ၿမိဳ ႔ေတာ္ေလးအေၾကာင္း
ႀကိဳတင္ခန္႔မွန္းခ်က္ေတြအရ လူႏွစ္သန္းေလာက္ ဒီၿမိဳ ႔ေလးကိုုေရာက္လာႏိုုင္တယ္။ အသြား အလာ အေန အထိုုင္ အကုုန္က်ပ္သြားႏိုုင္တယ္လိုု႔ သတးင္းမီဒီယာေတြမွာေျပာေနပါတယ္။ ၀ါရွင္တန္ဒီစီဟာ တိုုင္းျပည္ရဲ ႔ၿမိဳ ႔ ေတာ္သာဆိုုတယ္။ ၆၈မိုုင္ပါတ္လည္ပဲရွိတဲ့ ၿမိဳ ႔ငယ္ေလးတၿမိဳ ႔ပါ။ လူဦးေရ ငါးသိန္း ေက်ာ္ပဲရွိတဲ့ၿမိဳ ႔ပါ။ အဲဒီၿမိဳ ႔ ေလးကိုု လူႏွစ္သန္းေလာက္ေရာက္လာ မယ္ဆိုုတဲ့ကိစၥက ေပါေ့သးေသး မဟုုတ္ပါဘူး။ ျပဴးတူးၿပဲတဲ ကိစၥပါ။ ဒါေပမယ့္လည္း ၿမိဳ ႔ေတာ္ လံုုၿခံဳေရးပုုဂၢိဳလ္ေတြအတြက္ပဲ ျပဴးတူး ၿပဲတဲျဖစ္ၾကတာပါ။ ၿမိဳ ႔ေနလူထုုကေတာ့ ေပ်ာ္မဆံုုး၊ ေမာ္မဆံုုးျဖစ္ေနၾကတာ ႏွစ္လေလာက္ရွိေနပါၿပီ။
ဒီမိုုကရက္ပါတီက အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဘားရက္အိုုဘားမား အႀကိတ္အနယ္ၿပိဳင္ၿပီး အႏိုင္ရ ခဲ့ၿပီဆိုုကတည္းက မအိပ္ႏိုုင္မစားႏိုုင္ျဖစ္ေနတဲ့ ၿမိဳ ႔ေတာ္ေလးပါ။ မေနႏိုုင္၊ မထိုုင္ႏိုုင္ျဖစ္ေနရွာတဲ့ၿမိဳ ႔ ေတာ္ကေလးပါ။ ထူးဆန္းတာက ဒီၿမိဳ ႔ေတာေ္လးမွာ ေနထိုုင္သူေတြက သမၼတေရြး ေကာက္ပြဲမွာ မဲကိုု အျပည့္အ၀ေပးပိုုင္ခြင့္မရွိပါဘူး။ အေၾကာင္းကေတာ့ သူကျပည္နယ္ မဟုုတ္လိုု႔ပါပဲ။ ခရိုုင္အဆင့္ပဲရွိပါတယ္။ လႊတ္္္ေတာ္ထဲမွာ ျပည္နယ္ကိုုယ္စားလွယ္အေနနဲ႔ ၀ါရွင္တန္ဒီစီအတြက္ မဲေပးမယ့္သူမရွိပါဘူး။ ေျပာေရးဆိုုခြင့္ရွိသူေတာ့ ထားပါတယ္။ ဆံုုးျဖတ္ခ်က္ကိုု မဲထည့္ၿပီးခ်တဲ့တိုင္းျပည္မွာ မဲေပးခြင့္ မရွိတာဟာ ဆံုုးရႈံးမႈတခုုေပါ့။ အဲဒီအတြက္လညး္ ၿမိဳ ႔ေနလူထုုက မတရားဘူးဆိုုၿပီး အခုုထိမေက်မနပ္ ျဖစ္ေနၾကတုုံး၊ အျငင္းအခုုန္လုုပ္ေနၾကရတံုုးပါ။ ဒီၿမိဳ ႔က လူမဲဦးေရမ်ားတဲ့ၿမိဳ ႔။ ဒီမိုုကရက္ပါတီကိုု အမ်ားစုုေထာက္ခံတဲ့ၿမိဳ ႔။
ၿမိဳ ႔ေတာ္ေလး ဒီစီမွာ အမ်ိဳးသားရင္ျပင္က်ယ္တခုုရွိတယ္။ လႊတ္ေတာ္အေဆာက္အဦးကေန သမၼတ လင္ကြန္း အေဆာက္အဦးအထိ ေျခာက္မိုင္ေလာက္ရွည္တဲ့ ကြင္းျပင္ရွည္တခုုေပါ့။ ေဘးပါတ္ပါတ္လည္ မွာေတာ့ အလကားၾကည့္လိုု႔ရတဲ့ ျပတိုုက္ေတြရွိတယ္။ အလကားဆိုုေပတဲ့ အေကာင္းစားေတြပါ။ ရင္ျပင္ရဲ ႔ အလယ္ေလာက္မွာ ေတာ္ေတာ္ျမင့္တဲေ့က်ာက္တိုုင္ႀကီးတခုု။ ေခါင္းေပါင္းကၽြတ္မတတ္ျမင့္တာပါ။ စစ္သည္ေတြအတြက္အထိမ္းအမွတ္ေနရာေတြနဲ႔ အားလပ္ရက္ေတြမွာေဖ်ာ္ေျဖမႈေတြနဲ႔ တခ်က္တခ်က္ စညး္ကားေနတတ္တဲ့ၿမိဳ ႔ေတာ္ေလးပါ။
အိပ္မက္ေတြ အေတာင္ေပါက္တဲ့ေန႔
၂၀၀၉ခုု ။ ဇန္န၀ါရီ ၂၀။ ဒီေန႔ဟာ အေမရီကန္ျပညေ္ထာင္စုုရဲ ႔သမိုင္းမွာ ပထမဆံုုးလူမဲ သမၼတ က်မ္းသစၥာ က်ိန္ဆိုုမယ့္ေန႔ျဖစ္လိုု႔ အေမရီကန္ေတြအတြက္ သိပ္ကိုုအေရးႀကီးတဲေ့န႔ပါ။ အထူးသျဖင့္ လူမဲအေမရီကန္ ေတြအတြက္ေပါ့။ သူတိုု႔ဟာ ဒီေနရာအထိေရာက္ေအာင္ ခရီးအရွည္ႀကီးေလွ်ာက္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီအခ်ိန္္ထိ ေရာက္ေအာင္ ႏွစ္ေတြအၾကာႀကီးေစာင့္ခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီလိုုေန႔ကိုု ႏႊဲဖိုု႔ မက္ခဲ့ရတဲ့အိပ္မက္က ရွည္လြန္းလွတယ္။ အရင္းအႏွီးက မ်ားလြန္းလွတယ္။ ၾကမ္းတမ္းတဲ့လမး္ခရီးတေလွ်ာက္မွာ ထံုုးစံအတိုင္း ေပးဆပ္မႈေတြအျပည့္ နဲ႔ေပါ့။ အခုုေတာ့ အိ္ပ္မက္က တကယ္ျဖစ္လာၿပီ။ ေအးစက္မႈက ေရခဲအမွတ္ေအာက္ ေရာက္ေနတယ္ဆိုုတဲ့ မိုုးေလ၀သ သတိေပးခ်က္ေတြကိုုနားေထာင္ရတာကိုုက ေပ်ာ္စရာလိုု႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ အမွတ္တရျဖစ္စရာလိုု႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္လညး္ ေအးစက္နတဲ့ ေန႔ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လူေတြလညး္ ခန္႔မွန္းထားသလိုု ႏွစ္သန္းနီးပါး ေရာက္လာ ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လာၾကသလဲဆိုုေတာ့ သမိုင္းထဲမွာကိုုယ္တိုုင္ပါခ်င္လိုု႔တဲ့။ အေရးႀကီးတဲ့သမိုုင္းျဖစ္ ရပ္တခုုကိုု ကိုုယ္တိုုင္ပါ၀င္ ေရးသားခ်င္လိုု႔တဲ့။ သမိုုင္းျဖစ္ရပ္တခုုရဲ ႔ မ်က္ျမင္သက္ေသျဖစ္ခ်င္လိုု႔တဲ့။ မိုုးမလင္းခင္ကတညး္က ၿမိဳ ႔ေတာ္ကေလး လႈပ္ရြတက္ႂကြေနခဲ့တာပါ။ သမၼတကိုုပဲလုုပ္ႀကံမလား။ လူေတြ မ်ားလိုု႔ ပိၿပီးေသၾကမလား။ သိပ္ေအးလြန္းလိုု႔ ဖ်ားနာေအးခဲ့ကုုန္ ၾကမလား။ ျပႆနာေတြနဲ႔ ေဆးရံုုေတြနဲ႔ ဆန္႔ႏိုုင္ပါ့မလား။ လူျဖဴလူမဲ ျပႆနာထ တက္မလား။ ဆႏၵျပပြဲေတြျဖစ္ေလမလားဆိုုတဲ့ စိုုးရိမ္စရာေတြ အမ်ိုဳးမ်ိဳးနဲ႔ လံုုၿခံဳေရးေတြကိုု အံ့ၾသရေလာကေ္အာင္ခ်ထားခဲေ့ပမယ့္။ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုုးသတ္ခဲ့တဲ့ေန႔ပါ။ ၿမိဳ ႔ေတာေ္လးရဲ ႔ အမ်ိဳးသားရင္ျပင္ဟာ လူေတြနဲ႔လုုပ္ထားတဲ့ကြင္းျပင္တခုုလိုု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သမိုုငး္ထဲကိုုတိုုးေ၀ွ႔ ၾကသူေတြနဲ႕ေအးစက္ေနတဲ့ရင္ျပင္ဟာ ျပည့္က်ပ္ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ပူေႏြး ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေန႔မွာ လူေတြအမ်ားႀကီး ငိုုၾကပါတယ္။ ၀မ္းသာလိုု႔လည္းငိုၾကတယ္။ ၀မ္းနည္းလိုု႔လည္း ငိုုၾကတယ္။
မိတ္ေဆြမ်ား ခင္ဗ်ား။ သမိုင္းထဲကို တိုုးေ၀ွ ႔ခဲ့ၾကဖူးပါသလား။ ဒါမွမဟုုတ္။ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သမိုင္းထဲကိုု အခုုလိုုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္တိုုးေ၀ွ ႔ႏိုုင္ဖိုု႔ တခုုခုုလုုပ္ခဲ့ဖူးပါသလား။ ဒါမွမဟုုတ္။ ကိုုယ္တိုုင္တိုုးေ၀ွ ႔ ႏိုုင္ဖိုု႔အတြက္ ဘာေတြမ်ားလုုပ္ေဆာင္ေနပါသလဲ။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး တိုုးေ၀ွ ႔ၿပီး သမိုုင္းရဲ ႔မ်က္ျမင္သက္ေသ ေတြလုုပ္ၾကဖိုု႔ အစီအစဥ္ရွိရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုုလညး္ လက္တိုု႔ၾကပါဦး ခင္ဗ်ား။ ဒါမွမဟုုတ္ လက္ေခါက္မႈတ္ၿပီး အခ်က္ေပးလိုုက္ပါခင္ဗ်ား။ က်န္းမာၾကပါေစ။
