ဆရာႀကီး

ဆရာဒဂုုန္တာရာ အသက္ႀကီးလွၿပီ။ ၉ ၁ႏွစ္တဲ့။ ေမလ ၁၀ရက္ေန႔ဟာ သူ႔ေမြးေန႔။
ကံေကာင္းတယ္။ အခုုထိစာေတြ ေရးေနတုုန္း။ မ်က္စိမျမင္ႏိုုင္ေတာ့ ပါးစပ္နဲ႔ေရးသတဲ့။
သူဘာပဲေရးေရး တန္ဘိုုးရွိတယ္။ ျဖတ္သန္းမႈ ႀကီးတဲ့သူ၊ စံုုတဲ့သူ။ တိုုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကိုု
ေစတနာႀကီးႀကီးထားတဲ့သူ။ ႏုုညံ့တဲ့သူ။

ကိုုလိုုနီဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့သူ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသမား။ ပညာတတ္
အႏုုပညာသမား။ တိုုင္းျပည္မွာ ျပည္သူေတြဆင္းရဲၿပီး လြတ္လပ္မႈမရပဲျဖစ္ေနတာကိုု
စိတ္မေကာင္းႀကီးစြာျဖစ္ေနရသူ။ သမိုုင္းတန္ဘိုုးႀကီးေပမဲ့ ထည္ထည္၀ါ၀ါမေနသူ။
ျပည္သူေတြနဲ႔ တသားထဲ အတူရွိေနသူ။

လူငယ္ေတြကိုု ေမွ်ာ္လင့္ခ်င္သူ။ ညွာတာသူ။ တျခားသူကိုု စိတ္အေႏွာက္အယွက္
မေပးခ်င္သူ။ ေျပာခ်င္တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေပမဲ့ မေျပာပဲေနတဲ့သူ။
အာဏာပိုုင္ေတြနဲ႔ ခပ္ခြါခြါေနသူ။

မေန႔က သူ႔ဆီဖုုန္းဆက္တယ္။ အသံက မာေနတုုန္း၊ ရႊင္ေနတုုန္း။ ခင္မင္မႈဓါတ္ေတြ
အျပည့္ရွိေနတုုန္း။ လူငယ္ေတြကိုု အားကိုုးတဲ့ဓါတ္ေတြ၊ အားေပးတဲ့ဓါတ္ေတြ ရေနတုုန္း။
ေျပာခ်င္ဆိုုခ်င္ ရွိေနတုုန္း။ ေက်ာင္းသားသမဂၢကိုု လြမ္းေနတုုန္း။ ကိုုေအာင္ဆန္း၊
ကိုုဗဟိန္း၊ သခင္ႏုုနဲ႔ သခင္သန္းထြန္းတိုု႔အေၾကာင္းကိုု ႀကံဳရင္ႀကံဳသလိုုေျပာေနတုုန္း။
သခင္ကိုုယ္ေတာ္မႈိင္းကိုု ဦးထိပ္ထားေနတုုန္း။

မွတ္ညဏ္ေတာ့ အားနည္းသြားရွာၿပီ။ ဆိပ္ဖလူးပန္းနာမည္ကိုု ေမ့ေနတယ္။ သခင္ႏုုရဲ ႔
ရက္စက္ပါေပ့ကြယ္ ကိုုေမ့ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြ
ကိုုေတာ့ အားလံုုးလိုုလိုု မွတ္မိေနရွာတယ္။

ေခတ္ေပၚျမန္မာ့ႏိုုင္ငံေရးသမိုုင္းရဲ ႔ ရွားပါးတဲ့ မ်က္ျမင္သက္ေသႀကီးတဦး။ ေရးတဲ့စာေတြ
ဆင္ဆာအျဖတ္ ခံေနရတဲ့သူ။ ဆရာႀကီး သနားပါတယ္။ ေမြးေန႔မွာ ေပ်ာ္ပါေစ။
က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ျမန္မာ့သမိုုင္းအမွန္ေတြကိုု ခ်န္ထားႏိုုင္ခဲ့ပါေစ။ မခ်န္ထားႏိုုင္လည္း
ရပါတယ္ဗ်ာ။ တိုုင္းျပည္အတြက္ ဆရာႀကီးတိုု႔ တာ၀န္ေက်လွပါတယ္။

(ဓါတ္ပံု ဂူဂလ္)