လူတိုင္း အျငင္းအခုံလုပ္ဖူးတယ္။ အျငင္းသန္တဲ့သူ၊ ျငင္းခုံမလုပ္ခ်င္သူ ဆိုတာပဲ
ကြဲမယ္။ အခုေျပာေနတာက "ျငင္းတာေကာင္းတယ္" ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ။
(ေအာက္မွာေရးထားတာရဲ ႔အဆက္ေပါ့) ဒါေပမယ့္အရာရာ ေလွ်ာက္ျငင္းေန
တိုင္းလည္း ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။
မျငင္းတတ္ရင္ မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာခ်င္တာပါ။ ေကာင္းေကာင္းျငင္းတတ္ဖို႔
အသိလိုတယ္။ သတိလိုတယ္။ အေလ့အက်င့္လိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာ
ေတြအမ်ားစုက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မျငင္းခံုတတ္ၾကဘူး။ ျငင္းလိုက္တာနဲ႔
ျပႆနာတက္ကုန္တတ္ၾကတယ္။ အျငင္းသန္တဲ့လူကလည္း ေရွ ႔မၾကည့္
ေနာက္မၾကည့္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အတင္းပဲျငင္းေနတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ျငင္းခံု
တယ္ဆိုတာ ေဆြးေႏြးမႈတမ်ိဳးပါပဲ။
စကားရည္လုပြဲဆိုတာ တခ်ိဳ ႔ၾကားဖူးၾကလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ ႔ႀကံဳဖူးၾကလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ ႔
ကိုယ္တိုင္ဆင္ႏြဲဖူးၾကလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စကားရည္လုပြဲ
ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေကာင္းေကာင္းမထြန္းကားဘူး။ ဒါက၀မ္းနည္းစရာ။ ဘာေၾကာင့္
မထြန္းကားရသလဲ။ အာဏာပိုင္ေတြက အားမေပးခဲ့လို႔လား။ ပညာေရးေလာကသား
ေတြက ဒီတန္ဘိုးကိုမသိခဲ့လို႔လား။ အပိုအလုပ္လို႔ထင္ၾကလို႔လား။ အႏၱရယ္ရွိလာႏိုင္
တယ္လို႔ယူဆလို႔လား။ ဒါေတြအားလံုးေၾကာင့္လို႔ ထင္တာပဲ။
စကားရည္လုပြဲဆိုတာက အျငင္းအခံုလုပ္တဲ့ပြဲပါ။ တကယ္ေတာ့ အျငင္းအခုံလုပ္တယ္
ဆိုတာက ေ၀ဖန္ေရးတမ်ိဳးပါပဲ။ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္အယူအဆကိုရဲရဲတင္းတင္းေျပာရ
တဲ့အလုပ္ပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္းရတဲ့အလုပ္ပါ။ အာဏာပိုင္ေတြ၊ လူႀကီးေတြက
ေ၀ဖန္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္အားမေပးဘူး။
ေခတ္ေတြ၊ စံနစ္ေတြကို ေျပာင္းခ်င္တယ္။ တိုးတက္ခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ လုပ္ခ်င္
တယ္ဆိုရင္အျငင္းအခုံကို အားေပးရလိမ့္မယ္။ တိုးတက္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာ
အျငင္းအခုံကို အားေပးၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္အၾကားသေဘာထားကြဲျပား
မႈေတြရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္ေပးႏိုင္ၾကတယ္။ သေဘာတူလက္ခံၾကတယ္။ ဒီအသိ
တရား၊ ဒီအေလ့အက်င့္ဟာ အေျခခံက်တဲ့ တည္ေဆာက္မႈ၊ အေရးႀကီးတဲ့ေလ့က်င့္မႈ
ျဖစ္တယ္။ စာကိုဖတ္ၿပီး၊ သေဘာတရားကိုနားလည္ၿပီး ငါလည္းအျငင္းအခံုကိစၥ
သေဘာတူတယ္ေဟ့လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံအားထုတ္ရမယ့္ ကိစၥ။
ေရရွည္ကိစၥ။ အေမွ်ာ္ အျမင္နဲ႔ထူေထာင္ရမယ့္ကိစၥ။
အျငင္းေၾကြး
ျမန္မာျပည္မွာ အျငင္းအခံုယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အေရးႀကီး
တဲ့ ျငင္းစရာ ခုံစရာကိစၥေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ျငင္းစရာ အေၾကြးေဟာင္းေတြ
အမ်ားႀကီးက်န္ေနတယ္။ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အျငင္းေၾကြးေတြတင္ေနတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ျမန္မာဆိုတာဘယ္ကလာသလဲဆိုတဲ့ျပႆနာ။ အခုထိမရွင္းႏိုင္ေသးဘူး။ ေကာင္း
ေကာင္း ျငင္းခြင့္မရလို႔ျဖစ္ေနရတယ္လို႔ထင္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေျပာစရာျဖစ္ေန
တဲ့ ကိုးကန္႔တရုတ္ေတြကို တိုင္းရင္းသားအျဖစ္သတ္မွတ္တာ ေတာ္၏၊ မေတာ္၏ ကိစၥ။
ရိုဟင္ဂ်ာကိစၥ။ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံ
ေရးမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သင့္၊မျဖစ္သင့္ဆိုတဲ့ကိစၥ။
ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႔ ေဟာေန၊ေျပာေနသူေတြ၊ ဘာသာေရးသမားေတြက
ကိုယ္က်င့္တရားမေကာင္းရင္သူတို႔ေျပာတာေတြကို လိုက္နာသင့္၊မလိုက္နာသင့္။
သူတို႔ကို ဘယ္လိုအေရးယူဆက္ဆံသင့္သလဲဆိုတဲ့ကိစၥ။ အႏုပညာသည္ရဲ ႔ကိုယ္
က်င့္တရားနဲ႔ သူ႔ရဲ ႔အႏုပညာဆက္စပ္ၿပီးေျပာသင့္မေျပာသင့္ကိစၥ။ သတင္းက်င့္၀တ္
ကိုေစာင့္ထိမ္းရတဲ့ သတင္းမီဒီယာသမားေတြက လူမႈေရးေဖါက္ျပန္မႈေတြရွိေနရင္
သူတို႔တင္ျပတဲ့သတင္းေတြကို ယံုၾကည္ဖို႔ သင့္မသင့္ကိစၥ။
ျမန္မာျပည္မွာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔စစ္သားက လိုအပ္တာထက္ သိပ္မ်ားလြန္းေနသလားဆိုတဲ့
ကိစၥ။ လိင္တူခ်စ္သူေတြ တရား၀င္လက္ထပ္ခြင့္ေပးသင့္၊ မေပးသင့္ကိစၥ။ ျမန္မာျပည္မွာ
ေမြးၿပီးထူးခၽြန္တဲ့ တရုတ္၊ ကုလား၊ေဂၚရခါးစသူေတြကို သမၼတျဖစ္ခြင့္ေပးသင့္၊ မေပးသင့္။
တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ခြင့္ေပးသင့္၊ မေပးသင့္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ ႔
ဆႏၵေတြကို ထုတ္ေဖၚခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ျပည္သူ၊ရဟန္းေတြကို ရက္ရက္စက္စက္
သတ္ျဖတ္၊ ႏွိပ္စက္၊ အေရးယူခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ခြင့္လႊတ္မလား။ သင္ပုန္းေျခ
မလား။ သင့္တင့္တဲ့နည္းနဲ႔ အေရးျပန္ယူမလားဆိုတဲ့ကိစၥ။
စသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အျငင္းအခုံလုပ္ၾကရမယ့္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါေသး
တယ္။ သိသူ၊တတ္သူ၊နားလည္သူေတြ၊ လုပ္ႏိုင္သူေတြက အခုလိုအျငင္းအခုံလုပ္ရမယ့္
ကိစၥေတြကို ႀကိဳတင္ေျပာဆိုထားသင့္ပါၿပီ။ လမ္းျပထားသင့္ပါၿပီ။ ၀န္ခံသင့္ပါၿပီ။ ေနာက္လူ
ေတြအတြက္ ခ်န္ထားသင့္ပါၿပီ။ မဟုတ္ရင္ ျငင္းရခက္မယ့္အရာေတြ ဆက္ၿပီးမ်ားေနဦးမွာ။
ေနာက္လူေတြ အခက္ႀကံဳရဦးမွာ။ ေကာင္းေကာင္းျငင္းတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ စလုပ္
ၾကရေအာင္ပါ။ ဒါလည္း ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ပဲဆိုပါေတာ့။ "အျငင္းအခုံလႈပ္ရွားမႈ"ေပါ့ဗ်ာ။
ဘယ့္နဲ႔လဲ။ မိတ္ေဆြမ်ား ေကာင္းေကာင္းျငင္းဖို႔ သတိၱရွိၾကရဲ ႔လား။ က်န္းမာၾကပါေစ။
(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)
No comments:
Post a Comment