ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း

၁၈၇၀ခုႏွစ္ တ၀ိုက္။ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔လူဦးေရက
ဆယ္သန္းေလာက္ရွိပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲသည္ေခတ္က အဲ့သလိုမေျပာဘူး။
ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တကုေဋကို အုပ္စိုးသူျဖစ္တယ္လို႔
ေျပာရပါသတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ လူတန္းစားသတ္မွတ္
ခ်က္က သိပ္ရွင္းတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ဘုရင္ဟာ “သခင္” ၊ က်န္တာက “ကၽြန္” ။

ဘုရင္နဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘယ္သူ၊ဘယ္၀ါပါဘုရားလို႔ ဆိုရသတဲ့။
အဲဒီတုန္းက နာမည္ေရွ ႔မွာ “ေမာင္” ေတြ “မ”ေတြ သိပ္ရွိလွေသးတာ မဟုတ္။
“က်ား” ဆိုရင္ “ကၽြန္ေတာ္”။ “မ”ဆိုရင္ “ကၽြန္မ” ။ “ခင္ဗ်ား”ဆိုတာကလည္း
သခင္၊ဘုရားက လာတာတဲ့။ "ရွင္"ဆိုတာက အရွင္၊သခင္က လာသတဲ့။

တကယ္ေတာ့ မင္းတုန္းမင္း မတိုင္ခင္ကာလေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၊
ကၽြန္မ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘယ္ေခတ္ကစၿပီး သံုးသလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။
သမိုင္းဆရာမ်ားက သိေပမေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဘုရင္က “ေမာ့” ဆိုမွ ေမာ့ၾကည့္ရ
သတဲ့။ သူကမေမာ့ ခိုင္းမခ်င္း ေျမျပင္မွာ ၀ပ္ေနေပေရာ့။ ရွင္ဘုရင္ဆိုသူမ်ား
ေျပာပါတယ္။ လူလူခ်င္း ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္။

တိုင္းျပည္မွာဘုရင္က သခင္ဆိုေတာ့။ သူ႔ထက္ႀကီးတာ ဆင္ပဲရွိတယ္။ ေရေျမ ႔
သနင္းျပည့္ရွင္မင္း လို႔လည္းဆိုသကိုး။ တတိုင္းျပည္လံုး လူတင္မကေရေရာ၊
ေျမေရာ သူပိုင္တယ္။ ဘာမွမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္ ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္
မေကာင္းတဲ့ေခတ္ေတြပါ။ ထားပါေတာ့။ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔က “ကၽြန္ေတာ္တို႔”
လုပ္ေနၾကတုန္းပဲ ဆိုတာကေတာ့ (သယ္ရင္းတို႔ေရ) သိပ္လြန္လြန္းၿပီ ထင္သကြယ္။

ေျပာင္းလဲမႈက နည္းနည္းေလးပဲရွိတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဆိုတာေတြ။
ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ဘယ္သူပါ ဆိုတာေတြေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အခုကိစၥက
ေရွ ႔မွာေျပာခဲ့ၾကသူေတြ မ်ားလွပါၿပီ။ အထူးအဆန္းလဲမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
ဘာေၾကာင့္ထပ္ေျပာေနရသတံုး ဆိုရင္ေတာ့။ ဒီကိစၥႀကီး အဆံုးသတ္ေစခ်င္လွလို႔
ပါပဲဗ်ာ။ေတာ္ေတာ္ မမိုက္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ကၽြန္ဆိုတာလူဘ၀မွာ အနိမ့္က်ဆံုးအ ေျခအေန
မဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွကၽြန္ မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ။

ဒီေန႔ကမၻာဟာ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ဆိုေပတဲ့။ ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေန
သူေတြ အနည္းအက်ဥ္း ရွိေနတုန္း။ ကၽြန္အျဖစ္ ေရာင္းအစားခံေနရသူေတြ ရွိေနတုန္း။
ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္ေဖၚလို႔ ေခၚတဲ့သူေတြ ရွိေနတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္မဟုတ္ၾကေပမဲ့
လည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္လိုအဆက္ အဆံခံေနတာ ရွိေနတုန္း။ တခ်ိဳ ႔တိုင္းျပည္
ေတြမွာလည္းဒီအေျခအေနမ်ိဳး ရွိေနတုန္းပဲ။

ကမၻာမွာက ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေအာင္၊ ကၽြန္ေခတ္ ကုန္ေအာင္၊ ကၽြန္ဇတ္ သိမ္းေအာင္
မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ အသက္ေတြေပးၿပီး ေျပာင္းလဲခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ
"ကၽြန္" ဆိုတဲ့အသံ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆက္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနၾကတုန္း။ ဘယ္အထိ ဆက္ၾကဦးမွာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဆက္သံုးဆြဲေနၾက
သလဲ။ ေကာင္းတဲ့အေမြအႏွစ္မွ မဟုတ္ပဲ။ သမိုင္းဆိုး သမိုင္းညစ္ေတြကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဆက္ၿပီးသယ္ေဆာင္ေနတာဟာ သမိုင္းတာ၀န္ မေက်တာပဲ။ မေကာင္းတာေတြကို
ထားခဲ့ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ယံုမက လြန္ေတာင္ လြန္ေနၿပီ။

ဆိုင္ရာပိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဒီကိစၥကိုဘာေၾကာင့္မ်ား အၾကာႀကီးၾကည့္ ေနရသလဲ။ ျပဳျပင္
ေျပာင္းလဲလို႔မရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္။ အင္မတန္ခက္ခဲလွတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္။ ေခတ္ႀကီး၊
စံနစ္ႀကီးကို ေျပာင္းပစ္ရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ေသြးထြက္သံယိုေတာ္လွန္ေရးမွ မဟုတ္ပဲ။
ဒီကိစၥေၾကာင့္ ေတာခိုရမယ္၊ ေထာင္အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ က်ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး
လည္းမဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ။ ေျပာင္းရင္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္အခါက။ လူႀကီးေတြဆံုးမတဲ့အခါ “နင္” နဲ႔ “ငါ” နဲ႔ေျပာရင္ရိုင္းသတဲ့။ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္
ေတာ္၊ ရွင္၊ ကၽြန္မ ဆိုမွ ယဥ္ေက်းပါသတဲ့။ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြ
ကို ျပန္ဆံုးမဖို႔ လိုၿပီထင္ပါတယ္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)