ကၽြန္ေတာ့ဘေလာ့ဂ္မွာ စာမေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။
အလုပ္ရႈပ္ေနေတာ့ ကိုယ့္ဘေလာ့ဂ္ကိုေတာင္ မၾကည့္ျဖစ္ပါ။
အခုေရးမယ္လုပ္ေတာ့ ပါ႔စ္၀ပ္ဒ္ေတာင္ မမွတ္မိေတာ့။
ဆိုင္ကလံုးမုန္တိုင္းက ကၽြန္ေတာ့ဆီပါလာတိုက္သြားပါတယ္။
စိတ္ဓါတ္ေတာ္ေတာ္ ယိုင္နဲ႔သြားပါတယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ ႔အနာဂတ္ကိုလည္း စဥ္းစားရအေတာ္က်ပ္သြားပါတယ္။
မုန္တိုင္းကသိပ္ဆိုးတဲ့အေၾကာင္းကၽြန္ေတာ္ေရးျပရင္
ျမစ္၀ကၽြန္းေပၚကလူေတြ ၀ိုင္းရယ္ၾကလိမ့္မယ္။
ျပည္တြင္းျပည္ပက ျမန္မာေတြ တတ္ႏိုင္သမွ်၀ိုင္းကူၾကတာေတြ ႔ရၾကားရေတာ့
၀မ္းလည္းသာ၊ စိတ္မေကာင္းလည္းျဖစ္။
ကၽြန္ေတာ္သာ မုန္တိုင္းဒုကၡသည္တေယာက္ဆိုရင္ ဘာလုပ္မလဲ။
ကားလမ္းမကိုထြက္ ကားေတြေပၚကပစ္ခ်မယ့္ စားစရာေတြကိုလုေကာက္ဖို႔ျပင္။
မရွိေတာ့တဲ့ မိသားစု ဒါမွမဟုတ္ မရွိေတာ့တဲ့ ေဆြမ်ိဳးအသိုင္းအ၀ိုင္းအတြက္ပူေဆြးေသာကပြါး။
ညေနပိုင္းေမွာင္လာၿပီဆို စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔အရက္ေသာက္ဖို႔ႀကိဳးစား
အရက္ရဖို႔ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္။ ပိုစိတ္ညစ္။ ဆဲဆိုႀကိမ္းေမာင္း။
မုန္တိုင္းကိုလား။ ဘ၀ကိုလား။ ေလာကကိုလား။ တိုင္းျပည္ကိုလား။
အကုန္လံုးကို ဆဲဆိုေအာ္ဟစ္ေနမိမွာပဲ။
မိုးရြာလာရင္ ခိုနားစရာရွာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပ်က္လား။ တဲစုတ္လား။ သစ္ပင္ေအာက္လား။
အေလာင္းေတြကထြက္လာတဲ့အနံ႔ေတြ ေရွာင္လို႔မလြတ္။ ေျပးလို႔မလြတ္။
ရုပ္ရွင္မင္းသားေတြ၊ စစ္ဗိုလ္ေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာက္လာတယ္ဆိုေပမယ့္။ ခဏပဲ ဟုတ္သလိုရွိတာပါ။
အရင္ကေတာ့ လယ္သမား။ အခုေတာ့ ဒုကၡသည္။ ေနာက္ေတာ့ ဘာျဖစ္အံုးမွာလဲ။ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ။ ဘယ္သူမွမေျပာႏိုင္ဘူး။
ကိုယ္လိုသူလိုလူေတြအားလံုးကလည္း သနားစရာ။ လာကူညီတဲ့သူေတြကလည္း သနားစရာမ်က္လံုးေတြနဲ႔။
ဘယ္ကိုၾကည့္ၾကည့္ စိတ္ညစ္စရာ။ ဘယ္ကိုသြားသြား စိတ္ညစ္စရာ။ ဘာေတြၾကားၾကား စိတ္ပ်က္စရာ။
ဒီေနရာ။ ဒီေဒသ။ ဒီအရပ္မွာကို မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘယ္ကိုသြားရမလဲ။
ဒီအရပ္ဟာ လူေတြအတြက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အရပ္မဟုတ္ေတာ့ဘူး။
ဒါဆိုရင္ ဘယ္အရပ္ဟာေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့အရပ္လဲ။
ကမၻာပ်က္ခဲ့တဲ့ ဒီအရပ္။ ကမၻာပ်က္ေနတဲ့ ဒီအရပ္ကလြဲရင္ က်န္တဲ့ေနရာေတြက အသက္ရႈေခ်ာင္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။
ဒီအရပ္မွာေနရတာ အသက္ရႈက်ပ္လြန္းတယ္။ ၾကာၾကာဆက္ေနရင္ အသက္ရႈက်ပ္ၿပီးေသလိမ့္မယ္။
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုသြားရမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္ကိုသြားသင့္သလဲ။
(ေရးရတာလည္း စိတ္ညစ္လာလို႔ ဒီေလာက္နဲ႔ပဲရပ္လိုက္ေတာ့မယ္။ အသက္ရႈက်ပ္လာၿပီ။)
(ရုပ္ပံု၊ ဂူဂလ္)
