အေပ်ာ္အပါးသက္သက္

ဒီတခါေတာ့ ေပ်ာ္ရာေပ်ာ္ေၾကာင္းေလးပဲ ေရးမယ္စိတ္ကူးတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့
စေန၊ တနဂၤေႏြက ကၽြန္းကေလးတခုဆီ အလည္သြားတဲ့အေၾကာင္း။
ဘန္ေကာက္ကေန ေလးနာရီေလာက္ ကားစီး။ ၿပီးရင္ နာရီ၀က္ေလာက္
သေဘၤာစီး။ အဲဒီကၽြန္းကို ေရာက္ကေရာ။

ကၽြန္းနာမည္က Ko Samet လို႔ေခၚတယ္။ ထိုင္းပင္လယ္ေကြ ႔မွာ ရွိတဲ့ကၽြန္း။
ေရေတြက ၾကည္စိမ္းေနတဲ့အျပင္ ကမ္းေျခမွာ သဲျဖဴေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ကၽြန္းက
သာယာတယ္။ သစ္ပင္ေတြလည္း စိမ္းစိမ္းစိုစိုရွိတယ္။ ဘန္ေကာက္ေရာက္
ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ႏွစ္ရက္စာ အပမ္းေျပခရီးထြက္လို႔ေကာင္းတဲ့ ကၽြန္းပါ။

ကၽြန္းေပၚေရာက္တာနဲ႔ ဆိုင္ကယ္ငွားတဲ့ဆိုင္ေတြ တန္းစီလို႔။ ေစ်းလည္းေပါ
တယ္။ တရက္စာ ဆယ္ေဒၚလာေတာင္ မက်ဘူး။ ဓါတ္ဆီလည္း ျဖည့္ေပးတယ္။
ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ငါ ကၽြန္းကိုပါတ္ပါေလေရာ။ ေ၀း ေဟး ေဟးပဲ။ ဘန္ေကာက္
မွာဆို ဆိုင္ကယ္မစီးရဲဘူး။ ပေလးစေတရွင္ ေဆာ့တာကမွ လြယ္ဦးမယ္။












တည္းခိုခန္းခလည္း ေပါသကြဲ ႔။ ကမ္းေျခနဲ႔အနီးဆံုး ဘန္ဂလိုေလးကို ငွားလို္က္
တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ေတြ၊ ေလဟာျပင္ဒစၥကိုေတြကလည္း ကမ္းေျခနဲ႔ကပ္လို႔။
ေ၀းေ၀း ၀ါး၀ါး လူေတြေပ်ာ္သံေတြကလည္း မျပတ္ဘူး။ အေပ်ာ္စီး ေမာ္ေတာ္ေတြ၊
အျမန္ေရယဥ္ေလးေတြ။ Speed Boat ကိုေျပာတာ။ တ၀ူး၀ူး တေ၀ါေ၀ါ။ လႈိင္း
ပုတ္သံကလည္း တေသာေသာနဲ႔။ သာယာေပစြ Ko Samet.

ေန႔လည္ခင္းကတည္းက ဆိုင္ကယ္တစီးနဲ႔ပါတ္လိုက္တာ ညေနေစာင္းမွ
အခန္းကို ျပန္ေရာက္တယ္။ ေရကူးမယ္ေလ။ ဒီတခ်က္ေတာ့ သိပ္ၿပီး
ခံတြင္းမေတြ ႔ခ်င္ဘူးကြဲ ႔။ ေရက ေႏြးေႏြးႀကီး။ ၾကာၾကာကူးလို႔ မေကာင္းဘူး။
ခဏေနေတာ့ ကုန္းေပၚျပန္တက္။ ကင္မရာယူၿပီး ကမ္းေျခတေလွ်ာက္
စိတ္ကူးေပါက္ရာ ေလွ်ာက္ရိုက္ပါေလေရာ။












ေန၀င္ခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကမ္းေျခက တမ်ိဳးၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ညပိုင္းမွာေရာင္းဖို႔
ဆိုင္ေတြကလည္း ျပင္ၾကၿပီ။ သဲျပင္ေပၚမွာပဲ ဖ်ာေတြခင္းၿပီး ေရာင္းတာ။ မွီစရာ
ေခါင္းအံုးေလးေတြနဲ႔။ ဇိမ္ပဲ။ ဧည့္သည္ေတြက ႏိုင္ငံျခားသားထက္ ထိုင္းလူမ်ိဳး
ေတြပိုမ်ားတယ္။ ထိုင္းေတြက ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္လာၾကၿပီေလ။ ခရီးထြက္တာ
ကို အပမ္းေျဖမႈအျဖစ္ ဇိမ္ယူႏိုင္တဲ့အဆင့္ ေရာက္လာၾကၿပီ။












ေျပာရဦးမယ္။ ဒီကၽြန္းမွာလည္း ျမန္မာေတြရွိသဗ်။ ကိုဟူစိန္တဲ့။ ပလာတာ ေရာင္း
ပါတယ္။ လွည္းကေလးနဲ႔ ပလာတာသည္ေပါ့။ ေမာ္လၿမိဳင္သားပါ ခင္ဗ်ား။ ၿပံဳးၿပံဳး
ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔။ ခင္တတ္တယ္။ ေပ်ာ္တတ္တယ္။ အသက္သံုးဆယ္ေက်ာ္။ ကြမ္းကေလး
တျမျမနဲ႔။ ေဘာလီး၀ုဒ္မင္းသားနဲ႔ေတာင္ ခပ္ဆင္ဆင္။ ေထြရာေလးပါး ကိုဟူစိန္နဲ႔
ပြါးၾကတယ္။

ကိုဟူစိန္ ထိုင္းမွာ ေပ်ာ္တယ္။ တရား၀င္အလုပ္သမားကဒ္လည္း လုပ္ထားတယ္။
ႏွစ္ႏွစ္တႀကိမ္ေလာက္ ေမာ္လၿမိဳင္ကိုျပန္တယ္။ အေမကို သိပ္ခ်စ္တဲ့သား။ အေမက
လည္းသူ႔ကို အခ်စ္ဆံုးတဲ့။ အေမက မိန္းမေပးစားခ်င္လွၿပီ။ သူေပးစားတဲ့ မိန္းမကိုပဲ
ယူရမယ္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္။ ေခၽြးမေလာင္းကို အေမ့စိတ္ႀကိဳက္ ရွာထားၿပီးသား။
အေမ့ဆႏၵကို မျငင္းခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုဟူစိန္က ျမန္မာျပည္ကထက္ ထိုင္းမေလးေတြ၊
ထိုင္းကိုလာတဲ့ အေရွ ႔အလယ္ပိုင္းသူေလးေတြကို သေဘာက်ေနတယ္။ သူတို႔က
စဥ္းစားေတြးေခၚတာ ေခတ္မွီလို႔တဲ့။ လြတ္လပ္လို႔တဲ့။

Ko Samet ကၽြန္းမွာ ပလာတာလာေရာင္းတဲ့ ကိုဟူစိန္။ အခ်ဥ္ မဟုတ္။ အိမ္ေထာင္
ေရးကိစၥေျဖရွင္းဖို႔ သူ႔မွာ နည္းလမ္းေကာင္း ရွိၿပီးသား။ အေမေပးစားတာကိုလည္း
ယူမယ္။ ထိုင္းမွာလည္း တေယာက္ ယူထားမယ္ေလတဲ့။ ဟဲ...ဟဲ။ ကိုဟူစိန္ ထိုင္းမွာ
ေပ်ာ္ပါတယ္။ ညေနေလးနာရီေလာက္မွ အလုပ္စတယ္။ ကမ္းေျခမွာ တညလံုးေရာင္း
တယ္။ မနက္ခင္း သံုးနာရီေလာက္ဆို ဆိုင္သိမ္းၿပီ။ ထိုင္းလိုလည္း လည္လည္၀ယ္၀ယ္
ေျပာတတ္။ အရႊတ္ အေနာက္ကေလး ကလည္းရ။ ပလာတာႀကိဳက္တဲ့ ထိုင္းပ်ိဳျဖဴေတြ
ကိုဟူစိန္ကို ၿပံဳးစိၿပံဳးစိနဲ႔။ သူ႔ပလာတာကလည္း တကယ္ေကာင္းပါတယ္။












ကိုဟူစိန္က ကမ္းေျခဒစၥကိုရဲ ႔ေဒါင့္မွာ သူ႔လည္းကိုထိုးၿပီး ပလာတာေရာင္းတယ္။ ဒစၥကို
ကလည္း သိၾကတဲ့အတိုင္း တအံုးအံုးနဲ႔။ ညနက္ေလ ပိုဆူေလပဲ။ လူေတြကလည္း ေအာ္
ဟစ္ ကခုန္။ ေသာက္စား ေပ်ာ္ပါး။ ကိုဟူစိန္ကလည္း ဒစၥကိုကထြက္လာတဲ့ ဒီေဂ်တီးလံုး
ကို ေနာက္ခံထားၿပီး ေျခလႈပ္ေခါင္းလႈပ္နဲ႔ ပလာတာေတြကို တခ်ပ္ၿပီးတခ်ပ္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္
ႀကီးေၾကာ္။ မၾကာခဏ ထြက္လာတဲ့သီခ်င္းကလည္း လတ္တေလာေခတ္စားေနတဲ့ ၀ါကာ
၀ါကာ ေအး ေအ။ ကိုဟူစိန္ကလည္း ေဘာလံုးပြဲဆို အေသႀကိဳက္။ ၀ါကာ ၀ါကာကိုလည္း
ႀကိဳက္။

ကဲ ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူးလား။ မိတ္ေဆြတို႔လည္း ထိုင္းကိုေရာက္လို႔ Ko Samet
ကၽြန္းကို သြားလည္ရင္ ကိုဟူစိန္ကို ရွာၾကည့္ပါလား။ ေတြ ႔ရင္ ဒို႔က ႏႈတ္ဆက္တယ္
လို႔ ေျပာေပးပါ။ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးအေျခအေနကို စိတ္၀င္စားရင္လည္း ေမးၾကည့္ေပါ့။
ကိုဟူစိန္က သေဘာေကာင္းတယ္။












(ဓါတ္ပံုေတြက ငါ့လက္ခ်က္ေပါ့)