ခ်ဥ္ငံစပ္ယဥ္ေက်းမႈ

"ဆရာလု မႊန္းခဏ္း"

တညသ၌ ကၽြႏု္ပ္၏ေယာကၡထီးႀကီးခမ်ာ စာရြက္မ်ားႏွင့္အလုပ္ရႈပ္ေနရွာ၏။
စာရြက္မ်ားကို ကြန္ျပဴတာက ထုတ္သည္။ စုသည္။ ေဆာင့္သည္။ ညွိသည္။ ခ်ဳပ္သည္။
တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ခ်ဳပ္၍ခ်ဳပ္၍ ေက်နပ္ေနေလ၏ ။ ထိုစာအုပ္ ေကာင္းေၾကာင္းကိုလည္း
တၿပံဳးၿပံဳႏွင့္ ႏႈတ္တက္ရြရြ ေျပာ၍ေနေလ၏။

အတန္ၾကာလတ္ေသာ္ ကၽြႏု္ပ္ကပါ မေနသာေတာ့။ ဘာမ်ားတံုးဟု စပ္စုမိ ေလသတတ္။
အႏွီပုဂၢိဳလ္ႀကီး တက္ႂကြစြာ ခ်ဳပ္လုပ္ေနသည့္စာအုပ္မွာ တရားစာအုပ္ဟု အထင္ေရာက္ခဲ့
ေသာကၽြႏု္ပ္ အမွားႀကီး မွားေလ၏။ စာအုပ္ကား ျမန္မာဘေလာ္ဂါအေၾကာ္အေမာ္ လုလု၏
ခ်က္နည္း ျပဳတ္နည္း အီးဘြတ္ခ္ႀကီး ပင္ျဖစ္ေတာ့သတည္း။ စိတ္၀င္စားသူမ်ား ဤကိုသြားပါေလ။ http://lulucooking.blogspot.com (ဤကား အခမဲ့ ေၾကာ္ညာတည္း)

ေယာကၡမႀကီးက သူ၏မိတ္ေဆြမ်ားထံ လက္ေဆာင္ကမ္းရန္ အလို႔ငွာ ဤသို႔ ဤႏွယ္ျပဳရေလ
သည္တဲ့။ ကၽြႏု္ပ္မွာလည္း ဘေလာ္ဂါ လုလု၏ လံု႔လဥႆဖႏွင့္ ေစတနာတရားကို သတၱ၀ါအမ်ား
သာဓုေခၚႏိုင္ရန္အလို႔ငွာ ဤစာစုမွတဆင့္ မွ်ေ၀လိုက္ရေပေတာ့သည္။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ဦးႀကီးပုမရွိေတာ့
သည့္ေနာက္ပုိင္း ေက်ာ္ၾကားလာလတံၱ႔ေသာ စားဖုိမွဴးေကာင္း တဦးသည္ကား ေဒၚႀကီးလုပင္ျဖစ္
ခ်ိမ့္မည္ဟုလည္း နိမိတ္ဖတ္လိုက္ရေပသည္။ (ဆရာလု က်န္းမာပါေစဗ်ား)

“သုတ္ေသာ္မွတည့္ ေအာ္..ေကာင္း၏”

ဤသို႔ အမႊန္းတင္ၿပီးသကာလ ခ်ဥ္ငံစပ္ကိစၥကို စပါေတာ့မည္။ စားဖြယ္ဟင္းလွ်ာ ႏွင့္ပါတ္သက္၍
ျမန္မာတို႔၏ အႀကိဳက္အရသာကား ခ်ဥ္ငံစပ္တည္း။ အိမ္နီးခ်င္း တိုင္းျပည္တို႔ႏွင့္ယွဥ္ေသာ္ ထူးေပဘိ။
တရုတ္တို႔၏ အႀကိဳက္ကား စိမ့္ခ်ိဳ။ အိႏိၵယ တို႔ကား စိမ့္စပ္ခ်ိဳ။ ထိုင္းတို႔၏အႀကိဳက္ကား ခ်ဥ္စပ္ခ်ိဳငံ
ဟူလို။

ထို႔ထက္ထူးသည့္အခ်က္ကား ျမန္မာမ်ားသည္ အလြန္အင္မတန္မွ အသုတ္ကို ႀကိဳက္တတ္ၾကျခင္း
ပင္တည္း။ ထမင္းကိုလည္း သုတ္၏။ မုန္ညွင္းခ်ဥ္ကိုလည္း သုတ္၏။ ေၾကာ္ၿပီးသားၾကက္ကိုလည္း
သုတ္သည္။ ျပဳတ္ၿပီးသားဘဲဥ၊ ၾကက္ဥမ်ား ကိုလည္းသုတ္၏။ ေခါက္ဆြဲ၊ၾကာဇံကဲ့သို႔ အမွ်င္မ်ားမွသည္
ယုတ္စြအဆံုး ေရခဲ ကိုပင္သုတ္ေလ၏။ ေရခဲသုတ္မွလြဲ၍ က်န္သည္မ်ားကို ခ်ဥ္ငံစပ္ ျဖစ္မွႀကိဳက္ၾက
ေလကုန္သတည္း။

ျမန္မာတို႔သည္ အသီး၊အရြက္၊ အသား၊ငါး စားလို႔ရတာမွန္သမွ် သုတ္၍သုတ္၍ စားလိုၾကသူမ်ား
ျဖစ္၏။ ထူးေပစြတကား။ အျခားလူမ်ိဳးမ်ားသည္ကား ျမန္မာရို ႔ ေလာက္အသုတ္ကိုမစားၾကေလကုန္။
အသုတ္ဆိုင္ဟူ၍ သီးသန္႔ဖြင့္ရေသာ စီးပြါး ေရးလုပ္ငန္းကား ျမန္မာတုိင္းျပည္၌သာေတြ ႔ရေပလိမ့္မည္။
အဘယ့္ေၾကာင့္မ်ား ကၽြႏု္ပ္တို႔ခမ်ာ အသုတ္ကိုႀကိဳက္ၾကရရွွာေလသနည္း။ ေတြးဘြယ္ေကာင္းေလစြ။

“ဆီကိုေရခ်ိဳး”

ျမန္မာတို႔၏မူလဘူတ အစားအေသာက္မွာ ဘာမွန္းမသိရ။ မွန္း၍ေျပာရေသာ္ ရတနာပံုေခတ္ဦး
ေလာက္အထိ ျပဳတ္ျခင္း၊ကင္ျခင္းႏွင့္ ဖုတ္ျခင္းဟူေသာ အေျခခံ အဆင့္ေလာက္သာ ျဖစ္တန္ရာ၏။
မွားေသာ္ ျပင္ေပးၾကပါကုန္) လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ျမင့္လာျခင္းကို တိုင္းထြာရာ၌ ဆီကိုလူတို႔မည္ကဲ့
သို႔အသံုးခ် သနည္းဟူေသာ အခ်က္ကိုၾကည့္ရာတိ ။ ထို႔မတိုင္မွီအဆင့္ ဆီကိုျဖစ္ေအာင္ ျမန္မာတို႔
မည္သို႔မည္ပံု လုပ္ေဆာင္သနည္း။ သို႔တည္းမဟုတ္ ျမန္မာျပည္၌ ဆီသံုးဆြဲမႈကို မည္သည့္အခ်ိန္က
မည္ကဲ့သို႔စတင္ ခဲ့သနည္း ဆိုသည့္အေရးပါေသာေမးခြန္းမ်ားအား ကၽြႏု္ပ္ခမ်ာမေျဖ ႏိုင္ရွာ။ သနားဖြယ္တိ။
(သိေသာ္ သင္ေပးၾကပါကုန္)

အသုတ္ဟူသည္ ျမန္မာျပည္၌ ဘယ္အခ်ိန္က ဘယ္လိုစခဲ့သည္မွန္းမသိရေပ။ လက္ဘက္သုတ္ဟူ
သည္ကား ျမန္မာတို႔၏ ၀ိေသသတခုပင္ျဖစ္လာေလေတာ့ သည္။ လက္ဘက္သုတ္ဆိုလည္း ခ်ဥ္ငံစပ္မွ
ႀကိဳက္ၾကေလကုန္သည္။

အသုတ္အရာ၌ဆီသည္ အခရာ။ ဆီမပါလွ်င္ အသုတ္မျမည္။ ျမန္မာမ်ားက ဆီကို ရႊဲရြဲသံုးမွ ႀကိဳက္ၾက
ေလကုန္သည္။ ဆီရွားပါးေသာေခတ္ကိုလည္း ျဖတ္သန္းခဲ့ၾက ရသည္ထင့္။ ဆိုရိုးစကားရွိပံုကား ဆီကို
ေရခ်ိဳး၊ ေဆးရိုးမီးလႈံ ေတာင္လိုပံု ဟူသတတ္။

“ညွပ္ေရာဌာေန တိုင္းျမန္ျပည္”

စင္စစ္ ျမန္မာတို႔၏ယဥ္ေက်းမႈကား တရုတ္ႏွင့္အိႏိၵယဟူေသာ အင္မတိအင္ မတန္ အစဥ္အလာ၊
အရွိန္အေစာ္ႀကီးမားသည့္ ႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခု၏ ေရာညွစ္ျခင္း ဒဏ္ခံရရွာေသာ ယဥ္ေက်းမႈပင္တကားဟု
ဆိုေလေသာ္ မ်ိဳးခ်စ္ေမာင္မယ္မ်ားက စိတ္ခုေတာ္မႈၾကေပလိမ့္မည္။ သို႔ပါ၍ ဤသို႔ဆိုေလအ့ံ။ ျမန္မာ
တို႔၏ ယဥ္ေက်းမႈကား ထိုႏိုင္ငံႀကီးႏွစ္ခုမွ ေကာင္းႏိုးရာရာမ်ားကိုေရြးထုတ္၍ မိမိတို႔၏ ကာလံေဒသံႏွင့္
ကိုက္ညီေအာင္ မြန္းမံထားသည့္ ထူးျခားပါဘိေသာ ယဥ္ေက်းမႈအသစ္ပင္ျဖစ္ေလသည္ဟုဆိုေသာ္
မေကာင္းေလတကား။

ထားေလေတာ့။ ထူးျခားမႈတို႔ကို ဆိုေလမည္။ ထမင္းကိုစားရာ၌ ျမန္မာတို႔သည္ တရုတ္တို႔လိုတူႏွင့္
မစား အိႏိၵယတိုင္းသားတို႔လို လက္ႏွင့္သာစားကုန္၏။ ဆီျပန္ ဟင္းခ်က္ရာ၌ကား အိႏိၵယနည္းကို
အမ်ားစု ယူေလ၏။ အသီးအရြက္ေၾကာ္ရာ၌ တရုတ္နည္းကိုယူေလ၏။ ေခါက္ဆြဲကိုတီထြင္သူမွာ
တရုတ္ဟုတ္ေသာ္ညား ေခါက္ဆြဲကိုသုတ္သူမွာ ျမန္မာျဖစ္ခ်ိန္႔မည္။ မုန္႔ဟင္းခါးသည္ ျမန္မာတို႔၏
မူရင္း အစာ မဟုတ္ႏိုင္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း မုန္႔ဟင္းခါးကို သုတ္သူမွာ ျမန္မာတို႔ပင္တည္း။
အိႏိၵယနည္းကိုယူေသာ္လည္း အနံ႔အရသာ၌ကား အိႏိၵယတို႔ေလာက္ မျပင္းထန္။ တရုတ္နည္းကို
ယူေသာ္လည္း တရုတ္အရသာထက္ ပို၍ေလးမွ ႀကိဳက္ျပန္၏။

“မုန္႔ဋီကာ”

မုန္႔ပဲသြားေရစာကိစၥကား အေတာ္ရွင္းရန္ ခက္ေပလိမ့္မည္။ ယဥ္ေက်းမႈမည္သည္ အားေကာင္းရာမွ
အားနည္းရာသို႔ စီးဆင္း၏ဟူ၍ ဆိုရိုးရွိေလသလို၊ အခ်ိန္ၾကာေသာ္ ေရာေႏွာတတ္သည္မွာ ဓမၼတာဟု ေျပာသည္မ်ားလည္းရွိကုန္၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္လင့္ ကစား။ ျမန္မာမုန္႔မ်ားႏွင့္ အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္တို႔၏
မုန္႔မ်ားကား တူကုန္၏။ ဆင္ကုန္၏။

ဘယ္က ဘယ္ပံုျမစ္ဖ်ားခံလာၾကသည္ မသိ။ ထန္းလွ်က္ႏွင့္လုပ္ေသာမုန္႔မ်ား ကား ျမန္မာတြင္မက ထိုင္း၊လာအို၊ဗီယက္နမ္၊ကေမၻာဒီးယား၊မေလးရွားတို႔တြင္ လည္းရွိ ေလသတတ္။ ျမန္မာမုန္႔မ်ားႏွင့္
တူေလသတတ္။ ပဲႏွင့္လုပ္ေသာမုန္႔မ်ား၊ ေကာက္ညွင္းႏွင့္လုပ္ေသာ မုန္႔မ်ားသည္လည္း ထိုနည္း၎
ပင္။ ေကာက္ညွင္းသံုး စြဲမႈမွာ တရုတ္ဘက္ကလာသည္ထင့္။ ထားေလေတာ့ ခ်ဥ္ငံစပ္ၾကေပဦးစို႔။

“ခ်ဥ္ငံစပ္ယဥ္ေက်းမႈ”

စားဖြယ္တခုကို ခ်ဥ္ငံစပ္ျဖစ္ေလမွႀကိဳက္ေတာ္မူေသာလူတို႔သည္ကား ရွားေလ၏။ ျမန္မာတို႔၏
ခ်ဥ္ငံစပ္ဟင္းမ်ားကို အိႏိၵယတို႔ကိုလည္း ဧည့္ခံဖူး၏။ တရုတ္မ်ားကို လည္းဧည့္ခံဖူး၏။ ထိုင္း၊ လာအို အစရွိသည္တို႔ကိုလည္းဧည့္ခံဖူး၏။ အေနာက္ တိုင္းသားမ်ားကိုလည္း ဧည့္ခံဖူး၏။ ၎တို႔၏မွတ္ခ်က္
ကား တခုတည္းပင္။ ျမန္မာဟင္းကား ျပင္းထန္သည္ ဟူသတတ္။

ဤအခ်က္ကို ေထာက္ရႈေသာ္ ျမန္မာတို႔သည္ကား အျပင္းႀကိဳက္မ်ားပင္ျဖစ္ေလသည္တည္း။
အရသာျပင္းျပင္းႀကိဳက္သူတို႔၏ စိတ္ဓါတ္မ်ားကား ျပင္းထန္ပါ၏ေလာ။ အျပင္းဓါတ္ႀကိဳက္သူတို႔၏
သဘာ၀ကိုတုန္႔ျပန္ပံုကား မည္သို႔နည္း။ ၎တို႔ဖန္တီး သည့္ လူ႔ပါတ္၀န္းက်င္ကား မည္သို႔နည္း။
ဆိုင္၏ေလာ၊ မဆိုင္၏ေလာ မသိတတ္ေလ။

ျမန္မာအသုတ္ဆိုင္မ်ားအနီး ေရာက္သြားပါက ၾကားရမည့္အသံမ်ားမွာကား ဟင္းခ်ိဳ၊ ဟင္းခါး
အဆစ္ေတာင္းသည့္ အသံမ်ားမတိုင္မီ ခ်ဥ္ငံစပ္ေလးလုပ္ေပးေနာ္။ သို႔တည္းမဟုတ္ ခ်ဥ္ခ်ဥ္၊ ငံငံ၊
စပ္စပ္ေလး သုတ္ေပးေနာ္ဟူေသာအသံမ်ားပင္ျဖစ္ခ်ိန္႔မည္။ ျမန္မာ တို႔သည္ကား အစာစားလွ်င္
ေခၽြးကေလးစို႔လာမွ ေအာင္ျမင္စြာစားေသာက္ျခင္းအမႈကို ျပဳရာသည္ဟု မွတ္ယူတတ္သူမ်ားပင္တကား။