ထိုင္းနဲ႔ျမန္မာက ရုပ္ရည္အားျဖင့္ခြဲလို႔မရဘူး။ စကားမေျပာပဲေနရင္ ကိုယ့္ကိုထိုင္းလို႔ပဲထင္ၾကတာ။ ထိုင္းေယာင္ေဆာင္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္လည္းလြယ္တယ္။ မလြယ္လည္းမလြယ္ဘူး။ ဘာမွမေျပာပဲ ညိမ္ ေနရင္ ဒါမွမဟုတ္ ထိုင္းစကားေကာင္းေကာင္း ေျပာႏိုင္ရင္လြယ္တယ္။ ထိုင္းစကားမတတ္သူအတြက္ မလြယ္ဘူး။ ကိုယ္ကထိုင္းလိုမေျပာတတ္လို႔ အဂၤလိပ္လိုေျပာရင္ထိုင္းေတြ က တအံ့တၾသ။ ထိုင္းမဟုတ္ဘူးလားလို႔ေမးတယ္။ ဖိလစ္ပိုင္လားလို႔ေမးတယ္။ ျမန္မာလို႔မထင္ၾကဘူး။ သူတို႔ အအ့ံၾသ ေျပေအာင္ ရွင္းျပရတာအေမာ။ ေစ်း၀ယ္တဲ့အခါ ထိုင္းဆိုရင္ေစ်းတမ်ိဳး။ ႏိုင္ငံျခားသားဆိုရင္ေစ်းတမ်ိဳး လုပ္တတ္တယ္။ ထိုင္းေယာင္ ေဆာင္တတ္ရင္ေတာ့ သက္သာတာေပါ့။
အယုဒၶယခရီး
ဘန္ေကာက္ကေနသြားရင္ တနာရီေက်ာ္ေလာက္ကားေမာင္းတာနဲ႔ေရာက္တဲ့ၿမိဳ ႔ပါ။ အငွားယာဥ္နဲ႔သြား ရင္ပိုျမန္တယ္။ ေစ်းပိုေပးရတယ္။ ၿမိဳ ႔ထဲတေနရာမွာ ကားေလးဂိတ္တခုရွိသတဲ့။ ေစ်းလည္းေပါသတဲ့။ ကိုယ္ကလည္းတသီးတသန္႔မေနခ်င္ဘူး။ လူေတြနဲ႔ေရာေနၾကည့္ခ်င္တယ္။ တည္းခိုခန္းကေန ကားဂိတ္ကို အငွားယာဥ္နဲ႔သြားတာ ဆယ္မိနစ္ေလာက္ၾကာတယ္။ထိုင္းေငြ ဘတ္ငါးဆယ္ေပးရတယ္။ ကားေလးဂိတ္မွာ ခပ္တည္တည္နဲ႔ အယုဒၶယလို႔ တလံုးထဲေျပာၿပီးတက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ခဏၾကာ ေတာ့ ပိုက္ဆံေကာက္တယ္။ သူမ်ားေပးသလိုတရာတန္ထုတ္ေပးေတာ့ ေလးဆယ္ျပန္အမ္းတယ္။ ခရီးေ၀းက ေစ်းပိုေပါေနတယ္။ ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးနဲ႔ ကားေပၚမွာဖြင့္ထားတဲ့သီခ်င္းနားေထာင္ရင္းခရီးထြက္ခဲ့ တယ္။ ကိုယ့္ေဘးကလူေတြကလည္း ကိုယ့္ကိုထိုင္းလို႔ပဲ ထင္ေနၾကတယ္။ တေသြးထဲတသားထဲလို ခရီးသြားရတာ ပိုၿပီးေပါ့ပါးတာေပါ့။
ၿမိဳ ႔ပတ္သံုးဘီး
တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္ဆိုရင္ပဲ ေရာက္ပါၿပီ အယုဒၶယ။ ၿမိဳ ႔ငယ္ေလးပါပဲ။ ေစ်းေလာက္ပဲလူစည္တာပါ။ အရင္တုန္းက ျမန္မာေတြ စစ္လာတိုက္ၿပီးဖ်က္ဆီးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ ၿမိဳ ႔ေဟာင္းေနရာကိုသြားခ်င္တာ။ ဒီၿမိဳ ႔ မွာက အဲဒါကလြဲၿပီး ဘာမွစိတ္၀င္စား စရာမရွိ ဘူး။ ခက္တာက ကားရပ္တဲ့ေနရာက ၿမိဳ ႔ထဲေစ်းေဒါင့္ မွာဆိုေတာ့ ၿမိဳ႔ေဟာင္း ကိုဘယ္လိုသြားရမွန္းမသိဘူး။ ထိုင္းစကားမတတ္ ေတာ့ ဆက္ၿပီးအေယာင္ ေဆာင္လို႔မရေတာ့ဘူး။ သံုးဘီးဆရာကိုပဲေမးရေတာ့တယ္။ လုပ္ပါၿပီဗ်ား။ ထိုင္းမဟုတ္မွန္းလည္းသိ ေရာ ေဆာ္ၿပီေပါ့။ ေနရာစံုလိုက္ပို႔မယ္။ ဘတ္ငါးရာထဲပါတဲ့။ ေျမပံုလည္းထုတ္ျပတယ္။ ေစ်းဆစ္ေတာ့ တရာ ေလွ်ာ့ေပးတယ္။ တကယ္ ေတာ့ ဘတ္ေလးရာဆိုတာလည္းမနဲဘူး။ ေနာက္ဆံုး။ တေနရာကိုပဲ လိုက္ပို႔ က်န္တဲ့ေနရာေတြ လမ္းေလွ်ာက္သြား မယ္လို႔ေျပာၿပီး ေစ်းဆက္ညွိတယ္။ ေျခာက္ဆယ္နဲ႔ တည့္သြားတယ္။ ဘန္ေကာက္နဲ႔အယုဒၶကိုလာတဲ့ေစ်းနဲ႔အတူတူ။ တကယ္ လည္းေမာင္းေရာ ငါးမိနစ္ ေလာက္နဲ႔ၿမိဳ ႔ေဟာင္းေနရာကိုေရာက္သြားပါေလေရာ။ ဒါေတာင္သံုးဘီးဆရာကတည့္ တည့္မေမာင္းပဲ ပါတ္ေမာင္းခဲ့ေသး တာ။ အျပန္က်မွ သေဘာေပါက္တယ္။ မသိေတာ့လည္းခံေပါ့။
သမိုင္းတရားခံ
ကားခေပးေတာ့ ဘယ္ႏိုင္ငံကလည္းလို႔ေမးျမန္ေရာ။ ျမန္မာျပည္ကလို႔ေျပာေတာ့ အံ့ၾသျပန္ေရာ။ အယုဒၶယကားဆရာက သူ႔ ဘ၀မွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးကိုပထမဦးဆံုးေတြ ႔ဖူးျခင္းပါတဲ့။ သူ႔ပံုစံက အယုဒၶယ ၿမိဳ ႔အဖ်က္အစီးခံခဲ့ရၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒီၿမိဳ ႔ ကိုျပန္လာတဲ့ ျမန္မာစစ္သည္တဦးကိုေတြ ႔လိုက္ရသလိုပဲ။ ဒီၿမိဳ ႔ရဲ ႔သမိုင္းကိုသိသလားလို႔ေမးပါတယ္။ နဲနဲပါးပါးပဲသိတယ္ လို႔ေျဖပါတယ္။ ဒီၿမိဳ ႔ကိုျမန္မာေတြဖ်က္ ဆီးသြားတာလို႔ရွင္းျပပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းပါဘူးလို႔အရင္လူေတြအစား ေတာင္းပန္ခဲ့ရပါတယ္။ သူက ေတာ့ထင္မွာပဲ ဒီျမန္မာကို ဒီထက္ပိုက္ဆံပိုေတာင္းသင့္တယ္လို႔။
သမိုင္းနဲ႔စီးပြါးေရး
ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက သမိုင္းထဲကေနသင္ခန္းစာယူတတ္ယံုတင္မကဘူး။ သမိုင္းကိုစီးပြါးျဖစ္ ေအာင္ပါ လုပ္ႏိုင္ၾကတဲ့သူေတြပါ။ ၿမိဳ ႔ေဟာင္းက ေစတီပုထိုးနဲ႔ ေက်ာင္းသခၤန္းပ်က္ေတြကိုမသိမသာျပဳျပင္မြန္း မံၿပီးကမၻာလွည့္ေတြစိတ္၀င္စားေအာင္လုပ္ ထားတဲ့ေနရာပါ။ ဟိုနားဒီနားဆင္ေတြနဲ႔လည္းသြားလို႔ရ ေအာင္စီစဥ္ေပးထားပါတယ္။ ဆင္ေမာင္းသမားေတြကလည္း ေရွးေရွး တုန္းကမင္းမႈထမ္းအ၀တ္အစား ေတြနဲ႔ဆိုေတာ့ ကမၻာလွည့္ေတြအတြက္ သမိုင္းထဲမွာ ခရီးသြားေနရသလိုေပါ့။ ေပ်ာ္ၾကပါ တယ္။ ျမန္မာ ျပည္က ပုဂံၿမိဳ ႔ေဟာင္းနဲ႔ယွဥ္ရင္ေတာ့အက်ယ္အ၀န္းေရာ၊ဘုရားအေရအတြက္ေရာ၊ ပိသုကာအႏုပ ညာအရေရာ တျခားစီပါပဲ။ ပုဂံကပိုစိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း သူ႔သမိုင္းတန္ဘိုး နဲ႔သူေတာ့သီးျခားစီရွိၾကတာပါ။ ဘုရားႀကိဳဘုရားၾကားေလွ်ာက္သြားရင္း ဒီေနရာဟာငါတို႔ျမန္မာေတြ သိမ္းပိုက္ခဲ့တဲ့ေနရာကြလို႔ေတာ့ ဇာတိမာန္မတက္ခဲ့ပါဘူး။ အရင္ကအားေကာင္းခဲ့တဲ့ျမန္မာေတြ အခုေတာ့လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေနရပါလားဆိုၿပီး သံေ၀ဂေတာ့ရခဲ့ပါတယ္။
အလကားရထား
ၿမိဳ ႔ေဟာင္းကအျပန္အခ်ိန္ရေသးလို႔ ၿမိဳ ႔ထဲကေစ်းကိုလမ္းေလွ်ာက္ရင္းတပါတ္ပါတ္ပါတယ္။ ညေနခင္းဆိုေတာ့ေစ်းလည္း သိမ္းေနပါၿပီ။ စိတ္၀င္စားစရာသိပ္မေတြ ႔ပါ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတာင္ ရွာဖို႔ခက္ပါတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ဒီျမစ္ကိုကူးရင္ ဘူတာရံုကိုေရာက္တယ္လို႔စာေရးထား တာေတြ ႔ပါတယ္။ အဲဒါနဲ႔ စာညႊန္းအတိုင္းဆက္ေလွ်ာက္သြားေတာ့ ျမစ္တခုကိုေတြ႔ ရတယ္။ ကုတို႔ဆိပ္ ေလးတခုရွိတယ္။ ဒီဘူတာကရထားစီးရင္ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္လားလို႔ေမးေတာ့ေရာက္ ပါသတဲ့။ ကုတို႔ခ သံုးဘတ္ပါတဲ့။ မၾကာပါဘူး။ စက္ေလွေလးတစီးကမ္းကိုကပ္လာပါတယ္။ ဟိုတဖက္ကမ္းကို ကူးရင္ဘူတာေရာက္မယ္တဲ့။ စက္ေလွေပၚမွာအတူပါလာတဲ့ ေကာင္မေလးက ဘယ္ႏိုင္ငံကလည္း လို႔ေမးျပန္ေရာ။ ေလွဆိပ္မွာ အဂၤလိပ္လိုေျပာတာေတြ ႔ရေတာ့ ထိုင္းမဟုတ္ဘူး ဆိုၿပီးအံ့ၾသေနတာတဲ့။ ရွင္းျပရျပန္ေရာ။ သူကဟိုတယ္တခုရဲ ႔၀န္ထမ္းပါ။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို စိတ္၀င္စားပါသတဲ့။ မိတ္ေဆြ ျဖစ္ခ်င္ပါသတဲ့။ သူ႔ရဲ ႔ရည္းစားကလည္း ဥေရာပသားပါတဲ့။ အေတြ ႔အႀကံဳဖလွယ္ရတာ ႀကိဳက္ပါသတဲ့။ ဒါနဲ႔ပဲ ဟိုဖက္ကမ္းနဖူးက ေကာ္ဖီဆိုင္ေလးမွာ ႏွစ္ေယာက္သား ထိုင္ၾကရင္းေထြရာေလးပါေျပာၾကပါ တယ္။ ဘန္ေကာက္ကိုရထားနဲ႔ျပန္ရင္ရတယ္ဆိုေပမယ့္။ အခ်ိန္ၾကာပါသတဲ့။ ႏွစ္နာရီေက်ာ္သံုးနာရီ ေလာက္ၾကာလိမ့္မယ္တဲ့။ ကိစၥမရွိ ဘူး။ အေတြ ႔အႀကံဳရခ်င္လို႔ပါလို႔ရွင္းျပပါတယ္။ တခုေကာင္းတာက ေစ်းေပါတယ္တဲ့။ ဘတ္ႏွစ္ဆယ္ဆိုလားပဲေပးရသတဲ့။ ဒါေပမယ့္မပူနဲ႔တဲ့။ အေတြ႔အႀကံဳသစ္တခုရ ေအာင္သူစီစဥ္ေပးမယ္တဲ့။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြအတြက္ရထားခ မေပးရဘူးဆိုပဲ။ ရထားခ်ိန္နီးေတာ့ ဘူတာထဲကို၀င္ၿပီးလက္မွတ္ေရာင္းတဲ့ေနရာမွာ လက္မွတ္တေစာင္ကိုေကာင္မေလးသြားယူ လာပါတယ္။ လမ္းမွာဘာစကားမွမေျပာပဲခပ္ၿပံဳးၿပံဳးပဲလိုက္သြားပါတဲ့။ လက္မွတ္စစ္လာရင္ ခပ္တည္ တည္နဲ႔ဒီလက္မွတ္ကိုထုတ္ျပလိုက္ တဲ့။ လက္မွတ္ကိုေသခ်ာၾကည့္ေတာ့ အယုဒၶယ၊ ဘန္ေကာက္ ေစ်းႏႈန္း သံုညတဲ့။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ ႔စစ္ဆင္ေရးေအာင္ျမင္ပါတယ္။ ရထားေတာ့ သံုးနာရီေလာက္စီးလိုက္ရ တယ္။ အလကားေပါ့။ ရထားတြဲေပၚပါလာသူအားလံုးနဲ႔လက္မွတ္စစ္ႀကီးကပါ ကၽြန္ေတာ့ကို ထိုင္းလို႔ ယံုၾကည္ခဲ့ၾကပါတယ္။
(အလုပ္ကလည္းရႈပ္၊ ေနကလည္းမေကာင္းလို႔ စာမေရးျဖစ္တာၾကာသြားတယ္။ လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္သူမ်ားအားလံုး မဂၤလာႏွစ္သစ္ပါ။ ခ်င္းမိုင္ၿမိဳ ႔ကိုသြားတဲ့အေၾကာင္းေနာက္မွ ဆက္ေရးမယ္။)
No comments:
Post a Comment