ဟာသ

ဒို႔ဆီမွာက လူေတြကို ရယ္ေအာင္လုပ္တာလည္း ျပစ္မႈႀကီးႀကီးတခုပဲ ။

ဇာဂနာ။ သူဟာ လူရႊင္ေတာ္ ျပည္သူေတြကို ေပ်ာ္ေတာ္ဆက္မိလို႔ အခု

ေထာင္နန္းစံရေပါ့ ။

ဒို႔ဆီမွာက လူေတြကို ေၾကာက္ေအာင္လုပ္ရင္ေတာ့ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္

အစိုးရတက္လုပ္ေပါ့ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးတဲ့ သူက အာဏာရွင္ ျပည္သူေတြကို ဒုကၡေပးလြန္းေတာ့
ေနျပည္ေတာ္မွာ စံရတယ္ ။

ဟာသပဲ ဒို႔ဆီမွာ ။

ေပ်ာ္ခ်င္သူမ်ား ေထာင္ထဲသြား ဆိုုတဲ့သေဘာ။ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ရယ္ရတယ္ ။

(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)

ဦးႀကီးပု ေနာက္ဆက္တြဲ

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္ ၾသဂုတ္လတုန္းက ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ၅၀၀ ဆိုတဲ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္စာအုပ္ကိုေရးသားခဲ့သူ ဦးႀကီးပုအေၾကာင္း အစပ်ိဳးခဲ့ၿပီး တို႔လို႔တန္းလန္းနဲ႔ ဆက္မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ။ အခုျပန္စပါ့မယ္။ မဖတ္ရေသးသူမ်ား ပို႔စ္အေဟာင္းကိုသာ ျပန္ၾကည့္ၾကေပေရာ့။

ဦးႀကီးပုအေၾကာင္းကိုဘာေၾကာင့္ေရးရသလဲဆိုတာကိုရွင္းပါ့မယ္။ ႏိုင္ငံျခားေရာက္လာေတာ့ ျမန္မာ အစားအေသာက္ကို ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းမွန္မွန္ကန္ကန္နဲ႔ ခ်က္ဖို႔ႀကိဳးစားတဲ့အခါ အဆင္တေျပျဖစ္ ေစတဲ့စာအုပ္ရွားပါးလြန္းတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတာက တခ်က္။ ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာရွိတဲ့၁၉၉၄ ခုႏွစ္က ျပနၿ္ပီး ပံုႏွိပ္တဲ့ ဦးႀကီးပုရဲ ႔စာအုပ္မွာက ဒႆမအႀကိမ္လို႔ေရးထားပါတယ္။ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ထုတ္ေ၀တာဘယ္တုန္းကလည္းဆုိတာ မသိရပါ။ ႏိုင္ငံေက်ာ္ပုဂိၢဳလ္ တေယာက္ရဲ ႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီထက္ပိုၿပီးသိသင့္တယ္လို႔ယူဆတာကတခ်က္။ ေနာက္တခ်က္က ျမန္မာ့ဟင္းလွ်ာ ခ်က္ျပဳတ္နည္းေတြကို ႏိုင္ငံတကာအဆင့္မွီမွတ္တမ္းတင္ ထုတ္ေ၀တာမ်ိဳးရွိသင့္ၿပီလို႔ယူဆၿပီးေရးရ တာပါပဲ။ ဒီစာအုပ္ေရးၿပီးႏိုင္ငံတကာကိုတင္ပို႔ေရာင္းခ်ဖို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံတကာက ခ်က္နည္းျပဳတ္ နည္းစာအုပ္ေတြ ကိုေလ့လာၿပီး ကိုယ့္နည္းကိုယ့္ဟန္နဲ႔ ေခတ္မီွမွီဖန္တီး ဖို႔ေျပာတာပါ။

ဟိုတေလာကပဲ ဘေလာ့ဂါေလာရွည္က ငါးထမင္းနယ္လုပ္နည္းကိုဓါတ္ပံုနဲ႔တကြ စံနစ္တက်ေဖၚျပ ေပးထားတာကို ေတြ႔ရလို႔၀မ္းသာရပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာလည္း ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းေလး ေတြေတြ ႔ရတတ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့အစားအစာခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း ဘေလာ့ဂ္တခုသီးသန္႔ရွိရင္ေကာင္း မွာပဲလို႔လည္း ထင္မိပါတယ္။ ႀကံဳတုန္း ေၾကာ္ညာကပ္ရရင္ လုလုရဲ ႔ေမတၱာရပ္၀န္း မီးဖိုေဆာင္ ဆိုတဲ့ ဘေလာ့ဂ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ ႔မိသမွ်အေကာင္းဆံုး ျမန္မာအခ်က္အျပဳတ္ဘေလာ့ဂ္တခုပါပဲ။ လိပ္စာက lulucooking.blogspot.com ပါ။ အရသာအရွိဆံုး ျမန္မာဘေလာ့ဂ္ ဆိုပါေတာ့။

ကၽြန္ေတာ့ဆီမွာ ဦးႀကီးပုစာအုပ္အပါအ၀င္ ျမန္မာျပည္ထုတ္ခ်က္နည္း ျပဳတ္နည္းစာအုပ္သံုးအုပ္ရွိပါ တယ္။ ဦးႀကီးပုစာအုပ္က အေကာင္းဆံုးပါ။ တျခားစာအုပ္ေတြထက္ လက္ေတြ ႔ပိုက်ပါတယ္။ အေသး ပိုစိတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီထက္ပိုၿပီးခ်က္ျပဳတ္သူအတြက္ အလြယ္တကူျဖစ္ေအာင္ ရွင္းလင္းျပလို႔ရပါ ေသးတယ္။ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း စာအုပ္ ဆိုတာ အၿမဲတမ္း ထပ္မံျဖည့္စြက္ခ်က္ေတြနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ထုတ္ေ၀ ေနရမယ့္စာအုပ္မ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးႀကီးပုစာအုပ္က ေတာ့ တႀကိမ္ထဲနဲ႔တင္ ကိစၥျပတ္ေနပါတယ္။ ဦးႀကီး ပုကိုအျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ပါ။ သူ႔ရဲ ႔မိသားစု၀င္မ်ားကျဖစ္ေစ၊ ဦးႀကီးပု စာအုပ္နဲ႔သက္ဆိုင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ မ်ားကျဖစ္ေစ အားနဲခ်က္ေတြကိုထပ္ျဖည့္ၿပီးထုတ္ေ၀မယ္ဆိုရင္ ပိုေကာင္းပါလိမ့္ မယ္။

တခ်ိဳ ႔က ေစာတက တက္ၾကတာရွိပါတယ္။ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းမွာ သင့္ရံုထည့္ပါတို႔၊ အနည္းငယ္ ထည့္ပါတို႔ဆိုတဲ့ အေရးအသားမ်ိဳးကိုမႀကိဳက္ၾကပါဘူး။ အတိုင္းအဆကိုအနီးစပ္ဆံုးသိခ်င္ၾကပါတယ္။ ဘယ္ေလာက္က သင့္မွန္းမသိလို႔ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း၀ယ္ဖတ္ပါတယ္။သင့္ရံုတို႔၊အနည္းငယ္တို႔ဆို ေတာ့ဘယ္လိုဆက္စခန္းသြားရမွန္းမသိျဖစ္တတ္ၾက လို႔ပါ။ ဟုတ္သင့္သေလာက္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္။ဒါေတြကိုျပဳျပင္ၿပီးပိုေကာင္းေအာင္လုပ္ရင္လူေတြပိုႀကိဳက္ၾကပါလိမ့္မယ္။

ျမန္မာ့စာအုပ္ထုတ္ေ၀ေရးေလာကမွာ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းစာအုပ္ေတြက ဘာလို႔ရွားပါးရတာပါလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသေလာက္ အုပ္၂၀ေလာက္ေတာင္မရွိဘူးလို႔ထင္ပါတယ္။ ေစ်းကြက္မရွိလို႔ လား။ ျမန္မာေတြက အားလံုးခ်က္တတ္ျပဳတ္တတ္ေတြျဖစ္ေနလို႔ ဒီစာအုပ္ေတြမလိုတာလား။ ျမန္မာ ေတြကဟင္းခ်က္နည္းေကာင္းေကာင္းကို ေလ့လာၿပီးမခ်က္ခ်င္ၾကတာလား။ ေသေသခ်ာခ်ာေရးသား ထုတ္ေ၀မယ့္သူေတြရွားပါးလြန္းတာလား။ ျမန္မာျပည္မွာ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္းစာအုပ္တင္ ရွားပါးတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခ်က္ျပဳတ္နည္းသင္တန္းေတြပါ ရွားလြန္းတယ္လို႔ထင္ပါ တယ္။ တခ်ိဳ ႔တိုင္းျပည္ေတြဆို ခ်က္ျပဳတ္နည္းရုပ္သံလိုင္းက သီးသန္႔ေတာင္ထုတ္လႊင့္ရတာပါ။ အာရွထဲကပဲ ဂ်ပန္ဆိုရင္ အခ်က္အျပဳတ္ရုပ္သံ လိုင္းကလူၾကည့္အမ်ားဆံုးပါ။ ခ်က္တာျပဳတ္တာဟာစည္းစိမ္ တမ်ိဳး၊ အနားယူအပမ္းေျဖမႈတမ်ိဳး လို႔သေဘာထားၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီမွာကေတာ့ ခ်က္တာ ျပဳတ္တာက အလုပ္ႀကီးတခုပါ။ေစ်းကိုလည္း ေန႔စဥ္သြားရတာ အလုပ္တခုပါ။ အိမ္ရွင္မမ်ားနဲ႔ ခ်က္ ျပဳတ္သူ အိမ္ရွင္ထီးမ်ားညီးညဴၾက တဲ့ကိစၥပါ။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဟင္းတခြက္ေကာင္းလို႔ကေတာ့ လူတိုင္း သေဘာက်မွာမလြဲ။ ဟင္းေကာင္းေႂကြးေကာင္းစားႏိုင္ဖို႔ ခ်က္နည္းျပဳတ္နည္း လုပ္ၾကစို႔ဆိုတဲ့ အမ်ိဳး သားေရးဦး တည္ခ်က္နဲ႔အညီ ေရွ ႔ဆက္ခ်ီတက္ၾကမယ္ဆိုရင္ျဖင့္ သာယာ၀ေျပာတဲ့ေလာကသစ္ ႀကီးဆီ ေရာက္ရမည္မွာဧကန္ပင္ဆိုၿပီး အဆံုးသတ္လိုက္ပါေတာ့မယ္။ ဦးႀကီးပု က်န္းမာပါေစ။

(ရုပ္ပံုကို ဂူဂလ္က ရွာယူပါတယ္)

ေမာင္လူမွိန္ေနာက္ဆက္တြဲ

ကိုလူမွိန္အေၾကာင္းအစပ်ိဳးၿပီး စာေတာ္ေတာ္နဲ႔ဆက္မေရးျဖစ္ပါ။
အခု ျပန္ဆက္ပါ့မယ္။ မဆက္ခင္ ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ အေၾကာင္းကို ဘာလို႔ေရးရ သလဲ ဆိုတာကို္ ရွင္းပါဦးမယ္။ သူ႔ရဲ႕ စရိုက္ သဘာ၀ တခ်ိဳ ႔နဲ႔ စိတ္၀င္စားစရာ အျဖစ္အပ်က္ တခ်ိဳ ႔ကို စာဖတ္သူေတြဆီမွ် ေ၀ေပးခ်င္တာက တေၾကာင္း။ ျမန္မာ့ ကဗ်ာေလာကမွာ မွတ္ေလာက္သားေလာက္ေအာင္၊ေနာင္လာ ေနာက္သားေတြ အေပၚ ၾသဇာေညာင္းေလာက္ေအာင္ ကိုလူမွိန္ရဲ႕ ဖန္တီး မႈေတြက အႀကီးအက်ယ္ မရွိခဲ့ေပမဲ့လည္း သူ႔ေခတ္သူ႔အခါက ဘယ္လို အေနအထိုင္ေတြနဲ႔ ျမန္မာ အႏုပညာသမား တေယာက္၊ ကဗ်ာသမားတေယာက္ ရွင္သန္ျဖတ္သန္းခဲ့သလဲဆိုတာ ပံုၾကမ္း ေလာက္ျပန္ျမင္ရရင္ပဲမဆိုးဘူးလို႔ ထင္မိတာကတေၾကာင္း။ ကိုလူမွိန္ကိုသတိရေနမိလို႔က တေၾကာင္းေပါ့။

ကဗ်ာဆရာေမာင္လူမွိန္ဟာ ျမင္းၿခံၿမိဳ႕ကပါ။ ျမင္းၿခံသား ဟုတ္မ ဟုတ္ေတာ့မသိ။ သူက ြယ္လြန္ေတာ့လည္း ျမင္းၿခံမွာပါပဲ။ ဗီယက္နမ္ စစ္ပြဲကာလ။ အေမရိကန္ရဲ ႔ က်ဴး ေက်ာ္မႈကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ေရး ၾကတဲ့အထဲ ေမာင္လူမွိန္တို႔လည္း ထင္ထင္ရွားရွားပါပါတယ္။ ေမာင္လူမွိန္တို႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္တို႔ဟာ ေခတ္ၿပိဳင္ ကဗ်ာဆရာေတြ။ “ေတာ္လွန္ကဗ်ာ”ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကို ေပါင္းၿပီးေရးခဲ့၊ ထုတ္ခဲ့ၾကသူေတြ ေပါ့။ ျမန္မာ့ေခတ္ေပၚကဗ်ာလမ္းမွာ သတိျပဳမိေအာင္မွတ္တိုင္ထူႏိုင္ခဲ့ တဲ့စာအုပ္တအုပ္ပါ။

ေမာင္လူမွိန္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆံုတဲ့ အခ်ိန္က ၁၉၉၀ပါတ္၀န္းက်င္။ မႏၱေလးမွာ။ စာေရးဆရာ ေဇာ္မ်ိဳးသက္နဲ႔အတူ ရန္ကုန္ကေန မႏၱေလးကို ေမာင္လူမွိန္ တက္လာပါတယ္။ ေဇာ္မ်ိဳးသက္က အခ်စ္၀တၳဳေရးတဲ့သူဆို ေပတဲ့ ကဗ်ာသမားေတြ အေပၚသံေယာစဥ္ သိပ္ႀကီးတယ္။ သူ႔၀တၳဳ တပုဒ္ကို ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာ ေမာင္သက္ခိုင္ကမႏၱေလးတက္ၿပီး ဗီဒီယို ရိုက္တယ္။ ေဇာ္မ်ိဳးသက္ပဲ ဇတ္ညႊန္းခြဲတယ္။ အဲဒီဗီဒီယိုအဖြဲ႔နဲ႔ လူမွိန္ ကိိုေခၚခဲ့တာ။ နန္းေရွ ႔၊ေအာင္ေတာ္မူအရပ္က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တခုမွာ တည္းၾကတယ္။ တမနက္။ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ထိုင္ေငးေနတဲ့ ကိုလူ မွိန္ကို ကိုေဇာ္မ်ိဳးသက္ကပဲမိတ္ဆက္ေပးတယ္။

အသားခပ္ညိဳညိဳ၊ အျဖဴတ၀က္အမဲတ၀က္ဆံပင္ေတြက ေခြေခြေလွ်ာ့ ေလွ်ာ့။ႏွာတံေပၚေပၚ၊ မ်က္လံုးမ်က္ဖန္ ေကာင္းေကာင္းဆိုေပမယ့္သူ႔ မ်က္လံုးေတြကရီေ၀ေ၀။ မ်က္ႏွာမွာ အၿမဲလိုလိုၿပံဳးေရာင္သန္းေန တတ္တယ္။ ေဆးေပါ့လိပ္ ႀကိဳက္တယ္။ လက္ဘက္ရည္ႀကိဳက္တယ္။ အရက္ႀကိဳက္တယ္။ စကားေျပာရင္ ခပ္ေအးေအး။ ေလသံကလည္း ခပ္ေျဖးေျဖး။ ႏူးညံ့တဲ့သူ။ သေဘာေကာင္းတဲ့သူ။ခင္ဖို႔ေကာင္းတဲ့သူ တဦးပါ။ လြယ္အိတ္။ ေဘာပင္။ ေဆးေပါ့လိပ္စတဲ့ျမန္မာကဗ်ာဆရာေတြ ရဲ ႔အေဆာင္အေယာင္ေတြအားလံုးလိုလိုသူ႔မွာရွိပါတယ္။

စကား၀ိုင္းေတြမွာ တက္တက္ႂကြႂကြနဲ႔ေခါင္းေဆာင္ေဆြးေႏြးတတ္သူ မဟုတ္။ လြဲေခ်ာ္ေနၿပီထင္မွ ၀င္ေထာက္ ေပးတတ္တဲ့သူ။ ေကာင္းတဲ့အ ခ်က္ကို အသိမွတ္ျပဳေထာက္ခံတတ္တဲ့သူ။ လူယဥ္ေက်းေတြရဲ ႔စရိုက္ အျပည့္ရွိတဲ့သူပါ။

ကဗ်ာဆရာဆိုေပမယ့္ ကဗ်ာပဲေရးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ပန္းခ်ီလည္းဆြဲပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ပန္းခ်ီဆြဲစားသူမဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ရဲ ႔ပံုတူခဲျခစ္ေကာက္ ေၾကာင္းတခ်ိဳ ႔ေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ အဆင့္ရွိသူတဦးပါ။ သူ႔နယ္။ ျမင္းၿခံ ဘက္မွာ ျပဇတ္ေတြ၊ သီခ်င္းေတြလည္းေရးပါသတဲ့။ ႏိုင္ငံေရးလည္း စိတ္၀င္စားသူပါ။ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးသမား။ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားသူ တဦးလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္အခါကသူ ေရွာင္တိမ္းေနတဲ့ကာလပါ။

သိရသေလာက္ အိမ္ေထာင္မရွိပါ။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာသိပ္ေျပာသူ မဟုတ္။ ေမာင္လူမွိန္ခ်ီးမႊန္းခန္းလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ အဆင္မေျပတာတခ်ိဳ ႔ ဆက္ပါမယ္။ တေနကုန္တေနကမ္းအရက္မူးေနတဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္အရက္ သမားမဟုတ္ေပမယ့္ ကိုလူမွိန္က ေန႔စဥ္လိုလိုအရက္ေသာက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႔စဥ္က ေန႔တိုင္းခ်ပါတယ္။အရက္စြဲေနသူလို႔ေျပာရင္ ရပါတယ္။ အရက္မူးရင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ျဖစ္လာတာကလြဲၿပီး ေအာ္လား ဟစ္လားလုပ္သူမဟုတ္။ ေပါက္ကြဲတတ္သူမဟုတ္။ၿငိမ္းခ်မ္းသူပါ။

အတည္တက်ေနထိုင္တတ္သူမဟုတ္။လြင့္ပါးေနတတ္သူ။ အေဖၚရွိရင္နယ္စံုလိုက္တဲ့သူ။ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈနည္းပါးတဲ့သူ။ လူေအး။ဒီလိုလူတေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခင္ပါတယ္။ အရက္ေန႔ တိုင္းေသာက္၊ ႀကံဳတဲ့အရက္ေသာက္၊ႀကံဳတဲ့ေနရာေသာက္။ ႏွစ္ရွည္လ မ်ားႀကံဳသလိုေလလြင့္ ေနတတ္တဲ့သဘာ၀နဲ႔ အႏုပညာထုတ္လုပ္မႈ နည္းပါးတာကိုေတာ့ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ပါ။ ကဗ်ာသမား၊စာသမားမွာ ေဘာပင္နဲ႔စာရြက္ရွိရင္အႏုပညာခင္းက်င္းလို႔ရေနပါၿပီ။ ၀င္ေငြရတဲ့ တျခား အလုပ္အကိုင္ မရွိတဲ့အခါမွာ စာေတြကဗ်ာေတြကိုအာရံုစိုက္ဖန္ တီးေနေစခ်င္ပါတယ္။ ဒီလိုမဟုတ္ေတာ့ ဘ၀ကႏြမ္းပါးလွပါတယ္။ အမွီအခိုအၿမဲလိုအပ္ေနသူလိုျဖစ္ေနပါတယ္။ လူျပင္းတေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ ဘ၀ကိုေရစုန္ေမွ်ာေနသူလို ျဖစ္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ ပါ။ ကိုလူမွိန္က ကၽြန္ေတာ့ထက္ အမ်ားႀကီး ႀကီးပါတယ္။ သူ႔ကို ဆံုးမ သလို ေလသံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာရင္လည္း သူက ေစာတကမတက္ပါဘူး။ ခပ္ေအးေအးပါပဲ။ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပါပဲ။ သူ႔အၾကည့္ကေတာ့ ဘ၀ကမင္းထင္ သလိုမဟုတ္ဘူး လို႔ေျပာေနသလိုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေျပာတဲ့သူပဲ ျပန္ၿပီးအားနာရေလာက္ေအာင္ သေဘာေကာင္းတဲ့သူပါ။

တရက္။ မႏၱေလးက လူထုစာအုပ္တိုက္ကို ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ကိုလူမွိန္သြား ၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာဘယ္လိုေရာက္လာမွန္းမသိရတဲ့ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္က ပလက္ေဖါင္းေပၚကေန ဟဲ့ေကာင္မႀကီးလို႔လွမ္းေအာ္ပါတယ္။ ကိုလူမွိန္လည္း၀မ္း သာသြားပါတယ္။ မဆံုျဖစ္ၾကတာၾကာၿပီဆိုပဲ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ အရက္ဆိုင္သြားဖို႔ဆံုးျဖတ္ၾကပါတယ္။ ကိုေခ်ာႏြယ္က လည္း အေသာက္သမားပဲ။ အရက္ေကာင္းေကာင္းတိုက္မယ္ဆိုၿပီး အနီဆိုင္ကိုေခၚသြားပါတယ္။အနီဆိုတာအရက္ျဖဴမဟုတ္၊အစိုးရ ထုတ္ ဘီအီးဒီစီမဟုတ္၊ ေတာအရက္မဟုတ္။ (ဒီကေန႔ကေလးမ်ား မသိမွာဆိုးလို႔ရွင္းျပတာပါ)

ေမာင္လူမွိန္၊ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္၊ ကၽြန္ေတာ္။ ပူေလာင္လွတဲ့မႏၱေလး ေန႔လည္ခင္းႀကီးမွာ အရက္ေသာက္ၾကပါၿပီဗ်ား။ အဲဒီအခါက ကိုေခ်ာ ႏြယ္က ေရလွ်ံေနတဲ့ကာလ။ မွတ္တမ္းတင္ ဗီြဒီယိုထုတ္လုပ္ေရးတခုမွာ အႏုပညာညႊန္ၾကားသူ။ ပံုမွန္၀င္ေငြရွိသူ။ ကိုလူမွိန္က ေလလြင့္သူ။ ကၽြန္ေတာ္ကရက္အကန္႔အသတ္မဲ့ ေက်ာင္းပိတ္ခံထားရသူ။ အခိုက္ အတန္႔ေလလြင့္ေနသူ။ အဲ့ဒီေန႔က အရမ္းမူးေအာင္မေသာက္ၾကပါ။ ေတြ႔ဆံုၾကလို႔အေပ်ာ္သေဘာ။ မူးရံု၊ အျမည္းစားေကာင္းရံုေသာက္ ၾကတာပါ။ စကားေျပာေကာင္းရံုဆိုပါေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္က ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ကဗ်ာေတြကို ခံတြင္းေတြ ႔တဲ့သူပါ။ ကိုလူမွိန္ကိုေတာ့ လူပုဂၢိဳလ္အရ ကိုေခ်ာႏြယ္ထက္ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ၿပီးခဲ့တဲ့လထုတ္ စာေပဂ်ာနယ္မွာပါလာတဲ့ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ ဆတ္သြားဆိုတဲ့ကဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဗ်ာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္မိသမွ် ဒီတပုဒ္ကေတာ့ ေခတ္ေပၚကဗ်ာေတြထဲမွာ၊ ေမာ္ဒန္ကဗ်ာေတြထဲမွာ ဂႏၱ၀င္ပဲလို႔ေျပာ လိုက္ပါတယ္။ ကိုေခ်ာႏြယ္က ထံုးစံအတိုင္း သူ႔အေပၚႏႈတ္ခမ္းကို တြန္႔ၿပီး ၿပံဳးပါတယ္။ ငါလုပ္တာပဲ၊ ေကာင္းမွာေပါ့ဆိုတဲ့ အၿပံဳးမ်ိဳးပါ။ အရက္ဆိုင္ကအထြက္။ ေမာင္ရင္က စာေပဂ်ာနယ္က ကဗ်ာေတြ ကို အကုန္မဖတ္ဘူး ထင္တယ္လို႔ ကိုလူမွိန္က ကၽြန္ေတာ့ကို လွမ္း ေျပာပါတယ္။ ဖတ္တာေပါ့လို႔ဆိုေတာ့။ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္ကဗ်ာက ေကာင္းပါတယ္တဲ့။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ထက္ေကာင္းတာကို အဖြင့္ကဗ်ာ တင္ ထားတယ္ေလတဲ့။ ဟာ ။ဟုတ္သားပဲ။ကိုလူမွိန္ရဲ ႔သဘာ၀သင္းကြဲ ဆိုတဲ့ကဗ်ာက ထိပ္ဆံုးကပါ။ ကိုေခ်ာႏြယ္ကိုအစြဲလြန္သြားလို႔သူ႔ကဗ်ာကို ခ်ီးမြန္းရမွန္းမသိခဲ့ဘူး။ သူ႔ကဗ်ာေလးကလည္းရွားရွားပါးပါး သိပ္ေကာင္း ပါတယ္။ သူ႔ကဗ်ာၿပီးမွ ကိုေခ်ာႏြယ္ရဲ ႔ဆတ္သြားလာတာပါ။ စာေပဂ်ာနယ္ ဟာ အဲဒီအခါက တကယ္ပဲအဆင့္ရွိတဲ့စာေပအႏုပညာေတြကိုေရြးၿပီးတင္ ဆက္ခဲ့တာပါ။ ကိုလူမွိန္ကို ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းအားနာ သြားပါတယ္။ ကိုလူမွိန္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေပ်ာ္ေအာင္ စလိုက္တာပါ။ ကိုေခ်ာႏြယ္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ေရာ အားလံုး၀ိုင္းရယ္ျဖစ္လိုက္တဲ့စကားပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရယ္တယ္ဆိုတာက ကိုလူမွိန္ေျပာတာမွန္တယ္လို႔၀င္ခံ လိုက္တာပါ။ မႏၱေလးေန႔လည္ခင္းကို ပူတယ္မထင္ၾကေတာ့ပါဘူး။

အခုေတာ့ ကိုေခ်ာႏြယ္ေရာ၊ ကိုလူမွိန္ေရာ ေလာကမွာ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က ကဗ်ာသမားေတြရဲ ႔ ဘ၀ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရတာ ရင္ေတာ့အေမာသား။ ထပ္ၿပီးဖတ္ၾကည့္ပါဦး ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ကဗ်ာ။

“သဘာ၀သင္းကြဲ”

စာ၊ခို၊က်ီးကန္း ပ်ံက်သမား။

ေရအိုင္ဘဲျဖဴ ေလွထိုးသား။

တီေကာင္ လယ္ထြန္စား။

(ေမာင္လူမွိန္)

ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခင္တဲ့ ကိုလူမွိန္ရဲ ႔ဓါတ္ပံု မေဖၚျပေပးႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းပါ။သူ႔ဓါတ္ပံုကလည္းစာနယ္ ဇင္းေတြမွာခပ္ရွားရွား။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္တြဲရိုက္ထားတဲ့ ဓါတ္ပံု အရင္ကရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက သိမ္းတဲ့အထဲပါသြား လို႔ပါ။ ျခေသၤ့တေကာင္ရဲ ႔ေျခေထာက္ေဘးမွာ လြယ္အိတ္တလံုး နဲ႔ ေဆးလိပ္ခဲေနတဲ့ ကိုလူမွိန္။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ေနကာ မ်က္မွန္ကို တတ္ၿပီးဓါတ္ပံုရိုက္တယ္။ သူက လူေခ်ာဗ်။

(ကိုလူမွိန္ေနေကာင္းပါေစ)

ေမာ္စကိုနဲ႔နယူးေယာက္

ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ပိုင္းကပဲ စကားစပ္ရင္းေျပာမိၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ ျမန္မာျပည္က ပညာရွင္တဦး အေမရိကန္ျပည္ကိုခဏတျဖဳတ္ ေရာက္ေနပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းေဟာဖို႔ ေျပာဖို႔ပါ။ သူကစီးပြါးေရးပညာရွင္ဆိုေတာ့ ျမန္မာ့စီးပြါးေရးအေၾကာင္း ေဟာတာေပါ့။ အေမရီကန္ အလည္ပိုင္းတကၠသိုလ္တခုမွာ ေဟာခဲ့ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတကၠသိုလ္မွာ ႏိုင္ငံတကာကလာ တဲ့ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားေတြမ်ားပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းအထူးေလ့လာေနၾကတဲ့
ႏိုုင္ငံတကာေက်ာင္းသားေတြလည္း ရွိသေပါ့။ ျမန္မာျပည္ကေရာက္လာတာ ပူပူေႏြးေႏြးႀကီး
ရွိေနတဲ့ေဘာဂဆရာကို ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက စိတ္၀င္တစားရွိလွပါသတဲ့။

တရက္။ အဲဒီဆရာနဲ႔ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြစားၾကေသာက္ၾကရင္း ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း
ေရာက္တတ္ရာရာေျပာၾကပါ သတဲ့။ အဲဒီမွာ ရုရွားျပည္ကလာတဲ့ေက်ာင္းသားတေယာက္က
အမွတ္မထင္ ဆရာ့ကိုလွမ္းေမးလိုက္သတဲ့။ ဘယ့္နဲ႔ေၾကာင့္ဒီေလာက္အျဖစ္ဆိုးတဲ့ အင္းစိန္ အက်ဥ္းေထာင္ကို ေမာ္စကိုလို႔ေခၚၾကတာလဲဆရာတဲ့။ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း စကားတေဖာင္
ေဖာင္နဲ႔ေျပာတတ္တဲ့ အညာသားေဘာဂဆရာ ရုရွားေက်ာင္း သားရဲ ႔အေမးကို မေျဖႏိုင္ခဲ့ပါဘူးတဲ့။

အဲဒီဆရာကေဟာေျပာပြဲၿပီးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ၿမိဳ ႔ကို လွည့္၀င္လာတုန္း ဒီေမးခြန္းကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုျပန္ေမးပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ ႔ စကား၀ိုင္းမွာ ေမာ္စကိုၿမိဳ ႔ ႔ ေတာ္မွာႏွစ္အေတာ္ၾကာ အလုပ္သြားလုပ္ဖူးတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးတဦးလည္းရွိေနတယ္။ တိုက္ဆိုင္ ခ်င္ျပန္ေတာ့ စကား၀ိုင္းမွာ အမ်ားစုက အင္းစိန္ေထာင္ထြက္ေတြ။ ရုရွားေက်ာင္းသားရဲ ႔ ေမးခြန္းကို မေျဖႏိုင္ၾကျပန္ဘူး။ သူ႔အေနနဲ႔ကလည္း တကယ္ပဲေမးသင့္တဲ့ေမးခြန္းပါ။ တိုင္းျပည္မွာအထြဋ္အျမတ္ ထားတဲ့ၿမိဳ ႔ေတာ္ရဲ ႔အမည္က နာမည္ဆိုးလွတဲ့ကမၻာေက်ာ္အက်ဥ္းေထာင္ျဖစ္ ေနရသလဲေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က ေထာင္မက်ဖူးေပမယ့္ ၾကားဖူးတာကို၀င္ေျပာပါတယ္။ တကယ္ဟုတ္၊ မဟုတ္ေတာ့ မသိဘူးဆရာ။ ၾကားဖူးတာေျပာရရင္ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္ လစ္ေခတ္မတိုင္ခင္ကအင္းစိန္ေထာင္ကိုု ေမာ္စကိုလို႔မေခၚေသးဘူး။ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္အလည္ပိုင္းေလာက္မွေမာ္စကိုျဖစ္လာတာ။ ဘာေၾကာင့္တုံး ဆိုေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္မွာ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဗကပေတြကိုအႀကီးအက်ယ္ဖမ္းတယ္ မဟုတ္လား။ ဗကပေလာကမွာက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူဆို ရုရွားကိုပညာေတာ္ သင္လႊတ္သတဲ့။ေမာ္စကိုၿမိဳ ႔ကိုလႊတ္သတဲ့။ ရုရွားကဂႏၱ၀င္ကြန္ျမဴနစ္ႏိုင္ငံႀကီး မဟုတ္လား။ ရုရွားျပန္၊ ေမာ္စကိုျပန္ကြန္ျမဴနစ္ဆို ဗကပေတြထဲမွာေခါင္းတလံုး ပိုျမင့္ပါသတဲ့။ ေမာ္စကိုဆိုတာ ျမန္မာ့ကြန္ျမဴနစ္မ်ားရဲ ႔ မဟာအိပ္မက္ႀကီး တခုပါတဲ့။ အဲဒီအခါကေပါ့။ ဒီေန႔မွာေတာ့ေမာ္စကိုဆိုတာက ျမန္မာစစ္ဗိုလ္မ်ားအတြက္အိမ္မက္ ျဖစ္သြားၿပီထင္ပါရဲ ႔။

အဲဒီဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကပဲေပၚလာတဲ့စကားတခုရွိပါေသးတယ္။ ေထာင္ဆိုတာ ဘ၀တကၠသိုလ္တဲ့။ ဗကပေတြေထာင္က်ေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ကအဓိကေပါ့။ ဒီေတာ့အင္းစိန္ေထာင္ကိုလည္း ဘ၀တကၠသိုလ္လို႔ေခၚၾကပါသတဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ရုရွားကို မေရာက္ပဲ အင္းစိန္ေထာင္ေရာက္လာၾကတာကို သေရာ္တဲ့သေဘာနဲ႔ အင္းစိန္ ေထာင္ကိုေမာ္စကိုလို႔ေခၚၾကပါသတဲ့။ ဒါကကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးတာပဲလို႔ေျပာေတာ့။ ဟုတ္လိမ့္မယ္ဗ်လို႔သံုးသတ္ၾကပါတယ္။ ဟုတ္ခ်င္မွလည္းဟုတ္ပါလိမ့္မယ္။

ရန္ကုန္၃၃လမ္းထဲက ဓမၼာရံုေဘးမွာကပ္ဖြင့္ထားတဲ့တဘက္ရပ္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ကေလးရွိပါေရာလား။ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ အၿမဲလိုလိုရွိၾကလို႔ အဲဒီေနရာကိုေလထန္ကုန္းလို႔ေခၚၾကတယ္ေလ။ ေလထန္ကုန္းက အေနာက္တိုင္း ဂႏၱ၀င္စာ ေပတခုျဖစ္တဲ့ Wuthering Heights ကိုျမန္မာျပည္က အထက္တန္းအဂၤလိပ္စာမွာ စၿပီးျပဌာန္းလိုက္တဲ့ကာလ။ အဲဒီစာအုပ္ကို ျမန္မာလိုေလထန္ကုန္းလို႔ေခၚၾကတဲ့ကာလ။ ဘယ္ပုဂၢိဳလ္က စလိုက္တယ္မသိ။၃၃လမ္းၾကားက လက္ဘက္ရည္ဆိုင္လည္း ေလထန္ကုန္းျဖစ္သြားပါေလေရာ။ ေတာ္ေတာ္လည္းအပ္စပ္တဲ့အမည္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ စာေပသမားမ်ား တယ္လည္းေလပမ္းၾကသကိုး။ အဲဒီဆိုင္က ေလထန္ကုန္း မျဖစ္ခင္နာမည္လံုး၀ တတ္မထားတဲ့ဆိုင္ေလးပါ။ အခုေတာ့သမိုင္း၀င္ဆိုင္ေလးတခုျဖစ္ေနပါေပါ့။ ထားပါေတာ့ ေမာ္စကိုကိစၥ ဆက္ၾကပါဦးစို႔။

ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ကုန္လို႔ စစ္အာဏာသိမ္းေခတ္လည္းေရာက္လာေရာ အင္းစိန္ ေထာင္က နာမည္သစ္တမ်ိဳးေျပာင္းလာပါသတဲ့။ ဒီတခါလည္း ကမၻာေက်ာ္ၿမိဳ ႔ ႀကီးတခုရဲ ႔နာမည္ပါပဲ။ နယူးေယာက္တဲ့။ အဓိပၸါယ္ကေတာ့ လူသစ္ေတြထပ္ၿပီး ေရာက္လာလို႔ ၊နယူးေတြေရာက္လာၾကလို႔၊ ဗကပကြန္ျမဴနစ္ေတြေနာက္ပိုင္း ရွစ္ဆယ့္ရွစ္ေက်ာင္းသားေတြ ေထာင္ထဲေရာက္လာၾကလို႔ဆိုပဲ။ အခုသံဃာေတာ္ ေတြေထာင္ထဲေရာက္လာေတာ့ အင္းစိန္ေထာင္ရဲ ႔ နာမည္ဘယ္လိုတြင္ေန သလဲဆိုတာ ေတာ့လက္လွမ္းမမွီလို႔မသိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ မိတ္ေဆြမ်ားရဲ ႔ အင္းစိန္ေထာင္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတမ်ားရွိရင္လည္း သိလိုပါေသးတယ္။ ေဆြးေႏြးေပးၾကပါဦး။ ရုရွားေက်ာင္းသားေလး ေက်နပ္သြားရေအာင္ေပါ့။

(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)

ဘေလာ့ဂ္ေသြးႂကြျခင္း

ၿပီးခဲ့တဲ့လပိုင္းေတြတုန္းက ဘေလာ့ဂ္ေရးဘေလာ့ဂ္ရာေတြ သိပ္မလုပ္ျဖစ္ပါ။ အာရံုမရလို႔ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ ျပန္ေရးေနျပန္ပါၿပီ။ မိတ္ေဆြဘေလာဂါတခ်ိဳ ႔က တြန္းလားထိုးလား လုပ္လာလို႔ ဘေလာ့ဂ္ေသြးႂကြလာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အာရံုလာတယ္ ဆိုပါေတာ့။

တခါတေလ အခ်ိန္ရလို႔ သူမ်ားဘေလာ့ဂ္ေတြကို လွ်ပ္တပ်က္သြားၾကည့္မိတဲ့အခါ။ သူမ်ား သားသမီးေတြ အေတာ္ေရးအားေကာင္းၾကသကိုးလို႔ အံ့ၾသမိ။ ကဗ်ာသန္သူကလည္း ကဗ်ာ ေတြေရးလိုက္တာမွ ေဟာတပုဒ္၊ ေဟာတပုဒ္။ စက္နဲ႔ထုတ္ေနသလား မွတ္ရ။ ၀တၳဳသမားက လည္း လွစ္ကနဲ၊လွစ္ကနဲ ေရးလိုက္တာ တရုတ္ဓါးသမားလိုပ။ သီခ်င္းသန္သူကလည္းသီခ်င္း၊ ဓါတ္ပံု သန္သူကလည္းဓါတ္ပံု ေ၀ေ၀ဆာဆာ၊ ေထြေထြျဖာျဖာ။ ဟုတ္ပ။ ဘေလာ့ဂ္တခုလုပ္ ထားမွေတာ့ ေရးမွေပါ့။ သားမွေပါ့။

တရက္က။ နာမည္ေက်ာ္ ျမန္မာဘေလာ့ဂါ တဦးနဲ႔စကားေျပာျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကိုေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့မွာလည္း ဘေလာ့ဂ္ရွိတယ္သိလားဆိုေတာ့ မသိတဲ့။ လိပ္စာေပးလိုက္ေတာ့ ေရာက္ဖူးသလိုပဲတဲ့။ ခင္ဗ်ားက ပံုမွန္မွ မေရးတာတဲ့။ လူဘယ္သိလိမ့္မတုံးတဲ့။ ဟုတ္ပ။ ဘေလာဂါဆိုတာ ပံုမွန္ေရးမွ လူသိမွာေပါ့။ လူသိေအာင္လို႔ ဘေလာ့ဂ္လုပ္ထားတာ မဟုတ္ လား။ အခ်င္းခ်င္း သိသမွ်၊ ႀကံဳသမွ် ေ၀ငွခ်င္လို႔ မဟုတ္လား။ အၿမဲလိုလို ပိတ္ထားတဲ့ေနရာကို ဘယ္သူက စိတ္၀င္စားပါ့မလဲ။ ဘေလာ့ဂ္တခုလုပ္ထားမွေတာ့ စိတ္၀င္စားေအာင္လုပ္ရ ေတာ့မွာေပါ့။ လုပ္သင့္တာေပါ့။

ဒါေပမဲ့ မိတ္ေဆြတို႔။ လူအမ်ားစိတ္၀င္တစားျဖစ္ေအာင္ လုပ္ရတဲ့ကိစၥက လြယ္မွတ္လို႔။ ေန႔စဥ္လိုလို ပံုမွန္ေရးေနေပမဲ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ မေကာင္းရင္ ဘာထူးမွာလဲ။ အေလ့အက်င့္ရွိရင္ လက္တက္လာလိမ့္မယ္။ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္းေတြ မ်ားမ်ားထြက္လာလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာပါ။ ထားပါေတာ့။ ဘေလာ့ဂ္ေသြးႂကြတဲ့အေၾကာင္း ဆက္ပါမယ္ခင္ဗ်ား။

လူဆိုတာ လႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ရွင္သန္ေနတာလို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ လႈန္႔ေဆာ္မႈက အမ်ားသား။ စား၀တ္ေနေရးအျပင္ တျခားလႈံ႕ေဆာ္မႈေတြကလည္း မနဲမေနာ။ မက္လံုးရွိမွ ထထႂကြႂကြရွိမယ္လို႔လည္း ဆိုၾကပါေသးတယ္။ မက္လံုးဆိုတာ လႈံ႕ေဆာ္မႈတမ်ိဳးေပါ့။ လႈံ႕ ေဆာ္မႈမွာလည္း အတြင္းလႈံ႕ေဆာ္မႈနဲ႔ အျပင္လႈံ႕ေဆာ္မႈဆိုၿပီး ရွိျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ျပႆနာက အတြင္းေရာ အျပင္ေရာလႈံ႕ေဆာ္မႈ က်ဆင္းတဲ့ေရာဂါ ဆိုပါစို႔။ အလားအလာမေကာင္းတဲ့ ေရာဂါေပါ့။ ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အသိမိတ္ေဆြေတြထဲက စာမေရးတာနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး မခံခ်င္ေအာင္ေျပာလာတာတို႔၊ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ထဲမွာ တခုခုလာၿပီး ကလိသြားတာတို႔၊ ရိသြားတာတို႔၊ တခုခုနဲ႔ ျမဴဆြယ္သြားတာတို႔ လုပ္လာၿပီဆိုပါေတာ့။ ဒီလိုလႈံ႕ေဆာ္မႈေတြရွိလာတဲ့အခါ ဘေလာ့ဂ္ေသြးမ်ား ႂကြလာရပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္သားမ်ား လႈပ္လာရပါတယ္။

တကယ္လို႔မ်ား ျမန္မာဘေလာ့ဂါအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး ထူေထာင္ၿပီး ၿပိဳင္ပြဲေတြလုပ္၊ ဆုေတြလာဘ္ေတြ ေပး။ ဒီလအတြက္ စိတ္ပ်က္စရာအေကာင္းဆံုး ျမန္မာဘေလာ့ဂါ ကေတာ့ ဘယ္သူဆိုတာမ်ိဳး။ သတ္ပံုအမွားဆံုးဘေလာ့ဂါက ဘယ္၀ါ ဆိုတာမ်ိဳး။ အေကာင္းဆံုး ကဗ်ာဆုတို႔၊ အေကာင္းဆံုး အက္ေဆးဆုတို႔ ခ်ီးျမွင့္မယ္ဆိုရင္။ ေငြသားေလးပါ မက္လံုးထည့္ေပးလိုက္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္လို ဘေလာ့ဂါငပ်င္းေတြပါ ေခါင္းေထာင္လာလိမ့္မယ္၊ ႏိုးၾကားလာလိမ့္မယ္၊ ဘေလာ့ေသြးမ်ား ႂကြရြလာ ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ထင္မိေၾကာင္းပါ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ ေဆြးေႏြးၾကပါဦး။

(ရုပ္ပံု၊ ဂူဂလ္)

အမည္မေဖၚလိုသူတဦး

ကၽြန္ေတာ္ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္စလုပ္ၿပီးမၾကာခင္မွာ မိတ္ေဆြတေယာက္က ဒါကခင္ဗ်ားရဲ ႔
ဘေလာ့ဂ္လားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မဟုတ္ဘူးလို႔ ညာေျပာလိုက္ပါတယ္။ သူက
သိပ္ေက်နပ္ပံု မရပါဘူး။ အခုေတာ့ သူ႔ကိုအမွန္အတိုင္း ေျပာလိုက္ပါၿပီ။ သူကလည္း
ဘေလာ့ဂါတဦးပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္မွာ ကိုယ္ဘယ္သူဆိုတာ ရွင္းမျပထားပါဘူး။
အခုသူ႔ရဲ ႔ဘေလာ့ဂ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလင့္ခ္ လုပ္ထားပါတယ္။ တေယာက္ကို တေယာက္ လင့္ခ္လုပ္ေပးတတ္ၾကတဲ့ ဘေလာ့ဂါေတြရဲ ႔ ယဥ္ေက်းမႈက ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းပါတယ္။

ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ အမည္မေဖၚလိုၾကတဲ့အေၾကာင္းပါ။ လူေတြဟာ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ တတ္ၾကပါတယ္။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္တတ္တာဟာ လူ႔သဘာ၀တခုပါ။ ျမန္မာေလာကမွာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေဖၚ မသူေတာ္ ဆိုတဲ့စကားကလည္း ရွိေနပါတယ္။ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္လည္း မသိပါ။ ေကာင္းတာလုပ္ေပမဲ့လည္း ကိုယ္လုပ္တာကို လူေတြသိပ္ မသိေစခ်င္တဲ့သေဘာ၊ မထင္ေပၚ ခ်င္ဘူး ဆိုသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ အေကာင္း လုပ္တာနည္းနည္း ထင္ေပၚခ်င္တာမ်ားမ်ား ဆိုသူေတြလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ ႔ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အေတြ ႔အႀကံဳ အရ ထင္ေပၚခ်င္သူက ပိုမ်ားလိမ့္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ အေမရိကန္ ေတြဟာ ထင္ေပၚေရးကို သိသိသာသာ ဦးစားေပးတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါ ငါလုပ္တာ။ ဒါ ငါသိတယ္ ဆိုတာေတြကို မၾကာခဏေျပာေလ့ရိွပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ၾကြားတယ္လို႔ ေျပာပါလိမ့္မယ္။ ဟုတ္တာေျပာတဲ့ကိစၥ ၾကြားတာမဟုတ္ဘူးလို႔ တခ်ိဳ ႔ကဆိုၾကပါလိမ့္မယ္။ တကယ္ရွိတာထက္ ပိုေျပာရင္လည္း ၾကြားတယ္လို႔ေျပာၾကပါတယ္။ လုပ္တာနဲနဲေျပာတာမ်ားမ်ားဆို လည္းၾကြား တယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ သိသာထင္ေပၚခ်င္တတ္ၾကတာလည္း လူ႔သဘာ၀ တခုပါ။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္ တတ္ျခင္းနဲ႔ ထင္ေပၚသိသာေအာင္ေနျခင္း ဘယ္ဟာက ပိုၿပီး ေကာင္းပါသလဲ။

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာ စစ္သူႀကီးမဟာဗႏၶဳလ မထင္မရွားဘ၀တုုန္းက သူ႔ကိုဘုရင္က သတိထားမိ ေအာင္ ညီလာခံတခုမွာ သူ႔ေဘးကပုဂၢိဳလ္ကို ဘာမေျပာညာမေျပာ တံေတာင္နဲ႔ ထၿပီး ေထာင္း ပါသတဲ့။ ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္ေတာ့ ဘုရင္က အေၾကာင္းစံုစမ္းရင္း ဗႏၶဳလကိုသိၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ေနရာ ေပးပါသတဲ့။ ဒီအျဖစ္အပ်က္က အမွန္ဟုတ္ မဟုတ္ မသိပါ။ ဒါေပမဲ့ ဒီကိစၥမွာ ျငင္းခုန္ စရာေတြ ရွိေနပါတယ္။ တခ်ိဳ ႔က ဗႏၶဳလရဲ ႔လုပ္ရပ္ကို ေထာက္ခံၾကပါတယ္။ သေဘာက်ၾကပါတယ္။ တံေတာင္နဲ႔ ထေထာင္းတာ ေကာင္းတယ္ေပါ့။ မဟုတ္ရင္ ဘုရင္ကသူ႔ကို ဘယ္လိုလုပ္သိႏိုင္မလဲ ေပါ့။ တခ်ိဳ ႔ကေတာ့ ကိုယ္ထင္ေပၚဖို႔အေရး မဆိုင္တဲ့ေဘးကလူကို နာက်င္ေအာင္ အသားလြတ္ ထတြယ္တာ မတရားဘူး။ မေကာင္းဘူး။ မလုပ္သင့္တဲ့ကိစၥလို႔ ျမင္ၾကပါတယ္။

စာေရး ဆရာသိပၸံေမာင္၀မွာ ကေလာင္ခြဲေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ သူ႔နာမည္ရင္းက ဦးစိန္တင္ပါ။ စာေရးတဲ့အခါမွာ ကေလာင္ခြဲေတြသံုးလြန္းေတာ့ သူကြယ္လြန္တဲ့ေနာက္ပိုင္း သူ႔စာေတြ ျပန္စုေဆာင္းတဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ခက္ပါသတဲ့။ ကေလာင္ခြဲကို အရင္က ကေလာင္ပံုး၊ ကေလာင္၀ွက္လို႔လည္း ေျပာၾကပါတယ္။ လွ်ိဳ ႔၀ွက္တယ္ေပါ့။ ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ကိုယ့္အမည္ ရင္းနဲ႔ ေရးတဲ့သူထက္ ကေလာင္အမည္ေပးၿပီးေရးတဲ့သူက ပိုမ်ားတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ကိုယ့္နာမည္ ကို မသံုးရတာ အေၾကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။ အေျခခံသေဘာကေတာ့ ကိုယ့္ကို လူမသိေစခ်င္တာပဲ လို႔ထင္ပါတယ္။

ရုပ္ရွင္ေလာကမွာေတာ့ အဲသလို မဟုတ္ပါ။ ထြန္းအိႏၵရာဗိုလ္ ဆိုပါစို႔(စာလံုးေပါင္း မွားတယ္ ထင္ပါတယ္) သူ႔နာမည္ရင္း မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ရုပ္ကို ျမင္ေနရေတာ့လွ်ိဳ ႔၀ွက္ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ စာေရးဆရာ အီၾကာေကြးကေတာ့ လူၾကားထဲမသိမသာေနလို႔ရပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုလူသိပ္မသိေတာ့ တခ်ိဳ ႔ကိစၥေတြ လုပ္ရတာပိုၿပီး လြတ္လပ္သလိုပါပဲ။ ခိုးလုပ္လို႔ ေကာင္းတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဒါလည္း အရသာတမ်ိဳးပါ။ ဒီလိုေျပာလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္မင္းသားလို ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားတေယာက္မ်ား ျဖစ္ေနမလားလို႔ေတာ့ မထင္လို္က္ၾက ပါေလနဲ႔။ သူလိုကိုယ္လို ထဲကပါ။

ထင္ေပၚေအာင္ေနထိုင္ျခင္းနဲ႔ မသိမသာေနထိုင္ျခင္း ဘယ္ဒင္းက ပိုေကာင္းသလဲ အခုုခ်ိန္ထိ ေကာင္းေကာင္း မသိေသးပါခင္ဗ်ား။ ေဆြးေႏြးၾကပါဦး။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)