ငိုုက္ေသာ္ရွိ မငိုုက္ေသာ္ရွိ

လူမွန္လွ်င္ ငိုုက္ျခင္းအမႈကိုု ျပဳတတ္ၿမဲပင္။ ငယ္စဥ္က ေျဖဆိုုခဲ့ရေသာ စာေမးပြဲမ်ား
အတြင္း “ငိုုက္ျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း” ဟူေသာေမးခြန္း မပါ၀င္ခဲ့သျဖင့္ ငိုုက္ျမည္း
မႈအေၾကာင္းရွင္းျပရန္ အနည္းငယ္ အခက္အခဲႀကံဳေနရပါသည္။ သိုု႔ရာတြင္ ကိစၥမရွိ
ပါေခ်။ က်ေနာ္ၾကားဖူးသလိုု ေျပာဆိုုပါမည္။

အိပ္ေရး မ၀၍ ငိုုက္ျမည္းျခင္း။ အိပ္ေရး၀ေသာ္လည္း အစာစားၿပီး အဆီရစ္၍ ငိုုက္
ျမည္းျခင္း။ငိုုက္ေသာအက်င့္ကိုု စြဲေနေသာေၾကာင့္ ငိုုက္ျမည္းျခင္း။ အာရံုုေၾကာ
အားနည္းမႈေၾကာင့္ ငိုုက္တတ္ျခင္းႏွင့္ ပ်င္းရာမွငိုုက္လာျခင္း စသည္အားျဖင့္
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းတိုု႔ေၾကာင့္ လူတိုု႔ ငိုုက္ၾကေလကုုန္၏။

ယခုုလည္း စာေရးသူ ငိုုက္လွ်က္က ဤစာကိုု ေရးသားသီကုုံးေနျခင္းျဖစ္ေလ၏။
စာေရးသူ ငိုုက္ျမည္းရျခင္းအေၾကာင္းကား အိပ္ေရးမ၀၍ပင္ ျဖစ္ေလသတည္း။
ငိုုက္ျမည္းျခင္း၌ အရသာအခ်ိဳ႕ရွိေလသည္။ အျမင္ အၾကားအာရံုုမ်ား ေလးလံလာ
သျဖင့္ အရာရာ မပီ၀ိုုးတ၀ါးျဖစ္ျခင္းဟူေသာ အရသာမွာ မူးယစ္ေဆးအခ်ိဳ႕ ေစ်း
ႀကီးေပး၍ သံုုးစြဲကာမွ ရတတ္ေသာ အရသာမ်ိဳးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေလ၏။တဖန္
အိပ္ေပ်ာ္တလွည့္၊ ႏိုုးတလွည့္ႏွင့္ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီျဖစ္ေသာ အရသာမွာလည္း ထူးကဲ
မႈရွိေၾကာင္း သင္တိုု႔ေကာင္းေကာင္း သိထားႏွင့္ၿပီ မဟုုတ္ပါလား။

လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က စာသင္ခန္းအတြင္း ခပ္ေခ်ာေခ်ာေက်ာင္းသူတဦး ငိုုက္ျမည္း
ေနပံုုကိုု ထိုုင္ေငးခဲ့ဖူး၏။ ထိုု႔ျပင္တ၀ တကၠသိုုလ္ပညာဆည္းပူးခဲ့စဥ္ကလည္း ခပ္
ေခ်ာေခ်ာ ဆရာမႏွစ္ဦး နားေနခန္းအတြင္း ပူးတြဲငိုုက္ျမည္းေနခိုုက္ အမွတ္မထင္
ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ဖူးေလသည္။ လွပ ေခ်ာေမာသူမ်ားသည္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းသည့္
ငိုုက္ျမည္းခ်ိန္၌မွာပင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတတ္ေၾကာင္း သင္သိထားပါသလား။

ခ်စ္စရာမေကာင္းသည့္အျပင္ မုုန္းစရာပင္ေကာင္းလွေသာ ငိုုက္ျမည္းသူမ်ားကိုု
လည္း သင္တိုု႔မၾကာခဏ ျမင္ဖူးၾကလိမ့္မည္ဟုု ယူဆ၏။ ၄င္းတိုု႔မွာ အစိုုးရ၀န္
ႀကီးမ်ား လႊတ္ေတာ္အတြင္း ငိုုက္ျမည္းေနပံုုႏွင့္ ဌာနဆိုုင္ရာအရာရွိႀကီးမ်ား
အစည္းအေ၀းအတြင္း ငိုုက္ျမည္းေနၾကပံုုတိုု႔ပင္။ မုုန္းဖိုု႔လည္း မေကာင္း ခ်စ္ဖိုု႔
လည္း မေကာင္းေသာ ငိုုက္ျမည္းသူမ်ားကိုု ဘုုရားေက်ာင္း၊ တရားပြဲႏွင့္ ဘာ
သာေရးဆိုုင္ရာ အခန္းအနားတိုု႔တြင္ ပံုုမွန္ျမင္ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ အမွန္တကယ္
ခ်စ္ဖိုု႔ေကာင္းေအာင္ ငိုုက္ျမည္းသူတိုု႔ကား ကေလးငယ္မ်ားပင္တည္း။

စာရႈသူ အသင္။ ဤစာကိုု “ငိုုက္စာ” ဟုုေခၚသည္။ ငိုုက္ျခင္းမလွ ငိုုက္လာေသာ္..
စာေရးျခင္းအမႈကိုု ရပ္ေပလိမ့္မည္။ သိုု႔မဟုုတ္။ စာေရးျခင္း ရပ္သြားလိမ့္မည္။
စာေရးသူ ဆိုုသည္မွာ စာကိုုပံုုမွန္ေရးရမည္ဟုု အထက္ဆရာမ်ားက ေငါက္ထား
ဖူး၏။ ဘေလာ္ဂါဟူသည္လည္း ထိုုနည္းလည္းေကာင္း လိုုက္နာက်င့္ႀကံေလာ့ဟုု
ဆိုုဆံုုးမျခင္း ခံခဲ့ရဖူး၏။ စာေရးသူ စာမေရးသည္မွာ အတန္ၾကၿပီျဖစ္၍ ယခုုအခါ
ငိုုက္ေနေသာ္လည္း အထံုုပါရမီ ပါရေလေအာင္ ဤစာကိုု အားတင္း၍ ေရးသား
စီရင္ ဖြဲ႕ဆိုုေနပါသည္။

အသင္စာရႈသူလည္း ငိုုက္ေသာ္ရွိ၊ မငိုုက္ေသာ္ရွိ ဤစာအား ဖတ္ရႈၿပီးသကာလ။
အလကား အရည္မရ အဖတ္မရ စာ။ အခ်ိန္္ကုုန္ခံၿပီး ဖတ္မေနေတာ့ဘူးဟုု ေဒါ
သထြက္ပါေလ။ သင္၏နံေဘး၌ ေထြးခံ အဆင္သင့္ရွိေနပါလွ်င္လည္း သင္၏
တံေတြးကိုု “ထီြ” ကနဲ။ သိုု႔တည္းမဟုုတ္ “ထြမ္” ကနဲ ေထြးခ်လိုုက္ပါေလ။ ဤတြင္
ငိုုက္စာ ဆံုုးေလ၏ ။ သတၱ၀ါအေပါင္း က်န္းမာၾကေလကုုန္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)