ေရတံခြန္စီးပြါးေရး

ႏိုုင္ငံႏွစ္ခုုအၾကားက နီအာဂါရာ ေရတံခြန္ႀကီးဆီ ရာက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီ။
အခုုတဖန္ဆက္ၿပီး ေဖ်ာ္ေျဖဦးမွာကေတာ့ ေရတံခြန္ကိုု အမွီျပဳၿပီး စီးပြါးေရးလုုပ္ကိုုင္
စားေသာက္ၾကပံုုမ်ားပါပဲ။ စီးပြါးေရးအေၾကာင္း ေျပာမယ္ဆိုုေတာ့ ပညာရပ္ဆန္ဆန္၊
စာတမ္းဆန္ဆန္ေတြ လာလိမ့္မယ္လိုု႔ မထင္ပါနဲ႔။ စီးပြါးေရးအေၾကာင္း ဒိုု႔နားမလည္ပါ။
သိုု႔ေသာ္ မတူကြဲျပားတဲ့အႀကံအညဏ္မ်ားနဲ႔ လုုပ္ကိုုင္စားေသာက္ၾကပံုုမ်ားက စိတ္၀င္
စားဖိုု႔ေကာင္းသမိုု႔ မွ်ေ၀ခ်င္တဲ့သေဘာပါပဲ။

ေရတံခြန္ႀကီးက ကေနဒါနဲ႔ အေမရိကန္အၾကား ရွိေနတာမိုု႔ ႏွစ္ႏိုုင္ငံပိုုင္ ပစၥည္းႀကီးျဖစ္
ေနပါေတာ့တယ္။ ဒီပစၥည္းႀကီးက လွလည္းလွ၊ ႀကီးလည္းႀကီး၊ ရင္သပ္ရႈေမာဖြယ္လည္း
ေကာင္းဆိုုေတာ့ လူသူအမ်ား လာေရာက္ေငးေမာစရာ ပစၥည္းႀကီးျဖစ္ေနပါေလေရာ။ စီးပြါးေရးအျမင္နဲ႔ၾကည့္ရင္ ဒီေရတံခြန္ႀကီးဟာ ေငြတြင္းႀကီးပါပဲ။ ဒီေငြတြင္းႀကီးကိုု ႏွစ္
ႏိုုင္လံုုးက အပိုုင္အႏိုုင္ တူးၾကပါေလတယ္။ စီးပြါးမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကပါေလတယ္။

ေျပာခ်င္တာက စီးပြါးရွာပံုုခ်င္း ကြဲျပားၾကတာကိုုပါ။ ေရတံခြန္ရဲ႕အလွကိုု ကေနဒါ
ဘက္ျခမ္းက ပိုုျမင္ရပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ အလွကိုုေငးၾကည့္ႏိုုင္ဖိုု႔ ကေနဒါဘက္က
ေတာင္ကမ္းပါးယံတေလွ်ာက္မွာ လမ္းေလွ်ာက္ေကာင္းေအာင္ ပန္းၿခံတခုု ဖန္တီး
ေပးထားပါတယ္။ ပန္းၿခံထဲကတဆင့္ ေလွ်ာက္ရင္းေငး ေငးရင္းေလွ်ာက္စံနစ္နဲ႔ပါ။











အေမရိကန္ဘက္က ေရတံခြန္အလွကိုု ျမင္ရေသာ္ညား ကေနဒါဘက္ကမ္း
ေလာက္ မလွရွာပါေလ။ အဲဒီအားနည္းခ်က္ ရွိေပေသာ္ညား အေမရိကန္က
ခရုုမွာလည္း အဆန္နဲ႔ ဆိုုသလိုု အားေကာင္းခ်က္ရွိေအာင္ ဖန္တီးထားပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ သူ႔ဘက္ျခမ္းက ေရတံခြန္ေတြကိုု ဧည့္ပရိတ္သတ္ေတြ ကိုုယ္တိုုင္
ထိေတြ႕ခံစားႏိုုင္ေအာင္ ေတာင္ကမ္းပါးယံစြန္းမွာ ေရတံခြန္နဲ႔အၿပိဳင္ အေပၚကေန
ေအာက္အထိ ေလွကားေတြ ထိုုးေပးထားတာပါပဲ။ ေရတံခြန္စီးက်ေနတာကိုု အနီး
ကပ္ ျမင္ေတြ႕ယံုုမက ေရမႈန္ေတြၾကားမွာ ေပ်ာ္ရႊင္ႏိုုင္ပါေသာ္ေကာ။












ေနာက္တခုုလည္း ရွိေသးသဗ်။ ကမ္းပါးအစပ္ကေန ျမစ္အတြင္း ကုုန္းေပါင္
တေခ်ာင္းထိုုးထားသလိုု တံတားတိုုတခုု ေငါေငါႀကီးထိုုးထားၿပီး အဲဒီေပၚကေန
လူေတြၾကည့္ႏိုုင္ေအာင္ စီစဥ္ထားတာပါပဲ။ အဲဒီအေပၚတက္ခေတာ့ ေပးရသေပါ့။











အဲသလိုု မတူညီတဲ့ခံစားခ်က္ေတြ ႀကံဳႏိုုင္ေအာင္လုုပ္ဖိုု႔က တႏိုုင္ငံဘက္ျခမ္းထဲ
သြားယံုုနဲ႔ မလံုုေလာက္ဘူး။ ကေနဒါဘက္က လာသူမ်ားကလည္း အေမရိကန္
ဘက္ကိုု ကူးၿပီးၾကည့္ေလမွ။ အေမရိကန္ဘက္ျခမ္းက လာသူမ်ားကလည္း
ကေနဒါဘက္ကိုု ကူးကာရႈေလမွ အလံုုးစံုုေသာ အလွအပမ်ားကိုု ျမင္ေတြ႕ခံစား
ႏိုုင္ၾကေပလိမ့္မယ္။ ဒီလိုုနဲ႔ ခရီးသြားဧည့္သည္မ်ားခင္မ်ာ ႏွစ္ႏိုုင္ငံအၾကား ဗ်ာ
မ်ားကာ ေပ်ာ္ပါးျမဴးတူး၍ ကူးလူးလႈပ္ရွား ေနေတာ့တယ္။

ႏွစ္ႏိုုင္ငံအၾကား ေရတံခြန္ကိုုေငးကာ ကူးၾကရင္း ဟိုုဘက္ သည္ဘက္က ေရာင္း
သမွ် အမွတ္တရပစၥည္းေတြ ၀ယ္ၾက သံုုးၾကရင္း နယ္စပ္တေၾကာမွာ ေမ်ာၾကေလ
ကုုန္သတည္း။ နယ္စပ္တေၾကာမွာ ကာစီႏိုု ေလာင္းကစားရံုုႀကီးမ်ားကလည္း
တဟည္းဟည္း ရွိၾကေလသတည္း။ အဲသမွာ လူအမ်ား စည္ကား ေပ်ာ္ပါးၾက
ေလသတည္း။

မတူတာေတြၾကားက တူညီတဲ့အခ်က္တခုုကိုုလည္း ခ်န္လွပ္မထားပဲ တင္ျပပါဦး
လတၱံ႕။ ျမစ္အတြင္းကတဆင့္ ေရတံခြန္ႀကီးရဲ႕ေအာက္ကိုု ႏွစ္ထပ္သေဘၤာနဲ႔ခရီး
ထြက္ၾကတဲ့ စီးပြါးေရးကေတာ့ ႏွစ္ဘက္လံုုးက လုုပ္ၾကရွာေလသတည္း။ အနယ္
နယ္အရပ္ရပ္ ႏိုုင္ငံအစံုုစံုုမွ လာၾကကုုန္ေသာ လူသူအေပါင္းတိုု႔သည္လည္း ေရ
တံခြန္ႀကီးတ၀ိုုက္ သြားၾက နားၾကရင္း သံုုးကာျဖဳန္းကာ ေနၾကေလေတာ့သတည္း။

(ရုုပ္ပံုု ၊ အီစကိုု)

စပ္ၾကား

မတူတာႏွစ္ခု ထိစပ္ၾကတဲ့အခါ အဆက္အစပ္ျဖစ္သြားတဲ့ေနရာက စိတ္၀င္စား
ဖိုု႔ေကာင္းတဲ့ သဘာ၀တမ်ိဳး ျဖစ္လာတတ္ပါတယ္။ အေရာင္ႏွစ္မ်ိဳးေရာတဲ့အခါ
ဒီလိုုထူးျခားခ်က္ကိုု အလြယ္တကူ ျမင္ႏိုုင္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒါကိုု “စပ္ၾကားအေရာင္”
လိုု႔ေတာင္ သီးသန္႔နာမည္တတ္ၿပီး ေခၚၾကပါတယ္။

မတူတဲ့လူမ်ိဳးႏွစ္ခုုေပါင္းစပ္ၿပီး ထြက္ေပၚလာတဲ့ ေနာက္တမ်ိဳးကိုုေတာ့“ကျပား”လိုု႔
ဆိုုၾကျပန္တယ္။ ၾကားဖူးၾကမွာေပါ့ ဗိုုလ္ကျပားတိုု႔၊ တရုုတ္ကျပားတိုု႔ ဆိုုတာေတြ။
ကျပားေလးေတြက ေခ်ာတတ္သတဲ့။ ၾကားႏွစ္ၾကားကိုု မသြားေကာင္းဘူးလိုု႔လည္း
ၾကားဖူးတယ္။

( သၾကားမင္း။ ။ အိုု..အသင္စာေရးသူ..။ သင္ ဘာကိုုေရးခ်င္၍ ဤသိုု႔ရွည္လွ်ား
ေထြျပားေနရသနည္း။ ရွင္းေလာ့ အျမန္။

စာေရးသူ။ ။ အိုု...အသင္သၾကားမင္း..။ ငါေရးလိုုသည္ကား ကေနဒါႏွင့္အေမရိ
ကန္ နယ္စပ္အေၾကာင္းပင္တည္း။

သၾကားမင္း။ ။ ဒါဆိုုလည္း ေရးလိုုရာ အျမန္ေရးေရာ့လဟယ္။ ရွည္လွ်ားေပမ်ား
ရင္ စာဖတ္သူအတြက္ အခ်ိန္ကုုန္သဟဲ့။

စာေရးသူ။ ။ ဟုုတ္ပါလၿပီ အသင္သၾကားမင္း။ တခ်ိဳ႕သူမ်ားက အရစ္ကေလးနဲ႔
မွ ႀကိဳက္ေတာ္မူ၍ အခုုလိုု အခင္းအက်င္းနဲ႔ သိုုင္းေန၀ိုုင္းေနရပါေၾကာင္း...။

သၾကားမင္း။ ။ သယ္....ငါလုုပ္လိုုက္ရ။ ေတာ္..တန္..တိတ္။ အေၾကာ္ပန္းကန္ ဖိတ္။
ေအာ္လံ ပိတ္၍ ေရးေလေတာ့။)

ဤသိုု႔ မဆီမဆိုုင္အရာမ်ားကိုု ပိုုၿပီးရွည္ေအာင္ ေရးၿပီးသကာလ။ လိုုရင္းကိုု တိုုရွင္း
ပါေတာ့မယ္။

ဟိုုတေန႔က ကေနဒါနယ္စပ္ကိုု ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကေနဒါရဲ႕နယ္စပ္ၿမိဳ႕က ဟန္မီလ္
တန္ ။ သူနဲ႔ကပ္လွ်က္ အေမရိကန္နယ္စပ္ၿမိဳ႕က ဘတ္ဖဲလိုုး။ အေပၚမွာ ျမင္ရတဲ့ပံုု
က ႏွစ္ႏိုုင္ငံၾကားက နယ္စပ္တံတား။ ဘာကိုုသြားၿပီး သတိရသလဲဆိုုေတာ့။ ထိုုင္း
ျမန္မာနယ္စပ္ မဲေဆာက္ျမ၀တီ။ ဘာေၾကာင့္တံုုးဆိုုေတာ့ အေျခအေနက သြားတူ
ေနလိုု႔။ ဘာအေျခေနတံုုးဆိုုေတာ့ တိုုးတက္ဖြင့္ၿဖိဳးမႈ မတူတဲ့အေျခအေန။ (ကဲ..
ရွင္းစမ္းပါဦး။)

ဘတ္ဖဲလိုုးၿမိဳ႕က စီးပြါးေရးအေျခအေန မေကာင္းဘူး။ ၿမိဳ႕ပ်က္ႀကီးလုုိပဲ။ တိတ္လိုု႔
ဆိတ္လိုု႔။ မြဲလိုု႔ ေျခာက္လိုု႔။ က်ိဳ႕တိုု႔ က်ဲတဲ။ ျမန္မာျပည္ဘက္ျခမ္းက ျမ၀တီၿမိဳ႕လိုုပ။
အြန္ေတရီယိုုကေတာ့ ဆန္႔က်င္ဘက္။ သာလိုု႔ ယာလိုု႔။ စည္လိုု႔ ကားလိုု႔။ ေပါလိုု႔
ႂကြယ္လိုု႔။ လွလိုု႔ ပလိုု႔။ ထိုုင္းဘက္ျခမ္းက မဲေဆာက္ၿမိဳ႕လိုုပ။ အဲဒီႏွစ္ႏိုုင္ငံနယ္စပ္
အၾကားမွာ နာမည္ေက်ာ္ နီအာဂါရာ ေရတံခြန္ႀကီးရွိတယ္။ ၾကည့္လိုု႔ေကာင္းတယ္။
လူသူအမ်ားနဲ႔ အၿမဲလိုုလိုု စည္ကားေနတတ္တဲ့ ေနရာႀကီးေပါ့ကြယ္။











(ရုုပ္ပံုု ၊ ဟဲ..ဟဲ..ဟဲ)

ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္

တခါတခါ ဘာေရးရမွန္း မသိ ျဖစ္တတ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုုျဖစ္ရသလဲ
စဥ္းစားေတာ့ ေရးစရာအေၾကာင္း မရွိလိုု႔ မဟုုတ္။ ရွိသမွ သိပ္ကိုုမ်ားေနလိုု႔
ေရြးရခက္ေနတာရယ္။ ေရးရမယ့္အေၾကာင္းအရာကိုု သိပ္ၿပီး စိတ္မပါေသး
တာရယ္။ ေရးမယ့္အေၾကာင္းအရာက အေျခအေန အခ်ိန္အခါနဲ႔ သိပ္ၿပီး
မအပ္စပ္ဘူးလိုု႔ ယူဆတာရယ္ေတြေၾကာင့္ ေရးမလိုုလုုပ္ၿပီးခါမွ မေရးျဖစ္ပဲ
ထားလိုုက္ရေတာ့တယ္။

ၿပံဳးဖိုု႔ေကာင္းတာက အခုုေရးေနတဲ့အေၾကာင္းဟာ စာမေရးျဖစ္ဘူးဆိုုတဲ့
အေၾကာင္းကိုု ေရးေနတာပဲ။ ဟိုုတေလာကလည္း စာကိုု မျဖစ္မေန ေရးမယ္
ဆိုုၿပီး အိပ္ငိုုက္ေနရင္းနဲ႔ အိပ္ငိုုက္ေနတဲ့အေၾကာင္း မျဖစ္ညစ္က်ယ္ တပုုဒ္
ေရးမိတယ္။ အခုုလည္း လုုပ္ျပန္ၿပီ။ မေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းတဲ့ ေရးျပန္ၿပီ။

စာမေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းက ေရးစရာလားလိုု႔ ေမးခြန္းထုုတ္ႏိုုင္ပါတယ္။
ေရးစရာေပါ့လိုု႔ပဲ ျပန္ေျဖရမွာပါ။ ခရီးလြန္ေနလိုု႔၊ ေနမေကာင္းလိုု႔၊ အေပ်ာ္
လြန္ေနလိုု႔၊ အလုုပ္မ်ားေနလိုု႔၊ အင္တာနက္ မရွိတဲ့ေနရာ ေရာက္ေနလိုု႔
စသျဖင့္ အေၾကာင္းျပစရာ ကိစၥေတြရွိရင္ ဒါေတြေၾကာင့္ စာမေရးျဖစ္ဘူး
လိုု႔ ေရးေတာ့ စာဖတ္သူက ေအာ္...ဒါေၾကာင့္ကိုုး...လိုု႔ သိသြားရတာေပါ့။

အခုုေရးတာက ဘေလာ့ဂ္မွာေရးတာဆိုုေတာ့ ဗံုုမဟုုတ္ ပတ္မဟုုတ္စာေတြ
ေရးမိရင္ ရံဖန္ရံခါ လာလာၿပီး ဖတ္ရႈၾကသူေတြအတြက္အားနာသလိုုလည္း
ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ကိုုယ့္ရဲ႕စာကိုု ပိုုက္ဆံေပးၿပီးဖတ္ၾကတာမဟုုတ္ေပမဲ့လည္း
အခ်ိန္ေပးၿပီးဖတ္တာကိုုပဲ ေက်းဇူးတင္ရမယ့္ သေဘာရွိေနတာကိုုး။ အလ
ကားရတဲ့ႏြား သြားၿဖဲမၾကည့္သင့္ဖူးလိုု႔ ေျပာရင္လည္းသင့္မယ္ မထင္ဘူး။
မႀကိဳက္ရင္ မဖတ္နဲ႔ေပါ့လိုု႔ ေျပာရင္လည္း ႀကိဳက္ၾကမယ္ မထင္ဘူး။

ကိုုယ္လည္း အားတဲ့အခါ ဟိုုဘေလာ့ဂ္သြားၾကည့္၊ ဒီဘေလာ့ဂ္သြားၾကည့္လုုပ္
တတ္ပါတယ္။ အေျခအေနတခ်က္ၾကည့္ၿပီး မဖတ္ပဲေနတာေတြ အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ေရးသမွ်အစအဆံုုး ဖတ္ျဖစ္သြားတာလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ကဲ..အခုုဟာက
ဘာကိုုဆိုုလိုုေနတာတုုံးလိုု႔ ေမးၾကေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ေျပာခ်င္တာက ေရး
တဲ့သူက ေကာင္းမယ္ထင္လိုု႔ေရးထားတဲ့ စာေတြကိုု ဖတ္တဲ့သူက ေကာင္းမယ္
ထင္ရင္ ဖတ္ၾကပါလိုု႔ ေျပာခ်င္တာပါပဲ။

ဒါကိုုမ်ား စကားလုုပ္ၿပီးေျပာေနစရာလား လိုု႔ေမးလာျပန္ရင္လည္း ခံရဦးမွာပဲ။
တခါတခါ လူေတြက ေရးသမွ်ကိုု အဟုုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး အတည္ေပါက္နဲ႔ ဖတ္မိ
သြားမွာစိုုးလိုု႔ ေျပာရတာပါလိုု႔ ဆင္ေျခတက္ပါမယ္။ ကိုုယ္လည္း ဒီလိုုႀကံဳခဲ့ဖူး
တာကိုုး။ တခ်ိဳ႕လူေတြရဲ႕စာေတြကိုု အဟုုတ္ႀကီးမွတ္ၿပီး အခ်ိန္ေပးဖတ္ခဲ့ဖူး
တယ္။ ဖတ္ၿပီးမွ ေနာင္တရခဲ့ဖူးတယ္။ ဒီလိုုမျဖစ္ေအာင္ ေျပာေနတာပါ။

အခုုစာကိုုပဲ ၾကည့္ပါ။ အစမွာခ်ီခဲ့တုုန္းက စာေရးစရာေတြ မ်ားလြန္းတဲ့ၾကားက
မေရးျဖစ္တဲ့အေၾကာင္းကိုု အတည္ေပါက္နဲ႔ေျပာလာၿပီး အခုုေတာ့ ပံုုမလာရင္
မဖတ္နဲ႔လိုု႔ ေျပာေနျပန္ၿပီ။ ဒီလူ ဘယ္လိုုလူလဲ။ ေရွ႕ေနာက္ မညီတာေတြ လုုပ္
ေနျပန္ၿပီ။ ေတာ္ၿပီ။ ဒီစာကိုု ဖတ္မေနနဲ႔ေတာ့။ အလကားစာ။ အားလိုု႔ ေလွ်ာက္
ေရးေနတာ။ ဒီဟာကိုုဖတ္မယ့္အစား ပ်င္းတာကမွ အရသာရွိဦးမယ္။

(ဓါတ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

စူပါမင္း

စူပါမင္း။ မင္းဟာ ဒုုကၡိတဆိုုေပမဲ့ ငါ့ထက္ ပိုုေပ်ာ္ရႊင္ႏိုုင္တဲ့သူ။ မင္းရဲ႕ေျခေထာက္
ေတြ မသန္စြမ္းလိုု႔ ဘီးတတ္လွည္းနဲ႔ ေနရသူ။ ဒါေပမဲ့ မင္းဟာ ငါ့ထက္ ကမၻာပတ္
ႏိုုင္သူ။ မသန္မစြမ္းဆိုုေပမဲ့ ငါ့အမ်ိဳးသမီးထက္ ပိုုေခ်ာသူကိုု မင္းက ရထားသူ။
ေဟ့ေကာင္စူပါမင္း။ မင္းနာမည္ကိုု လက္ဘက္ရည္ဆိုုင္ကလည္း ယူသံုုး။ ေဆးလိပ္
ခံုုကလည္းယူသံုုး။ ဆံသဆိုုင္ကလည္း ယူသံုုး။ မင္းရဲ႕ပံုုကိုု စာအုုပ္မ်က္ႏွာဖုုံးမွာလည္း
ေတြ႕။ေၾကာ္ညာဆိုုင္းဘုုတ္မွာလည္း ေတြ႕။ ရုုပ္ျမင္သံၾကားမွာလည္း ေတြ႕။ ဘယ္လိုု
လဲကြ။ မင္းက အဆင္ေျပလွခ်ီလား။

ေဟ့ေကာင္ သူငယ္ခ်င္း စုူပါမင္း။ မင္းနဲ႔ငါက အိမ္နီးခ်င္း၊ ေက်ာင္းေနဘက္။ ေဆြ
မ်ိဳးစပ္ရင္ေတာင္ သိပ္မကင္းတဲ့ေကာင္ပါကြာ။ မင္းနဲ႔လုုပ္တဲ့ အင္တာဗ်ဴးေတြက
လည္းဟိုုမွာေတြ႕လိုုက္ ဒီမွာေတြ႕လိုုက္နဲ႔။ ငယ္ငယ္တုုန္းက ႏွစ္လံုုးကြဲေအာင္
ေတာင္ စကားမေျပာတဲ့အေကာင္။ အခုုေတာ့လည္း လူတတ္ႀကီးလုုပ္ၿပီး ေဟာ
လိုု႔၊ ေျပာလိုု႔။ မင္းကမ်ား ငါတိုု႔ကိုု ဆံုုးမ ေနရတယ္လိုု႔။ ဟား...ဟား...ဟား...။

စူပါမင္း...စူပါမင္း....။ မင္းနာမည္အရင္းက စိန္ထြန္းပါကြာ။ လူေတြကေတာ့
မင္းကိုု စူပါမင္းလိုု႔ပဲ သိေနၾကေတာ့တယ္။ မွတ္မိေသးလား စိန္ထြန္း။ အလယ္
တန္းေက်ာင္းမွာတုုန္းက မင္းကိုု ေနာက္လားေျပာင္လား လုုပ္တဲ့အေကာင္ေတြ
ငါ၀င္ထိုုးခဲ့တာ။ အဲဒီတုုန္းကေတာ့ မင္းက ငါ့ကိုု စူပါမင္းဆိုု...ကြ။ ေဟာ...အခုု
ေတာ့ စူပါမင္းက အရက္သမားျဖစ္ၿပီး လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုုင္တဲ့ေကာင္က စူပါမင္း
ႀကီးျဖစ္ေနပါေရာလား။ ဟား...ဟား...ဟား...ဟား..။

ေဟ့ေကာင္ စိန္ထြန္း။ ငါမသိတဲ့အခ်ိန္မွာ မင္းဘာေတြလုုပ္ခဲ့လိုု႔ အခုုလိုုႀကီးပြါး
ေနရတာလဲ။ ငါ့မွာေတာ့ သေဘၤာလိုုက္၊ ေမွာင္ခိုုကူး၊ ေရႊတူး၊ ေက်ာက္တူး။
ေနာက္ဆံုုးေတာ့လည္း ဘာမွမထူး။ ရွာသမွ်ကုုန္။ ဒံုုရင္း..ဒံုုရင္း..။ မင္းကေတာ့
ႏိုုင္ငံေက်ာ္ တက္က်မ္းဆရာႀကီးကိုု ျဖစ္လိုု႔။ ႏိုုင္ငံတကာေတာင္ လိုုက္ၿပီး ေဟာ
ရ ေျပာရနဲ႔။ တယ္ဟုုတ္ေနပါလားကြ စိန္ထြန္းရ။ ဟားဟား...ဟားဟား..။ စူပါ
မင္းႀကီး စိန္ထြန္းရ။

ငါ့ကိုုလည္း ေျပာလွည့္ပါဦး၊ ေဟာလွည့္ပါဦးကြ။ မိန္းမက ေနာက္မီးလင္း။
သမီးအႀကီးက လင္ေနာက္လိုုက္။ အလတ္ေကာင္က အေျခာက္ျဖစ္။ အငယ္
မေလးက မေရမရာ။ သူငယ္ခ်င္း စူပါမင္းႀကီးေရ ကယ္ပါဦးဟ။ ငါ့ဘ၀ကိုု။ မင္း
ေျပာသလိုု ငါလည္း ႀကိဳးစားခဲ့တာပါပဲကြာ..။

မွတ္မိေသးလား။ ငယ္ငယ္တုုန္းက စူပါမင္းရုုပ္ရွင္ မင္းနဲ႔ငါ အတူၾကည့္ၾကေတာ့
စူပါမင္း တကယ္ရွိ မရွိ ျငင္းခဲ့ၾကတယ္ေလ။ အဲဒီတုုန္းက စူပါမင္းဆိုုတာ မရွိဘူး
လိုု႔ မင္းကေျပာေတာ့ ငါေတာင္မင္းကိုု စိတ္ဆိုုးခဲ့ေသးတယ္ မဟုုတ္လား။ အခုု
ေတာ့ မင္းက စာေရးဆရာ၊ တကၠသိုုလ္ ကထိက၊ ရုုပ္ရွင္သရုုပ္ေဆာင္၊ ပန္းခ်ီ
ဆရာ၊ အားကစားသမား၊ ကဗ်ာဆရာ၊ စႏၵယားဆရာ ႏိုုင္ငံေတာ္ကိုုယ္စားျပဳ
ပုုဂၢိဳလ္၊ လူထုုရဲ႕စံျပ။ ဟိုုလူက သေဘာက်၊ ဒီလူက သေဘာက်နဲ႔ စူပါမင္းကိုု
ျဖစ္လိုု႔။

သူငယ္ခ်င္း....စိန္ထြန္း...စူပါမင္းေရ....။ မိုုးေပၚကိုုတက္ၿပီးေတာ့သာ ပ်ံျပလိုုက္
ပါေတာ့ကြာ....။ အခုုခ်ိန္မွာ မင္းက မိုုးေပၚကိုုပ်ံႏိုုင္တယ္လိုု႔ ေျပာရင္လည္း လူ
ေတြက ယံုုၾကေတာ့မွာပဲကြ။ မင္းက စူပါမင္း ျဖစ္ေနၿပီကိုုး..။ ဟား..ဟား..ဟား....။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ငိုုက္ေသာ္ရွိ မငိုုက္ေသာ္ရွိ

လူမွန္လွ်င္ ငိုုက္ျခင္းအမႈကိုု ျပဳတတ္ၿမဲပင္။ ငယ္စဥ္က ေျဖဆိုုခဲ့ရေသာ စာေမးပြဲမ်ား
အတြင္း “ငိုုက္ျခင္းဟူသည္ အဘယ္နည္း” ဟူေသာေမးခြန္း မပါ၀င္ခဲ့သျဖင့္ ငိုုက္ျမည္း
မႈအေၾကာင္းရွင္းျပရန္ အနည္းငယ္ အခက္အခဲႀကံဳေနရပါသည္။ သိုု႔ရာတြင္ ကိစၥမရွိ
ပါေခ်။ က်ေနာ္ၾကားဖူးသလိုု ေျပာဆိုုပါမည္။

အိပ္ေရး မ၀၍ ငိုုက္ျမည္းျခင္း။ အိပ္ေရး၀ေသာ္လည္း အစာစားၿပီး အဆီရစ္၍ ငိုုက္
ျမည္းျခင္း။ငိုုက္ေသာအက်င့္ကိုု စြဲေနေသာေၾကာင့္ ငိုုက္ျမည္းျခင္း။ အာရံုုေၾကာ
အားနည္းမႈေၾကာင့္ ငိုုက္တတ္ျခင္းႏွင့္ ပ်င္းရာမွငိုုက္လာျခင္း စသည္အားျဖင့္
အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္းတိုု႔ေၾကာင့္ လူတိုု႔ ငိုုက္ၾကေလကုုန္၏။

ယခုုလည္း စာေရးသူ ငိုုက္လွ်က္က ဤစာကိုု ေရးသားသီကုုံးေနျခင္းျဖစ္ေလ၏။
စာေရးသူ ငိုုက္ျမည္းရျခင္းအေၾကာင္းကား အိပ္ေရးမ၀၍ပင္ ျဖစ္ေလသတည္း။
ငိုုက္ျမည္းျခင္း၌ အရသာအခ်ိဳ႕ရွိေလသည္။ အျမင္ အၾကားအာရံုုမ်ား ေလးလံလာ
သျဖင့္ အရာရာ မပီ၀ိုုးတ၀ါးျဖစ္ျခင္းဟူေသာ အရသာမွာ မူးယစ္ေဆးအခ်ိဳ႕ ေစ်း
ႀကီးေပး၍ သံုုးစြဲကာမွ ရတတ္ေသာ အရသာမ်ိဳးႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူေလ၏။တဖန္
အိပ္ေပ်ာ္တလွည့္၊ ႏိုုးတလွည့္ႏွင့္ ျမဳပ္ခ်ီေပၚခ်ီျဖစ္ေသာ အရသာမွာလည္း ထူးကဲ
မႈရွိေၾကာင္း သင္တိုု႔ေကာင္းေကာင္း သိထားႏွင့္ၿပီ မဟုုတ္ပါလား။

လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္က စာသင္ခန္းအတြင္း ခပ္ေခ်ာေခ်ာေက်ာင္းသူတဦး ငိုုက္ျမည္း
ေနပံုုကိုု ထိုုင္ေငးခဲ့ဖူး၏။ ထိုု႔ျပင္တ၀ တကၠသိုုလ္ပညာဆည္းပူးခဲ့စဥ္ကလည္း ခပ္
ေခ်ာေခ်ာ ဆရာမႏွစ္ဦး နားေနခန္းအတြင္း ပူးတြဲငိုုက္ျမည္းေနခိုုက္ အမွတ္မထင္
ႀကံဳႀကိဳက္ခဲ့ဖူးေလသည္။ လွပ ေခ်ာေမာသူမ်ားသည္ ဟန္ေဆာင္မႈကင္းသည့္
ငိုုက္ျမည္းခ်ိန္၌မွာပင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေနတတ္ေၾကာင္း သင္သိထားပါသလား။

ခ်စ္စရာမေကာင္းသည့္အျပင္ မုုန္းစရာပင္ေကာင္းလွေသာ ငိုုက္ျမည္းသူမ်ားကိုု
လည္း သင္တိုု႔မၾကာခဏ ျမင္ဖူးၾကလိမ့္မည္ဟုု ယူဆ၏။ ၄င္းတိုု႔မွာ အစိုုးရ၀န္
ႀကီးမ်ား လႊတ္ေတာ္အတြင္း ငိုုက္ျမည္းေနပံုုႏွင့္ ဌာနဆိုုင္ရာအရာရွိႀကီးမ်ား
အစည္းအေ၀းအတြင္း ငိုုက္ျမည္းေနၾကပံုုတိုု႔ပင္။ မုုန္းဖိုု႔လည္း မေကာင္း ခ်စ္ဖိုု႔
လည္း မေကာင္းေသာ ငိုုက္ျမည္းသူမ်ားကိုု ဘုုရားေက်ာင္း၊ တရားပြဲႏွင့္ ဘာ
သာေရးဆိုုင္ရာ အခန္းအနားတိုု႔တြင္ ပံုုမွန္ျမင္ေတြ႕ရလိမ့္မည္။ အမွန္တကယ္
ခ်စ္ဖိုု႔ေကာင္းေအာင္ ငိုုက္ျမည္းသူတိုု႔ကား ကေလးငယ္မ်ားပင္တည္း။

စာရႈသူ အသင္။ ဤစာကိုု “ငိုုက္စာ” ဟုုေခၚသည္။ ငိုုက္ျခင္းမလွ ငိုုက္လာေသာ္..
စာေရးျခင္းအမႈကိုု ရပ္ေပလိမ့္မည္။ သိုု႔မဟုုတ္။ စာေရးျခင္း ရပ္သြားလိမ့္မည္။
စာေရးသူ ဆိုုသည္မွာ စာကိုုပံုုမွန္ေရးရမည္ဟုု အထက္ဆရာမ်ားက ေငါက္ထား
ဖူး၏။ ဘေလာ္ဂါဟူသည္လည္း ထိုုနည္းလည္းေကာင္း လိုုက္နာက်င့္ႀကံေလာ့ဟုု
ဆိုုဆံုုးမျခင္း ခံခဲ့ရဖူး၏။ စာေရးသူ စာမေရးသည္မွာ အတန္ၾကၿပီျဖစ္၍ ယခုုအခါ
ငိုုက္ေနေသာ္လည္း အထံုုပါရမီ ပါရေလေအာင္ ဤစာကိုု အားတင္း၍ ေရးသား
စီရင္ ဖြဲ႕ဆိုုေနပါသည္။

အသင္စာရႈသူလည္း ငိုုက္ေသာ္ရွိ၊ မငိုုက္ေသာ္ရွိ ဤစာအား ဖတ္ရႈၿပီးသကာလ။
အလကား အရည္မရ အဖတ္မရ စာ။ အခ်ိန္္ကုုန္ခံၿပီး ဖတ္မေနေတာ့ဘူးဟုု ေဒါ
သထြက္ပါေလ။ သင္၏နံေဘး၌ ေထြးခံ အဆင္သင့္ရွိေနပါလွ်င္လည္း သင္၏
တံေတြးကိုု “ထီြ” ကနဲ။ သိုု႔တည္းမဟုုတ္ “ထြမ္” ကနဲ ေထြးခ်လိုုက္ပါေလ။ ဤတြင္
ငိုုက္စာ ဆံုုးေလ၏ ။ သတၱ၀ါအေပါင္း က်န္းမာၾကေလကုုန္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

၂၀၁၁ ပြဲစဥ္မ်ား

တူနီးရွားက စတယ္ခင္ဗ် ။လူထုုႀကီး အံုုႂကြတယ္။ အစိုုးရကိုု ဆန္႔က်င္တယ္။ အစိုုးရ
ကလည္းႏွိပ္ကြပ္တယ္ခင္ဗ်။ ပစ္တယ္ ခပ္တယ္။ သတ္တယ္ ျဖတ္တယ္။ ထတယ္
ႂကြတယ္။ ခ်ီတက္တယ္၊ စုုေ၀းတယ္။ ၿဖိဳတယ္ ခြင္းတယ္။ ေသတယ္ ေၾကတယ္။
တုုန္႔ျပန္တယ္။ အာခံတယ္ခင္ဗ်။ဆုုတ္တယ္ တက္တယ္။ ေဟာ...ေျပးၿပီခင္ဗ်။
ေျပးၿပီ..ေျပးၾကၿပီ။ တူနီးရွားသမၼတ ထြက္ေျပးသြားၿပီ။ သူ႔မိသားစုုလည္း လိုုက္သြား
တယ္ခင္ဗ်။ ေရႊေတြေငြေတြလည္း မသြားတယ္ဗ်။ေနာက္ဆံုုးေတာ့ တူနီးရွားမွာ
အာဏာရွင္အစိုုးရ ျပဳတ္က်သြားပါတယ္ခင္ဗ်ား..။

လိုုက္လာတယ္။ လိုုက္လာတယ္ ခင္ဗ်။ တူနီးရွားေနာက္မွာ အီဂ်စ္ကပ္ၿပီး လိုုက္
လာတယ္။အီဂ်စ္လည္း အစပိုုင္းမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလး ကစားတယ္။ အစိုုးရဘက္
ကလည္း ဖ်က္တယ္ခင္ဗ်။ အီဂ်စ္လူထုုကလည္း မေခပါဘူး။ လူထုုအားကိုု မရ
ရေအာင္ စုုထားႏိုုင္ပါတယ္။ ေဟာ.. အမ်ိဳးသမီးေတြလည္း ပါလာပါၿပီ။ အထိအခိုုက္
အက်အဆံုုးလည္း မ်ားတယ္ခင္ဗ်။ အီဂ်စ္လူထုု ကဇြဲေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ၿပီး လႈပ္
ရွားတယ္။ အစိုုးရက အင္တာနက္ေတြကိုု ျဖတ္လိုုက္တယ္ခင္ဗ်။ လူထုုႀကီး ေသြးဆူ
လာပါတယ္။ ဒီပြဲမွာ ဒိုုင္လူႀကီးက စစ္တပ္ခင္ဗ်။ မွ်မွ်တတ ဆက္ဆံတယ္။ လူထုုကိုု
ဘာဒုုကၡမွ မေပးပါဘူး။

ေဟာ...ေျပးၿပီးခင္ဗ်။ ေျပးၿပီ။ ေနာက္တေယာက္ ေျပးျပန္ၿပီခင္ဗ်။ ဟုုတ္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။
အာဏာရွင္ မူဘာရက္ ဆင္းေပးလိုုက္ရပါၿပီ။ အီဂ်စ္ေတာ္လွန္ေရး ကမၻာေက်ာ္တဲ့အထိ
ေအာင္ျမင္ခဲ့ပါၿပီခင္ဗ်ား...။

၂၀၁၁ ကစားပြဲစဥ္ေတြကေတာ့ အႀကိတ္အနယ္ပါပဲခင္ဗ်။ အီဂ်စ္ရဲ႕အရွိန္က ေဒသတြင္း
မွာ ေတာ္ေတာ္ ၾသဇာႀကီးပါတယ္။ ထလာၿပီ ခင္ဗ်။ ႂကြလာၾကျပန္ၿပီ။ အစိုုးရဆန္႔က်င္ေရး
လႈိင္းလံုုးႀကီးေတြက ဘာရိမ္း၊ ယီမင္၊ ဆီးရီးယား။ ေဂ်ာ္ဒန္၊ လစ္ဗ်ား တ၀ုုန္း၀ုုန္းနဲ႔ ထေန
တယ္ခင္ဗ်။ အိုုင္ဗရီကိုု႔စ္ကပြဲလည္း အေတာ္ေကာင္းတဲ့ ပြဲပါပဲ။ သမၼတႏွစ္ဦး အျပင္းအထန္
အလုုအယက္ အကြဲအၿပဲ ႏႊဲၾကတယ္ခင္ဗ်။ အဲဒီမွာလည္း ေသၾကတယ္ခင္ဗ်။ အိမ္ထဲမွာပုုန္း
ေနတဲ့ သမၼတေဟာင္းကိုု သမၼတသစ္ရဲ႕တပ္ဖြဲ႕ေတြက ၀င္စီးနင္းၿပီးဖမ္းလိုုက္ၾကပါတယ္။
အာရပ္ကမၻာနဲ႔ ေျမာက္အာဖရိကမွာ အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရးပြဲေတြ အရွိန္အဟုုန္ေကာင္း
ေနတုုန္း ၀ုုန္းကနဲ အသံက်ယ္ႀကီးတခုု အာရွဘက္က ထြက္လာတယ္ခင္ဗ်။ ကစားပြဲေတြ
ခဏတိတ္သလိုု ျဖစ္သြားပါတယ္။

ဂ်ပန္မွာ ငလ်င္ႀကီးလုႈပ္တာပါခင္ဗ်ား။ ဆူနာမီလႈိင္းေတြကလည္း ေၾကာက္ခမန္းလိလိပါပဲ။
အပ်က္အစီး အေသအေပ်ာက္ကလည္း ေသာက္ေသာက္လဲပါပဲ။ ဒီၾကားထဲ ႏ်ဴကလီးယား
စက္ရံုုထိခိုုက္သြားလိုု႔ ေရဒီယိုုဓါတ္ေတြ ယိုုစိမ့္လာပါတယ္။ ဂ်ပန္ပြဲကလည္း ၾကမ္းတယ္ခင္ဗ်။
ဒီပြဲမတိုုင္ခင္ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ႀကိတ္ပြဲေလးတပြဲ ႏႊဲခဲ့ပါေသးတယ္။ လူစိတ္၀င္စားမႈေတာ့
ေကာင္းေကာင္းမရခဲ့ပါဘူး။ အရပ္သားအစိုုးရ ဖြဲ႕ၿပီး စစ္ဗိုုလ္ေဟာင္းက သမၼတတက္လုုပ္တယ္
ခင္ဗ်။ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္မႈးႀကီးကလည္း နားၿပီလိုု႔ဆိုုတယ္ခင္ဗ်။ ဒီပြဲကေတာ့ လူမ်ားၿပီး ပြဲမစည္ခဲ့ပါဘူး။

ဂ်ပန္ငလ်င္အရွိန္မေသခင္မွာပဲ ျမန္မာျပည္အေရွ႕ပိုုင္းမွာ ငလ်င္တခုု လႈပ္ခဲ့တယ္ခင္ဗ်။
အႀကီးအက်ယ္မဟုုတ္ေပမဲ့ အေတာ္ေတာ့ ခံလိုုက္ရပါတယ္။ အခုုေတာ့ အသံတိတ္သြား
ပါၿပီ။ အသံက်ယ္က်ယ္ ထြက္ခဲ့တာကေတာ့ လစ္ဗ်ားကတိုုက္ပြဲေတြပါပဲ။

ပစ္တယ္ခင္ဗ်...ပစ္တယ္...အသားကုုန္ပစ္ၾကပါတယ္။ ကဒါဖီေခါင္းေဆာင္တဲ့ လစ္ဗ်ား
အစိုုးရကလည္းပစ္။ အစိုုးရဆန္႔က်င္ေရး သူပုုန္ေတြကလည္း ပစ္။ ပြဲႀကီးပြဲေကာင္းပါပဲ။
လစ္ဗ်ားအစိုုးရအရာရွိေတြနဲ႔ စစ္ဘက္အရာရွိႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ရာထူးက
ထြက္ကုုန္တယ္ခင္ဗ်။ ျပည္သူေတြနဲ႔ေပါင္းၿပီး အစိုုးရကိုု ျပန္ခ်တယ္ခင္ဗ်။ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕
ေတြကိုု သူပုုန္ေတြက သိမ္းထားပါတယ္။ ျပန္လုုတယ္ခင္ဗ်... သူပုုန္လက္ကၿမိဳ႕ေတြကိုု
အစိုုးရဘက္က ျပန္လုုပါတယ္။ လက္နက္ႀကီးေတြ သံုုးတယ္ခင္ဗ်။ ေလေၾကာင္းတိုုက္ပြဲ
ေတြပါ ႏႊဲလာပါတယ္။ ပြဲက လစ္ဗ်ားမွာ ေတာ္ေတာ္ၾကမ္းတယ္ခင္ဗ်။

ေရနံေၾကာင့္လား မသိဘူးခင္ဗ် အေနာက္ႏိုုင္ငံေတြ ပါလာၾကပါၿပီ။ လစ္ဗ်ားအစိုုးရတပ္
ေတြကိုု တိုုက္ဖိုု႔ သူပုုန္ေတြကိုုကူမယ္လိုု႔ ေၾကညာလိုုက္ပါၿပီ။ ပထမပိုုင္းမွာ ေနတိုုးတပ္
ေတြက ၀င္မကစားဘူးလိုုလိုု ဘာလိုုလိုုနဲ႔ ေနာက္ပိုုင္းမွာေတာ့ လစ္ဗ်ားေလေၾကာင္းကိုု
ထိမ္းခ်ဳပ္ၿပီး ဗံုုးေတြ အသားကုုန္၀င္ႀကဲပါတယ္ခင္ဗ်။ ကဒါဖီရဲ႕သားလည္း ဗံုုးထိလိုု႔ႂကြ
သြားပါၿပီခင္ဗ်ား။

လစ္ဗ်ားတိုုက္ပြဲေတြမွာ လူေတြအာရံုုရႈပ္ေနၾကတုုန္း အင္ဂလန္က ဘင္သံ ထြက္လာပါ
တယ္။ ဘုုရင္မႀကီးေျမး မဂၤလာေဆာင္ပြဲခင္ဗ်။ လူငယ္ေတြ အာရံုု လြဲသြားပါတယ္။
တိုုက္သံခိုုက္သံေတြကေန ဇနီးေမာင္ႏွံ လူေရွ႕သူေရွ႕နမ္းျပတဲ့ကိစၥကိုု ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ အာရံုုေျပာင္းထားၾကပါတယ္။ ၾကာၾကာမခံဘူးခင္ဗ်။ ပါကစၥတန္ဘက္က ရဟတ္ယာဥ္
အသံနဲ႔ ေသနပ္ပစ္သံတခ်ိဳ႕ထြက္လာပါတယ္။

ပြဲစဥ္အေျပာင္းအလဲက သိပ္ျမန္သြားလိုု႔ ပရိတ္သတ္ေတြလည္း မ်က္စိလည္မတတ္
ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ လစ္ဗ်ားကေန လန္ဒန္။ လန္ဒန္ကေန ပါကစၥတန္ကိုု ရုုတ္တရက္
ပြဲစဥ္ေတြ ေရႊ႕သြားပါတယ္။ ဘင္လာဒင္ အသတ္ခံလိုုက္ရပါၿပီ။ အေမရိကန္တပ္ဖြဲ႕တခုု
ရုုတ္တရက္ ၀င္တိုုက္တာပါ။ ပြဲကေလာေလာဆယ္ ေျခရႈပ္ေနပါတယ္။ ေဘာလံုုးက
ဘယ္သူ႕ဆီမွာလည္းဆိုုတာ မရွင္းေသးပါဘူး။ တုုန္႔ျပန္ဂိုုးေတြ ျပန္သြင္းမယ့္သေဘာ
လည္း ျမင္ေနရပါတယ္။ ၂၀၁၁ ႏွစ္၀က္ေတာင္မက်ိဳးခင္မွာ ပြဲေတြက ေတာ္ေတာ္ၾကမ္း
ထားပါၿပီ။

မူဆလင္ကမၻာမွာ ရုုတ္ရုုတ္သဲသဲျဖစ္ေနခ်ိန္ တရုုတ္နဲ႔ရုုရွားကေတာ့ ညိမ္ေနတယ္ခင္ဗ်။
ပရိတ္သတ္ႀကီးကလည္း ေနာက္ဆက္တြဲပြဲစဥ္ေတြကိုု ရင္တထိတ္ထိတ္န႔ဲ ေစာင့္ၾကည့္
ေနၾကပါတယ္။ ပြဲၾကည့္စင္ကိုု ဗံုုးလာမွန္မွာလည္း စိုုးရိမ္ရတယ္ခင္ဗ်။ ပြဲေတြက ၾကမ္းေန
တာကိုုး...။ အားလံုုးကိုု သတိထားေနၾကဖိုု႔ပဲ သတိေပးလိုုက္ပါရေစေတာ့။ ဘယ္အခ်ိန္
ဘယ္ေနရာမွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုုတာ ဘယ္သူက ႀကိဳသိႏိုုင္မွာတုုံး။ သိထားရင္လည္း
လက္တိုု႔ၾကပါဦးလိုု႔။

ေရးေနရင္း စဥ္းစားမိတာက ဒီလိုုအေရးအသားမ်ိဳး “မင္းလူ” လည္းေရးဖူးတယ္ဆိုုတာပဲ။
တကယ္ေတာ့ ကမၻာ့အေရးအခင္းေတြကိုု ေဘာလံုုးပြဲနဲ႔ႏႈိင္းၿပီးေရးတာ ျမန္မာျပည္မွာ
ေတာ္ေတာ္ ေစာေစာကတည္းက ရွိခဲ့တာပါ။ ဘယ္သူ စေရးတယ္ဆိုုတာေတာ့ သိဘူး။
အားလံုုး က်န္းမာၾကပါေစ။


(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ညႀကီးမင္းႀကီး

အိမ္မွာ ဧည္သည္ဇနီးေမာင္ႏွံ ေရာက္ေနတယ္။ ညပိုုင္းမွာ စကားေျပာေနၾကတုုန္း
ခ်စ္ဇနီးက “ဘင္လာဒင္ေသၿပီတဲ့” လိုု႔ အိမ္ခန္းထဲက လွန္းေအာ္တယ္။ တီဗီဖြင့္လိုုက္
လိုု႔လည္း ေျပာတယ္။ လာေနပါၿပီဗ်ား တီဗီမွာ။ သိပ္ေတာ့ မယံုုခ်င္ေသးဘူး။ ဒီ
သတင္းက ဘယ္ေလာက္ေသခ်ာလိုု႔လဲေပါ့။ အင္တာနက္မွာ ထပ္ရွာတယ္။ ဘယ္
သတင္းဌာနေတြက အခုုိင္အမာေျပာေနၿပီလဲ သိခ်င္လိုု႔။ အေမရိကန္သတင္းေတြမွာ
ပဲ ပါေနတယ္လိုု႔ သတင္းေတြကဆိုုတယ္။ ယံုုရခက္ခက္။

ရုုပ္ျမင္သံၾကားမွာ သတင္းေၾကညာရင္း အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕မွာ လူေတြစုုကုုန္ၾကၿပီလိုု႔
ျပတယ္။ သမၼတအိုုဘားမားလည္း မၾကာခင္ ဒီသတင္းေသခ်ာေၾကာင္း ေျပာလိမ့္မတဲ့။
တျခားရုုပ္ျမင္သံၾကားလိုုင္းေတြမွာလည္း အိမ္ျဖဴေတာ္ေရွ႕လူစုုေနၾကပံုုကိုု ျပေနတယ္။

ဧည့္သည္ေမာင္ႏွံနဲ႔ ခ်စ္ဇနီးက မရိုုးမရြျဖစ္ေနၾကၿပီ။ “သြားၾကရေအာင္လား” လိုု႔လည္း
ညွိသလိုုလိုု တြန္းအားေပးသလိုုလိုု လုုပ္ေနၾကၿပီ။ အခ်ိန္က ညဆယ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ႏွစ္ခါ၊
သံုုးခါမက ေျပာေနၾကေတာ့။ အားလံုုးရဲ႕သေဘာပဲ။ အားလံုုးသြားခ်င္မွ သြားၾကစိုု႔လိုု႔ ေျပာ
ေတာ့။ အားလံုုးက သြားခ်င္ၾကပါသတဲ့။ အိမ္ျဖဴေတာ္က သိပ္ေ၀းတာမွ မဟုုတ္ပဲကိုုး။

ဒါနဲ႔ပဲ သြားၾကပါေရာ ဆိုုပါေတာ့။ အိမ္ျဖဴေတာ္နားေရာက္ေတာ့ လမ္းမေတြေပၚမွာ ကား
ေတြက ဟြန္းသံေတြ ညံေနၿပီ။ ေပ်ာ္လိုု႔ တီးေနၾကတာ။ လူေတြလည္း ေျပးလႊားေနၾကၿပီ။
မထူးပါဘူး။ ငါတိုု႔လည္းေျပးၾကစိုု႔ ဆိုုၿပီး လူအုုပ္ႀကီးထဲ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ အိမ္ျဖဴ
ေတာ္ေရွ႕ လူအုုပ္ထဲမွာအမ်ားစုုက လူငယ္ေတြပါ။ အိမ္ျဖဴေတာ္နားမွာက ေဂ်ာ့ခ်္၀ါရွင္
တန္တကၠသိုလ္ ရွိေလေတာ့အဲဒီက ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက အမ်ားစုု။

တေျဖးေျဖးနဲ႔ သတင္းသမားေတြလည္း မ်ားလာတယ္။ လူတိုုင္းက ကင္မရာနဲ႔ဆိုုေတာ့
ဘယ္သူက သတင္းသမားလဲဆိုုတာ သိရခက္တယ္။ လက္ကိုုင္ဖုုန္းေတြနဲ႔ ဓါတ္ပံုုေတြ
ရိုုက္၊ ဗီဒီယိုုေတြရိုုက္ အဲဒီဖုုန္းကေနပဲ တခါထဲ အင္တာနက္ထဲကိုုထည့္ၾက၊ တင္ၾက။
ေအာ္ၾက၊ ဟစ္ၾက။ ေႂကြးေၾကာ္ၾက။ ႏိုုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိုုဆိုုၾက။










လူေတြကလည္း အစံုု။ ဥေရာပ အုုပ္စုုကလည္း ေဘာလံုုးပြဲေတြမွာ ေအာ္သလိုု
“အိုုေလး..အိုုေလးအိုု..ေလးအိုု..အိုု” ဆိုုလား အဲဒီသံစဥ္နဲ႔ ေအာ္လိုုေအာ္။ ယူ..အက္စ္..
ေအ..။ ယူ..အက္စ္...ေအ..ဆိုုၿပီး ေအာ္လိုုေအာ္။ အိုုဘားမား...အိုုဘားမားဆိုုၿပီး
ေအာ္လိုုေအာ္။ အနီးနားက ဓါတ္တိုုင္ေပၚ လူတေယာက္က တက္ၿပီး အလံတက္ခ်ိတ္
ေတာ့ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံေတာ္သီခ်င္းကိုု ၀ိုုင္းဆိုုၾက။ မ်ိဳးစံုုပဲ။ လူေတြ ေပ်ာ္ၾကတယ္။

အိမ္ျပန္မယ္လိုု႔ လူျပန္စုုေတာ့ ညတနာရီခြဲၿပီ။ လမ္းေပၚမွာ လူေတြက လာေနၾကတုုန္း။
မီးသတ္ကားေတြလည္း ေပ်ာ္လိုု႔ဟြန္းေတြတီး။ ရဲေတြလည္း လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း။
မိန္းကေလးေတြထဲမွာ ကတဲ့သူက က။ ခုုန္တဲ့သူက ခုုန္။ တခ်ိဳ႕ေယာက္က်ားေလးေတြက
ဘာသေဘာမွန္းမသိ အက်ႌေတြခၽြတ္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က အလံေတြၿခံဳၾကတယ္။ တေယာက္
နဲ႔တေယာက္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္။ ဖက္သူ ဖက္။ လက္ဖ၀ါးျခင္း ရိုုက္သူ ရိုုက္။ ခ်စ္ဇနီးက
ေတာ့ ဧည့္သည္ေတြကိုု ဧည့္ခံပြဲတခုုကိုုေခၚသြားခြင့္ရသလိုုမ်ိဳး ေက်နပ္ေနပံုုရတယ္။ ဧည့္
သည္ေတြကလည္း ေပ်ာ္လိုု႔။ အိမ္အျပန္ ကားထဲမွာ သီခ်င္းေတြအက်ယ္ႀကီးဖြင့္၊ ဟြန္းေတြ
တပြမ္ပြမ္တီးၿပီး ျပန္ခဲ့ၾကတယ္။ တျခားကားေတြလည္း ဒီလိုုပဲ။ လူအခ်င္းခ်င္း၊ ကားအခ်င္း
ခ်င္း ႏႈတ္ဆက္ၾကလိုု႔။ ညႀကီးမင္းႀကီး။

လူတေယာက္ ေသတဲ့ကိစၥက ေပ်ာ္စရာလား။ ဘင္လာဒင္ေသေတာ့ လူေတြေပ်ာ္ၾကတာ
ေတာ့ အမွန္။ မေပ်ာ္တဲ့လူေတြလည္း ရွိမွာေသခ်ာတာေပါ့။ မေပ်ာ္တဲ့လူေတြက ဘာေတြ
ဆက္လုုပ္ၾကမလဲဆိုုတာ စဥ္းစားမိရင္ အိပ္လိုု႔ရမွာ မဟုုတ္ဘူး။ ဒီလိုုနဲ႔ ဆက္မစဥ္းစားပဲ
အိပ္ရာ၀င္ခဲ့ရတဲ့ညပါ။ ဒီၾကားထဲ ဧည့္သည္ေတြေျပာတဲ့စကားကိုု မအိပ္ခင္မွာ ျပန္ၾကား
ျဖစ္ေအာင္ ၾကားမိေသးတယ္။ ငါတိုု႔တိုုင္းျပည္က လူႀကီးေတာ့ မေသႏိုုင္ဘူးကြာ..တဲ့။
ေအာ္...ပါလာျပန္ၿပီ ဒီလူေတြ။ လူဆိုုးေတြ ေသတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတတ္သကိုုး။


(ဓါတ္ပံုု ၊ ငါ့ဟာ)

ကသုတ္ကရက္နဲ႔ ကုတၱက္က ကိုကိုေက်ာက္

( ဆရာေက်ာက္ အမွတ္တရ )

Wednesday, March 30, 2011

ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ ေက်ာင္းျပီးစ ဘဓရမွာ အလုပ္စဝင္ေတာ့ ပထမဆုံးဆင္းရတဲ့ field ကေရႊဘိုခရိုင္ ခင္ဦးနယ္က သင္ေပါင္း နဲ႔ ကုတၱက္ဆိုတဲ့ ရြာေလးေတြမွာ၊ ဒီရြာေလးေတြမွာစတည္းခ်ရင္း အနီးပတ္ဝန္းက်င္ကေခ်ာင္းေလးေတြက ေရႊစနမူနာေလးေတြယူရတာေပါ့ေလ၊ ဒီရြာေလးေတြက
ဧရာဝတီျမစ္ရဲ့ တတိယျမစ္က်ဉ္းေဒသ ျမစ္အေနာက္ဖက္ကမ္းနယ္ေပ့ါ၊​ဧရာဝတီျမစ္ရဲ့ တတိယျမစ္
က်ဥ္းဟာ နာမည္ေက်ာ္စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕ေၾကာေပၚမွာ ရွိေနတာကလား၊

စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕ေၾကာၾကီးက ျမန္မာျပည္ေျမာက္ပိုင္းကခ်င္ျပည္နယ္ ကူမြန္ေတာင္ၾကားကေန
ေတာင္ဖက္ကို တန္းဆင္းလာလိုက္တာ မိုးေကာင္းလြင္ျပင္ကိုျဖတ္ ကသာထီးခ်ိဳင့္ကေန သပိတ္က်င္း၊
စဥ့္ကူး၊ စစ္ကိုင္းေတာင္ေရခါးအင္း ၊ စစ္ကိုင္း ဆင္မ်ားရွင္ဘုရားနားကေန ၊ ေနျပည္ေတာ္၊ေတာင္ငူ၊ျဖဴး၊
ပဲခူး ၊ အဲဒီကေန ကပၸလီပင္လယ္ထဲကို ဆင္းသြားတာကိုး၊ ဧရာဝတီျမစ္တတိယျမစ္က်ဥ္းကလဲ
ျပတ္ေရြ႕ေၾကာၾကီးေပၚဆိုေတာ့ ျမစ္ၾကီးကလဲ ေတာင္ေျမာက္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ၾကီး မေကြ႕မေကာက္စီးေန
တာကလား၊ အဲဒီျမစ္က်ဉ္းထဲက ကြ်န္းေလးေပၚမွာ အညာသီဟေတာဘုရားကလဲ တည္ေနတာ အင္မတန္သာယာလိုက္တာ၊ ေဟာ..စဥ့္ကူးမင္းကေတာ့ အညာသီဟေတာဘုရားဖူးထြက္လိုက္မိ တာ ေဖာင္းကားစားေမာင္ေမာင္က နန္းသိမ္းထားလို႔ ရာထူးလက္လြတ္ျဖစ္ရပါေရာလား။

ကိုၾကီးေက်ာက္ကေတာ့ ကိုယ့္ရာထူးတက္သိမ္းမဲ့သူမရွိနိုင္တာမို႔ အညာသီဟေတာဘုရားေတာ့ ခနခနေရာက္ပါ့ဗ်ာ၊ ဒီစစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕ေၾကာၾကီးက ဗမာျပည္အလယ္လူေနထူထပ္တဲ့ေနရာကို
ျဖတ္သြားေတာ့ ဒီျပတ္ေရြ႕ေၾကာၾကီးေရြ႕ရွားလို႔ျဖစ္လာတဲ့ ငလ်င္ဒဏ္ကို လူအမ်ားခံရတာပါပဲ၊ ၁၉၁၂
ခုႏွစ္က ရစ္ခ်တာစေကး ၈.၀ နဲ႔ အခုေနျပည္ေတာ္နဲ႔ မေဝးလွတဲ့ ေနရာကို ဗဟိုျပဳလႈပ္တဲ့ငလ်င္ၾကီး၊
၁၉၃၀ ခုႏွစ္က လႈပ္တဲ့ ပဲခူးငလ်င္ၾကီးဆိုလဲ ျဖဴးနဲ႔ပဲခူးမွာလူေတြေသၾကတာမနဲပါကလား။
ေရႊေမာ္ေဓါ ဘုရားရင္ျပင္မွာေတြ႔ရတဲ့ငွက္ေပ်ာဖူးေတာ္ၾကီးဟာ အဲဒီတုန္းကျပိဳက်ခဲ့တာေပါ့၊ ၁၉၅၆ခု စစ္ကိုင္းငလ်င္ၾကီးကလဲ စစ္ကိုင္းတျမိဳ့လုံးပ်က္စီးသြားတာ၊ ကိုၾကီးေက်ာက္ကေတာ့ မေမြးေသးပါဘူး၊ ကိုၾကီးေက်ာက္မိဘေတြက အဲဒီတုန္းက စစ္ကိုင္းမွာဆိုေတာ့ သူတို႔ျပန္ေျပာျပတာမွာ ဆင္မ်ားရွင္ ဘုရားၾကီးျပိဳက်ျပီး ဘုရားထဲမွာ ရွိေနတဲ့သူေတြ ရာဂဏန္းနီးပါးေလာက္ေသၾကသတဲ့၊

ကိုင္း..ဒီလိုျပတ္ေရြ႕ေၾကာႀကီးေတြ ကမၻာအႏွံ႔မွာ တည္ေနျပီး ငလ်င္ႀကီးေတြ လႈပ္၊ ဆူနာမီေတြျဖစ္ေနတာ
လူေတြ မဆင္ခ်င္ၾက ဆပ္ေဆာ့ၾကလြန္းလို႔၊ ပတ္ဝန္းက်င္ေတြ မထိန္းသိမ္းၾကလို႔ ဆိုၿပီးခုမွစျဖစ္တာ မဟုတ္ပါဘူး ၊ ဟိုး..ႏွစ္ေပါင္းသန္းေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ အခ်ိန္ကထဲကျဖစ္ပ်က္ေနတာကလား၊စစ္ကိုင္းျပတ္
ေရြ ႔ေၾကာႀကီးျဖစ္ဖို႔ အေၾကာင္းမွာ အိႏၵိယကြ်န္းဆြယ္ရဲ့ ေရြ႕ရွားေနမႈက အဓိကအေၾကာင္းပါပဲ၊ အိႏၵိယကြ်န္း ဆြယ္က လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္သန္းေပါင္း ၂၂၅ သန္းေလာက္က အာရွတိုက္နဲ႔ တျခားစီ အေဝးၾကီး၊ ႏွစ္သန္းေပါင္း ၂၀၀ ေလာက္ကမွ စလို႔ တေျဖးေျဖး ေျမာက္ဖက္ကို ေရြ႕လာလိုက္တာ ႏွစ္သန္းေပါင္း ၅၀ ေလာက္ကစလို႔ ဟိမဝႏၱာေတာင္တန္းေတြ၊ ခ်င္းေတာင္တန္းေတြ ၊ ရခိုင္ရုိးမေတြ သူ႔ေၾကာင့္ တြန္႔ေခါက္ၿပီး ပင္လယ္ထဲကေန ထြက္လာရေတာ့တာပဲ၊

လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္သန္း ၂၀၀ ဝန္းက်င္ေလာက္ကဆို ရွမ္းကုန္းျပင္ျမင့္ၾကီးဟာ ပင္လယ္ထဲမွာငုတ္ခ်ည္
ေပၚခ်ည္ ေပါ့ဗ်ာ၊ ေအာင္ပန္းသားဘေလာ့ဂါေလး MKS တို႔ဆိုရင္ အဲဒီအခ်ိန္ကေအာင္ပန္းမွာရွိရင္
ဆလုံေလးလို လန္ကြတ္တိေလး ဝတ္ျပီးေရထဲခရုငုတ္ေနမယ္ထင္ပါရဲ့ ..ခုေတာ့ဗ်ာ..ေတာင္ေပၚသားတဲ့ ..အဟတ္၊ မယ္ခ်စ္တို႔ ဆိုလဲ ေတာင္ၾကီးကို သေဘၤာစီးျပီးသြား၊ beachမွာ ေရျမင္းမႀကီးလို အိုက္တင္ထုတ္၊ ကိုႀကီးေက်ာက္ကေတာ့ သဲေသာင္ျပင္မွာ ေကာင္မေလးနဲ႔ လူးလိုက္လွိမ့္လိုက္နဲ႔ ဟို ..ေတာင္ႀကီးက ဘာသာျပန္ဆရာမေလး ေရာင္းတဲ့ ကင္းမြန္တို႔ငါးတို႔ အကင္ေလးဝယ္စားေနမွာလို႔ စဥ္းစားေနမိသဗ်။

ဒီအိႏၵိယကြ်န္းဆြယ္က အာရွတိုက္ကို ဝင္တိုးေနေတာ့တရုပ္ျပည္အေနာက္ေတာင္ပိုင္းမွာလဲ ျပတ္ေရြ႕႕
ေၾကာေတြျဖစ္..ငလ်င္ေတြခနခနလႈပ္လိုက္တာ ၊တခ်ိဳ႕ျပတ္ေရြ႕ေၾကာေတြဆို ဗီယက္နမ္ကျမစ္နီျမစ္ဝွမ္း၊ ဗမာျပည္အေရွ႕ပိုင္း က်ိဳင္းတုံနယ္၊ ေျမာက္ပိုင္းက လားရႈိးနယ္က ျပတ္ေရြ႔ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ေနေတာ့တာပဲ၊
မတ္လ ၁၁ ရက္ေန႔က တရုပ္ျပည္ယူနန္နယ္က ရင္က်န္းမွာငလ်င္လႈပ္ျပီးလို႔ သိတ္ေတာင္မၾကာေသးဘူး၊ ဗမာျပည္ လြိဳင္ေမြမွာ ဆက္လႈပ္ေတာ့တာပဲ၊

ကိုင္း...ကမၻာၾကီးကလဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ဘာကိစၥလႈပ္ရွားေနတာပါလိမ့္ဆိုေတာ့ ကမၻာေျမၾကီးဟာ ပထမအေငြ႔ဘဝ၊ အဲဒီကမွ အရည္၊တေျဖးေျဖးေအးခဲလာေတာ့ ေက်ာက္လႊာခ်ပ္ၾကီးေတြ ျဖစ္လာ တာကိုး၊ ေက်ာက္လႊာခ်ပ္ေတြကလဲ မိုင္ ၅၀ ကေန မိုင္၂၅၀ ေလာက္ထိ ထူၾကတယ္၊ သူတို႕ကကမၻာ့ အတြင္းပိုင္းက ေက်ာက္ရည္ပူေပၚမွာ ေမ်ာေနသလိုျဖစ္ေနေတာ့ တခုနဲ႔တခု တြန္းလိုက္ၾကတိုက္လိုက္ၾက၊ တိုက္မိခိုက္မိေတာ့ ငလ်င္ေတြ လႈပ္၊ ေက်ာက္လႊာေတြမွာ ျပတ္ေရြ႕ေၾကာင္းေတြ ျဖစ္၊ ေက်ာက္ရည္ပူေတြက အတြင္းပိုင္းကေန အက္ေၾကာင္းအတိုင္းတိုးထြက္လာေတာ့ မီးေတာင္ေတြျဖစ္ကုန္ရတာေပါ့၊

ကဲ..ကိုၾကီးေက်ာက္လဲ စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕ကေန ကမၻာေတာင္တပတ္ ပတ္မိေတာ့မယ္၊ ကိုယ့္ field ဆင္းတဲ့ေနရာပဲျပန္ၾကရေအာင္၊ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ ကုတၱက္သြားေတာ့ ေရႊဘို ေက်ာက္ေျမာင္းကေန ေမာ္
ေတာ္စီးျပီး ကဘြက္ဆိုတဲ့ ရြာမွာဆင္းတယ္၊ ကဘြက္ဆိုတဲ့ရြာက ျမစ္က်ဉ္းရဲ့ ေတာင္ဖက္အဆုံး၊
ကဘြက္ကေန ၂ မိုင္ေလာက္ေလွ်ာက္လိုက္ရင္ ကုတၱက္ေရာက္ျပီ၊ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔က ရိကၡာဝယ္ရင္ ကဘြက္ေရႊေတာမွာလဲ ဝယ္ရင္ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေက်ာက္ေျမာင္းပဲ သြားဝယ္တယ္၊ ပစၥည္းပိုစုံတာကိုး၊

တေန႔ ရိကၡာသြားဝယ္ေတာ့ လမ္းမွာ ေကာင္မေလး ၃ ေယာက္နဲ႔ ေတြ႕ေရာ၊ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ကလဲ
ေက်ာင္းျပီးစ အသက္ ၂၀ ဝန္းက်င္၊ ေကာင္မေလးေတြကလဲ အဲဒီဝန္းက်င္ ဆိုေတာ့ ...အဟင္း... သိတယ္မို႔လား..၊ ခ်က္ခ်င္းပဲ အဖြဲ႕က်သြားေတာ့တာပဲ၊ ကိုယ္ကလဲ အပ်ိဳျမင္ရင္ အာဝိဇၨန္းကရႊင္၊
သူတို႔ကလဲ ရြယ္တူေကာင္ေလးေတြ ဘာေျပာေျပာသေဘာက် ၊ ခိုးခိုးခစ္ခစ္နဲ႕ ျဖစ္ေနတာပဲ၊ သူတို႕က ေရႊဘိုသူေတြ၊ ေရႊေတာကို အလည္လာတာ၊ ေရႊဘိုျပန္မွာဆိုေတာ့ ကိုၾကီးေက်ာက္က
ေမပိ်ဳရယ္ ေနညိဳရင္ ေရႊဘို မွာဆုံစို႔ကြယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ...အင္း..လိုက္ခဲ့ေလတဲ့..၊ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ကို ဘယ္ရြာကလဲလို႔ ေမးေတာ့ ကသုတ္ကရက္နဲ႔ ကုတ္တက္ ကကိုးဗ်....လို႔ေျဖေတာ့ မယုံပါဘူးတဲ၊့

အင္း...ယုံခ်င္စရာလဲမရွိပါဘူး..၊ မႏၱေလးမွာေက်ာင္းေန၊ ရန္ကုန္မွာအလုပ္ဝင္တဲ့ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔
ဒီဇိုင္းက အဲဒီဖက္က ရြာသားေတြနဲ႔ မတူတာေတာ့ အမွန္ပါပဲ၊ ဒါနဲ႔ ကိုၾကီးေက်ာက္က လမ္းေဘးက
ျခဳံဖုတ္ကို လက္ညွဳိးထိုးျပျပီး ဟိုမွာ...ယုံယုံ...လို႕ ျပလို႔ သူတို႔လဲ ျခံဳဖုတ္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေရာ ကိုယ္ကလူပ်ိဳလက္ဆိုေတာ့ သိတယ္မို႔လား..ဘာလိုလိုျဖစ္ေနတဲ့ ေကာင္မေလး ကိုပခုန္းတန္းဖက္ လိုက္ေတာ့တာပဲ၊ ရုတ္တရက္အငိုက္ဆိုေတာ့ သူ႔တကိုယ္လုံးတုန္သြားလိုက္တာ..စစ္ကိုင္းငလ်င္ လႈပ္သလိုပါပဲ..အဟင္း...စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႔ကလဲ မနီးမေဝးရွိတယ္မို႔လား၊ က်န္တဲ့ေကာင္မေလးေတြ
က ေဟး...ဆိုျပီး လက္ခုတ္တီးၾကသဗ်၊

အဲဒီေန႔က ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ ေရႊဘိုအထိေတာ့ မေရာက္ပါဘူး၊ ေနာက္ေန႔အလုပ္ကရွိေတာ့ ေက်ာက္
ေျမာင္းကေနပဲ ျပန္ခဲ့ေတာ့တယ္၊ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာလဲ မအိပ္ေတာ့ပါဘူး..ေက်ာက္ေျမာင္းဘိုတဲက
သရဲ သိတ္ၾကမ္းသဗ်၊ သစ္သားနဲ႔ အေသရုိက္ပိတ္ထားရတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အခန္းထဲအိပ္မရေအာင္ တညလုံး ကုတင္ေပၚကဆြဲခ်၊ ၾကမ္းျပင္ေပၚတရြတ္တိုက္ဆြဲနဲ႔၊ မနက္လင္းေတာ့ အသက္ေပ်ာက္ေနတဲ့ သူေတြရွိလာလို႔ အေသကိုပိတ္ထားရတာ၊ ခုေတာ့ သရဲလဲ အႏွစ္ ၃၀ ေလာက္ရွိျပီဆိုေတာ့ မရွိေလာက္ေတာ့ပါဘူး၊

ကိုၾကီးေက်ာက္ရဲ့ ဘေလာ့ဂါညီျဖစ္တဲ့ ကိုေအာင္(ပ်ဴနိုင္ငံ) က၊ စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႕န႔ဲ သူ႕ေၾကာင့္ ငလ်င္လႈပ္
လာရင္ ဘယ္လိုကာကြယ္ေနထိုင္ရမယ္ဆိုတာ tag လာလို႔ ေရးလိုက္ရပါတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ငလ်င္လႈပ္လို႔ လူေသတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အေဆာက္အဦးေတြျပိဳက်၊ ပိမိၾကလို႔ ေသၾကရတာပါ၊ စစ္ကိုင္းျပတ္ေရြ႔ေၾကာင့္ ငလ်င္အၾကီးစားမျဖစ္တာၾကာျပီျဖစ္လို႔ ခုတခါလႈပ္ရင္ ျပင္းထန္နိုင္တာမို႔ သတိရွိၾကရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါ၊ မႏၱေလး၊ စစ္ကိုင္း၊ ေတာင္ငူ၊ ျဖဴး၊ ပဲခူး၊ တို႔ဟာအထူးသတိထားရမဲ့ေနရာေတြပါ၊ ေခတ္မီနည္းပညာနဲ႔ ေဆာက္ ထားတာမဟုတ္ပဲ ျပီးစလြယ္ေဆာက္ထားတဲ့ မႏၱေလးနဲ႔ ပဲခူးက ကန္ထရုိက္တိုက္ေတြမွာ ေနသူေတြ အတြက္အႏၱရာယ္ၾကီးပါတယ္၊

LA မွာေနတဲ့ ေက်ာက္ႏွမခ်ိဳသင္းတို႔ကေတာ့ ငလ်င္လႈပ္ရင္ဘယ္လိုေနရမယ္ဆိုတာ သူ႔ရုံးမွာလုပ္တုန္းက
ခနခန ရုံးေတြမွာ ေလ့က်င့္ေနရတာမို႔ သူက ကိုၾကီးေက်ာက္ထက္ပို သိပါမွာပါ၊ ကိုၾကီးေက်ာက္ကေတာ့
ေရႊစင္တို႔မန္းမွာေနတဲ့သူေတြ အၾကံေပးခ်င္တာကေတာ့ ျပိဳက်လဲမေသနိုင္တဲ့ ထန္းလက္တဲမွာေနၾကပါ၊ ပိုေကာင္းတာကေတာ့ သစ္တပင္ေအာက္၊ဝါးတပင္ေအာက္မွာ ေနျပီးတရားအားထုတ္နိုင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ၊

ဒါနဲ႔ စကားမစပ္ ဖတ္ဖူးတဲ့အေၾကာင္းေလး တခုေတာ့ ေျပာပါရေစ၊ မင္းတုန္းမင္းၾကီးရဲ့ မိဖုယားေခါင္ စၾကၤာေဒဝီမိဖုယားၾကီးဟာေဗဒင္ပညာမွာ အလြန္ကြ်မ္းက်င္တယ္လို႔ ဖတ္ခဲ့ရဖူးပါတယ္၊ မႏၱေလးမွာ ငလ်င္လႈပ္မယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ပညာနဲ႔ ၾကိဳတင္သိႏွင့္ ေနပါသတဲ့၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ယၾတာေခ်တဲ့အေနနဲ႔ မႏၱေလးနန္းေတာ္တိုင္ေတြကို တေတာင္ေလာက္ ေျမဖို႔ထားခိုင္းပါသတဲ့၊ ငလ်င္လႈပ္ေတာ့ အင္းဝနဲ႔ စစ္ကိုင္းမွာပ်က္စီးၾကေပမဲ့ မႏၱေလးမွာ ဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့၊ ကိုၾကီးေက်ာက္တို႔ရဲ့ စက္ၾကိဳင္ေဗတီ မိဖုယား
ၾကီးလဲ ငလ်င္ရပ္ဝန္းကသူ႔အိမ္ေတာ္ကိုယၾတာေခ်တဲ့အေနနဲ့ ေခါင္မိုးျမဳပ္ေအာင္ ေျမဖို႔ေနအုန္းမလား မသိပါဘူး...။

ဒီ post ကို အရင္တပတ္ကထဲက ေရးျပီး တင္လိုက္တာ err ျပျပီး ေပ်ာက္သြားလို႔ ဘာကိုစိတ္တိုရမွန္း မသိျဖစ္သြားပါတယ္၊ ခုမွ ထပ္ေရးျပီးတင္တာ နဂိုေရးသေလာက္မရွည္ပဲ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ အဆက္အစပ္ေပ်ာက္ေနတာလဲ သည္းခံေပးၾကပါ၊ ပညာရပ္ဆိုင္ရာေတြကို အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မေရးခ်င္ပါဘူး၊ ေက်ာင္းတုန္းက ဆရာေတြ reference ညႊန္းသလို ဟိုစာအုပ္၊ ဒီစာအုပ္ရွာဖတ္လို႔ သာေျပာလိုက္ခ်င္တာပါပဲ၊ ကိုၾကီးေက်ာက္ကိုယ္တိုင္ကလဲ ကိုယ္စိတ္မဝင္စားတဲ့အေၾကာင္းေတြကို အားနာပါးနာ သြားမဖတ္ခ်င္သလို သူမ်ားေတြကိုလဲ ေရးမျပခ်င္တာအမွန္ပါ ။

ပုံေတြအားလုံး google ကရွာပါသည္။

http://penai22.blogspot.com/2011/03/blog-post_30.html


သြားႏွင့္သူ ဆရာေက်ာက္ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ...။