ဆုရသူမ်ားကိုလည္း အားမက်ဖူးသူပါ။ ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ နာမည္အေက်ာ္ဆံုးကေတာ့ လူရည္ ခၽြန္ဆုပါတဲ့။ ေက်ာင္းကလူရည္ခၽြန္သမားေတြကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ မနာလိုစိတ္ေၾကာင့္ မ ဟုတ္။ ဒီေကာင္ေတြက လိုအပ္တာထက္ ေထာင္လႊားလြန္းလို႔၊ ဆရာမ်ားအႀကိဳက္ အလိမၼာပိုပိုေန လြန္းလို႔။ ဒီေကာင္ေတြကိုၾကည့္မရ တာနဲ႔ပဲ ဆုကိုေတာင္အထင္မႀကီးႏိုင္ခဲ့။ ဆုကိုမက္သူ မဟုတ္လို႔ ေျပာခ်င္တာပါ။ ဆုမမက္လို႔လည္း မတိုးတက္ တာထင္ပါရဲ ႔။
ရယ္စရာ အျဖစ္ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္က ႏို႔မႈန္႔ေသာက္တဲ့အခါ။ လူရည္ခၽြန္တံဆိပ္ ႏုိ႔မႈန္႔ကို ေသာက္ခဲ့ရ ပါသတဲ့။ အသက္ႀကီးလာၿပီး ေက်ာင္းမွာမထူးခၽြန္ရွာေတာ့ မိဘမ်ားက စၾကေနာက္ၾကပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္ေသာက္ၿပီး ႀကီး လာတဲ့အေကာင္၊ လူရည္ခၽြန္လည္းမျဖစ္ပါလားဆိုၿပီး မၾကာခဏရယ္ျဖစ္ ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ လူရည္ ခၽြန္ဆိုတာရယ္ စရာပါ။
ေက်ာင္းစာမဟုတ္တဲ့ စာေတြေပေတြေကာင္းေကာင္းဖတ္လာတဲ့အရြယ္မွာလည္း ဂရုစိုက္မိတဲ့ဆုေတြ ရွိလာခဲ့ပါ တယ္။ အမ်ိဳးသားစာေပဆုတဲ့။ စာေပဗိမာန္ဆုတဲ့။ အစိုးရကေပးတဲ့ ဆုေတြေပါ့။ ကိုယ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာေရးဆ ရာေတြက အဲဒီဆုေတြ မရတာမ်ားတယ္။ အစိုးရက မႀကိဳက္သူမ်ား စာရင္း၀င္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အစိုးရက ေပးတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဆုကိုတက္ယူမယ့္ သူေတြမဟုတ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီဆုေတြကိုလည္း သိပ္ၿပီး စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေတြကို ကပ္တဲ့ဆုေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲတဲ့။ လူႀကီးမင္းမ်ား ႀကိဳက္ေအာင္လုပ္မွ ရတဲ့ဆုဆိုတာ မ်ိဳးကလည္း သပ္သပ္ရွိေသးသကိုး။
အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြေၾကာင့္ရတဲ့ဆုေတြၾကေတာ့ သေဘာက်သဗ်ား။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေပါ့။ တကယ္အေျပး သန္လို႔၊ တကယ္အကန္ေကာင္းလို႔၊ တကယ္လက္ေျဖာင့္လို႔ရၾကတာကိုး။ ဒါေတာင္မွ တားျမစ္ေဆးေသာက္ၿပီး ၀င္ၿပိဳင္လို႔ ႏိုင္တဲ့သူ၊ ဒိုင္ကမ်က္ႏွာသာေပးလို႔ ႏိုင္တဲ့သူဆိုတာေတြက ရွိေနေသးတယ္။
မသိခင္တုန္းကေတာ့ အေမရိကန္ကေပးတဲ့ ေအာ္စကာဆုတို႔၊ ဂရမ္မီဆုတို႔ကို ဘုမသိဘမသိနဲ႔ သေဘာက်ဖူး ေသးတယ္။ ဆုရတဲ့ဇာတ္ကားထက္ ေကာင္းတဲ့ရုပ္ရွင္တို႔၊ သီခ်င္းတို႔ကို ၾကည့္ဖူး၊ နားေထာင္ဖူးေတာ့လည္း ဒီဆု ေတြကို သိပ္အထင္မႀကီးေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က အကယ္ဒမီေတြလား။ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ပရိတ္သတ္ ႀကီးအားလံုး သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါခင္ဗ်ား။
လူငယ္ကိုေက်ာ္လို႔ လူရြယ္ဘ၀ကိုေရာက္လာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘလ္ဆုဆိုတာၾကားလာရတယ္။ သိလာရ တယ္။ ဆုရွင္ကို လည္းျမင္လာရတယ္။ ဒီဆုကိုလည္း စိတ္၀င္စားလာခဲ့တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ အျမင့္ဆံုးဆုလို႔ဆို ၾကသကိုး။ ေလးစားေလာက္တဲ့ဆုအျဖစ္ အထင္ႀကီးလာခဲ့တယ္။ အမွန္တကယ္ ထိုက္တန္သူကိုေရြးခ်ယ္ၿပီးေပး အပ္တဲ့ဆုျဖစ္လို႔ တန္ဘိုးထားလာခဲ့တယ္။ မၿပိဳင္ပဲရတဲ့ဆုျဖစ္လို႔ စိတ္ ၀င္တစားရွိခဲ့တယ္။ တဘက္မွာလည္း ဆုရ တဲ့သူေတြရဲ ႔ဒုကၡနဲ႔ အလြယ္တကူမျမင္ရတဲ့ဆုေပးရျခင္း အေၾကာင္းအရင္း တခ်ိဳ ႔ကိုလည္း သေဘာေပါက္လာခဲ့ တယ္။ ဆုဆိုတာနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားစရာ အသစ္ေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဆိုပါေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘလ္ဆုရွင္။ အာရွအတြက္ဂုဏ္တက္ေစသူ အမ်ိဳးသမီး။ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးရဲ ႔ သေကၤတ။ ႏိုင္ငံတကာကေပးတဲ့ဆုေတြလည္း ရာနဲ႔ခ်ီရရွိထားသူ။ ဒီလို ဂုဏ္ျပဳဆုေတြဟာ သူ႔ကိုပိုၿပီး ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာေစသလို တဘက္မွာလည္းအတိုင္းအတာတခု အထိသူ႔ကို အကာအကြယ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ သူ႔ကိုအေႏွာက္အယွက္ေပးဖို႔ မလြယ္ေတာ့တဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဒီပဲရင္းခရီးမွာ ကံေကာင္းလို႔ အသက္မေသျဖစ္ ခဲ့ရေသးတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘလ္ဆုဟာ ကမၻာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဆု။ ျပည္သူအမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဆုျဖစ္လို႔ ဒီဆုရွင္ကိုထိခိုက္ ရင္ ကမၻာကို လည္းထိခိုက္တဲ့သေဘာ၊ ျပည္သူအမ်ားကို ထိခိုက္တဲ့သဘာျဖစ္လာတယ္။ တဘက္မွာလည္း ဒီလိုအကာအ ကြယ္ေတြေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရဲ ႔ရန္ဘက္ေတြကပိုၿပီး မ်က္မုန္းက်ိဳးလာတယ္။ အညိဳးအေတး ပိုမ်ားလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးအတြက္ေပးတဲ့ဆုဆိုေတာ့လည္း အဓိပၸါယ္အရကို အကန္႔ အသတ္ရွိေနတယ္။
ၾကမ္းတမ္းရက္စက္တဲ့အာဏာရွင္ေတြကို ဘာလက္နက္မွမပါပဲ အံတုေနၾကတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ တို႔တိုင္းျပည္မွာလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒီလူေတြအတြက္ အကာအကြယ္ေပးလိုတဲ့သေဘာနဲ႔ပါ ဆုေတြ ေပးလာတာေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရ၊ ႀကံဳလာရပါတယ္။ အာဏာရွင္သက္တမ္း ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တဘက္မွာလည္း လူ႔အခြင့္အေရးဆုရွင္ေတြ၊ ဇြဲသတၱိ ႀကီးမားသူဆုရွင္ေတြ။ စြန္႔စားသူဆုရွင္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာတေျဖးေျဖး မ်ား လာေနပါတယ္။ ဆုဖန္တီးေပးေရးဆိုတဲ့အင္အားစု ေတြလည္းရွိလာေနပါတယ္။ စြန္႔စားသူေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳ တဲ့ဆု ဆိုတာရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ အရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့လူတခ်ိဳ ႔ထဲမွာ အခုဆုရသူေတြထက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာ ေတြ၊ စြန္႔စားခဲ့ရတာေတြ၊ တဦးထဲတင္မက မိသားစုလိုက္ပါ ဇာတ္နာခဲ့ရတာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာသိထားေတာ့ လည္း၊ တခ်ိဳ ႔ဆု ေပး၊ ဆုယူလုပ္ေနၾကတာေတြကို နားလည္ေပးႏိုင္ဖို႔ ခက္လာရပါတယ္။
ဆုဆိုတာ ေတာ္တိုင္းလည္းရတာမဟုတ္ဘူး။ ထိုက္မွရတတ္တယ္ဆိုတဲ့စကား ငယ္ငယ္ကၾကားဖူး ေပမယ့္ သေဘာမေပါက္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ နည္းနည္းသေဘာေပါက္သလိုရွိလာပါၿပီ။ ေပးတဲ့သူနဲ႔ ရတဲ့သူ အေၾကာင္း ဆံု ဖို႔ကလည္းလိုေသးသကိုးလို႔။ အမွန္တကယ္ ဆုနဲ႔ထိုက္တန္သူမ်ား ဆုေတြလာဘ္ေတြရၾကပါေစလို႔ပဲ လူမသိသူ မသိ ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ဘေလာဂ္ကေလးကေန ေတာင္းဆုေခၽြလိုက္ရပါတယ္ဗ်ား။ ဆုဆိုတာ ေတာင္းတိုင္းမရဘူး ဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆႏၵျပဳတယ္ဆိုတာက ဆုေတာင္းျခင္းတမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။ ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစေပါ့ခင္ဗ်ာ။
ရယ္စရာ အျဖစ္ေျပာရရင္ ငယ္ငယ္က ႏို႔မႈန္႔ေသာက္တဲ့အခါ။ လူရည္ခၽြန္တံဆိပ္ ႏုိ႔မႈန္႔ကို ေသာက္ခဲ့ရ ပါသတဲ့။ အသက္ႀကီးလာၿပီး ေက်ာင္းမွာမထူးခၽြန္ရွာေတာ့ မိဘမ်ားက စၾကေနာက္ၾကပါတယ္။ လူရည္ခၽြန္ေသာက္ၿပီး ႀကီး လာတဲ့အေကာင္၊ လူရည္ခၽြန္လည္းမျဖစ္ပါလားဆိုၿပီး မၾကာခဏရယ္ျဖစ္ ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့အတြက္ လူရည္ ခၽြန္ဆိုတာရယ္ စရာပါ။
ေက်ာင္းစာမဟုတ္တဲ့ စာေတြေပေတြေကာင္းေကာင္းဖတ္လာတဲ့အရြယ္မွာလည္း ဂရုစိုက္မိတဲ့ဆုေတြ ရွိလာခဲ့ပါ တယ္။ အမ်ိဳးသားစာေပဆုတဲ့။ စာေပဗိမာန္ဆုတဲ့။ အစိုးရကေပးတဲ့ ဆုေတြေပါ့။ ကိုယ္ သိပ္ႀကိဳက္တဲ့ စာေရးဆ ရာေတြက အဲဒီဆုေတြ မရတာမ်ားတယ္။ အစိုးရက မႀကိဳက္သူမ်ား စာရင္း၀င္ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ပါ။ အစိုးရက ေပးတယ္ဆိုရင္လည္း ဒီပုဂၢိဳလ္မ်ားက ဆုကိုတက္ယူမယ့္ သူေတြမဟုတ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီဆုေတြကိုလည္း သိပ္ၿပီး စိတ္မ၀င္စားခဲ့ပါ။ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ေတြကို ကပ္တဲ့ဆုေတြမွာလည္း ဒီအတိုင္းပဲတဲ့။ လူႀကီးမင္းမ်ား ႀကိဳက္ေအာင္လုပ္မွ ရတဲ့ဆုဆိုတာ မ်ိဳးကလည္း သပ္သပ္ရွိေသးသကိုး။
အားကစားၿပိဳင္ပြဲေတြေၾကာင့္ရတဲ့ဆုေတြၾကေတာ့ သေဘာက်သဗ်ား။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေပါ့။ တကယ္အေျပး သန္လို႔၊ တကယ္အကန္ေကာင္းလို႔၊ တကယ္လက္ေျဖာင့္လို႔ရၾကတာကိုး။ ဒါေတာင္မွ တားျမစ္ေဆးေသာက္ၿပီး ၀င္ၿပိဳင္လို႔ ႏိုင္တဲ့သူ၊ ဒိုင္ကမ်က္ႏွာသာေပးလို႔ ႏိုင္တဲ့သူဆိုတာေတြက ရွိေနေသးတယ္။
မသိခင္တုန္းကေတာ့ အေမရိကန္ကေပးတဲ့ ေအာ္စကာဆုတို႔၊ ဂရမ္မီဆုတို႔ကို ဘုမသိဘမသိနဲ႔ သေဘာက်ဖူး ေသးတယ္။ ဆုရတဲ့ဇာတ္ကားထက္ ေကာင္းတဲ့ရုပ္ရွင္တို႔၊ သီခ်င္းတို႔ကို ၾကည့္ဖူး၊ နားေထာင္ဖူးေတာ့လည္း ဒီဆု ေတြကို သိပ္အထင္မႀကီးေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာျပည္က အကယ္ဒမီေတြလား။ ထည့္မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ပရိတ္သတ္ ႀကီးအားလံုး သေဘာေပါက္ၿပီးသားပါခင္ဗ်ား။
လူငယ္ကိုေက်ာ္လို႔ လူရြယ္ဘ၀ကိုေရာက္လာေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏိုဘလ္ဆုဆိုတာၾကားလာရတယ္။ သိလာရ တယ္။ ဆုရွင္ကို လည္းျမင္လာရတယ္။ ဒီဆုကိုလည္း စိတ္၀င္စားလာခဲ့တယ္။ ကမၻာေပၚမွာ အျမင့္ဆံုးဆုလို႔ဆို ၾကသကိုး။ ေလးစားေလာက္တဲ့ဆုအျဖစ္ အထင္ႀကီးလာခဲ့တယ္။ အမွန္တကယ္ ထိုက္တန္သူကိုေရြးခ်ယ္ၿပီးေပး အပ္တဲ့ဆုျဖစ္လို႔ တန္ဘိုးထားလာခဲ့တယ္။ မၿပိဳင္ပဲရတဲ့ဆုျဖစ္လို႔ စိတ္ ၀င္တစားရွိခဲ့တယ္။ တဘက္မွာလည္း ဆုရ တဲ့သူေတြရဲ ႔ဒုကၡနဲ႔ အလြယ္တကူမျမင္ရတဲ့ဆုေပးရျခင္း အေၾကာင္းအရင္း တခ်ိဳ ႔ကိုလည္း သေဘာေပါက္လာခဲ့ တယ္။ ဆုဆိုတာနဲ႔ပါတ္သက္ၿပီး စဥ္းစားစရာ အသစ္ေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။
ဆိုပါေတာ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘလ္ဆုရွင္။ အာရွအတြက္ဂုဏ္တက္ေစသူ အမ်ိဳးသမီး။ ၿငိမ္း ခ်မ္းေရးရဲ ႔ သေကၤတ။ ႏိုင္ငံတကာကေပးတဲ့ဆုေတြလည္း ရာနဲ႔ခ်ီရရွိထားသူ။ ဒီလို ဂုဏ္ျပဳဆုေတြဟာ သူ႔ကိုပိုၿပီး ထင္ရွားေက်ာ္ၾကားလာေစသလို တဘက္မွာလည္းအတိုင္းအတာတခု အထိသူ႔ကို အကာအကြယ္ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုနဲ႔ သူ႔ကိုအေႏွာက္အယွက္ေပးဖို႔ မလြယ္ေတာ့တဲ့သေဘာ သက္ေရာက္ေစခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဒီပဲရင္းခရီးမွာ ကံေကာင္းလို႔ အသက္မေသျဖစ္ ခဲ့ရေသးတယ္။
ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘလ္ဆုဟာ ကမၻာနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဆု။ ျပည္သူအမ်ားနဲ႔ဆိုင္တဲ့ဆုျဖစ္လို႔ ဒီဆုရွင္ကိုထိခိုက္ ရင္ ကမၻာကို လည္းထိခိုက္တဲ့သေဘာ၊ ျပည္သူအမ်ားကို ထိခိုက္တဲ့သဘာျဖစ္လာတယ္။ တဘက္မွာလည္း ဒီလိုအကာအ ကြယ္ေတြေၾကာင့္ပဲ သူ႔ရဲ ႔ရန္ဘက္ေတြကပိုၿပီး မ်က္မုန္းက်ိဳးလာတယ္။ အညိဳးအေတး ပိုမ်ားလာတယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္း ေရးအတြက္ေပးတဲ့ဆုဆိုေတာ့လည္း အဓိပၸါယ္အရကို အကန္႔ အသတ္ရွိေနတယ္။
ၾကမ္းတမ္းရက္စက္တဲ့အာဏာရွင္ေတြကို ဘာလက္နက္မွမပါပဲ အံတုေနၾကတဲ့ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ကၽြန္ေတာ္ တို႔တိုင္းျပည္မွာလည္းေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ဒီလူေတြအတြက္ အကာအကြယ္ေပးလိုတဲ့သေဘာနဲ႔ပါ ဆုေတြ ေပးလာတာေတြ ျမင္ရ၊ ၾကားရ၊ ႀကံဳလာရပါတယ္။ အာဏာရွင္သက္တမ္း ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် တဘက္မွာလည္း လူ႔အခြင့္အေရးဆုရွင္ေတြ၊ ဇြဲသတၱိ ႀကီးမားသူဆုရွင္ေတြ။ စြန္႔စားသူဆုရွင္ေတြ ျမန္မာျပည္မွာတေျဖးေျဖး မ်ား လာေနပါတယ္။ ဆုဖန္တီးေပးေရးဆိုတဲ့အင္အားစု ေတြလည္းရွိလာေနပါတယ္။ စြန္႔စားသူေတြအတြက္ ဂုဏ္ျပဳ တဲ့ဆု ဆိုတာရွိသင့္ရွိထုိက္တဲ့ အရာပါ။ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့လူတခ်ိဳ ႔ထဲမွာ အခုဆုရသူေတြထက္ ေပးဆပ္ခဲ့ရတာ ေတြ၊ စြန္႔စားခဲ့ရတာေတြ၊ တဦးထဲတင္မက မိသားစုလိုက္ပါ ဇာတ္နာခဲ့ရတာေတြရွိေနတယ္ဆိုတာသိထားေတာ့ လည္း၊ တခ်ိဳ ႔ဆု ေပး၊ ဆုယူလုပ္ေနၾကတာေတြကို နားလည္ေပးႏိုင္ဖို႔ ခက္လာရပါတယ္။
ဆုဆိုတာ ေတာ္တိုင္းလည္းရတာမဟုတ္ဘူး။ ထိုက္မွရတတ္တယ္ဆိုတဲ့စကား ငယ္ငယ္ကၾကားဖူး ေပမယ့္ သေဘာမေပါက္ခဲ့ပါ။ အခုေတာ့ နည္းနည္းသေဘာေပါက္သလိုရွိလာပါၿပီ။ ေပးတဲ့သူနဲ႔ ရတဲ့သူ အေၾကာင္း ဆံု ဖို႔ကလည္းလိုေသးသကိုးလို႔။ အမွန္တကယ္ ဆုနဲ႔ထိုက္တန္သူမ်ား ဆုေတြလာဘ္ေတြရၾကပါေစလို႔ပဲ လူမသိသူ မသိ ကၽြန္ေတာ့ရဲ ႔ဘေလာဂ္ကေလးကေန ေတာင္းဆုေခၽြလိုက္ရပါတယ္ဗ်ား။ ဆုဆိုတာ ေတာင္းတိုင္းမရဘူး ဆိုတာေတာ့ သေဘာေပါက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဆႏၵျပဳတယ္ဆိုတာက ဆုေတာင္းျခင္းတမ်ိဳးပဲမဟုတ္လား။ ေတာင္းတဲ့ဆုနဲ႔ ျပည့္ပါေစေပါ့ခင္ဗ်ာ။
