NGO အျငင္း

အခုတေလာ ၀မ္းသာဖို႔ေကာင္းတဲ့ကိစၥတခုကေတာ့ NGO လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး
အျငင္းအခုံလုပ္လာၾကတာပါပဲ။ လူထုစိန္၀င္းက ျမန္မာျပည္တြင္းထုတ္ ဂ်ာနယ္တေစာင္
မွာ NGOနဲ႔ပါတ္သက္တဲ့သူ႔အျမင္ကိုေရးသားပါတယ္။ ေအာင္သူၿငိမ္းက ျပည္ပကေန
လူထုစိန္၀င္းရဲ ႔NGO ေဆာင္းပါးကို ဘေလာ့ဂ္ကတဆင့္ တုံ႔ျပန္ပါတယ္။ဘေလာ့ဂါ
မင္းဒင္ကလည္း ဒီအေရးမွာသူ႔အျမင္ကိုထည့္ၿပီး ပါ၀င္ေဆြးေႏြးလာပါတယ္။ ယဥ္ယဥ္
ေက်းေက်းနဲ႔ျငင္းခံု၊ အျပဳသေဘာနဲ႔ေဆြးေႏြးလာၾကတာကိုျမင္ရလို႔ တကယ္ပဲ ပီတိျဖစ္
ရပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ ႔အစည္း အတြက္လိုလားအပ္တဲ့ျငင္းခံုမႈမ်ိဳးပါ။
၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ႀကိဳဆိုပါတယ္ခင္ဗ်ား။

NGO ကိစၥဟာ အျငင္းပြါးစရာပါ။ ကမၻာမွာလည္းဒီကိစၥကို အျငင္းပြါးေနၾကတုန္းပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း အျငင္း၀င္ပြါးရမယ့္ကိစၥပါ။ အစိုးရမဟုတ္တဲ့လူထုအေျချပဳအဖြဲ ႔
အစည္း NGO လုပ္ငန္းေတြဟာ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အရွိန္ရစျပဳလာ
ေနတဲ့ ျဖစ္ထြန္းမႈလမ္းေၾကာင္းတခုပါ။ ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာေတြလည္းဒီ NGO
လုပ္ငန္းေတြနဲ႔ကင္းကြာၿပီးမေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆက္စပ္ပါတ္သက္လာေနရပါၿပီ။
အခုကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ကNGO ထြန္း ကားတဲ့ေခတ္လို႔ပဲေျပာရေတာ့မွာပါ။ ဒါေၾကာင့္
NGOအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးျငင္းခံုတာဟာ လုပ္ရမယ့္အလုပ္ကို လုပ္ေနတာပါပဲ။

ဘယ္ကိစၥမဆို ရႈေထာင့္အစံုက အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ သံုးသတ္ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ဒီအျမင္
ေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၊ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေဆြးေႏြးျငင္းခံုၾကဖို႔လိုပါတယ္။ အျမင္ မတူတာေတြရွိလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ သဘာ၀ကိုလည္းရင့္က်က္တဲ့အသိနဲ႔ လက္ခံထား
ၾကဖို႔လိုပါတယ္။ ဒါမွလည္း အေၾကာင္းအရာတခုနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး ေက်ေက်လည္လည္
နားလည္လာႏိုင္မယ္။ သေဘာတူညီမႈေတြရလာႏိုင္မယ္။ သေဘာကြဲလြဲမႈေတြရွိလာ
ရင္လည္း ဘယ္အခ်က္မွာမတူၾကသလဲ၊ ဘာေၾကာင့္မတူရသလဲဆိုတာကို ရွင္းရွင္း
လင္းလင္းသိျမင္လာၾကမယ္။ ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာ့လူ႔အဖြဲ ႔အစည္းမွာ
အေရးတႀကီးလိုအပ္ေနတဲ့ အေတြ ႔အႀကံဳေကာင္းေတြပါပဲ။

ဘယ္ကိစၥမဆို အေကာင္းခ်ည္းသက္သက္ (ဒါမွမဟုတ္) အဆိုးခ်ည္းသက္သက္
မရွိႏိုင္ပါဘူး။ NGOလုပ္ငန္းလည္း ဒီလိုပါပဲ။ NGOလုပ္ငန္းရဲ ႔ရည္ရြယ္ခ်က္က
"မူ အရ" ေကာင္းတယ္ဆိုေပမယ့္ မူကို အေကာင္အထည္ေဖၚတဲ့ "လူ"က မေကာင္း
ရင္ လုပ္ငန္းနာမည္ပ်က္တတ္ပါတယ္။ NGOလုပ္ငန္းတခ်ိဳ ႔နာမည္ပ်က္တာ လူ
ေတြေၾကာင့္ပါ။ ျမင္ေန၊ၾကားေနရပါတယ္။ နာမည္ေကာင္းရတဲ့ NGO ေတြကိုလည္း
ၾကားေန၊ေတြ ႔ေနရတာပါပဲ။ ေကာင္းဖို႔အတြက္ သတိထားစရာေတြရွိသလို၊ မေကာင္း
တာမျဖစ္ရေအာင္လည္း သတိထားစရာေတြရွိပါတယ္။ ဒါေတြကိုသတိေပးေနၾကရ
မွာကေတာ့မီဒီယာ သမားေတြရဲ ႔တာ၀န္ပါပဲ။

အခုလည္း ဆရာလူထုစိန္၀င္း၊ ကိုေအာင္သူၿငိမ္းနဲ႔ ကိုမင္းဒင္တို႔က သူတို႔ရဲ ႔အသိ
အျမင္ေတြနဲ႔ NGO လုပ္ငန္းေတြကို စည္းလြတ္ ၀ါးလြတ္မျဖစ္ရေအာင္ တာ၀န္သိ
သိနဲ႔ သတိေတြေပးေနၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြ
တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ညဏ္ပညာၿပိဳင္ၿပီး ရန္ျဖစ္ေနၾကတာမဟုတ္ပါဘူး။ စာဖတ္
သူေတြ၊ ေလ့လာသူေတြအေနနဲ႔လည္း ဘယ္သူကျဖင့္ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုေဆာ္
လိုက္ၿပီေဟ့ဆိုတဲ့ ရန္ပြဲၾကည့္ခ်င္သူပံုစံနဲ႔ အားမေပးသင့္ပါဘူး။ ပိုေကာင္းတဲ့အေျခ
အေနတခုရလာေအာင္ ၀ိုင္းႀကိဳးစားေနတယ္လို႔ျမင္ၿပီး အားေပးၾကမယ္ဆိုရင္
၀မ္းသာစရာပါ။

တိုက္ဆိုင္တာကေတာ့ အခု NGO အျငင္းအခံုကိစၥျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္က
လည္း ေကာင္းမြန္တဲ့ အျငင္းအခုံေတြလုိအပ္ေနတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္
ဘေလာ့ဂ္မွာေရးေနတာပါပဲ။ (ဖတ္မယ္ဆိုုရင္ ေအာက္မွာႏွစ္ပုုဒ္ေရးထားတာရွိပါ
တယ္။)

NGO အေၾကာင္းက အခုကတည္းက နာနာေလးျငင္းထားမွ ေတာ္ခါက်လိမ့္မယ္
လို႔ထင္ပါတယ္။ ေရွ ႔ေလွ်ာက္ NGO ယဥ္ေက်းမႈက ပိုၿပီးထြန္းကားလာမွာမို႔ပါ။
တိုးတက္လိုစိတ္နဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျငင္းခံုၾကသူအားလံုး က်န္းမာရႊင္လန္းၾက
ပါေစဗ်ား။ အမ်ားအက်ိဳးအတြက္ တကယ္အလုပ္လုပ္တဲ့ NGO ေတြလည္း
မ်ားမ်ားထြန္းကားလာပါေစဗ်ား။ ကိုယ္က်ိဳးဦးစားေပး NGOေတြကို ေထာက္ျပ
ေ၀ဖန္ၾကမယ့္ မီဒီယာသမားေတြလည္း မ်ားမ်ားေပၚေပါက္လာပါေစဗ်ား။

(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)

စာကေလးေၾကာ္နဲ႔ဆီထမင္း

တရက္သား။ ရာသီဥတုကလည္း ေကာင္း။ ခ်စ္ဇနီးနဲ႔ကားေမာင္းထြက္ၾကရင္း
ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာျဖစ္ၾကတယ္ ဆိုပါေတာ့။ ဘယ္ကိစၥနဲ႔ စကားစပ္မိတယ္
မသိ။ စာကေလးေၾကာ္ကိစၥ ေရာက္သြားပါေလေရာ။ ခ်စ္ဇနီးကိုစခ်င္တာနဲ႔
အျပစ္တင္ေျပာေလး ေျပာမိတာပါ။ အခု စာကေလးေၾကာ္၊ အခုဆီထမင္း မလုပ္ပါနဲ႔
ဆိုေတာ့ ခ်စ္ဇနီးရဲ ႔အသံခဏတိတ္သြားပါတယ္။ ၿပီးမွ အဲဒီဥပမာကို ဘာေၾကာင့္
ေျပာရသလဲလို႔ ေမးလာပါတယ္။ အရင္ကမၾကားဖူးလို႔လားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့
မၾကားဖူးဘူးတဲ့။အင္း.. မိတ္ေဆြမ်ားေရာ ၾကားဖူးၾကပါစ။

ဇနီးသည္က ဆက္ေျပာပါတယ္။ ဒီဥပမာဟာ ဘယ္ေခတ္က ေပၚထြန္းလာတဲ့ ဥပမာ
လဲတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္မွာ ဆီထမင္း ရွိၿပီလား။ စာကေလးေၾကာ္ ရွိၿပီလားတဲ့။ ကို
လိုနီေခတ္က ေပၚလာတဲ့ ဥပမာလား။လြတ္လပ္ေရးေခတ္မွာလားတဲ့။ သူ႔အထင္
မီးရထားေတြ၊သေဘၤာေတြ၊ ကားေတြ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိလာတဲ့ေခတ္က်မွ ဒီဥပမာ
ျဖစ္လာပံု ရတယ္လို႔။သူ႔ဖါသူ ေမးခြန္းထုတ္ၿပီး သူ႔ဖါသူပဲ ေကာက္ခ်က္ခ်ပါတယ္။
ဒီကိစၥက ေစ်းသည္ေစ်း၀ယ္ ျပႆနာျဖစ္လိမ့္မယ္တဲ့။

ရထားဘူတာ၊သေဘၤာဆိပ္၊ ကားဂိတ္ေတြမွာ ေစ်းသည္ေတြက အခ်ိန္ကို လုၿပီး
ေရာင္းရတယ္။ ေစ်း၀ယ္ေတြကလည္းအခ်ိန္လုၿပီး ၀ယ္ရတာကိုး။ ဒီအခါမွာ
၀ယ္သူက စာကေလးေၾကာ္ ယူမယ္ေျပာလို႔ ေရာင္းသူကစာကေလးေၾကာ္ ေပးဖို႔
ျပင္ေနခ်ိန္၊ ၀ယ္သူကတခါ မဟုတ္ေတာ့ျပန္ဘူး ဆီထမင္းပဲ ယူမယ္ဆိုၿပီး လုပ္ပံုရပါ
တယ္တဲ့။ အဲဒီအခါ အခ်ိန္ကိုလုၿပီး စီးပြါးရွာရတဲ့ ေစ်းသည္ခမ်ာ ေဒါသထြက္ရွာပံု
ရပါတယ္တဲ့။ အဲဒါနဲ႔ပဲ တျခားေစ်း၀ယ္ေတြကို ေရာင္းခ်ိန္မရပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ ရွင္းရွင္း
မခ်ႏိုင္တဲ့ ေစ်း၀ယ္ကို၊ ကိုယ္ စားခ်င္တာ ဘာမွန္းမသိတဲ့ ေစ်း၀ယ္ကို ေစ်းသည္က
စိတ္ဆိုးသြားလို႔ အခုပဲ စာကေလးေၾကာ္၊အခုပဲ ဆီထမင္းမလုပ္နဲ႔ေလလို႔ ေျပာမိ
လိုက္ပံု ရပါတယ္တဲ့။ ေျပာရင္းဆိုရင္း ရထားတို႔ ကားတို႔ ဆိုက္လာမွ ေရာင္းရရွာတဲ့
လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြရဲ ႔ဘ၀ကိုသူက သနားေနျပန္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်စ္ဇနီးရဲ ႔အဆိုကို ဟုတ္လိမ့္မယ္လို႔ ေထာက္ခံလိုက္ပါတယ္။
တကယ္ဟုတ္ မဟုတ္ေတာ့မသိပါ။ ဒီဥပမာေပၚလာပံုသမိုင္းသိၾကသူမ်ားရွိရင္
ရွင္းၾကပါဦး။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဆီထမင္းနဲ႔ စာကေလးေၾကာ္ တြဲဖက္စားသံုး
လို႔ကေတာ့"သိပ္ေကာင္း" ဆိုတာပါပဲ။ ဇနီးသည္ ေျပာသလိုသာ ဒီဥပမာ ေပၚ
ေပါက္ခဲ့ရိုး မွန္ရင္။ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေစ်း၀ယ္သူကိုသာ သနားမိေတာ့တယ္။
သူ႔ခမ်ာ စာကေလးေၾကာ္နဲ႔ဆီထမင္း တြဲစားရင္ ေကာင္းတယ္ဆိုတာ မသိမဟုတ္၊
သိမယ့္လူပဲ။ သို႔ေပတဲ့ ႏွစ္မ်ိဳးေပါင္း၀ယ္စရာပိုက္ဆံက လံုေလာက္ပံုမရဘူး။ အဲဒါ
ေၾကာင့္သူ႔ခမ်ာ ဆီထမင္းနဲ႔ စာကေလးေၾကာ္အၾကားဗ်ာမ်ားခဲ့ရရွာတယ္ေပါ့။

အဲ့သည္ေန႔က။ ကၽြန္ေတာ္မ်ား ဇနီးေမာင္ႏွံ ေစ်းသည္ေစ်း၀ယ္ တေယာက္တဘက္
ဆီကို သနားျခင္းသမႈ ျပဳၾကရင္းစာကေလးေၾကာ္နဲ႔ ဆီထမင္းကို တြဲစားခ်င္တဲ့
အာသီသမ်ားလည္း တဖြါးဖြါးေပၚေပါက္ခဲ့ရေၾကာင္းပါ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ျငင္းၾကမယ္ေဟ့ ေကာင္းေကာင္း

လူတိုင္း အျငင္းအခုံလုပ္ဖူးတယ္။ အျငင္းသန္တဲ့သူ၊ ျငင္းခုံမလုပ္ခ်င္သူ ဆိုတာပဲ
ကြဲမယ္။ အခုေျပာေနတာက "ျငင္းတာေကာင္းတယ္" ဆိုတဲ့အေၾကာင္းပါ။
(ေအာက္မွာေရးထားတာရဲ ႔အဆက္ေပါ့) ဒါေပမယ့္အရာရာ ေလွ်ာက္ျငင္းေန
တိုင္းလည္း ေကာင္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။

မျငင္းတတ္ရင္ မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာခ်င္တာပါ။ ေကာင္းေကာင္းျငင္းတတ္ဖို႔
အသိလိုတယ္။ သတိလိုတယ္။ အေလ့အက်င့္လိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာ
ေတြအမ်ားစုက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မျငင္းခံုတတ္ၾကဘူး။ ျငင္းလိုက္တာနဲ႔
ျပႆနာတက္ကုန္တတ္ၾကတယ္။ အျငင္းသန္တဲ့လူကလည္း ေရွ ႔မၾကည့္
ေနာက္မၾကည့္ မ်က္စိမွိတ္ၿပီး အတင္းပဲျငင္းေနတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ျငင္းခံု
တယ္ဆိုတာ ေဆြးေႏြးမႈတမ်ိဳးပါပဲ။

စကားရည္လုပြဲဆိုတာ တခ်ိဳ ႔ၾကားဖူးၾကလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ ႔ႀကံဳဖူးၾကလိမ့္မယ္။ တခ်ိဳ ႔
ကိုယ္တိုင္ဆင္ႏြဲဖူးၾကလိမ့္မယ္။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ စကားရည္လုပြဲ
ဆိုတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈ ေကာင္းေကာင္းမထြန္းကားဘူး။ ဒါက၀မ္းနည္းစရာ။ ဘာေၾကာင့္
မထြန္းကားရသလဲ။ အာဏာပိုင္ေတြက အားမေပးခဲ့လို႔လား။ ပညာေရးေလာကသား
ေတြက ဒီတန္ဘိုးကိုမသိခဲ့လို႔လား။ အပိုအလုပ္လို႔ထင္ၾကလို႔လား။ အႏၱရယ္ရွိလာႏိုင္
တယ္လို႔ယူဆလို႔လား။ ဒါေတြအားလံုးေၾကာင့္လို႔ ထင္တာပဲ။

စကားရည္လုပြဲဆိုတာက အျငင္းအခံုလုပ္တဲ့ပြဲပါ။ တကယ္ေတာ့ အျငင္းအခုံလုပ္တယ္
ဆိုတာက ေ၀ဖန္ေရးတမ်ိဳးပါပဲ။ ကိုယ့္အျမင္၊ ကိုယ့္အယူအဆကိုရဲရဲတင္းတင္းေျပာရ
တဲ့အလုပ္ပါ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ရွင္းရတဲ့အလုပ္ပါ။ အာဏာပိုင္ေတြ၊ လူႀကီးေတြက
ေ၀ဖန္တာကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္အားမေပးဘူး။

ေခတ္ေတြ၊ စံနစ္ေတြကို ေျပာင္းခ်င္တယ္။ တိုးတက္ခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံ လုပ္ခ်င္
တယ္ဆိုရင္အျငင္းအခုံကို အားေပးရလိမ့္မယ္။ တိုးတက္တဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြမွာ
အျငင္းအခုံကို အားေပးၾကတယ္။ တေယာက္နဲ႔တေယာက္အၾကားသေဘာထားကြဲျပား
မႈေတြရွိတယ္ဆိုတာကို နားလည္ေပးႏိုင္ၾကတယ္။ သေဘာတူလက္ခံၾကတယ္။ ဒီအသိ
တရား၊ ဒီအေလ့အက်င့္ဟာ အေျခခံက်တဲ့ တည္ေဆာက္မႈ၊ အေရးႀကီးတဲ့ေလ့က်င့္မႈ
ျဖစ္တယ္။ စာကိုဖတ္ၿပီး၊ သေဘာတရားကိုနားလည္ၿပီး ငါလည္းအျငင္းအခံုကိစၥ
သေဘာတူတယ္ေဟ့လို႔ ေျပာလို႔မရဘူး။ ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံအားထုတ္ရမယ့္ ကိစၥ။
ေရရွည္ကိစၥ။ အေမွ်ာ္ အျမင္နဲ႔ထူေထာင္ရမယ့္ကိစၥ။

အျငင္းေၾကြး

ျမန္မာျပည္မွာ အျငင္းအခံုယဥ္ေက်းမႈ မထြန္းကားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ အေရးႀကီး
တဲ့ ျငင္းစရာ ခုံစရာကိစၥေတြအမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနတယ္။ ျငင္းစရာ အေၾကြးေဟာင္းေတြ
အမ်ားႀကီးက်န္ေနတယ္။ သမိုင္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အျငင္းေၾကြးေတြတင္ေနတယ္။ ဆိုပါေတာ့ ျမန္မာဆိုတာဘယ္ကလာသလဲဆိုတဲ့ျပႆနာ။ အခုထိမရွင္းႏိုင္ေသးဘူး။ ေကာင္း
ေကာင္း ျငင္းခြင့္မရလို႔ျဖစ္ေနရတယ္လို႔ထင္တယ္။ ေလာေလာဆယ္ ေျပာစရာျဖစ္ေန
တဲ့ ကိုးကန္႔တရုတ္ေတြကို တိုင္းရင္းသားအျဖစ္သတ္မွတ္တာ ေတာ္၏၊ မေတာ္၏ ကိစၥ။
ရိုဟင္ဂ်ာကိစၥ။ ႏိုင္ငံျခားသားနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံ
ေရးမွာ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သင့္၊မျဖစ္သင့္ဆိုတဲ့ကိစၥ။

ကိုယ္က်င့္တရားေကာင္းဖို႔ ေဟာေန၊ေျပာေနသူေတြ၊ ဘာသာေရးသမားေတြက
ကိုယ္က်င့္တရားမေကာင္းရင္သူတို႔ေျပာတာေတြကို လိုက္နာသင့္၊မလိုက္နာသင့္။
သူတို႔ကို ဘယ္လိုအေရးယူဆက္ဆံသင့္သလဲဆိုတဲ့ကိစၥ။ အႏုပညာသည္ရဲ ႔ကိုယ္
က်င့္တရားနဲ႔ သူ႔ရဲ ႔အႏုပညာဆက္စပ္ၿပီးေျပာသင့္မေျပာသင့္ကိစၥ။ သတင္းက်င့္၀တ္
ကိုေစာင့္ထိမ္းရတဲ့ သတင္းမီဒီယာသမားေတြက လူမႈေရးေဖါက္ျပန္မႈေတြရွိေနရင္
သူတို႔တင္ျပတဲ့သတင္းေတြကို ယံုၾကည္ဖို႔ သင့္မသင့္ကိစၥ။

ျမန္မာျပည္မွာ ဘုန္းႀကီးနဲ႔စစ္သားက လိုအပ္တာထက္ သိပ္မ်ားလြန္းေနသလားဆိုတဲ့
ကိစၥ။ လိင္တူခ်စ္သူေတြ တရား၀င္လက္ထပ္ခြင့္ေပးသင့္၊ မေပးသင့္ကိစၥ။ ျမန္မာျပည္မွာ
ေမြးၿပီးထူးခၽြန္တဲ့ တရုတ္၊ ကုလား၊ေဂၚရခါးစသူေတြကို သမၼတျဖစ္ခြင့္ေပးသင့္၊ မေပးသင့္။
တိုင္းရင္းသားေတြ ခြဲထြက္ခြင့္ေပးသင့္၊ မေပးသင့္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့နည္းလမ္းေတြနဲ႔ ကိုယ့္ရဲ ႔
ဆႏၵေတြကို ထုတ္ေဖၚခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ျပည္သူ၊ရဟန္းေတြကို ရက္ရက္စက္စက္
သတ္ျဖတ္၊ ႏွိပ္စက္၊ အေရးယူခဲ့တဲ့ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို ခြင့္လႊတ္မလား။ သင္ပုန္းေျခ
မလား။ သင့္တင့္တဲ့နည္းနဲ႔ အေရးျပန္ယူမလားဆိုတဲ့ကိစၥ။

စသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အျငင္းအခုံလုပ္ၾကရမယ့္ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနပါေသး
တယ္။ သိသူ၊တတ္သူ၊နားလည္သူေတြ၊ လုပ္ႏိုင္သူေတြက အခုလိုအျငင္းအခုံလုပ္ရမယ့္
ကိစၥေတြကို ႀကိဳတင္ေျပာဆိုထားသင့္ပါၿပီ။ လမ္းျပထားသင့္ပါၿပီ။ ၀န္ခံသင့္ပါၿပီ။ ေနာက္လူ
ေတြအတြက္ ခ်န္ထားသင့္ပါၿပီ။ မဟုတ္ရင္ ျငင္းရခက္မယ့္အရာေတြ ဆက္ၿပီးမ်ားေနဦးမွာ။
ေနာက္လူေတြ အခက္ႀကံဳရဦးမွာ။ ေကာင္းေကာင္းျငင္းတတ္တဲ့ အေလ့အက်င့္ေတြ စလုပ္
ၾကရေအာင္ပါ။ ဒါလည္း ေတာ္လွန္ေရးတရပ္ပဲဆိုပါေတာ့။ "အျငင္းအခုံလႈပ္ရွားမႈ"ေပါ့ဗ်ာ။
ဘယ့္နဲ႔လဲ။ မိတ္ေဆြမ်ား ေကာင္းေကာင္းျငင္းဖို႔ သတိၱရွိၾကရဲ ႔လား။ က်န္းမာၾကပါေစ။

(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)

အျငင္းအခုံကိစၥ

   








အျငင္းအခံု ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျမန္မာေတြက ေကာင္းတဲ့သေဘာထက္
ဆိုးတဲ့သေဘာ ဒါမွမဟုတ္မေကာင္းတဲ့လကၡဏာေဆာင္တဲ့ကိစၥလို႔ ယူဆထား
ပံုရပါတယ္။ လူႀကီးအမ်ားစုက ကေလးေတြအျငင္းအခံုလုပ္ေနရင္မႀကိဳက္ၾက
ပါဘူး။ မျငင္းခံုၾကဖို႔ သတိေပးပါတယ္။ တားျမစ္ပါတယ္။ ခ်ိန္းေျခာက္ပါတယ္။
တခ်ိဳ ႔ဆို အျပစ္ေပးတဲ့အထိ၊ နာက်င္ေစတဲ့အထိေတာင္ တုန္႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။

သူတို႔ရဲ ႔အဲဒီလိုေဆာင္ရြက္မႈကို"ဆံုးမျခင္း" ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ အလြယ္
တကူပဲ သူတို႔က ထည့္ထားတတ္ၾကပါတယ္။ အနိမ့္ဆံုးအဆင့္ ကေလးေတြ အျငင္း
အခံုလုပ္တာ သူတို႔အတြက္ ဆူတယ္၊ နားပူေစတယ္၊ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေစ
တယ္ေပါ့။

ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ အျငင္းအခံုကေနျဖစ္လာတတ္တဲ့သဘာ၀ ရန္ျဖစ္တဲ့ကိစၥပါ။
အျငင္းအခံုမလုပ္ခင္ကေတာ့ မိတ္ေဆြ၊ အျငင္းအခံုမွာမေျပလည္ရာက ေနာက္ပိုင္း
မွာ ရန္သူသေဘာေဆာင္သြားတာေတြကို မလိုလားအပ္တဲ့ကိစၥလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔
လူႀကီးေတြ သေဘာထားတတ္ၾကပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒါဟာျဖစ္တတ္တဲ့
သဘာ၀တခုမို႔ မလိုလား အပ္တဲ့ကိစၥလို႔ သေဘာထားမယ့္အစား သတိထားသင့္
တဲ့ကိစၥ၊ သတိနဲ႔ျငင္းခံုသင့္တဲ့ကိစၥလို႔ သေဘာထားလိုက္ရင္ အျငင္းအခံုကိစၥဟာ
တိုးတက္မႈတခုအဆင့္ ေရာက္သြားပါလိမ့္မယ္။

အဲဒီ သတိတခ်က္မထားမိတာနဲ႔ပဲ ျငင္းခံုမႈဟာ လူအမ်ားညိဳျငင္စရာကိစၥ ျဖစ္လာရ
တယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ျမန္မာလူငယ္ေတြရဲ ႔ ျငင္းခံုလုိစိတ္နဲ႔ ျငင္းခံုလိုတဲ့
သဘာ၀ဟာ လူႀကီးေတြရဲ ႔အဟန္႔အတားေအာက္မွာ ေကာင္းေကာင္းထြန္းကား
ခြင့္ မရခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါရေစ။ တကယ္ေတာ့ အျငင္းအခံုလုပ္တာကို စံနစ္တက်နဲ႔
ထြန္းကားလာေအာင္လုပ္ေပးဖို႔ လူႀကီးေတြမွာ တာ၀န္ရွိပါတယ္။

ရန္မ်ားတဲ့ကိစၥ၊ ဆူတဲ့ပူတဲ့ကိစၥလို႔သေဘာမထားပဲ အေျဖမွန္တခု ထြက္လာေအာင္၊
ပိုေကာင္းတဲ့အရာတခု ရလာေအာင္အျမင္မတူတာေတြကိုေပါင္းစပ္ႏိုင္ေအာင္၊
တဘက္နဲ႔တဘက္နားလည္ေပးႏိုင္ေအာင္၊ သေဘာထားတတ္လာေအာင္၊ မတူညီ
တဲ့အျမင္ကို တန္ဘိုးထားတတ္လာေအာင္၊ အျငင္းအခံုကေန ႏွစ္ဘက္အက်ိဳး
အျမတ္ရလာေအာင္၊နည္းမွန္လမ္းမွန္နဲ႔ ျပဳျပင္ေပးရင္၊ အေမွ်ာ္အျမင္နဲ႔ ပ်ိဳးေထာင္
ေပးရင္၊ ဒီအေလ့အက်င့္က ခိုင္မာထြန္းကားလာခဲ့ရင္၊ အသိညာဏ္ပြင့္လင္းၿပီး
တိုးတက္တဲ့ ယဥ္ေက်းမႈနယ္ပယ္ တခုကို တည္ေဆာက္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

အခုလိုေျပာရတာက တိုးတက္ထြန္းကားၿပီး ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ပြင့္လင္းတဲ့လူ႔အဖြဲ ႔
အစည္းေတြဟာ ဒီလိုအေလ့အက်င့္ေကာင္းေတြကို အားေပးၾကတယ္ဆိုတဲ့
အခ်က္ကိုအေျခခံၿပီး ေျပာေနတာပါ။ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ျငင္းတတ္တယ္
ဆိုတာက ယဥ္ေက်းမႈတခုပဲလို႔ သေဘာထားႏိုင္ၾကဖို႔ပါ။ လူႀကီးေတြေၾကာင့္
အခုလိုျဖစ္ရတာဆုိတဲ့အခ်က္ကို အျငင္းအခံုလုပ္ခ်င္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ျငင္းခံုစရာအခ်က္ေတြပါေနရင္ မိတ္ေဆြတို႔က ေထာက္ျပလာမယ့္
အခ်က္ေတြကို ဆက္ၿပီးေဆြးေႏြးသြားပါ့မယ္။ ဆက္ၿပီးျငင္းခံုႏိုင္ၾကဖို႔ ခဏနား
လိုက္ပါဦးမယ္။ ေျပာစရာေတြ ရွိေနပါေသးတယ္။

(ရုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)