ္ကျပား ခင္ေမာင္ျမင့္မွာ ဘုရင္ရူးစိတ္ ၀င္ေန
တယ္။ သူႀကီးျပင္းတဲ့ေခတ္က ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဆိုေတာ့ ရူးခြင့္မသာဘူး။
တရုတ္ျပည္မွာကလည္း ေမာ္စီတုံးရဲ ႔ကြန္ျမဴနစ္ေခတ္။ တရုတ္လိုလည္း ရူးဖို႔
မလြယ္၊ ျမန္မာလိုလည္း ရူးဖို႔မလြယ္။ ခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ ႔ ဘုရင္ရူးစိတ္ကို လူမသိ
သူမသိ ၿမိဳသိပ္ ဖုန္းကြယ္ထားခဲ့ရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဘုရင္ရူးစိတ္၀င္တယ္ဆိုတာ ခင္ေမာင္ျမင့္အတြက္ ၀င္ခြင့္ရွိတဲ့
ကိစၥပါ။ သူ႔မွာက မင္းေသြးမကင္းဘူး မဟုတ္လား။ ရာဇ၀င္ကို အခြင့္သာရင္
ျပန္ေဖၚထုတ္သင့္တာေပါ့။ ဘုရင္ရူး တယ္လို႔ေျပာတာက ေခတ္အေျခအေန
အရ မအပ္စပ္လို႔ ရယ္စရာ စကားလံုးျဖစ္ေနတာပါ။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္သာ
ဆက္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ ႔ ဘုရင္ျဖစ္လိုစိတ္ဟာ အင္မတန္
ေလွ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တဲ့ စိတ္ေပါ့။ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္ မင္းလုပ္ခ်င္တာ မေကာင္း
တဲ့ကိစၥမွ မဟုတ္ပဲ။
ခင္ေမာင္ျမင့္ရဲ ႔ ရွင္ဘုရင္စိတ္ကူးဟာ ေခတ္အေျခအေနအရ ႏိုင္ငံေရးမွာစိတ္၀င္
စားသူအျဖစ္ အသြင္ေျပာင္းလာခဲ့တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္တုန္းကဆို ခင္ေမာင္
ျမင့္က ေတဇလူငယ္ကေန လမ္းစဥ္လူငယ္ေခါင္းေဆာင္ အဆင့္အထိ ေရာက္ခဲ့
တယ္။ ဆိုရွယ္လစ္၀ါဒ။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္။ အညမည သေဘာတရား။
ကြန္ျမဴနစ္ေၾကညာစာတမ္း။ ေမာ္စီတုံးရဲ ႔စာအုပ္နီ။ အရည္က်ိဳေသာက္ထားသလို
ခင္ေမာင္ျမင့္ အကုန္သိတယ္။
တကယ္ေတာ့ ခင္ေမာင္ျမင့္က လူေအးပါ။ သေဘာေကာင္းတယ္။ ႏုညံ့တယ္။
အမ်ားအက်ိဳးကို ၾကည့္တယ္။ ပန္းခ်ီဆြဲတာ ၀ါသနာပါတယ္။ ပန္းခ်ီကိုသာ အာရံု
စိုက္ၿပီးလုပ္ရင္ ခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ႏိုင္ငံေက်ာ္ပန္းခ်ီသမားတေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္
တယ္။ သူ႔အေဖက သူ႔ကို ငယ္ငယ္ကတည္းက တရုတ္ေက်ာင္းမွာ တရုတ္စာနဲ႔
အတူ တရုတ္ရိုးရာပန္းခ်ီကိုပါ ေလ့လာေစခဲ့တာ။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ၀ါသနာပါ
ေတာ့ သူ႔လက္ရာေတြကို ဆရာေတြကပါ အံ့ၾသခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခင္ေမာင္ျမင့္က
ပန္းခ်ီထက္ ႏိုင္ငံေရးကို ပိုေလ့လာခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္တာကလည္း ပန္းခ်ီဖန္
တီးရသလိုပဲလို႔ ယူဆတယ္။
ပန္းခ်ီက ပိတ္စတခုအေပၚမွာ လိုခ်င္တဲ့ပံုကို ဆြဲယူတဲ့အႏုပညာ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္
တယ္ဆိုတာက တိုင္းျပည္တခုကို ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ပံု သြင္းယူတဲ့ အႏုပညာ။ ဒီလိုနဲ႔
ခင္ေမာင္ျမင့္ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံေရးပညာရွင္၊
ႏိုင္ငံေရး သုခမိန္ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ လမ္းစဥ္ပါတီက
လြဲလို႔ တျခားႏိုင္ငံေရးလုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းမရွိခဲ့။ ဒါေၾကာင့္လည္း လမ္းစဥ္လူ
ငယ္ေခါင္းေဆာင္ ခင္ေမာင္ျမင့္အဆင့္မွာပဲ ဂိတ္ဆံုးခဲ့တယ္။
အခ်စ္ကိစၥလား။ ခင္ေမာင္ျမင့္လည္း လူပဲ။ အခ်စ္ရွိတာေပါ့။ သူမ်ားေတြထက္
ေတာင္ ပိုခ်စ္တတ္တဲ့သူလို႔ (သူ႔ကိုယ္သူ) ထင္တယ္။ လမ္းစဥ္လူငယ္ေခါင္း
ေဆာင္သင္တန္းမွာ ဆံုခဲ့ဖူးတဲ့ ျမျမမင္းကို သူခ်စ္တယ္။ ျမျမမင္းကလည္း သူ႔လို
တရုတ္ ကျပားေလး။ ရန္ကုန္က ေဆးေက်ာင္းသူ။
(ဆက္ေသးတာေပါ့ ။ ရုပ္ပံု ဂူဂလ္)
2 comments:
ဆက္ပါဦးဗ်ာ...။ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္လာမလဲ လို႕ဆံ႕တငင္ငင္ နဲ႕။
သူမ်ားတကာကို အားက်လို႕ အတြဲလိုက္ ေရးေတာ့မယ္ေပါ့.. :)
Post a Comment