Tuesday, July 7, 2009

ဒို႔ျပည္ပမွာ ေပ်ာ္စရာ









ကိုယ့္ဇာတိမွာက ေရက ေနာက္။ ျမက္က ရင့္။ ေနက ပူ။ဖုန္က ထူ။သူခိုးက လူလူဟစ္။
အစိုးရလုပ္မယ့္သူေတြက ေထာင္ထဲေရာက္။ ေထာင္ထဲ၀င္ရမယ့္သူေတြက ေနျပည္ေတာ္
ေဆာက္။ ကိုယ့္မိဘအိမ္ျပန္လည္တာေတာင္ ဧည့္စာရင္းတိုင္ရတဲ့အရပ္။
မီးပ်က္။ ေရပ်က္။ ေငြပ်က္။ အက်င့္ပ်က္။ ရိုးသားတဲ့သူွ ဆင္းရဲ။ ပညာတတ္သူ အလုပ္မရွိ။
အခြင့္အေရးသမား ေကာင္းစား။ အရွက္မရွိသူ ခ်မ္းသာ။ လူေတြငတ္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးကအစ
သပိတ္ေမွာက္။ သပိတ္ေမွာက္ေတာ့ ေထာင္ထဲေရာက္။ ဒီၾကားထဲ ဟို နာဂစ္ဆိုတဲ့ မုန္တိုင္း
စုတ္ကတေမွာင့္။ ေကာင္းကို မေကာင္းပါဘူး မလွျမင့္ရယ္။

ျမန္မာျပည္မေကာင္းေၾကာင္းမ်ား စကားလုပ္ၿပီးေျပာေနရေသးတယ္လို႔ေတာ့ အျပစ္တင္
မေစာၾကေလနဲ႔။ တခါတခါက် မေကာင္းတာေလးကို ေျပာရတာကပဲ ခပ္ေကာင္းေကာင္း။
“အတင္း”ဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ ႔။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေၾကာင္းအတင္းေျပာတယ္ဆိုပါစို႔ဗ်ာ။
တကယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္မေကာင္းတာ လူတိုင္းအသိ။ ကေလးကအစ။ ေခြးကအစ အကုန္
သိ။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒို႔တေတြ ျပည္ပကို ခပ္တည္တည္နဲ႔ထြက္လာခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံအတြင္းမွာ လူဦးေရဘယ္ေလာက္ရွိသလဲဆိုတာေတာင္ မသိရတဲ့တိုင္းျပည္က
ဆိုေတာ့ျပည္ပကို ေရာက္လာတဲ့ ဒို႔လူေတြဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိသတုံးဆိုတာ ဘယ္သိႏိုင္
ေတာ့မလဲ။နယ္စပ္ ေက်ာ္ခြ၊ ျဖတ္ကူး၊ ၀င္ထြက္ေနသူေတြကလည္း ေန႔စဥ္နဲ႔ေန႔တိုင္းဆို
ေတာ့။ ရႈပ္ၿပီေပါ့။ ထားပါေတာ့ေလ။ ေပ်ာ္စရာေတြပဲ ေျပာၾကပါစို႔။

အဆိုေတာ္မာမာေအး သိတယ္မဟုတ္လား။ အသံမွာဘုရင္မ၊ ကေ၀မလို႔ ဆိုၾကတယ္ေလ။
အခုသူက အေမရိကားမွာ။ ေရာက္ေနတာၾကာေပါ့။ ေဟာ။ ေမဆြိတဲ့။ စိုးသူတဲ့။ ေအးခ်မ္းေမ
တဲ့။ မီမီ၀င္းေဖတဲ့။ ျမန္မာျပည္သိန္းတန္တဲ့။ ပိုးဒါလီသိန္းတန္တဲ့။ ေဟာ နီနီ၀င္းေရႊတဲ့။ သူတို႔
ေတြထက္ေစာၿပီး ေရာက္ေနရွာတဲ့ပုဂၢိဳလ္ႀကီးက လားရႈိးရယ္တဲ့မွသိန္းေအာင္တဲ့ဗ်ား။ နာမည္ ႀကီးအဆိုေတာ္ေတြေပါ့။ သူတို႔လည္း အေမရိကားမွာပါဗ်ား။ ဒါေတာင္ အလြယ္တကူမမွတ္မိပဲ ျဖစ္ေနသူေတြရွိေသးတယ္။ ေခါင္းထဲကခ်က္ခ်င္းထြက္မလာဘူး။ အခုေျပာခဲ့တဲ့သူေတြရဲ ႔နာ
မည္ေတြ ျမင္ယံု၊ ၾကားယံုနဲ႔တင္ ေပ်ာ္လာၾကၿပီမဟုတ္လား။

လာဦးမယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ဆိုင္းဆရာျဖစ္ခဲ့တဲ့ ရြာစားေက်ာ္ေက်ာ္ႏိုင္။ အဆိုေကာင္း၊ အတီး
ေကာင္းရြာစားပစ္တိုင္းေထာင္။ ေနာက္တခါ သစၥာ၊ေမတၱာေရႊမန္းသဘင္ေလ သိတယ္
မႈတ္လား။ ေရႊမန္းတင္ေမာင္ရဲ ႔ဇာတ္။ အဲဒီက မင္းသား ၀င္းေမာင္။ သူက ညႊန္႔၀င္းရဲ ႔ညီဗ်ာ။ မင္းသားခ်မ္းသာရဲ ႔အကိုေပါ့။ သူက နယူးေယာက္မွာတဲ့။

ကာတြန္းဆရာေတြထဲကဆို ကာတြန္း၀င္းထြန္း။ ကာတြန္းေမာင္ေမာင္ေအာင္။ ရုပ္ျပလိုင္း
ထဲကဆို ကိုကိုေမာင္။ပုဂံသူရဲေကာင္းမ်ားဆိုတာကိုဆြဲခဲ့တဲ့သူ။ သူက ကေနဒါမွာ။ ေနာက္
တေယာက္ရွိေသးတယ္။ ဂ်ပန္မွာ။ ကာတြန္း၀င္းေရႊတဲ့။ သိေရာသိၾကရဲ ႔လား မသိဘူး။
ထားပါေတာ့။

ပန္းခ်ီထဲက ေျပာရဦးမလား။ ေပၚသိမ္းတဲ့။ ေမာ္ဒန္သမားႀကီးေပါ့။ ေဒၚစုရဲ ႔ေၾကာက္ရြံ ႔ျခင္းမွ ကင္းေ၀းေရးဆိုတဲ့စာအုပ္မ်က္ႏွာဖုံးကသူ႔လက္ရာေပါ့။သူလည္းအေမရိကမွာပဲ။ ေနာက္ ပန္တ်ာေက်ာင္းအုပ္ ႀကီးေတာင္လုပ္ခဲ့ေသးတဲ့ ပန္းခ်ီ၀င္းေဖ။သူကရုပ္ရွင္ရိုက္ေတာ့ ဒါရိုက္
တာ၀င္းေဖ။ အကယ္ဒမီရေတာ့ အကယ္ဒမီဒါရိုက္တာပန္းခ်ီဆရာ ၀င္းေဖ။ သူလည္းကာ
တြန္းဆြဲတဲ့လူပဲ။ သူက အႏုပညာနဲ႔ပါတ္သက္ရင္ အစံုလုပ္တာပါ။ ေရဒီယိုေလာကမွာလည္း
ေဇာ္၀ိတ္ဆိုတာ သူေပါ့။

ဒီအတိုင္းဆို အပိုင္း(၂)ကို ဆက္သြားရလိမ့္မယ္။ ေျပာခ်င္တာက ဇာတိေျမကိုလြမ္းသေလး
ဘာေလးနဲ႔။ မာန္လိုလို၊ဟန္လိုလိုနဲ႔လုပ္ေနၾကတဲ့ ဒို႔တေတြ။ ျပည္ပမွာ အေနၾကာလာေတာ့
(မညာတမ္းေျပာရရင္) ေပ်ာ္လာၾကေရာမဟုတ္လား ဆိုတာပါပဲ။ ကိုင္း ။ ေနာက္မွ ဆက္ၾက
ဦးစို႔။

(ရုပ္ပံုု ဂူဂလ္)

Monday, July 6, 2009

ကၽြန္ေတာ္တို႔အေၾကာင္း










၁၈၇၀ခုႏွစ္ တ၀ိုက္။ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္ ျမန္မာျပည္ရဲ ႔လူဦးေရက
ဆယ္သန္းေလာက္ရွိပါသတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အဲသည္ေခတ္က အဲ့သလိုမေျပာဘူး။
ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး တကုေဋကို အုပ္စိုးသူျဖစ္တယ္လို႔
ေျပာရပါသတဲ့။ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ဆိုေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပဲ လူတန္းစားသတ္မွတ္
ခ်က္က သိပ္ရွင္းတယ္။ တိုင္းျပည္မွာ ဘုရင္ဟာ “သခင္” ၊ က်န္တာက “ကၽြန္” ။

ဘုရင္နဲ႔စကားေျပာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳး ဘယ္သူ၊ဘယ္၀ါပါဘုရားလို႔ ဆိုရသတဲ့။
အဲဒီတုန္းက နာမည္ေရွ ႔မွာ “ေမာင္” ေတြ “မ”ေတြ သိပ္ရွိလွေသးတာ မဟုတ္။
“က်ား” ဆိုရင္ “ကၽြန္ေတာ္”။ “မ”ဆိုရင္ “ကၽြန္မ” ။ “ခင္ဗ်ား”ဆိုတာကလည္း
သခင္၊ဘုရားက လာတာတဲ့။ "ရွင္"ဆိုတာက အရွင္၊သခင္က လာသတဲ့။

တကယ္ေတာ့ မင္းတုန္းမင္း မတိုင္ခင္ကာလေတြကတည္းက ကၽြန္ေတာ္၊
ကၽြန္မ ျဖစ္ေနတာပါ။ ဘယ္ေခတ္ကစၿပီး သံုးသလဲဆိုတာေတာ့ မသိဘူး။
သမိုင္းဆရာမ်ားက သိေပမေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ဘုရင္က “ေမာ့” ဆိုမွ ေမာ့ၾကည့္ရ
သတဲ့။ သူကမေမာ့ ခိုင္းမခ်င္း ေျမျပင္မွာ ၀ပ္ေနေပေရာ့။ ရွင္ဘုရင္ဆိုသူမ်ား
ေျပာပါတယ္။ လူလူခ်င္း ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္။

တိုင္းျပည္မွာဘုရင္က သခင္ဆိုေတာ့။ သူ႔ထက္ႀကီးတာ ဆင္ပဲရွိတယ္။ ေရေျမ ႔
သနင္းျပည့္ရွင္မင္း လို႔လည္းဆိုသကိုး။ တတိုင္းျပည္လံုး လူတင္မကေရေရာ၊
ေျမေရာ သူပိုင္တယ္။ ဘာမွမထိနဲ႔ မီးပြင့္သြားမယ္ ဆိုတဲ့လူမ်ိဳးေပါ့။ ေတာ္ေတာ္
မေကာင္းတဲ့ေခတ္ေတြပါ။ ထားပါေတာ့။ အခုခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔က “ကၽြန္ေတာ္တို႔”
လုပ္ေနၾကတုန္းပဲ ဆိုတာကေတာ့ (သယ္ရင္းတို႔ေရ) သိပ္လြန္လြန္းၿပီ ထင္သကြယ္။

ေျပာင္းလဲမႈက နည္းနည္းေလးပဲရွိတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးတို႔ ဆိုတာေတြ။
ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးႀကီး ဘယ္သူပါ ဆိုတာေတြေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။ တကယ္ေတာ့ အခုကိစၥက
ေရွ ႔မွာေျပာခဲ့ၾကသူေတြ မ်ားလွပါၿပီ။ အထူးအဆန္းလဲမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့
ဘာေၾကာင့္ထပ္ေျပာေနရသတံုး ဆိုရင္ေတာ့။ ဒီကိစၥႀကီး အဆံုးသတ္ေစခ်င္လွလို႔
ပါပဲဗ်ာ။ေတာ္ေတာ္ မမိုက္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ကၽြန္ဆိုတာလူဘ၀မွာ အနိမ့္က်ဆံုးအ ေျခအေန
မဟုတ္လား။ ဘယ္သူမွကၽြန္ မျဖစ္ခ်င္ဘူးေလ။

ဒီေန႔ကမၻာဟာ ေက်းပိုင္ကၽြန္ပိုင္ေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ဆိုေပတဲ့။ ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ေန
သူေတြ အနည္းအက်ဥ္း ရွိေနတုန္း။ ကၽြန္အျဖစ္ ေရာင္းအစားခံေနရသူေတြ ရွိေနတုန္း။
ျမန္မာျပည္မွာ အိမ္ေဖၚလို႔ ေခၚတဲ့သူေတြ ရွိေနတယ္။ သူတို႔က ကၽြန္မဟုတ္ၾကေပမဲ့
လည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ကၽြန္လိုအဆက္ အဆံခံေနတာ ရွိေနတုန္း။ တခ်ိဳ ႔တိုင္းျပည္
ေတြမွာလည္းဒီအေျခအေနမ်ိဳး ရွိေနတုန္းပဲ။

ကမၻာမွာက ကၽြန္ဘ၀က လြတ္ေအာင္၊ ကၽြန္ေခတ္ ကုန္ေအာင္၊ ကၽြန္ဇတ္ သိမ္းေအာင္
မေရမတြက္ႏိုင္တဲ့ အသက္ေတြေပးၿပီး ေျပာင္းလဲခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ
"ကၽြန္" ဆိုတဲ့အသံ မၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ ဆက္ၿပီး
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနၾကတုန္း။ ဘယ္အထိ ဆက္ၾကဦးမွာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ ဆက္သံုးဆြဲေနၾက
သလဲ။ ေကာင္းတဲ့အေမြအႏွစ္မွ မဟုတ္ပဲ။ သမိုင္းဆိုး သမိုင္းညစ္ေတြကို သိသိႀကီးနဲ႔ ဆက္ၿပီးသယ္ေဆာင္ေနတာဟာ သမိုင္းတာ၀န္ မေက်တာပဲ။ မေကာင္းတာေတြကို
ထားခဲ့ၾကဖို႔ အခ်ိန္တန္ယံုမက လြန္ေတာင္ လြန္ေနၿပီ။

ဆိုင္ရာပိုင္ရာပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဒီကိစၥကိုဘာေၾကာင့္မ်ား အၾကာႀကီးၾကည့္ ေနရသလဲ။ ျပဳျပင္
ေျပာင္းလဲလို႔မရတဲ့ ကိစၥမဟုတ္။ အင္မတန္ခက္ခဲလွတဲ့ ကိစၥလည္းမဟုတ္။ ေခတ္ႀကီး၊
စံနစ္ႀကီးကို ေျပာင္းပစ္ရတာမွ မဟုတ္ပဲ။ ေသြးထြက္သံယိုေတာ္လွန္ေရးမွ မဟုတ္ပဲ။
ဒီကိစၥေၾကာင့္ ေတာခိုရမယ္၊ ေထာင္အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ က်ရမယ္ဆိုတာမ်ိဳး
လည္းမဟုတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီရရွိေရးမွ မဟုတ္ပဲဗ်ာ။ ေျပာင္းရင္ ျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္အခါက။ လူႀကီးေတြဆံုးမတဲ့အခါ “နင္” နဲ႔ “ငါ” နဲ႔ေျပာရင္ရိုင္းသတဲ့။ ခင္ဗ်ား၊ ကၽြန္
ေတာ္၊ ရွင္၊ ကၽြန္မ ဆိုမွ ယဥ္ေက်းပါသတဲ့။ မိတ္ေဆြမ်ားခင္ဗ်ား။ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူႀကီးေတြ
ကို ျပန္ဆံုးမဖို႔ လိုၿပီထင္ပါတယ္။

(ရုုပ္ပံုု ၊ ဂူဂလ္)

ပုလင္းအသစ္နဲ႔၀ိုင္အေဟာင္း











ကိုယ္ပိုင္ ဘာသာစကားရွိရက္နဲ႔ သူမ်ားစကားကို ထည့္ထည့္ေျပာရတာ ေတာ္ေတာ္
မမိုက္တဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေတြက စကားေျပာရင္ ဘိုလို ထည့္ထည့္ၿပီး ေျပာတတ္
တာ အစဥ္အလာ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ အခုေခတ္ အဂၤလိပ္လို နည္းပညာဆိုင္ရာ ေ၀ါဟာရသစ္
ေတြ ပိုတိုးလာေတာ့ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ၿမိဳ ႔ျပ
အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ႏိုင္ငံတကာ အဆက္အစပ္ရွိသူေတြ ဘိုလို သိပ္ေျပာၾကပါတယ္။

အိမ္နီးခ်င္း ထိုင္း၊ တရုတ္တို႔ဆို ဘိုလို ထည့္မေျပာၾကပါဘူး။ ကိုယ့္စကားနဲ႔ ကိုယ္ေျပာၾက
တာပါ။ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ျမန္မာေတြက သက္သက္ ဂုဏ္လုပ္ၿပီး ေျပာေနၾကတာပါ။
ေနာက္ေတာ့ အက်င့္ပါသြားေရာ။ ေကာင္းတဲ့အက်င့္ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားပစၥည္း ခိုးတာ
မ်ိဳး မဟုတ္ေပမဲ့လည္း ကိုယ့္ဟာနဲ ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္မာန္နဲ႔ကိုယ္ မေနႏိုင္တာကိုက အားနည္း
ခ်က္လို႔ ျမင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီအက်င့္ စြဲေနပါၿပီ။ သတိထားေပမယ့္ လံုး၀
ေကာင္းေအာင္ မျပင္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ အမ်ားနဲ႔ တေယာက္လို ျဖစ္ေနပါတယ္။ တကယ္
ေတာ့ ဒါကလည္း ဆင္ေျခပါ။ လုပ္ရင္ေတာ့ျဖစ္မွာပါ။ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္ ရပါလိမ့္မယ္။
အမ်ိဳးသားေရးတာ၀န္ တရပ္အေနနဲ႔ကို လုပ္ရမယ့္ အေျခအေနမွာ ရွိတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။
မေကာင္းတဲ့ အက်င့္က ေရရွည္ဆို ျပႆနာရွိပါတယ္။ ေနာက္မ်ိဳးဆက္ေတြအတြက္
ရွက္စရာပါ။

ျမန္မာစကားသင္တဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေလာကမွာ ရယ္စရာ ေျပာၾကတာတခုရွိပါတယ္။
ျမန္မာစကား တတ္ခ်င္ရင္ လြယ္လြယ္ေလး။ အဂၤလိပ္လိုသာ မ်ားမ်ားထည့္ေျပာ။
ပိုေတာင္ဂုဏ္ရွိေသး ဆိုတာပါ။ နာတတ္မယ္ဆို နာစရာပါ။ ဟာသေတြ ၾကားဖူးတယ္
မဟုတ္လား။ ျမန္မာလိုနဲ႔ အဂၤလိပ္လို Mix လုပ္ၿပီး မေျပာၾကနဲ႔ ဆိုတာမ်ိဳး။ အေမွ်ာ္အျမင္
ရွိသူေတြက ေသေသခ်ာခ်ာ ျပဳျပင္သင့္တာ ၾကာပါၿပီ။

အဂၤလိပ္စာနဲ႔ အလွမ္းေ၀းသူေတြ၊ အထူးသျဖင့္ ေတာေနလူထုကေတာ့ ဒီျပႆနာနဲ႔
ကင္းပါတယ္။ ျပႆနာက ဘိုလို မလြတ္မကင္း ျဖစ္ေအာင္ ေနထိုင္ေျပာဆိုေနၾကတဲ့
သူေတြဆီမွာ ရွိတာပါ။ တရုတ္ေတြ၊ ထိုင္းေတြ၊ ဂ်ပန္ေတြဆို ႏိုင္ငံျခားမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ
ေနေန အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုတဲ့အခါ ဘိုလိုလံုး၀ မပါ။ ျမန္မာေတြက ျပႆနာ။ အရမ္းကို
ဘိုလို ေျပာခ်င္ၾကသဗ်ာ။ တခါတခါမ်ား ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း ျမန္မာလို လံုး၀ မပါေအာင္
ေတာင္ ေျပာႏိုင္ၾကသေလး။ ျမန္မာျပည္က တိုင္းရင္းသား ေလာကမွာလည္း ဒီလိုပဲလို႔
ထင္ပါတယ္။ သူမ်ား စကားကို သံုးပံုတပံုေလာက္ ထည့္ေျပာေနၿပီဆိုတာက ကိုယ့္ရဲ ႔
စကားဟာ သံုးပံုတပံုေလာက္ ေပ်ာက္ဆံုးေနၿပီ ဆိုတာပါပဲ။

ဒီကေန႔ ကမၻာမွာက ဘာသာစကားေတြေရာ၊ ယဥ္ေက်းမႈေတြေရာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက
ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္နဲ႔ ေပ်ာက္ကြယ္ ေနတာပါ။ ဘာသာစကား ေပ်ာက္ေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္
သတုန္းလို႔ အေငၚတူးလာရင္ေတာ့။ ဘာျဖစ္သလဲ သိခ်င္ရင္ ေလ့လာၾကည့္လို႔ပဲ ေျပာ
ခ်င္ပါတယ္။ အေသးစိတ္ မရွင္းျပတတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ေပ်ာက္သြားတာကမွ ရွင္း
ေသး။ မေပ်ာက္ပဲ ဟိုေရာဒီေရာဘာသာစကားႀကီး ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ခပ္တည္တည္နဲ႔
ဆက္ေျပာေနၾကတာက ေပ်ာက္သြားတာထက္ ရွက္ဖို႔ ေကာင္းေသးလို႔ ထင္တာပဲ။
သတိထားရမယ့္ ကိစၥက သတိထားမွ။ မဟုတ္ရင္ ခံသြားရမယ္။ ကိုယ္တင္မကဘူး
ေနာက္မ်ိဳးဆက္ပါ ခံရမယ့္ကိစၥဆို က်ပ္က်ပ္ သတိထားရမွာ။

တကယ္ေတာ့ ဒီကိစၥက သခင္ဘေသာင္းတို႔ ေခတ္ထဲက ေျပာေနၾကတဲ့ ကိစၥပါ။
အခုထိ မျပဳျပင္ႏိုင္ေသးလို႔ ဆက္ေျပာေနတာပါ။ ႏိုင္ငံတကာသံုး ေ၀ါဟာရအသစ္ေတြ
သိပ္ထြန္းကားေနတာက ဘာသာစကားအတြက္ ျပႆနာျဖစ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ေျဖရွင္း
လို႔ရတဲ့ ျပႆနာပါ။ သိပ္ပူစရာ မလိုပါဘူး။ အခုလည္း လူတိုင္းသိၿပီးသား ကိစၥႀကီး
ေလွ်ာက္ေရးေနတာ ပ်င္းစရာႀကီးလို႔ ေျပာၾကရင္လည္း ေဆာရီးပါဗ်ာလို႔ပဲ ေတာင္းပန္
လိုက္ပါတယ္ခင္ဗ်ား။ အာလံုး Good Luck ပါ။

(ရုပ္ပံု ၊ ဂူဂလ္)