၁၉၈၈ခုုႏွစ္က ျဖစ္ပြါးခဲ့တဲ့ ရွစ္ေလးလံုုး လူထုုအံုုၾကြမႈႀကီးဟာ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔
အလွည့္ အေျပာင္းတခုုပါ။ သိန္းနဲ႔သန္းနဲ႔ခ်ီတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ ႔ဘ၀ဟာ
အဲဒီ လူထုုအံုုၾကြမႈႀကီးနဲ႔အတူ အနည္းနဲ႔အမ်ား ေျပာင္းလဲခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီအေျပာင္း
အလဲဟာ ေကာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲလား၊ မေကာင္းတဲ့ အေျပာင္းအလဲလားဆိုု
တာ အစပိုုင္းမွာ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိဖိုု႔ မလြယ္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္ၾကာလာ
တာနဲ႔အမွ်ဒါဟာ ေကာင္းတဲ့အေျပာင္းအလဲ မဟုုတ္ဘူးဆိုုတာကိုု ျမန္မာျပည္သူေတြ
ဘ၀နဲ႔ရင္းၿပီး နားလည္လာခဲ့ၾကရတယ္။ လက္မခံခ်င္ေပမဲ့ ဒီအေျပာင္းအလဲကိုု
ရင္ဆိုုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတယ္။
စစ္အာဏာသိမ္းမႈေနာက္ပိုုင္း ရွစ္ေလးလံုုးလႈပ္ရွားမႈတုုန္းက အတက္ၾကြဆံုုး
ပါ၀င္ခဲ့ၾကတဲ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြရဲ ႔ ဘ၀မွာ ေမွ်ာ္လင့္မထားတာေတြ
ႀကံဳလာခဲ့ရတယ္။ ေက်ာင္းေတြအၾကာႀကီး ပိတ္တယ္။ မိဘေတြရဲ ႔အလုုပ္အကိုုင္
ပ်က္စီးတယ္။ မိသားစုု၀င္ေငြ ကေမာက္ကမ ျဖစ္တယ္။ ေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ေက်ာင္းသူ
ေက်ာင္းသားေတြ ေတာခိုုၾကတယ္။ ေထာင္က်တယ္။ တခ်ိဳ ႔ေတြ စာရင္းမဲ့အင္းမဲ့
ေပ်ာက္ဆံုုးကုုန္တယ္။ တခ်ိဳ ႔ေတြက စစ္တပ္လက္ခ်က္နဲ႔ ေသဆံုုးရတယ္။
ထီးေသြးနန္းေသြး မကင္းတဲ့ မႏၱေလးသား ခင္ေမာင္ျမင့္လည္း သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္း
သားအျဖစ္ကေန ေတာခိုုေက်ာင္းသားျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ခ်စ္ရသူ ျမျမမင္းနဲ႔ ေ၀းခဲ့တယ္။
(ဒီအျဖစ္က သူတေယာက္ထဲႀကံဳရတာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ေတာထဲေရာက္ေတာ့ ေကာင္း
ေကာင္း သိလာရတယ္။ ေျဖသိမ့္ႏိုင္လာတယ္။)
ခါးသီးမႈ ဆိုုတဲ့ ေ၀ါဟာရခ်င္း တူေပမဲ့ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ နာက်င္မႈခ်င္း မတူတဲ့ အျဖစ္
အပ်က္ေတြကိုု ေတာခိုုေက်ာင္းသားေတြေရာ၊ ေထာင္က်ေက်ာင္းသားေတြေရာ တအံ့
တၾသနဲ႔ ျဖတ္သန္းခဲ့ၾကရတယ္။ ေတာေတြ ေတာင္ေတြအၾကား ေသနပ္တလက္နဲ႔
လေပါင္းမ်ားစြာ ငတ္တလွည့္ ျပတ္တလွည့္ ျဖတ္သန္းရင္း ခင္ေမာင္ျမင့္နဲ႔ေက်ာင္း
သားရဲေဘာ္ေတြဟာ လြတ္ေျမာက္ေရးဆိုုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္မွာ ရွင္သန္ႏိုုင္ေအာင္
က်င့္ႀကံခဲ့ၾကတယ္။ (က်ဆံုးခဲ့ရသူေတြလည္း ရွိတာေပါ့)
ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေတြဟာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ဖြဲ႔ၿပီး ေတာထဲမွာရွိေနႏွင့္တဲ့
တိုုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုုင္အုုပ္စုုေတြနဲ႔အတူ စစ္အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ဒီမိုုကေရစီ
ရရွိေရးကိုု အသက္စြန္႔ၿပီးတိုုက္ပြဲ၀င္မယ္လိုု႔ ဆံုုးျဖတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာျပည္
တြင္းက အေျပာင္းအလဲဟာ နယ္စပ္ေဒသ တိုုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုုင္ေတြရဲ ႔ဘ၀
ေတြကိုုပါ လႈပ္ရမ္းေစခဲ့တယ္။ စစ္အစိုုးရနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးေတြ လုုပ္ၾကတယ္။ အပစ္
အခပ္ေတြ ရပ္ၾကတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြဟာ ေက်ာင္းသားစစ္သည္ေလးေတြရဲ ႔
ဘ၀ကိုု တေနရာေရာက္ေအာင္ ထပ္ၿပီး တြန္းပိုု႔ခဲ့ျပန္တယ္။
ခင္ေမာင္ျမင့္က စစ္တိုုက္တာကိုု စိတ္၀င္စားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတိုုက္ေနတဲ့ ပြဲေတြက
ေအာင္ပြဲရဖိုု႔ မလြယ္ကူတဲ့ အေျခအေန။ ရန္သူစစ္တပ္က အားသာလြန္းတဲ့ အေျခအေန။
ကိုုယ့္ဘက္မွာရွိတဲ့ အားနည္းခ်က္ေတြကလည္း အားေကာင္းလာဖိုု႔ မလြယ္ကူတဲ့ အေျခ
အေန။ ေက်ာင္းသားရဲေဘာ္ေတြထဲမွာလည္း ျမန္မာျပည္ကို ျပန္သူျပန္။ ေတာထဲကေန
နယ္စပ္။ နယ္စပ္ကေန တဘက္ႏိုုင္ငံ။ တခ်ိဳ ႔ကလည္း ဒုုကၡသည္စခန္းေတြဆီကိုု ေရႊ ႔
ေျပာင္းေနၾကတယ္။ ဒီလိုုေျပာင္းလဲမႈေတြထဲမွာ ေက်ာင္းသားတပ္မေတာ္ ထိပ္တန္း
ေခါင္းေဆာင္ေတြပါ ပါ၀င္ေနတယ္။ ေခါင္းေဆာင္တခ်ိဳ ႔ဆိုု အေနာက္ႏိုုင္ငံေတြအထိ
ေျပာင္းေရႊ ႔ကုုန္ၾကၿပီ။
ဒီလိုုလႈိင္းၾကမ္းေတြေအာက္မွာ ခင္ေမာင္ျမင့္လည္း ေနာက္ထပ္လမ္းတခုုကိုုေရြးခ်ယ္ဖိုု႔
စဥ္းစားလာရၿပီ။ ဒီလိုုနဲ႔ တိုုက္ပြဲ၀င္ေက်ာင္းေတာ္သား ခင္ေမာင္ျမင့္ဟာ ဒုုကၡသည္
ခင္ေမာင္ျမင့္အျဖစ္ ကုုလသမဂၢရဲ ႔အကူအညီကိုု ေစာင့္ေမွ်ာ္ခဲ့ရတယ္။ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံ
ကိုု ေရႊ ႔ေျပာင္းလာရတယ္။ အခုုေတာ့ အေမရိကန္ႏိုုင္ငံသား ခင္ေမာင္ျမင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။
ခင္ေမာင္ျမင့္တေယာက္ ေတာထဲ ေတာင္ထဲ၊ နယ္စပ္ ၀ဲဂယက္ေတြထဲ၊ ဒုုကၡသည္စခန္း
ေတြထဲမွာ ဘ၀ကိုုျဖတ္သန္းေနတုုန္း ျမျမမင္းတေယာက္ ဘယ္မွာလဲ။ ဘာျဖစ္ေနသလဲ။
ဘာလုုပ္ေနသလဲ ဆိုုတာကိုု ဆက္ၿပီးေျပာျပရပါဦးမယ္။
(ရုုပ္ပံုု ဂူဂလ္)
